Heimskringla - 23.05.1918, Side 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. MAl 1918
iiiiimiiiiiiHiuiuiuiuiiniiimmiiit
Úr dagbók þýzks sendiherra.
ii
hlunnindi kæmu hér «kki neitt til
greina og stríðishættan hafi hlotið
að vera oss vitanleg — hvort vér
vissum eða ekki um textann i
hinsta boði Austurrikis til Serbiu,
er málinu algerlega óviðkomandi.
(Niðurl.)
“Sir Edward Grey hélt áfram að
leita að ráðum til þess að afstýra
voðanum. Morguninn 1. ágúst kom
Sir W. Tyrrell til mín og kvað hann
enm ekki vonlausan að honum
myndi takast að finna ein'hvern veg
út úr þessu. Spurði hann mig hvort
vér myndum verða hlutlausir, ef
Frakkar tækju þá sömu stefnu.
Lagði eg þá þann skilning í orð
hans, að vér myndum þá verða
reiðubúnir að hlífa Frökkum; en
eíðar varð jnér ljóst, að hann átti
við algert mutleysi af vorri hálfu —
jafnvel gagnvart Rússlandi. — —
Sir Edward hafði miælt svo fyrir, að
eg kæmi til fundar við hann þann
dag, en beið þó ekki eftir því, og
talaði við mig í síma eftir að Sir
William Tyrell hafði farið beint til
hans. I>egar eg kom til hans um
daginn, var honum svo brugðið, að
hann talaði að eins um hlutleysi
Belgíu og leiddi getgátur að þvf,
hvort herbúnaður vor og Frakka
þyrfti endilega að leiða til árása og
etríðs.
Engri tiliögu var hreyft f þetta
• sinni og málið rætt blátt áfram og
án skuldbindinga, enda átti aðal-
umræða okkar um þetta að eiga sér
stað 9fðar eius og eg hefi þegar frá
skýrt. 1 Berlín var þó ekki beðið
eftir þeirri viðræðu og frétt þessi
skoðuð sem fyrirboði yfirvofandi at-
hafna. Svo kom bréf Poincare, bréf
Bonar Law og skeyíið frá Belgíu-
konunginum. Hinir hikandi með-
limir brezka ráðuneytisins hikuðu
ekki lengur, að undanskildum þrem-
ur þeirra, sem sögðu af sér.
Til þess síðasta hélt eg afstaða
Englands myndi verða að bíða á-
tekta. Frakkneski sendiherrann var
heldur ekki hinn rólegasti, þess
varð eg áskynja síðar. Jafnvel þeg-
ar kominn var 1. ágúst svaraði kon-
ungurinn mjög óákveðið skeyti frá
frakkneska forsetanum. En í sím-
skeyti einu frá Berlín, sem fjallaði
um yfirvofandi stríðshættu, var
England þegar talið með óvina-
Jöndunum. Sannar þetta, að í Ber-
iín hefir strfð við England þá verið
talið óumflýjanlegt.----
Áður eg fór alfarinn frá Englandi
heimisótti eg Sir Edward Grey sam-
kvæmt boði hans (5. ágústi. V'ar
honum mikið niðri fyrir og kvaðst
ætíð verða reiðubúinn að miðla
málum. ‘Yilji vor er ekki að eyði-
leggja Þýzkaland’, voru þá orð hans.
Til allrar ógæfu var þessi viðræða
okka'r birt. Þannig kollsteypti
Bethmann-Holiweg síðustu mögu-
Ieikum þess að hægt væri að koma
á friði við England.
Burtför okkar var hin virðuleg-
asta og fór fram á kyrlátan hátt.
Konungurinn sendi Sir Ponsonby
til mín til þess að flytja mér kveðju
hans og fylgdi henni, að honum
hefði þótt leitt að geta ekki séð mig
áðpreg fór. Louise prinzessa skrif-
aði mér bréf og sagði að öllum þætti
miður að við værum að fara. Frú
Asquith og margir aðrir vinir okkar
komu til sendiherra hallarinnar til
þess að kveðja okkur.
Sérstök lest flutti okkur til Har-
wich og þar voru hermenn látnir
standa á verði í virðingarskyni við
mig. Það var farið með mig eins og
konung. Þannig endaði sendiherra
starf mitt í Lundúnaborg. Leið
skipbrot, ekki sökum svika eða ó-
trúmensku frá Breta hálfu, heldur
voru þetta sérkenni vorrar eigin
stefnu.
Mensdorff (sendiherra Austurrík-
is) kom til járnbrautarstöðvarinnar
éi amt skrifstofuþjónum sínum. Var
hann hinn kátasíi og gerði mér skil-
janlegt, að hann myndi ef til vill
verða kyr í Lundúnaborg. En þeim
ensku sagði hann, að ekki Austur-
ríki heidur vér hefðum viljað og
þráð stríð.”
VI.
-Þett.a er seinasti kafli dagbókar
Lichnowsky prinz og er hann stutt
yfirlit yfir utanrfkismála stefnu
Þjóðverja á undan stríðinu. Eng-
um dylst ,að hér er lögð fram sterk
ákæra gegn Þýzkalandi og að
bandaþjóðirnar eru sýknaðar af að
hafa verið orsök blóðsúthellinga
þeirra og hörmunga, sem nú standa
yfir. Þar sem sannanir fyrir þessu
eru hér fram færðar af þýzkum
manni og það fyrrverandi sendi-
herra Þjóðverja, hefir þetta alveg
sérstakt gildi, því engan veginn
verður sagt, að þetta sé sprottið af
hiutdrægni eða illvilja f garð
Jiýzkrar þjóðar.----
“Þegar nú, eftir tvö ár, að eg Ift
aftur í tímann, verður mér enn skilj-
anlegra en nokkurn tírna áður, hve
seinn eg var að sjá að ©g átti ekki
heima í kerfi því, sem svo lengi hef-
ir þróast eingöngu á hjátrú og vana-
festu og sem að ewis Mður 'þá full-
trúa, er breyta í öllu samkvæmt
vilja yfirboðaranna og haga skýrsl-
um sínum eftir því. Þannig er háð
sífeld barátta á móti réttsýni og
dómgreind og stöðugt gerð tilraun
að upphefja það gagnstæða, en vel-
gengni annara er iátin vera tilefni
til óvináttu, öfundar og kvfða.
Eg var horfinn frá allri mótspyrnu
gegn vorri tryltu Miðvelda-sam-
bands stefnu, af því eg sá, að þetta
var þýðingarlaust og að 'hver við-
vörun mfn var skoðuð vera spro.ttin
af óhtig gegn Austurríki. Hver
stefna, sem eitthvað er meira en f-
þróttasýning og skjala-hainp, bind-
ur sig ekki við vissa einstaklings
hugsun, heldur heill félagsheildar-
innar; hvað hinum eða þessum
geðjast betur eða ver, skiftir minstu,
heill alls mannkynsins varðar
mestu. .Stefna grundvölluð á Aust-
urríkismönnum, Magyörum og Tyrk-
jum, hlaut að leiða til óvináttu við
Rússa og enda í stórkostlegum
hörmungum og ógæfu.
Þrátt fyrir undangengnar yfir-
sjónir og víllur voru allir vegir færir
í júlí 1914. Samkomulag við Eng-
land var fengið. Vér þurftum að
eins að senda til Pétursborgar þann
fulltrúa, sem eftir vanalegum mæli-
kvarða, að minsta kosti, hefði aflað
sér þolanlegrar pólitiskrar þekking-
ar, og um fram alt urðum vér að
gefa Rússum fullvissu fyrir því, að
vér færum ekki fram á neina yfir-
drotnun eða að Serbia væri niður-
bæld og tekið fyrir háls hennar. Og
ef vér hefðum tekið til greina orð
og aðvaranir merkra manna margra,
þá hefði þetta orðið oss fyllilega
skiljanlegt.
Vér þörfnuðumst hvorki sam-
banda né stríðs, heldur að þeir
samningar væru gerðir, er vernduðu
réttindi vor og trygðu þjóðlega vel-
ferð vora; og hefði þetta getað
stuðlað til þeirrar þroskunar, sem
ekki liefir átt neitt fordæmi í verald-
arsögunni. Og ef Rússar hefðu
þannig getað ráðið fram úr vanda-
málum sínum að vestan, hefðu þeir
getað tekið að snúa athygli í austur-
átt og siíkt svo eðlilega leitt til
ensk-rússneskrar baráttu, án þess
vér værum nokkuð við riðnir, og
rússnesk-japanskar baráttu engu
síður.
Einnig hefðum vér getað farið
fram á takmörkun herviðbúnaðs
allra þjóða og þurftum þá ekki
lengur að þreyta huga vorn um hin
ruglingslegu vandamál Austurríkis.
Þetta og annað ihefði getað orsak-
ast án Miðvelda-sambandsins og án
skyldugs fylgis frá vorri hálfu, sem
hiaut að leiða til stríðs, Póllandi til
frelsunar og Serbíu til eyðilegg-
ingar.
Eg varð að fylgja þeirri stefnu í
Lundiinaborg, sem eg vissi vera
ilia. Fyrir þetta hlaut eg hegningu,
enda var þetta synd gegn öllu
góðu.
Undir eins og eg kom til Berlínar
aftur, varð eg þess var, að eg ætti
að verða sektariambið, sem allar
vammir og skammir skyidu skella á
—og ógæfuspor stjérnarinnar öll
mér kend, sem stigin voru þó gagn-
stætt aðvörunum mínum og til-
lögum.
Málinu til skýringar hlaut sú
staðhæfing útbreiðslu í allar áttir
frá herbúðum stjórnarinnar, að eg
herfði látið blekkjast af Sir Edward
Grey, því ef hann hefði ekki viljað
stríð, þá hofðu Rússar aldrei dregið
saman her sinn. Pourtales greifa
(sendiherra Þjóðverja í Pétursborg),
sem samið hefði svo áreiðanlegar
skýrslur, varð að hlífa — þó ekki
væri nema sökum ættar hans og
tengsla. Framkoma hans öll var
lofuð á hvert reipi og allar hans
gerðir, en eftur á móti varð eg fyrir
því gagnstæða og framkoma mín á-
sökuð á allar lundir.
“Hvað kom Serbia Rússlandi
við?” spurði þessi stjórninálamaður
mig einu sinni — eftir að hafa dval
ið átta ár í Pétursborg og skipað
þar þýðingarmikla stjórnmálastöðu.
Málinu var snúið þanhlg, að alt
hefði orsakast af sviksamlegum
hrekkjabrögðum Breta, sem eg
hefði ekki skilið. Á utanríkismála-
skrifstofunni var mér sagt, að hvort
sem var hefði stríð orðið óumflýjan-
legt árið 1916, og afstaða vor hefði
þá verið að öllu verri, þar sem
Rússar ihofðu verið betur undir
stríð búnir.
Samkvæmt staðfestum ríkisskýrsi-
um eru eftirfylgjandi sannanir til-
færðar gegn oss, sem vorri eigin
Hvítu bók hefir enn eigi tekist að
hrekja:
1. Vér örvuðum Berchtold greifa
til árásar gegn Serbiu, þó þýzk
2. Á tíma þeim, sem leið milli 23.
og 30. júlí 1914, þegar M. Sazonoff
lýsti því fastlega yfir, að Rússland
myndi ekki líða árás á Serbíu, höfn-
uðum vér miiligöngu tilboði Breta,
þó Ser.bía undir brezkum og rúss-
neskum áhrifum, hefði þegar sam-
þykt flest atriði í skjali Austurrikis
og samkomulag hefði auðveldJega
fengist viðkomandi ágreinings at-
riðunum, og þrátt fyrir það, þótt
Berchtoid greifi virtist líklegur til
þess að endingu að láta sér nægja
svar Senbíumanna.
3. Þegar Bercihtold greifi 30. júli
vár reiðu'búinn að láta undan og án
þess nokkur árás hefði gerð verið
gegn Austurríki, svöruðum vér her-
söfnun Rússa með því að senda
hinsta boð til Pétursborgar og 31.
júlf sögðum vér Rússum stríð á
hendur, þrátt fyrir það þó keisari
Rússa hefði lofað, að her hans
skyldi látin standa hreyfingarlaus
á meðan á samningatilraununum
stæði—'þannig skutum vér viljandi
loku ifyrir möguleika þess, að mái
þetta yrði útkljáð á friðsainlegan
hátt.
Þegar slik óhrekjandi sannana-
gögn eru tekin til greina, þá er ekk-
ert undrunarvert að allur hinn sið-
aði hcimur skuli vera einróma í þvi
að kenna oss aðal orsök stríðs-
ins.
Verður þá ekki skiljanleg sú yfir-
lýsing óvina vorra, að þeir iáti ekki
staðar nema unz að þetta kerfi sé
eyðilagt, sem felur í sér ævarandi
hættu fyrir nágrannaþjóðir vorar?
Hljóta þjóðir þessar ekki að óttast,
að innan fárra ára neyðist þær til
þess að grípa til vopna, til þoss að
verja ihéruð sín og koma í veg fyrir
það, að borgir þeirra og þorp séu
eyðilögð? Hafa ekki þeir spádóm-
ar ræzt, að andi þeirra Treitsohke og
Bernhardi ætti eftir að drotna yfir
þýzkri þjóð — andi, sem vegsainar
stríðin og göfgar, í stað þess að
hata þau og fyrirlí a sem hið illa;
að á meðal vor verði það léns-ridd-
ararnir, "junkararnir” og garpar
hernaðarins, sem ráði örlögum vor-
um og skapi hugsjónir vorar og
inanngiidi; að hólmgöngu þráin,
sem örvar blóð ungmennanna í há-
skóiunum, muni á öllum tímum lifa
í brjóstum leiðtoga vorra og stjórn-
enda? Höfðu ekki viðburðirnir í
Zabern og þingræður vorar máli því
viðkomandi ijóslega sýnt öðrum er-
lendum þjóðum, hve lítiisvert frels-
ið er í augum vorum og borgaraleg
réttindi, þegar hervaldið er annars
vegar?
Crainp, sagnfræðingur, sem nú er
látinn, lýsir nákvæmlega þýzkri af-
stöðu og skoðun, er hann segir; •
Traumt Ihr den Friendenstag?
Traume, wer traumen mag!
Krig ist das Losungwort!
Sieg, und so klingt es fort.
Hernaðar kenningin mótar hugs-
un þjóðarinnar og skapar stjórnar-
stefnu hennar og lætur jtá stefnu
ætíð iniða í hervaldsáttina—]>annig
gerir óbundin einveldisstjórn þá af-
4toðu mögulega, sem óhugsanleg
væri undir lýðveldisstjórn, er hefði
losað sig frá áhrifum hernaðar
“junkaranna.”
Þetta er það, sem óvinir vorir
hugsa og þeir mega til að hugsa
þannig, á meðan þeir sjá, að þrátt
fyrir auðlegð og iðnaðar framfarir—
og jafnaðarmanna félagsskap — er
‘þeim lifandi þó enn stjórnað af
þeim dauðu’, eins og Friedrich Niet-
zsche kemst að orði. Aðal markmiði
óvina vorra, að vekja Iýðfrelsishug
sjónir á Þýzkalandi, verður náð.
Eftir tveggja ára strfð hljótum vér
að sjá, að vér getum ekki lengur
vænt eftir algerðum sigri yfir Rúss-
um, Englendingum, Frökkum, ítöl-
um og Ameríkumönnum; vér get-
um ekki reiknað upp á, að kollvarpa
öllum þessum þjóðum. En vér get-
um samið um frið með þeim skilyrð-
um, að láta af hendi hertekin hér--
uð, sem oss eru í raun og veru að
eins til byrði og sí og æ stuðlandi
til nýrrar stríðshættu. Þar af leið-
andi verður að forðast alt, sem
hindrað getur að hægt sé að komast
að friðsamlegum sanningum við
þcssar þjóðir. Frá slíku sjónarmiði
skoðuð eru áform vor áhrærandi
Pólland engu síður ógeðfeld, en
brot vor gegn réttindum Belgíu,
líflát brezkra þegna — svo ekki sé
nefndur vor trylti kafbátahcrnaður.
Framtíð vor liggur á sjónum, það
er satt — ökki á Póllandi, í Belgíu
eða Serbíu. Að halda því seinna
fram, er að hverfa til baka til hins
forna rómverska keisaraveldis, eða
til yfirsjónar þeirra “Hohenstaufens”
og “Habsburgh.” Þetta er stefna lið-
innar tíðar — en ekki þó stefna
þeirra Drake, Raleigh, Nelsons eða
Rhodes.
Miðvelda sambands istefnan er
spor aftur í tímann, upprcist gegn
fraintíðar þroskun, gegn sönnum al-
ríkis hugsjónum og alþjóða sam-
bandi. Mið-Evrópa þannig færð
aftui' til miðaldanna. Berlin-Bag-
dad brauíar áformin er sýnishorn
af þessu.
Eg er ekki óvinur Austurríkis,
Ungverjalands, ítalíu eða Sertbfu,
eða nokkurs annars ríkis; eg er ó-
vinur Miðvelda sambands stefnunn-
ar, af því stefna sú hefir lokkað oss
frá aðal markmiði voru og leitt oss
í öfuga átt; þetta er ekki þýzk
stefna, heldur austurrísk stefna.
Samiband þetta varð Austurríkis-
mönnum vernd og skjöldur; undir
þessu fyrirkomulagi sáu þeir sér
mögulegt að herja austur á bóginn,
og iiaga sér f öllu eftir eigin vild og
geðþótta.
Hvers eigum vér að vænta f ver-
aldar baráttunni? Bandarfkin í
Afríku verða Ibrezk, engu síður en
Bandaríkin í Amerfku,------Frakk-
land, þjáð og þjakað eftir strfðið,
mun sameina sig Englandi öllu meir
eftir en áður. Þegar frá Jíður, munu
Spánvcrjar heldur ekki berjast á
móti þesisu lengur.
í Asfu munu Rússar og Japanar
færa út kvíar, en suðrið mun halda
áfram að vera í höndum Breta.
Veraldar völdin verða hjá Engil-
Söxum, Rússum og Japönum, en
Þjóðverjar munu sitja einir með
Austurríki og Ungverjaland.-------
Þjóðverjar komu of seint til ®ög-
unnar og veraldar stríðið hefir
eyðiilagt alla möguleika þess, að þeir
geti bætt fyrir tímatapið og stofnað
öflugt keisaraveldi----”
Taka verður til greina, að þetta
er skrifað 1916 og að margt hefir
breyzt síðan. Ekki er ]>ó ómögulegt
að spádómar þessa fyrverandi
])ýzka sendiherra nái að rætast —
þó vafalaust sé hann skoðaður böl-
sýnn í ineira lagi af valdhöfuin
Þýzkalands. Það er ekki svo óiík-
Jegt, að Rússar eigi ef til vill eftir
að ná sér aftur og að gerast voldug
og öflug þjóð.
Þjóð, sem bylti af sér sínu eigin
einveldi.soki, mun vart liggja lengi
undir einveldisokinu þýzka.
-------o-------
INMITT NÚ er bezti tími aí
gerast kaupandi að Héims-
kringlu. Frestið því ekki til
morguns, sem þér getið gert í dag.
SKkt er happadrýgst.
-------------------------------,
Um íslenzkt þjóðerni
________________________________.
Um íslenzkt þjóðerni
1 24. töluibl. Heimskringlu, sem út
kom 7. marz s.l., birtist greinarstúf-
ur með yfirskriítinni “Hugvekja”.
Hún er rituð á allgóðu nútíðarmáli
og sumt í henni vel sagt. En með
því ihún fjallar um það mál, sem
engum sönnum íslendingi getur ver-
ið sama um, og mcð því að skoðun
mfn gelur ekki fallið saman við um-
mæli höfundarinis að öllu leyti, og
með því enn fremur, að mér virðist
sumt í henni fljótskoðað, órökstutt
og lítt íramkvæmanlegt—iþá mælist
eg til að vinur minn, ritst. Heims-
kringlu, vilji gjöra svo vel að leyfa
mér að birta hugsanir mínar úm
málefni það, sem Hugvekjan hefir
til umsagnar.
Aðal málstaður “Hugvekjunnar”
er, hve miklu illu það valdi, að hér
í Canada og Bandaríkjunum skuli
hinum innfiuttu ýmisra þjóða mönn-
um líðast, að viðhalda móðurmáli
sínu og bókmentum þjóðar sinnar,
í stað þess að hlfta eingöngu lands-
málinu og ainerískum bókmentum,
og af þessu hafi þegar leitt flokka-
dráttur og sundurlyndi meðal þjóð-
arinnar; þetta aðflutta fólk hafi oft
og einatt launað gott með illu, gef-
ið stein fyrir brauð velgjörðamönn-
unum, verið vaniþakklát og gagns-
lítil börn fóisturlandsins o.sirv.
Ekki þarf á það að minna, sem
öllum ætti að vera ijóst, að eining
og isamúð er æðsta skilyrði alls góðs
félagsskapar ; að þjóðin, sem einn
maður, vinni að þroska og framför-
um lands og lýðs, sé til blessunar og
þjóðþrifa. En sagan og reypslan
sýnir og sannar ómótmælanlega, að
samkomulag og bróðurleg sam-
vinna liefir of sjaldan staðið til
lengdar óhaggað meðal þjóðanna,
og Jiafa þó tungumálin í fæstum til-
fellum orðið samlyndi og bróðurleg-
um kærleika að fótakefli.
vSíðan eg kom yfir um, til þessa
lands, höfir mér fundist það vera
frelsisins og friðarins heimkynni.
Þau fáú ár sem eg dvaldist í Banda-
rfkjunum, varð eg mjög Jítið á-
skynja um sundrung eða óhug in,n-
byggjarma; en svo var eg þá, sem
enn, fáfróður og eignaðist ekki víð-
tæka þekkingu, varð í því efni að
nota mér af molum þeim, sem féllu
mér til inntektar frá þeim, sein voru
mér svo langt um fróðari. Ekki
heldur um 30 ára tímabil, sem eg
hefi verið ihér í Oanada, Ihefi eg orð-
ið var við ófrið, flokkadrátt né þjóð-
Málara-bustinn og Heilbrigði
Ef dauSur lítilfjörlegur hlutur eins og málara-
burstinn þarf daglega aðgætni til þess aS ending
hans verSi sem bezt, hversu miklu
meira virði er þaS ekki aS hafa dag-
lega gát á verkun líkama þíns, er svo
oft vill bila í stríSi lífsins?
ViS hina daglegu næringu líkama
þíns ættir þú ekki aS gleyma hinum
heilsusamlega maltum drykk
vegna hans mikla næringargildis. Hann
bætir meltinguna, og er ábyggilegur sem
hollur og saSsamur svaladrykkur. Hefir
réttilega veriS kallaSur “FæSu LyfiS.”
Beztu matsalar, lyfsalar, og sætinda-
búSir selja Maltum Stout í kössum og
einnig má panta það beint frá
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg
■ ■ ■
Upplýsingar óskast.
Heimskringla þarf að fá að vita um núverandi
heimilsfang eftirtaldra manna;
Th. Johnson, sfðasta áritan Port. la Prairie, Man.
Jón Sigurðsson, áður að Manchester, Wash.
E. O. Hallgrímsson, áður að Juneberry, Minn.
Miss Arnason, áður að Wroxton, Sask.
S. Davidson, áður að 1147 Dominion str., Wpg.
Mrs. W. L. Thomas, áður að Kimberley, Idaho.
Hjörtur Brandsson, áður 9318 Olarke St. Edmonton.
Steindór Arnason, áður að Wild Oak, Man.
Lárus Bjarnason, áður Cortland, Nebrasca.
Þeir sem vita kynnu um rétta áritun eins eða fleiri af
þessu fólki, eru vinsamlega beðnir að tilkynna það á
skrifstefu Heimskringlu.
THE VIKINO PRESS, LTD.
G. A. AXFORD
LÖGFRÆÐINOUR
683 Paris Bldg., Portage & Garry
Talsími; "ain 3142
Winnipeg.
-
Arnl Anderson E. F. Oarlnnd
GARLANÐ & ANDERSON
LSOFnÆillN 6AR.
Pbon* Matn 1S«1
<01 Kleetrie RaHway Ohambera.
Dr. M. B. Halldorsson
401 BOYD
Tala. Mala SOKS.
Stundar
og atSra
MLILBINO
Cor Port. A Hdm.
elnvSrSungu berklasýki
lungnajsúkdéma. Er aU
Æna á skrlfstafú slnnl kl’. 11 tll ~ik
f.m. og kl. 2 tll 4 e.m.—Helmill að
46 Alleway ave.
Talsiml: Maln 6302.
Dr. J. G. Snidal
TANNLÆKNIR.
«14 BOMEKSST BLK.
Portage Avenue. WINNIPMQ
Dr. G. *J. Gis/ason
Phvatetaa aad Snrcms
Athygll veitt Augna, Bjrrna og
Kverka SJúkdémum. Asamt
tnnvortls sjúkdúmum og upp-
skurOl.
18 Snath 8rd 9t, flrast Ferfrs, N.D.
Dr. J. Stefánsson
401 BOYD BVrijDIPÍG
Hornl Portage Ave. og Edmontoa St.
. ejrrna,
a« hltta
Stundar elngöngu augna,
nef og kverka-sjúkdóma. Er ..
frá kl. 10 tll 12 f.h. og kl. 2 tll 6 a.h.
Phone; Main 3088.
Helmlll: 106 Ollvla St. Tals. O. 2816
Vér höfum fullar birghlr hrsln- t
ustu lyfja og mekala. Kemih i
'. meU lyfseVIa yHar hlagaV, vér f
Á gerum ineöulin nákvtemlega eftlr A
v ávlsan lœknlslns. Vér stnnum f
^ uWnsvelta ^öntunim og seljum j
* COLCLEUGH & CO. *
f Notre DHMf A Slaerl»r«»oke Stfl. r
^ Phonfl Qarry 2690—2€tl ^
A. S. BARDAL
selur Ifkklstur og annas*. um út-
farlr. Allur útbúnaöur sá bestl.
Ennfremur selur bann aliskonar
minnisvaröa og legstelna. : :
818 SHERBROOKH ST.
Phone G. 2152 WINNIPBO
G. THOMAS
Uardnl Bloek, Sherbrooke St.,
Wlnnfpeg, Haa.
GJörlr vlö úr, klukkur eg allskonar
gull og sllfur stáss. — Utanbœjar
viögeröum MJétt slnt.
■- --------------------/
TH. JOHNSON.
Ormakari og GullsmiSur
Selur giítingaleyftebróf.
Sérstakt athygll vettt péntunum
eg vlögjoröum útan af landt.
248 Main St. ■ Phona M. <608
J. 1. Swansen H. G. Hlnrtksson
J. J. SWANS0N & CO.
VA8TBIG9ASALAR OS
prslsga mrthlar.
Talsíml Maia 8697
Cor. Portage and Garry. Wlnnlpeg
MARKET H0TEL
14« Fdsr *.• Street
á Détl markahlnum
Beatu vlnföng, vindtar og aH-
hlynlng gó*. Islenkur veltUiga-
tnahur N. Halldérsson, letVbeta-
lr Istendtngum.
P. O’CORNBL, Elgandl Wlaalpeg
GISLI G00DMAN
TINVMIHIR.
8t. Of
VerkstæTJl:—Hornl Toronto
Notre Ðame Ave.
Phoie
Garry 208H
Uelmlllfl
Garry
Lagaákvarðanir viðvíkj-
andi fréttablöðumj
1.) Hver maður, sem tekur reglulega
á móti blaði frá pósthúsinu,
stendur i ábyrgð fyrir borgun-
inni, hvort sem nafn hans eða
annars er skrifað utan á blað-
ið, og hvor’ sem hana er áskrit
andi eða ekki.
2) Ef einhver segir blaði upp, verð-
ur hann að borga alt aem hann
skuldar þvi, annars getur útgef-
andinn haldlð áfram að senda
honum blaðið, þangað til hann
hefir geitt skuld sína, og útgef-
andinn á heimting á borgun
fyrir öll þau blðð, er hann hefir
sent, hvort sem hinn tekur þau
af pósthúsinu eða ekki.
3) Að neita að taka við fréttablöðum
eða tímaritum frá pósthúsum,
eða að flytja í burtu án þess að
tilkynna slíkt, meðan slík blöð
eru óborguð, er fyrir lögum
skoðað sem . tilraun til svika
(prinaa facie of intentional
frand).