Heimskringla - 16.11.1916, Síða 6

BL6. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 16. NÓVEMBER 1916
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
“ÞaS er vörður um KúsiS”, sagSi hann um leiS
og hann kom inn. “Eru ekki bakdyr hér? ÞaS er
gott. Láttu ljósiS lifa, er þú ferS; viS skulum fara
út um bakdyrnar”.— Þeir fóru hljóSlega út og héldu
eftir óþrifalegu stræti, og strætisleysi, unz þeir komu
_á ‘AnnaS stræti’. ÞaSan urSu þeir aS hröklast yfir
allfkonar óþverra, í ótal krókum, unz þeir komust á
bryggjuna. Þar fundu þeir íVlanga á bat sínum.
Hann hafSi ljóstýru uppi.
Vélin var kynt og tilbúin til starfa og Dextry
sagSi fyrir um, hvaS gjöra skyldi. Þeir kvöddu lög-
manninn. Báturinn létti akkerum og þaut af staS
yfir brim og boSa. Hann hvarf brátt út í myrkriS.
“Eg ætla aS slökkva ljósiS í herbergi Wheatons,
svo aS þeir haldi, aS hann sé háttaSur”.
“GjörSu þaS”, sagSi Glenister. MeS aftureld-
ing tek eg stöSu þína á loftinu hjá McNamara. ÞaS
verSur eitthvaS sögulegt á morgun, er þeir sjá, aS
fuglinn er floginn brott”.
Þeir héldu sömu leiS aftur til herbergis lög-
mannsins, slöktu ljósiS, fóru heim og lögSust til
:svefns. Fyrir afturelding reis Glenister úr rekkju og
settist aS á loftinu yfir skrifstofu McNamara.
AS liggja á planka endilangur og horfa stöSugt
gegnum lítiS gat, er fremur óþægileg staSa; enda
var hann farinn aS halda, aS næsti dagur væri hætt-
ui viS aS láta sjá sig. Hann tók aS sár-verkja um
allan líkamann; en aS hreyfa sig mátti hann ekki,
því byggingin var ekki sterkari en þaS, aS hún marr-
aSi og brakaSi viS hina minstu hreyfing. Og þótt
hann hefSi mátt hreyfa sig, þá var athygli hans svo
bundiS viS þaS, er neSan undir gjörSist, aS hann
gaf þrautum þessum engan gaum.
Fyrst kom marskálkurinn inn og skýrSi frá því,
aS Wheaton hefSi sIoppiS úr greipum þeim.
“Hann fór úr herbergi sínu skömmu eftir miS-
nætti. Menn mínir læddust á eftir honum heim og
sáu ljós í glugganum hans til klukkan tvö eftir miS-
nætti. Klukkan sjö brutumst viS inn í húsiS, en þá
var hann farinn".
"Hann hefir komist aS ráSlagi okkar. Sendu
lögregluþjóna út í Santa Maria . Láttu rannsaka
skipiS stafna á milli og settu vörS viS ströndina;
annars skýzt hann út á smábát. Sjálfur athugar þú
farþega, er út á skipiS fara. Treystu ekki mönnum \
þínum í þessu efni, því hann getur skotist dulklædd-
ur ítr höndum þeim. Hann er eins viSsjáll og slungn-
ar konur. Þú skilur mig vona eg, — aS eins eitt skip
’ er hér nú —. Hann m á ekki sleppal’.
“Hann skal ekki sleppa!” svaraSi
Voorhees meS sannfæringarafli. MaSurinn, sem á
hleri lá, brosti ánægjulega, því einmitt í sömu svip-
an var bátur Manga kominn tuttugu mílur til hafs,
og kominn í námunda viS eimskipiS; en Bill Wheat-
on var aS snæSa morgunverS í litlu káetunni hans
Manga.
Þá er á morguninn leiS og engar fregnir komu af
Wheaton, tók McNamara aS gjörast órótt. Um há-
degi kom marskálkurinn aftur meS þá fregn, aS far-
þegar allir væru komnir á skipsfjöl og s k i p i S
f a r i S eSa nær því.
“Hver and.......I Þú hefir látiS hann ganga úr
greipum þér!” öskraSi McNamara.
“Nei! En hann getur veriS falinn í kolahaugn-
um á skipinu. Eg held samt, aS hann sé í landi enn,
en ætli sér á einhvern hátt aS ná í skipiS. Frá strönd-
inni hefir hann ekki fariS síSan lýsa tók. Eg ætla út
í skipiS aftur viS fjórSa mann og leita nákvæmar.
Komi eg ekki meS hann þaSan, máttu treysta því, aS
hann er í bænum og þá náum viS honum síSar. Eg
hefi sett vörS á ströndina á tveggja mílna svæSi”.
“Eg v i 1 e k k i, aS hann komist í brott”, sagSi
McNamara. “Komist hann til San Francisco, þá —.
SegSu mönnum þínum, aS eg borgi manni þeim
$500, er færir mér hann”.
Þrem stundum síSar kom Voorhees aftur.
“Hann fór ekki meS skipinu”.
McNamara kross-bölvaSi. “Eg trúi því ekki!
Hann hefir teymt þig á eyrunum eins og asna. Eg
veit þaS meS vissu”.
Glenister brosti. Hann var aS tönla harSa
brauSskorpu. Hann sneri sér hægt á bakiS. Hann
þekti þá, er töluSu neSanundir, á málrómnum.
Hann lá á verSi allan daginn. Seint um kveldiS
neyrSi hann, aS Struve kom inn. Hann var sæt-
kendur.
“Svo hann komst þá á brott, hvaS? Eg var
hræddur um, aS svo mund i fara. Snjall strákur,
þessi Wheaton”.
"Hann komst ekki brott. Hann er enn í bænum"
sagSi McNamara. "Bara aS eg gæti stungiS honum
inn, þá skal hann ekki vera á slangri fyrst um sinn”.
Struve hneig niSur á stól; hann var aS gjörast ölv-
aSur mjög.
“Þetta er fjandans mikiS vogunar-spil, Mac, er
þaS ekki? HeldurSu viS vinnum?” Hann var loS-
mæltur.
Glenister lagSi hlustir viS.
“Vinnum? Erum viS ekki aS vinna? HvaS
ertu aS þvögla? AS eins aS hafa hendur í hári
Wheaton's. Hann veit um ýmislegt smávegis. AS
vita of mikiS er hættulegt. Ó, ef eg hefSi m a n n
hér í dómarasæti í staS Stillman’s rolunnar! Eg skil
ekki í, því í fjandanum eg tók hann hingaS”.
“ÞaS er satt — of hjartveikur. Hann er ekki
hálfur maSur á móti frænku sinni. Þ a S er stelpa,
sem talandi er um. HeyrSu! HvaS yrSi úr okkur.
ef viS hefSum hana ekki? HvaS? Hún er e i g -
a n d i ! ” Glenister fann alla vöSva sína hnyklast
viS þessi orS. HvaSa rétt höfSu vínsollnu varirnar
hans til þess aS nefna nafn hennar?
“Hún er djörf og hyggin stúlka. SjáSu, hvernig
hún gabbaSi Glenister og nautshausinn, sem er félagi
hans, eins og þussa. ÞaS þurfti á sterkum taugum
aS halda, aS framkvæma skipanir þínar og þaS var
vel gjört af óharSnaSri stúlku, einni síns liSs. Fyrir
framkomu hennar er þaS, aS viS erum komnir svona
vel á veg. ÞaS hlægir mig, er eg hugsa um þaS, aS
þessir tveir bjálfar léSu henni bezta herbergiS á
skipinu, en sváfu sjálfír milli þilja hjá sauSum og
nautum; og — hún var meS skjölin á
brj óstinu allan tímann. Og síSast en ekki
sízt, aS þegar viS loks erum tilbúnir, þá talar hún
þessa ræfla til þess, aS gefa upp námuna mótstöSu-
laust. Þetta kalla eg aSfarir, er hljóti aS vekja ást
hjá þeim karlmanni, er fyrir þeim verSur sér í vil af
stúlku'.
Naglirnar á Glenister gengu djúpt inn í holdiS
hans og fölur varS hann aS mun viS orS þessi. i
svipinn skildi hann ekki í þessu. Hann kendi líkam-
legs sjúkleika. Margar mínútur reyndi hann aS
hrinda frá sér þessum voSalega grun; þessari skelf-
ing, er lögmaSurinn hálf-fulli hafSi vakiS í brjósti
hans. Hann var ekki maSur tortrygginn, og fyrir
sjónum hans stóS stúlka þessi sem tárhrein, ósnortin
engilmey, er ekkert sviksamlegt gæti dulist meS.
Hann elskaSi hana. Hann var sannfærSur um, aS
hún myndi meS tímanum endurgjalda þá ást. Hann
hafSi ekki getaS séS nokkurn þann afkyma í björtu
augunum hennar, er tvöfeldni gæti dulist í. GuS í
himnaríki! — Ómögulegt! — ÞaS var óhugsandi, aS
hún hefSi vitaS um vélræSi þessi frá fyrstu byrjun.
Hann hafSi mist nokkurn hluta af ræSu-þvogli
lögmannsins. Nú tók hann aftur aS kíkja gegn um
gatiS.
McNamara stóS viS gluggann og horfSi út á
strætiS. Hann sneri bakinu aS lögmanninum, er
húkti á stólnum, þvöglandi af léttúS mikilli um
stúlkuna. Glenister gnísti tönnum. Hann áttti bágt
meS aS ráSa viS óstjórnlega löngun til þess, aS
rjúfa ónýta loftiS og ráSa vopnlaus á níSingana tvo.
“Fögur kom hún mér fyrir sjónir, er eg fyrst sá
hana”, hélt Struve áfram. Hann þagnaSi; en ofsa-
leg fýst, holdlegs eSlis, afskræmdi andlitsdrætti
hans. “HeyrSu! eg er vitlaus eftir henni, Mac. Eg
segi þér satt, eg er vitlaus, — og henni lízt á mig.
— Eg veit þaS — aS henni fer aS lítast vel á mig
“Áttu viS þaS, aS þú sért ástfanginn af henni?”
spurSi maSurinn, er viS gluggann stóS. Algjört
skeytingarleysi virtist Iiggja í spurningunni og ekki
hreyfSi hann sig þaS minsta. En þar sem birtan
skein á hendur hans, sást aS þær hvítnuSu af því,
aS hann kreisti þær býsna fast saman fyrir aftan
bakiS.
“Ástfanginn af henni? Nú, jæ-ja, —- þaS er aS
segja á vissan hátt. — Þú veizt, hvaS eg á viS —
meS stúlkur —”. Hann hló svolalega. AndlitiS var
orSiS dýrslegt. “Eg hefi tangarhald á dómaranum,
og eg skal ná henni ----”
Þessi auvirSilegu orS dóu á vörum hans í langri
hryglu-stunu. McNamara hafSi þotiS á hann sem
elding og rekiS hann upp aS veggnum. Glenister sá
hann spenna greipinni annari um kverkar Struve, en
vinstri hendina lét hann falla meS síSu sér. Hann
hélt honum þannig þ>eint út frá sér í hægri hendi.
LögmaSurinn spriklaSi sem silungur á dorg. Mc-
Namara laut höfSi fram og horfSi fast í augu lög-
mannsins. Struve var magnlaus í járngreipum þess-
um, er nær því höfSu kreist úr honum lífiS. Mc-
Namara hélt honum þannig góSa stund. Fætur hans
stóSu á gólfinu, sem steinsúlur og vinstri hendin aS-
gjörSalaus.
Hreyfingar löganannsins urSu æ máttminni. 1
kverkum hans heyrSist urrandi sarg, augun tóku aS
stara og tungan kom út úr munninum. Loks hékk
hann þannig hreyfingarlaus í hendi McNamara. —
Glenister sá um holu sína, hvaS gjörSist. McNam-
ara fleygSi honum þá út í horn og kom hann á grúfu.
McNamara stóS um hríS og athugaSi hann. Loks
gekk hann út og kom brátt aftur meS vatnsfötu.
Hann velti skrokknum liggjandi meS fætinum, svo
andlitiS vissi upp og steypti svo yfir hann öllu því,
er í fötunni var. SíSan lét hann fötuna á sinn staS;
tók sér sæti og kveikti í vindli. Stöku sinnum leit
hann til skrokksins á gólfinu, er nú var tekinn aS
láta lífsmark í ljós. McNamara sat grafkyrr; dró
ekki einu sinni náunga sinn úr vatnselgnum.
Struve varp þungt öndinni; stundi og velti sér
a hhSina og reis loks a höm. Or augum hans skein
ofsahræSsla; en í staS ölæSisins var hann nú hald-
inn magnleysi miklu — og skelfing, er hann leit
tröllaukna manninn, er sat þar og reykti. Hann
juklaSi um kverkar sér og andvarpaSi aS nýju.
“Hví gjörSurSu þetta?” hvíslaSi hann. Mc-
Namara sinti honum ekki. Hann reyndi aS komast
á fætur, en hnén neituSu aSstoSar, svo hann féll
aftur. Loks gat hann þó fófcaS sig og komst til dyr-
anna. Þá mælti McNamara meS vindilinn milli
tannanna, á þessa leiS:
"Nefndu ekki nafn hennar framar. Hú*' ætlar
aS g i f t a s t mér",
Þá er hann var einn orSinn, leit hann forvitnis-
augum upp í loftiS yfir höfSi sér. “Þessi kofi er full-
ur af rottum, eg heyrSi fjölda þeirra dansa áSan”.
Litlu síSar skreiS mannsmynd út um gatiS á þak-
inu á næsta húsi og komst niSur á strætiS. Spöl-
korn á undan honum staulaSist Struve áfram meS
þrautum. HefSi ókunnugur maSur mætt þeim, —
myndi hann vart hafa séS, hvorn þeirra McNamara
hafSi nærri hengt. BáSir voru svo af sér gengnir.
Glenister hélt hugsunarlaust til kofa síns, eSa í
áttina þangaS; en er hann kom þar, er strætabirtar.
þvarr, bauS honum viS myrkrinu og þögninni. Ekki
þangaS núna! Hann gat ekki einn veriS núna! -------
Dextry myndi sjálfsagt vera niSri í bæ. Hann þarfn-
aSist líka ljóss og félagsskapar. Hann sleikti varirn-
ar; þær voru skrælnaSar af þurki.
Á undanförnum árum hafSi þaS stöku sinnum
komiS fyrir, aS Glenister hafSi veriS svo úttaugaSur
af löngu göngulagi, kulda, hungri, vosbúS og ill-
viSri, aS hann kendi andlegs sljóleika. Þá hafSi
hann kvalist af brennandi þorsta, ekki þorsta í vatn,
eSa þeim þorsta, er snjó-át gæti slökt, — heldur
þorsta í eitthvaS, er gæti bygt upp líkamlegu þreyt-
una; þorsta eftir einhverju brennandi, hressandi,
vekjandi, fjörgandi. Þorsta í — brennivín (yyhisk-
ey) ! Þá er hann mintist þessarar fýstar, kendi hann
í brjósti um menn þá hina ógæfusömu, er ekki voru
því þreki gæddir, aS geta veitt slíkri fýst næga
mótstöSu.
Þ e s s i þorsti hafSi nú tekití hann þeim heljar-
tökum, aS hann gat vart staSist þau. ÞaS var ekki
heimskuleg löngun til aS drekkja sorgum sínum e‘Oa
gleyma stundarhrygS. ÞaS var aS eins ÞORSTI!
Þorsti! — hrópandi, titrandi, líkamleg fýst til aS
slökkva eldinn, er brann innvortis. Hann mundi
glögt, aS þaS var meira en ár liSiS frá því, aS hann
hafSi bragSaS "whiskey”; en þessar síSustu fáu
stundir höfSu lekiS hann svo hart, aS nú v a r S
hann aS fá hressingu.
Þá er hann ruddist aS veitingaborSinu á No th-
ern hótelinu, viku menn úr vegi hans, þar eS þeir
lásu í andliti hans þörf þá, er þeir þektu svo vel af
eigin reynslu. Þessi aSferS þeirra vakti athugun
hans. Hann sá sér ekki hæfa aS drekka hliS vió
hliS meSal hinna örgustu drykkjurúta. Hann fór því
þaSan í skyndi og inn í klefa í leikhúsinu, dró tjald-
íS frá dyrum, er hann gat náS í þjón gegnum og
kallaSi:
“Whiskey! Fljótt! Ertu heyrnarlaus? Whisk-
ey!”
Hinu megin á leikhúsinu sat Cherry Malotté.
Hún hafSi séS hann fara inn í klefann. Hún reis úr
sæti sínu, gekk inn til hans fyrirvaralaust og spurSi:
“HvaS gengur aS þér, drengur?”
"Ó, þaS var gott, ,aS þú komst. TalaSu til mín!”
“Eg þakka þér fyrir þessi vel völdu orS”, svar-
aSi hún o ghló viS. “Hví biSur þú mig ekki aS
segja eitthvaS bráS-fyndiS? ÞaS lítur út, eins og þú
hafir veriS á sex daga ‘túr’. HvaS er aS?”
Hún rædai viS hann um hríS, unz þjónninn kom
inn. Þá er hún sá, aS hann bar glas á skutli, þreif hún
glasiS af skutlinum og helti víninu á gólfiS. Glen-
ister stóS upp hart og títt og tók um úlnliSi hennar.
“HvaS á þetta aS þýSa?” spurSi hann all-
byrstur.
“Þetta er ‘whiskey’, góSi minn”, svaraSi hún.
“Þú drekkur ekki”.
“AuSvitaS er þaS ‘vyhiskey’. FærSu mér annaS
staup!” skipaSi hann þjóninum.
“HvaS gengur aS þér?” spurSi Cherry áhyggju-
full. “Eg hefi aldrei séS þig slíkan. Eg veit aS þú
neytir aldrei víns. Eg v i 1 e k k k i láta þig neyta
þess. ÞaS er endemis-háttur, — svívirSing . ÞaS
hæfir aS eins endemis-mönnum og flónum. Drektu
þaS ekki, Roy. Áttu eitthvaS bágt?"
“Eg segist vera þyrstur, — óg eg vil fá aS
drekka! HvaS veizt þú um, hvernig þaS er, aS vera
í björtu báli innvortis, og kenna þess, aS aeSarnar
eru aS þorna upp?”
“ÞaS er eitthvaS, er snertir stúlkuna”, sagSi
konan meS rólegri sannfæring. “Hún hefir leikiS á
þig”.
“Já, þaS hefir hún gjört, — en hvaS um þaS?
Eg er þyrstur. Hún ætlar aS eiga McNamara! Eg
hefi veriS asni”.
Hann gnísti tönnum og rétti út hendina eftir
drykknum, sem þjónninn kom meS.
McNamara er slægur, en hann er m a S u r og
hann hefir ekki drukkiS einn dropa víns á æfi sinni”.
— Stúlkan sagSi þetta blátt áfram, en Glenister brá
svo, aS hann stöSvaSi staupiS, er komiS var aS
vörum hans.
“Nú, nú! HvaSumþaS? Haltu áfram. Þú vær-
ir snillingur aS halda fyrirlestur á sunnudaga-skóla.
DygSin skreytir þig”.
Hún roSnaSi en hélt áfram: “Mér datt aS eins
í hug, aS ef þú ert ekki nægilega mikill maSur til
þess, aS halda kverkunum þínum í skefjum, þá ertu
ekki nægilega hraustur til þess aS sigra mann, er
náS hefir fullu valdi yfir sínum kverkum”.
Glenister horfSi á víniS um hríS og setti síSan
glasiS á skutulinn aftur.
Komdu meS tvö glös af sítrónulegi”, sagSi
hanp. Cherry Malotte hló, — en grát-kendur var sá
hlátur, — laut aS honum og kysti hann.
“Þú ert of góSur maSur til þess aS drekka. —
SegSu mér nú, hvernig þessu öllu er fariS".
“Ó, þaS er alt of langt mál! Eg hefi nýlega kom-
ist aS því, aS stúlkan er meS sál og líkama á bandi
þeirra, dómarans og McNamara. — ÞaS er alt og
sumt. Hún er verkfæri þeirra — og njósnari. Hún
kom meS skipanir þeirra til Struve og hún fékk mig
og Dex til þess, aS lofa þeim aS ljúga undan okkur
námuna. Hún narraSi okkur til aS treysta lögunum
og dómaranum. Já, hún dáleiddi mig og tók um leiS
námuna úr höndum mér og gaf hana elskhuga sín-
um, umboSsmanninum svo nefnda. Já, hún er sniS-
ug í sakleysi sínu!! Þegar hún brosir gjörir hún
menn sæla, góSa og glaSa og augun hennar eru eins
hrein og fagurtær fjallabuna. En hún gjörir rangt
— alveg rangt — og — GuS minn góSur! — hve
eg elska hana innilega!" Hann tók höndum fyrir
andlitiS..
MeSan hún var aS fá hann á sína skoSun á mál-
efni, er sjálfan hann varSaSi miklu, var hún einlæg
og hrein stúlka; en er hann talaSi þannig um aíra
unga stúlku, kom breyting eigi all-lítil á hana; en
Glenister var of mjög utan viS sig til þess aS verSa
hennar var. Hún tók á sig slægSarblæju þá, er hún
vanalega duldi hugsanir sínar undir. Sakleysis-feg-
urSin hvarf úr augunum.
“Þetta hefSi eg getaS sagt þér fyrirfram og ým-
islegt fleira”.
“Fleira! HvaS fleira?” spurSi hann.
“Manstu, þá er eg varaSi þig og Dextry vi# því
aS þeir mundu koma og leita aS gulli í kofanum
ykkar? Nú, jæja. Stúlkan stefndi þeim á ykkur!
Eg komst aS því síSar. Hún geymir Iyklana aS ör-
yggis-skápnum hans McNamara, þar sem gullsand-
urinn ykkar er geymdur. Hún er þaS, sem vefur
dómara-bjálfanum um fingur sér. ÞaS er ekki Mc-
Namara, sem gjörir þaS. K o n a n laug reiprensi-
andi, snildarlega létt og lipurt og maSurinn
trúSi henni.
“Manstu, þá er þeir brutu upp öryggis-skápinn
þinn og tóku peningana?”
“Já ”.
"Nú, hvernig gátu þeir vitaS, aS þiS geymduS
þar tíu þúsundir dala?”
“Eg veit þaS ekki”.
En eg veit þaS. Dextry sagSi henni frá því”.
Glenister reis á fætur. “Þetta náegir mér um
sinn. Mig fýsir ekki, aS heyra meira. Eg er aS
verSa vitlaus. Sál mín líSur fullkomnar helvíkis-
kvalir. Eg hefi aldrei átt í slíku stríSi. Þú getur séS,
aS eg hefi fariS sem dýr aS ráSi mínu öll þessi ár.
Þegar mig fýsti aS drekka, þá drakk eg þaS, se«n eg
þráSi; þaS tók eg af þeirri ástæSu, aS mig Wast
ekki afl né áræSi til þess. Þetta ástand er mér alveg
nýtt, aS verSa aS bera lægra hlut. Eg ætla aS fara
ofan og reyna, aS hugsa um eitthvaS annaS — svo
geng eg heim”.
Þá er hann var farinn, dró hún dyratjaldiS til
hliSar, studdi hönd undir kinn og horfSi á manngrú-
ann niSri fyrir. Leikurinn var búinn og dansinn byrj-
aSur; en hún var svo mjög hugsi, aS hún tók ekki
eftir neinu. Hún tók ekki eftir því, aS Bronco JCid
var aS benda henni; ekki heldur eftir manni þeim,
er hjá honum stóS. Bronko Kid og vinur hans tóku
því þaS ráS, aS heimsækja hana í klefann. Hann
nefndi þenna vin sinn herra Champion.
“HafiS þér löngun til aS dansa?” spurSi hinn ó-
kunni maSur.
Nei, eg kýs heldur aS vera áhorfandi. Eg er
mjög skrafhreifin. Þér eruS sjálfsagt samkvæmis-
kær, herra Champion? SegiS mér eitthvaS í frétt-
um. HafiS þér ekkert á hraSbergi? Hneykslis-sögur
eSa eitthvaS þess háttar?”
“Því miSur hefi eg þaS ekki. Konan mín ann-
ast alt þess konar fyrir þarfir allrar fjölskyldunnar.
En eg veit, áS hún hefir góSar birgSir af þeirri nauS-
synjavöru. ÞaS er hlægilegt, hvílíkan stórbokka-
svip sumt fólk tekur á sig hér, eins og allir væru
ekki jafnir, þá er kemur norSur fyrir 53. gráSu. Hví-
lík flónska!”
“Er nokkuS nýtt og hrífandi í fréttum?” spurSi
Bronko, dálítiS forvitnislega.
“ÞaS síSasta, er eg hefi heyrt, er þetta um
frænku dómarans, hana ungfrú Chester".
Cherry Malotte sneri sér skyndilega viS og Ktd
lét framfætur stólsins síga niSur á gólfiS. f
HvaS er þaS? spurSi Cherry.
“ÞaS lítur út fyrir, aS hún hafi veriS helzt til
Ijúf viS þenna Glenister, er hún kom meS eimskip-
mu í vor. NokkuS óskammfeilin, aS því er konan
min segir. Hún var a sama skipi. Hún segist hafa
sárskammast sín vegna athæfis stúlkunnar”.
Ó, Glenister hafSi þá ekki sagt nema hálfan
sannleikann, hugsaSí Cherry meS sjálfri sér. Nú kom
allur sannleikurinn í ljós. Á þessu augnabliki virtist
Champion hún fá all-mikinn svip af dansmey: ________
lymskulega, afbrýSissama, illgirnislega daSursdrós-
ar svipinn,
“Og þessi skækja þykist vera hefSarmey”, sagSi
hún meS ógeSslegri fyrirlitning.
“Hún ER hefSarmey!” svaraSi Kid. Hann sat
keikréttur, alvarlegur og ógnandi. Hnúarnir hvítn-
uSu á krefta hnefanum hans. Þau tóku ekki eftir, aS
andlit hans varS öskugrátt. Hann sagSi ekki meira;
aS eins tók undir kveSju Campions, er hann fór. __
Þá er hann var farinn, reis Kid á fætur, teygSi úr sér,
sem hann væri aS búa sig í bardaga. Hann vætti
varirnar í munnvatni sínu og var þungur á brún.
“Hví lítur þú svona broslega út?” En er IjósiS
skein á andlit honum, hrökk hún viS. “Hamingjan
góSa! Hver ósköp eru aS sjá þig! HvaS gengur aS
þér? Ertu veikur?" Enginn hafSi áSur séS Bronco
Kid slíkan.