Heimskringla - 30.11.1916, Side 4

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30- NÓVEMBER 1310
HEIMSKHINGLA
< StofnuA 1SH4I)
Kemur út á hverjum Pimtudegrl.
tttRefendui* og: eigendur:
THK VIKING PRBSSi LTD.
Verfc blahslns í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árib (fyrirfram borgab). Sent
tll íslands $2.00 (fyrirfram borgab).
Allar borganir sendist ráflsmanni blaTJ-
■lns. Póst eba banka ávísanir stýlist til The
Vlking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
S. D. B. STEPHANSON, rábsmabur.
Skrifstofa:
72» SHERRROOKE STREET^ WINNIPEG.
P.O. Box 3171 TalHlxnl Garry 4110
Vínbann í Saskatcheyan
11. Desember 1916.
Nú er tíminn! Spyrnið fast við fótum,
drengir, og rísið öndverðir gegn Bakkusi og
leikið hann svo, að hann rísi ekki framar.
Það eru þýðingarmiklir dagar fyrir Sas-
katchewan núna, þar sem menn eiga að kjósa
um, hvort menn vilji afnema Bakkus með
öllu, steypa honum af stóli og vísa honum út
í hin yztu myrkur. Nú verður það að sjást,
hvort hann á vini nóga til að halda við lífi
sínu, halda sér í hásæti á drykkjustofum og
knæpum bæjanna og þorpanna. Nú á það að
sjást, hvort hann eigi að fá halda ánauðugum
konum og körlum þessa blómlega fylkis, —
hvort hann eigi að hafa rétt til, að blanda galli
gleði og saklausa skemtun yngri sem eldri, —
hvort hann eigi að hafa rétt til, að pressa tár-
in af hvörmum eiginkvenna, mæðra og systra
landsins sona.
Og það, sem kanske er þýðingarmest af
öllu, — nú á það að sjást, hvernig atkvæði
kvenna falla. Þær hafa nú hér tækifæri þýð-
ingarmeira og stærra en þær nokkru sinni áð-
ur haaf haft á æfi sinni: að njóta atkvæðis-
réttarins, annaðhvort sér til bölvunar eða
blessunar; annaðhvort til að reisa við og
halda uppi, eða þá fella þenna óvin konunnar
um ótölulegar aldir; þenna óvin, sem svo oft
hefir eyðilagt alla framtíð æskumannsins;
sem bakar þeim, sem hann dýrka, meðaumkv-
un fyrir það, að þeir séu aumingjar, og óvirð-
ingu fyrir það, að þeir hafi ekki þrek og dug
til að standa á móti. Þenna óvin, sem oft
veldur því, að börnin eru svöng og rifin, að
mæðurnar eru sorgfullar og grátnar.
Nú geta konurnar sýnt það, að þær hafa
haft rétt, fullan rétt á því, að heimta atkvæði
með körlum. Ef að þær bila nú, þegar á skal
herða, þá er atkvæðisrétturinn hégómi einn;
þá eru þær ekki færar, að gjöra um mál sín
og annara. Ef að þær sitja heima, þegar um
jafn mikið velferðarmál er að ræða, velferð-
armál sjálfra þeirra og allra, sem þær elska
heitast, þá er löggjöfin til athlægis, atkvæða-
greiðslan verri en þýðmgarlaus. Þetta er próf-
steinninn fyrir þær; hér verða þær annað-
hvort að koma hreinar sem gullið úr deiglunni
eða sem sori og óhroði.
Eða ætlið þér, að bræður yðar, synir eða
eiginmenn elski yður minna, þó að þér kom-
ið fram og fylgið sannfæringu yðar og reyn-
ið að taka fyrir allar hinar óheillavænlegu af-
leiðingar vínsins? Reynið að vernda soninn
yðar unga frá því, að læra að neyta þess og
verða svo heillaðir af svartálfum þeim, þegar
fram í sækir. — Það er sannfæring vor, og
höfum vér lifað meira en mannsaldra tvo, að
þér þurfið ekki að óttast það. Þér vekjið ein-
mitt hjá þeim ástina og virðinguna fyrir yð-
ur; því að þeir sjá, að yður er annara um
velferð þeirra á komandi tíma en alt annað.
Þeir sjá þá, að þeir hafa þar heillaríkan ráða-
naut, þar sem þér eruð. — Þér verðið þeim
miklu kærari og dýrmætari eftir en áður. —
Það er virðing fyrir tign og göfgi konunnar,
sem kemur mér til að hvetja yður, því að nú
má ekki undan draga; og illa, hraparlega illa
færi þá, ef að Bakkus kæmist inn aftur; hann
má ekki tánum tylla inn fyrir þröskuld yðar,
inn fyrir þröskuld þessa glæsilega fylkis, sem
verður bústaður og föðurland allra yðar af-
komenda á ókomnum öldum.
Það má segja, að allur hinn mentaði
heimur sé nú að berjast á móti Bakkusi. Sjálf-
ur Rússinn sló hann pústur harðan; Hund-
tyrkinn leyfir honum ekki inn fyrir dyr sínar.
Þér menn og konur í Saskatchewan! gangið
nú móti honum með fylktu liði, í bardaga upp
á líf og dauða! Látið það aldrei spyrjast, að
fylking yðar hafi svignað eða á hæl hopað;
þér getið ekki lifað það, þér getið þann blett
aldrei af þvegið. En standið þér og sigriö,
þá hafið þér virðingu alls heimsins, allra
góðra manna, allra hygginna manna, allra
framsóknarmanna, allra sannra ættjarðarvina,
allra frelsisvina. Og af fundi þeim berið þtr
í burtu ánægjuna og sannfæringuna, að þér
hafið rétt gjört, að þér hafið unnið happa-
verk, að þér hafið unnið að farsæld og vel-
líðan komandi kynslóða.
Vér viljum geta þess, að reynslan er kom-
in á hér í Winnipeg. Borgin þessi er alt önn-
ur borg nú en áður; hver maður, sem geng-
ur um götur borgarinnar, getur séð það. —
Kunnugir, háttstandandi menn segja, að Win-
nipeg hafi sparað eða grætt 20,000 dollara
á hverjum einasta degi síðan v í n b a n n-
i ð komst á hér. Og vér ætlum, að siðferðis-
lega sé gróðinn miklu meiri.
Fylgi yður hamingjan og gæfan til sigurs
á degi þessum!
-----o-----
Endurvakning þrœlahaldsins
I marga áratugi hafa menn haldið og trú-
að því, að þrælahaldið væri undir lok liðið.
Þegar frelsisstríðinu lauk í Bandaríkjunum,
fögnuðu menn því, að nú væri smánin og sví-
virðingin sigruð, nú væri þessi blettur afmáð-
ur af mannkyninu, nú héldu menn ekki leng-
ur mannlegar verur sem ánauðuga þræla. —
Allur heimur fagnaði yfir þessu; menn dáð-
ust að Bandaríkjamönnum og voru hrifnir af
hreysti þeirra og göfuglyndi. Síðan hefir nefn
Abrahams Lincolns lifað í huga manna, sem
einhvers hins stærsta og göfugasta manns sög-
unnar. Hvert skólabarn um allan hinn ment-
aða heim þekkir það og minnist hans með
elsku og virðingu, og elskar landið, sem bar
hann og mennina, sem börðust með honum og
, fyrir hugmyndir þær, sem hann hélt fram. —
Vér vorum þá barn að aldri úti á íslandi, þeg-
ar þeir hlutir gjörðust; en munum það vel,
hvað vér vorum hrifnir af hreysti Norðan-
mánna og drenglyndi Lincolns, og vér elsk-
uðum Bandaríkin og elskuðum Lincoln fyrir
að létta ánauðinni af hinum svörtu mönnum.
En nú lítur út fyrir, sem þetta hafi verið
draumur einn, og illa vakna menn nú af
draumi þessum, er menn hafa ætlað að menn-
ingin hafi breytt hugum þjóðanna og þjóð-
höfðingjanna, — þegar mentaðasta þjóðin,
sem sumir kváðu vera, flytur nú Belga í þús-
undatali í þrældóm og ánauð, með margfalt
meiri fúlmensku, en svörtum mönnum var
nokkurntíma sýnd í Bandaríkjunum.
— Fyrst brjótast Þjóðverjar inn á land
þeirra, brenna bygðir og bæji, svívirða kon-
ur og meyjar, ræna eigum þeirra, hengja og
skjóta borgara þeirra; stinga börnin spjóts-
oddum og kasta þeim á báiin. Þeir ræna lista-
söfnum þeirra Belganna, sópa öllu burtu úr
verksmiðjum þeirra og flytja til Þýzkalands.
Síðan leggja þeir þunga skatta á alla þá, sem
eftir lifa, borgir og bæji og bændur og kaup-
menn alla, og nú heimta þeir milíónir dollara
í herskatt á mánuði hverjum og eru þó búnir
að taka allar eigur borgaranna. Konurnar
voru þeir í stórhópum búnir að fiytja burtu,
enginn vissi hvert, í þrældóm og til svívirð-
ingar, og nú eru þejr að flytja burtu í hundr-
að þúsundatali þessa borgara landsins, sem
eftir eru. Þetta er hin þýzka menning; þetta
er hinn þýzki hnefi; þetta er meiningin hins
þýzka þjóðsöngs: “Deutschland — Deutsch-
land uber alles!” (Þjóðland, Þjóðland ölium
ofar! ). Þetta er meiningin í hinni heimspeki-
legu kenningu þeirra: “Ubermensch”, nefni-
lega, að þeir séu öllum mönnum æðri og eigi
að drotna yfir öllum heimi. Heimurinn allur
á að vera þeim undirgefinn; þeir eru herr-
arnir; hinir aðrir — allur heimur — eru þræl-
arnir. Þetta hafa þeir svo átakanlega sýnt,
þar sem þeir hafa stofnað nýlendur í öðrum
áifum heims. Fólkið hefir hrunið niður í
hundrað þúsunda og milíónatali; en þeir hafa
safnað gulhnu og má finna nóg af sögum um
það, ef maður vildi til tína.
En menn hafa verið svo ófróðir um þetta,
af því að menn hugsa svo lítið út fyrif sinn
eigin garð, og þekkja svo lítið til þess, s<»m
fram fer í heiminum, sízt í öðrum löndum eða
álfum og blöðin færa mönnum svo sjaldan
fregnir um það, af mörgum ástæðum, og er
ein sú, að þetta er oft látið fara dult, svo að
svívirðingin verði ekki opinber; því að þá
kynnu menn að vakna við vondan draum.
Hver lestin eftir aðra, heilir straumar
þeirra, hafa nú runnið úr Belgíu austur á
Þýzkaland troðfullar af þessum auminyja
Belgum, hungruðum og klæðlausum, til að
vinna sem þrælar fyrir hina þýzku herra. —
Hvar er nú kenningin um, að menn skuli hara
lífs grið og lima? Hvar er nú kenningin, að
enginn megi svifta annan saklausan frelsi
sínu? Hvar er nú kenningin um kristilegrn
kærleika? Hér er ekki um stríð eða bardaga-
menn að tala; Belgir þessir sátu friðs^ nir
heima, þó að þeir yrðu að horfa á þes*si mikil-
menni stela, ræna og myrða. — Hvar u >2 n
Bandaríkin, sem eitt sinn börðust fyrir afnámi
þrælahaldsins ?
Þetta er alt brotið niður; hnefinn þýzki
ríkir. En Bretar og Frakkar og Rússar og ít-
alir og Serbar og Rúmenar og allar nýlendur
Breta lúpa sig ekki og leggjast niður, heldur
standa upp og berjast fyrir frelsi alheimsins.
En hinn allur heimurinn stendur hjá og horfir
á og vill ekki nærri koipa.
Á móti þessu síðasta ranglæti Þjóðverja
mæla þó einstakir menn. Kaþólskur maður,
kardínáli Mercier, hefur upp rödd sína úr
þessari þungu og skelfilegu dauðans þögn og
andmælir þessu. Páfinn í Rómaborg andmæl-
ir þessu. En keisarinn “af guðs náð ’ og hinir
vitru þýzku prófessorar eru þungheyrðir; —
það drynur einlægt í eyrum þeirra: “Deutsch-
land, Deutschland uber alles!”. Þeim finst,
að þeir standi svo Iangt fyrir ofan alla menn,
að það taki því ekki, að hlusta á, hvað þessir
vesalings ræflar segja. Og þeir virða ekkert
annað í heiminum en hnefann stálbryddan.
-----o------
Konurnar á Bretlandi.
Margt er það í stríði þessu, sem mönn-
um hefir komið alveg á óvart og margir hefðu
ekki trúað, þó að þeim hefði verið sagt það
nokkrum vikum eða nokkrum dögum áður en
stríð þetta mikla og voðalega byrjaði: Að
Bretland innan 2. ára skyldi vera búið að
vopna 5 mil. manna og þeir farnir að berjast
í Belgíu, á Frakklandi, Grikklandi og Tyrk-
landi, við Nílá og á söndum og í flóum Mesó-
pótamíu. Og að þessir búðarsnatar og menn-
irnir frá vefstólunum, klæðskerarnir, skrif-
stofumenmrmr — skyldu reynast jafnir hin-
um mestu fullhugum heimsins; mennirnir,
sem þeir, sem í nöp var við Englendinga,
sögðu að væru úrkynjaðir vesalingar; — að
þeir skyldu mæta hinum hraustustu hermönn-
um Evrópu og sigra þá í návígis-bardögum,
með berum byssustingjunum; að drengirnir
skyldu leggja risana að velli hvað eftir ann-
að og taka þá til fanga. Þetta sýndi ekki, að
Bretinn væri að úrættast og deyja út úr ves-
aidómi og ómensku, heldur alt annað. — En
ekkert hefir að vorri ætlan eins sýnt duginn
og þrekið, staðfestuna og sjálfsafneitunina í
Bretaþjóðinni, — eins og framkoma hinna
brezku kvenna, æðri sem lægri, — dætra her-
toganna og aðalsmannanna, alveg eins og
dætra íðnaðarmannanna, kolamannanna, vef-
aranna, búðarmannanna og kaupmannanna.
Þær leggja alt í sölurnar fyrir menn sína og
bræður, fyrir landið, fyrir frelsið, fyrir sanna
menning, fyrir réttlætið, til þess að svifta
kúgarana völdunum, til þess að hegna morð-
ingjum ungbarnanna, ránsmönnum landanna,
eiðrofunum og níðingunum, — til þess að hér
eftir geti þó Bretar litið hver framan í annan
sem ærlegir menn, án þess að þurfa að
skammast sín fyrir, að hafa látið níðings-
skapinn og fúlmenskuna leika lausum hala og
óátalið. Hvert það ríki, sem á aðrar eins
konur og Bretland á, það hlýtur að standa
föstum fótum; það hlýtur að hrinda af sér
holskeflum öllum; það getur ekki orðið sigr-
að. Og minningu þessara hinna þungu daga
mun það bera sem hið fegursta krossmark,
langt fram á ókomnar aldir.
Á hinum fyrri dögum börðust konurnar
oft með mönnum sínum, þegar Cimbrar og
Teivtónar réðust á Rómverja, þá fóru kon-
urnar með þeim í bardagana og þegar Róm-
verjar feldu þá seinustu á Langbarðalandi, þá
voru þær í skjaldborginni og voru höggnar
niður (á annað hundrað þúsund) með mönn-
um sínum og bræðrum í einni orustu.
1 þessu stríði börðust konur Serba með
mönnum sínum og bræðrum og féllu með
þeim; enda biðu þeirra verri kjör lifandi, ef
að þær hefðu upp gefist, heldur en þó þær
væru skotnar eða til bana höggnar. Á Rúss-
landi hafa þeir barist í hópum stórum með
hermönnunum og verið í karlmannabúningi.
Margar eða flestar þeirra hafa mentaðar ver-
ið, sumar háttstandandi. Þær hafa barist svo
hraustlega, að þær hafa úr almennri stöðu
hermanna stigið hvert skrefið af öðru upp í
foringjatign og orðið Lieutenants, Captains
og Colonels.
Á Englandi hafa þær ekki farið að berj-
ast; en þær hafa farið að vinna, til þess að
karlmennirnir, unnustar þeirra, eiginmenn,
bræður og feður og synir gætu farið að berj-
ast. Þær gráta ekki, hinar brezku konur, þó
að þær missi mann eða bróður eða son, —
þær fara að vinna til þess, að aðrir geti farið
að hefna og hnekkja yfirgangi ódáðamann-
anna.
Fyrstu tvö árin stríðsins tóku 866,000
konur upp vinnu, sem þær ekki höfðu áður
haft. Af þeim tóku 766,000 upp karlmanna-
vinnu. Allar þessar konur yfirgáfu heimili sín
og tóku að sér karlmannastörf úti og inni, til
þess að mennirnir gætu farið í herinn.
Það er sem þeim leiki alt í hendi og þær
hika sig ekki við, að taka að sér hvaða verk,
sem vera skal. Þær keyra vagna, sem lesta-
stjórar (Conductors) ; |lutningsvagna keyra
þær með farangri í borgum og úti um sveitir;
þær keyra á hjólhestum og autós, sem sendi-
sve'nar; þær moka kolum, reka járn, grafa
í námum, járna hesta og við allar smíðar eru
þær; þær eru við járnsteypur og málm-
bræðslu; þær hreinsa glugga, smíða hús og
byggja; og á verksmiðjum renna þær renni-
vélum og bora járn og stál, og þykja vera svo
liprar við mörg hin fínustu og vandasömustu
verk í vopna- og skotfærasmiðjum, að yfir-
smiðir og verksmiðjueigendur vilja þær miklu
fremur en karlmenn. Við bankastörf þykja
þær áreiðanlegri og vandvirkari en karlmenn. j
En víða, einkum þar sem þær
fást við hin grófari störf, og úti á
landi, þegar þær hirða gripi sína og
kýr og hesta eða vinna á ökrum
eða við heyvinnu, þá verða pilsin
að fara. Þar dugar ekkert tepur
eða tilgjörð; það er að eins verk-
ið, sem þær þurfa að hugsa um og
hvernig þær með léttustu og beztu
móti geti afkastað sem mestu verki
— og finnur enginn að.
Þær hafa einlægt verið að
fjölga, sem tekið hafa upp þessa
nýju siðu, jarladæturnar og her-
togafrúrnar gefa kálfum sínum og
svínum eða passa hesta sína og
kýr, og þetta dregur þjóðina sam-
an meira en nokkur hlutur annar
gat gjört. Það var fyrir nokkru
sagt, að átta til níu hundruð þús-
und brezkra kvenna ynnu á vopna-
smiðjum Breta, og nú fá þær auð-
vitað margfalt hærra kaup, en þær
nokkru sinni höfðu gjört sér hug-
mynd um áður. Þær hafa nú marg-
ar allsnægtir, sem áður áttu ekki
málungi matar. Og nú vinna þær
hörðustu vinnu, sem áður máttu
ekki hendi sinni í vatn drepa. Nú
þola þær kanónuhvelli, sem áður
máttu ekki heyra hvellhettu
sprengda.
Það er fullyrt, að nú séu meira
en þrjár milíónir kvenna, sem tekið
hafa að sér karlmannsvinnu til þess
að leggja fram sinn skerf til þess,
að vinna stríð þetta, og mikill hluti
þeirra vinnur á vopnasmiðjum, við
skipasmíðar, sprengikúlna-smíðar
og skotfæra-tilbúning.
Lengi verður uppi heiður hinna
brezku kvenna.
Að bjarga lífi ungbarna
Brntastjórn hefir nú fyrir hendi
víðtæk og áhrifamikil fyrirtæki: ■>—
bjarga iífi ungbarnanna. Á vígvöll-
unum hrynja inenn nú niður f þús-
undatali, og það einmitt mennirnir,
sem hraustastir eru, samvizkusam-
astir og beztir, og þar á ofan á ung-
um aldri, þegar mest tjón er að
tapa hverjum manni. Af þessu leiðir
að menn skilja betur nú en nokAru
sinni áður, hvað mikilsvirði líf
mannsins er, líf hvert sem fæðist á
heimilunum — f sveitunum, í land-
inu- Og nýlega hefir nú Mr. Hamuel,
Home-Sscretary, á öretlandi gjört
þá yfiijýsingu, að stjórnin hafi méð
höndum stórkostlegt fyrirtæki til
þess að draga úr eða minka að mikl-
um mun dauða ungra barna. Áður
hefir barnadauði fýrir aðgjörðir
stjórnarinnar minkað um þriðjung
á seinustu 10 árum.
Aðalatriðin við þetta hið þarflega
fyrirtæki eru ])au, ao ,.aia nákvæmt
eftiriu, meo ytirsetukonum; læknis-
eftirlit með þunguðum konum;
fæðingarspítala; serstaka og góða
aðhjúarun, þegar konum er erfitt
um fæðingu, og eftir fæðingu, að
hafa börnin undir læknis-umsjá, ef
eitthvað er að; að leiðbeina mæðr-
um við uppeldi barna sinna, og iíta
í öllu eftir börnunum og láta lækna
skoða þau.upp að skóla-aldri. Rík-
ið tekur þarna að sér, að varðveita
barnið frá því það fæðist í móður-
kviði, og um fæðinguna og á hinum
fyrstu vaxtarárum þess, eða þangað
til að það kemur í skóia; en á
skólaárunum heidur ríkið áfram að
lífea eftir og hjúkra börnunum, svc>
að það má heita, að rfkið sleppf
ekki hendi af þeim fyrri en þau eru
svo þroskuð, að þau fara að geta
séð fyrir sér sjálf-
Ef að nokkur er sú þjóð í heimi,
sem betur gjöri en Bretar þarna,
þegar þetta er í gang kómið, þá vit-
um vér ekki hver hún er.
Þeir menn á Bretlandi, sem kunn-
ugastir eru, fuilyrða það, að börnin
deyji eíns mörg fyrir fæðinguna
eins og fyrsta árið eftir að þau fæð-
ast. En nú er fyrsta árið æfinlega
talið hættulegasta árið fyrir barnið
og þegar menn fara að íhuga þetta,
þá sjá menn, að hér er við éstæður
og fyrirkomuiag, venjur og hugsun-
arhátt mannfélagsins að eiga. Pyrst
eru þau börn, sem mæðurnar svifta
iífi áður en þau fæðast; en auk þess
er fjöldi- barna, sem fæðast and
vana, sem læknar segja að bjarga
hefði mátt með góðri aðbúð og að-
hlynningu og þekkingu á slíkum
hlutum. Á Bretlandi vinna fátækar
mæður oft baki brotnu um með-
göngutímann- Og Sir William Osler
segir, að fjöldi mæðra með börn á
brjósti, gangi út að vinna f verk-
smiðjum og við skotfæragjörð. Og
mæður til vonandi verði að þola
erfiði og harðræði og hafi oft heim-
ilislíf af lakasta tagi.
Af þessu leiðir, að börn þeirra eru
veik og iasburða og fyrstu tvö árin
deyja miklu fleiri af þeim en vera
ætti. Það er ekki ætíð, að mæðurn-
ar taki fúslega á sig þessar þrautir
og þrældóm, heldur er það vanalega
af þvf, að neyðin knýr þær til þess,
— þær þurfa að vinna til þess að
hafa mat handa heimilinu. í ölluni
þessum tilfellum myndu góðgjörða-
félög geta bætt úr þessu með hjálp
og ieiðbeiningum, að minsta kosti
minkað það- En svo koma þarna
mörg önnur spursmál til íhugunar,
svo sem húsakynni, spftalar nýjir
og viðaukar við gamla; stofnanir
ýmsar og myndun félaga, og eftirlit
iækna um alt landið. En manns-
lífin, sem græddust við þetta
myndu margborga allan þann afar-
mikla kostnað, sem sveita- og bæjar
stjórnir og landsstjórnin þyrfti út f
að ieggja.
Seinustu tíu árin hefir ástand
Jietta stórum batnað f iðnaðarsvéit-
um Englands. Og ef að menn tækju
Bakkus þar kverkataki, þá værf
versti óvinurinn að velii lagður og
sá, er flestu illu veldur. Og þar kem-
ur að fyrri eða síðar, að ef að
nokkra varanlega bót á að gjöra á
eymdinni og vesældinni, á heilsu-
leysi og ómensku, þá verður þar að
byrja, sem Bakkus er og velta hon-
um úr stóli-
FÉLAG LOTERSKRA PRESTA.
Þann 22. þ- m. komu allir lútersk-
ir prestar iiér f bænum saman í prí-
vat matsal á St. Charles Hotel. Eftir
máitíð var fundur haldinn og mynd
að hið Lúterska Prestafélag f Winni
peg. Séra B- B. Jónsson, B.D, prest-
ur í Fyrstu fslenzku lútersku kyrkj-
unni, var kjörinn forseti; síra
Bartch, prestur f ensku lútersku
kyrkjunni á Elliee og Maryiand,
skrifari, og síra Kolmeyer, féhirðir.
Tala prestanna í þessu félagi er 15
og tilheyra þeir fimm þjóðflokkum
og þjóna 15,000 manna í Winnipeg.
Féiagið er nú að gjra ráðstafanir
til að lialda hátíðlegt 400 ára af-
mæli siðabótarinnar á komandi
sumri hér í Winnipeg-
Fundir verða haldnir fyrsta mánu
dag hvers mánaðar, og rætt þar um
andleg og stundieg málefni.—(Free
Press).
SendiS Heimskringlu
til hermanna á
Englandi og Frakklandi
KOSTAR AÐ EINS 75 CENTS I 6 MANUBI •
eða $1.50 I 12 MANUDI.
Þeir, sem vildu gleðja vini sína éZa vandamenn í skot-
gröfunum á Frakklandi, eða í herbúðunurrt á Englandi,
með því að senda þeim Heimskringlu í hverri viku, ættu
að nota sér þetta kostaboð, sem að eins stendur um stutt-
an tíma. Með því að slá einum fjórða af vanalegu verði
blaðsins, vill Heimskringla hjálpa til að bera kostnaðinn.
Sendið oss nöfnin og skildingana, og skrifið vandlega
utanáskrift þess, sem blaðið á að fá.
THE VIKING PRESS, LIMITED.
P.O. Box 3171. 729 Sherbrooke St., Winnipeg