Heimskringla - 23.05.1918, Síða 3

WINNIPEG, 23. MAI 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
ernisríg, svo fyrnum sæti; iskoðana-
xnunur og deilur hafa tíðum orðið
um stjórnmálin og ineðferð á þeim,
þeirra manna, er ráðum eiga að
ráða; en slíkt hefir viðgengist um
heim allan, að ineiru og minna leyti,
það vitnar sagan, og það verður—
ætla eg—-'svo lengist, að sitt sýnist
hverjum. Þannig ihefir mér virzt það
vera, og í líkan stað myndi hafa
komið, þótt þjóðin ihefði að eins
kunnað og mælt eina tungu. Það
er víst, að sfðan hin dæmalauisa
heimsstyrjöld spenti heljai-greipar
nær þvf ailan ihinn mentaða heim,
hefir ihún allsstaðar truflað alt
mannféiagsskipulag og bróðurlega
samúð en þó eru þau átök sýnu
vægari hér vestanhafs en 1 Evrópu;
Það góða heldur þó velli hér, enn'
sem komið er, og við skulum triia
því og biðja þess, að það vinni
sigur
Orð fer um það, og mun nokkuð
hæft í vera, að nú á þessum hættu-
tímum, sem yfir standa, ihafi nokkr-
ir of mjög brugðist nauðsyn þessa
iands og beitt sviksemi og vélum, og
skotist þannig undan skyldu sinni
við land og þjóð; sérstaklega mun
þetta eiga við frakkneska þjóð-
flokkinn ihér í Canada, ®em í núlið-
inni tíð ihefir andæft stjórninni, sér-
staklega hvað iherskyldulögin á-
hrærir. En eigi hefir orð um það
farið, svo eg hafi heyrt, að aðrir
þjóðflokkar hafi færst undan né
andæft þeim kvöðum, sem stjórn og
styrjoJd ihafa Jagt á þjóðina, og er
það þó á allra vitund, að hér Ibúa
ýmsra þjóða menn. Það virðist því
ekki nærri neinum sanni og eigi
meir en miðlungi góðgjarnt, að láta
alia innflutta þjóðflokka hér í Can-
ada eiga óskilið mál
1 Bandaríkjunum hefir mér skilist
það væru einkum Þjóðverjar, sem
sýna mótþróa gagnvart stjórn og
þjóð f stríðsmálunum, og kannske
fleiru; en svo leíka á slíku tvímæli.
Þetta munu vera lang mannflestu
þjóðflokkarnir, sem fluzt hafa hand-
an um haf, og þeir elztu, sem bygt
hafa hér; að minsta kosti er það
svo um Prakka hér í Oanada.
Að sjálfsögðu eru þessi tvö þjóða-
brot löngu gróin saman við þjóðar-
heildina, 1 víðtækum skilningi; þau
hafa lært landsmiálið, eru hand-
gengin hérlendum þjóðháttum, sið-
um og verkum, og þekkja—að ætla
má—lífsskilyrði þau, isem heyra til
þess, reynast nýtir borgarar í þessu
iandi; þau ihafa samlagað sig, að eg
hygg, heilldinni 1 vinnu og viðskift-
um, og tekið þátt í flestum þjóðmál-
um, sem þegnar; og þrátt fyrir það,
að þau hafa hlúð að sínum hugðar-
málum, svo sem móðurmáli sínu og
bókmentum, hygg eg samt, að það
sé að minstu leyti orsök þeas, hafi
þau dregið sig í hlé, ekki viljað
Jeggja sig fram, eða taka þá hlut-
deild f þessara tíma stórnauðsyn,
sem hollum þegnum þótti sæma.
Nei, Ihvernig sem eg fhuga hvað þvf
muni valda, þá finst mér ástæðulít-
ið að kenna því um, þótt hin ýinsu
þjóðabrot viðhaidi í hjáverkum eða
eins og utan hjá einiliverju af sér-
kennum sínum. Eg hygg það hafa
dýpri raétur, sem erfitt verður að
uppræta.
í kenslu og kirkjumálum hefir
frakkneski þjóðflokkurinn í Oan-
ada og þýzki þjóðflokkurinn í
Bandaríkjunum, lítt samið sig við
þjóðarheildina, og mætti máske
telja ]>að til þoss, að þeir hefðu ein-
angrað sig; en það orð er isvo yfir-
gripsmikið, að eg hygg það eigi hér
hvergi við. Agreiningurinn um trú-
inálin hefir á liðnum öldum verið sá
neisti, sem þráfalt ihefir orðið að
stóru báli, í hverju inenn og mál-
efni hafa staðið; trúmáladeilurnar
eru og hafa oft verið sú þunga und-
iralda, er velt ihefir fram sundur-
iyndi, hatri og óréttlátu athæfi; út
frá þeim hafa þjóðirnar þrásamlega
Reynið Magnesíu
við magakvillum
Það Eyðir Magasýrunni, Ver Ger-
ingu Faeðunnar og Seinni
Meltingu.
Ef þú þjáist af meltingarleysi, þá
hefir þú vafalaust reynt pepsin, bi-
smuth, soda, charcoal og ýms önnur
meöul, sem lækna eiga þenna al-
genga sjúkdóm—en þessi meíul hafa
ekki læknaö þig, í pumum tilfellum
ekki einu sínni bætt þcr um stund.
En átiur en þú gefur upp alla von
og álítur, aö þér sé óviöhjálpandi í
þessum sökum, þá reyndu hvaöa af-
leiöingar brúkun á Bi^urated Magn-
esia hefir — ekki hin vanalega car-
bonate, citrate, oxide föa mjólk —
aft eins hrein, ómengnö Bisurated
Magnesia, og sem fæst h.iá nálega öll-
aö eins hrein, ómenguö Bisurated
um lyfsölum, annaö hvort í dufti eba
plötum.
Taktu teskeiö af duftinu et5a tvær
plötur, í dálitlu vatni, á eftir næstu
máltíö og taktu eftir hvaöa áhrif þati
hefir á þig. Þ»aC eyöir á svipstundu
hinum hættulega magasúr, sem nú
gerar fæöuna og orsakar vindgang,
uppþembu, brjóstsviíSa og þessum blý-
kendu og þungu tilfining’im, eftir aí
þú hefir neytt matar.
í»ú munt finna að ef þú brúkar
Bisurated Magnesia strax á eftir mál-
tíöum, þá gjörir ekkert til hvaöa
matartegund þú hefir boröaö, því alt
meltist jafnvel og tilkenningarlaust,
og Bisurated Magnesia hefir ekki
nema góö áhrif á magann, þótt lengi
sé brúkah.
borist á ibaniaspjótum, svo blóð sak-
leysingjanna hefir flóð yfir löndin;
þetta verður ekki véfengt; saga lið-
inna alda staðf-estir það.
Hér f þessu landi er, sein kunnugt
er, algjört trúarbragða frelsi, enda
fjöldi af mismunandi kirkjudeild-
um, sem iskilur á í skoðunum sín-
um; og þótt guðstrúin sé máske sú
eina og sama hjá flestum þein-a, þá
samt eru kirkjusiðir og ýmsar
kreddur, sem mennirnir hafa dúð-
að trúmálin í, mismunandi hjá hin-
um ýmsu kirkjudeildum, sem mest
olia deilunum; það eru þau Óham-
ingjuepli, sem kirkjudeildirnar bft-
ast um, sem gaddhostar um ilt fóð-
ur. Ætli kæmi nú ekki í líkan sbað
niður, þótt þjóðin kynni ekki né
viðihefði utan eitt tungumál? Eg
held það. Dæmin eru þau, að trú-
artbragðadeilurntar hafa verið kveikj-
an í sundrung, flokkadiáttum og
jafnvel hatri, svo tugum ára liefir
skift, já. blóðugum bardögum, og
það hjá þjóðum með samgrónu
þjóðerni og einni tungu. Einnig 1
þessu landi mun trúarbragða far-
ganið, með isínum kreddum og öllu
símu ofstæki, vera frumrótin undir
flokkadiiáttuni, og óvita, sem styður
að undirhyggju, samúðar- og sam-
vinnuleysi, þar sem það á sér stað
meðal þjóðarinnar, og væri um
nokkra einangrun að ræða, þá á
hún þangað kyn að rekja.
Út af kirkjumiálunum, og þeim
einum, hefir orðið misklíð og sund-
urlyndi meðal Vestur-íslendinga,
sem þó eru ekki sundurgerðamenn
að eðlisfari og semja frið flestum
þjóðum framar.
Þarna hygg eg meinsemdina vera,
sem sýkir þjóðfélags samúðina og
samvinnuna meir en nokkuð ann-
að; það er þetta átumein, sem skera
þyrfti upp með rótum; miklu nauð-
synlegm, en að ráðast á isérkenni
þjóðanna, það kjarnmesta og göfug-
asta, sem þær hafa flutt með sér frá
ættaróðalinu, móðurjörðinni, sem
hefir verið sterkasta stoðin undir
framisókn þeirra Ihér í fóstur- og
framtíðariandinu, sem bezt hefir
styrkt i lífsbaráttunni, og haldið
uppi þjóðernisheiðrinum í sam-
kepninni.
Mundi nú ekki nauðsynin mesta,
að bræður réttu bræðrum liönd, til
að sameina betur hug og hjörtu í
trúmálum, hætta að deila um hina
ýmsu mismunandi kirkjusiði, trú-
arjátningar og fánýtar kreddur,
seim í raunini eru að eins auka-
atriði, sem iítið eiga skylt við eilífð-
armálin? Hvílíkur friður og bless-
un greri ekki af þvf, ef millibilin
ininkuðu og fjarstæðhrnar væru
numdar iburtu: mér virðist, að það
hlyti að verða sú varanlegasta und-
irstaða, sem unt væri að leggja und-
ir samkomulag og samúð þjóðarinn-
ar. Að þessari iffsnauðsyn ættu
allir mannvinir að vinna, og þá ekki
sízt flokksforingjarnir, prestarnir,
þessir friðarins og kærleikans ]>os,t-
ular-^og allir þeir, sem ínannafor-
ráð hafa; en að sjálfsögðu verða þá
allir, að slá dálitið af sínu til sam-
vinnu og samkomulags. Þá fengi
umburðarlyndið, bræðralagið og
kærleikurinn betri byr í hugum og
samlífi mannanna.
Þess er minst 1 “Hugvekjunni’,, að
innflytjendurnir hafi reynzt, margir
hverjir, vanþakklátir, ótrúir og svik-
samir gagmvart landinu, sem þeir
nú búa í. Um þetta skal eg sem
fæst segja, né fim ]vessa ádeilu; til
þess skortir mig þá víðtæku þekk-
ingu, sem þarf. En ómögulega get
eg felt mig við að öll þjóðabrotin,
sem flutt eru hingað, eigi þarna ó-
skilið mál. “Þegjandi votturinn lýg-
ur sízt.” Hverjir ihafa nú breytt
þessu möguleikanna landi úr
auðn í þlómlegar lendur og bygðir
fagrar? Eru það ekki einmitt inn-
flytjendumir, sem með viljaþreki og
atorku hafa unnið það mikla verk
og gjört það að lífstarfi sínu? Jú,
vissulega. Varla getur það öðru vísi
orðið ihafa, en að mikill meiri hluti
þeirra, sem þetta land fóru að
byggja, hafi verið hér nýtir þegnar,
slfk framför sem verið hefir í þessu
landi. — Hvað Vestur-lslendinga á-
hrærir, þá hygg eg, að eigi þurfi að
bregða þeim um ódrengskap, né
saka þá um að hafa brugðist skyldu
sinni við þetta land og þjóð. Eáir
ætla eg hafi staðið ver að vígi þá
hingað kom, en fslenzkir innflytj-
endur; hingað komu þeir mállausir,
verklega fákunnandi og. flestallir
gjörsnauðir að fé; þeir höfðu ekki
öðru til að verja hér, en arfinum
dýrmæta, er þeir fluttu að heiman,
sem hefir orðið þeim notasælli og
drýgri en gull og gersemar. Eg hefi
heyrt því orði á komið, að íslend-
ingar væru meðal hinna ákjósanleg-
ustu innflytjenda; af merkum
mönnum hefir því vorið yfir iýst, að
þeir væru trúir þegnar, löghlýðnir
og uiipbyggiiegir, og stæðu framar-
lega í framisóknarbaráttunni; og fs-
lendingsnafnið, þjóðernið, móður-
málið og önnur sérkenni lieirra,
ætla eg eigi að hafi verið fundið
þeim til foráttu, eða ekki minnist
eg að hafa orðið þess mikið var. Og !
hvernig hafa þeir vitnað um sig 1
þessu landi? Enn hafa þeir ekki
hálfa öld að baki sér, hér vestan
hafis, eru eitt af yngstu þjóðarbrot-
unum innfluttu; samt sbanda nú
fjöldi þeirra jafnfætis hinum miklu
eldri innfluttu islendingar hér
hafa stigið stórstigum á menta og
menningarbrautinni. Ejöldi þeirra
hefir verið skipaður í ábyrgðarmikl-
ar vandastöður og þykja rækja þær
sér og þjóð sinni til sóma. Hið ís-
lenzka unga námsfólk hefir undan- i
tekningarlítið getið sér ágætan orð-
stír á skólunum. í sambandi við
þetta má með sanni geta þess, að
fólk þetta, sem nú var talið, er um
leið sannarlega íslenzkt, ihefir 1
lieiðri þjóðerni sitt, móðurmál og
bókmentir þjóðar sinnar, og finst
sér engin minkunn né hindrun að
fslendingsnafninu.
Það lítur svo út, sem nokkrir
meðal vor Vestur-fslendipga álfiti,
að til þess að reynast trúir og nýtir
■borgarar þessa hins ainerfska þjóð-
félags, sé lífsnauðsyn að tortfma
helzt öllum þjóðareinkennum,
hversu göfug og mikils verð, sem
þau eru; þóít þau séu Mfrótin undir
manndómi, dáð og drengskap hvers
manns; þótt þau séu óneitanJega;
sá aflgjafi, er gefur kraft og vilja-
lirek til að gegna skyldum og á-
kvörðun lffsins. f gegn um þjóðern-
ið renna þessir hæfileikar frá manni |
til inanns; það er erfðafé, sem þjóð-
ernið gefur niðjum sínum: ]>að er
kynfylgja þjóðernisins, eins lengi og
henni er ekki gefið rothögg.
Eg hefi heyrt því almont haldið
fram, að það að kunna fleiri cn eitt
tungumál, að geta kynt sér >»ögu og
bókmentir.fleiri þjóða, veitti óneit-
aiilega fjölbreytta Jækkingu og
yki stórum hina andlegu auðlegð
mannanna: og reynsian hefir ótví-
ræðlega sannað, að sá sem hefir
góða mentun og víðtæka þekkingu,
er traustari liðsniaður í ýmsum
vandamálum lífsins, en hinn, er
hefir litla inentun og einihæfa ]iekk-
ingu, þótt báðir hafi líka náttúru-
greind og mannkosti.
Líklegt er að flestum þeim, scm
flytja frá ættjörðu simni, sé ]iað
nokkurn veginn ljóst, að þeir eru
acúsetjast að í landi, sem er gagn-
ólíkt að flestuin þjóðarvenjum og
iífsskiiyrðum, þvl sem Jieir áður
át u að ivenjast: að þeir verða að
gjöra þetta iand að sínu og sinna
framitíðar landi; að þeir verða
skoða sig sem meðlimi þessa þjóð-
félags, og tileinka sér skyldur þess
og réttindi; og flestir muinn skilja,
að án þess að læra landsmálið geti
þeir lítt eða ekki notið sín hér né
samlagað sig þjóðarheildinni; sjálf-
sagt fyrir þá að skoða þetta land
sltt framtíðariand, og þjóðina sína
|)jóð; þeir eru ekki lengur útlend-
ingar—-enda ætti ekki að brúka það
nafn um hérlenda menn—það er til
að fóstra miður heppilegar skoðan-
ir. — En það verður lengi torskilið
inér og máske fleirum, að til þess að
reynast hér hlutgengur þegn, nýt-
ur meðborgari þjóðfélagsins, þurfi
að gjöra útlægt það bezta og verð-
inætasta, sem einstaklingurinn hefir
þegið frá stofnþjóðinni, afnámsfé
liðnu lífdaganna, þessi sérkenni,
sem þegar eru orðin íræg um allan
liinn mentaða heim.
Nei, heilbrigð skynsemi og sú
reynsla, sem fengin er, andæfa slíku.
Mér finst sem kleift muni vera, að
reynast góður og eindreginn Canada
íslendiingur, án þess að heyja þurfi
neinn fjárnámisdóin né beita nein-
um þvingunarlögum; ihitt er
stærsta skilyrðið, að reynast trúr,
sjálfum sér og þeirri stöðu, sem
maður er í; reynast sannur maður
í þjóðfélaginu; viljl menn þetta og
reyni að fullnægja því eftir beztu
getu, munu þeir vinna sér velvild og
virðingu allra heiðarlegra sam-
þegna; og þetta geta Vestur-fslend-
ingar,— ef þeir vilja. Þetta ætla eg
Gigtveiki
Heima tilbúið meSal, gefiði af
manni, sem þjáðiist af gigt.
VoritS 1893 fékk eg slæma glgt
1 vötiva metS bólgu. Eg tók út
j)ser kvalir, er þeir einir þekkja,
sem hafa reynt þatS, — i þrjú ár.
Eg reyndt alls konar meSul, og
marga Iækna, en sá bati, sem eg
fékk, var aö eins í svtpinn. Loks
fann eg meöal, sem læknatSi mlg
algjörlega, og hefi eg ekki fund-
iö til gigtar sítian. Eg hefl gefitS
mörgum þetta metial,—og sumir
þeirra veritS rúmfastir af gigt,—
og undantekningarlaust hafa all-
ir fengitS varanlegan bata.
Eg vil gjöra öllum, sem þjást
af gigt, mögulegt atS reyna þetta
óvitSjafnanlega metial. — SenditS
mér enga peninga, atS eins nafn
ytSar og áritun, og eg sendi metS-
alits frítt til reynslu. — Eftir atS
hafa reynt þatí og sannfærst um ,
atS þats er verulega læknandi lyf
vitS gigtinni, þá megitS þér senda
mér vertSiti, sem er elnn doliar. —
En gætitS atS, eg vil ekki penlnga,
nema þér séutS algerlega ánægtS-
ir metS atS senda þá. — Er þetta
ekkt vel botSitS? Hví atS þjást
lengur, þegar metSal fæst metS
svötia kjörum? BltSitS ekki. Skrif-
itS strax. SkrifltS i dag.
Mark H. Jackson, No. 467D,
Gurney Bldg., Syracuse, N. V.
muni bezt greiða þeim veg og frama
hjá samtíðarþjóðinni; ótrauður vilji,
kjarkur og þrautseigja hins ís-
lenzka þjóðernis hefir orðið þeim
drýgst ]>au 40 árin, sem liðin eru i
þessu landi; og þegar 'san'ngjarn-
lega er litið á, er dagsverk þeiri'a
fekki svo mjög Mtið, þessi 40 árin, þó
þeir hafi ekki enn að öllu leyti
varpað íslenzku spjörunum; komið
til dyranna eins og ]>eir voru
klæddir, vel flestir. Vel má vera, að
ýmsir aðrir þjóðflokkar hafi nurlað
saman ineiri auð, en Vestur-ísl., á
sama tíina; en þó Mammon sé nú
eftirsóknarverður, þá er þó margt
eftir9óknarverðara. Margur auðkýf
ingurinn, já miljónaeigandinn, ei
tíðum gleymdur, nær hann er týnd-
ur úr lesbaferð lífsins; en margur,
sem var fátækur alla sína æfi, lifir á
söguspjöldum tímans of aldir fram,
hann hafði verið sannur maður,
unnið afreksverk.
Eg ]>ykist sannfærður um, að
mikinn meiri hluta Vestur-íslend-
inga tekur það sárt, að glata þjóð-
erni sínu og öllum þeim góðu og
göfugu eiginleikum, sem þvf hafa
fylgt frá kyni til kyns; og því átak-
anlegra Verður það, nær þess er
gæ.t, að til þess ber alls enga nauð-
syn, vinningurinn enginn, tapið ó-
útreikanlegt. Sérhverjum okkar
Vestur-íslendinga æt?i að vera ant
um sinn heiður og þjóðar sinnar;
ant imii að hún njóti sín sem bezt,
og þroskist sein bezt í þessu landi.
Mér hrís thugur við því. að íslenzk
an—þetta göfuga, hljómfagra mál—
skuli sæta þeim ömurlegu örlögum,
að deyja út í landi þftssu, hjá fólki
af íslenzkum ættum; mér blöskrar,
að vanta skuli lundfes’u og mann-
dóm til að gevina liana og nota
jafnt enskunni: og ]>að er svo fjarri
því, að það yrði neinn farartálmi á
framfatabrautinni, að það yrði
miklu fremur andleg auðs upp-
spretta. Eg get ekki hrundið því
úr liuga mér, því það er skoðun
mín og sannfæring, að þeir, sem
fleygja frá sér móðurmálinu alt í
einu, líði við það óbætanlegt tjón;
tungan og þjóðernið held eg sé svo
samgróið íslendings eðlinu, að
hann hljóti að glata miklu af sjálf-
um sér, þegar hann svo skyndilega
kastar því frá sér og fer að nota lán-
að frá öðrum einvörðungu.
Hve lengi að íslenzkan og þjóð-
ernið kynni að haldast við í þessu
landi, skal eg ekki leiða getur að,
en eitt held eg vfst, að fyr en tungu-
málið týnist ihér algjörlega verði
þjóðernið orðið hér hagvant—ef eg
má svo að orði kveða—og fólkið orð-
ið gróið saman við þjóðarheildina.
islenzkan er lffseig; fyrr á öldiun
voru henni sýnd banatilræði, jafn-
Vel stærri en enn hefir átt sér stað
hér ves’an hafs. Um næstliðinn
aldarfjórðung hofir hnignunin verið
að vísu nokkur, en furðu gegnir, að
hún hefir ekki verið meiri; þegar
liti^ er með sanngirni á allar þær
hvatir, öll þau öfl, sem íylkja sér til
að tortíma málinu, þá getur maður
dáðst-að þvf, hve margt af hinu
unga fólki, sem ihér er borið og barn
fætt, t-alar lýtalítið daglegt íslenzkt
mál, að minsta kosti úti á lands-
bygðinni, litlu miður en fyrir 25—
30 árum síðan; og mikið mætti
tryggja framtlð íslenzkrar tungu, ef
við væri leitast af okkar beztu
mönnum; um það mál ættu allir
Vestur-fslendingar að skipa sér sem
einn maður; þar má cnginn ágrein-
ingur eiga sér stað, né fiokkaskift-
ing; að því málefni ætti að vinna
eitt allsherjarfélag Vestur-íslend-
inga, sem stæði bak við það og gæfi
því kraft til framkvæmda; enginn
sérstakur flokkur eða félag ætti að
hafa á því framkvæmdarvald.
Og vafalaust væri mögulegt, nú
þegar, að gjöra miklu meira en eg!
hygg að gjört sé í þá átt, að auka
þjóðernisræktina og glæða áhuga
fyrir viðhaldi málsins, en það sýnist
vanta viljann; menn gjöra sér litla
grein fyrir því, hrvert stefnir. f
fyrsta lagi ætti heimilisfólkið í dag-
legu tali að briika á heimilinu ís-
lenzku einungis, og forðast að
blanda málunum saman, eins stór-
kostlega og gjört er, engu síður af
þeim eldri en þeiin yngri. Þetta
myndi koma að miklu liði, en spilti
ekkert fyrir kunnáttu 4 ensku máli.
—í öðru lagi geta ritstjórar lslenzku
blaðanna mikið gjört fyrir viðhald
málsins, með því að vanda það á
blöðunum: að það sé íslenzka, hafi
á sér íslenzkan málblæ og fslenzka
orðaskipun í málsgreinunum. Mik-
ill hluti hluti yngra fólksins les að
jafnaði 'blöðin, máske meira en
nokkuð annað,— Og síðast enn ekki
sízt má minnast þess, að prestarnir
standa öðrum betur að vígi, ef þeir
láta sér hugarhaldið að innræta
börnunum jafnframt kristindóm-
uppfræðslunni ást og virðingu fyrir
])jóðerni sínu og móðurmáli; mér
liggur við að halda, að það sé innan
þeirra verkáhrings. Eg veit, að það
eykur nokkru við uppfræðslustarf
þeirra, en þó ekki mjög miklu, þeg-
ar það er saineinað við uppfræðslu
og útskýringar á trúarlærdómun-
uin; slíkt væri þarft og þakklátt
verk og væri til óumræðilegs gagns
fyrir börnin. En mér til mikillar
skapraunar iheyri eg nú, að nauðsyn
beri til að fara að prédika á ensku
1 ísienzku kirkjunum og uppfræða
(Eramh. á 7. blii.)
Bendingar
um hœttu
Ferðu á fætur á morgnana eins
þreyttur og eftir stritvinnu dags-
ins? Ertu geðillur og uppstökkur?
Kvelstu af svefnleysi, horfinni mat-
arlyst, skerpuleysi og vaxandi
þrótt leysi? Enginn má við því,
að taka ekki þessar bendingar
náttúrunnar til greina. Það verður
strax að gjöra gangskör að því að
hreinsa magann og koma náttúr-
legu lagi á öll meltingarfærin. —
Triners American Elixir of Bitter
Wine er það ábyggilegasta meðal,
sem fáanlegt er til þess fljótlega að
koma réttu lagi á meltinguna. Það
er á sama tíma bragðgott meðal,
og ætti að brúkast nú í maí og júní
við öllum maga kvillum. Fæst í
lyfjabúðum og kostar $1.50.—
Triner’s Liniment er ágætt meðal
við gigt, fluggigt, bakverk, togn-
un, bólgu o.s.frv. Kostar 70 cents.
Joseph Triner Company, Manufac-
turing Chemists, 1333—1343 S.
Ashland Ave., Chicago, 111.
I Triners meðul fást öll hjá Alvin*l
Sales Co., Dept. 15, P.O. Box 56 I
Winnipeg, Man.
KAUPIÐ
Heimskringlu
Blað FÓLKSINS og FRJALSRA skoðana eg elsta fréttablað Vestur-lslendmga
Þrjár Sögur!
og einn árgangur af blaðinu fá nýir kaupendur, sem senda
oss fyrirfram eins árs andvirði blaðsins. — Fyr eða síðar
kaupa flestir lslendingar Heismkringlu. — Hví ekki að
bregða við nú og nota bezta tækifærið? — Nú geta nýir
kaupendur valið þrjár af eftirfylgjandi sögum:
"SYLVIA.” “HIN LEYNDARDÓMSFULLU SKJÖ1’.” “DOLORES."
"JÓN OG LARA.” “ÆTTAREINKENNIÐ.” “HVER VAR HON?”
“LARA.” “LJÓSVÖRÐURINN.” “KYNJAGULL” “BRÖÐUR-
DÓTTIR AMTMANNSINS.”
Sögusafn Heimskringlu
Þessar bækur fást
keyptar á skrífstofu
Hesmskrínglu, meSan
uppiagið hrekkur.
Enginn auka
kosána'Sur vií póst-
gjald, vér borgum
þann kostnað.
Sylvía ............................ $0.30
Bróðurdóttir amtmannsins ............. 0.30
Ðolores .............................. 0.30
Hin leyndardómsfullu skjöl............ 0.40
Jón og Lára .......................... 0.40
Ættareinkennið...................... 0.30
Ljósvörðurinn........................ 0.45
Hver var hún?......................... 0.50
Kynjagull ........................... 0.35
Mórauða músin ........................ 0.50
Spellvirkjarnir ...................... 0.50