Heimskringla - 07.03.1918, Síða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. MARZ I91ft
WINNIPEG, MANITOBA, 7. MARZ 1918
Meinsemdir Lögbergs.
Aðfinslur vorar í garð Norrisstjómarinnar
hafa reynst þyrnar í holcb Lögbergs ritstjór-
ans og aest hann til fádæma reiði. Ryður
hann úr sér langri ritstjórnargrein í síðasta
blaði, er hann nefnir “Meinsemdir”, og grein
þessa hyggur hann víst vera rothögg á allar
vorar röksemdir í þessu máli. Til að byrja
með ræðir hann líkamlegar og andlegar mein-
semdir og kemst víða all-spaklega að orði.
Segir hann meðal annars andiegar meinsemd-
ir gera vart við sig, “þegar menn kunni ekki
að gera greinarmun á því, sem fallegt er og
Ijótt, heilbrigt og óheilbrigt ....”. Sýnilega
er hér átt við lækna, en ekki sjúklinga; þeirri
háfleygu skoðun haldið fram, að þeir Iækn-
ar, sem ekki geti glöggvað sig á sjúkdóms-
einkennum þegar þeir sjái þau, þjáist af
andlegum meinsemdum. Af þessu að dæma,
virðist skoðun Lögbergs ritstjórans sú, að
eins og nú sé ástatt hjá mannkyninu, séu
það ekki sjúklingarnir, sem mest þarfnist
lækningar, heldur Iæknarnir sjálfir! Vafa-
laust er fólginn í þessu stór sannleikur og á
“vísindamaðurinn” að Lögbergi miklar
þakkir skilið fyrir að hafa vakið máls á
þessu.
Ekki ferst honum þó alt jafn höndulega
og þetta. Undir eins og hann er horfinn frá
læknisfræðinni og tekinn að snúa sér að
“pólitíkinni”, fer honum að verða dimmra
fyrir augum. Röksemdaleiðsla hans fer þá
brátt öll á ringul reið og liggur næst við að
halda, að hann hljóti að vera eitthvað and-
lega sjúkur sjálfur—og á honum sannist:
“alt er gult í glyrnum guluveika manns-
• **
ms.
Vísvitandi, eða af “rökfræðislegri”
skammsýni, gengur hann fram hjá aðal-
staðhæfingu vorri í greininni, sem hann þyk-
ist vera að andmæla. Vér sögðum á einum
stað: “Á öðrum eins tímum og nú, var lífs-
spursmál, að fylkisstjórnin reyndi af ítrustu
kröftum að draga úr öllum útgjöldum og
sneiða hjá öllum óþarfa kostnaði.” Fram
hjá þessu gengur ritstjóri Lögbergs alger-
lega; eins og það sé ekki vert minstu íhug-
unar, að þjóð þessa lands á nú í blóðugu
stríði. Hann minnist ekki á stríðið með
einu orði, og að dæma af samanburði hans
á núverandi og fyrverandi stjórnum, virðist
skoðun hans sú, að óþarfi sé að gera nokk-
urn greinarmun á friðartímum og stríðs-
tímum.
Flestir af lesendum íslenzku blaðanna
munu þó hafa skilið sannleikann í umræddri
staðhæfingu vorri. Þeir hafa skilið þetta
af eigin reynslu. Allir, sem nokkurri fyrir-
hyggju eru gæddir, reyna nú af fremsta
megni að spara og forðast allan óþarfa til-
kostnað; þeir neita sér meira að segja um
marga þarflega hluti, sem þeir geta verið án
og ráðast ekki í nein þau fyrirtæki, sem
mikinn fjárkostnað hafa í för með sér, og
sem hægt er að láta bíða betri tíma. Fyrir-
hyggjumenn eru ekki blindir fyrir alvarleik
yfirstandandi tíma, og finna þess vegna
hvöt hjá sér til þess að viðhafa alla nýtni og
sparsemi. Og þeirri sömu reglu verða
stjómirnar að fylgja, ef vel á að fara. Fram-
tíðar velferð þjóðarinnar er undir því kom-
in, að stjórnir þessa lands forðist alla eyðslu-
semi og stefni að því markmiði—að spara.
Hvað þetta snertir, eru stjórnirnar háðar
bókstaflega sömu kjörum og einstaklingarn-
ir. Nú verða þær að sneiða hjá öllum
kostnaði, utan þeim, sem óumflýjanlegur er,
og mega ekki leggja út í noin þau fyrirtæki,
sem beðið geta. Á núverandi hættu- og al-
vörutímum er fyllilega réttlætanlegt, að
mörg þau fyrirtæki, sem þarfleg eru og
nauðsynleg — en sem fylkisbúar geta þó
komist af án — séu látin bíða, unz styrjöld-
inni linnir og tfmar breytast. Allir skynber-
andi og hugsandi menn munu hiklaust viður-
kenna, að þetta sé sannleikur.
Hvemig hefir nú Norris-stjórnin orðið við
kröfum sem þessum? Þannig, að hún hefir
breytt algerlega gagnstætt þeim. Stjórn
þessi hefir sýnilega þózt hátt hafin yfir það
að hlíta sömu sparnaðar-reglum og fátækur
almúginn! Stefna hennar er: Nú skal þrátt
fyrir stríð og styrjöld ráðast í ýms stórræði
og grípa óspart til lánstrausts fylkisins að
koma þeim í framkvæmd. “Efnalegt vel-
gengi” er á hæsta stigi í landinu — hví
skyldu aurarnir sparaðir? — Svo eru lán
tekin á lán ofan og oft með mjög órýmileg-
um kjörum. Fylkisskuldin verður meiri og
meiri—en alt er þetta gott og blessað í aug-
um Norrisstjórnarinnar. Til þess að villa
fylkisbúum sjónir, er gripið til ýmsra örþrif-
ráða; t. d. stórar fjárupphæðir af höfuðstól
fylkisins em færðar inn í árstekjureikningana
til þess að láta tekjuhallann þar sýnast marg-
falt minni en í raun og veru er. Um slíka
smámuni virðist meðlimum Norrisstjórnar-
innar óþarfi að sé fárast — og halda svo
hiklaust sömu stefnu. Virðist engu líkara,
en menn þessir séu algerlega blindir fyrir
því, að þjóð þessa lands eigi nú í stríði gegn
öflugum og hættulegum óvini og verði þar
af Ieiðandi að viðhafa aðra tilhögun á flestu
en áður—með það eina markmið fyrir aug-
um, að sigra í stríðinu,
Og meðan ritstjóri Lögbergs gengur í
sömu blindninni, kemur hans mikla rökvit
honum að litlu haldi — hann er þá eins og
maður talandi úti á þekju, og sem kemur
hvergi nærri aðal hjartapunkti þess máls,
sem verið er að ræða um. Stríðið er nú
aðal umhugsunarefni allra rétthugsandi
manna og með því að minnast ekki á það
einu orði í sambandi við andmæli sín
gegn grein vorri, gerir Lögbergs ritstjórinn
sig uppvísan að fádæma skammsýni eða
lítt fyrirgefanlegu kæruleysi.
Vér birtum skýrslur því til sönnunar, hve
miklu fé fylkisstjórnin hefði á síðasta ári
bruðlað í þá Iögmenn hér, sem svo lánsamir
voru að tilheyra liberal flokknum. Námu
fjárupphæðir þær, sem hver lögmaður fékk,
mörgum þúsundum dollara í ekki svo fáum
tilfellum. I Robidoux morðmálinu voru ein-
um, lögmanni borgaðir $90 á dag með
ferða kostnaði fyrir verk sitt í sambandi við
það mál—sendi hann stjórninni reikning að
málinu loknu fyrir $3,300. Að einum
manni er borguð jafn-gífurleg upphæð og
þetta fyrir ekki meira verk, getur ekki skoð-
ast annað en ófyrirgefanleg eyðslusemi. —
Með því að ráða til sín 2—3 fastalögmenn
og borga hverjum $3,000 á ári, hefði
stjórnin getað sparað fylkinu margar þús-
undir dollara árlega. Á öðrum eins tímum
og nú eru hefði hún átt að skoða þetta
skyldu sína—en sparnaður hefir aldrei verið
stefna Norris-stjórnarinnar.
Ritstjóri Lögbergs reynir hér að malda í
móinn með þeirri staðhæfingu, að allur
málskostnaður fylkisstjórnarinnar síðasta
ár (og líklega frá því hún tók við völdum)
hafi orsakast af “málsrannsóknum” hennar
í sambandi við fjárdrátt þann, sem “vildar-
menn Roblin stjórnarinnar hafi gert sig
seka í”. — Að jafn stiitur og gætinn maður
og hann lætur sér önnur eins ósannindi um
munn fara, gegnir mestu furðu. Ekki ætti
hann heldur að grobba mikið yfir fjárupp-
hæð þeirri, sem hann tiltekur og segir fylkið
hafa fengið “til baka” — fyr en búið er að
innheimta þetta fé. Þá en fyr ekki, er það
orðið að eign fylkisins.
Vér birtum einnig skýrslur er sýndu, að
fimm prentfélögum hér í Winnipeg hefði fylk-
isstjórnin borgað $103,925.18 fyrir prent-
verk á síðasta ári. Ástæðan fyrir því, að
prentfélög þessi fá svo mikið verk hjá
stjóminni er sú, að eigendur þeirra eru lib-
eralar og sterkir fylgismenn Norrisstjórnar-
innar. Eins og tímar nú voru, lá þó í aug-
um uppi, að skylda stjórnarinnar var að
breyta út af fomri venju, með því að
gefa öllum prentfélögum hér kost á að gera
tilboð í prentverk það, er gerast þurfti —
þannig hefðu fylkinu vafalaust sparast fleiri
þúsund dollarar. — Ritstjóri Lögbergs segir
stjórnina að eins hafa borgað $131,753.94
fyrir prentverk á síðasta ári, og er á honum
að heyra að þetta hefði ekki mátt minna
vera! Hann hefði sagt greinilegar og bet-
ur frá, ef hann hefði tekið það fram, að
fimm prentfélög hér í Winnipeg hefðu verið
látin sitja fyrir öllu aðal-verkinu og verið
borgað $103,925 í verkalaun, en $27,828
hefði verið skift á milli aUra hinna prentfé-
laganna. Þá hefði hann sagt sannleikann
allan og gefið lesendum sínum glöggari hug-
mynd um hve réttlát og sanngjörn Norris-
stjórnm er! Mótmæli hans gegn því, að
Columbia Press félagið hafi fengið þessar
þrjátíu þúsundir dollara gefins hjá fylkinu
hafa enga þýðingu, því enginn hefir haldið
siíku fréim. Misskilur hann orð vor alger-
lega, ef hann dregur þá þýðingu út úr þeim,
að Columbia Press hafi fengið fé þetta gef-
ins. Sterkan grun munu þó margir ala, að
þessar þrjátíu þúsundir hafi ekki allar verið
borgaðar fyrir prentverk, heldur hafi blaðið
Lögberg einnig fengið ríflega borgun fyrir
að birta auglýsingar stjórnarinnar, hina
vikulegu landbúnaðardálka, o.fl. o.fl.
Ekki vill yfirritstjórinn að Lögbergi við-
urkenna það satt vera, að til þess að fá á-
byggilegan dóm um gerðir núverandi Mani-
tobastjórnar verði að fara til einhverra ann-
ara en þeirra manna, sem stórar fjárupphæðir
fá af fé fylkisins og sem seint og snemma
totta stjómarspenann. Að halda siíku fram
finst honum vera hin mesta óhæfa og reynir
að andmæla þessu með þeirri einkennileg-
ustu rökfræði, er vér minnumst að hafa séð
á prenti. Er örðugt mjög að fá nokkurn
botn í þeirri röksemddeiðslu hans og niður-
staðan, sem hann kemst að virðist vera sú,
að til þess að fá óvilhallan og ábyggilegan
dóm um blaðið Lögberg, megi menn eins
fara til ritstjóra þess blaðs og nokkurs
annars. Prestunum sé trúandi til þess, að
forðast alla hlutdrægni og segja ekki annað
en heilagan sannleikann um söfnuði sína og
kirkjur. Til þess að fá sem réttastan dóm
um Heimskringlu, megi menn eins leita til
ritstjóra þess blaðs og annara.—Hvað þetta
síðastnefnda snertir, þá er það alveg rétt;
ritstjóri Heimskringlu myndi ekki segja
annað en sannleikann um blað sitt. Ekki er
heldur með öllu ómögulegt, að ritstjóra
Lögbergs kynni að ratast satt orð á munn um
sitt blað. Flestum mönnum mun þó svo
farið, að þeir finni sig lítt snortna af þessari
einkennilegu kenningu og kjósi þá þann veg
beztan, að haga sér í þessu sem öðru eins
og þeirra eigin dómgreind segir til.
Grein sína endar hann með þeirri skýr-
ingu til lesendanna, að allar “meinlokur”
Heimskringlu séu “rökfræðislegar.”
Skringileg vörn.
Ritgerðin í blaðinu Canadian Finance um
fjárhag Manitoba-fylkis, hefir vakið óhug
mikinn á meðal stjórnarsinna hér og virðist
gremja þeirra fara vaxandi eftir því sem
lengra líður. Þar sem ritstjóri þesssa blaðs
er flokksbróðir þeirra og eina tíð öflugur
fylgjandi núverandi stjórnar, eiga þeir bágt
með að skilja afstöðu hans og verður þeim
mál þetta því bæði flókið og vandasamt.
Öðru nær er samt, en meðlimir Norrisstjórn-
arinnar taki þessu þegjandi, því daglega
heyrast frá þeim nýjar og nýjar tilgátur um
orsakir þær, er liggi ofannefndri ritgerð til
grundvallar. Einn segir ritstjórann vera á
bandi auðfélaganna í landinu og þess vegna
lítið mark takandi á orðum hans. Annar
segir blaðið Canadian Finance birta svo
mikið af auglýsingum fyrir auðfélögin, að
ritstjóranum sé nauðugur einn kostur að
haga stefnu sinni samkvæmt vilja þeirra,
eða blaði þans sé bráður bani búinn. Sá
þriðji segir þessar skoðanir hans orsakast af
því, að þó hann hafi dágott vit á fjármálum,
hafi hann sáralítið vit á stjórnmálum (pol-
itics)! En þegar þetta er skrifað, hefir
ekki einn einasti af meðlimum Norris-stjórn-
arinnar gert nokkra minstu tilraun að hrekja
staðhæfingar þessa manns og sýna fram á,
að hann fari með rangt mál í þeim alvarlegu
ásökunum, er hann ber á stjórn fylkisins.
Aðallega munu þeir hafa augun
á Ukrainíu. Ríki það var lengi
nefnt “kornforðabúr austur-Evr-
ópu” og er einnig mjög auðugt að
mörgum öðrum landsafurðum. Ef
núverandi stjórn þar hepnast að ná
yfirráðum yfir öllu því landi, sem
hún heimilar sér, verður þetta nýja
lýðveldi afarstórt um sig og íbúa-
tala þess um tuttugu og átta miljón-
ir. Helztu borgirnar verða Kieff,
Odessa, Kharkov, Kherson og fleiri.
Alt eru þetta slórborgir. Aðal-
verzlunarstöðin er hafnarborgin
Odessa við Svartahafið. Á undan
stríðinu var meiri hlutinn af öllum
útsendum vörum frá Rússlandi
sendur þar í gegn.
Helzta auðlegð Ukrainíu er fólg-
in í landbúnaðinum. Er jarðvegur
þar svo hentugur til akuryrkju, að
að eins örsjaldan ber við að upp-
skera bregðist. Hvergi á Rússlandi
er akuryrkja stunduð í jafn stórum
stíl og þar. Á undan stríðinu sýndu
landbúnaðarskýrslur þessa ríkis,
að um 53 hundruðustu hlutar a
landi þessu voru undir akuryrkju.
Frakkland er eina landið í Evrópu;
sem fram úr þessu fer.
Vinnu aðferðir þar þola þó eng-
an samanburð við það sem á sér
stað í öðrum Iöndum. Hvað þetta
snertir eru Ukrainíu bændurnir all-
langt á eftir tímanum. Við áhrif
frá Þýzkalandi myndi þetta þó að
líkindum taka bráðum breytingum
til hins betra. Ásamt hveitikorni
er þar ræktaður rúgur, bygg og
aðrar korntegundir. Sykurbetu-
framleiðsla - Ukrainíu er fimm
sjöttu hlutar af allri framleiðslu
Rússlands af því tagi.
Kvikfjárrækt er og stunduð í
stærri stíl í Ukrainíu en í nokkrum
öðrum ríkjum Rússlands. Einnig
er ríki þetta hið auðugasta af öll-
um námum, sérstaklega járnnám-
um, sem flestar eru í grend við
borgina Kherson. Frá námum þeim
hafa Rússar fengið meir en helm-
ing af öllu því járni, er unnið hefir
verið í landinu. Kvikasilfurs fram-
leiðsla Rússlands er að heita má öll
í Ukrainiu. Kolanámur eru þar
einnig miklar og finnast einlægt
fleiri og fleiri.-
Af þessari stuttu lýsingu getur
lesarinn séð, að Ukrainía mun
vera eitt af allra álitlegustu lönd-
um Evrópu. Sízt er því að undra,
þó Þjóðverjar hafi lengi haft auga-
stað á þessum hluta Rússlands og
vafalaust þykjast þeir hafa komið
ár sinni vel fyrir borð í hinum ný-
fengnu friðarsamningum. — Margt
getur þó breyzt enn þá, og ekki
víst að Þjóðverjum verði verzlun-
arviðskifti við Ukrainíu eins auð-
leikin og þeir halda.
------o------
Við Austurgluggnnn.
Eftir síra F. J. Bergmann.
Hver heilvita maður hlýtur þó að sjá, að
bollaleggingar um af hvaða orsökum grein
þessi hafi skrifuð verið, hafa Iítið að þýða,
heldur er aðalatriðið: eru staðhæfingar
hennar sannar eða ósannar? Flestum mun
verða það á, að skoða þær sannar, að dæma
af hinni skringilegu vörn Norris-manna.
En nú er eftir að heyra, hvað Lögberg
segir.
*—.———----------—i.—---------■——-—*
Auðlegð Ukrainíu.
Þar sem friður hefir nú verið Scuninn
á milh Þýzkalands og Ukrainíu, hlýtur sú
spurning að vakna í huga allra, bæði hér í
Canada og öðrum löndum bandaþjóðanna,
hvaða hlunnindi Þjóðverjar beri úr býtum
við þetta og að hverju leyti þeir standi nú
betur að vígi en áður. Spurningu þessari
verður ekki auðsvarað, því síðan eftir
stjórnarbyltinguna á Rússlancii síðast Iiðið
vor hefir einlægt vont versnað unz ástandið
yfirleitt mun þar orðið hið hörmuleg-
asta. Rússland, sem einu sinni var svo vold-
ugt, er nú alt í molum; Ukrainia, auðugasti
partur þess, er nú genginn í lið með óvinun-
um, og önnur ríki þess mörg fara fram á al-
gert sjálfstæði. Þjóðin rússneska er flak-
andi í sárum eftir stríðið og allur iðnaður
landsins lostinn til agna. Þegar alt þetta er
tekið til greina, er bágt að segja, hvort
Þjóðverjum er nokkur verulegur hagnaður
í endurnýjuðu verzlunarsambandi á milli
Þýzkalands og Rússlands.
57.
Kristinn Stefánsson:
Ot um vötn og velli.
Þegar gagnrýnarinn mikli á svæði
bókmcvntanna, Taine, fer að gera
grein nítjándu aldar í hinu fræga
rltverki sínu um enskar bókmentir,
Hnst honum að andi nítjándu ald-
ar hafi íyrst birzt í ijóðurn skozka
alþýðuskáldsins, Burns.
Það er í rauninni afar-merkilegt at-
riði. Sú öld, sem lengst hefir kom-
ist í þekkingu og vísindum, sú öld
sem mesta áherzlu ihefir lagt á
inentan og skóla, sú öld, er um fram
aðrar hóf ritlist og ljóðllst svo hátt,
að eigi varð öðrum fært að leggja
ueinn verulegan skert til bókmenb-
anna en hámentuðuim, skólagengn-
um mönnum—-andi hennar talaði
fyrst fyrir munn ómentaðs alþýðu-
drengs, sem rölta varð á eftir plóg-
inum, og ekki hafði sjálfur hug-
mynd um gildi þeirra hugsana, er
ósjálfrátt féllu í stuðla í huga hans.
Guði hlýtur að vera vel við ak
múgainen n,—sökum þess hefir hann
iátið þá vera svo marga, hefir eitt
sinn verið sagt. Betur og betur
munu menn komast að raun um, að
þau orð eru ekki töluð út í bláinn.
Almúgi hverrar þjóðar er frjó-
moldin farsæla og auðuga, er ailur
þjóðJífsgróðurinn vex upp úr. Fyr-
irheit ókoimins tíma liggja þar fóig-
in. Þar er undirvitund þjóðarsálar-
innar. Upp frá henni eru stöðugt
að stíga,vitranir um hið ókomna.
Alþýðuskáldin ættum vér því að
hafa í háveguim. Fyrir munn þeirra
talar þjóðareálin bezt. Ljóð þeirra
DODD’S NÝRNA PILLUR, góSar
fyrir allskonar nýrnaveiki. Lsekna
gigt, bakverk og sykurveikL Dodd’e
Kidruey Pills, 50c. askjan, sex öskj-
ur fyrir $2.50, hjá ölium lyfsölum
eða írá Dodd’s Medicine Go., Ltd.,
Toronto, Ont.
gefa einna sannasta hugmynd u«,
hvað býr í djúpinu.
Þjóð vor á enn nokkur alþýðu*
skáld, — menn, sem búa við alþýðu-
kjör, verða alla æfi að vinna þunga.
vinnu og engrar skólamentunar
inafa notið. Ljóðlistina hafa l>eir
íengið að vöggugjötf. Þelr ganga
yrkjandi á eftir plóginum eins og
Robert Burns.
Fyrir miitt ieyti vildi eg, að við
œttum slík skáld sem lengst. Það
verður andleg blómtfaUstíð í vænd-
um roeð þjóð vorri, er íslenzk al-
þýða hyggur sér ofætlan að yrkja
bögu. Þjóðarsálin talar bezt fyrir
munn alþýðuskáldanna.
Að ýmsu Jeyti kunna l>eir að
standa lærðum liistarbræðrum sín-
um að baki. Þeir standa þeim ó-
neitanlega miklu ver að vígi. En.
þeir standa þjóðariheildinni nær.
í gegn um orðin þeirra sér inn í
hugarfylgsni sveitanna og fiskivor-
anna. Þar eru hjartaslög fjöldanw.
Nokkur íslenzk alþýðuskáld haft*
ort hér vesta.i hafs. Þörf til að tala
í hundnu máli hefir verið svo stenk
með þeim, að öll ærslin og ákafinn
og vinnufrekjan, sém hér liggur í
iandi, hefir ekki verið nóg til að
kefja.
Það er þegar tekið að meta suma.
þeirra mikfls. Ef til vill verður það
álitið enn markverðara fyrirbrigð#
hér eftir en hingað til, hvíl.'k rækt
hcfir verið lögð við íslenzka ljóða
gerð af lalþýðuimönnum, brottflutt-
um frá ættjörðu sinni.
Og eg get vel hugsað mér, að
þessi vostur-ísienzku alþýðuskáld
verði af einllvverjum ófæddum gagu-
rýnara á svæði íslenzkra bókanenta
taldir fynstu forboðar þess, sein veru.
kann í uppstigning í sálu íslenzkrai
þjóðar nú á þessum tímuim, eigí
eins mikið sökum ágætis Ijóða
þeirra og þess, að í þeim má heyra
hjartaslög allþýðu.
Kristinn Sfcefánsson, sem iátinn ec
fyrir sköminu, var einn lmssarra.
inanna. I.jóðaibók hans, sein nefn
ist: tTt um vötn og velli, kom úfc
skömmu eftir andlát hans. Líklega
hefir lífcið eða ekkert af henni til fs-
lands komiet, sökum þoss farar
bálina, ,sem stríðið voldur. Nýkomna
menn tfrá íslandi hefi eg heyrt segja.
að þeir hafi ails okki bókina séð.
Ljóðabók þessi, sem er um 300
bls. að stærð, er enn einn vofctair
um, hve djúpar eru rætur íslenzkw
þjóðernis með vel gefnum alþýðu-
mönnum. Og er það ekki lítils uat
vert.
Maður, sem ekki á djúpar rætur
einhvers staðar, verður léttvægur
alls staðar.
Kristinn yrkir til systur sinnar:
Hvort hleypur þú eins og árgolao
sprett
á æsku slóðum?
Og hefir þú fundið vorn fegursba
iblett,
sem felílur slétt
með blágresið hneigt upp að
huldu klett
og heyrt hve létt
barnshlátrar okkar þar óma í
voidaga-ljóðum? (18)
Hann yrkir um ísland vestan hals
og bendir á, hve innlendum mönnm
sé gjarnit til að gera Mtið úr Islandi
í samanburði við þetta land, og
hins vegar hve þráin sé frek með
iandanum, eftir að búa um sig hér
í dúnmjúku ihreiðri og komast til
vegs og valda, og bætir svo við:
“En við, þessir einrænu útleiða-
menn,
þá óttu-ljós vaka’ ytfir straumi,
við sitjum þar hljóðir og hrtöiir
enn
í heima-landis Jónsvöku-draumi.
Við finnum, að heimiiið okkar
þar er,
með æskunnar lyng-gróin eporin
Og minninghi heim þangað hug
ina ber
sem hafrænan þrestina á vorin.
(83)
Hún hverfur oss aldrei úr minni
sú mynd,
sem m-eð oss að heiman vér
bámm. (85)
Skáldið lætur sér ant, um, að
sambandið milii Austur- og Vestur
íslendinga varðveitist sem lengst
Kann yrkir til íslands 2. ágúst 1907:
|