Heimskringla - 11.07.1918, Blaðsíða 3

WINNIPEG, II. JÚLI 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
Frá Noregi
Eftir Pálma.
IV.
Eins og kunnugt er, losnacSi
Noregur undan yfirráSum Svía
áriS 1905. Og, sem eSlilegt má
kalla, fagnaSi norska þjóSin þeim
Leppilegu úrslitum frelsi^barátt-
unnar meS einum munni. Og þar
eS aSskiInaSur landanna, Noregs
og SvíþjóSar, varS á svo friSsam-
legan hátt, aS þaS kostaSi hvor-
uga þjóSina annaS en ögn af
hleki og ýmsa smá "pólitiska”
snúninga, stóS norska þjóSin ó-
veikluS eftir baráttuna.
ÞaS var því alveg eSlilegt, aS
hún liti til baka tiKsögualdanna og
þá auSvitaS saknaSi sárlega yfir
því, aS gamla norræna tungan
var týnd aS mestu. SíSan frá Kal-
mar sambandinu viS SvíþjóS,
1379, er tæplega hægt aS kalla
sögu Noregs sjálfstæSa, því eftir
aS þaS sambfmd var brotiS í
byrjun 16. aldar, komst landiS
undir yfirráS' danskra konunga.
VerzlunarstaSir landsins komust í
klær Hansa-félagsins og gamla
norska víkingslundin virtist sofn-
uS aS fullu.
ÞaS var því alls ekki undarlegt,
þótt hiS unga konungsríki fyndi
allmörg ör eftir tannaför erlends
valds, sem hafSi ráSiS landinu í
526 ár. Og jafnvel þó Noregur
hefSi aldrei veriS eins hart leikinn
og t.d. lsland, af erlendu valdi,
er óhætt aS segja, aS í öllum Nor-
egi hafi ekki einn maSur fundist,
er var NorSmaSur, sem ekki fagn-
aSi einlæglega og af öllu hjarta
þeirri breytingu, sero varS áriS
1905,
SíSari hluti nítjándu aldarinn-
ar hafSi veriS sannkallaS blóma-
tímabil norskra bókmenta, og
aldrei hafSi norska þjóSin haft
jafn mikla ástæSu til þess aS bera
hö'fuSiS hátt og horfast í augu viS
hverja aSra þjóS heimsins og þá.
Þeir snillingarnir Henrik Ibsen og
Björnstjerne Björnson hafa líka
skiliS köllun sína ásamt öSrum
norsku skáldunum á 19. öldinni,
og hamraS frelsis-andann og
sjálfstæSis - tilfinninguna ósvikiS
inn í hvern mann, frá dalabotnum
til fiskimiSa.. —- Já, inn í hverja
norska sál, því öll verk þeirra eru
þrungin af þeim anda, aS Noregur
sé fyrir NorSmenn og þeir eigi aS
keppa aS því aS vera fullkomnir,
stórir og sterkir NorSmenn.
Fyrir aldamótin 1900 voru því
allmargar raddir í landinu farnar
aS láta til sín heyra um þaS, aS
gamla norræna tungan ætti aS
halda sigurför sína inn í gamla
heimkynniS sitt og útrýma dönsk-
unni. Undir þaS tóku og allmörg
yngri skáldin, t. d. Árni Garborg
o. fl. En þaS varS jafnframt ljóst
fyrir þeim mönnum, sem börSust
fyrir því, aS enginn kostur væri á
því aS taka upp gömlu norskuna
óbreytta eins og hún var töluS á
söguöldinni, því til þess var tung-
an orSin dönsk í landinu og
mundi því gamla norskan ekki
ekki verSa skilin af fjöldanum.
Ókeypis til þeirra itm
Þjást af Brjóstþyufslum
Kftt HrlKlllam**iil. Srm Mt Brðka Ab
Þeu »* Trppaat Frt VlmiB.
Vér höfum aýjnn vrn a* IsekM IDÍ-
arteppu (asthma) og viljum a8 þér
reyniö þaS i okkar kostna*. Hrort
sfm þú hefir þjAhst iengur etia akemur
af Hay Fever eöa Athsma œtttr þú a*
senda eftir fríum skömtum af nieöali
voru. Gjörir ekkert tit i hverntg lofts-
layi þú býrö, eöa hver aldur þlnn er
eba atvlnna, ef þú þjáiet af andar-
teppu, mun þetta mebal vort bœta þér
fljótlega.
Oss vantar sérstaklega aö senda
mehaliS til þetrra, sem áBur hafa
brúkaö eöa reynt ýnasar atSrar a®-
íeröir eTSa metiul án þess aS fá bata.
Vér vlljum sýna öllum þelm, sem
þjást—á vorn elgln k’ostna*—, ati a
ferö vor iœknar strax alla andarteppu
og brjéstþrengsli.
Þetta ttlboí vort er of vnl-klls rtrbi
tll aö slnna þvi ekkl sfrax I da«.
Skrifiti nú og byrjiti strax ati lwknast.
Sendlti en*a peninga. Ab eins fult
nafn ybar og utanáskrift — gjérlti þati
i dap.
"" ......." ' "“*%
VRRE ASTHMA COUPOPf
FHONTIKR ASTHMA CO., Reom
692 T, Nlagara and Hudson Streets,
Buffalo, N. T.
Seud »ree trlal of your method to
-
Þa<S varS því aS fara krókaleiSir
og láta norrænuna smá útrýma
dönskunni, eins og'danskan hafði
útrýmt norrænunni. Inni í dölun-
um meSal bændanna, og sérstak-
lega “bænda-strílanna", hafði
danskan ekki borið eins glæsileg-
an sigur úr býtum og í kaupstöS-
unum. Strílarnir voru harðir í
horn aS taka og héldu fast við sitt.
Þar af leiðandi var enn mesti sæg-
ur af fornnorraenum orðum ó-
breyttum þar og tungan yfirleitt
alt önnur en í katiptúnunum, þó
hvor flokkur fyrir sig skilji hinn
allvel. Þeir sem störfuðu aS því
aS útrýma dönskunni, köstuSu sér
því yfir dalamálízkur þessar og
fægSu þær og sköpuSu samstætt
kerfi, sem átti aS vera fyrsta spor-
iS í áttina til hinnar gömlu tungu.
Þetta mál var svo tekiS sem sér-
stök námsgrein inn á skólana og
kent börnunum jafnframt dönsk-
unni. Og þar sem þaS var ekki
hrein forn-norska, var þaS kallaS
ný-norska.
En eins og ávalt er, þegar á aS
innfæra einhverjar breytingar í
hverju sem þaS er, verSa alt af
einhverjir til aS tálma því, aS þær
geti komist til framkvæmda.
Ýmsir urSu til þess aS berjast á
móti þessari ný-nor.sku, sem svo
var ’ýmist kölluS eSa "strílamál”
eSa “landsmál”. Þar á móti var
dansk-norskan kölluS ríkismál.
Eg hygg aS aSal ástæSan fyrir
því aS svo margir, sérstaklega
kaupstaSarbúar, hata ný-norsk-
una, vera sú, aS þeir trúa ekki á
sigur hennar og þykir hún vera ó-
þjál og ljótt tungumál. Og hvaS
sem því líSur, aS þaS verSi fram-
kvæmanlegt aS taka upp hina
gömlu norsku á þenna hátt, læt
eg ósagt, en vissa er fyrir því, aS
ný-norskan hefir náS mikilli út-
breiSslu um alt landiS síðan byrj-
aS var á því aS kenna hana og
berjast fyrir henni. Ýms blöS,
tímarit, skáldverk og vísindabæk-
ur eru nú ritaðar á nýnorskunni,
þó hin blöSin og bækurnar séu
fleiri, sem rituS eru á dönsku-
norskunni eSa ríkismálinu.
Þessi ný-norska er svo lík ís-
lenzku aS Islendingar eiga auðvelt
meS aS skilja hana, sé hún töluS
hægt og vel, jafnvel þó þeir skilji
ekkert í dönsku eSa ríkismálinu.
Þó fanst mér auSveldara aS lesa
hana en skilja , þegar hún var töl-
uS. Því fyrir Islending er hún
mjög óviSkunnanleg í fyrstu og
mér finst hún minna mig um of á
barn, sem væri aS byrja aS tala
og ekki kynni aS beygja orðin
eftir réttum málfræðisreglum. —
En þrátt fyrir þaS, óska eg ný-
norskunni góðs sigurs og undir
þaS vona eg aS allir Islendingar
taki af heilum hug meS mér, bæSi
vestan hafs og austan, því þaS
væri mikill styrkur og sigur fyrir
vora eigin tungu.
SíSari hluti hluti 19. aldarinnar
hafSi ekki aS eins veriS blómatíS
norskra bókmenta, heldur hafSi
hann veriS sannkallaSur framþró-
unartími í sérhverju því er styrkti
og efldi hag þjóSarinnar. ViS-
skiftin viS önnur lönd fóru vax-
andi og landbúnaSurinn og fiski-
veiSarnar efldust meS ári hverju.
Skipastóll NorSmanna komst upp
í tölu hinna stærri skipastóla
heimsins, svo þeir áttu skip í öllum
höfum. Sérstaklega tók hann þó
framförum eftir aldamótin 1900.
— ÁriS 1905 var svo byrjaS á
Bergensbrautinni, milli Kristjaníu
og Bergen, og var hún fullgerS
1910. Bergensbraut þessi er hiS
tröllauknasta járnbrautarbákn, er
lagt hefir veriS fyrir norSan Alpa-
fjöll, og er, hvaS verkfræSissnilli
snertir, talin í fyrsta flokki. Á
henni eru um 1 00 jarðgöng og er
eitt þeirra um 1 4 km. langt. ÞaS
eru hin svonefndu Grafdalsháls-
göng, milli Grafdals og Finse, og
má svo aS orSi kveSa, aS þar
hafi NorSmenn grafiS sig gegnum
heljarmikiS jökulfjall. Uppi á
fjallinu hafa víSa veriS bygS trjá-
göng yfir brautina, til þess aS
snjór geri hana ekki ófæra á vetr-
um, því sem eðlilegt má kalla, eru
snjóþyngsli þar geisimikil, enda
eru fjöllin á því svaeSi mörg hund-
ruS fet yfir sjávarmál, og leysir
þar víS.a aldrei snjó, og er landiS
umhverfis afar gróSurlaust og
nakiS, svipaS háfjallaheiSum á
Islandi. UmferS um braut þessa
er geysimikil og síSan Norska-
Ameríku-línan byrjaSi reglulegar
ferSir til Ameríku, hefir hún gert
Bergen einhvern mesta ferSa-
manna bæ NorSurlanda. Uppi
undir háfjallinu eru allgóS veit-
ingahús og eru þau mjög sókt af
ferSafólki og eigi allfáir leita
þangað til þess aS styrkja heilsuna
og lifa þar sumarmánuSna, enda
eru víSa veiSivötn og ár í nánd
,og loftslagiS mjög heilnæmt.
tMeira.)
--------o--------
Bæn hinna föllnu
Eftir Jón Einarsson.
VoSi, voSi dunandi helstríSs
hljómur. Hvergi sér ljós, nema
lífeySandi blossa fallbyssanna,
sprengikúlnanna og neySaróp
sæTSra hermanna, er liggja ósjálf-
bjarga á vígvellinum, engdir af
kvölum, eSur deyjandi eftir lang-
vinnar þjáningar.
Þarna liggur VernharSur aS
fram kominn. Hann er einn af
hinum hugróu hetjum kristninnar.
Hann hefir ávalt séS, eSur fundist
hann vita, aS böl alt og mótlæti
væri ffá guSi sent og sá einn væri
vel kristinn, er tæki öllu þvílíku
meS rósemd og þökk. Hann hafSi
veriS kvaddur í herinn og fór meS
ljúfu geSi til þess, eftir kröftum,
aS stySja málstað lýSsins. Klökk-
ur skildi hann viS konu og börn
og fól þau verndarhendinni mátt-
ugustu, unz hann kæmi aftur heim.
Veraldleg efni skildi hann þeim
engin eftir, en hermálastjórn
landsins myndi sjá þeim fæSisleg-
an farborSa. Oft hafði hann sent
bænir sínar til himinsins fyrir þess-
um elskendum sínum, en nú var
hann aS loka augunum í síSasta
sinni. Himnesk ró breiddi tignar-
blæju yfir ásjónu hans , og englar
himnanna hafa, ef til vill, lagt ó-
sýnilegan blómsveig á enni hans
og brjóst, þegar andbylgjurnar
hófu þaS í síSasta sinni. KveSjan
hans, þögula, hrópaSi út í geim-
tómiS eftir líkn, þaSan sem epg-
um eru hirSir kunnar nema
trúnni; til kærleiks uppsprettunn-
ar, sem svo margir ræSa um, en
sjá að eins í anda, en sem ef til
vill er þó fleirum, enn, ósýnileg
meS öllu:
“GuS drottinn, blessa þú kon-
una mína og blessuS litlu börtrin
mín. Taktu þau til þín og mín,
síSar, þegar þér þóknast, — í
Jesú nafni. — Amen.”
Bænin er stutt, en þó svo löng;
hljóS, en þó svo hávæT, aS drott-
inn sjálfur hlaut aS heyra hana
kveSa yfir allan hávaSa vígvallar-
ins, allan sérgirnis skarkala þjóS-
anna, er börSust hér upp á líf og
dauSa, eSur dauSa aS eins.
Drottinn, hinn ósýnilegi, sér
þaS, sem mönnunum er hulið, og
hann heyrir ef til vill margt hróp-
iS, sem sloknandi lífskraftur ekki
megnar aS færa á varir fram.
Því var þaS, aS hann sendi Bern-
harSi þessa djúpu ró, þessa al-
gerSu hvíld aS launum fyrir ötul-
leik hans og hugprýSi, trúmensku
dugnaS.
Nú er hann fallinn, hvíldur —
dáinn. FriSur hvílir yfir anda
hans. Moldum hans gefst engin
ró: ÆSisgengnir hermenn stíga
ná-dans á líkamsleifum hans,
sverS og kúlur berast sem hríSar-
él um hann allan. En hann finn-
ur þaS eigi. Hann er leystur úr
dróma hins hverflega lífs, hefir
runniS skeiSiS aS marki.—
Þeir eru margir fallnir, og fleiri
munu þeir leggjast viS náinn áSur
tafli lýkur.
Þama utaijega í valnum liggur
Björgvin sterki, maSurinn, sem
löngum reyndist lögreglunni ær-
inn þrándur í götu. Fyrir sérstaka
“náS” var honum veitt lausn frá
afbrotasekt, ef hann vildi fara í
stríSiS gegn óvinujn almenns
mannfrelsis, og var hann til þeirr-
ar farar all-fús. Nú liggur hann
hér særSur og máttvana á líkam-
legar hátt, en andinn er heill, vak-
andi, starfandL Ekki finnur hann
kvalir sáranna, né tekur eftir, hve
tungan límist viS góminn af þorst-
anum. ÞaS er eins og líkaminn
komi honum aS engu viS, sé ekki
hans eign. En hvers vegna bærast
varir hans, þótt gjörvallur lífs-
þrótturinn sé aS þrotum kominn?
ÞaS er gamalt mál, aS á hinstu
fífsstund manns blasi viS honum
öll hans liSna æfi, öll framin verk,
hugsanir og tilgöng, hvort heldur
þær voru fagrar eSur illar. Björg-
vin hefir aS líkidum veriS aS lesa
æfisögu sína á blöSum hverfandi
tíSar. En sagan var eigi af hugS-
næmu tagi fyrir slíkan staS né
stundu. Enginn heyrSi röddina
hans nema englarnir, sem drott-
inn sendir æfinlega til aS vaka yf-
ir andláti þeirra, sem mennirnir
ekki hafa tíma til aS sinna. En
englarnir flytja svo sögu hins
hrasaSa orSrétta, meS rökum og
orsökum *vo alt verSi bókaS, rétt-
ur dómur feldur og hverjum af-
hentur reikningur hans á sínum
tíma, hvort sem þar er um skuld
eSur innstæSu aS raeSa.
Saga Björgvins var ekki fögur.
Á unga aldri misti hann foreldra
sína, og vegna þess aS þau höfSu
fátaak veriS, vildu fáir honum á-
sjá veita. Fór hann því villur
vegar, sem margir aSrir ungir
menn, er hinir eldri eigi leiS-
beina.
Fjöldinn stelur oft tækifærum
einstaklingsins og hlær viS liS-
veizlubænum hans.
1 fám orSum er saga Björgvins
þannig.—Saga, sem þrálega hefir
veriS og verSur aS líkindum lengi
enn endurtekin í sömu gerS, eSur
meS myndbreytngum eftir því,
sem atvik krefja.
Einu sinni hafSi kona nokkur,
Björg aS nafni, hnuplaS brauSi
frá bakara bæjarins; en áSur en
hún komst heim til sín, varS hún
hrædd viS yfirsjón sína sökum,
sökum mögulegra afleiSinga, og
skildi því brauSiS eftir á leiSinni.
ÞaS óvænta atvik vildi til, aS
Björgvin fann brauSiS, greip þaS
meS sér glaSur yfir aS hafa þó
eitthvaS til aS seSja meS hungur
sitt næsta kvöld.
Tiltölulega margir eru þeir, sem
ekki þekkja hvaS hungur í raun
og veru er, sem ekki skilja hverri
hugsun þeir þjást er ekki hafa einn
pening til aS kaupa saSningu fyr-
ir. En því færari álíta þeir sig oft
vera aS dæima um afleiSingar af
kjörum þeim, ef lögunum virðist
misboSiS. Sum lög sýnast til þess
eins gjör, aS gefa hinum sterkari,
aS auS og fylgi, fulla heimild til
aS beita sér gegn hinum, sem
minna má, þeim, sem jafhan er al-
einn innan um fjöldann.
Konan áminsta var eigi löngu
horfin, er bakarinn varS var þess,
er gerst hafði. Sendi hann tafar-
laust málskeyti til lögregluliðsins
og fól því aS leita hins seka.
Eftir nokkur umsvif komust þeir
aS því, hvar Björg hafði skilið
brauSiS eftir. En sökum þess, aS
hún var jafnan talin að eiga sæti
í heldri röS kvenna, skyldi eigi
taka hana til fanga nú, en vitna
skyldi hún gegn þeim, er síSast
hafSi hönd á brauSinu, ef hann
næSist. Eftir ýmh ómök og marga
króka komst þaS upp hvar brauS-
iS var niSur komiS, og starfs-
merki bakarans á umbúSunum, er
fundust í vörzlum Björgvins, bar
þess órækt vitni, aS hann væri sá
seki. Var hann því dreginn fyrir
lög og dóm; og þótti mörgum
mikils um vert, hve myndarlega
Elínu fórst vitnisburSurinn og
skýringar hennar allar á málinu.
Var Björgvin “gefiS” tveggja
vikna fangelsi, en Elínu slept víta-
laust. ÞaS var skrítið og ekki lít-
iS undarlegt, aS Elín skyldi hafa
hrifsaS. þetta brauS. ÞaS hlaut
aS hafa veriS einhver misgáning-
ur. ÞaS voru engar líkur til, aS
hún hefSi ætlaS aS stela brauS-
inu, því hún hafSi meira en nóg
fyrir sig aS leggja og fór heldur
ekki alveg heim meS þaS. Hún
var líka æSi ná-vensluS ýmsum
hátt standandi bæjarbúum, og
þaS hefSi sannarlega ekki litiS vel
út, ef óráSvendni hefSi veriS
dæmd henni á hönd. Nei, hún
gat ekki veriS sek, þaS var af og
frá.
Björgvin var enn ekki orSinn
lögreglunni kunnur. Þetta var
hans fyrsta örþrif. En öllum var
þaS ljóst, aS pilturinn myndi eng-
an eiga aS. Tötrarnir, sem hann
var klæddur og þaS aS enginn
mælti orS honum til stuðnings né
leit til hans hlýju auga viS réttar-
haldið, bar þess örugt vitni, aS
hér var ekki um mikilsverSan
mann aS ræSa, og aS hann var
því líklegri til aS vera sekur en
sýkn. —
AS fangelsistímanum liSnum
var Björgvin slept út í óvissuna. |
Óvissan er eina áttin, sem blasir
við útgöngunni frá fangelsum.
Margir haga sér eins og þeir
einir eigi allan sinn sýnilega heim:
Engar skyldur tengja þá viS hina,
sem tækifærin hafa sneitt hjá eS-
ur gengiS úr greipum.
Björgvin var jafn skyldur og
lögreglan, Elín og dómarinn aS
bjarga lífi sínu, afla sér næringar,
ef tök væru. En nú voru fleiri veg-
ir torfærir en áSur. Smám saman
neyddist hann til aS hnupla sér
farborSa. En hegningin vakti yf-
ir atvikunum og var æfinlega
sjálfsögS aS vera því tilfinnan-
legri, sem sektin var oftar ítrekuS.
Loksins eftir margfengna hegn-
ingu og sambúS viS illréSa meS-
fanga, gerSist Björgvin örari og
djarfari, og sá sér þau ein úrræSi,
aS hnupla fleiru en fæSu og klæS-
um.
SiSferSileg læknisfræSi leggur
þaS til eftir venjulegri þjóSfélags-
reglu, aS veita þeim, sem lasinn
er, húsaskjól meS öSrum sjúkling-
um, sem lengra eru leiddir, og
skuli lækna aSra. öld eftir öld
hafa þessi sekta-lyf veriS gefin í
stórskömtum viS litlum eSur eng-
um meinlætum, þrátt fyrir þaS,
þótt áhrifin hafi nálega aldrei ver-
iS þau, sem til var ætlast.
ÞaS var fjarn eSlisfari Björg-
vinar aS vera óráSvandur,- en upp-
runaleg forlög mynduS af frívilja
um-lýSsins sköpuSu lífskjör hans
og stefnu.
MaSurinn er jafnan mótaSur og
lagaSur meS starfstækjum sam-
H
ÉR er vinur sem
í raun reynist.
HarSlífi er böl ellinnar — flest
laxerandi metiul særa, varlst þau
og brúkiö Chamberlain’s Tablets,
mildasta og bezta hreinsunarlyf,
sem til er fyrir unga, miö-aldra
og gamla. 25c. flaskan hjá lyf-
sölum og í búöum eöa meö
pósti frá
Chambcrlain Medlcine Co.
Toronto.
I CknWUs IMiá. C... Tsnat.
CHAMBtRlAlN’S
. ■~>E-ETr .
tíSarvenjunnar. Hann er málm-
ur, sem bræddur er í deiglu staS-
háttanna, helt í mót möguleikanna
og dráttmyndaSur viS aflraunir
þeirra, er sterkari hafa arminn.
1 hverjum einasta manni er meS-
sköpuð fruma til menningar, sem
hefir náttúrlega bráSgjört þrosk-
unareðli. SamþjóSin viShefir laga-
leg, starfsleg, venjubundin meSul,
sem ýmist hafa framþróandi eSur
breytiþróandi áhrif á þessa frum-
veran; og þaS svo mjög, aS eftir
lífsleiS fjölmargra ára getur frum-
mynd og eSli frumunnar veriS ó-
deililegt í smásjá manngildisins:
FrumeSliS glataS, maSurinn ekki
sjálfur hann, heldur eitthvaS
annaS.
Björgvin hafSi lítiS lært í krist-
inni trú. Nálega öll trúarbrögS
eru lærS, aS svo miklu leyti sem
þau eru flokk háS. Hin innri trú-
brögS, sértrú, sér ímynd einstak-
lingsins, er ekki flokkeign, en eign
hvers hugsanda fyrir sig.
Tækifærin leyfSu Björgvin ekki
aS kynnast hlýju kristinnar trúar.
Af þekkingu á starfsháttum lýSs-
ins gat hann ekki séS verk henn-
ar. “Tönn fyrir tönn og auga fyr-
ir auga” var lexían, sem lögin
kendu honum—sterkasta sam-
vinnuafl venjunnar í landinu.
Þegar hann hafSi hnuplaS ein-
hverju lítilræSi, var krafist yfir
hann hegningar í hundraSa gildi.
Fyrir efnislega gripdeild rændu
meSbræSur hans þúsund af mann-
frelsi og tækifærum til aftur-
hvarfs: heimtuSu, aS honum væru
öll sund lokuS, sem lífsfleyta hans
hefSi getaS borist um til menning-
ar og frama. Og hann lærSi jafn-
(Frh. á 7. bls.)
Farvinn^veV Eignir þínar
Ættj arðarsöngur
Vér elskum þig, vort fósturfrón,
sem foma veg§emd ber,
meS hjarta, máli, heyrn og sjón
vér helgum líf vort þér
Svo framtíS verSi fornöld lík,
af fremdarverkum sæl og rík,
og samtíð aS því stuSIi sterk
viS stórt og göfugt verk.
Og fána vorn vér hefjum hátt
til heiSurs. land vort, þér,
hann blaktai yfir sæmd og sátt
og sigurteikn hann er.
1 litum þrem er hugsjón há,
og helgur kross oss minnir á,
aS sækja fram meS sannri dáS,
unz síSsta marki er náS.
Vér aldrei gleymum áa frægS
né Islands fornu tíS,
En meiri sæmd og gæfugnægS
skal gefast vorum lýS
í framtíS, ef vér fylkjum oss
um fánans hvíta og rauSa kross,
í feldi blám er blasir mót,
þá blómgast land og sjót.
Fr. Fr.