Heimskringla - 23.05.1918, Page 6

6. BLAÐSIÐA
HEINuKRINGLA
WINNIPEG, 23. MAl 1918
r* — •
VILTUR VEGAR * /
>• — ■ i
Runnels fleygSi sér í stól meS hönd fyrir aug-
um. **Mér þykir svo vaeut um þacS, aíS þi<S fundust
ekki. Eg—viS vorum svo hræddir, — — éftir
heitingar þínar— ’
‘ Ó, þú misskildir mig."
“Eg varíS svo hræddur, þá þú sagðist hafa fariÖ
út aftur.—”
"Eg?—”
“Já, þú. Eg hefi veriS nær viÖ að missa vitiS
þín vegna."
“Gott og vel. Eg fór út í nótt. En Allan fylgdi
mér hvert spor. Nei, eg gæti ekki gert verk likt
þessu.”
"ViS vorum hræddir vegna þinna eigin orða í
nótt.”
“ó, eg sagöi það í ofsa reiði. Eg hefði aldrei
framkvæmt það. Langt frá.
“Eg er nú samt hræddur um að þeir Wade og
félagar okkar láti eitthvað heyrast um viðskifti
ykkar Cortlandts í nótt. Við ættum að finna þá
sem fyrst."
Kirk flýtti sér að fara í fötin, en Runnels leit
á úrið, og áleit þeir gætu náð Wade á skrifstof-
unni.
Þeir flýttu sér á járnbrautarstöðina. Runnels
sagði alt hvernig menn héldu að þetta hefði að
borið. Útlitið fyrir Kirk var ærið skýjað. Lög-
regluþjónn einn fann Cortlandt fyrstur fyrir algeng-
an fótaferðartíma. Honum varð hverft við, og
blés eftir hjálparliði. Þar næst sendu þeir skeyti
til fylkisstjórans, sem bjó þar rétt hjá. Alfares fór
sjálfur tafarlaust að finna frú Cortlandt og tjá henni
tíðindin. Allir borgarbúar vöknuðu upp við þessi
tíðindi. Allir höfðu ósköp að segja. Sumir sögðu
það sjálfsmorð, aðrir kendu það ræningjum, en
flestir töldu það brátt áfram launmorð.. Jolson
herforingi var kominn frá Culebra á bifreiðinni, en
Bland liðsforingi var væntanlegur með hraðlest-
inni nr. 5, sem nú var að bruna inn á stöðvarnar.
Hann kom alla leið frá Gatun. Runnels langaði til
að hitta hann þá hann stigi af lestinni.
"Það er sjálfsmorð,” sagði Kirk loksins.
“Óvíst,” svaraði einhver, sem til heyrði.
“Hann var óður í nótt og það svarar til þess
sem hann bar mér á brýn," mælti Kirk í lágum
rómi við Runnels.
"Ef vinir okkar vildu einungus halda sér sam-
an,” svaraði Runnels. “Það er ómögulegt að vita
hvað þeir Spánverjarnir hafast að, ef þeir fréttu
það sem bar við í nótt.”
“Cortlandt var Bandaríkjamaður."
“Já, en þetta skeði í Panama, svo þeir fjalla
um málið.”
Þó þetta væri sunnudagsmorgun, eftir alt sam-
an, voru þeir Wade og félagar hans komnir á skrif-
stofuna. þegar þeir sáu Runnels, keptust þeir um
að heilsa honum. En Kirk sáu þeir ekki. Þeir
fóru að dylgja um viðburðinn sín á milli. Aðstoð-
ar yfirmaðurinn aðvaraði þá rösklega um að segja
þar sem fæst og mælti:
"Piltar mínir, það hefir máske engin áhrif að
segja ykkur, að láta ykkur ekki varða um það, sem
fyrir kom í bænum í nótt. Kirk heldur að maður-
inn hafi verið bilaður á geðsmunum og veiklaður
til muna á sál og líkama. En hvað um það, Cort-
landt eftirlætur ekkju, og hvað á hafi gengið við
síðasta kveldverð, verður að geymast alveg óum-
talað og geymt hjá okkur.”
“Hvað gjörði hann brjálaðan?” svaraði Wade.
“Gjörðir hans í gærkveldi svara fyrir sig sjálf-
ar," svaraði Kirk. “Maðurinn hefir verið mjög
ruglaður, að trúa og fara með það sem hann
gjörði,” bætti hann við.
“Heldur þú þá, að hann hafi skotÖ sig sjálfur?”
Kirk hneigði sig.
“Eg er því ekki samdóma. Eg hefi oft séð rugl-
að fólk, og hann var eins heilbrigður og nokkur
okkar. Eg held hér sé ekkert leyndarmál. Eg
held það sé bezt að vera opinskár. Sannleikurinn
meiðir engan.”
"Þetta er slæmt háttalag," mælti Runnels, “og
eg ætla ekki að blanda mér inn í það. Eg hefi
heyrt orðasveiminn um uppistand, sem fyrir hafi
komið á meðal vor, og er hræddur um að þið, pilt-
ar mínir, hafið talað helzt of mikið fyrir ykkur
sjálfa.”
Wade svaraði skeytngarleysislega:
Já, eg svara fyrir sjálfan mig, og eg ætla ekki
að lofa nokkrum heimullegri þögn. Ef þessi bend-
bending, sem nefnd hefir verið og kom fyrir í gær-
kveldi, hefir átt nokkurn þátt í dauða Stephans
Cortlandts, ætti það alt að komast upp, og sá sem
sekur er að svara fyrir sig sjálfur.”
I þessum svifum kom Alfarez og tveir lögreglu-
þjónar inn um bakdyrnar. # Annar auðsýnilega lið-
þjálfi.
“Svo—þarna ertu”, hljóðaði Alfarez, er hann
k*m auga á Kirk. Þá talaði hann á spönsku við
liðþjálfann nokkur orð, sem færði sig nær og
lagði höndina á öxlina á Kirk.
“Þú ert fangaður í nafni laganna,” mælti hann.
“Hver er ákæran,”
“Herrar mínir! ÞiS verðið svo vænir, að gefa
fram nöfn ykkar. Já, dómarann fýsir að fá að
vita alt, sem fram fór við kveldverð þann, sem þið
sátuð að með herra Cortlandt, sem nú er fundinn
dauður.”
“Fyrir hvaða ákæru er eg fangaður?” inti Kirk
aftur.
“Komdu með okkur! Þú ert undir Iögunum nú,
og það er nóg fyrir þig að vita”, svaraði liðþjálf-
inn.
Um leið og þetta bar við, tók byggingin að
hristast og titra, því þá rann lestin nr. 5 inn á stöð-
ina. Lestin kom frá Colon. Með henni kom John
Weeks, ræðismaður Bandaríkjanna, og herra Wil-
liam frá St. Louis í fremstu vögnum. Þá þeir komu
út úr vögnunum voru strætin troðfull af fólki. Auð-
sjáanlega höfðu þeir eitthvert sérstakt augnamið,
sem þeim var kappsmál. Beint á móti þeim kom
Alfarez, lögr'egluþjónarnir og fjöldi flækingja og
iðjuleysingja, sem safnast utan um þessháttar föru-
neyti. Einn í hópnum var Kirk.
“Þarna er hann," hvíslaði ræðismaðurinn að
félaga sínum, “láttu sjá og gríptu hann af þeim!”
William frá St. Louis snaraðist sem kólfur flýgi
gegn um mannþröngina, ruddi lögregluþjónum og
öllum jafnt til beggja handa. En aldraði feiti ræð-
ismaðurinn, sem mændi yfir fjöldann, stóð kyrr og
horfði þangað sem William stefndi. Allir vildu sjá
alt, sem við bar, en flestir þenna stóra öldung, sem
horfði hvast og stöðugt á fylgd Alfarez. Fólk fór
því að flýta sér úr vegi fyrir William, sem bæði var
handfljótur og handfastur. Hann þeytti Panama
lögregluþjónunum sínum til hvorrar hliðar og lagði
hönd sína á öxl Kirk Anthony og mælti, svo hvein
í byggingunni:
“Gott og vel, herra Jefferson Locke, þú kemur
með mér!”
"Halló! Williams, loksins ertu kominn," og
Kirk brosti til hans.
1 þessu reyndi lítill lögreglumaður í bláum ein-
kennisbúningi að ná Kirk, en Williams veik honum
til hliðar.
“Það gjörir þér fráleitt gagn að veita viðnám.
Eg er kominn—”
#
Runnels ruddist fram til þeirra og gjörði fyrir-
spurnir.
"Og eg hefi föngunarbréf á hann,” mælti Wil-
liam.
"Fyrir hvað?”
“Og fyrir eitt og annað, svo sem áttatíu þúsund
dali, stolnum úr sjálfshendi. Eg tek hann með
mér og sé um hann heimleiðis.”
“Hvað þá?" hrópaði Alfarez í samræðu við
sína menn—"sjálfshandar peninga þjófur? Flest
er honum til lista léð, — —” og sneri spurning-
unni að William.
“Það er einmitt það. En ef þú «-rt lögreglu-
stjórinn hér, vildi eg biðja þig að taka hann fastan
samkvæmt lögum ykkar, því eg veit eg er utanrík-
is leynilögregluþjónn og stend á erlendri lóð.”
“Það er einmitt það rétta,” hrópaði John ræð-
ismaður til Alfarez, sem var mjög ant um að hafa
eitthvað að segja í stórmáli þessu.
“Eg vil sjá um piltinn, herra William. Hann er
útundir sig, þessi náungi. Slæmt að þið komuð
heldur seint," hélt Alfarez háðslega áfram. “Við
vorum rétt búnir að fanga hann, þann herramann.
Hann myrti herra Cortlandt í nótt er leið. Hann
þarf fyrst að svara til þeirrar ríkiskæru, eg fullvissa
ykkur.”
Kirk hneigði sig og mælti til William: “Slæmt
þú náðir ekki hingað í gærkveldi.”
þeir héldu þá af stað meö fangann, og skildu
þá eftir, William og John ræðismann.
John mælti: “Og Cortlandt myrtur! Eg hafði
alið nöðruna lengi við brjóst mér,” og hann blés
mikið. En William bölvaði öllu í jörðu og á, og
ræðismanninum, sem enn gapti og blés upp og
ofan.
-Það var um nónsnæðing, að Alfarez fékk tíma
að finna Garavel fólkið heima. Bankamaðurinn
og dóttir hans sátu að snæðingi og Alfarez settist
hjá þeim. Þau voru að tala saman um nýjungar
dagsins, og skelfingu þá, sem hafði borið að hönd-
um bæjarbúa.
“Ó, Ramón!” byrjaði gamli maðurinn með á-
kafa. "Taktu þér sæti og segðu okkur síðustu
fréttirnar. Þetta eru stórfeld tíðindi, finst þér
ekki? Einn okkar bezti vinur. Eg fór að finna ó-
hamingjusömu ekkjuna, og jafnvel enn þá get eg
ekki trúað því, að Cortlandt sé dauður.”
"Já, meir en hryllilegur atburður. I síðasta
skifti í gærkveldi sá eg hann heilan og ánægðan.”
Enda þótt Alfaez dauðlangaði að segja þeim
nýjustu fréttirnar, þá leizt honum ekki svo vel á
svipinn á kærustunni, að hann vogaði að skjóta
þeim fyrirvaralaust inn í samræðurnar. En aldrei
hafði nokkur sigurvegari verið jafn ánægður og
sæll í sálu sinni, sem Alfarez var í þetta sinni. Hann
hafði flýtt sér sem mest hann gat, að losna frá lög-
regluliðinu, þegar búið var að loka Kirk inni í
kjallaraklefanum. Og hann hafði teigt úr löngu
fótunum alt hvað af tók, svo hann gæti sem allra
fyrst sagt Garavel fólkinu nýjustu fréttirnar, um
peningaþjófnaðinn úr sjálfshendi og ótal aðra stór-
glæpi, sem Kirk var sannur að sök um. En það
var eins og allur máttur væiri dreginn úr honum, þá
hann sá svipinn á ungfrú Garavel. Hann bar ekki
minsta vott um, að hún hefði tekið allar þessar
fréttir nokkuð nærri sér.
“Já, jafn inndæll og Cortlandt var. Hann var
minn bezti vinur. Þú nístir mig að hjarta,” hélt
Garavel áfram.
"Já, að vita hann drepinn á þenan þrælmenn-
islega og níðingslega hátt.”
“Drepinn?—Er nú haldið, að hann hafi verið
drepinn? Caramba! Eg heyrði hann hefði skotið
sig sjálfur. Það voru almæli fyrir klukkustund
síðan.” Garavel varð bilt við, svo hann var nærri
búinn að setja diskinn út af borðinu.
Ramón hneigði sig/ “Það eru grunsamar á-
stæður að tarna. “1 gærkveldi, eftir danstímann
lenti hann í voða rimmu við einn þenna Bandaríkja
óeirðarfant. Svo mikið er áreiðanlegt.”
Nú virtist Gertrudis loksins taka þátt í samtal-
inu. Dökku augun urðu stór og spyrjandi, og hún
tók fram í: “Aumingja frúin! Hún hlýtur að
líða mikið.”
“Ójá, ef til vill. Fólk getur ekki svo vel gizkað
á það,” svaraði Ramón, ypti öxlum og brosti.
"Hvað áttu við?" æpti Garavel. “Hvað um
þessa rimmu, sem hann lenti í, Ramón. Eg er for-
vitinn að heyra um það.”
“Hra Cortlandt snæddi kvöldverð á Tivoli sein-
ast í gærkveldi, með öðrum sex mönnum, eiginlega
vinum sínum frá Central. Þeir drukku fast. Þjón-
arnir hafa víst sagt frá því. Einn af þeim, sem þar
var, hefir skýrt mér frá því öllu saman, eins og það
gekk til. Það virðist nú, og jafnvel borið á því
áður, að Cortlandt væri hraoddur um konu
sína.-------”
"Mögulegt! Hræddur um konuna? Já, kæri
Ramón, skolli fallega konu, — aðdáanlega falleg,
— hún lafði Cortlandt."
“Eg skal fara," mæltl Gertrudis og stóð upp.
“Nei, nei,” flýtti Ramón sér að grípa fram í.
“I hamingju bænum vertu okkur til ánægju. Eg
hefi eftirtektarverðar fréttir að segja, sem eg vona
að þér sé ekki stríð í, Signora Garavel. — Herra
Cortlandt ákærði einn af vinunum, í viðurvist
hinna allra, um heimilis ákærur. Það er bæði ótta-
legt og sorglegt. Þar átti sér ofbeldi stað, og hinn
maðurinn hafði í heitingum, — að ráða Stephen af
dögum—”
Garavel ætlaði ekki að ná andanum. En Ram-
ón gaf bendingu um að hlýða á.
“Ó, eg get naumast sagt frá því. . það var
bezti vinur Cortlandts, maður sem hann hafði gjört
þúsundir velgjörða fyrir, á allan hugsanlegan hátt.
Einmitt þenna mann ákærði hann, — um konu
sína-------”
Ramón vaktaði út undan sér, hvaða áhrif orð
hans hefðu á feðginin. Hann sá roða færast í
kinnar dótturinnar. Hann hélt gætilega áfram:—
"Þið munduð aldrei geta getið upp á manninum
—eg hika við að segja nafn hans, en þið hljótið að
frétta það þá og þegar, kæru vinir mínir. — Mað-
urinn er — Ant-óní.”
“Garavel kom engu orði upp lengur. En dótt-
ir hans sat sem liðið lík í stólnum. Loks gat Gara-
vel náð málinu.
Svívirðilegt! Næstum ótrúlegt. Hefir skálk-
urinn svívirt fjölskylduna svona? —Hreint ótrú-
legt!”
“Hann er fantur, eins langt og eg hefi þekt til
hans," mælti Ramón.
Þetta er lygi! Þú ert lygari!” Gertrudis þaut
á fætur og stóð ægileg og í alt búin fyrir framan þá.
Gertrudis! Gertrudis!" mælti faðir hannar
í þaggandi málrómi. “Þú heyrir, að Ramón segir
okkur þetta!”
“Já, hann sveik herra Cortlandts vona fallega.
Hann er búinn að því í marga mánuði," mælti
Ramón.
“Það er aftur lygi! Hann elskar enga konu
nema mig!”
‘ Gertrudis!” hrópaði Garavel enn þá. Hann
gat ekki áttað sig á að dóttir sín, nær því gift, gæti
talað og sýnt látbragð neitt þessu líkt. “Þetta eru
eigi falleg orð til upptekningar. Hver hefir kent
þér að hafa þau um hönd? Hafi hann svikið beztu
velgjörðamenn sína, þá hefði hann alt að einu get-
að svikið þig. Það var okkar stóra lán, að losna
við hann í tíma. Þú sérð nú, að eg var spakráður,
þá eg vísaði honum frá heimsóknum í olckar hús.”
Nei! Þú veizt ekki. Eg trúi ykkur ekki.”
Ramón hafði öldungis ekki búist við, að fá
svona lagaða vörn. Það var auðséð tap en ekki
gróði, að færa svona fréttir. Hann lézt taka vörn
hennar, sem við hefði mátt búast, og mælti:
Eg hefði aldrei átt að flytja þessi alþektu
tíðindi. Eg vissi heldur ekki, að dóttir þín er ást-
fangin af honum enn þá.” j
“Og hún ann honum ekki sem hún lætur,”
mælti svaraði Garavel með hátíðlegri röddu.
“Jú, vertu viss eg gjöri. Elska hann einan!”
Báðir stukku þeir á fætur og gláptu á hana eitt
augnablik. Sá eldri með undrun, en sá yngri sót-
svartur af reiði, og ilskan og afbrýðin veltist um
andlitð á honum.
“Þögn!” þrumaði Garavel. “Fram undan þér
og þarna stendur unnusti þinn! Mannsefni þitt!”
"Ykkur sést báðum yfir,” mælti hún fast en
stilt.
“Nei, okkur sést ekki yfir," muldraði Ramón.
“Menn sem með þeim voru, hafa sagt alt. Kirk er
fangaður fyrir morð. Hann er í járnum í mann-
dráparaklefa, undir lögreglustöðvunum. það var
eg, sem lét fanga hann.”
Unga konan, háa og granna, bognaði lítið eitt,
sem nýgræðingur einmana á bersvæði fyrir ofsa-
byl. En.hún náði sér á sama augnabliki.
“Ramón,” mælti faðir hennar gremjulega, “þú
mátt ekki æsa hana. Hún er í geðshræringu. En
þessi uppþot í ungum stúlkum eru algeng, og
hverfa fljótt. Maðurinn er vænn yfirlitum og hann
töfraði hana, en það líður frá.”
“Þetta er ekki alt," svaraði Alfarez æstur.
"Hann er ekki sá maður, sem hann lézt vera. Hann
lýgur til nafns síns, aukheldur annars. I dag komu
tveir Bandaríkja embættismenn og fanga hann.
Hann er þjófur. Stal $80,000 úr sjálfs sín hendi,
og ótal margt annað sögðu þeir, að hann hefði að-
hafst. Það er meira en grunur, sem hann hefir á
móti sér. Fyrir klukkustund síðan talaði eg við
þenna leynlögreglu yfirmann, og við John Weeks
ræðismann, sem með honum kom að leita hann
uppi. Þeir sýndu mér skjölin, sem sanna það, og
alt þetta kemur út í blöðunum í dag. I nótt, þegar
Cortlandt ákærði Anthony, varð hann uppi, og sór
að drepa hann eins fljótt og hann næði til hans.
Hann efndi það líka. Snemma í morgun fanst
vesalings Stephen skotinn á hafnarvirkinu. Eru
þetta ekki nægilegar sann^uir?”
“Sýnist svo”, svaraði Garavel. “Þá sér þú,
dóttir mín, frá hverju eg hefi frelsað þig. Þetta
er sannnefndur þakkargjörðardagur fyrir þig, eins
og fyrir mig. Fyrir þessar fréttir skal eg láta reisa
steinkross á hæðinni ofon við húsið mitt. Og það
sem eg á etfir ólifað, skal eg biðjast þar fyrir og þar
skulu augu mín hvíla með þakklæti og lotningu.
Sjáðu nú! Hér er Ramón, sem hefir dregið grím-
una af skálkinum. Áttu ekkert þakklætisorð að
inna honum?”
“Já, hann gjörir það, en alt þetta eru ósann-
indi, mælti hún rólega og svipur hennar var eins
bjartur og ljósin á altari dómkirkjunnar.
"Ó, hann er í glæpamanna varðhaldi nú, og
þar skal hann vera þangað til hann verður færður
til Chiriqui, eða-----”
“Fylgdu mér strax til hans, faðir minn. Eg
verð að flýta mér til hans, mælti Gertrudis djarf-
lega.
Garavel gat ekkert nema blínt á dóttur sína,
gapandi. Eftir nokkur augnablik sagði hann þó:
‘Fara þangað? Hefi eg mist vitið og skilning-
inn?” Hann nöldraði eitthvað, sem ekki skildist.
Já, eg verð að finan hann. Hann er eiginmað-
uyr minn.”
“Eiginmaður þinn!”
‘Já, við giftum okkur í gærkveldi—”
Nú varð algjör dauðaþögn. Ekkert heyrðist,
nema ganghljóð klukkunnar, og til kerru, sem þaut
eftir götunni utan við gluggann. Loks æpti Gara-
vel:
Þú, heilaga Guðsmóðir!” og hann hné ofan í
sætið aftur.
Ramón leit æðislega í kring um sig.
Gertrudis reisti höfuðið hátt og mælti:
“Já, eg er kona Kirks Anthony. Eg ætlaði ekki
að segja ykkur það svona fljótt. Þið hljótið að sjá,
að mér er ant um að sjá hann tafarlaust. Ella held-
ur hann eg trúi þessari lygasögu.”
"Þú ert gengin af vitinu. Þú veizt ekki hvað
þú ert að segja.” mælti faðir hennar.
"Jú. Þekkið þið ekki dómarann frá Colon?
Hann gifti okkur. Hann færir sönnur á það hve
nær sem eg æski. Það eru samningar við hann.
Mér þótti ákjósanlegri kirkjugifting. En á það
varð ekki kosið í hasti, og hún mun framin síðar.
þið þekkið Runnels hjónin. Þau eru vitnin. Finnið
þau! Eg hefi aldrei verið eins ánægð síðan eg
fæddist, eins og síðan í gærkveldi. Eg hefi oft og
iðulega beðið Maríu að gefa mér Kirk, og hún
bænheyrði mig. Já, eg hefi vakað marga nótt, og
beðjð hana grátandi, á knjánum, flöt á gólfinu.
Aldrei gleymi eg að þakka henni og gjörgr hennar
vilja, meðan eg lifi.” Hún ljómaði af gleði.
“Þetta er borgaralegt hjónaband,” muldraði í
Ramón.
“Já, borgaralegt hjónaband, sannarlega, tók
Garavel undir. “Svo það var til þess arna, sem þið
svikust burtu af dansinum,” og eldur leiftraði úr
augum hans. “En eg vil ekki heyra þetta. Skilurðu
það! Þú ert trúlofuð Ramón. Þú játaðir því
sjálf.”