Heimskringla - 30.11.1916, Page 6

BL8. 6.
HEIMSKRINGL A.
WINNIPEG, 30 NÓVEMBEU 1916
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E BEACH.
Sfúlkan fann, aS það var aS líSa yfir hana. Sig-
jrvinning þessa augnabliks ætlaSi aS gjöra út af viS
hana, --- eSa var þaS nokkur sigurvinning, þegar á
alt var litiS? Hún heyrSi andardrátt litla mannsns,
sem Var líkastur því, aS veriS væri aS l.engja hann.
Hún sá manninn, sem hún hafSi hjálpaS til aS tor-
tíma, sitja álútan, meS fölt, harSlegt andlitiS og
augun sturluSu. Því augnatilliti gleymdi hún aldrei.
Alt í einu heyrSist undarlegt hljóS. Cherry Mal-
otte hafSi lokaS spilaborSinu skyndilega. Hún kall-
aSi hárri röddu:
"VeSmáliS er ónýtt! ÞaS hefir ruglast í kass-
anum!"
Glenister reis upp til hálfs og feldi stólinn, sem
hann sat á. Kid beygSi sig yfir borSiS meS hend-
urnar framundan sér, eins og hann vildi handsama
fé þaS, er Cherry hafSi hremt frá þeim. Hendurnar
hans skulfu og titruSu, sem af blindu æSi, svo nagl-
irnar skárust niSur í borSdúkinn. Hörundsliturinn
varS gulur og andlitiS hélu-gratt. En eldur brann
úr augum hans, er hann leit til stúlkunnar, sem flúSi
fyrir þeim.
VitiS smá-kom aftur og skilningurinn hjá Glen-
ister. Hann vaknaSi sem af draumi. Hann sá greini-
Jiega hatursfulla tillitiS, er Kid sendi Cherry, er flúSi
sem héri fyrir höggormi. AS lokum kom Kid svo til
sjálfs sín, aS hann gat komiS út úr sér þessu eina
orSi:
"Andskotinn!”
Hann hóf upp hendurnar og barSi í borSiS, svo
aS alt hristist, sem á því var. Cherry lokaSi augun-
um, svo aS hún sæi ekki, hve hann afskræmdist.
Glenister leit á hann um hríS og sagSi:
"Eg held, aS eg skilji nú alt. En peningarnir
voru þínir og eg kæri mig ekki um þá”. Kid opnaSi
skyndilega dragkistu, er stóS þar hjá þeim, en Glen-
sster lét aftur hægri hendina og hallaSi sér áfram.
Hann hefSi hæglega getaS drepiS Kid meS einu
höggi, ef hann hefSi viljaS, því Kid sat álútur og
var ugglaus.
“Þú hefir kent mér þarflega lexíu”. ÞaS var alt,
■ tm Glenister sagSi. Hann hratt mannþrönginni frá
'r og hélt út í kaida næturloftiS. Yfir höfSi hans
i.kuSu stjörnun 4 "bentu honum, og sjólyktin,
hrein og hressand:, m. -t; honum. Þegar hann fór
•heim, heyrSi hann gjáhur hundanna. Hann nam
staSar, og baSaS. !.c;. 5iS sitt sveitta í næturgol-
unni. Hann stóS kýrr cr.i stund og gjörSi þaS heit
viS sjálfan sig, aS hann ai..rei iraniar skyldi á spil-
sjm snerta.
I sama tnund kom Cherry heim til sín. Hún var
sem á flótta frá einhverju illu. Hún staSnæmdist
einnig viS dyr sínar og sagSi loksins:
“Hví gjörSi eg þaS? Ó, hví g j ö r S i eg
þtaS? Eg skil mig ekki sjálfa!”
XIV. KAPITULI.
SendimaSur um næturtíma.
“Helen mín góS, sérSu ekki, aS embættisstaSa
mín hefir í för meS sér vissar skyldur, sem eg verS
aS taka tillit til”.
“Eg býst viS því; en eg vildi miklu heldur vera
Jcyr heima".
“Sei, sei, nei! FarSu bara og skemtu þér vel”.
“Mér þykir ekkert gaman aS dansa nú orSiS.
F-g skildi dansfýsnina eftir heima. En ef þú vildir
koma meS,--------”
“Nei — eg er alt of önnum kafinn. Eg verS aS
vinna í nótt. Þar aS auki hefi eg ekki neina ástæSu
til aS fara á skemtisamkomu”.
“Þér líSur ekki vel", sagSi frænka hans. “Eg
hefi tekiS eftir því í einar tvær, þrjár vikur. Er þaS
þceyta, eSa ertu í raun og veru veikur? Þú ert
taugaveiklaSur. Þú hefir auk þess enga matarlyst.
Þú ert aS verSa ntagur. HvaS er þetta? Þú ert bein-
línis aS verSa ellilegur!” Hún stóS á fætur frá morg-
unverSinum, fór t*I hans og strauk silfraSa háriS
hans blíSIega.
Hann tók köldu hendina hennar og lagSi hana
viS kinnina á sér. Þrautirnar, sem sóttu á hann í
seinni tíS, viku u*n stund fyrir hlýju brosi.
“ÞaS er vinna, litla stúlkan mín, hörS og illa
þökkuS vinna. ÞaS er þaS , sem gengur aS mér.
Þetta land er fyrir unga menn og fríska. Eg er of
gamall fyrir þaS”. Augun hans urSu aftur alvarleg
og hann kreisti fingurna hennar, eins og hann vildi
bæta viS: “Þetta er óttalegt land. Eg vildi aS viS
hefSum aldrei hér korr»iS”.
“SegSu þaS ekki”, mælti Helen glaSlega. “ÞaS
■er ágætt hér aS vera. HugsaSu um heiSurinn. Þú
ert dómari Bandaríkjanna, og sá fyrsti, er hingaS
kemur. Þú verSur frægur maSur — og menn lesa lof
um þig í blöSunum”. Hún kysti hann mnilega; en
þaS virtist líkast því, sem kann kveóokaSi sín viS
’blíSlæti hennar.
"Ef aS þú hcidur, aS það sé betra, þá dk«J ag
:ara”, sagSi hún, “þótt eg hafi ekki veriS ástfangin
af félagslífinu í Alaska. Sumar konurnar eru aS vísu
mikiS myndarlegar, en sumar”, ----- hún skók herS-
arnar. “Þær tala um allskonar bæjar-slúSur. MaS-
ur mætti ímynda sér, aS mikiS og hreinlegt land
ætti aS láta í té frjálsar og hreinar konur, — en þaS
gjörir þaS ekki”.
“Eg ætla aS segja McNamara, aS vitja um þig
klukkan níu”, sagSi dómarinn um leiS og hann stóS
á fætur. Seinna um daginn tók hún til hiS bezta
skraut, er hún átti til og sem hafSi lengi legiS ónot-
aS. Þegar McNamara kom um kveldiS til aS kalla
hana, sagSi hann, aS hún væri fallegasta stúlkan,
sem til væri á jörSunni.
Þá er þau komu til hótelsins, varS hann á ný
stoltur af henni. Konurnar voru aS vísu vel klædd-
ar og menn sómasamlega búnir, en Helen bar langt
af öllum. Salurinn rann meS annari hliS hótelsins;
var skreyttur á veggjum og gólfiS gljáSi sem spegill.
“Ó! hvaS þetta er elskulegt”, mælti Helen. "ÞaS
er alveg eins og heima".
“Eg hefi séS borgir vaxa hér fljótt”, sagSi Mc-
Namara, "en enga svona fljótt. En ef þessir menn
geta bygt járnbraut á mánaSartíma og borg á einu
sumri, hví skyldu þeir þá ekki geta veitt sér öll þæg-
indi, sem þeir óska sér?’'
“EJg veit, aS þér eruS ágætur dansari”, sagSi
Helen.
“Þér skuluS vera dómari minn. Eg skal skrifa
nafniS mitt á þetta nafnspjald eins oft og eg þori,
án þess aS verSa limlestur af þessum ungu mönnum,
sem hér eru. Því, sem afgangs er tímans, ætla eg
aS eySa viS vindil í reykinga-herberginu. Eg vil
ekki dansa viS aSrar en ySur”.
Eftir fyrsta dansinn yfirgaf hann hana og fór út
úr herberginu. Þetta var fyrsta hvíldin, sem hann
hafSi veitt sér, síSan hann kom “norSur”. ÞaS er
ekki gott, aS verSa aS letingja, hugsaSi hann meS
sjálfum sér, um leiS og hann tugSi vindilinn sinn.
Hann hugsaSi sér þessa stúlku, svífandi um gólf-
iS, grannvaxna, gráeygSa, meS þykkva, fagra háriS,
hvítu herSarnar og brosiS aSdáanlega. Hann sá
hana í faSmi annara manna, og þá kviknaSi öfund
og afbrýSissemi hans svo æst og mögnuS. Hann og
enginn annar hafSi rétt til aS njóta hennar.
“Bíddu viS, Alex litli”, sagSi hann viS sjálfan
sig. “Þú ert of gætinn ti laS tapa þér svona”. Samt
sem áSur beiS hann eftir henni áSur en tími var til
kominn fyrir næsta dans. Hún virtist ekki eins kát
og áSur.
"HvaS er aS? SkemtiS þér ySur ekki vel?”
”Ó-jú!” svaraSi hún glaSlega, ”eg skemti mér
vel”.
Þegar hann tók hana í þriSja dansinn, var svip-
ur hennar enn súrari. Þá er hann leiddi hana til
sætis, sá hann konur nokkrar. MeSal þeirra var Mrs.
Champion og nokkrar fleiri konur hinna helztu
manna í borginni. Sumar þeirra hafSi hann séS viS
tedrykkju í húsi herra Stillmans, og því varS hann
hissa, er hann sá þær heilsa sér, en létu sem þær sæju
ekki Helenu. Hún hrökk ofurlítiS viS og hann þótt-
ist viss um, aS eitthvaS gengi aS. Hann vissi ekki,
hvaS þaS var. Karlmenn var hann ekki smeykur aS
eiga viS, en kvennaskap var hann hálf-hræddur viS.
“HvaS gengur aS konum þessum? Hafa þær
móSgaS ySur?”
“Eg veit ekki, hvaS aS þeim gengur. Eg hefi
talaS til þeirra, en þær hafa ekki ansaS mér”.
"Ekki ansaS ySur!" hrópaSi hann.
"Já", röddin hennar skalf; en hún bar höfuSiS
hátt “ÞaS virSist, sem allar konur í Nome séu hér
saman kon.nar til þess aS smána mig. Eg sk.il ekk-
ert í þessu”,
"Hefir nokkur sagt nokkuS viS ySur?” spurSi
hann reiSur. “Hefir nokkur karlmaSur---------?”
“Nei. Mennirnir hér eru blátt áfram ÞaS eru
konurnar”.
"KomiS þér I ViS skulum fara heim!"
Nei, þaS skulum viS ekki gjöra”, sagSi hún.
Eg skal vera hér og sjá hvaS setur. Eg hefi ekkert
þaS gjört, er eg þurfi aS flýja fyrir, og eg ætla mér
aS komast eftir, hvaS þær sjá ábótavant viS mig”.
Þegar hann hafSi yfirgefiS hana og næsti dans
var aS byrja, leitaSi McNamara aS einhverjum, er
hann þekti og sem hann gæti spurt um þetta alt. —
Flestir menn í Nome annaShvort hötuSu McNamara
eSa óttuSust hann. Samt sá hann einn mann, sem
hann áleit aS væri undantekning og leiddi hann út
í horn.
"Mig vantar aS þú svarir einni spurning. Elngar
vífilengjur. SkiljiS þér mig? Eg er blátt áfram og
vil aS þú sért þaS líka”.
‘Gott og vel”.
Konan þín hefir þegiS góSgjörSir heima hjá
ungfrú Chester. Eg hefi séS hana þar. I kveld neit-
ar hún aS tala viS ungfrú Chester. Hún ansaSi henr
ekki. Mig langar til aS vit'a, hvaS er í vegi".
"Hvernig get eg vitaS þaS?"
“Ef þér er ekki unt aS vita þaS nú, þá vil eg
mæiast tS, aS þú komist eftir því”.
MaSurinn hristi höfuS sitt efablandinn. Mc-
Namara reiddist.
“Eg segi, aS þú s k u 1 i r gjöra þaS og aS þú
s k u 1 i r láta konuna þína biSja fyrirgefningar á
móSgun þessari, áSur en hún fer héSan úr danssaln-
um, eSa þú hafir mér aS mæta. Eg þoli engum aS
svívirSa ungfrú Chester aS ósekju”. McNamara
varS alt í einu líkur ættingjum sínum, Vestmönnum.
Hinn svaraSi ekki þegar í staS, því aS þaS er
jafnan varhugavert, aS eiga viS þá menn, er ekki
hirSa um lög og rétt, en heimta aS eins skilmála-
lausa hlýSni. OrSrómur McNamara hafSi borist út.
"Nú — hér ------ eg veit um þaS svona eins og
aSrir; en eg gef mig lítiS aS þessum málum. Þú
ættir heldur aS sleppa því”.
“Haltu áfram!”
“Nú, þaS hefir veriS talaS mikiS meSal kven-
fólksins um — hér----já — sannleikurinn er, aS þessi
Glenister.------Já, Mrs. Champion bjó á næsta her-
bergi viS þau, — hér----hann ----átti eg aS segja—
á leiSinni hingaS — og hún sá ýmislegt. .Nú, mér
stendur á sama, hvernig stúlkur haga sér á ferSum
sínum; en Mrs. Champion hefir aSra skoSun á því
máli. Eftir því, sem konan mín hefir komist aS síS-
an, þá hefir þaS einhvern sannleika viS aS stySjast,
og þér er bezt, aS láta sem minst um þetta mál".
MeS einu orSi hefSi McNamara getaS skýrt fyrir
mönnum kjaftaslúSriS, og neytt mannihn til aS láta
konu sína biSja Miss Chester fyrirgefningar í viSur-
vist allra viSstaddra. En hann hinkraSi viS þaS.
ÞaS er vitur skipstjóri, er hagar seglum eftir vindi.
Þá er hann hafSi þakkaS sögumanni skýring sína á
sögunni, fór hann leiSar sinnar. Þegar hasn kom
þangaS, kom Helen hlaupandi á móti honum og
sagSi:
'TakiS mig héSan í brott sem fyrst. Eg vil
halda heim!"
"Þér hafiS skift um skoSanir?”
“Já, látum oss fara héSan”, sagSi hún. Þegar
þau komu út, gekk hún svo hart, aS hann mátti
herSa sig til aS geta fylgt henni. Hún sagSi ekkert
orS og hann hafSi vit á því, aS spyrja hana ekki.
Þá er þau komu heim, fór hann úr yfirfrakkanum og
kveikti Ijós. Hún fleygSi ytri fötum sínum á stól og
æddi til og frá. Hún horfSi tárvotum augum hingaS
og þangaS. ÞaS voru reiSitár. Hann studdi sig viS
borSiS og gaf henni gætur gegnum reykinn frá
vindlinum sínum.
Þér þurfiS ekki aS segja mér neitt”, sagSi hans
aS lokum. Eg^ veit alt um þaS”.
“ÞaS gleSur mig aS heyra þaS. Eg gæti aldrei
haft þaS eftir, sem þær sögSu. Ó! ÞaS var svívirSi-
legt!” Hún kom ekki meiru upp, en beit á vörina.
HvaS kom mér til þess aS spyrja þær? Hví þagSi
eg ekki? Þegar þér fóruS burtu, fór eg til þeirra og
spurSi þær um orsökina fyrir framferSi þeirra. Ó!
Þær voru fram úr hófi svívirSilegar! En hvaS þarf
eg aS gefa þessu gaum?” Hún stappaSi niSur fót-
unum smáu.
"Eg verS aS drepa mann þenna núna rétt bráS-
um ’, sagSi hann um leiS og hann sló öskuna úr
vindlinum sínum.
"HvaSa mann?” Hún leit alvarlega á hann.
“Glenister! Ef eg hefSi vitaS þaS, aS þessi saga
myndi koma ySur til eyrna, skyldi eg hafa komiS
honum í fangelsi fyrir löngu”.
ÞaS kom ekki frá honum”, sagSi hún, og reidd-
ist aS mun. Hann er hinn göfugasti maSur. ÞaS er
kerlingar-varguri n hún Mrs. Champion”.
‘Mér kemur ekki til hugar, aS hann hafi gjört
þetta af ásettu ráSi. Hann er of heiSarlegur maSur
til þess”, sagSi McNamara. “Eg segi aS eins, aS all-
ir tala um fallega stúlku; en hver eftir því, sem hann
er maSur til. Hún Malotte litla er voSalega afbrýS-
issöm”.
Malotte! Hver er þaS?" spurSi Helen forvitin.
Hann virtist furSa sig á því, aS hún þekti hana
ekki. "Eg hélt, aS hver maSur vissi, hvers konar
drós hún er. En þaS er eins gott, aS þér þekkiS
hana ekki".
"Eg er viss um, aS Mr. Glenister mundi ekki
tala um mig . ÞaS varS nokkur þögn á samtalinu.
"Hver er þessi Malotte?"
Hann leit upp. I augunum hans var aSdáun sú,
er konum kemur mjög vel og margar þeirra lifa á.
“Eg vildi heldur, aS þér kæmust sjálfar eftir því,
hver hún er; eg vil heldur vera laus viS þaS. Eg
hefi nokkuS annaS aS segja ySur, sem er miklu þýS-
ingarmeira. ÞaS er þaS þýSingarmesta mál, sem eg
hefi nokkru sinni boriS upp fyrir ySur, Helen”. ÞaS
var í fyrsta skifti, sem hans hafSi notaS skírnarsafn
hennar. Hún tok aS skjálfa og leit óttaslegin til
dyranna. Hún átti von á þessu, en var ekki viS því
búin aS svara.
Nei, segiS þér þaS ekki í kveld, — ekki í
kveld! Þessu kom hún út úr sér meS illan leik.
Jú, þetta er einmitt góSur tími. Elf þér þykist
ekki getaS svaraS þvi í kveld, þá kem eg aftur á
morgun. Eg vil fá ySur fyrir konu. Eg vil gefa ySur
alt þaS, sem heimurinn hefir aS bjóSa, og eg skal
gjöra ySur mjög ánægSa. Eftir þetta linnir öllu
þvaSri. Eg skal vernda ySur fyrir öllu óþægilegu,
og sé þaS nokkuS, sem þetta líf getur veitt ySur, þá
skal eg leggja þaS aS fótum ySar. Eg get þaS". _____
Hann hóf upp sterku handleggina sína. 1 svipmikla
andlitinu var loforS um þaS, aS hún skyldi hafa
hvaS sem hún girntist og mannlegum kröftum væri
viS hæfi aS gefa: ást, verndun, stöSu, aSdáun
“ViljiS þér vera konan mín, Helen?" endurtók
hann í mjúkum en hreinum málróm.
Hún lét höfuSiS síga niSur og hann kepti fram
til þess, aS taka hana í fang sér, en staðnæmdist og
hlustaSi. Einhver kom hlaupandi app tröppurnar og
barSi ákaft á dyr. McNamara bölvaSi, en fór til
dyra og lauk upp.
Struve var úti.
"Sælir þér! McNamara, eg heifi leitaS dyrum og
dyngjum aS ySur. Fjandinn er laus!” Helen and-
aSi léttara og tók fötin, sem hún hafSi fleygt af sér.
Nú veittist henni nægur tími til aS jafna sig, áSur en
þeir kæmu inn. Þegar þeir loks komu, tók McNam-
ara til máls, en var súr á svipinn: .
"Eg hefi veriS kallaSur til námanna, og eg verS
þegar aS fara”.
“Eg hteld, aS þaS væri betra! Og þaS getur, ef
til vill, veriS of seint. Fréttin kom fyrir hálfri stundu,
en eg gat hvergi fundiS ySur”, sagSi Struve. “Hest-
urinn ySar bíSur ySar meS öllum týgjum hjá skrif-
stofunni. Betra aS tefja sig ekki á, aS hafa fata-
skifti”.
"Þú sagSir, aS Voorhees hefSi fariS meS tutt-
ugu hermenn? ÞaS er gott. Þú verSur heima og
kemst eftir öllu, sem þú getur”.
“HvaS er aS?” spurSi ungfrú Chester meS á-
huga.
"Þeir hafa gjört samsæri þaína viS námurnar.
Þejr ætla aS ráSast á þær í nótt”, svaraSi Struve.
“Hin hliSin ætlar aS láta hart m*ta hörSu, svo aS
þaS lítur vel út meS slagsmál þar".
“Þér megíS ekki fara þangaS”, mælti Helen á-
hyggjufull. “Þar verSa blóSsúthellingar!”
“ÞaS er einmitt vegna þess, aS eg v e r S aS
fara", sagSi McNamara. “Eg kem aftur á morgun,
og þætti mér þá vænt um, aS geta fengiS aS tala
viS ySur e i n a. GóSa nótt!” ÞaS var undarlegur
glampi í augunum hans, er hann skyldi halda á brott.
Af manni, er ekki var vanur aS kynna sér hugi
kvenna, lék hann ágætlega hlutverk sitt. Þá er hann
kom til skrifstofu sinnar, brosti hann.
"Hún svarar mér á morgun. Eg þakka þér fyrir
greiSann, Mr. Glenister!” sagSi hann viS sjálfan sig.
Helen spurSi Struve spjörunum úr; en græddi
ekkert á því annaS en þaS, aS mennirnir, sem Mc-
Namara hafSi haft þar til njósna, höfSu komist aS
því, aS samsæri hafSi myndast meSal eigendanna.
Þeir höfSu því gjört McNamara aSvart um, aS nám-
urnar yrSu teknar aftur í nótt, eSa í öllu falli reynt
til þess aS taka þær.
"HafiS þér leigt njósnarmenn ? ” spurSi hún.
“Já, auSvitaS. ViS vorum neyddir til þess. Hin-
ir höfSu alt af menn á hælunum á okkur og þaS er
komiS svo langt, aS aSrir hvorir verSa aS falla í
valinn. Eg sagSi McNamara, aS blóSsúthellingar
myndu eiga sér staS, áSur en viS hefSum námurnar
í hendi okkar”.
“ÞaS er þaS, sem móSurbróSir minn óttaSist,
áSur en viS fórum frá Seattle”, sagSi hún. “ÞaS
var þess vegna, aS eg lagSi út í þaS vogunarspil, aS
færa ySur skjölin. Eg hélt, aS þér hefSuS fengiS
þau nógu fljótt til þess, aS forSast öll óþægindi eft-
irleiSis”.
Struve hló dálítiS og horfSi undarlega á hana.
"Veit móSurbróSir minn um þetta?” sagSi hún,
eftir litla þögn.
“Nei, viS látum hann ekki vita um annaS en
þaS, sem ekki verSur hjá komist. Hann er ekki
heilsusterkur”.
“Já, já. Hann er ekki hraustur. Hver stendur
fyrir samsærinu?”
ViS höldum aS þaS sé Glenister og félaginn
hans frá Nýju-Mexico. 1 öllu falli hafa þeir hóaS
hópnum saman”.
Eg þykist vita, aS þeir álíti, aS þeir eigi þessar
námur?’.
“Efalaust”.
“En þeir eiga þær ekki, eSa er ekki svo?” Þessi
spurning hafSi þrengt sér fram í hugskot hennar
stöSugt nú um tíma, því aS alt af kom fyrir nýtt og
nýtt, er benti ótvíræSlega á þaS, aS eitthvaS meira
væri á bak viS þetta, en hún vissi. ÞaS var ómögu-
legt, aS ranglæti væri haft í frammi viS námumenn-
ina, og þó heyrSi hún ýmislegt utan aS sér, sem
gjörSi hana efablandna. Þegar hún reyndi aS kom-
ast fyrir sannleikann í þessu máli, skiftu vinir hennar
um umtalsefni. BlöSin þrjú, sem komu þar út, héldu
öll meS dómaranum. Hún las þau meS athygli; en
græddi ekkert á því. Henni fanst því, sem hún stæSi
á vafasömum grundvelli.
“Já, þessir tveir menn eru valdir aS öllum ó-
spektunum. Ef þeir væru ekki, þá gengi alt ágæt-
lega".
"Hver er Miss Malotte?"
"Hann svaraSi strax: “Hin fríSasta kona, er
stigiS hefir fæti á norSurvegu, og um leiS sú hættu-
legasta".
"Upp á hvern máta? Hver er hún?”
ÞaS er erfitt aS segja, hver eSa hvaS hún er.
Hún er ólík öllum öSrum konum. Hún kom til Daw-
son mjög snemma; — bara kom, viS vissum ekki
hremig eSa hvaSan, eSa hvers vegna, og urSum ald-
rei um þaS fróSari. ViS vöknuSum einn morgun
viS þaS, aS hún var komin. Næsta kveld vorum viS
allir hart haldnir af afbrýSi; en eftir viku vorum viS
allir vitlausir. ÞaS var í þá tíS, er stúlkur gátu keypt
danshöll eftir einn vetur eSa gift sig milíóna-mæringi
eftir mánaSartíma; en hún fékst ekki um slíka hluti.
Hún vann ekki; en þó mundi Salómon í allri sinni
dýrS hafa litiS út sem flækingur gagnvart henni”.
“Þér segiS, aS hún sé hættuleg".
“Já. ÞaS var ungur aSalsmaSur veturinn ’98,
danskrar ættar, aS eg held — af ágætu fólki kom-
inn — stór, gulhærSur maSur. Hann vildi eiga hana
en eitt af spilafíflunum skaut hann. Og þaS var
Rock, einn af ’ríSandi lögreglunni’, indæll maSur.
Hún hryggbraut hann. Og svo fór um fleiri. En,
meS öllu þessu, er hún hin göfuglyndasta og hjarta-
bezta stúlka, sem hugsast getur. Hún fæSir og klæS-