Heimskringla - 30.03.1916, Blaðsíða 4

BLS. 4.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. MARZ 1916.
HELMSKKINGLA
( Stofim 18S6)
Kemur út á hverjun) Fimtudegi.
Útgefendur og eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Ver’ð blatSsins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árib (fyrirfram borgab). Sent
til íslands $2.00 (fyrirfram borgatS).
Allar borganir sendist rát5smanni blat5-
sins. Póst et5a banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
H. B. SKAPTAS.ON, Rát5smat5ur
Skrifstofa:
720 SHERBKOOKE STHEET., WINNIPEG.
P.O. Box 2171 Talslmi Garry 4110
Ritstjóra-þvotturinn.
—o---
Það fara að verða all-mikil mál þetta, og er
þeim líkt farið og Saskatchewan málunuin, að
því meira, sem er grafið, því meira kemur upp,
— eki af gulli samt.
Þegar Heimskringla var búin að minnast á
það, að Lögberg — bindindisblaðið Lögberg —
hefði eða væri grunað um, að hafa prentað
brennivíns-pistlana góðu, þá féll öllum þorra
bindindismanna, sem stóðu með blaðinu og
höfðu það fyrir málgagn sitt, þetta mjög illa.
Menn urðu óánægðir, — óánægðir við Heims-
kringlu, að hafa opinberað þetta; óánægðir
við Lögberg, að hafa framið það. Þessi ó-
ánægja kom fram i áskorun, sem borin var upp
í báðum stúkunum, Heklu og Skuld; en áskor-
unin gekk út á það, að rannsaka málið, til að
vita, hvar sökin lægi, og þá náttúrlega að sækja
hina seku að lögum, þvi að öðrum kosti var
rannsóknin þýðingarlaus og flónsleg. Þá sáu
Goodtemplarar, að þetta athæfi var ilt og ó-
þolandi, því að í annari stúkunni var þetta
samþykt með öllum atkvæðum á móti einu;
en. í hinni með meiriMuta, vér vitum ekki hve
miklum.
Nú kemur Lögberg út, og stjórnendur blaðs-
ins jiáta s i n n hluta sakarinnar sem ærlegir
menn, og vér viljum ekkert meira um það tala.
En stúkurnar -— bindindis-stúkurnar — taka
þvottaþursta og gólfjmrkur sinar og fara að
þvo og þvo í gríð og ergi, — þvo stallagoðann,
ritstjóra Lögbergs; þvo og skrobba hann frá
hvirfli til ilja. Þá langar svo til að sjá ásjónu
goðsins hreina og fagra, án þess að hafa nokk-
urn blett eða hrukku. — En þetta dugði ekki
lengi, því að þegar tveir eða þrir dagar liðu,
þá sjá stúkumennirnir, bindindismennirnir,
brennivínshatararnir, sem stóðu með Lögbergi
og vissu af útgáfu eða prentun brennivíns-
pistlanna, — að þetta var ekki nóg.
Málið kom aftur fyrir stúkurnar, og nú eru
hinar fyrri samþyktir tugðar, þeim er kyngt
og þær eru étnar aftur. Þeim finst að þvott-
urinn hafi ekki verið nógu góður. Vér segjum
hér ekki eitt orð um það, hvort þörfin hafi
verið svona bráð og nauðsynleg, að.þvo rit-
stjórann. En það liggur í augum uppi, að
bindindismönnunum, stúkumönnuuum, hefir
þótt það alveg óumflýjanlegt, — þegar þeir
vilja vinna það til, að gjöra sjálfa sig að at-
hlægi meðal allra íslendinga, sem nokkuð vita
um þetta, ekki einungis nú, heldur um langan
tíma framvegis. — En svo er það Mka athug-
andi, að goðinn þarf að vera hreinn uppi á
stalla sínum, og vér erum þeim alveg samdóma
um það, að hann er aldrei of vel þveginn og
verður aldrei of vel þveginn.
Þetta kemur alt af eðlilegum ástæðum:
Ritstjóri Lögbergs er postuli bindindismanna
og fræðari þeirra. Þeir drekka í sig kenningar
hans, sem þur og skrælnuð jörðin drekkur í
sig regn af himni. Þeir eru lærisveinar hans
og taka hverju orði, sem út gengur af hans
munni eða rennur úr penna hans, eins og sann-
ir dýrkendur eiga að gjöra.
En kenningarnar, sem til grundvallar liggja
fyrir allri þessari fræðslu, eru að finna i Lög-
bergi, sem margt annað gott, er runnið hefir
úr penna listamannsins. Það var skömmu eft-
ir að stríðið byrjaði, að hinn þýzki andi goð-
ans blés honum í brjóst, hvað ófrjálslegt, ó-
réttvist, ósanngjarnt og óguðlegt það væri, að
fara að safna mönnum hér í Canada til að
berjast með Bretum á móti Þjóðverjum. Það
ætti þá líka að safna Þjóðverjum hér og senda
þá heim, til þess að berjast með Þjóðverjum,
og þá náttúrlega til þess, að drepa þá, sem héð-
an fóru til að hjálpa Bretum.
Þetta muna margir lesendur blaðanna. —
Þetta er siðferðiskenningin, sem ritstjóri þessi
færði Lögbergi. Stjórnendur blaðsns fengu
hana óbeðið með honum, þvi að hún var sam-
gróin eðli hans, og hafa þeir í fyrstu meira lit-
ið á mælgi hans en kosti.
Nú, þegar hliðarnar koma tvær á brenni-
vinsmálunum, þá hlaut eðli ritstjórans að
koma fram, að vera með báðum, að hamast á
brennivínssölunum og sökkva þeim í afgrynni
niður, — en rétta þeim aðra hendina, hjálpa
þeim til að sökkva bindindismönnum og mál-
um þeirra í djúpin og gefa þeim bezta tæki-
færi, að vinna sem flesta á sitt mál. Þennan
tvískinnungshátt hafa karlar og konur í stúk-
unum svo greinilega skrifað undir, af þvi að
þeir hafa verið búnir að drekka í sig teygana
af mælsku og siðferðiskenningum ritstjórans.
Þannig stendur málið nú, og þvi er ekki
furða, þó að seint sé of vel þvegið og bökin
bogni við þvottinn þann. Og þó að seint gangi
að þvo þessar kenningar út úr Lögbergi, þá
gengur þó seinna að þvo þær út úr ritstjóra
þess, — þvo þær út úr samvizkum og siðgæð-
is-hugmyndum allra karla og kvenna, sem í
stúkunum eru. En sé það ekki gjört, þá fer illa
,og einlægt ver og ver; því að stúkurnar sýna
það, að þær eru sýrðar, sósaðar og eitraðar af
huginyndum þessum, og þær ganga til bölvun-
ar og siðaspillingar í ætt til afkomendanna í
þúsund liðu, ef að ekki er aðgjört í tíma.
Skrifta þurfa Þýzkir ineð.
Heimskautafararnir tveir.
—O—
Lieut. Sir Ernest H. Shackelton og Vilhjálmur
Stefánssson.
—o—
Sir Ernest H. Shackleton og félagar hans
fóru frá Lundúnum litlu eftir byrjun stríðsins,
eða hinn 18. september 1914, til að kanna lönd-
in kringum suðurheimskautið. Og ætlaði Sir
Ernest að fara þvert yfir landfð. Allur útbún-
aður var svo góður, sem vísindin og reynslan
höfðu kent mönnum; vistir og forði nógur fyr-
ir fleiri ár.
Nú kom loftskeyti frá honum hinn 24. marz
til Sydney i New South Wales, að hann væri
kominn aftur til skipsins við suðurísinn, eftir
því, sem blöðin sögðu fyrst á föstudaginn. En
þœr fregnir reyndust.ósannar. Skeytið kom, en
efni þess var alt annað, nefnilega það, að skip-
ið “Aurora”, sem þeir höfðu, hefði rekist á haf
út með ísnum og væri töluvert brotið og á leið-
inni til Nýja Sjálands; en 10 menn úr förinni
hefðu orðið eftir á ísnum upp við landið. Og
hið annað, að Shackleton væri ókominn úr
landferðinni og vissi enginn um hann. Og li.tl-
ar eða engar líkur til, að nokkuð heyrist frá
honum fyrri en í nóvember í fyrsta lagi.
Eregnin hljóðaði þannig: —
“Skipið reyndist mjög í ísnum; losnaði úr
honum 14. marz á breiddargráðu (suðlægri)
64, 30 mín., en lengdargráðu austur 161. Var
búið að hrekjast gOO mílur. Sent loftskeyti
um hjálp í Vetur. Ekkert svar. Á landi voru
eftir: Mr. Gase bryti, Riehards læknir, Hay-
ward skrifari og Jack líffræðingur og 6 aðrir”.
Allir vinir og skyldmenni og yfir höfuð al'l-
ir Englendingar eru mjög kvíðafullir yfir af-
'drifum Shackletons og félaga haris og óttast, að
þá muni mat skorta og frjósa í bel á ísunum.
En samt voru byrgðir allmiklar á tveimur eða
fleiri stöðum, og áreiðanlega verður skip sent
til að leita þeirra með haustinu, því að þá byrj-
ar sumarið þar. Og það er enginn efi á því, að
mikill mannskaði er að Shaokleton, þvi að
hann er framúrskarandi maður og var sæmdur
aðalstign af konungi.
En ef dæma má af ferðum Vilhjiálms Stef-
ánssonar, þá er langt frá, að menn þurfi að bú-
ast við dauða Shackletons eða manna hans.
----Vilhjálmur fór að leita að landi, sem
enginn vissi að væri til. Skipið sleit frá hon-
um og hann sá það aldrei aftur. Hann var
allslaus uppi á auðri ströndu. En það raskaði
ekki ró eða áformum Vilhjálms. Allslaus, mat-
arlaus, verkfæralaus hélt hann áfram. Út á
ísana fór hann og fann lándið, þegar allir álitu
hann dauðan fyrir löngu. Hann hefir tifalt
eða hundraðfalt minni útbúnað en Shackleton.
En enginn íslendingur er hræddur um hann.
Hann kann að deyja sem aðrir úr sjúkdómi eða
slysum; en hann deyr ekki úr sulti; hann frýs
ekki í hel; hann ferst ekki fyrir vandræði eða
ráðaleysi. Og hví skyldi þá ekki Shacleton
komast af eins og hann?
------o------
Maðurinn, sem ekkert átti
föðurlandið.
r —o—
Saga ein gengur nú um mann einn ungan
og hraustan, sem óvægur vill berjast móti Þjóð-
verjum og hnefaréttinum og hermannavaldinu
og aðalsmannastéttunum þýzku. Hann er kom-
inn til Englands og vill fá að berjast með Bret-
um, en fær ekki, því að hann á ekkert föður-
land, eða veit ekkert, hvaða föðurland hann á.
Hann situr því um borð í skipinu, sem hann
kom á til Englands, og verður að leggja út á
sjóinn aftur í þungu skapi, í stað þess að fara
til vígvallanna.
Hann veit ekki annað um hina fyrri æfi sína
en það, að þegar hann var barn, var hann
á ferðum á Indlandi með föður sínum og fóru
þeir með leikaraflokk (circus). En aldrei vissi
hann hverrar þjóðar faðir lians var.
Svo kom hann barn til Svissaralands, og þar
varð hann þýzkur Svisslendingur og tók upp
tungumál og htáttu hinna þýzku Svisslendinga,
en gjörðíst þó ekki borgari þar. Þaðan fór
hann til sjávar og kom til margra landa, og
dvaldi i sumum þeirra, þangað til hann lærði
málið. Hann segir, að enska sé móðurmál sitt;
en hann getur ekki sannað það. En foringjar
ensku sveitanna heyra undir eins þýzka keim-
inn í frarnburði hans.
Hann viildi gjarnan berjast fyrir ítalíu, Eng-
land og Frakkland; en ekkert þessara landa
þiggja hann. Svíþjóð lítur ekki við manni af
annarar þjóðar kyni, þegar allar meginþjóðir
Evrópu eru að berjast fyrir tilveru sinni. Hann
getur hvergi fengið vegabréf frá einni þjóð til
annarar. Hann verður að vera utanhjá, hversu
mikið sem hann langar til að hjálpa þeim til
þess að sigra Þýzkaland, — landið, sem var
orsök í því, að mál hans var svo einkennilegt,
að allir gruna hann um, að vera af þýzku bergi
brotinn.
Öll hans skjöl og skilríki sýna, að hann hefir
komið fram sem góður drengur og dugandi;
en það hjálpar honum ekkert; grunurinn ligg-
ur á honum, hvert sem hann fer og hvar sem
hann er staddur. Ilann er sem föður og móð-
urlaus vesalingur, sem enginn vill hafa og
hvergi fær inni.
“Samt skal eg verða brezkur þegn, þó að
síðar verði!” Þessi hugur er sí og æ vakandi
fyrir honum. Það er hin sterkasta löngun hans
og von.
---- En hve margir eru þeir ekki, sem not-
ið hafa verndar Breta, sem lifað hafa sem syn-
ir landsins, og daglega tekið hvern bita af
borði einnar eða annarar nýlendu Breta, en
hika þó eigi við, að færa alt á verra veg fyrir
þjóðinni, sem hefir verndað þá, og níða vernd-
ara sína og velgjörðamenn niður dag eftir dag?
— Mega slíkir menn ekki blygðast sín? Þeir
heimta réttina af borðinu, en igjalda smán og
óþökk fyrir. Því betur fara þeir fækkandi,
enda er þeim illa farið.
------o-------
Sígur fyrir Þýzkum.
—o---
.
Það mun tæplega fjarri sanni, að taka það
fyrir satt, sem er á allra vörum, að Þjóðverjar
séu nú að verða vonlausir um, að geta nokk-
urntíma unnið fullkominn sigur á Bandamönn-
um. Þeir kunna að vinna smá-sigra, kunna að
ná hinum fremstu skotgröfuin frá Frökkum
eða Bretum, og máske öðrum og þriðjn, ef þeir
vilja leggja nóga menn í sölurnar; 'en því
lengra, sein þeir komast, þvi verra er það fyr-
ir þá: mannfallið í liði þeirra hlýtur þá að
verða svo hroðalegt, að sjálfa þá mun óa við.
Hermennirnir, hinir óbreyttu liðsmenn,
eru að digna; foringjarnir eru farnir að sjá,
að þeir geta ekki brotið hergarðinn í ki^ngum
sig. Þjóðin heima er að verða órólegri með
degi hverjum, og peningamennirnir eru orðn-
ir hræddir, — þvi að markið þýzka er einlægt
að falla i verði.
. Vanalega þegar þjóðirnar hafa barist, þá
hefir einhver Ijóstýra lýst úr horni einhverju,
þó að myrkrin hafi legið þung á þjóðunum,
og þó að þjóðin ein eða önnur hafi ósigur beð-
ið, og séð það glögglega, að ekki var um ann-
að að gjöra, en að lúta sigurvegaranum og biðj-
ast griða og friðar. Og þegar striðin höfðu
komið af misskilningi, þá voru friðarskilmál-
arnir sjaldan svo harðir fyrir hinar sigruðu
þjóðir, að þeir þryktu þeim niður um langa
tíma. > - /•
Japan og Rússland háðu voðastríð í byrjun
aldarinnar, og sömdu síðan frið, og var frið-
urinn engin niðuriæging fyrir Rússa, og samt
voru Japanar ánægðir. Voru þó liarðir leikar
milli þeirra áður en stríðinu slotaði.
En þetta hið mikla strið — hið lang-voða-
asta, sem heimurinn nokkru sinni hefir séð —,
það er ekki sprottið af neinum misskilningi,
ekki af neinu smáræði. — Stríðð er glæpur og
var glæpur, fyrir löngu fyrirhugaður og yfir-
lagður, mannsaldur fram af mannsaldri, á síð-
ari tíma með djöfullegri slægvizku. Þyí að öll-
um vitsmunum, öllum hinum beztu vitsmun-
um heillar þjóðar, allri andlegri menningu
þjóðarinnar, var varið til þess ár eftir ár, frá
ræðustólum heimspekinganna, prófessoranna,
prestanna, ráðgjafanna, stjórnvitringanna, —
v?(rið til þess, að leggja grundvöllinn. Á há-
skólunum, á barnaskólunum, í blöðunum, á
leikhúsunum, í fyrirlestrum háskólakennar-
anna, í sögum og ljóðum skáldanna þýzku, í
verksmiðjunum, i vopnabúrunum, á hermanna-
æfingunum, — var einlægt verið að búa sig
undir þenna dag, — hinn nú orðinn þjóð-
kunna “Der Tag”, sem var standandi skál í
veizlum hermannanna og víst stúdentanna líka.
Þessi dagur var dagurinn, þegar þeir brytu
undir sig gamla England, en þá var að sjátlf-
sögðu allur heimur fallinn um leið.
Öllum auði, öflum, heila eða vitsmunum
Þjóðverja var til þessa varið. Þúsundir spæj-
ara voru sendir út um lönd öl.l; leyndarmál
smærri og stærri ríkja voru keypt og notuð, —
notuð með öllum hinum fúlustu brögðum, sem
hinn skarpasti mannsheili gat fundið upp, til
að véla hinar þjóðirnar. En á meðan voru
börnin ungu tekin heima og búin undir “dag-
inn”; hinni þýzku föðurlandsást var blásið í
brjóst þeim; grundvallar-kenning réttlætisins
var hnefinn. Samvizka var ekki til,, þvi að
sálin var engin — það sögðu heimspekingarn-
ir —, mennirnir voru dýr og sterk-
asta dýrið átti að ríkja yfir öllum
hinum, yfir öllum heimi.
á þessum grundvelli var maskín-
an bygð, snildarlega bygð; því að
hver einasti Þjóðverji var hjól í
henni. Og svo þegar fylling tímans
kom, og liinn krýndi spámaður
Drottins sá, að nú var hægt að fara
á stað, eða var búinn að búa svo
undir, að alt hlaut að fara á stað,
þá hleypti hann vélinni á stað, og
lét hana slá niður þjóðirnar, eins og
þegar sláttuvél fellir gras á engi eða
korn á akri. Fólkið lá i röstum og
haugum; en hinn þýzki spámaður
drottins hló ákaft, þegar hann leit
rastirnar eftir sláttuvélina hylja
jörðina. Hann byrjaði með því, að
rjúfa eiða sina við Belgi. Hann
deyddi fólkið, brendi borgirnar, stal
öllu, sem laust var og rænti landinu.
Hinir þýzku herflokkar óðu yfir
löndin. Vér höfum að eins séð lítið
sýnishorn af hinum hryllilegu ó-
diáðaverkum þeirra, í skýrslum pró-
fessors Bryce.
En hinar blómlegu borgir, hin ó-
bætanlegu listaverk, hin stóru bóka-
söfn og háskólar og kyrkjur, sem alt
brann til ösku í ljósum loga, — eru í
rauninni hið minsta og óverulegasta
af öllum þeirra svivirðingum og
skömmum. Verkin, sem hermenn-
irnir, æðri og lægri, hinir fáfróðu
og hinir hámentuðu háskólamenn
Þjóðverja, unnu á varnarlausum
Belgum og vopnlausu bændafólki
Frakklands; á börnum ungum, gjaí-
vaxta meyjum og gráhærðum kon-
um og körlum. Sannarlega hrópa
þau verk Þjóðverja í himininn um
hefnd. Og eins og þeir fóru með
Belgíu, eins eða ver fara þeir með
Pólen og Kúrland og Lithauen og
Serbíu, og æstu Tyrki tii að slátra
Armeníu-mönnum.
Getur nú nokkur lifandi maður,
með æx.u og samvizku í brjósti, eða
með nokkurri tilfinningu fyrir þeim
þeim tárum og veinum, straumum
blóðs og röstum líka, sem markað
hafa leiðir Þjóðverja, hvar sem þeir
hafa farið, — getur nokkur lifandi
maður hugsað sér, að þetta megi ó-
bætt liggja, og nú sé bezt að hætta,
og sleppa þessu og semja frið? Get-
ur nokur sá maður verið til, með
einhvern snefil af viti 1 höfði, en
ekki kvarnir einar, að hann sjái
ekki, að það væri að gefa morðingj-
unum medaliu, að það væri að gefa
Þýzkum færi á, að byrja aftur eftir
10 eða 20 ár, eða í lengsta lagi eftir
50 ár?
Nei, hvað sem þeir gjöra nú, —
hvort sem þeir hóta eða ógna, eða
krjúpa á kné og biðja, þá verður nú
að láta kné fylgja kviði og ekki
hætta fyrri en hægt er að brjóta nið-
ur alt þetta voðalega hermanna-
vald þeirra, —- alt Junkara-valdið,
alt keisaravaldið, allan þeirra mat-
erialismus og militarismus, — taka
hvert einasta herskip þeirra, —
sprengja í loft upp allar þeirra
Krúpp-smiðjur, eyðileggja alla Zép-
pelina þeirra. — Þetta er ekki að
eyðiieggja þýzku þjó'ðina, það er
einmitt til þess að frelsa hana. Og
svo þarf að skifta ríkjunum í minni
lýðveldi. Láta Ungverja mynda eitt
og Serba eitt og Csekka eitt og Pól-
verja eitt, og Suður-Þjóðverja eitt og
Norður-Þjóðverja eitt, og Danmörku
fá suður að Kilarskurði, að minsta
kosti. En Belgi austur að Rín-fljóti.
En umfram alt, — það þarf að
berja hrokann úr Þýzkaranum. —
Hann er varasamur, hvar í landi
sem hann er, hvort sem það er í Ev-
rópu eða Ameríku, i Berlinarborg
eða Winnipegborg.
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. aUINN, elKandl
Kunna manna bezt að fara með
LOÐSKINNA
FATNAÐ
Viðgerðir og breytingar
á fatnaði.
Phone Garry 1098, 83 Isabel St.
horni McDermot
Sigur bindindismanna í
Manitoba.
Eftir Árna Sveinsson.
Herra ritstjóri Heimskringlu!
Eins og eðlilegt var, unnu bind-
indismenn frægan sigur hér í Mani-
toba síðastliðinn 13. marz. Enda var
kominn tími til þess, eftir margra
ára stríð og baráttu, sem auðvitað
stóð svo lengi yfir mest vegna þess,
að óvandir stjórnmálamenn tóku
saman höndum við vínsalana, til að
hjálpa og viðhalda þessum skaðlega
atvinnuvegi þeirra. En jafnskjótt
sem heiðarleg stjórn tók við völd-
um, og almenningur fékik hindrun-
arlaust að njóta atkvæðisréttar síns,
máttu vínsalarnir og alt þeirra hyski
lúta í lægra haldi. Það ættu allir
vinbannsmenn að vera ánægðir með
úrslitin; þau voru svo eindregin og
ákveðin, að enginn getur efast um
vilja fjöldans með að gjöra Bakkus
alveg útlægan úr Manitoba. Og vér
verðum allir að vinna samhuga að
því, að Iögunum verði framfylgt;
og ennfremur að þvi, að vinkala og
víndrykkja verði sem fyrst útilok-
uð úr öllu Canadaríki. Já, vinna í
bróðerni og eining að þvi, og öllum
öðrum nauðsynlegum og uppbyggj-
andi þjóðmálum, en láta uilan á-
greining og deitur liðinna tíma við-
víkjandi vinsölu, falla í gleymsku,_
— nú, þegar sigurinn er unninn.
Ekki get eg verið samþykkur yfir-
lýsing þeirri, sem stjórnarnefnd
Columbia prentfélagsins birti í Lög-
bergi 16. marz. Það var ekki við-
eigandi eða rétt af þeim, að láta
prenta nafnlaus flugrit vínsalanna,
nema því að eins, að þeir væru ein-
dregið á þeirra bandi. Og þar sem
ritin voru nafnlaus, vissu kjósendur
ekki, hver samdi þau cða sendi til
þeirra, og verða því þeir, sem tóku
að sér prentun og útsending þeirra,
að bera ábyrgðina á allri þeirri ó-
svífni, ranghermi og lygi, sem þar
lcemur svo greinilega í ljós.
Það er ekkert á móti því, þótt vín-
sölumenn noti rétt sinn, ef þeir
gjöra það heiðarlega, til að reyna að
verja málstað sinn, 'þótt hann sé ill-
ur og óverjandi. En þeir eiga enga
viðurkenning eða þakklæti skilið,
fyrir að hafa lagt fram peninga sína
í þá atvinnu, sem er öllu mannfélag-
inu til skaða og bölvunar. Og sízt
af öllu ættu bindindismenn að rétta
þeim hjálparhönd, til að viðhalda
slíku, — ef þeir eru ekki einfærir
um það sjálfir, þá látum þá falla,
eins og nú er framkomið, og sem
þeir hafa svo margfaldlega verð-
skuldað.
Það er mjög auðvirðilegt fyrir
menn eða blöð, sem þykjast vera
með afnámi vínsölu og víndrykkju,
að rétta þeim hjálparhönd, með því
að þýða og prenta flugrit þeirra,
þótt von sé á nokkrum dollurum í
aðra hönd af þeirra óheiðarlega
gróða. — Það er engin afsökun fyr-
ir nefndina, þótt þeim væri “ómögu-
legt að skilja, að málstaður bindind-
ismanna væri svo veikur, að honum
væri hætta búin af þvi, þótt mót-
stöðumenn þeirra fengju að bera
fram fyrir almenning sína toálsvörn,
oss fanst hann mundi þar á móti
græða. Oss var ómögulegt að viður-
kenna þá dygð og karlmenskulund,
sem viH fjötra mótstöðumann sinn á
höndum og fótum”. —- Enda kom
ekki til þess; vínsölumenn höfðu
jafnrétti við vínbannsmenn til að
verja málstað sinn, og voru óbundn-
ir meðan stríðið stóð yfir. Nefnd-
inni ætti að vera það fuilkunnugt:
að andstæðingar ré,tta ekki hverjir
öðrum hjálparhönd meðan þeir eru
að berjast og stríðið stendur yfir.
Og eins er það: að sigurvegararnir
binda mótstöðumenn sína. Er slíkt
ekki álitin ómenska, lieldur nauð-
synlegt, — svo þeir byrji ekki strax
aftur á nýjum leik.
Hvað skyldu Englendingar og
Frakkar gjöra við þann herforingja,
sem léti prenta nafnlaus flugrit
Þjóðverjum í hag, og útbreiða þau
meðal enskra hermanna, til að ná
þeim i lið með Þjóðverjum? Skyldi
sá herra ekki missa alla tiltrú og
jafnvel lífið?
Nú hafa bindindismenn sigrað
Bakkus og bundið hann. Og ef hann
verður nú ekki rólegur, eða reynir
að slita af sér böndin, er sjálfsajpt