Heimskringla - 30.03.1916, Page 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 30. MARZ 1916.
KYNJAGULL ”
AG A E F T I R
WERNER
BlícSa raddarinnar hafSi þau áhrif á Ronald, aS j
hann varS svipléttari. Hann gekk til hennar og kysti
hendi hennar, án þess aS segja eitt orS, — þegjandi
bón um fyrirgefningu. Nú lét hann líka toga sig niS-
ur í sætiS viS hliS hennar, um leiS og hún sagSi:
“Þú ert mjög æstur, Felix; eg skil þaS vel. En
hér er ekki um neina fórn aS tala; viS ákváSum í
byrjuninni, aS trúlofunin skyldi opinberuS í byrjun !
október. j
“Nei, viS komum okkur saman um, aS þaS skyldi j
eiga sér staS um leiS og eg fengi barúns nafnbótina”,
sagSi Ronald styggur, “en því er nú frestaS. Látum
því opinberun trúlofaninnar bíSa hins”.
“Þeir hafa ekki staSiS viS loforS sitt?” sagSi
Edith agndofa. “Og þú áleizt þá, aS þaS væri sama
sem fullráSiS".
“ÞaS var líka afráSiS; alt var eins og þaS átti
aS vera, og síSasta tilhögunin átti fram aS fara þessa
daga, eg veit þaS meS vissu. Þá kom flugritiS, og
um leiS komu þeir meS ótal afsakanir og útúrdúra.
Eg fyrir mitt leyti lagSi nú sérstaka áherzlu á, aS fá
þessa sönnun fyrir konunglegri velvild og náS. Eg
reyndi aS þvinga þessa góSu menn til aS standa viS
loforS sitt; en fékk þá óduliS nei. ÞaS varS aS láta
þaS bíSa fyrst um sinn; eg yrSi fyrst aS réttlæta
mig gegn þessum ásökunum”.
Hann sagSi þetta hreinskilnislega; enda þótt
honum félli þungt aS verSa aS segja henni þetta,
sem hann hafSi lofaS barúns-nafnbótinni í morgun-
gjöf. Og um leiS viSurkendi hann víStæki árásar-
innar, sem hann hingaS til hafSi neitaS.
Edith fölnaSi; hana grunaSi, hvaS þaS mundi
þýSa, aS menn stóSu ekki viS loforS sín. I fyrsta
sinni stóS unnusti hennar þarna máttvana; í fyrsta
sinni brást lániS honum. Líklega fann hann þaS
sjálfur, því öll orS hans vitnuSu um megna gremju.
“Réttlæta?” endurtók hann og hló gremjulega.
"Gegn nafnlausu skammariti, sem skríSur fram úr
einum eSa öSrum afkima. 1 öSrum löndum myndu
menn ypta öxlum viS slíku; en hér er þaS tekiS
meS alvöru. Menn krefjast þess blátt áfram, aS eg
skuli koma opinberlega fram, og gjöra grein fyrir
öllum mínum fyrirtækjum, — aS eg, Felix Ronald,
skuli láta dæma mig og fyrirtæki mín eftir smá-
sálna siSferSisregluml Eg, sem er vanur aS reikna
meS milíónuml Á þá niSurstöSu, sem eg hefi náS,
skal eg benda þeim: Þetta er eg orSinnl Þetta hefi
eg framleitt! MeS þessu réttlæti eg mig”.
Þarna logaSi sjálfstraust hans aftur, — mikil-
menskan, sem einu sinni hafSi glapiS Edith sjónir og
heillaS hana, — en nú hafSi þaS engin áhrif.
"Eg veit, aS þér er gjört rangt til meS þessum
ásökunum”, sagSi Edith; en þaS var meira af duld-
um kvíSa en sannfæringu í röddinni. “Þú hefir má-
ske fariS yfir, orSiS aS fara yfir mörg takmörk, —
eg skil þaS, sú heimild, sem hiS óvanalega veitir,
var á þínu valdi. En, Felix, í flugritinu er bent á
sumt, sem þú verSur aS hreinsa þig af. Þar er sagt
aS Steinfeld, aSalfyrirtæki þitt, vitni á móti þér”.
“Hver gjörir þaS?” sagSi Ronald fyrirlitlega.
“Keyptir pennar, sem allar aSferSir sýnast leyfileg-
ar. Árásin á mig og Steinfeld verSur aS borgast vel,
aS minsta kosti er þaS svo æst og biturt eins og
mögulegt er”.
“Þér skjátlar”, sagSi Edith af óvarkárni. “Raim-
ar lætur ekki kaupa sig".
"Raimar?” Felix Ronald hrökk viS eins og af
höggormsstungu. “Þú þekkir nafniS? Hver hefir
sagt þér þaS?”
ÞaS var of seint aS ráSa bót á óvarkárninni, —
og Edith kom heldur ekki til hugar, aS neita neinu.
En Felix Ronald stökk á fætur og endurtók í reiSi-
þrungnum róm:
“Hvernig veizt þú um nafniS? ÞaS var leynd-
armál, sem eg fékk fyrst aS vita í morgun, og þú
þekkir þaS? HvaSan? Frá hverjum?”
“Frá Raimar sjálfum, — hann var hér í Gerns-
bach í dag”.
“Einmitt þaS! — ÞaS lítur út fyrir, aS þú eigir
sérkennilegt samtal viS þenna herra. Fyrsta sinni,
er þú sást hann, viSurkendi hann aS vera óvinur
minn; í dag viSurkennir hann aS vera höfundur
þessa níSrits. Var hann svo djarfur, aS segja þér
þetta? Og hlustaSir þú rólega á hann?”
Hann talaSi í ásakandi róm; en áleit, aS fund-
um þeirra hefSi boriS saman af tilviljum, þar eS
hann vissi, aS Ernst var lögmaSur Vilmu. Einhver
innri rödd sagSi Edith, aS hún ætti aS láta hann
hafa þessa skoSun. En hin djarfa stúlka áleit hrein-
skilni vera skyldu sína. Hún varS aS vera hrein-
skilin viS unnusta sinn nú, hvaS sem þaS kostaSi.
“Þér skjátlar, Felix”, svaraSi hún. “Raimar
kom ekki af tilviljun. Eg baS hann sjálf aS koma
hingaS. Eg vildi þvinga hann til aS opna hina lok-
uSu hjálmgrímu, — eg varS aS fá vissu mína, enda
þótt eg efaSist lítiS".
“Þú hafSir getiS þér til, hver höfundurinn var,
þó eg gæti þaS ekki. Þú þektir sannleikann?”
Hási rómurinn og augnatillitiS hefSi átt aS aS-
vara hina ungu stúlku; en hún hélt áfram, án þess
aS vita, hve hlýr og aSdáandi rómurinn var, þegar
hún hrópaSi:
"Eg vissi þaS, þegar eg Ias flugritiS. AS koma
fram meS slíkri yfirburSa dirfsku gegn manni í
þinni stöSu, — aS voga öllu án nokkurs tillits, fyrir
þ tS, sem hann áleit rétt, þaS gat aS eins —”.
“Edith!” OrSiS hljóSaSi eins og kvalaóp. Ron-
ald var orSinn náfölur og horfSi rannsakandi aug-
um á andlit heitmeyjar sinnar, eins og hann væri aS
leita þar aS einhverju ógrunuSu en hræSilegu. Hún
skildi enn ekki tillit hans, en þaS gjörSi hana kvíS-
andi og feimna.
“Nú?” spurSi Felix eftir nokkurra þögn. “Því
heldurSu ekki áfram? ÞaS gat aS eins — þessi
réttlætis-hetja, því þaS virSist hann aS vera í þín-
um augum, og eg — hvaS álítur þú mig vera?”
“Felix, eg biS þig!” hrópaSi hún hnuggin. En
hann gaf henni ekki tíma til aS segja meira. Hann
greip um handlegg hennar, laut niSur aS henni og
sagSi:
“Eg gjörSi þér órétt áSan! Þú hefir tilfinning-
ar, eg sé þaS nú. AS eins gagnvart mér ertu ísköld
— mér, sem þú ert heitbundin. ESa ertu búin aS
gleyma því?”
1 spurningunni fólst hótun, sem engin áhrif hafSi
á Edith. Hún svaraSi kuldalega:
"Nei. Eg stend viS loforS mitt, — en sleptu
handlegg mínum, Felix, — þú meiSir mig meS því
aS klípa svona fast”.
Ronald linaSi takiS og slepti handleggnum, en
horfSi jafn grimdarlega á hana og áSur.
"Þú verSur aS afsaka, aS eg kom of seint
sagSi hann; "eg þurfti aS afgjöra sakir í Heilsberg
fyrst”.
“Þó ekki — meS Raimar?" spurSi Edith ótta-
slegin.
"Jú, meS hr. skjalaritaranum. ViS höfum munn-
i lega átt í heitingum. Eg held þú sért aS verSa skelk
I uS yfir því. Vertu óhrædd, eg stend hér heill og
| hraustur og hann er lifandi ennþá. Raunar hugsaS-
ist mér nokkuS meSan eg stóS fyrir framan hann;
| — en regluleg vitfirring hefSi þaS veriS, sem eg svo
j hefSi orSiS a líSa fyrir. Eg vissi þaS auSvitaS, en
j þaS koma fyrir augnablik, sem maSur getur fram
i kvæmt þess konar athafnir. Eg áttaSi mig nógu
snemma, en hefSi eg fyrst komiS til Gernsbach,
i hver veit hvaS------”
Hann lauk ekki viS setninguna, en svipur hans
gjörSi þaS. Edith stóS skyndilega upp og gekk aS
skrifborSinu, sem stóS viS hliSarvegginn; henni
j fanst hún verSa aS flýja frá þessum rándýrslega
| manni.
Ronald elti hana ekki, en stóS kyr viS borSiS
: náfölur. Edith var líka föl, en sagSi ekki eitt orS.
j Nokkrar mínútur var algjörS þögn, svo talaSi Felix.
“Þú bauSst mér áSan aS láta opinbera trúlofan
okkar, en eg endurtek þaS, aS eg þigg ekki slíka
fórn. Hún heldur áfram aS vera leyndarmál, en lof-
' orS þitt geymi eg, þó aS — þér kunni aS snúast hug-
j ur. Enginn skal fá aS leika sér aS mér. ÞaS sem er
mitt, þaS heldur áfram aS vera mitt, á meSan nokk-
urt líf er í mér. Eg sagSi þér þaS á trúlofunardegi
okkar; eg er ekki þessi kaldi, útsjónarsami maSur,
sem menn halda aS eg sé, af því eg hefi komist á-
fram. Þegar hinn illi andi vaknar í mér, — gættu
þín þá fyrir honum”.
Hann talaSi meS ógeSslegri ró, sem var verri
en æstu hótanirnar áSur; svo sneri hann til dyra, en
nam þar staSar.
“Eg verS aS fara, — vertu sæl!"
“ÆtlarSu aS fara nún?" spurSi Edith meS
hægS. “Nóttin er bráSum komin”.
“ÞaS er sama; eg verS aS fara aftur til Stein-
feld. AS hálfum mánuSi liSnum finnumst viS í Ber-
lin. Vertu sæl!”
Hann fór og fáum mínútum síSar heyrSi Edith
vagninn hans aka burt. Hún hafSi hnigiS niSur í
hægindastólinn viS skrifborSiS og huldi andlitiS
meS höndum sínum. Hana hrylti viS aS hugsa um
þenna mann, sem kom fram í sinni réttu mynd fyrst
í dag, — og þessa manns kona átti hún aS verSa!
Felix Ronald hélt áfram til Steinfeld; þar var
nærvera hans nauSsynleg. Þar var fyrst ráSist á
hann, og þar varS hann aS verja sig.
En þaS hræddi ekki þann mann, sem halIaSi sér
aftur á bak í einu vagnhorninu niSursokkinn í djúp-
. ar hugsanir. Hann hafSi oft spilaS “va banque" á
j æfi sinni, í raun réttri alt af. Hve oft hafSi ekki
j lániS hótaS aS yfirgefa hann; en alt af hafSi hann
þvingaS þaS til aS standa viS hliS sína, alveg eins
og þaS væri þræll hans. Ennþá var valdiS í hönd-
um hans, ennþá réSi hann yfir mörgum áhangend-
um, sem urSu aS fylgja honum, — og hann vissi, aS
hann gat enn varist mótvindinum.
ÞaS var annaS, sem nú brauzt um í huga hans,
— eSlisávísun hinnar vaknandi afbrýSi lét hann
gruna sannleikann. Hann, meS alla sína áköfu ást-
ar-ástríSu, sína ofsafengu biSlan — var hingaS til
aS eins liSinn af hinni köldu, fögru stúlku; en samt
sem áSur gat hann ekki hætt aS elska hana. Sam-
fara hinni hvíldarlausu eftirsókn eftir gulli og valdi,
sem var aSal-markmiS lífs hans, hafSi hann gjört
sér von um, aS finna friS og gæfu í sambandinu viS
hana; hún hafSi aS vissu leyti fjötraS eSli hans nú.
Hann hugsaSi um blíSuna og hlýjindin í rödd
Edith, þegar hún talaSi um Raimar, og þaS var á-
kveSin og grimm alvara í orSunum, sem hann tal-
aSi í hálfum hljóSum: “GætiS ykkar, bæSi tvö.
Eg get eySilagt þáS, sem eg á, — en aldrei læt eg
annan fá þaS”.
14. KAPITULI.
Heimili Marlows bankara var í hinni gömlu
deild borgarinnar, og eitt af hinum tígulegustu
byggingum, sem risu upp fyrir hálfri öld síSan og
ennþá geymdi öll sín fornu og fögru einkenni. ViS-
skiftaherbergin voru á neSsta gólfi; íbúS fjölskyld-
unnar á öSru lofti og á þriSja lofti var samkomu-
salur og gestaherbergi. Húsmunirnir voru fallegir og
varanlegir, en lausir viS alt gagnslaust tildur og til-
gjörS, enda þótt þeir bæru vott um auSlegS.
Menn sáu strax, aS hér voru menn ekki staddir
hjá neinum tilgjörSar kauphallar-fursta, sem eru
svo hneigSir fyrir, aS fylla herbergi sín meS alls kon-
ar glingri. NokkuS af gamla verzlunarmannsins al-
varlegu og reglubundnu skoSun ríkti enn í þeim her-
bergjum, sem sonarsonur hans nú bjó í.
ÞaS var snemma í desember, aS Marlow var
staddur hjá dóttur sinni, sem hann sjaldan heim-
sótti í herbergjum hennar, og á svip hans mátti sjá,
aS þau töluSu um alvarleg efni. Hann gekk fram
og aftur í æstu skapi, en hún sat viS útskotsglugg-
ann.
MeS fáum orSum sagt: málefni þetta er aS
verSa alvarlegra meS degi hverjum”, sagSi hann í
lok langrar ræSu. "Ronald vill nú raunar ekki viS
þaS kannast. Þú hefir talaS einslega viS hann. —
HvaS sagSi hann viS þig?”
Edith, sem aS hálfu leyti sneri sér undan, var
ekki viljug til aS gefa föSur sínum nákvæma skýrslu,
og svaraSi því óákveSiS: “Felix er all-oftast í því
skapi, sem maSur verSur aS afsaka. Eg skil þaS,
og hlífi honum eins og eg get; en þú virSist ekki
hafa gjört þaS, pabbi. Hann var skapverri en nokk-
uru sinni áSur, þegar hann kom frá þér”.
“ViS töluSum um viSskifti, og þá getur maSur
ekki veriS nærgætinn”, sagSi Marlow. “Eg hefi
sagt honum hreinskilnislega, aS hann megi ekki
haga sér þannig: brjóta niSur allar brýr bak viS sig.
Hann hefir ekki eins traust taumhald nú og fyrir 3
mánuSum síSan. ÞaS, sem á þeim tíma hefir kom-
iS í ljós í Steinfeld, er enginn hægSarleikur aS
brjóta á bak aftur. Núna, þegar lægri verkstjórarn-
ir og verkalýSurinn hræSist ekki lengur yfirboSara
sinn, þegar þeir hafa séS aS almenningsálitiS er rr.eS
þeim, þá eru þeir allir farnir aS tala hiklaust. En
hann vill ekki heyra né gefa gætur minni aSvörun.
Nú, mér er sama, Steinfeld er hans eign, og eg hefi
ekkert meS þaS aS gjöra lengur”.
"Ekkert meS þaS aS gjöra?” Edith sneri sér
viS, næstum skelkuS.
“Nei, áformiS er gagnslaust, hlutafélagiS er ó-
mögulegt. Heldur þú, aS til sé nokkur maSur, sem
vill voga peningum sínum, eSa ábyrgjast aS aSrir
gjöri þaS?"
“Einu þinni varstu þó reiSubúinn aS sameina
þig Ronald aS öllu leyti. Þú varst jafnvel hrifinn
yfir áforminu, og þó hlauzt þú sem bankari aS get
séS, hvort fyrirtækiS mundi borga sig eSa ekki”.
Marlow fann og skildi ásökunina; hann stóS kyr
og svaraSi hikandi:
“Þá voru ástæSurnar alt aSrar. Margt vissi eg
ekki um, og margt og mikiS hefi eg dæmt of mild
um dóm. ViS jafn stórt fyrirtæki og Steinfeld, var
ekki hægt aS nota almennan mælikvarSa; þar var
margt leyfilegt, já, nauSsynlegt, sem veriS hefSi ó-
brúkandi viS minna fyrirtæki. ÞaS er erfitt aS búa
til takmarkalínu. Samkvæmt þeirri þekkingu, er eg
nú hefi öSlast, vil eg skilyrSislaust draga mig í hlé;
enda þótt mögulegt yrSi aS mynda hlutafélag. —
Þessi ómögulegleiki hlífir mér viS því leiSa starfi,
aS segja Ronald, aS hvorki eg né vinir mínir vilji
vera meS honum”.
Edith þagSi, en hún skildi ásigkomulagiS. Mar-
low hafSi auSvitaS ekki þekt margt, og hitt hafSi
hann ekki viljaS þekkja, til þess aS geta tekiS þátt
í gróSafyrirtæki, sem lofaSi honum afar miklum á-
góSa. En undir eins og hiS opinbera varS þessu
gagnstætt; — þá rumskaSist samvizka kaupmanns-
ins, og þá dró hann sig forsjálega og á réttum tíma í
hlé. Hinn kaldi, hyggni viSskiftamaSur vissi ávalt,
hvaS hann gjörSi; hann hafSi ekki ófrægt sig meS
þessu afturhaldi; en dóttir hans fann nú í fyrsta
skifti, aS milli hennar og föSursins lá djúp gjá. Hann
var raunar hinn sami, en hún var orSin öll önnur
síSan í vor.
“i næstu viku byrjar málsóknin”, sagSi Mar-
low eftir stutta þögn. “Ronald er til þess neyddur;
aS þegja gegn þessu ógæfusama flugriti, er sama og
aS játa, aS þaS segi satt. Hann varS aS hætta á þaS,
aS kæra höfundinn fyrir bakmælgi. — Ertu enn á-
kveSin í því, aS hlusta á málsaSilana?"
Já”, sagSi Edith ákveSin. “Eg get og vil ekki
vera fjarlæg þeim málaferlum, sem okkur varSar
svo miklu”.
“Okkur? — Einmitt þaS!” endurtók Marlow
hægt og seint, um leiS og hann Ieit einkennilega
rannsakandi augum til dóttur sinnar. “Einmitt þess
vegna vil eg ennþá einu sinni biSja þig, aS hætta
viS þessa hugsun. ViS slík réttarhöld er oft hreyft
viS kveljandi efnum. Ertu viss um, aS þú hafir svo
mikla sjálfsstjórn, aS þú getir hlustaS á eins og ó-
viSkomandi persóna? ESa, stæSi þér þaS á sama,
ef menn einmitt nú gizkuSu á, í hvaSa sambandi þú
stendur viS Ronald?”
"AS geta væri þarflaust. Eg stakk upp á því,
þegar viS fundumst í Gernsbach, aS viS skyldum
opinbera trúlofun okkar”.
Edith!" ÞaS var hræðsluóp, sem faSir hennar
rak upp; en hún lét ekki trufla sig og bætti viS:
“Hann vildi ekki samsinna þessu, enda þótt eg
væri albúin til þess”.
“Hamingjan góSa, en sú hugmynd!" sagSi Mar-
low. “Nú, þegar ráSist er á Ronald frá öllum hliS-
um, vilt þú opinberlega koma fram sem hans tilvon-
andi kona? ÞaS var lán, aS hann var svo skynsam-
ur. Hann getur þó ómögulega krafist —”.
“Þess, sem hann seinna skilyrSislaust mun krefj-
ast”, bætti Edith viS. “Og sem hann hefir heimild
til aS krefjast”.
Marlow virtist hafa mótsögn á vörunum, en hann
geymdi hana og settist hjá dóttur sinni.
“Barn, þig grunar ekki, hvernig sakir standa”,
sagSi hann í lágum róm. “Eg vildi ekki hræSa þig,
en nú verS eg aS segja þér sannleikann. Ronald
hefir veriS takmarkalaust óforsjáll meS fyrirtæki
sín; hann hefir leyft ýmsa hluti, sem menn hvorki
vilja né geta fyrirgefiS honum. ÞaS snýst ekki ein-
göngú um Steinfeld; en Steinfeld verSur honum ó-
happasælt. ÞaS, sem nú er komiS í ljós, sýnir, aS
hann er ekki fær um aS reka námastarfiS lengur, og
aS hann ætlaSi aS nota hlutafélagiS til aS bæta sér
skaSa sinn. MeS þessu hefir hann mist þaS traust,
sem heldur honum uppi og fyrirtækjum hans. Falli
eitt, þá skjálfa hin, — og nú, annar eins maSur og
þessi Raimar, -- þú veizt ekki, hvaS þaS þýSir?"
“Jú, eg veit þaS”, sagSi Edith lágt.
“Eg hefi frá byrjun litiS alvarlega á árásina”,
sagSi Marlow ákafur. ”AS hún yrSi jafn víStæk,
fengi slíkar undirtektir um alt landiS, — þaS grun-
aSi mig ekki. Öll blöSin eiga annríkt meS þetta mál-
efni; þar sem menn talast viS, heyrast nöfnin Ron-
ald og Raimar; og nú, síSan Raimar kom til Berlin,
virSast menn ekki hafa áhuga á neinu öSru. ÞaS
eru haldnir tíSir flokkafundir meS og móti Ronald,
— menn eru mjög æstir”.
“Raimar talaSi í gær, — eg las frásögnina í
morgun”.
Edith talaSi hægt og feimnislega; hún vissi, aS
faSir sinn hafSi veriS viSstaddur, en þaS var eins
og hún vogaSi ekki aS spyrja hann.
Hrukkurnar á enni hans dýpkuSu mikiS, þégar
hann svaraSi:
“Frásögnin er aS eins útdráttur. MaSur verSur
sjálfur aS hafa séS manninn, þar sem hann stóS og
heyrt hann tala, til þess aS skilja hin afarmiklu á-
hrif. Þessi Raimar hefir hæfileika til aS þvinga
menn, vini og óvini, til aS hlusta, — hann sannfær-
ir þá gagnstætt vilja þeirra, svo aS segja. I gær
æptu þeir samhygSaróp, og virtust fúsir til aS lyfta
honum upp á skjöld. Og þetta var þó aS eins inn-
gangur. Hann ætlar auSvitaS aS verja sig sjálfur,
og tali hann þannig í réttarsalnum, þá hrífur hann
alla inn á sínar skoSanir, eins og í gær, — og þá
megum viS búast viS hinu versta”.
“Hinu versta? ViS hvaS áttu, pabbi?”
"AS Raimar, aS eins til málamynda, verSur
dæmdur til aS borga einhverja smámuni, — eSa þá
verSur alveg fríkendur. Þá hefir hann sigraS; þá
álíta menn árás hans sanna og verSskuldaSa, og hinn
dæmdi er Ronald”.
Edith svaraSi ekki; en hún var orSin náföl og
þrýsti vörunum saman.
FaSir hennar tók hendi hennar í sína, og nú skalf
rödd hans líka.
“Vesalings barniS mitt, eg hefi ekki hlíft þér,
eg veit þaS; en hér tjáir ekki aS dylja sannleikann.
Þú mátt búast viS öllu” .
“Eg hefi lengi gjört þaS. Felix vill ekki viSur-
kenna þaS, en framkoma hans sýnir, aS fyrir hann
gildir aS vera eSa ekki vera. Þetta breytir raunar
engu, aS því er snertir trúlofun okkar”.
“Trúlofun er ekkert hjónaband”, sagSi Marlow
meS áherzlu. “Og ef þú af alvöru vilt —”.
En eg vil ekki”, sagSi Edith, stóS upp og dró
til sín hendi sína.
“Elskar þú Ronald?”
“Um þetta hefSir þú átt aS spyrja, þegar þú
fluttir mer tilboS Ronalds. Þá léztu vera aS spyrja
mig, — leyfSu mér því aS svara ekki”.
Marlow stundi þungan.
Hann stóS einnig upp og sagSi: “ViS getum í
rauninni ekkert afráSiS, fyrri en máliS er um garS
gengiS; — Er Vilma komin?”
“Hún kom í gærkveldi; eg fékk fáeinar línur
frá henni í morgun, og ætla aS fara þangaS seinna.
Þú veizt, hvers vegna hún vill ekki vera gestur
okkar?”
“Af því unnusti hennar er bezti vinur Raim-
ars?” Bankarinn ypti öxlum. "Alveg óþörf nær-
gætni. Vilma hefir raunar meS leyfi okkar sagt hon-
um frá þessari leyndu trúlofun, en aSrir vita þaS
ekki, svo majórinn gat gengiS hér út og inn eftir
sinni eigin vild”.
En Felix hefSi frétt þaS og orSiS fokreiSur”.
“Taki eg á móti unnusta frænku minnar í mínu
eigin húsi, kemur þaS engum öSrum viS en mér”,
svaraSi Márlow hörkulega. “Majór Hartmut er yfir-
burSa viSfeldinn maSur; Vilma gat ekki valiS ann-
an betri. Eg hefSi glaSst yfir því, aS sjá hana hér,
hvort sem Ronald hefSi misIíkaS þaS eSa ekki".
Flann forSaSist aS nefna tilvonandi tengdason
sinn meS skírnarnafni, aS því er virtist; og þaS hef-
ir aS líkindum veriS meS ásetningi, aS hann, sem
lagSi mikla áherzlu á, aS allrar nærgætni væri gætt,
var aS þessu sinni mjög ónærgætinn. ÞaS hefSi
næstum veriS einvígis áskorun, ef einkavinur Raim-
ars, sem fylgdi honum aS málum, hefSi veriS dag-
legur gestur Marlows; en æst rifrildi hefSi máske
veriS bankaranum kærkomiS.
ÞaS gat gefiS ástæSu til aS brjóta samninga,
sem Marlow vildi umfram alt uppræta. A8 trúlof-
un dóttur hans varS aS eySileggjast, var honum
mjög umhugaS; þaS þurfti aS eins aS velja hent-
ugt tækifæri, og um leiS og hann yfirgaf Edith til
þess aS fara til starfstofu sinnar, vonaSi hann aS
hún, eins og áSur, mundi vera ‘hans hyggna, skyn-
sama barn”.