Heimskringla - 23.03.1916, Side 3

WINNIPEG, 23. MARZ 1916.
HEIMSKRINGLA
BLS. 3.
Heimilis spurningin—og ótvírætt svar
Því hafa þeir sem selja matvöru, hérumbil eins mikið til-
lit til umbúðanna eins og þess sem í þeim er?
Vegna þeiss að fyrirtaks vörur verða bráðlega skemdar
vörur ef umbúðirnar era ekki góðar
Eigendur
BLUE WBBON
TEA
hafa lengi verið að reyna að fá umbúðir sem væru öllum
betri fyrir Te.
Nú hafa þeir fundið þær. Nýja Blue Ribbon loft-heldu,
rik-varnandi, likt-varnandi og hérumbil óbrjótandi um-
búðir, veita fyrirtaks Tei fyrirtaks vörn.
Peningum verður skilað aftur ef nokkuð er hægt að
finna að vörunni.
Portúgal.
1 500 ár eða siðan árið 1373 hefur
Portvigal verið í bandalagi við Breta
Pá gjörðu ríkin samning sín á milli
um að standa hvort með öðru var
þá Ferdinand konungur í Portúgal
en Játvarður III. í Englandi. Og
alla tfð síðan hefur samningur þessi
staðið og vinátta haldist milli ríkj-
anna. Enda hefur sfcefna utanríkis-
mála þeirra ætíð farið saman.
Við byrjun átjándu aldar börðust
Brefcar með Portúgalsmönnum í
hinu spænska erfðastríði, og í byr-
jun nítjándu aldar þegar Napóleon
var é ferðinni þá yfirgáfu Bretar
ekki þetta litla ríki, heldur börðust
með þeim til þrautar. Par þreytti
Wel'lmgton glfinuna við bestu mar-
skálka Napóleons; Junot og Mass-
ena og Soult. Torres Vedras mun
iengi lifa í minni Breta og Portúgals
manna. Og hvenær sem Portúgal
hefur f vanda verið hafa Bretar
staðið með þeim. Ráðgjafi Portú-
galsmanna Viscount de Alte segist
einlægt hafa verið reiðubúin að fara
á stað með Bretum livenær sem þeir
kölluðu. Nú loksins hefði kallið
komið og nú skyldi þeir gjöra alt
sem í j)eirra valdi stæði til að hjálpa
þeim því að þeir ættu það marg-
faldlega skilið.
Æskuminningar.
Eftir önnu Torlacius.
(Eimreiðin).
(Framhald).
Eitt var undarlegt, hún skildi mik-
ið í vísunni, og sat hugsi alt kveld-
ið, unz faðir minn ávarpaði hana og
spurði, hvort hún væri reið. Nei,
öðru nær, hann svona stór maður
og mikill að yrkja um sig. Þá kunni
hún hendingar úr vísunni, og stal
engu það kveld. Það var alveg ó-
mögulegt, að kenna henni Faðirvor,
né aðrar bænir. Þegar hún skóf
pottana, sem var hennar verk, þá
tautaði hún í sífellu: “Skel, krækl-
ingur, svei!” Hún skóf pottana með
skel, eins og þá var títt; þvi hvorki
voru keyptar sköfur í búðunum, né
heldur settust fslendingar við að
smíða þær. En þeir smíðuðu þvör-
ur, og með þeim var hrært i pottin-
um, svo ekki brynni við botninn.
En nú var eftir að fá sér ádrepu.
Ádrepa er víst gamalt orð, ef mig
minnir rétt; en þessi “ádrepa”, sem
eg á við, er þannig, að tekin er mat-
arausan, og bakinu á henni dýft of-
urlítið og snögt ofan í grautinn, og
síðan sleikt með tungunni. Þótti
þetta gott, ef mjólkurgrautur var i
pottinum, eða kjötsúpa. Gjörðu elda-
‘konur þetta oft, og gáfu smalanum
með sér, ef hann kom kaldur heim.
Umskiftingar voru þá 2 í sveit
minni. Hét önnur Ingunn, en hin
Fáðu það núna
Það er eitthvað við og í þessum
Bjór sem gerir hann að mat.
Fát5u hann hjá verzlunarmönnum
e?»a rakleitt frá
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
var Stina rauða. Ingunn var blind
og mállaus. Eg sá hana tvisvar.
Móðir hennar hét Metta, mesta mynd
arkona. Hún hélt hún yrði læknuð,
og sýndi móður minni hana. Þessi
Ingunn var þá 17 ára (og eg þá 8),
en út ileit hún isem sextug væri.
Tennur hafði hún 3—4, svolitlar
gemlur, og á milli þeirra eins og kol-
svarta brodda. En tennurnar voru
öskumórauðar, eins og í sumum
gamalmennum. Hún var lagleg i and-
liti, og mjallhvít, og eins voru hend-
urnar. Ekki hafði hún geitur, en
nærri því hárlaus.
Tunglamein, sem svo var kalllað,
höfðu sumir i höfði, en aðrir sögðu
það geitur vera. Tunglamein kom
af þvi, að kona, er nýlega var orðin
vanfær, glápti í tunglið, þegar það
var fult. Svona var trúin, skáld-
skapurinn, eða hvað eg á að kal.la
það
Geitur voru þvi miður til, og á
því fékk eg að þreifa. Á einu vori
dóu á bænum undir KyrkjufelJi
bæði hjónin. Þau voru fátæk og áttu
6 börn, er ekkert gátu komist. frá
bænum. Þegar menn af næstu bæj-
um fór að furða, að hvorugt þeirra
hjóna væri á ferð, þá fóru tveir ung-
lingar út að Hlein. Svo het bærinn.
Lágu þá bæði hjónin dauð í rúmun-
um, en börnin hljóðandi af hungri.
Þau höfðu dáið nóttina áður. Var
þá að vörmu ispori brugðið við og
börnunum komið fyrir. Og lenti þá
ein stelpan, Kristín, hjá foreldrum
mínum. Eg var þá fjarverandi, er
hetta skeði, og mest af sumrinu ekki
heima. Um haustið sagði mamma, að
nú vildi hún helzt, að eg tæki Stinu
að mér, til að þrífa hana og reyna
að halda henni hreinni. Eg skoðaði
höfuðið og segi, hvort það viti ekki,
að það sé stálhúfa af geitum í höfði
barnsins. — Jú, það vissu allir, að
hún hafði þær, því það hefðu öll
börnin frá Hlein. “Því er ekki búið
að ná þeim úr henni?” segi eg.
Ilelga vinnukona átti að gjöra það,
Móðir mín vildi ekki gjöra það, af
þvi hún fór með allan mat isjálf.
Helga fer að lilæja og segir, að það
sé naumast, að eg fái “hupplegheit-
in”, er eg komi heim, og bætir við,
að svona fín stúlka, eins og hún
Anna sé, fari víst aldrei að þrífa
geitur éir niðursetu. Þá segir
mamma! “Alt af kallið þið hana
fina, og þó gengur hún oftast í sömu
vinnu og þið, nema frekar sé, því
hún þvær Uka gólfin”. Eg tók telp-
una að mér, þótt á sveit væri, en
erfitt gekk að ná iir höfði hennar.
Nær því eitt ár var eg að því, og
hæddist Helga að mér fyrir alt l>að
basl. En þegar telpan var 9 ára göm-
ul, liafði hún hár ofan á herðar, og
var ekki trútt uin, að Helga öfund-
aði hana.
Óknyttamenn og flækingar, grasa-
ferÖir og fleira.
Eitt var það i æsku minni, setn
mér fanst mikil brögð að, og það
voru þessi þjófnaðarmál, sem fyrir
komu á hverju ári. Annaðhvort hef-
ir fólk verið stelvísara þá, eða sýslu-
menn og ahnenningur hafa haft
næmari tilfinningu fyrir réttlæti en
nú. Því nú reka menn upp stór augu,
ef það heyrist, að einhver sé kom-
inn í fangahúsið. Og vanalega standa
þau tóm út um landið, af hverju
scm það er.
|Ig man einkum cftir einum hjón-
um, sem höfðu stolið einum sauð,
og voaru dæmd til hýðingar, hann
25 og hún 20 vandarhögg. Árni sál.
Thorsteinsson í Krossanesi var þá
sýslumaður, og sagður harður við
alla þjófa. Eg var svo ung, að eg að
eins man eftir því. öll þess konar
athöfn var framin á þingstaðnuin í
Grundarfirði, úti í pakkhúsi, og
mátti þar enginn nærri koma, nema
sýslumaður, böðullinn og 2 vottar,
sem ávalt voru faðir minn og Jón
bróðir hans. Eitt sinn báðu bræður
minir um, að fá að vera við slíka at-
höfn. En þeir fengu fljótt nei hjá
Árna sýslumanni. Hann liafði sagt,
að hcr væri ekkert barnagaman á
ferðum. Það eitt man eg, að fegnir
urðu þeir eftir á, að sýslumaður
hafði neitað þeim um beiðnina, er
þeir sáu hjón þessi koma út grátandi
og mjög auinleg. Eg man, að þau
komu inn til okkar bæði grátbólgin
og að mamma gaf þeim stóra kaffi-
bolla af sætu kaffi og brauð með.
Og eg man enn, hvað hún sagði við
þau, er þau þokkuðu fyrir kaffið.
Hún sagði: “Eg vona, að þið látið
ekki svo vondar hugsanir ráða yfir
ykkur aftur. Guð hjálpi ykkur til
þess!” Þau grétu og þökkuðu henni
fyrir, og báðu guð að launa henni
alt gott. Og þau stálu aldrei framar.
Margt kom annað fyrir hjá ýmsum.
og stundum var það smátt, er stolið
var; en alt af dundu vandarhöggin.
Nú kemur til sögunnar Sölvi
Heigason, er rnargir hafa heyrt
nefndan sein flakkara, og um pass-
ann góða. Árni sýslumaður sagðist
engum trúa jafn-vcl fyrir honum og
föður mínum. 1 það sinn varð hon-
um það að sök, að hann hafði skrif-
að sér þennan alkunna falska passa,
og rambaði tneð hann um landið.
Honum var ekki um pabba sem.
fangavörð sinn; en hann sat á sér
lengi vel, og mátti heita, að hann
sæti jafnan á sér við föður minn.
En hvað eg man vel eftir greyinu
honum Sölva. Eg var þá 7 vetra og
man, að hann var alt af að mála.
Hann var látinn sitja i þingstofunni.
En þar var kalt, og var hann að
skreppa inn í hina stofuna til okk-
ar, til að verma sér á höndum, og
sagði, að þetta væri köld vinna.
Fóru þá sumir að gjöra gys að hon-
um og sögðu, að honuin væri nær að
smíða meisa, eða vinna eitthvað, er
honum hitnaði af. Þá spurði hann
aftur á móti, hvort þeim sýndist, að
sinar fíngjörðu hendur væru skap-
aðar til stritvinnu. Á borðinu hjá
sér hafði hann margar flöskur, full-
ar af ýmsum lit, og með honuin var
hann að mála alla daga. Hann mál-
aði andlitsmyndir af ölluin höfð-
ingjum hins mentaða heims; og ald-
rei man eg til, að sæist annað en
eintómar mannamyndir, flestar of-
an undir mitti. Eitt sinn man eg þó
eftir, er móðir min var að knipla,
að hana vantaði uppdrátt til að
knipla eftir, og fékk hann lijá Sölva.
Eg man líka, að bæði mamma og
ljósa urðu forviða yfir, að þær gátu
báðar kniplað eftir honum, og þótti
snoturt.
Þegar eg gekk um stofu Sölva,
flýþi eg mér jafnan inn í dagstofu.
Þingstofan var á milli gangsins og
dagstofunnar. Sagði faðir minn, að
við ættum ekki að dvelja hjá Sölva.
Eitt sinn hljóp cg fram hjá stól hans,
sem ætið stóð fyrir fraimfn málara-
borð hans; þá sagði hann þægilega
við mig. “Komdu, Anna litla, eg skal
vcrma þér”. Eg kom utan að, og
þorði ekki að hlaupa burt, þorði
heldur' eki að láta han ssitja undir
mér. En hann tók mig og setti mig
á kné sér og var mér þá nóg boðið,
og fór að reyna að sináinjaka mér
ofan af hnéu, en fann að fast var
fyrir. Fór eg þá að kjökra, því eg
var hrædd við hann, þó undarlegt
væri, þar sem hann iagði aldrei til
mín. Loksins slepti hann mér, og þá
manVg að aumingja greyið sagði:
“Allir forðast mig, og þú,* blessað
barnið, líka; blessuð farðu”. Og feg-
in varð eg að sleppa.
Þegar kalt var, át hann í dagstofu,
við annað borð, og þá var hann
stundum að inasa um ýmislegt, með-
al annars um dónaskap og ómensku.
En það þoldi Jón bróðir minn illa;
hann var okkar elztur, 12—13 ára.
Sló stundum í liart á milli þeirra, og
kom þá faðir minn stundum að, pg
eitt sinn mælti hann fram vísu
þessa, um þá báða, Jón sáluga og
Sölva:
Heilræðin eg hygg að nýta,
heimskum faiit til jafns að kýta,
cr sig hleður skönun á skömm.
Lengi hefir æft hið illa,
á því bágt með kjaftinn stilla,
unz hann hirting hittir römm.
Sölvi þagnaði fljótt að vanda, er
pabbi lét til sín heyra, og varð ætíð
þögull lengi á cftir. Það var í einu
rökkri, að hann gekk í dagstofu að
vanda, því pabbi hafði skipað svo
fyrir, að hann ætti þá að vera inni.
Var Sölvi það kveld eitthvað upprif-
inn og kátur. og fer að lasta Eyr-
sveitinga og hvernig alt sé þar í
sveit. En enginn gegnir honum. Þá
segir Sölvi:
Eyrarsveit þá verstu eg veit á
Vesturlöndum,
full er hún af fúlum öndum.
Og var nú hreykinn af að geta ort
um óvini sína. Þá svarar pabbi:
Eyrsveitingar eru vist
iðjusamir flestir;
en friðland hjá þcim finna sizt
flökkusnatar verstir.
Varð Sölvi þá hljóður alt kveldið,
anga-greyið.
Oft gaf Sölvi okkur myndir af
kongum og spekinguin, sem hann
málaði. Hann dró og upp allskonar
uppdrætti, sem hann sagði að væru
‘skatterings-inunstur’ og ‘bródering-
ar’. En faðir niinn sagði um þessa
uppdrætti, að hversu nákvæmlega
E. J. O'Sullivan,
M- A. Pres.
sem leitað væri með logandi ljósi,
þá væri ómögulegt að fá nokkurn
snefi.l af viti úr þeim. Eg hafði þá
ekkert vit á þess konar, en heyrði,
að móðir mín sagði að þeir væru o-
ikir náttúrunni; þvi engin blóm
væru þannig. En eg man, að mér
þóttu þau falleg.
Sölvi var allajafna vel klæddur,
og hélt sig að heldri manna sið í
búningi. Sá eg hann aldrei öðruvisi
en í dökkum klæðisfötum, með
dökkgræna klæðishúfu á höfði, er
hann hafði sjálfur sniðið eftir sin-
um smekk, að því er hann sjálfur
sagði. Man eg enn vel, hvernig húf-
an var. Hún var lág að aftan, en tor
hækandi fram eftir höfðinu, og var
allrahæst að framan. Lítið der var á
henni, og í báðum vöngum lét hann
hanga skúfa, úr stórum gulum gler-
tölum, er einhver hafði gefið hon-
um. Hann vildi ekki “svína sig út”,
sagði hann oft. Ekki man eg, hvaða
verk það var, er hann átti eitt sinn
að vinna með piltunum, föður mín-
um og drengjunum, bræðrum mín-
um. Hann fór með þeim, en kom
brátt heim aftur, og sagðist vera ó-
vanur saurverkum, eða að ata út föt
sin. Eg man, að móðir mín sagði
þá, að hún skyldi 'ljá honum önnur
föt á meðan. En ekki sagðist hann
klæðast í annara manna föt, svo
mikili maður sem hann væri. Verkið
mun hafa verið að setja tvo báta upp;
í naust; en annar báturinn var ný-
bræddur og var ekki orðinn vel j
þurr. ,
Sölvi var vel vaxinn, miðmjór og
herðabreiður, og hafði oftast báðar
hendurnar á mjöðmum sér, til þess
að sýna hinn undraverða vöxt sinn.
Han nmátti heita laglegur maður: (
hátt og breitt enni, nefið beint ogj
hafið ögn upp að framan, augun blá,
og ekki smá, hvelfdar brýr og hak^
an nokkuð löng, og toginleitur.
Skegg ýmist topp á höku, eða þá fult
vangaskegg. Sundurgjörðarmaður
var hann í meira lagi, er sjá mátti á
vasaklútnum, sem ætíð hékk úr
buxnavasa hans ofan á mitt læri.
Það gjörðu og fleiri, og þótti “mont”
Hann vildi einnig hafa hvitt hálslín,
og gjörði það, er hann gat.
Eg man, að daginn sem Sölvi átti
að fara, — þá fyrst, en fyr ekki, —
sást, að hann var ekki sneyddur allri
tilfinningu. Því stúlkurnar bentu
mér á hann frammi i dyrunum ogj
sögðu: “Nei, hann Sölvi hefir grát-
ið!” Þær sáu það i augum hans. Alla j___________
kvaddi hann með kossi og handa-j
bandi, og var mjög dapur. Kendu verið hafa.
þá allir í brjósti um hann. Síðan fór
hann út í Krossanes, og þaðan með
sýslumanni út í ólafsvík, og þar var
hann hýddur tvennum 27 vandar-
höggum fyrir passann góða. En rúm-
fastur hafði hann legið á eftir í 3
daga. Hafði þá sýsluniaður gengið
til hans, og átti víst bágt með að sjá
Möre Bread and Better Bfead”
Members of the CommerciaJ Educators’ Association
W'L’W/PEG
^1
ESTABL/SHED 1882.
Stærsti verzlunarskóli f Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, eink-
um kennarar. Öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
myndurn.
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaus.
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
AS læra
Automobile, Gas Tractor Ibn í
bezta Gas-véla skóla í Canada.
Þab tekur ekki nema fáar vikur
ab læra. Okkar nemendum er
fullkcmlega kent at5 höndla og
gjöra vi'ð, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stationary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrifstofa hjálpar
þér aö fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eöa mechanic. Komi'ð eba skrif-
iö eftir ókeypis Cataiogue.
Uinn nýji Gds Engine Skóli vor
er nú tekinn til starfa i Hegina.
Hemphills Motor School
<(43 Main St. Winnipeg
Að læra rakara iðn
Gott kaup borgaö yfir allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, at5-
eins fáar vikur naut5synlegar til
aö læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku et5a vit5 hjálpum þér
at5 byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til at5
börga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítit5 eitt á mánut5i. í»at5
eru svo hundrut5um skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sját5u elsta
og stæt5sta rakara skóla í Can-
ada. Varat5u þig fölsurum.----
Skrifat5u eftir Ijómandi fallegri
ókeypis skrá.
Hemphills Barber Coliege
Cor. lvingSt. niul I'nclflc Avenue
WINNIPEG.
Crtibú í Regina Saskatchewan.
Hefir hann eftir því hann heyra, nema Jón bróðir minn.
seint látið af brellum sínum. | því á honum hafði karl miklar mæt-
Nú kemur karl til sögunnar, er eg; ur, og hann gat talað við hann nærri
man vel eftir. Hann hét Jón, auk-1 því hljóðskraf.
nefndur “rytja”. Var hann niður-j Einu sinni í rökkrinu herti Jón
seta á 2—3 bæjum í sveitinni, og bróðir upp hugann og sagði vjið
vildu aliir hafa karlinn, þó gamaJl j hann: “Þú fórst með galdra, Jón
væri, því hann var vinnusamur, og'minn, áður fyr?”. Tók þá karl að
gat smiðað dalla og aska. Hann var blása, sem vandi lians var, er honum
hann; því Árni sýslumaður var ein-i ætíð mánuð hjá okkur, og sat inni í! var mikið niðri fyrir, og segir: "Lít-
stakt góðmenni, enda þótt dómar j stofu, að smíða smávegis, og tálgaði j ið lét að þvi”. Þá segir Jón: “Þú
hans þættu harðir. Mun hugsun hansj alt með kutanum sinum, vindutré og varst að hjálpa honum Eggert h'jeld-
hafa verið likt háttað og Matth. | Sinástokka með renniloki, til að sted einu sinni til að vekja upp
Jochumsson lætur Lárenzius sýsiu-j geyma í smádót. l'ékk eg einn undir; draug í Flatey”. Karl þegir, en bróð-
mann segja í “Skuggasveini”, þegar fífukveikina mina, og annan fyrirjir minn heldur áfram: “Já, en því
hann er i efa um, hvort hann eigi pjötlur, sem eg saumaði úr pjötlu- j hættirðu við galdrana, skarst úr
að dæma Harald sekan: “Nei, rétt- vasa. Þeir voru svo gjörðir, að klipt- leik, og varst ekki með félögum þín-
lætið skal feta beint fram og lítaj ar'voru ferstrendar pjötlur, sín með i um?” Karl blés mjög og mælti: “Eg
hvorki til hægri né vinstri”. — Kkki j hvorum lit, saumaðar siðan saman ! átti fyrir sálu að sjá, og þess vegna
svo illa sagt af skólapilti, og sýnirj og látið fóður undir, höfð rifa að yfirgaf eg þá pilta”. Hélt karl að all-
leikritið, livað i piltinum bjó. Ekki ofan, svo hönd kæmist ofan i; siðan j ir svæfu, eins og þá var títt í rökkr-
held eg neinn verði, né hafi nokkrul settur strengur á og bönd, og bund- inu, og var hávær; en við vorum
sinni verið, samdóma Bjarna gamlaj ið um mittið. Var vasinn hafður vakandi og hhistuðum með athygli á
rektor, sem sagt var, að hefði sagtj hægra megin, og höfðu allar konur, þettta samtal.
ungdæmi mínu, en IÞað brást ahlrei,
við Matthías: “Þú skalt ekki i-
mynda þér, drengur minn, að þú
verðir skáld, þó þú hafir búið til
þetta ‘pródúkt’.” — Þykir sú spá
Bjarna lítt hafa ræzt, enda inan eg,
að oft hló dr. Hjaltalín að þessari
setningu hans, og bætti þá við, að
hann væri eins “prósaiskur” og
hann væri stór, en rektor væri hann
góður.
Mörgum árurn seinna, þegar allir
héldu Sölva dauðan, kom á Vestfirði
maður ókunnur öllum, er nefndi sig
Sylvíus, og héldu menn það Sölva
svona vasa
skáru ekki göt á pilsin, og settu ekki
vasapoka þar i, eins og nú er titt.
Pjötluvasinn hékk utan á pilsinu
undir svuntunni.
Jón gamli rytja var ættaður norð-
að karl nokkur
utan úr Ólafssveit kæmi á hverjutn
vetri til okkar, og víðar um sveitina.
llann var af dönskum ættum og hét
Friðrik Plúm. Og oftast var hann
með dóttur sina með sér, stóra og
an af Hornströnduih, og hafði feng-j sterklegá telpu, um 14—15 ára, er
ist við galdra í ungdæmi sinu. Var ! Friðrikka hét. Eitt sinn man eg eftir
hann stundum kallaður Jón galdrq-j því, að þeini lenti saman, Jóni rytju
karl; en aldrei hafði hann verið við og Friðriki Plúm. Það var um vök-
kvenmann kendur. Satt var það, að í una. Jón var að tálga eitthvað að
Jón var ákaflega forn í skapi, og oftj vanda, cn Plúm að ganga um gólfið.
var hann stirður i luiid. Hann heyrði ---------------------------_________
og illa, og eiginlega gat enginn látið (Framhald á 7. bls.)
223rd Canadian
Scandinavian
Overseas Battalion
Lieut.-Col. Albrechtsen O.C.
KEADQUARTERS: 1004 Union Trusl Bldg, Winnipeg
Æðri og lægri foringjar og hermenn verða Scandinavar.
Sveitina vantar hermenn. Skrifið yður í hana.