Heimskringla - 30.03.1916, Side 2

BLS. 2
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 30. MARZ 1916.
Tjón sem er stærra enn
uppskeru brestur.
Enginn Canda maður getur neit-
að því, sem hér skal frá skýra, svo
að hann sé ekki fátækari eftir.
Bæklingur þessi fjallar um for-
réttindi þau, að gæta farsældar og
velmegunar þinnar eigin, barna
þinna og komandi kynslóða.
Á hverju ári — þessu einnig, sem
nú er að líða — brennum vér þre-
földum eða íerföldum við móti þvi,
sem skógarmenn höggva til sögunar
og eldiviðar. Hugsaðu þér hvar það
lenti, ef að þú træðir niður á akr-
inum þrefalt meira af uppskerunni,
en þú dregur heim i hlöðu þína. —
Þessi dæmi eru hvort öðru lík, nema
að því leyti, að það kostar svo marg-
falt meira, að koma upp nýjum sög-
unarvið i skógi, en sá korni i akur-
inn. En hvorttveggja eru hlutir eða
gjörðir, sem ekki settu fyrir að
koma.
Meira en 12,000 skógareldar, smá-
ir og stórir, koma fyrir í Canada á
hverjum 12 mánuðum, og nálægt
1,400 á mánuði millum snjóa.
Þar fara peningarnir þínir upp í
reyk.
Þetta er alveg ómögulegt að
hrekja. En nú kant þú að segja:
Hvaða þýðingu hefir þetta fyrir
mig?
Það hefir þá þýðingu, að þarna
fara upp í reyk milíónir dollara,
sem þú og skyldfólk þitt átt svo og
svo mikinn þátt i. Þú getur ekki sett
upp nýjan skóg fyrir brunninn á
vikutíma. Timbur, eða sögunarvið-
ur þarf 60 eða 100 ár til þess að
þroskast. Ætlar þú að fresta hlut-
töku sonar þíns í þessum peningum,
sem þar felast i, um svo langan
tíma. Þú getur stöðvað eða koinið í
veg fyrir flesta af þessum skógareld-
um, ef að þú einsetur j)ér það. Mikill
hluti af Bandaríkjunum, alt Svissara-
land og Frakkland vita ekki hvað
skógareldur er, eða hafa hugmynd
um, hvernig hann lítur út. En hvern-
ig stendur á því? Það kemur af þvi,
að fólkið og fulltrúar þess á löggjaf-
arþingunum hafa komist að þvi, að
skógareldurinn er þjófur og rænir
skógarhöggsmanninn atvinnu sinni,
bóndann markaðinum; eyðileggur
frjósemi landsins í kring; veldur
flóðum í ám; þurkar upp ár og læki
og hleypir upp verðinu á sögunar-
við fyrir hvern borgara landsins.
En nú segja margir sljófhugsándi
menn: Eg er enginn skógarhöggs-
inaður. Iíg á ekkert Iand. Það snert-
ir mig ekkert, hvort ár og lækir eru
fullar af vatni eða þurrar. Mér er
alveg sama, hvort skógurinn stend-
ur eða fellur.
En við skulum nú spjalla dálitið
frekara um það. — Tveir þriðju af
hverjum dollar í viði, sem skógar-
höggsmenn draga út úr skógunum,
lenda i vasa verkamannanna, sem
kaup. Og þetla kanp er haft til þess,
að kaupa fæðu, kJæði, skófatnað og
þúsund aðra hluti, sem svo aftur
veita járnbrautunum og gufuskipun-
um tekjur þeirra og dreifast út með-
al allrar þjóðarinnar.
Dollarinn úr skógnum hjálpar til
að viðhalda þér sjálfnm, jafnvel þó
að þú búir á skóglausri sléttu.
Taktu i burtu .$200,000,000, sem
Canada skógarnir stinga í vasa
landsbúa í beinhiirðum peningum á
hverju ári; en þú myndir þá skjót-
lega heyra kvartað um harða tíma.
Þú getur ekki komist undan hagn-
aðinuin af standandi skógum, og
þú getur ekki komist undan lapinu
af brendum skógum.
En hvers er skuldin?
Við skulum nú reyna að komast
eftir þvi, hverjum þessir árlegu
skógareldar eru að kenna.
Hér um bil æfinlega koma skógar-
eldarnir af mannavöldum. Eldingar
kveikja nokkra, en þeir eru fáir.
Nýlendumenn eru valdir að 25 pró-
sent eldanna, sem brenna upp skóg-
ana í Canada. Þeir brenna afhöggið
lim í þurk og vindi, og hafa eldana
nærri hinum standandi skógi, og
svo breiðist bálið út. En nú eru þau
lög komin í Quebec og British Col-
umbia, sem banna nýlenduinönnum
að kveikja eld í skógi, nema þeir
liafi leyfi skógarvarðarins. Þetta er
ágæt varúðarregla, og ætti hvert
fylkið að hafa þessi hin tömu lög og
fylgja þeim stranglega fram.
Þá eru allir þeir, sem í tjöldum
liggja, svo sein campers, prospec-
tors, surveyors, river drivers og
aðrir fleiri orsök i þúsundum elda,
er þeir slá glóandi ösku úr pípum
sínum, eða kasta frá sér logandi
eldspitu eða vindilstúf í þurran
skóginn, eða skilja við lifandi elda
sína. En í þurru veðri er skógurinn
líkastur púðurtunnu. Eins augna-
bliks hugsunarleysi getur valdið ó-
bætanlegu tjóni og gjört hópa af
mönnum eignalausa. Skildu því ald-
rei við óslöktan eld eða neista í
skógi úti. Á einum degi getur neisti
sá verið búinn að eyðileggja heilt
township. Hefir það oft komið
fyrir.
5 mínútur á móti 720 mánuðum.
12,000 skógareldar á hverju vori
og sumri og hausti.
Já, það er ljót saga og engu betra
en að eyðileggja viljandi akur heil-
an af þroskuðu hveiti.
Miklu verra. Þú getur sáð hveit-
inu aftur og fengið fulla uppskeru
eftir nokkra mánuði. En uppskera
skóganna kemur ekki fyrri en eftir
720 mánuði. Nú skaltu vega 5 mín-
lítna skeytingarleysi á móti 720 mán-
aða bið. Hugsaðu um ]>að næst, þeg-
ar þú kveikir á kerti í rjóðrinu, sem
þú hefir höggvið, eða þú fleygir frá
þér logandi spítu, eða sviftir tjaldi,
þar sem þú hefir legið um nóttina,
og skilur glóðina logandi eftir. Og
gjörðu meira en að hitgsa um það!
En svo er annað: Það verður að
borgast fyrir hvern skógareld. Og
fyrir hvern dollar, sem það kostar
þig nú, verður sonarsonur þinn að
borga þrjá. Ef að þú trúir þessu
ekki, þá líttu í reikninga föður þíns
fyrir hvíta furu. Hann borgaði $15
fyrir þúsundið, en ])ú verður að
borga $35. En þó verður sonarson-
ur þinn að borga margfalt meira.
Því að aðalástæðan fyrir hinu
háa viðarverði ,er sú, hvað lítið er
nú til af viðnum.
Hleyptu ekki upp prísunum á
viðnum, sem þú þarft að kaupa.
Hver einasti stórskógaeldur hleyp-
ir upp verðinu á viðnum, og hann
gjörir meira. Þvi að hinn brendi
skógur verður sem tundur fyrir ann-
an, þriðja og fjórða eldinn. En eftir
það vex þar enginn skógur, hvort
sem það er á einni fermílu, eða 20
eða 200 fermílum, og landið eða
fylkið hefir ekkert upp úr þessu
skóglandi framar. En vér þörfnumst
engra eyðimarka hér í Canada. Og
því skuJum vér reyna, að láta hvern
blett landsins bera sína uppskeru,
hvort heldur það er hveiti eða hafr-
I ar eða balsam viður.
En þú getur komið í veg fyrir
skógareldana. Fyrst og fremst verð-
I ur þú <áð gæta allrar varúðar, hvar
sem þú ferð um skógana. Svo verð-
j ur þú að lita eftir nágranna þínum,
: að hann fari varlega með eld í eða
| nærri skógi. Svo þarft þú að talá
um þetta við fulltrúa þinn á hinu
löggefandi þingi, að bændurnir
þurfi og heimti skógarverði til að
passa skógana, og að þeir standi
með honum og vilji líta eftir fram-
kvæmd laganna, þegar þau eru
fengin.
En ekki skaltu gjöra það af því,
það borgi sig, heldur af því að þat
er hið eina rétta.
Um blómarækt.
—•—
: Kæri kunningi og ritstjóri Hkr.
Vildir þú gjöra svo vel og ljá
mér rúm í þínu heiðraða blaði fyrir
fáeinar línur.
Það liefir verið mikið skrifað í
blöðin um kornrækt og garðrækt,
og allar þær greinar, sem eg hefi
séð, hafa verið ágætlega vel skrif-
aðar og uppbyggjandi fyrir almenn-
I ing.
En hvernig stendur á, að það hef-
■ ir aldrei, svo eg hafi séð, verið rit-
{ að um blómarækt?
Er islenzka þjóðin eins mikið
1 hneigð fyrir blómin og náttúrufeg-
| urð eins og hún kveður um?
Mér hefir oft dottið þetta í hug,
þá eg hefi séð vísu um fjólu eða
fífil.
Út af þessu mætti ræða stórt mál,
en eg ætla ekki að fara út í það og
ekki ætla eg heldur að vera neitt
persónulegur, því það er ekki til-
gangur minn, að meiða tilfinningar
eins eða annars, heldur hið gagn-
stæða, “að glæða, lífga, hressa,
hjálpa hugum ykkar að vorblóm-
um”.
Kstnaður við blómarækt er ek'ki
stór fyrir smá heimili, og ætlast eg
til að heimilisfeður gjöri verkið
sjálfir í frítímum sinum, ef þeir eru
nokkuð hneigðir fyrir blómarækt;
eg þekki marga, sem hafa gaman af
að horfa á blómin, en vilja ekki
vinna neitt að ræktun þeirra. Einn-
ig þekki eg aðra, sem hafa sagt mér:
“Ja, mér er sama, þótt eg sæi aldrei
blóm; það er ekkert upp úr þeim
að hafa, nema fyrirhöfn eina; en
það kanske væri gjörandi að rækta
þau, ef það væru dálitlir peningar í
þeim”.
Svona hugsandi menn meðal þjóð-
ar vorrar eru fáir, því fer betur. Því
hvað er meira yndislegra og hress-
andi fyrir hinn þreytta daglauna-
mann, þegar hann kemur heim eftir
erfiði dagsins, en að hvíia sig í
kveldkyrðinni úti við, í hinu hreina
og angandi lofti, sem er í kringum
heimili hans? En af hverju er loftið
svo angandi og hressandi í kringum
heimilið? Hann er búinn að rækta
grasbala fyrir framan húsið sitt með
blómabeðum i, og nú eru vorblómin
að springa út og senda nú út frá sér
sinn angandi ilm, sem gjörir loftið
svo heilnæmt og hressandi. Hann
er nú kominn út að blómabeðunum.
Nú koma börnin til hans, og hin
yngri fara aö spyrja um blomin. En
hin eldri standa hjá og taka ná-
kvæmlega eftir öllum hans hreyfing-
um við blómaræktunina. Þar kemur
kona hans út, auðsjáanlega mjög
þreytt eftir langt dagsverk. “ó, hvað
það er hressandi að koma út” segir
hún uin leið og hún sezt niður hjá
einu blómabeðinu, með bros á vör-
um og ánægjusvip á andliti. Börnin
hoppa og hlaupa til hennar, og fara
að segja henni frá blómunum, auð-
sjáanlega öll hrifin af fegurð ]>eirra.
Hún horfir svo hjartanlega ánægð
yfir blessaðan hópinn sinn; þar
næst á blómin, sem klædd eru í mis-
munandi glitskrúð. “Eg meina þctta
blóm, mainina. Hvað heitir það?” —
“Það heitir crocus, og er fallega blár
litur þess. Það var fyrsta blómið,
sem við sáum í vor. En þessi guli
fifill á háa stönglinum heitir duffo-
dils. En hvíta blómið ]>ar rétt hjá er
narcissits”. — “En, mamma, hvað
heitir litla hríslan eða brúskinn
þarna við tröppurnar, með gulleitu
blómunum, sem lykta svo gott?” —
“Það er ivall floiver. En litli Iwúsk-
inn þarna út við hliðið er thyme
eða thymus, “blóðberg” á íslenzku.
Komdu ekki við plöntuna; það var
uppáhaldsblómið mitt heiina á fs-
landi, þótt þessi planta sé ekki það-
an”. Um leið stendur konan upp og
gengur yfir að blóðbergs brúskan-
um. “Og æfinlega er það eins hress-
andi, að koma til þín”, se0ir hún um
leið og hún tekur smágrein af brúsk-
anum og lyktar af. “En sá blessaður
angandi ilmur!” — Á meðan að kon-
an og börnin eru að tala saman, er
maður hennar á hnjánum, að reita
smá illgresi úr blómabeði, er stend-
ur í miðjum grasbletti, annars vegar
við gangstéttina, er Iiggur upp að
húsinu. Hann fer hægt, en gjörir
verk sitt vel. Það er bros á andliti
hans og hann er ánægður. Hann
hefir tekið eftir öllu samtali kon i
sinnar og barna. En alt i einu kall-
ar hann til konú sinnar, að koma
fljótt og sjá, hvað hann hafi fundið.
Þau fara að skoða grænan stöngul,
er þá nýskeð hafði vaxið upp úr
jörðinni, svo hann sást vel. “ó, þetta
er hvíta Iiljan mín; hún heitir mörg-
um nöfnum, og er hún ýmist kölluð:
secret, velvet eða sacred lilja, en oft-
ast kalla eg hana flauels liljuna.
Það er æfinlega svo góð lykt af
henni, þegar hún er í blóma. En
þarna i þessu horni er orange lilj-
an; svo er japanese liljan beint á
móti henni; en tiger liljan er þarna
i horninu hjá þér Rósa”.-------En
mamma, manstu hvað þetta blóm
heitir? Það vex upp eins og laukur
eða laukgras hérna í miðjunni á
þessu beði”, segir Rósa. — “Nei, eg
man það nú ekki”. — Faðir Rósu,
sem er þar rétt hjá, lítur upp bros-
andi og segir, að það séu margir,
sem haldi því fram, að lslendingar
séu komnir frá Irum og Norðmönn-
um. En Rósant litli, 13 ára gamall,
hafði veitt öllu nákvæma eftirtekt;
hann kallar upp, eins og börnum er
títt og segir: “Það heitir iris; ineð
stórum, heiðbláum blómum, með
Ijósgular skálar í miðju”. — “Já,
segir faðir hans; en það eru til
þrjár eða fjórar mismunandi tegund-
ir af iris, og margir mismunandi lit-
ir í hverri þeirra; þær heita: jap-
anese iris, germah iris, spanish iris
og english iris, og er inndælt að
horfa á þær allar í sinu glitskrúði,
því þar sér maður alla liti regnbog-
ans. Það eru margir, sem hafa sumt
af þessum tegundum, en kalla þær
flagg Jiljur, en eru aðallega af iris
familíunni”.
Nú ganga þau öll þangað, sem
Rósant litli er að mæla út smá
blóma beð hjá húshliðinni. “Pabbi,
viltu lofa mér að hafa hérna svolit-
inn garð. Mig langar svo mikið til
að ikaupa tvær plöntur íhjá honum
Mr. Pearl; það vaxa fjarska falleg
blóm á þeim. Á annari eru fögur
rauð blóm, en á hinni snjóhvit, og
blómin verða eins stór eins og und-
irskálin á fallega bollaparinu þinu;
þessar plöntur heita paeonies; en
svo hefir Mr. Pearl marga fleiri liti
af þessum paeonies. Mig langar svo
mikið til að gefa Rósu systir aðra
plöntuna, og svo ætla eg að passa
þær í sumar. Mr. Pearl er búinn að
segja mér, hvernig eg á að setja þær
niður. Fyrst sting eg upp garðinn
og myl vel moldina. Síðan gref eg
holurnar eftir stærð plantanna, og
set þær svo djúpt, að það séu ifjórir
til fimm þumlungar ofan á þær”. —-
“En þú veizt ekki, hvernig þú átt
að setja plönturnar niður, iþótt að
þú sért búinn að grafa holurnar”,
segir Rósa, auðsjáanlega hrifin af
hugulsemi bróður síns. — “Jú, eg
veit það víst; Mr. Pearl sagði, að
eg skyldi passa að greiða vel úr öll-
um smárótum, en ekki að láta þær
kiprast saman undir plöntunni; það
kreinkir þroska hennar og blóms-
ins. Fyrst skal láta tveggja til
þriggja þumlunga þykt lag af fínni
mold o’g þrýsta að; síðan skal láta
jafn þykt lag af gömlum haug, og
þjappa vel að. Síðan á að bleyta vel,
og svo skal fylla með allri plönt-
unni og þjappa vel saman um leið
og fylt er upp; en ekki skal þjappa
að moldinni yfir plöntunni sjálfri,
nema litið eitt”. — “Þetta er satt,
sem þú segir”, sagði faðir Rósants
litla, “hérna eru centin, og látið þið
ykkur koma vel sainan, er þið lítið
eftir blómunum. Ef eg sé að þið get-
ið passað þessi blóm í sumar, þá
skal eg lofa ykkur að passa öll þessi
blóm næsta ár; því eg er að hugsa
um, að fá inér fleiri tegundir af
blóinum og kanske eina eða tvær
rósir. En svo er nú nógur tími til að
tala um það.
“Nei, það er þá orðið svona frarn-
orðið. Eg íetlaði að skrepi>a niður í
bæinn. Eg held eg hætti við það;
tiininn hefir liðið-mikið fljótara, en
eg bjóst við hjá blessuðum vorbíóin-
Unum”.
-----Gefið þið börnunum og ung-
lingunum tækifæri að vinna við
blómarækt. Það eykur og glæðir feg-
urðartilfinning hvers eins fyrir
blómadýrðinni.
Flnn þá mætti nefna nokkrar teg-
undiriaf vorblómum, sem algeng eru
— til dæmis daisies, primroses,
pansies og lulips, sem taka sig mjög
fallega út í framröð á blómabeðum,
og blómstra þesar tegundir æfinlega
snemma að vorinu; fyrir utan þao,
að pansies og daisies eru i blóma
meiri part sumars. Eitt af því fall-
egra, sem eg hefi séð, er beð af tul-
ips. Þar mátti sjá alla hugsanlega
liti, bæði sér og sambiandaða. Að
horfa á það glitskrúð, þar sem að
vaggandi daggardroparnir glitruðu
eins og miliónir demants^geislabrot
í sólarljósinu! Er það þá ekki virki-
lega þess vert, að vorblómunum sé
veitt eftirtekt?
Að endingu vildi eg óska, að sem
flestir tækju þátt i blómara“ktun,.af
þessum ástæðum sérstaklega:
1. Vegna Iþess, að slíkt starf eykur
ánægju.
2. Það er holl breyting frá daglegu
starfi.
3. Það opnar augu hinna ungu fyr-
ir fegurð og dýrð þeirri, sem rit-
uð er á náttúrunnar blöð.
Hulinn.
Gróði í sauðfjárrækt.
---•---
Bóndi nokkur við Sidney, Man.,
segir: —
“Eg keypti fimtiu ær og borgaði
$262.50 fyrir. Með þessari hjörð
hefi eg leitt í ljós hvað sauðfjárrækt-
in er arðsöm. Eg seldi i haust fim-
tíu lömb fyrir $6.50 hvert, en geyini
18 af þeim beztu til að auka hjörð-
ina. Hver þessi gimbur er að minsta
kosti $8.00 virði. Ullina seldi eg (i
fyrra) fyrir $2.07 að jafnaði. Reikn-
ingurinn stendur þá þannig: —
Ull (fimtiu reifi) ........ $103.50
Lömb seld (fimtíu) .... 325.00
Lömb geymd (átján) .... 144.00
Samanlagt............$572.50
Frádregið verð þeirra 50,
sem keyptar voru í
fyrstu................. 262.50
Ágóði á einu ári........$310.00
“Þá er að gjöra grein fyrir til-
kostnaði. Þær gengu úti nærri því
á hverjum degi, allan veturinn. Hey-
ið og hafrarnir, sein þær átu, kost-
uðu ekki ýkja mikið, og sauðahúsið
var skýli 125 fet á Iengd og 14 fet á
breidd. Yfir þetta setti eg strá til
skjóls.
“Eg gef þeim þannig nóg pláss og
nóg ferskt loft. Dyrnar á byrginu
eru víðar, svo kindurnar geta hlaup-
ið út og inn eftir vild. Hundar ættu
aldrei að koma nærri þeim, því þeir
elta kindurnar og gjöra þær hrædd-
ar. Þeir eru Jíka oft skaðlegir og
drepa lömb og fullorðið fé.
“Eg ætla að kaupa fleiri ær i
haust. Eg er sannfærður um, að eng-
ar skepnur borga eins vel uppeldið
eins og kindur”.
Æskulýðurinn.
V.______________________
Skólagarðar.
(School Gardens).
II.
Saskatche wan.
Skýrslurnar fná 1914 sýna, að alls
voru 370 skólagarðar í Saskatche-
wan. Tveir menn hafa á hendi að
stjórna þessum görðum, með til-
hjálp eftirlitsmanns og kennara. —
En árið 1915 voru garðarnir orðnir
1500. Auðvitað gekk ekki öllum vel.
Sumir pössuðu þá illa; hjá sumum
skemdu “gophers”, eða þá þurkarn-
ir voru of miklir. En margar sýn-
ingar og góðar voru þó haldnar um
haustið.
Það hefir lukkast bezt, að sam-
stemma lærdóminn og garðræktina.
Börnin hafa sótt skóla betur og lært
mikið meira.
Hér er ágrip af skýrslu Mr. Mea-
doms, kennara við High School í
Qu’Appelle:
“Börnin kusu þing sín á milli og
höfðu stjórn, sem leit eftir öllum
framkvæmdum i skólagarðinum. —
Fimm raðir i garðinum hétu eftir
fimm kjördæmum í fylkinu. Hverri
röð var skift í tólf reiti. Það barn,
sem var þingmaður fyrir hvert kjör-
dæmi fyrir sig. fékk heilan reit í
sínu eigin kjördæmi, en hin börnin
féð gefið i Þjóðræknissjóðinn (Pat-
riotic Fund) eða Rauðakrosssjóð-
inn. Börnin læra margt með þessu
móti. Þau stunda skólanám, læra að
rækta lifandi jurtir og skilja nátt-
úruöflin, — æfast í opinberri starf-
semi og stjórnmálum, og læra að
leggja fram sinn litla kkerf til þess
að fósturlandið geti haldið uppi sin-
um hluta í þessu veraldar-striði.
Feitu kálfarnir.
Þetta er ekki sagan um týnda son-
inn og feita kálfinn, sem segir frá
í biblíunni. Það er bara saga eða
frásögn um atburð, sem gjörðist í
Brandon, 8. og 9. marz þ. á. Banka-
haldarafélagið í Winnipeg tók á sig
rögg í fyrra og bauðst til að gefa
$500.00 verðlaun til drengjanna í
fylkinu, sem gætu sett á vetrarsýn-
inguna i Brandon beztu kálfana,
sem þeir hefðu sjálfir alið upp. —
Manitoba stjórnin gaf aðra $500.00;
svo verðlaunin voru $1000.00 aJls,
og þar að auki prisar frá einstakl-
ingum.
Sýningin fór vel fram i fyrra, og
margir drengir fóðruðu feitan Jðálf
og settu á sýninguna. En nú var hún
miklu betri. Þrjátíu og þrir drengir,
frá 9 til 17 ára, komu til Brandon,
dagana 6. og 7. marz, og leit þó illa
út fyrir þeim, sem þurftu að koma
með járnbraut langa leið, þvi blind-
bylur var þann 6. Samt komust allir
í tíma fyrir sýninguna og settu gripi
sína í Sýningarhöllina. Það voru
kálfar, innan eins árs, spikfeitir og
sællegir. Drengirnir höfðu sjálfir
annast þá fná því þeir fæddust og
teymdu þá að lokum inn á sýning-
arsviðið.
Fyrstu verðlaun voru $100.00, og
hlaut þau Holtby J. Moffat, 10 ára
drenghnokki, fyrir Hereford kálf.
Önnur verðlaun voru $90.00, og
hlaut George English, 12 ára, fyrir
Shorthorn kálf.
Þriðju verðlaun 80.00, hlaut Rich-
ard Leech, 16 ára, fyrir Shorthorn
kálf.
Fjórðu verðlaun $75.00, hlaut Roy
Bird, fyrir Hereford kálf.
Fimtu verðlaun $70.00, lilaut Phil-
Gott Tækifæri.
fengu hálfan reit hvert. Hvert kjör-
dæmi (röð) lagði til reit handa
yngstu börnunum, og annan til að
gjöra rannsóknir með maís- og kart-
öflurækt. Börnin í Grades I. og II.
sáðu ‘beets’, ‘turnips’ og ‘sweet
peas’; eldri börnin höfðu úr fleiru
að velja, og Grade VIII. meðhöndl-
aði ‘tomatoes’, ‘cabbages’ og ‘dahJi-
as’. En unga fólkið í Grade IX., X. og
XI. gjörði vísindalegar rannsóknir
með ræktun á ýmsum garðávöxtum,
svo sem ‘carrots’, ‘beans ’ og ‘oni-
ons’.
“Forsætisráðherrann” (kennar-
inn) bauð $12.00 verðlaun því kjör-
dæmi, sem beztu röðina liefði eftir
alt sumarið. Nefndir voru settar á
tveggja vikna fresti til að dæma um
reitina, og voru svo allar tölurnar
lagðar saman um haustið og verð-
launin fóru til þess hæsta. Þannig
var garðurinn aldrei með illgresi
eða rusli, því allir keptust við, að
hafa sitt ‘kjördæmi’ í sem beztu
lagi”.
1 Weyburn settu börnin upp sveit-
arstjórn, og skiftu garðinum í ‘town-
ships’ og ‘sections’. Hvert barn fékk
eina kvart-'section’ til að rækta. —
Tilraunastöð var austan megin, en
alt í kring voru plöntuð tré og búsk-
ar, og nefndust skóglendi (forest
reserve). f miðjum garðinum var
þorp, þar sem fólk verzlaði. Skóla-
drengur var kosinn oddviti, og ann-
ar varaskrifari; svo kusu börnin
sveitarstjórn. Illgresis eftirlitsmað-
ur var iíka skipaður, til að líta eftir,
að allir pössuðu vel að uppræta ill-
gresi.
Svona má telja mörg dæmi til að
sýna, hvað mikið fjör er í skólalíf-
inu hjá Saskatchewan búum.
Vanalega hefir hver skóli sýningu
að haustinu; og er þá oft mann-
margt í kringum skólana. Oft er
höfð uppl>oðssala á ávöxtunum, og
ip Robinson, 15 ára, fyrir Hereford
kálf.
Sjöttu verðlaun $65.00 hlaut B.
Mitchell, fyrir Shorthorn kálf.
Þessir kálfar voru aílir “grades”
(ekki fult kyn).
Alls voru 20 verðlaun gefin, og
fengu þeir fjórir öftustu $25.00
hver, sem borgaði vel fyrir ferðina,
þó margir kæmu langt að.
Fullorðna fóllkið i Bran’don var
forvitið að sjá þessa sýningargripi
og koin í stórhópum. Og þá skóla-
börnin í bænum! Þau komu með
bíékurnar í handarkrikanum, “eftir
kl. 4”, til að sjá, hvað frændur
þeirra á bændaheimilunum væru
duglegir!
Þessi “Fat Calf Shoiv” eru haldin
árlega í Brandon, og framvegis
verða verðlaunin óefað miklu betri
en nú, og er það þó gott að fá $100
verðlaun fyrir að sýna eina skepnu.
Svo fékk Holtby Moffat $50.00 í við-
bót frá Hereford gripafélaginu, eða
alls $150.00. Og það, sem hann og
allir drengirnir hafa Jært uin fóður-
tegundir, kvikfjárrækt og hvað ann-
að, með því að reyna þetta, er meira
virði enn allir prisarnir til samans.
Það borgar sig að livetja ungling-
ana til nytsamrar starfsemi. Þeir
margborga það, þegar þeir vaxa upp.
—B.—
P.S.—Síðari frétt í vestanblöðun-
um skýrir frá þvi, að Holtby Mof-
fat hafi eining fengið verðlaun fyr-
ir Hereford kálfinn sinn á sýning-
unni í Regina.
. —B.—
Vér höfum fengið gamanmyndir
úr sveita- og búskaparlífinu hjá bl.
Farmers Advocate, sem ungir og
gamlir munu brosa að. Og birtast
þær hér eftir vikulega.
Myndin hér í blaðinu sýnir feitan
mann gamlan, en drenglhnokki stend
ur fyrir aftan Jrann með prik í hend-
inni og dauðlangar til að skella þvi
aftan á hann.