Heimskringla - 18.06.1919, Síða 4

4. BAAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. JúNI 1919
HEIMSIvRINGLA
(SlofnoK 188«)
Kemur ót i hverjum MlSvlkudegl
tTtgefendur og elgenður:
THE VIKING PRESS, LTÐ.
Verfl blaSslns í Canada og BandarikJ-
unum $2.00 um árl« (fyrlrfram borgab).
Bent tll Islands $2.00 (fyrVrfraan borgab).
AHar borgantr sendlst rábsmannl blabs-
Ins. Póst eba banka ávisanir stílist tll
Tbe Vlking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráðsmaSur
Skrifntofa *
72» 8HEKBHOOKE 9TRBET, WINNIPE#
P. e. Box 3171 Taletml Oarry 41»
WINNIPEG, MANITOBA, 18. JúNI 1919
Meinlausar athugasemdir um
verkfallið.
Hér í Winnipeg er nú mikið ritað og rætt
um verkfaiiið. Má með sanni segja um lítið
annað sé talað. Skiftast borgarbúar í tvo
flokka, verkfallsmenn og verkfalls andstæð-
inga, og að svo komnu hefir engin tilslökun
átt sér stað á hvoruga hliðina. Þrátt fyrir að
allsherjar verkfallið hefir nú staðið yfir í rúm-
an mánuð, er engin leið til samkomulags sjá-
anleg ennþá og útlitið alt annað en bjart.
Eina von verkfalls andstæðinga virðist
fólgin í því, að flokkur hinna skerðist smátt
og smátt, er fleiri og fleiri verkamenn verða
til neyddir að taka til starfa aftur og þannig
verði verkfallið svo til lykta leitt áður langt
líður. Vel getur svo farið, að von sú rætist,
því ólíklegt er að heild verkamanna fái staðist
algert atvinnuleysi til lengdar.
Ekki er að sjá sem leiðtogar verkamanna
séu þó þeirrar skoðunar. Æsingaræður þeirra
halda áfram fullum krafti, og engu líkara en
óbifanleg sannfæring þessara manna sé, að
verkalýðurinn standi vel að vígi—geti þolað
hungur og állsleysi til eilífðar ef svo beri und-
ir. Um ósigur á þeirra hlið sé því ekki að
tala. Verkamenn verði aðeins að halda á-
fram “að gera ekki neitt”, þá sé sigurinn vís.
Uppgjafapresturinn, séra Ivans — sem mál-
gagni verkamanna nú stýrir — þreytist aldrei
á að brýna fyrir fólkinu, að ef það eingöngu
láti tilleiðast "að gera ekki neitt’V þá verði
það hólpið. Þar sem hér er um spánnýja
trúarbragðakenningu að ræða, svo auðvelda
og aðlaðandi, er sízt að undra þótt hún hafi
haft töluverð áhrif. Eftir að hafa staðið í
strangri haráttu fyrir tilverunni og “neitt
brauðs síns í sveita síns andlitis”, mun mörg-
um finnast það Ijúf og hugðnæm kenning,, að
sönn sáluhjálp og lífsvelferð sé fólgin í þeirri
einu dygð, “að gera ekki neitt”.
Nóg af öfgum og ofstæki er líka ríkjandi á
hina hliðina. Þar leggjast öll blöðin á þá
sömu sveif, að verkfallið verði sem fyrst
brotið á bak aftur. Um málamiðlun og sætt-
ir er minna talað. Flestum hugsandi einstakl-
ingum mun þó finnast, að þrátt fyrir alt og alt
sé aðalatriðið að unt verði sem fyrst að leiða
verkfallíð til sem heppilegrasta lykta fyrir
báða málsparta. En slíkt verður aldrei fram-
kvæmanlegt utan löngun tH málamiðlunar geri
vart við sig á báðar hliðar.
Eftir allan þann mikla vaðal og öfgar, sem
blöðin hér hafa nú mestmegnis til hrunns að
bera, var hressandi að lesa grein eina, er
birtist í blaðinu Free Press á laugardaginn í
síðustu viku. Var grein sú með öllu laus við
alt ofstæki og verkfallið rætt af meira víðsýni
en lesendur Winnipegblaðanna nú eiga að
venjast. Enda er höfundur hennar málum
verkamanna mjög kunnugur, þar sem hann er
einn úr þeirra tölu og hefir verið við verka-
mannahreyfinguna riðinn um langt skeið.
Vér skoðum þessa grein hans fyllilega þess
virði að koma fyrir augu íslenzkra lesenda
og birtum hana því hér með íslenzkri þýð-
ingu:
‘ Það er ekki líklegt að margir af verka-
mönnum þeim, sem atkvæði greiddu með
verkfalli, hafi ímyndað sér að verkfallið
myndi standa yfir í mánuð.
Það er ekki líklegt að mennirnir, sem stofn-
uðu til slíkrar atkvæðagreiðslu og hrintu verk-
faliinu af stokkum. þegar úrslit hennar
voru kunn — það er ólíklegt þá hafi dreymt
fyrir því að verkfallið myndi endast mánuð.
En vissulega er það líklegt, að hefðu verka-
menn haldið verkfallið myndi endast eins
lengi og raun hefir á orðið, myndu fáir þeirra
hafa greitt atkvæði með því eða viijað taka í
því þátt. Og það er meira en Iíklegt, að
mjög fáir af málsmetandi meðlimum iðnfé-
lagaráðsins hefðu þá samþykt það eða leyft
að það næði fram að ganga.
Verkfailið hefir nú staðið yfir fjórar vikur. J
Vér höfum öll haft nægan tíma til að at-
huga það og skoða frá öllum hliðum. Það er
fyrsta almenna verkfallið í Winnipeg og má
ef til vill skeðast sem tilraun, gerð að meira
eða minna leyti viljandi, að komast fyrir hve
mikið gildi almenn verkföll hafi sem vopn í
þágu verkalýðsins.
Hvort sem rétt er eða rangt verður ekki
annað sagt, en mjög örðugt sé að skilja
hvernig sú ástæða , að málmvinslumanna iðn-
félaga ráðið (Metal Trades Council) hlaut
ekki viðurkenningu járnverkstæða eigenda
hér í Winnipeg, fái réttlætt að gengið (sé til
atkvæða um samhygðar verkföll. Það er
örðugt að sjá hvernig hægt sé að skoða slík-
an ágreining verkamanna og verkveitenda
nægilega mikið umhyggjuefni verkamönnum,
ekki eingöngu í Winnipeg, heldur Brandon,
Edmonton, Calgary og öðrum borgum, til
þess þeir greiði atkvæði með samhygðar
verkfcdli og taki svo þátt í því.
Það mætti halda leiðtoga iðnfélaga ráðsins
hér í Winnipeg (Trades and Labor Council)
hafa sent úc atkvæða miðana með þeirri hug-
mynd — að nú værj æskilegt að gera tilraun-
ir hvað snerti möguleika almenns verkfalls.
Og eins mætti halda verkamenn hafa greitt
atkvæði og hrint af stað verkfalli með þeirri
hugmynd—sem er mjög ólíks eðHs—, að
dýrtíðin væTÍ að verða of mikil og að verk-
fallið gæti orðið öflug mótspyrna gegn henni.
Þenna mánuð, sem verkfallið hefir yfir
staðið, hefir árangurinn sýnt að undir vissum
kringumstæðum sé mögulcgt að koma verka-
lýðnum til að gera verkföll í stórum stíl. En
ýmislegt annað hefir komið í Ijós í sambandi
við þann sannleik, sem sýnir oss, að betur
hefði verið að siík tilraun hefði aldrei átt sér
stað.
Hvað verkamennina snertir, sem atkvæði
greiddu að gera verkfall sökum óánægju
sinnar yfir dýrtíðinni, þá munu þeir nú, eftir
að hafa þátt í því tekið í heilan mánuð, að
líkindum teknir að átta sig betur á öllu. Er
ekki óhugsandi þeir séu teknir að furða sig
yfir, hvernig það geti atvikast, að ef járn-
verkstæða eigendur hér séu tilneyddir að við-
urkenna málmvinshimanna félagið, þá hafi
slíkt þau áhrif að hnekkja dýrtíðinni.
Eftir að hafa íhugað verkfallið og afleið-
ingar þess í Winnipeg og Manitoba, er ekki ó-
mögulegt að verkamenn séu nú teknir að
glöggva sig á því, að virkileg áhrif verkfalls-
ins hafi stuðlað til að gera dýrtíðina énn
meiri og fjarlægja hvern möguleika að henni
verði hnekt.
Nokkurn veginn óhætt er að ganga út frá
því sem vísu, að hinir ýmsu leiðtogar verka-
manna hafi viljað reyna hve áhrifamikið
heildar verkfall gæti orðið. En það ef örð-
ugt að skilja, hvers vegna þeir völdu þessa
aðferð til þess að fá fullnægt þeim kröfum,
sem gerðar höfðu verið.
Heildar verkfall, eða allsherjar verkfall
öðru nafni, fær eigi skoðast, undir núríkjandi
kringumstæðum, annað en mjög óbein árásar
aðferð. Aðf öll iðnfélög Winnipeg borgar
voru þátt-takandi í allsherjar verkfalli hafði
ekkert í för með sér, er gerði járnverkstæða
eigendur hér tilknúða að viðurkenna málm-
vinslu félaga ráðið, væri þeim slíkt óskap-
felt. Stofnskrám og þingsákvæðum þeim,
er félög þessi hlíta, myndi ekki verða hnekt
þó hver einasti iðnfélaga meðlimur í Canada
gerði verkfall.
Verkfallið var engan veginn þess megnugt
að ná tilætluðum árangri, ef svo færi járn-
verkstæða eigendur neituðu að Iáta undan.
Verkfallið fékk ekki neytt þá til hlýðni.
Allsherjar verkfall raskar öllu lífi borgar-
anna. Þar af leiðandi er áríðandi fyrir borg-
ar yfirvöldin, fylkis yfirvöldin og sambands-
stjórnina að sporna á móti afleiðingum þess.
En engin þessara yfjrvalda hafa rétt eða vald
til þess að neyða járnverkstæðin hér í Winni-
peg að fullnægja þeim kröfum, sem verka-
menn þeirra hafa þeim gert. Þrátt fyrir
stjórnimar eru járnverkstæðin engan veginn
tilneydd að Iáta undan; engin lög eru til, sem
geri þeim slíkt óumflýjanlegt.
Kraftur verkfallsins hrynur því til jarðar.
Það getur ekki þvingað járnverkstæða félög-
in. Stjórnin, sökum þess, fær ekki heldur
neytt þau til hlýðni. Þungi verkfallsins, sem
ætlast var til að legðist á eigendur járnverk-
stæðanna, kemur í raun og veru ekki nærri
þeim.
Járnverkstæða félögin þrjú hér í Winnipeg
geta veitt mótspyrnu út í það óendanlega—
jafnvel lokað verkstæðum sínum og hætt að
starfa heldur en láta undan. Þau verða ekki
buguð á annan hátt en með nýjum lögum.
Verkfallið fær engin ný Iög skapað. Ef járn-
erkstæða félögin á að neyða til hlýðni með
lögum, þá verða lög þau að koma frá stjórn-
inni.
Verkfallið er því í einum skilningi ti'raun
að öðlast viss hlunnindi frá hálfu járnverk-
stæðafélaganna með því móti að þröngva
stjórninni til nýrrar lagagerðar, er neyði fé-
Iög þessi til að láta undan. Hugmyndin er að
stjórnin hljóti að verða við þessu til þess að
koma í veg fyrir hinar illu afleiðingar verk-
fallsins.
Setjum nú svo, að þetta væri gert, stjórnin
þannig þröngvuð til þess að vinna bug á járn-
verkstæða eigendunum, þá liggur þó enn fyr-
ir að sanna hvernig bess> ávinningur vissra
iðnfélaga hér er hugsanlegur ágóði fyrir bá
heild verkamanna, sem þátt í verkfallinu hef-
ir tekið.
Fram úr þjóðmegunar vandamálum Can-
ada verður ekki ráðið með neinum slíkum
krókaleiðum, ekki með almennum verkföll-
um eða með því ófullnægjandi úrræði, að
hækka laun verkalýðsins. Þrátt fyrir þetta
hefir nú allur kraftur hinna sameinuðu iðn-
félaga verið' vakinn með því eina ákveðna
markmiði, að fá viðurkendan rétt örfárra
verkamanna til þess að semja sameiginlega
við húsbændur sína um hærri verkalaun. Að-
ferðin verið krókótt og vafasöm.
Á þessum mánuði verkfallsins hafa verka-
menn þeir, sem athugað hafá afleiðingar
þess, ef til vill glöggvað sig á ofangreindum
atriðum. Eftir sem verkfcdlið lengist og verð-
ur víðtækara, hlýtur vandinn að aukast og
öllum að verða meiri og meiri ráðgáta, hvers
vegna verkamanna leiðtogarnir hér í Winni-
peg bygðu svo mikið á og lögðu svo feikna
mikla þýðingu í þá aðferð, sem vanmáttug
er að bera úr býtum þann árangur, sem kept
er eftir.
Mögulegt er að skammsýni og vanmáttur
almenns verkfalls hafi aldrei verið tekið með
í reikningínn af mönnum þeim, sem ábyrgð-
arfullir eru fyrir að núverandi verkfall var
hafið. Sú hugmynd, að allsherjar verkfall
myndi hafa þær afleiðingar í för með sér, að
verkveitendur og stjórmrnar myndu tilneyð-
ast að hlíta kröfum verkamanna ráðsins, hef-
ir að líkindurfi legið verkfallinu til grund-
vallar.
Það er alkunnugt að leiðtogar verka-
manna hreyfingarinnar hafa litið með fyrir-
litningu tilhögun og úrræði stjórnanna, sem
miðað hafa að umbótum 'að því er iðnaðar-
vandamál snertir í Canada og að eflingu á
kjörum verkalýðsins.
Winnipeg verkamanna leiðtogarnir hafa
hafnað öllum slíkum úrræðum, án þess þeir
sjálfir hafi bent á nokkur nothæf úrræði
verkamanna hreyfingunni til styrktar. Stjóm-
arráð hinna sameinuðu iðnfélaga hér í Win-
nipeg, þó sýnilega eigi það enga pólitiska
stefnuskrá, hefir samt sem áður verið þunga-
miðja, þar kenriingum sólíalista hefir dyggi-
lega verið á lofti haldið og fulltríiar sósíal-
ista þar tekið í öruggan 'þátt.
Blaðið Labor News, sem er staðfest mál-
gagn iðnfélaga ráðsins, hefir ráðist á stjórn-
iria í sambandi við umbóta tilraunir hennar,
án þess þó að eiga nokkura nothæfa stefnu-
skrá til þess að leiða athygli stjómarinnar að.
Allar aðfinslur gagnvart gerðum stjórnar-
innar, sem komið hafa frá blaðinu Labor
News og iðnfélaga ráðinu, hafa verið tilgangs
og kraftlausar, að svo miklu leyti, sem þær
hafa eingöngu verið niðurrífandi. Aðfinslur
þessar stefndu ekki að því að bæta eða efla
áform stjórnarinnar. Voru að eins útskúfum
Og þetta á sér stað án þess um neina not-
hæfa eigin stefnu sé að ræða. Þegar Labor
News er skoðað sem málgagn iðnfélaga ráðs-
ins (Trade and Labor Council), þá er örðugt
að finna í því nokkuð það á síðastliðnum tólf
mánuðum, sem nothæfa þýðingu hafi við-
komandi þeim pólitisku og hagsmunalegu
möguleikum, sem opnir eru yerkalýðnum.
Það er þrungið af frekar óljósum hugsjóna-
kenningum, sem megnan óhug hafa á að
koma til jarðar og binda sig innan' takmarka
þess virkilega og mögulega.
Alt er þetta á bak við almenna verkfallið.
Löngunin að framkvæma eitthvað verkalýðn-
um í vil með einu meistaralegu tilþrifi, sann-
færingin að stjórnin sé að eins lítilfjörlegt
atriði, að pólitiskar athafnir séu að verða
gamaldags og ófullnægjandi — það er and-
inn í Labor News og andinn, sem að meiru
eða minna leyti hefir ríkt hjá iðnfélaga og
verkamanna ráðinu.
Heildar samtök. Það var vopnið mikla, er
átti við eina atrennu að lyfta velferðarmálum
verkalýðsins á hærra svið. En það hefir haft
gagnstæð áhrif. Það hefir sundrað félags-
lífinu, sett fastan allan iðnað, dregið úr ör-
uggleika samfélagsins og hnekt núgildandi
lifnaðarháttum. Og það hefir sýnt, að alt
þetta má framkvæma án þess takmarkinu,
sem kept er að, sé náð eða nærri því konust.
Engin af óhöppum þessum ná sérstaklega
til járnve.rkstæða eigendanna. Samhygðar
verkfallið getur eyðilagt borgina, en það get-
ur ekki neytt járnverkstæða félögin að láta
undan þvert á móti vilja sínum. N
Hefði þetta skilist réttilega í fyrstu, er ó-
víst; atkvæðagreiðslan hefði orðið verkfall-
inu í vil.
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
í Mtjórnarnefnd félagsins eru: Séra Kögnvaldnr Pétnrsaon, forseti.
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bildfell, vara-forseti, 2106 Portage
ave., Wpg.; Slg;. Jðl. JóhanneMnon, skrifari, 957 Ingersoll str., Wpg.; Amk. I.
Blöndahi, vara-skrifari, Wynyard, Sask.; S. D. B. Stephannon, fjármála-
ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Steffin ElnarNNon, vara-fjármálaritari,
Arborg, Man.; Ahui. P. JóhannMMon, gjaldkeri, 796 Victor str., Wpg.; séra
Albert KriMtjfinMMon, vara-gjaldk., Lundar, Man.; og Slgurbjörn Slgur-
jónsNon, skjalavöróur, 724 Beverley str., Wpg.
l-'astafundi heflr nefndin fjóróa föNtudagNkv. hverN mfinaðar.
Sambandsþingið
(Fraanb. trá 1: bls.)
an veginn mótfallinn skatti á mun
aSarvörum (luxuries).
Máli sínu lauk hann meS þeirri
ósk aS CanadaþjóSin gerSi
grein fyrir skyldum sínum og
reyndi af fremsta megni aS stuSla
til þess aS gera Canada aS "bezta
landi veraldar”.
Svar Calders.
Hon. J. A. Calder, innflutningS'
mála ráSh. byrjaSi raeSu sína meS
því aS hrósa Sir Thomaa White
fyrir fjárhagsskýrsluna. Engin til-
raun hefSi veriS gerS til aS leyna
neinu. FjármálaráSherranum
hefSi veriS áhugamál aS segja
sannleikann og hann allan.
Ekki kvaS C^lder tilfelli þetta
útheimta langa raeSu. SagSi hann
áform sitt vera aS stySja fjármála-
og tollatillögur Whites og væri
ekki nauSsynlegt aS réttlæta þá
stefnu meS löngum röksemda-
leiSslum.
Sneri hann sér svo aS ræSu
Crerars. KvaS þann fyrverandi
embættisbróSur sinn hafa skýrt
skoSanir sínar v^l og hreinskilnis'
lega og sízt allra manna vildi hann
þar viS hann deila. Hverjum
ráSherra bæri í slíku tilfelli aS á-
kveSa sjálfur stefnu sína. Eftir
aS hafa vandlega íhugaS alla
málavöxtu kvaSst ræSumaSur
hafa komist aS þeirri niSurstöSu,
aS önnur leiS lægi nú ekki opin
fyTÍr sér en stySja fjármálalög-
in og til þess útheimtist ekki hann
fómaSi hugsjónum síuum eSa sér-
skoSunum i sambandi viS tollmál-
in. Hann gæti valiS slíka stefnu
án þesss aS hnekkja aS neinu leyti
hlunnindum fylkis síns eSa þess
kjördæmis, sem hann væri fulltrúi
fyrir.
SkýrSi hann frá ráSstefnunum
1917, er leiddu til þess aS Union
stjómin var mynduS. ÞýSingar-
miklar ráSstafanir hefSu veriS
gerSar á ráSstefnum þessum, og
um vandamál þau hefSu engir
fjallaS meS meiri áhuga en herra
Crerar; niSurstaSa hans hefSi átt
stóran þátt í aS skapa þann árang-
ur, sem fengist hefSi. — Ekki
k^aSst Calder neita því a,S stjórn-
in hefSi gert glappaskot. Stjóm,
sem á öSrum eins tímum og þess-
um, ekki gerSi “mistök”, væri
ekki þesss verSug aS vera stjórn.
Crerar kvaS hann hafa gegnt
landbúnaSarráSherra embættinu
sjálfum sér til mikils sóma og Can-
ada í heild sinni til mesta hagnaS-
ar. SagSist hafa> lagt <^3 honum
aS halda áfram aS vera meSlimur
stjórnarinnar. — SkoSun sín væri
aS verkefni hans þar væri ekki
lokiS. LagSi ræSumaSur á þetta
atriSi mikla áherzlu; kvaS hinum
fyrverandi ráSherra vera vel kunn-
ugt um þá miklu örSugleika og
vandamál, sem stjórnin stæSi nú
andspænis. Sem stæSi ætti stjóm
in ekki völ á neinum öSrum aS
skipa stöSu hans, því margir mán-
uSir hlytu aS líSa áSur en hinn
nýi ráSherra hefSi búiS sig undir
starfiS. A8 Crerar hefSi sagt af
sér væri því ekki eingöngu stjóm-
inni tap, heldur landinu í heild
sinni. MeS því aS vera kyr hefSi
hann engan veginn stofnaS stefnu
sinni eSa skoSunum í hættu. Á
ráSstefnunum 1917 hefSi veriS
samþykt aS halda áfram þangaS
til friSur væri fenginn og uppleys-
ing hersins um garS gengin.
RæSumaSur kvaS til þá er héldu
því fram, aS stjórnin hefSi átt aS
breyta tolllögunum á núverandi
lingtímabili. Ekki kvaS hann sig
samdóma þeirri skoSun. Stjórnin
hefSi eigi veriS kosin til slíks held-
ur til þess aS framfylgja stríSs-
stefnunni. 1 henni væru bæSi con-
servatívar og liberalar, sem hvaS
tollmál snerti væru aS meira og
minna leyti á andstæSum skoSun-
um. Á þessu hefSi átt sér staS'
samkmulag er stjómin var mynd-
uS og þyrftí þaS nú ekki aS valda
misskilningi. RáSherrunum öllum
væri skiljanlegt aS þegar stríSiS
væri búiS og uppleysing hersins
lokiS, þá mundu ýms spursmál
viSkomandi heimamálum gera
vart viS sig.
MeSlimi þingsins kvaS hann
ekki hafa kosna veriS sökum toíl-
málaskoSana þeirra. TilfærSi
hann herra Henders frá Macdon-
ald, Dr. Cowan frá Regina og sína
eigin kosningu. Kosningamar
hefSu veriS þess eSlis, aS nú væri
IítiS undrunarefni þó ákveSinn
skoSanamunur ríkti á meSal meS-
lima stjórnarflokksins.
MeSlimir mótstöSu flokksins
væm heldur ekki allir hlyntir
frjálsri verzlun. Sumir á meSal
þeirra væru moderates og sumir
jafnvel tollvemdunarmenn. Væri
slíkt lítiS undrunarefni, þar sem
tollmálin hefSu ekki komiS til
greina um kosningarnar. Þeir
(þingmenn mótstöSuflokksins)
hefSu veriS kosnir til þess aS-
vinna á móti Union stjórninni og
herskyldulögunum.
ÞaS kvaS Calder verSa nú aS
úrskurSast, hvort stjóminni, eins
og hún hefSi veriS mynduS, ætti
aS vera leyft aS halda áfram. Nú
yrSi aS úrskurSa hvort sá tími
væri kominn, aS stjórnin ætti aS
rýma úr sessi fyrir annari- HvaS
sig sjálfan snerti kvaSst hann þeirr-
ar skoSunar, aS allar tollmála til-
lögur nú gætu aS eins orSiS til
bráSabyrgSa. MeS því aS stySja
fjárlögin væri hann ekki aS festa
rig neirmi vissri stefnu í tollmál-
um.
ÞaS kvaSst ræSumaSur vita,
aS ef hann hefSi viljaS ná sem
mestri lýShylli, þá hefSi hann átt
aS fara aS dæmi síns fyrverandi
embættisbróSur. Á þann hátt
hefSi hann gert sig aS hetju í sínu
eigin fylki. “Eg hefi ekki gert
þaS,” hélt hann áfram, “og ætla
mér ekki aS gera, af því þaS er
skoSun mín aS þaS sé ekki réM
eSa viSeigándi.”
Búist er viS aS fjármálaumræS-
umar standi yfir alla þessa viku.
-o-
FRÁ NORÐUR-ÐAKOTA.
(Framh. írá 1. bls.)
ina skipa: mentamála umsjónar-
maSur ríkisins (Superintendent of
Schools), akuryrkju og atvinnu-
mála ráSherra og þrír aSrir menn
settir af ríkisstjóranum. Árslaim
þeirra þriggja, sem ríkisstjórinn
setur, eru ákvörSuS $4,000. Árs-
kostnaSur $40,000. Þessi lög
voru marin í gegn um þiijgiS r
hefndarskyni fyrir þaS, aS skjól-
stæSingur Townleys, McDonald,
sem sótti um skóla umsjónar-
manns embættiS í haust, féll viS
kosningamar. KvenmaSur / af
norskum ættum, Miss Minnie
Nielsen, náSi kjöri meS 6—8 þús.
meiri hluta atkv. Þrátt fyrir þaS
neitaSi McDonald aS sleppa em-
bættinu þangaS til Miss Nielsen
dæmdist þaS og hann var rekinn
út af yfir lögmanni ríkisins; en þá
sneri hann sér aS þingsalnum og
kom þessum lögum í gegn meS
atfylgi Townleys og hans liSa. —
Hér ktmur þaS enn þá fram, aS
valdinu er öllu slept viS riíkisstjór-
ann og Townley. EmbættiS, sem
Miss Nielson var kosin til aS skipa,
er bókstaflega frá henni tekiS.
inhverjir þrír vildarmenn Fraz-
esr og Townleys verSa til þess aS
ráSa öllu eins og þeim er fyrir