Heimskringla - 23.03.1916, Side 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 23. MARZ 1916.
KYNJAGULL
SAGA EFTIR
C. WERNER
Trenmann, sem var acS heilsa frænda sínum,
sneri sér viS hryggur á svip.
"Ernst er farinn frá Gernsbach”, sagSi hann.
"Hann er alveg óskiljanlegur. HugsiS ySur: aS
eins mílufjórSung héSan mætti eg honum einsöml-
um og gangandi. Eg nam staSar og spurSi hann,
hvaS um væri aS vera. HvaSa svar fékk eg? AS
hann væri á leiSinni aftur til Heilsberg, en hefS,
skiliS vagninn eftir handa ySur. Hann gat ekki beo-
iS, varS aS flýta sér heim, áríSandi störf, - og svo
hleypur hann af staS. HvaS ætli frú von Meien-
dorf hugsi? Og ySur skilur hann líka eftir. Frændi
minn er orSinn eins óbilgjarn og hann getur orSiS . ;
Hartmut leit á gamla manninn meS gletnislegu
brosi. Ernst hafSi sagt honum þenna morgun, aS J
þegar kveldiS kæmi, yrSi ekki lengur nafn hans
duliS, sem höfundar flugritsins, fyrir íbúum Heils-
berg. Majórinn afréSi nú aS skemta sjálfum sér.
“Þér verSiS aS fyrirgefa honum þetta núna”, '<
sagSi hann. "Ernst er í rauninni önnum kafinn; —
hann hefir líklega fengiS símrit frá Berlin”.
"Símrit frá Berlin?” endurtók Trenmann undr-1
andi. "Já, en hvaSa viSskifti á hann viS Berlin?"
"ÞaS fáiS þér brátt aS heyra. KveldblöSin í
Berlin koma í fyrramáliS, og þá verSur öll sagan
borin á borS fyrir ySur viS morgunverS. En samt
sem áSur getur Ernst ekki variS þaS, aS hans eigin
móSurbróSir skuli heyra þetta löngu seinna og þaS
af blöSum”.
Max fór nú líka aS veita þessu eftirtekt; en
Trenmann hristi höfuSiS vandræSalegur.
"Eg skil ySur ekki, hr. majór”, sagSi hann. —
"HvaS er á ferSum meS Ernst?"
"ÞaS ættuS þér þó aS vita”, svaraSi Arnold. J
"Þér fóruS beina leiS til ‘Gylta ljónsins’ meS Max I
til aS drekka skál hans. ÞaS hefSuS þér getaS gjörtí
fyrri, því hann stóS fyrir framan ySur í garSinum.
En þér atyrtuS hann bara, og sögSuS aS hann kæm- j
ist aldrei áfram í þessum heimi, — og svo nefnduS j
þér hann St. Georg, og hrósuSuS honum mikiS, —J
þessum höfundi ‘Kynjagullsins’."
“ÞaS er þó líklega ekki E—ernst?" stam- j
aSi ungi málarinn, svo æstur var hann.
"Jú, einmitt E—ernst”, hermdi majórinn eftir
honum. “Þér geSjast líklega ekki aS þessu, Max;l
þú ert ekki lengur eini nafnfrægi fjölskyldumaSur-
inn. Eg sé, aS þér trúiS mér ekki ennþá, Trenmann, |
en eg legg drengskap minn viS, aS höfundur ‘Kynja-J
gullsins’ heitir Ernst Raimar, og aS hann kannast
viS þetta opinberlega. En nú verS eg aS biSja ykk-|
ur aS aísaka, eg verS nú aS finna unnustu mína”.
Tvær mínútur skemti hann sér viS aS horfa á,
hve hissa þeir voru, en fór svo.
Þeir stóSu enn gagnvart hvor öSrum, sem stein-
gervingar. Loks spurSi gamli maSurinn:
"Max, hvaS segir þú um þetta?"
“ÞaS er ekki satt, þaS er ein af glettum majórs-
ins”.
“Jú, þaS er sannleikur”, sagSi gamli maSurinn,
sem nú var farinn aS skilja þetta. “Og þetta er
systursonur minn. Max þú verSur aS fylgja mér til
bæjarins í dag. 1 kveld er fúndur í Sögufélaginu og
þar á eg aS flytja ræSu. Herrar mínir, ætla eg aS
segja; eg flyt ykkur mikla nýjung. ViS höfum leit-
aS alIstaSar aS höfundi ‘Kynjagullsins’, í Berlin, í
Steinfeld; allir hafa leitaS hans og nú er hann þarna.
HéSan frá Heilsberg hefir dómurinn falliS yfir Neu-
stadt-búa og jarlinn þeirra; mitt á meSal vor kem-
ur hann fram, þessi St. Georg, --- og eg er móSur-
bróSir hans ’.
ÞaS var ekki beinlínis ákveSiS, aS Trenmann
ætlaSi aS ljúka ræSu sinni meS þessum orSum; en |
nú lét hann þau fjúka, jafn mikiS og hann var upp j
meS sér af Ernst.
Max sagSi ekki eitt orS; hann vissi, aS hann I
var lentur í skugganum.
12. KAPITULI.
Ernst Raimar hafSi snúiS aftur til Heilsberg, og
sent majórnum skilaboS. Hann vildi ekkrhindraj
hann viS bónorSiS til Vilmu, en samt sem áSur gat
hann ekki skiliS, hvernig lán vinar hans fór vaxandi, !
á sömu stundu og hann misti alla von. Hann sat nú
í starfstofu sinni og studdi hönd undir kinn.
"Þér hafiS líklega ekki búist viS aS sjá mig(
hér?” sagSi Ronald.
“Nei!” sagSi Ernst kuldalega.
"En þér gizkiS máske á hvers vegna eg er hing-|
aS kominn?”
“ÁreiSanlega. Opinberun nafns míns er í dag!
komin ti! Berlínar, og verSur auglýst í kveldblöSun-
um, ySur hefir aS líkindum veriS símritaS þetta. j
Mér kom alls ekki til hugar, aS þér munduS koma J
hingaS sjálfur, en fyrst þér eruS hér”.-----Hann
benti á stól. Ronald gaf hrokafulla, neitandi bend-
ingu.
“Þökk fyrir, viS eigum hægra meS aS tala sam-
an standandi. Eg viSurkenni þaS, aS þaS vakti
undrun hjá mér, aS heyra aS þér væruS höfundur
‘Kynjagullsins’. Stundum datt mér þaS í hug, en eg
fleygSi því frá mér aftur, — eg hélt, í sannleika1
sagt, aS þér væruS ekki fær um aS skrifa jafn snild-j
arlega árás. Eg verS aS segja ySur álit mitt eins og
þaS er".
Hann talaSi meS köldu háSi og í allri fram-
komu hans lýsti sér hroki. Augun hans töluSu ann-
aS mál, í þeim brann einhver ógeSsleg glóS.
EruS þér aS eins kominn til aS segja mér þetta?”
spurSi Ernst rólegur.
“Nei, eg áleit þaS gagnlegt, aS viS töluSum
saman undir fjögur augu, áSur en viS finnumst op-
inberlega fyrir allra augum. Þér veitiS mér eflaust
heimild til þess. ViS erum gamlir óvinir”.
"ÞaS erum viS”.
"Snúum okkur þá aS efninu. HvaSa áform haf-
iS þér meS þessa árás? ViljiS þér eySileggja mig?
ÞaS er all-djarft áform, sem eg ræS ySur frá”.
Ernst studdist viS skrifborS sitt, krosslagSi hend-
urnar á brjóstinu og horfSi í augu mótstöSumanns
síns, meSan hann svaraSi rólega:
"Eg vil eySileggja þaS kerfi, sem þér eruS stofn-
andi og stjórnandi aS, og sem nú þegar er orSin ó-
gæfa margra, þó þá gruni þaS ekki enn. Augu
þ'eirra eru of seint opnuS. YSar aS útliti til svo mik-
ilhæf og risavaxin fyrirtæki, sem hafa boriS nafn yS-
ar út um alheimimi, eru bygS á foksandi. Þau styS-
ur og heldur enn uppi fjöldans blinda traust til ySar
og þeirra hæfileika ySar, aS geta breytt steinúm í
gull; þetta traust, sem ávalt veitir ySur nýjar upp-
sprettur, þegar þær gömlu eru þornaSar. Fari fyrir-
tækin aS skjálfa eSa nötra, falía þau öll, verSa aS
falla, — þaS vitiS þér bezt sjálfur”.
"Er þaS svo?” spurSi Ronald meS háSskum
hlátri. “ÆtliS þér aS kenna mér fjárhagsfræSi, hr.
skjalaritari frá Heilsberg? Hvar hafiS þér numiS
þess konar vizku?”
"1 Steinfeld hefi eg numiS hana, þaS er ekki
langt í burtu”, svaraSi Raimar, án þess aS gefa háS-
inu nokkurn gaum. “Þar er hiS fyrsta af hinum
stóru fyrirtækjum ySar, og þaS fellur líka fyrst. Þér
ætliS raunar ekki aS bíSa eftir því, en ætliS aS
verja yur meS hlutafélaginu, — en þaS verSur nú
naumast mögulegt héSan af”.
“Þér eigiS viS vegna flugritsins ySar?" hrópaSi
Ronald. "Þér hafiS raunar lýst Steinfeld mínu eins
og eins konar morSingjabæli, þar sem hinir verstu
glæpir eru framdir og gjaldþrotiS bíSur viS dyrnar.
Sannanirnar fyrir þessu hafiS þér enn ekki komiS
meS. Hr. skjalaritari, þér gjöriS ySur hlægilegan
meS slíkum staShæfulausum tilgátum. Steinfeld
námarnir eru öllum opnir; þar eru þúsundir verka-
manna, hundruS umsjónarmanna. Þér haldiS því
raunar fram, aS eg hafi gjört þá blinda og heyrnar-
lausa meS galdralist minni, — en viS lifum þó ekki
í neinum æfintýraheimi”.
“Nei, viS lifum í alt öSrum heimi, en galdra-
þulan er ávalt hin sama. Hún er: hræSsla og hlut-
tekning í afbrotunum. Eg get ímyndaS mér, aS hinir
æSstu ráSsmenn ySar og umsjónarmenn þegi; þeir
eru auSvitaS ekki svo heimskir, aS bregSa sjálfir
hnífnum á barkann; en allir hinir eru þrælbundnir,
og nú, þegar álögin gilda ekki lengur, fara þeir aS
tala”.
"Eftir aS þeir finna jafn ágætan talsmann, sem
kennir þeim, hvaS þeir eiga aS segja, — máske.
Slíkar manneskjur eru alt af viS því búnar aS berj-
ast á móti þeim, sem árum saman hafa gefiS þeim
lífsviSurværi. Og þér takiS aS ySur meS kappi
miklu, aS gjörast málsvari hinna kúguSu. Þér vökt-
uS mikla eftirtekt á ySur, þegar þér gjörSust mál-
svari hinna fyrstu verkfallsmanna, er þeir voru
dregnir fyrir dóm; nú getiS þér variS mælsku ySar
til aS verja sjálfan ySur. Eg verS líklega aS höfSa
mál út af bakmælgi ySar, viS því hafiS þér eflaust
búist?” *
“AuSvitaS, — þaS var tilgangur minn. StríS
eins og okkar verSur aS fara fram fyrir augum al-
mennings”.
Ronald gekk skyndilega til hans og mældi hann
meS augunum fyrilitlega frá hvirfli til ilja.
"Máske þér haldiS, aS eg hræSist ySur?”
“Já, þér hræSist mig — annars væruS þér ekki
hér", sagSi Raimar og leit á hann á sama hátt. “Þér
viIjiS fá aS vita, hve langt þekking mín nær á fyrir-
tækjum ySar, og yfir hverju eg þegi ennþá. GjöriS
ySur ekkert ómak. Gagnvart slíkum mótstöSumanni
sem þér eruS, þá er maSur á varSbergi".
V
I því falli breytir maSur rétt. ÞaS er enginn
hægSarleikur, aS berjast viS mig, — eg heiti Felix
Ronald!"
Hann teygSi úr sér og stóS þar svipdimmur og
hótandi; en í orSunum lá meira en uppskafnings-
ins almenni hroki. Þau lýstu hinu volduga sjálfs-
trausti, hinni seigu kappgirni, sem hafSi gjört mann-
inn miklan og boriS hann upp á hæSir almennings-
alitsins. Hann stoS þarna eins og honum væri auS-
velt aS troSa alt niSur í skarniS, sem veitti honum
mótstöSu.
En hér mætti hann jafningja sínum, sem ekki
vék undan eitt einasta fet, og augu hans skutu eld-
ingum líka, þegar hann sagSi kalt og djarflega:
“Og eg heiti Ernst Raimar!"
“Raimar — jæja! NafniS mun máske gjbra yS-
ur gagn í augum hins opinbera. Gegn ySur sjálfum
er ekkert aS athuga; en samt sem áSur munu menn
naumast veita ySur heimild til, aS koma fram sem
málsvari hins algervilega stöSvardepils og til aS
verSa siSferSis-prédikari”.
OrSin hittu ekki. Ernst hrökk einu sinni ekki
viS. Hann var rólegur.
“Þér eigiS viS, aS þér ætliS aS hvetja alla á-
hangendur ySar og blöSin, sem eru í ySar þjónustu
til aS veita mér mótspyrnu? Þér ætliS aS snúa vopn-
in úr höndum mínum meS því aS sýna heiminum,
aS eg hafi enga heiminld til aS bera vopn?”
"HvaS eg gjöri, kemur mér einum viS”.
"Alveg rétt, en hvaS eg gjöri þá — Felix Ron-
ald, þaS er ekki í fyrsta sinni, aS viS finnumst á
þenna hátt. Þannig stóSum viS líka gagnvart hvor
öSrum fyrir tíu árum síSan, og þeim orSum, sem
þá voru töluS, hafiS þér ekki gleymt fremur en eg”.
“Nei, en þér ættuS ekki aS minna mig á þetta”,
sagSi Ronald kuldalega; hann var alt í einu orS-
inn rólegur. “Þér voruS þá viti ySar fjær af örviln-
an, og gagnvart vitfirringi sýnir maSur umburSar-
lyndi, — annars hefSi eg hegnt ySur fyrir þá stund”.
“Nú, eg vissi þá, aS maSur má ekki bera fram
ásakanir, heldur sannanir fyrir heiminum”.
Ernst talaSi í hálfum hljóSum; en hreimur
raddarinnar og útlit hans sýndi, aS hér var um ótta-
legt efni aS ræSa.
"ÞaS, sem eg ræSst á og tala um í riti mínu,
mun Steinfeld sanna; en eg endurtek þaS: stjórniS
blöSum ySar! YerSi hiS ímyndaSa afbrot föSur
míns notaS sem vopn gegn mér; ef menn enn einu
sinni opna þetta sár hlífSarlaust, þá eru menn sjálfir
orsök þess, aS eg fer út fyrir takmörk gætninnar.
Þá, þaS veit guS almáttugur, sveifla eg því, sem aS
eins einu sinni hefir komiS yfir mínar varir, út í heim-
inn án sannana. Nú getur skeS, aS menn samt sem
áSur trúi mér".
Þetta var hiS síSasta stjórnlausa uppþot hinn-
ar sáru kvalar, sem borin hafSi veriS í kyrS. Ronald
svaraSi ekki einu einasta orSi; enginn vöSvi hreyfS-
ist í andliti hans; en í augunum logaSi djöfullegt
hatur, og hægri höndin þreifaSi eins og af tilviljun
viS brjóstvasanum á treyjunni hans. Raimar sá þaS
og hopaSi á hæl.
“HvaS á þetta aS þýSa?” spurSi hann hörku-
lega og hátt.
Ronald birtist átta sig; hann lét hendina síga
meS hægS.
“ÞaS er satt, þaS er ekki gott, þegar viS tölum
saman einslega, þaS gæti valdiS óhappi. Hitt ann-
aS verSur aS velta eins og þaS vill. Jæja — hitt-
umst heilir aftur".
Svo gekk hann út hnarreistur, sté upp í vagninn
og kallaSi til ökumanns:
"Til Gernsbach!”
Ernst Raimar var einn einn eftir; en hinn dreym-
andi, þunglyndi svipur hans var horfinn. Þessi sam-
fundur hafSi sýnt honum, aS nú var enginn tími til
aS syrgja yfir glötuSu láni. Hann stundi þungt, en
þaS var eins og hann fyndi sig frjálsari og liSugri
um leiS, og meS hárri röddu sagSi hann:
“Út í bardagann — út í lífiS!"
13. KAPITULI.
Majór Hartmut var kominn til bæjarins aftur
sem gæfuríkur brúSgumi, og Trenmann gamli var
farinn af staS, ekki lítiS kátur yfir nýjunginni, sem
hann varS fyrstur til aS opinbera í Heilsberg. Max
hafSi fylgst meS móSurbróSur sínum, en í mjög
þungu skapi yfir missi frú Vilmu. Engan þeirra grun-
aSi, aS Felix Ronald væri í lokaSa vagninum, sem
ók fram hjá þeim. ÞaS var fariS aS dimma, þegar
hann kom til Gernsbach.
Þau heilsuSust í viSurvist húsfrúarinnar, og svo
gengu hjónaefnin inn í herbergi Edithar, og nú, þeg-
ar þau voru einsömul, faSmaSi Ronald hana aS sér
meS miklum ákafa.
"Þökk, kæra þökk!” sagSi hann. "Eg vildi ekki
biSja þig um samfundi hérna, en án þinnar ákvörS-
unar hefSum viS orSiS aS fresta endurfundum okk-
ar ennþá lengur. Eg get enn ekki yfirgefiS Steinfeld,
og kem líklega ekki fyrri en aS hálfum mánuSi liSn-
um til Berlin. Eg er þér þakklátur fyrir, aS þú ^rt
komin, Edith mín”.
Rödd hans lýsti ánægju. Edith leyfSi hoinum
aS faSma sig, án þess aS endurgjalda ástaratlot hans.
En nú losaSi hún sig fljótlega og sagSi:
“Eg varS aS tala viS þig, Felix; skriflegk gat
eg þaS ekki. Þú hefir nú meira aS gjöra en nokkru
sinni áSur, og eg vildi ekki kvelja þig meS spurn-
ingum. En segSu mér nú, hvaS þú hefir áformaS”.
Hún ætlaSi aS fá hann til aS setjast hjá sér á
legubekkinn, en Felix stóS kyr. Hann hafSi eflaust
búist viS öSru á fyrstu stundinni eftir margra mán-
aSa aSskilnaS, heldur en þessum óþolinmóSu spurn-
ingum. Hann spurSi því bæSi hörkulega og kulda-
lega:
ViS hvaS áttu? Eg skil þig ekki”.
Edith leit á hann alveg hissa.
ViS hvaS eg á? En, Felix, er nokkuS annaS,
sem vekur athygli okkar og áhuga fremur en flug-
ritiS, sem hótar þér svo miskunnarlaust?”
Hótar? Mér?” endurtók hann jafn kuldalega.
Þú virSist veita þessu málefni óverSskuldaS at-
hygli- ÞaS er undirferli, sett af staS af öfundssjúk-
um mótstöSumönnum í fjárhagsheiminum, og fyrst
og fremst beint aS hlutafélaginu. Menn vilja um
fram alt koma í veg fyrir, aS þaS verSi myndaS.
AuSvitaS er ráSist á mig og Steinfeld um leiS; en
þaS hefir enga þýSingu. Eg hefi nú þegar búiS alt
undir, og ætla ekki aS láta svariS vanta”.
Edith horfSi á hann rannsakandi augum, eins
og hún ætlaSi aS sjá, hvort þessi rósemi væri eSli-
leg, eSa til málamynda. Loks sagSi hún:
"Pabbi leggur mikla áherzlu á þetta málefni, ---
þaS veiztu líklega?”
"Já, eg veit þaS". Ronald ypti öxlum fyrirlit-
lega. “ViS höfum rætt ítarlega um þetta áSur en
eg fór til Steinfeld. Hann var alveg utan viS sig yfir
þessu. FaSir þinn er viSskiftamaSur af gömlu teg-
undinni, er ekki þekkir slíka viSburSi, enda á hann
enga óvini. Eg hefi hingaS til getaS mætt hatri ó-
vina minna. ÞaS mun eg einnig geta nú, — reiddu
þig á þaS”.
“Málefni þetta snýst um meira en mótstöSu og
óvináttu”, sagSi Edith áköf. “Menn ráSast ekki
göngu á fyrirtæki þín, en einnig á sjálfan þig og
drengskap þinn. ÞaS getur og má ekki standa þér á
sama. Þú verSur aS eySileggja þessar árásir tafar-
laust, ef þú vilt ekki verSa í minni hluta".
ÞaS virtist særa Ronald aS heyra þessa hvöt
frá vörum unnustu sinnar; en hann svaraSi meS á-
herzlu:
"Vertu róleg. Eg skal eySileggja þær og óvin
minn um le;S. En eg sé, aS faSir þinn hefir haft á-
hrif á þig; þú metur þetta málefni of mikils. ÞiS
hafiS líklega skrifast á um þetta, og þá hefir hann
sjálfsagt tilkynt þér, aS eg hafi fallist á uppástungu
hans”.
“HvaSa uppástungu?” spurSi Edith undrandi.
ViS hvaS áttu?”
“Nú, viSvíkjandi trúlofun okkar. ÞaS átti aS
opinbera hana innan skamms; en þaS vill faSir þinn
ekki nú; hann krefst, aS henni sé haldiS leyndri.
Hann er og verSur ávalt hinn hyggni viSskiftamaS-
ur, og hefir eflaust látiS þig skilja-aS maSur verSi
aS bíSa —”.
“Felix, þér skjátlar”, greip Edith fram í; en hann
gaf orSum hennar engan gaum.
“Eg sé, aS þetta er alveg eSliIegt; en eg álít,
aS þaS hefSi veriS réttara, aS leyfa mér aS koma
meS þessa uppástungu. ÞiS máttuS óhult treysta
minni háttlægni ”.
Hann talaSi rólega, en beiskjuSvipur hvíldi á
vörum hans.
Nú skildi Edith fyrst viS hvaS hann átti; hún
stóS snögglega upp og sagSi ákveSin:
“Pabbi hefir ekki skrifaS mér neitt um þetta, og
eg hefSi heldur ekki samþykt þaS. Eg sé enga á-
stæSu til aS breyta hinni upprunalegu ákvörSun, og
eg álít, aS viS eigum aS fylgja henni. Undir eins og
þú kemur til Berlin opinberum viS trúlofun okkar og
sendum heimboSsspjöldin af staS”.
Felix hoppaSi upp af kæti, og meS afarsterkri
ástríSu hrópaSi hann:
"Edith, þaS vilt þú? Einmitt núna!”
“Hefir þú efast um þaS?” sagSi hún stolt og ró-
leg. “Mín staSa er nú ViS þína hliS, eg þekki skyldu
mína”.
Ronald hafSi búiS sig til aS taka unnustu sína í
faSm sinn; en nú lét hann hendurnar síga, og gleSi-
geislinn í augum hans sloknaSi eins’fljótt og hann
hafSi kviknaS.
“Skyldu þína?" endurtók hann í breyttum róm.
“Já, þannig —’’.
“Já, faSir minn er þessu máske mótstæSur”,
sagSi hún, án þess aS látast hafa tekiS eftir rödd-
inni; "en hann verSur aS slaka til, því í þessu tilliti
erum þaS viS tvö, sem ráSum. Eg fer til Berlin aS
morgundeginum liSnum. Á eg aS gefa nokkuS í
skyn, eSa vilt þú aS þaS bíSi komu þinnar? Eg er
viSbúin öllu”.
“Eg sé þaS”, svaraSi Ronald gramur. “öllu,
aS eins ekki því eina, sem eg hefi vonast eftir síSan
viS urSum alein, — einu hlýju og innilegu orSi af
vörum þínum. Ef þú hefSir sagt viS mig: faSir
minn segir satt, viS skulum þegja; þangaS til róst-
urnar eru umliSnar; en eg verS þín, Felix, eg elska
þig. — Eg skyldi hafa þakkaS þér, — þakkaS þér
eins og magnþrota maSurinn, sem maSur réttir
hressandi drykk. Og nú stendur þú fyrir framan
mig svo ókunnugleg, og köld, eins og óendanlegt
undirdjúp aSskilji okkur, og býSur mér ískalda
skyldufórn, sem eg skeyti ekkert um. Eg tek ekki
á móti ölmusu göfuglyndisins, sem mér er boSin á
þenna hátt”.
Edith stóS sem sneypt og særS; en hann sneri
sér frá henni reiSur mjög og gekk aS glugganum.
Ásökun hans var sönn; þaS fanst enginn ástarneisti
í orSum hennar. Þetta eina orS, sem hann þráSi,
gat hún ekki nefnt, — þaS var eins og djúp jökul-
gjá aSskiIdi þau.
“Þú gjörir mér rangt til", sagSi hún loks meS
hægS.
“Eg ætlaSi ekki aS særa þig, en eg — þú getur
ekki veriS öSruvísi", sagSi Ronald um leiS og hann
sneri sér viS. Þú segir satt, og eg ætti nú loks aS
vita þaS. En eg hélt aS ástarákafi minn mundi vekja
samtkonar tilfinningar hjá þér; eg vildi ná því meS
valdi, sem eg fékk ekki óbeSiS, — aftur og aftur
reyndi eg þaS, en ávalt hittist ís og eldur. Þú getur
alls ekki elskaS, átt engar hlýjar tilfinningar. ÞaS er
ekki þér aS kenna, þaS eru forlög mín, aS eg verS
aS elska þig, einmitt þig”.
ÞaS var næstum hatur og reiSi í rómnum, og
þó elskaSi hann hana svo innilega. ÓveSriS, sem í
vændum var, fanst honum ekkert í samanburSi viS
skortinn á ást hennar.
Unga stúlkan hrökk viS. "Þú getur ekki elsk-
aS! En hún vissi betur, og svaraSi blíSlega:
“ViS skulum ekki binda okkur viS eitt einstakt
orS. Eg sýni þér meS framkomu minni, aS eg er
þín, og held áfram aS vera þaS. Hvers vegna kem-
ur þú meS þessa beiskju og þessar ásakanir? Mér
sárnar aS heyra þaS”.