Heimskringla - 28.06.1917, Side 3

’WINNIPEG, 28. JÚNÍ 1917.
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐ61ÐA
(Framih. frá 2. bls.).
aðl all-mikið um prentfrelsið. Ilann
lofaði héraðsþingunum, er komu
■saman til að tjá honum hollustu,
>er hann tók við konungdómi, að
hann skyldi binda enda á loforð
það, er löngu áður hafði verið gef-.
ið, um að samin skyldi alls herjar
stjórnarskrá fyrir þýzka ríkið, og
lýsti yfir því, að það áliti hann
«jálfsagt, bœði vegna loforðanna
konunglegu, er gefin hefði verið,
vegna landsins þarfa og stefnu
tímanma,
Eriðrik Yilhjálmur IV. var að
vissu leyti hugsjónamaður. En
hugsjónir hans voru allar þveröf-
ugar þeim, er lágu i loftinu, og
.stjórnarbyltingin frakkneska hafði
haft í för með sér. Hugmyndin um
fullveldi lýðsins fainst honum beint
hryllileg. Honum myndi hafa
fundist hann fara sviksamlega með
l>að vald, sem forsjónin hafði trú-
að honum fyrir, ef hann höfði far-
ið að láta af hendi eitthyað af
l)eim völdum, er hann þóttist af
henni ihafa þegið.
Hann lýsti yfir þvf, — og sú yf-
irlýsing er næsta fræg orðin: “Eg
skal aldrei gefa leyfi til, að milli
almáttugs guðs og þessa lands
komi blekugt kálfskinn, sem eigi
að rfkja yfir okkur með lagagrein-
«m og koma í stað hins íornhelga
bands konung - hollustunnar.”
Hetta var, 1847. Með þessari yfir-
lýsingu hratt hann vitaskuld öll-
um stjórnarbóta vonum frjáls-
lyndra mianna fyrir ætternisstapa.
Febrúar-byltingin svonefnda á
Trakklandi 1848, kom öllum bylt-
ingahug mannanna í bál og brand
um alla Norðurálfu ,bæði lýðvalds-
hugmyndum og þjóðernishug-
myndum. Hvert smáriki á Þýzka-
landi varð snortið af hreyfingunni.
Hvarvetna urðu hinir smærri
þjóðhöfðingjar að láta undan,
veita istjórnarskrá og ialls konar
umbætur til þjóðþrifa.
Eriðrik Yilhjálmur var fljótur
að bugast af storminum. En bróð-
ir hans Vilhjálmur, sem stóð til að
verða ríkiserfingi, og viðurkendur
leiðtogi prússneskra afturhaids-
mannai, varð að víkja úr iandi.
Umbótamennirnir í landinu voru
bæði lýðvaldssinnar og þjóðernis-
menn. Þeir kröfðust ekki einung-
is alþýðufreisis, heldur þess, að
l)ýz'ka sambandinu væri gjör-
breytt. Vildu þeir mynda þýzka
sambandsþjóð.
En sá draumur átti ekki fyrir
hendi að rætast. Eriðrik Vil-
hjálmur var lélegur leiðtogi. Eins
konar þýz.kt þjóðþing leitaðist við
að semja stjórnarskrá fyrir samein-
að Þýzkaland. Loks kom það sér
saman um, að loka Austurriki úti
•og bauð Eriðriki Vilhjálmi kórónu
hins nýja þýzka keisaraveldis. En
þá svaraði konungur því, að vera
mætti, að hann hefði þegið þetta
tilboð, ef það hefði verið gert hon-
vim til ih'anda af þýzkum þjóð-
höfðingjum, öldungis af sjálfs-
dáðum. En aldrei 'kvaðst hann
skyldi lúta svo lágt, að hann færi
“að tína kórónu upp úr rennu-
■steinum.”
1 huga hans vakti hið heilaga
rómverskia keisaradæmi, og þar átti
einhver Habsborgar-niðji að hafa
völdin með höndum. Svo var þessi
nýja stjórnarskrá með of miklum
lýðvaldssvip. Hann þverneitaði
að taka við keisarakrúnu. Þingið
hafði ekkert vald til að koma sam-
þyktum sínum í framkvæmd. öll
ráðagerðin varð að engu.
í Austurríki urðu fyrstu afleið-
ingiar byltingarinnar afturhaldinu
í vil, og svo var það vfðast annars
staðar. Eriðrik Vilhjálmur hvarf
aftur til sinnar upprunalegu
stefnu. Flutningsmenn þýzkrar
einingar skiftust í flokka. Ann-
ars vegar voru þeir, sem ioka vildu
Austurríki úti úr sambandinu og
viðurkenna Prússland öndvegis-
land Þjóðverja. Hins vegar voru
þeir, sem endilega vildu innibinda
Austurríki í sambandinu og við-
urkenna það þýzkt öndvegisland.
Aftur hafði Friðrik Vilhjáimur
haft ljómandi tækifæri, en látið
það ganga sér úr greipum. Ef
hann hefði haft hug til að láta
Prússland gerast leiðtoga frelsis-
hugmyndanna með freisisvinum
Þjóðverja, mundu þeir allir hafa
fylkt sér undir merki hans. En
stjórn hans reyndist litlu minna ó-
frjálsleg en stjórn Auaturríkis. Þá
varð að finna nýja ástæðu til þess
að taka skyldi Prússland fram yfir
keppinaut þess, Austurríki, og um
leið annan leiðtoga en Eriðrik Vil-
hjálm til þeiss.
Fyrir því hafði Bismarck nokk-
uð til síns máls, þegar hann sagði,
að það væri ekki ræðuhöld og yfir-
lýsingar, sem hentugast væri til að
samiaga Þýzkaland og gera það að
einni samfeldri heild. Til þess
þyrfti þá stjórnarstefnu, sem héti
blóð og járn. Með þeim orðum til-
kynti hann sig mann nýja tímans,
er þoka myndi þýzku ríkiiseining-
arhugmyndinni áfram, og gera
Prússland að öndvegislandi þýzka
sambandsins.
Bíkistjórn Friðriks Vilhjálms
IV. varð vonbrigði. Hún endaði í
rauninni árið 1857, er hann fekk
slag fyrst um sumarið og svo ann-
að í október. Eftir það var bann
hálf meðvitundarlaus, nema stund
og stund. Bróðir, hans Vilhjálmur,
er síðar varð keisari, tók við rfkis-
stjórn og hafði hana á hendi sem
ríkistjóri. Konungurinn lézt 2.
jan. 1861.
,-i . ■ —, ■ f> ,- ■ —
Ræðu-kaflar
úr ræðu, sem Arni Sveinsson flutti
18. maí s.l. á skemtisamkomu
í Argyle-bygð.
Það cr víst óhætt að fullyrða, að
íslendingar eru flestum ef ekki öll-
um þjóðum fremri, hvað bókment-
ir og lestrarfýsn snertir, að minsta
kosti er alþýðan það, í isamanburði
við alþýðu annara þjóða Það
sanma hin mörgu lestrarfélög, sem
þeir hafa stofnað síðan þeir komu
hingað til Ameríku. Og ef menn
hagnýta sér þau vel og rækilega, og
meðlimir þeirra styðja þau vel og
dyggilgga f öllu tilliti, geta þau
gjört mikið gott í mentalegum
framförum. Því gegn um þau geta
þeir, sem ekki hafa efni á að kaupa
dýrar bækur, fengið þær til lesturs
sér til uppbyggingar og fróðleiks
fyrir því sem næst enga borgun—
einn eða tvo dollara árlega.
En eitt er það í sambandi við fé-
lagslíf vort og félög sem eg hefi á-
valt verið á móti, einkanlega hvað
snertir kirkjulegan félagsskap og
safnaðariíf vort, og það eru einmitt
þessar svo.kölluðu gróða samkom-
ur; ekki sízt, þegar dans er nú
hnýtt aftan í þær. Er það ekki dá-
samlegt, að þurfa að hafa danstekj-
ur til að viðhalda kristilegu félags-
lífi. Jæja, sem betur fer, virðist
þetta vera að ganga úr gildi í
kirkjuféiags lífi, því flestir munu
nú vera viljugir að borga tillög sín
úr eigin vasa. Og eg vona, að það
liverfi sem fyrst algerlega, að það
þurfi að dansa til að viðhalda
kristilegu félagslífi, því eg hygg, að
það hafi oftast verið meira af
gömlum vana, frá fátæktar og
frumbýiingsárunum, en verulegri
þörf,— að minsta kosti hér í bygð;
því yfirleitt eru Argylebúar örir á
fé, til allra nytsamlegra fyrirtækja.
Mér er kunnugt um það, því eg
hefi oft haft hér fjársöfnun með
höndum, og eg er öllum Argyle-
Islendingum hjartanlega þakklát-
ur fyrir fjárframlög sín þótt hér
séu ein eða tvær undantekningar,
sem varla eru takandi til greina f
jafn fjölimennri bygð. — Eg álít
líka, að vér Argylebúar eigum að
vera svo sjálfstæðir í öllu okkar fé-
lagslífi, að tillög vor séu nægileg
til að borga allan þann kostnað,
sem félagsskapurinn hefir í för
með sér, en höfum gróðasamkomur
að elas til að styrkja fátæklinga og
ósjálfbjargial menn og munaðarleys-
ingja. Og þá ekki sízt nú á tímum
í isambandi við hina voðaiegu
styrjöld, sem nú gengur svo að
segja yfir allan heiminn. Eg fer
svo ekki lengra út í þetta mál að
sinni, en eg ætia mér þennan stutta
tima, sem eg liefi hér á ræðupallin-
um, að reyna að leiða athygli ykk-
ar að blessuðum börnunum og
æskulýðnum. Jafnvel þó eg gangi
að því vísu, að þess muni lítil l)örf,
þvf allir foreldrar og uppeldisfeður
munu láta sér vera mjög ant um
uppeldi þeirra í öllu tilliti. Enda
man eg ekki til þess, að nokkur fs-
lendingur, sem alist hefir upp í
vorri kæru Argyie-bygð, hafi leiðst
út á braut spillinga og lasta. En
þrátt fyrir það megum vér viður-
kenna, að uppeldið ætti að vera
og gæti verið fullkomnara en það í
raun og veru er.
Eftir því sem eg eldist veiti eg
börnunum enn meiri eftirtekt, og
mér þykir alt af vænna og vænna
um þau. Þau eru sannir sakleysis-
engiar, í mínum augum. Að þau
gæti alla sfna lífs tíð haldið sínu
góða og einlæga sakleysi ófiekk-
uðu, er skylda vor að styðja þau
og styrkja til af öllum kröftum;
gefa þeim sem flest og bezt tæki-
færi til að efla, margfalda og æfa
hæfileika sína, í líkamlegu og and-
legu tilliti. Láta þau hafa holla
og hæfilega vinnu, til að auka og
Kapteinn
Stefán Sigurðsson
Slyngum fækkar fólknárungum,
fyr sem ruddu braut og studdu,
manndóm jafnan sýndu sannan,
segulstál í hug og máli,
þéttir ýtur-afli beittu
öldu róti tímans móti,
traustir, þar til böndin brustu,
blundinn hreptu, tökum sleptu.
Skörungs býli sveipast sáru
sorgar húmi: autt er rúmiS,
fallinn höldur, fregnin öllum
flytur hrygð, nú drúpir bygðin.
Líf er þrotið, enduð æfin,
andans heimur minning geymir;
sólu fágað stendur stýlað
Stefáns nafns í Landnáms safni.
Svo hraustur og djarfur á daganna braut
og dugandi jafnan í sérhverri þraut,
með brennandi fjöri þú barðist;
og það stóð á sama hvort sól eða hret
þig sótti, þú hopaðir aldrei um fet,
en beittir í vindinn og varðist.
En nú hvílir fleyið við síðasta sand |
og sæfarinn ötull er kominn á land,
úr ferð yfir freyðandi boða;
á norræna svipinn, með bliknaða brá,
sem blossandi eldmóður tindraði frá,
slær heilögum hreystinnar roða.
Já, þeir eru margir, sem minnast þín nú,
því mannúð og hluttekning auðsýndir þú
á frumárum bygðar og bræðra;
að fátæklings kofanum komstu með dáð,
af kærleik, með vermandi hendur og ráS,
í bjargskorti barna og mæðra.
Og hvar sem aS glaumur hjá góSvinum bjó
og gleðin og unaður strengina sló,
þá varstu þar allur í anda;
meS þrekiS, og fjöriS, og ljóselska lund
þú lézt okkur finna, á sérhverri stund,
þín áhrif til orða og handa.
Nú syrgir þín brúSur, þinn sigur og ljós,
þaS sumar meS eilífa kærleikans rós,
í blíSu og stríSu sem brosti.
Vér beygjum vor höfuS til hennar á leiS,
því hún var þinn engill um stundanna skeiS,
með bjargfasta kvenlega kosti.
Þú studdir vort félag meS framkvæmdar geð,
þitt fylgi var sérhverju málefni léS,
er stefndi til þjóSfélags þarfa;
vér finnum í hóp vorn að höggvið er skarS,
en höfum aS launum þann dýrmæta arS:
þitt dæmi: að duga og starfa.
M. Markússon.
fullkommi líkamsbroskann; og
nægilega andlega og bóklega
menitun til að örva og styrkja
sálargáturnar. Og lestrarfélög eru
eitt af ])eim meðulum, sem í því
sambandi geta komið miklu góðu
til leiðar.
Mér er það sönn ánægja að líta
yfir þann fríða og efnilega hóp af
börnum og unglingum, sem hér eru
saman komin og eru nú á fram-
faraskeiði æskuáranna, og sem að
sjálfsögðu taka við andlegum og
verkleguin störfum eldra fólksins,
jafnóðum og það hverfur bak við
tjöldin. Það er því skylda vor, að
búa þau sem bezt undir framtíð-
'ina, svo þau gjöri ekki einungis
eins vel og gamla fólkið hefir gjört,
á sínum frumbýlings og framfara
árum, í verklegu og andlegu tilliti,
heldur margfalt betur; því ef þar
stæði alt í stað, væri ]>að sama sem
afturför. Innrætum þeim því trú-
lega alt gott og uppbyggilegt, með
óbilandi trú á sína eigin krafta.
Eg á bók með fyrirsögninni;
“Hjálpaðu þér sjáifur”, eftir Samu-
el Smiles. Innihaldið er: “Bend-
ingar til ungra manna.” Bókin er
þýdd á íslenzku og talsvert aukin
og sniðin í samræmi við íslenzka
verzlun og atvinnuvegi. Fyrsti
kaflinn: ‘Styrkur sjálfra vor.—Ef
eg ekki sé veg, bý eg mér til veg”,
er ágætur, eins og öll bókin er, yfir
höfuð að tala. Og ungu mennirn-
ir ættu að lesa hana sér til gagns
og fróðleiks. Líka á eg aðra bók:
“Heilræði fyrir unga menn”, sem
eg liefi hér hér með mér, og skal
eg nú lesa upp úr henni fáeina
baíla. — — — —
,‘Eins og ykkur er kunnugt, er-
um við svo lánsöm, að lifa nú á
þeim tímum, sem mestar framfarir
eru á 1 öllum menningarlöndum
lieimsins, á öllum svæðum menn-
ingar og mentunar, þótt þeim, því
miður sé ekki ætíð beint í rétta átt.
En því hefir máske ekki verið veitt
almenn eftirtekt, að framfarirnar
munu vera hvað mestar í sam-
bandi við uppeldi og menningu
barnanna, enda ber það góðan og
uppbyggilcgan ávöxt, og þvf til
sönnunar vil eg geta þess, að nú
cru um 14 til 15 þúsundir ung-
menna innrituð í drengja og
stúlkna félög, sem eru nefnd:
“Manitoba Boys’ and Girls’ Clubs”,
og yfir 8,000 af þeim hafa tekið
mikinn þátt í garðyrkju, mest í
görðuin, sem þau eiga sjálf. Og
Manitoba jarðyrkjuskólinn leggur
til gofins fræ og útsæði of fyrstu
og beztu tegund. Til dæmis af
kartöflum: Qhio, Bovee, We Mc-
gregor og Carman No. 1. Hver
meðlimur félagsins fær tíu pund—
til allra samanlagt um 40 ton. Ef
uppskeran verður nú eins og síð-
astliðið ár, 300 bushel af hverri
ekru, verður uppskera stúlkna og
drengja félagsins nærri tvær milj.
punda, eða 25 til 30 hlöss járnbraut-
arvagna.—Þetfca er nú að eins kart-
öflu ræktin; en auk hennar stunda
þessi félög hveitirækt (mest “regis-
tered and impr. Marquis wheat);
einnig sauðfjárrækt, hænsnarækt,
svínarækt, niðursuðu (eanning) og
miargt fleira.
Þetta vona eg að nægi til að
sanna, að innlendu börnin og ung-
mennin hér eru ekki aðgjörðar- eða
áhugalaus, hvað jarðyrkju og land-
búnað snertir. Og eg vona að ís-
lenzku börnin fylgi dæmi þeirra;
því slík störf og áhugi verða til ó-
metanlegrar blessunar fyrir öll
ungmenni f framtfðinni, og það
getur, ef rétt er að farið, dregið
fjölda efnilegra ungmenna úr hin-
um skaðlega solli bæjariffsins.
Þegar eg ávarpa æskulýðinn,
tala eg auðvitað sa.meiginlega til
piltanna og stúlknanna. En eg hefi
nú talað meira og ákveðnara til
pilbanna eða ungu mannanna. Eri
af því mér þykir svo væmt um
ungu stúlkurnar, og blessað kven-
fólkið yfir höfuð að tala, verð eg
að ávarpa þær með fáum orðum,
áður en eg lýk máli mínu
Það liggur víst fyrir þeim flest-
um ef ekki öllum, fyr eða síðar, að
setjast á brúðarbekkinn og giftast.
Verða húsfreyjur og barnamæður,
taka við af gömlu konunum, jafn-
óðum og þær vegna aldurs og
þreytu, eftir vel unnið dagsverk,
verða að draga sig í hlé, það sem
eftir er æfinnar. Enda munu flest-
ar ungu stúlkurnar hér farnar að
búa sig undir framtíðina, einkan-
lega í mannkærleika og góðgjörða-
áttima, og aldrei héfir verið meiri
þörf á því, en einmitt nú, á þess-
um neyðar og hörmunga tímum.
Þær munu óefað innilega og trú-
lega vera gömlu konunum samtaka
í öllu góðu og uppbygglegu. Þær
þurfa líka umfram alt, að kynna
sér og læra sem bezt heimilis og
húsmæðra störfin, sérstakiega upp-
eldi barna, svo þær geti, þegar til
þoss komur, uppalið liraust og
fjölhæf börn, sér og feðrunum til
gleði og ánægju og til ómetanlegs
gagns fyrir ríkið og þjóðfélögin.
Það eru til innlendar konur og
kvenfélög, sem hafa tekið til um-
ræðu f opinberum blöðum, sérstak-
lega tfmaritum (Magazines), fæð-
ingar barna, uppeldi þeirra, menn-
ingu og mentun. Þær gefa líka
nauðsynlegar upplýsingar sámfara
reynslu sinni í þessu sambandi.
Kvenþjóðin er nú á miklu og góðu
framfaraskeiði, enda er alt af verið
að rýmka um frelsi þeirra; og að
því dregur, að þær fái algjört jafn-
rétti við karlmenn um allan hinn
mentaða heim. Það er líka rétt og
sanngjarnt, og mun hafa mikið
gott í för með sér. Hefði kvenfólk-
ið frá því fyrsta haft jafnrétti við
karlmenn, væri minna um strið og
glæpi í heiminum.
Svo er enn eitt atriði, sem eg vil
leyfa mér að taka hér til fhugunar.
Þessi einkunnarorð hafa verið letr-
uð á silfurdollar Bandaríkjanna:
“In God We Trust”. En því hefir
líka verið hialdið fram að það hefði
verið-' í meira samræmi við starf
rækslu og gróðaverzlun þjóðarinn-
ar, að stimpla á dollarinn: “In
thee we trust” (Á þig við treyst-
um). Út af þessari áletrun og um-
mælum hefir myndast á íslenzku
hið alþekta orðtak: “Hinn al-
máttugi dollar.” — Það virðist má-
ske heldur iangt gengið að álíta
eða nefna dollarinn almáttugan;
en þó mun óhætt að fullyrða, að
flest—ilt og gott—í þessum heimi
fæst fyrir dollarana; og þá engu
síður það illa, seim er til bölvunar
og siðispillingar, en hið góða, sem
er til góðs og uppbyggingar og
blessunar. Kemur það sérstaklega
i ljós við opinber blöð og prentfú
lög. Til dæmis lét “The Columbia
Press, Limited”, prenta nafnlaus
flugrit fyrir vínsalana og breiða
þau út meðal Islendinga. En mú,
þegar Hudsons Bay félagið er þvert
á móti vinbannslögum Manitoba-
að selja1 og isenda áfengt vín út yfir
alt fylkið, neitar Jón Vopni að
birta í Lögbergi “Open Letter to
The Hudsons Bay Compnay,” sem
eg skrifaði sem svar til félagsins
viðvíkjandi verðskrám og tilboð-
um frá því um að seljia mér allar
tegundir af áfengisvíni—jafnvel þó
ritstjórinn væri með því og fara
ætti að stýlsetja bréfið þegar hann,
herrann, kom til sögunnar með
sitt valdboð. — Sem betur fer, eru
allir ritistjórar ekki svona bundnir.
Bogi Bjarnason í Wynyard og G. J.
Oleson í Glenboro, hafa þegar látið
prenta bréfið; enda eru þeir eig-
endur og ritstjóra'r blaðanna og
frjálslyndir framfaravinir. — Það
er sorglegt, að nokkur maður eða
menn Skuli óbeinlínis vinna með
hinni skaðlegu og svívirðilegu vín-
verzlun og lagabrotum, með því að
neita að birta í blöðum sínum rit-
gjörðir, sem mótmæla og opinbera
slíka svívirðingu.
En þrátt fyrir það megum vér
ekki láta svo búið standa, heldur
vinna í sannieika iaf öllum kröft-
um, með öllu því, sem er i mann-
kærleika og siðgæðis áttina. í
vissri von um fullkominn sigur, til
heiila og blessunar fyrir land og
lýð. — Já, það er oft, að sannleik-
urinn kemst ekki að, hjá sumum
mönnum og félögum, einkanlega ef
hann kemur f bága við “business”
eða gróðabrall félags leiðtoganna,
sem taka mest tillit til hins “al-
máttuga dollars” og þar af leið-
andi er ósönnum kreddum og lygi
oft fcekið með opnum örmum. En
slíkri breytni, framkomu og hugs-
unarhætti verðum vér eindregið
•að vinna á móti af öllu megni, og
innræta unga fólkinu trúlega: að
þótt auðlegð og þessa heims gæði
séu oft mikils virði, þegar vel er
með þau farið, þá verðum vér þó
alvarlega að gæta hófs í öllu tilliti.
á öllum 'hinum víðtæku svæðum
mannlffsins Og að sannur bróður-
kærleikur, dygð og ráðvendni verði
ætíð að vera í fyrirrúmi, í allri
vorri breytni og framkomu gagn-
vart samferðamönnum vorum á
lffsbrautinni. Og eg geng að því
vísu, að hinir heiðruðu og kæru
tilheyrendur mínir séu mér alveg
sammála í þessu.
Svo óska eg lestrarfélaginu
“Eramsókn” til hiamingju með all-
ar sannar framfarir, og vona, að
l>að beri nafn með rentu, svo að
starf þess verði stöðug fnamsókn til
uppbyggingar og blessunar, í fram-
fara og góðgjörðaáttina, og þá sér-
staklega unga fólkinu til leiðbein-
ingar og blessunar. Efnahagur
þess og bókasafn vaxi, einkanlega
af góðum og fræðandi bókum,
jafnframt andlegum þroska með-
limanna; og eg óska af heilum hug
að þeir aukist og margfaldist, og
lifi lengi í landinu, þjóðfélaginu til
góðs og uppbyggingar. Því það er
ávalt hin innilegasta ósk mín og
von, að öll íslenzk félög og allir
fslenzkir menn, vinni ætíð í ein-
lægni og samhuga að ailri sannri
mentun, menningu og framförum,
hvar sem þeir eru í heiminum.
EF >0 FERÐAST I SUMAR
FARÐU MEÐ CANADIAN NORTHERN BRAUTINNI
* KYRRAHA FSSTROND
Sfratök Numar-farbrff tll
VANCOUVER, VICTORIA, NEW WESTMINSTER, SEATTLE,
FORTLAN D, SAN FRANCISCO, L.OS ANGELES, SAN DIEGO
Til sölu frá 15. júní til 30. september.
Gilda til 31. Október—Viöstaba á leiöinni leyft5.
Sérstök farbréf til
NortSur Kyrrakafa Mrandar
Júní: 26., 27., 30—Júlí: 1. og 6.
í tvo mánuöi.
Sérstök farbréf til
Jaapcr Park oj? Mount Ilobaon
15. Maí til 30. Sept.
TIL AUSTUR-CANADA
HrlnKfrrb A 60 dÖKum. Sumar-forblr.
Farbréf frá 1. Júnl til 30. September
Standard raflýstir vagnar. Sérstök herbergi og svefnvagnar alla
leit5 vestur aö fjöllum og hafi og austur til Toronto.
Bœklingar og allar upplýsingar fúslega gefnar af öllum umboös-
mönnum Canadian Northern félagsins, et5a af
R. CREELMAN, G.P.A., Wlnnlprg, Man.
• 11 — 1 ■■ 1 — —i . ' w - — n ■■ w —— ■ — — m ■■
n*/ • Vér borgum undantekningarlaust
Kjomi hæsta verð. Flutningabrúsar lagðir
til fyrir heildsöluverð.
Sactur og Súr Fljót afgreiðsla, góð skil og kur-
Mi teis framkoma er trygð með því að
Jveyptur ▼erzla við
SÆTUR OG StTR
DOMINION CREAMERY COMPANY
ASHERN, MAN, OG BRANDON, MAN.
r*

Hveitibœndur!
Sendið korn yðar í “Car lota”; seljið ekki i smáskömtum.—
Beynið að senda oss eitt eða fleiri vagnhlöss; vér munum
gjöra yður ánægða, — vanaleg sölulaun.
Skrifið út “Shipping Bills’ þannig:
NOTIFY
STEWART GRAIN C0MPANY, LIMITED.
* Track Buyers and Commission Merchants
WINNIPEG, MAN.
Vér vísum til Bank of Montreal.
Peninga borgun strax Fljót viðakifti
♦♦♦♦♦-♦♦♦♦♦