Heimskringla - 16.07.1919, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. JÚLÍ 1919
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAG A
En hver af öllum þessum alvarlegu eSa síhlæj-
ndi, sorgbitnu eSa sigrihrósandi konum, átti nú aS
^efa hinni ungu, óskírSu dóttur hans nafn sitt.
Gustaf Adolf von Dyanr leit áhyggjitfullur upp
til þeirrar myndarinnar, sem hann í þann svipinn
stóS frammi fyrir.
“Victoria Charlotte, gift hinum ríkjandi greifa
af Dusterborg og Etersheyde 1607—t 1660,” stóS
grafiS á silfurskjöldinn.
Myndin var af konu, meS hátt uppsett hár,
meS breiSa ennisspöng smelta gimsteinum — en
um munnvikin lágu harSir drættir, sem báru vott
um hart hjarta.
Greifinn mintist þess, aS í ættarsögunni er hún
kölluS “stolt og stórráS frú”, sem leiddi margar
óeirSir og málaterli yfir greifadæmiS Dustreborg.
Hann laut niSur og virti fyrir sér hinar mynd-
irnar.
"Christine, Marie, Anne, stiptpríóra aS Hasa-
brunn 1011 —1070.”
Myndin var af konu meS bleiku, hvikulu andlits-
falli, en augu hennar voru svo köld, aS nær því vakti
kuldahroll aS líta á þau.
Hin næsta mynd var af yndislegri, brosandi, lít-
illi konu í búningi I 7. aldarinnar; hún hafSi dúfu á
öxl sér og rósir í keltunni.
drætti, því augu hans sáu eigi annaS en hiS litla, ’
smágerSa andlit greifafrúarinnar.
Augu greifans skinu meS tárafullum ljóma.
“Já, hún skal heita Xenia,” sagSi hann fyrir
munni sér, og sneri sér um leiS frá myndinni og fór
hugsandi aS ganga um gólf í hinum Stóra sal.
Eftir stundarkom nam hann staSar fyrir fram-
an ættbálkinn og leit á hinn nær því óritaSa reit handleggir
Xeniu gre1tc’;rúar. Nær því samsíSa hafSi hann rit-: honum.
aS annaS si.jaldarmerki, þar sem nafn Xeniu skyldí
innan skams aftur standa.
"JanekeSa öllu íremur “Hans Stefan” ríkis-
greifi til Dy.iar, átti nú aS ritast þar.
ÞaS var nýr kvistur á afargömlum stofni. Hann I
vissi frá hve stoltum ættlegg, aS þessi nýi kvistur
var runninn, en hann vissi líka hve algerlega skyldir
voru LSir þeir, er hér átti aS sameina.
“Pólskt blóS!” ÞaS eru eigi annaS en gamlar . erraj
kerlingarsögur, aS eigi megi sameina þaS, sem er'
svo náskylt. Pólskt blóS kælist fljótt á Þýzkalandi |
og gleymir þar uppruna sínum. ÞaS er eigi blóSiS, 1
heldur uppeldiS, er myndar þjóSareinkennin. Pólsktí
blóS! Hver trúir nú lengur á slíkan barnaskap.
Þó skrítiS væri, voru þaS söngvar um brennandi hann virtist aS hafa nokkrar gáfur fyrir var sönglist;
ást eSa hatur, er litla dóttir þýzka ríkisgreifans hjal- enda var þaS hiS eina, er hann lagSi nokkurn áhuga
aSi í draumum sínum. En þaS var líka hiS eldlega á. kennara hans var því mjög ant um> að honum gæf.
pólska blóS, er hafSi nært hana. c c-■ . ,
.! íst tæri a ao taka tramtorum í þeirn hst, er honum
Þá kom sá dagur, er dyrnar á lestrarherbergi
greifans voru opnaSar, og vaggandi litlar fætur gengu
fram til hins þögula manns og tveir litlir holdugir.
breiddu sig í barnslegu sakleysi gegn 1
Stundum stóS þá Jadwika viS dyrnar og leit rpeS
brosandi ánægjusvip á hina litlu Xeniu, er hún í
fyrsta sinn gekk á eigin fótúm fram í mannlífiS. ÞaS
var samstundis aS hún baSst lausnar úr vistinni.
Hvorki peningar né góS orS gátu haldiS henni
kyrri á Proczna.
Hún kysti í auSmýkt á hönd greifans og svaraSi
þeirri list,
i virtist svo meSfædd.
Greifinn félzt á þetta og dáSist jafnvel aS fram-
förum þeim, er hinn komandi erfingi hans þegar
hafSi gert. HvaS Xeniu snerti, þá þótti henni og
gaman aS sönglistinni, en þó var sem margt annaS
væri henni betur lagiS. ÞaS bar viS, aS hún skalf
og nötraSi af bræSi, krepti hinar smáu hendur sínar
og grét af gremju yfir því, aS hún gat ekki nógu
fljótt lært eitthvert lagiS.
En er svo bar til, hafSi greifinn oftar en einu sinni
öllum fortölum hans á þessa leiS: “LátiS mig fara, hugsandi virt fyrir sér hiS litla blómlega andlit og
Vaxkertin blöktu á
Þegjandi og meS einskonar ákafa tók hún
saman muni sína, faSmaSi enn eitt sinn aS sér barniS
: og kysti meS ofsalegri ástríSu hiS litla kjökrandi and-
lit og*mælti:
"Eg elska þig, barn, þrátt fyrir alt. Hugur þinn
í og þitt gullgula hár eru þýzk, en æSar þínar hefi eg elnu
altarinu og hinar glænýju pájshu blógí; eg vona aS þaS aldrei muni segja
grenikvíslir breiddu út einskonar jólailm umhverfis afhendÍ3 sér því eitt sinn mun það sjóða upp { lífinu>
3kírnarfontinn í hátíSarsalnum í Proczna.
Hin síSasta greifafrú af Dynar var nú borin
fram aS drottins borSi klædd í dýrSleg, glitsaumuS
skírnarklæSi.
OrS prestsins hljómuSu sem orgelsöngur í hin-
um stóra sal; í skærum daggardropum kom blessun
himinsins niSur yfir hina ljósgulu lokka skírnarbams-
n . . , , . insogumvegginnleiSsemleyndardómsfullur þyt-:“s8;-“en-na;- Nolckru síðar geklc hann við hönd
Cypnenne, greifmna Dynar, fædd markgreit- ur eftir myndunum, eins og aS höfuSin, meS hinum
inna Le mans de Soiconpierre . stoltu andlitsdráttum, í bænrækni hneigSu sig djúpt
og mjog var tiJ þess aS segja “amen! amenl" yfir hinum síSastaj
j þá er Póllands forna dýrS rís upp á ný úr rústum
[ sínum og niSurlægingu. Niech Zyje Polska!”
Janek leit hál'f forviSa á hana. Hann hafSi heyrt
I orS hennar, þó hægt væri hvíslaS, en hann skildi eigi
viS hvaS hún átti.
Hann undraSist hve ólík Jadwega var sjálfri sér;
en vafSi örmum sínum um háls henni og endurgalt
Tennur hennar voru perluhvítar
kjóll hennar niSurskorinn .......
"Til þeas aS vera lagleg á aS sjá, til þess aS
þóknast piltunum,” hljómaSi fyrir eyrum greifans,
sem bergmál liSinna tíma.
Hann gekk svo frá einni myndinni til annarar, en
leizt eigi á neina þeirra. Alt í einu nam hann staSar
frammi fyrir dökkum, leyndardómsfullum konu-
augum.
ÞaS var fögur og drotningarleg kona, klædd í
hvítt guSvefjarlín, mpS háum pípuhálskraga, sem
lagSist eins og geisladýrS um höfuS henni, svo aS
þaS sýndist nærri því sem myndin stæSi lifandi og
laus í svörtu umgerSinni. HöfuSiS var líþS en hug-
ljúft og elskulegt og háriS gullrautt og glansandi
stóS í undarlegri mótsögn viS hrafnsvörtu augun.
ÞaS var eitthvaS rösklegt, drembilegt og stolt og
frábægjandi í andlitssvipnum, varirnar holdlegar og
drættirnir kringum munninn bentu á gázka og sér-
þótta. ÞaS hlaut aS hafa veriS meistarahönd, sem
málaSi þessa mynd, en þaS var líka auSséS, aS hún
hafSi orSiS aS hætta viS ólokiS verk, því slóSinn
á kjól hennar, fóturinn og gólfábreiSan voru aS eins
lauslega dregin, en ekki fullgerS.
Xenia, greifinna af Dynar, fædd 1560, stóS graf-
iS á silfurskjöldinn. En eigi var dauSaárs hennar
ættstuSli þeirra.
, Á hallarvegnum dundu fallbyssuskotin og greifi
Gustaf Adolf knéféll frammi fyrir altarinu og huldi
andlit sitt í höndum sér.
Því næst tók hann hina litlu dóttur sína í fang
sér, faSmaSi Janek upp aS sér og baSst fyrir frammi
fyrir mynd hinnar framliSnu konu sinnar.
Janek leit meS barnslegum augum, hissa
hverfis sig og strauk hægt hendinni um hiS litla höf-
uS systur sinnar, er hinn svartklæddi maSur hafSi
fyrir skömmu stökt vatni á, og kysti hiS litla sofandi
andlit.
En um sálu Gustafs Adolfs fór ósk og von um
komandi betri tíma.
Vaxkertin voru nú slökt; einnig þau, er tendruS
höfSu veriS umhverfis mynd hinnar fögru Xeniu.
Þótti þá erfiherranum aS Proczna sem hin þögula
guSmóSir rétti sér hina hvítu hönd sína meS kyn-
legum svip í hinum tindrandi augum.
Hann gekk nær, — þaS var einungis hiS villandi
skin hinna slökknandi ljósa, er ollu missýningu þess-
ari. Myndin hékk þar óbreytt , köld og dauS ogf
leit niSur til hans sem endranær meS sínum kyrr-
látu augum.
Gustaf Adolf setti nýja grenikvísl í umgerS
myndarinnar, tók sér penna í hönd og gekk aS ætt-
hennar niSur í hallargarSinn og horfSi á aS hún steig
þegjandi og þurleg í vagninn.
Sólin skein á andlit hennar, er hún leit upp til
.! gluggans, þar sem greifinn sendi henni hina síSustu
kveSju sína og lagSi Könd sína virSulega á brjóst *n^a hörnin,
sér. Þá var hestunum hleypt af staS og vagninn
hvarf á burt, en Janek stóS kyrr og starSi á eftir hon-
um, þar til sólarljósiS blindaSi augu hans. Hljóp
undraS hver þaS væri, er hún minti á. — En er hún
eitt sinn hafSi spilaS lög fyrir hann, og eigi orSiS
mikiS á, og stóS nú hnakkakert og leit til Janeks
sigri hrósandi og hálf-glottandi, þá datt honum alt í
hug hvar hann áSur hefSi séS þessi augu, þaS
var uppi í riddarasalnum, á mynd Xeniu greifajrúar.
Nú fyrst var sem hann fengi eitthvert hugboS
um hve fögur litla dóttir hans yrSi, þá er fram liSu
tímar.
Þegar Janek var 12 ára gamall, var honum feng-
inn kennari og Xeniu kennarakona auk hinnar þýzku
fóstru hennar.
Nú varS skemtilegra á Proczna, þó aS greifinn
væri þögulli en< nokkru sinni endranær og dveldi
mestan tímann í lestrarherbergi sínu og sjaldan sæist
nema um matmálstíma. Þótti hann vera í meira lagi
ómannblendinn, og var nú kent í brjósti um aum-
er urSu aS vera hvert kvöld í hinu
eySilega turnherbergi. Dynar sat jafnaSarlega viS
skrifborSiS sitt og virtist oftast nær sokkinn ofan í
vinnu sína, en augu hans voru þó oft meS börnunu-
um og fylgdu þeim í hinum saklausu leikjum þeirra.
Var þá sem sólskin færi um hiS bleika, tærSa and-
lit hans, er hann sá þau skemta sér saman; og hætti
honum þá viS aS fara aS dreyma einhvern kæran
framtíSardraum.
hann þá burt til þess aS leika viS hunda sína.
Þó Janek litli væri í fyrstu heldur burSalítill, óx
Um hann þó furSanlega og varS stór og sterkur. HiS
frjálsa, ótálmaSa líf barnanna ýmist í þallargarSin-
um eSa úti á mörkinni, lék nú sem léttur vindblær
j um hina ungu limi þeirra. __
En nú fór aS koma ljóslega fram, hve ólík þessi
systkini voru.
Janek var fjörkálfur og stundum nokkuS ódæll.
i ÞaS var hans mesta yndi aS klifra, leika sér og meS
j útbreiddum örmum fagna storminum úti á sléttunum
Hann íhugaSi aldrei þaS, er hann í þann svipinn aS-
j hafSist, en ef honum varS eitthvaS bernskubragSiS
■ á, þá baS han grátandi fyrirgefningar á hugsunar-
j leysi sínu. Hann lifSi aS eins í hinni líSandi stundu
augnabragSsins. En alt fyrir þetta, þá var hann ó- verig látinn sfga niður j ættargrafreitinn. _
j venju blíSlegt og viSkvæmt barn. MeS beiskum
getiS, né hvort hún hefSi veriS gift eSa eigi.
Greifanum sýnist þessi fagra konumynd hljóti bálknur^._______
þá og þegar aS opna varirnar og fara aS hlæja og “Xenia,” reit hann á skjöld dóttur
aS hvíta perlubandiS á brjósti hennar verSi aS stíga “Xenia Anna Eufemia, fædd 28. des. 1838”
og falla undan hröSum andardrætti hennar. Er eigi þetta hafSi hún nýlega hlotiS í skírninni.
smnar,
Nafn
sem hún rétt núna beygi höfuSiS meS einskonar háSs-
brosi, og falla eigi hin dökku augnahár hennar eins
og slæSa fyrir augu hennar.
En þaS er kátlegur misskilningur. ÞaS var aS
eins fugl, sem flögraSi fyrir gluggann og brá skyndi-
legum skugga á myndina.
En þaS er eins og þessi undarlegu augu mæni á
eftir greifanum, er hann gengur aS ættbálknum til
þess aS fræSast um æfiskeiS Xeniu.
ÞaS er skuggalegt þar sem myndin hangir og líS-
ur því góS stund þangað til hanr getur áttaS sig
á hinu fölnaSa fornlega letri.
aS lesa úr því.
“Xenia, fædd 1560”.
Einkis anr.ars er gttiS, en a8 hún sé dóttir Jose
Maximilían og Iccnu hans. fædd barónsfrú Toden-
wart.
Vel má vera aS hún hafi dáiS snögglega. ÞaS
voru miklir óróa-tímár í þá daga. Auk þess hafa
ættbálkarnir frá þeim tímum týnzt eSa veriS mjög
ófullkomlega skráSir.
ErfSiherrann aS Prozna sneri aftur til myndar-
innar.
“Viltu gerast guSmóSir litlu dóttur minnar, fagra
Xepia?” spurSi hann.
Lengi, lengi virti hann myndina fyrir sér.
Heinn mintist nú þess, aS hann eitt sinn leiddi
hina elskuSu konu sína inn í þenna sal og aS hún þá
nam staSar frammi fyrir mynd þessari. HefSi hún
þá orSiS hissa og sagt: “Hve ágæt mynd er þetta.
Mér sýnist hiS fagra andlit heilsi mér, svo meistara-
lega er þaS dregiS. Og sjáSu, Gustaf, hendina, hef-
ir þú nokkru sinni séS fallegri”.
Hlæjandi hafSi hann þá fært hina smágerSu,
heitu fingur hennar aS vörum sér og svaraSi:
Já, virsulega hefi eg. Því dáist eg eigi daglega 1
aS þinni snotru hendi?”
Nokkru síSaf, er hinn kaldi árstími heoti greifa-
frúna í herbergi hennar og hún fór lítiS annaS en
úm hinn stóra ættarsal, hafSi hann oft komiS aS
henni, er hun stóS scm sokkin í draumi frammi fyrir
mynd frú Xeniu.
“Mér lízt svo vela hana,” voru þá venjulega orS
lennar. Þá leit hann eigi á hina dregnu andlits-
ÆtlaSi hann þá einnig aS rita nafn fóstursonarj
síns á hinn auSa reit; tók hann bókfelliS, en hættij
viS og gekk hugsandi stundarkorn um gólfiS.
Hver skyldi geta meinaS honum aS gefa Dynar-
ættinni karlkyns ættlegg, þó hann væri af útlendu,
pólsku blóSi.
Hann hafSi líka svariS föSur hans, aS taka Jan-
ek sér í sonar staS, og ætlaSi hann aS efna þaS, því
honum þótti vænt um drenginn.
En mundi hann eigi á þann hátt skerSa arf Xeniu
og þaS fyrir vandalausan; en þaS yrSi svo aS vera,
En loks tekst þonum þvi augur hennar yrSi engu aS síSur feikna mikill.
Hún skyldi vaxa upp í þeirri ímyndun aS þau
Jar.ek væru alsystkin, og fyrst er hún kæmi á fullorS-
insaldur skyldi hún fá hiS sanna aS vita af munni
föSur síns, ef hann þá yrSi á lífi.
Xenia skyldi sjálf ráSa því, hvort nafniS Hansj
Stefán skyldi innritast viS hliS nafns hennar eSur
Greifinn fleygSi frá sér pennanum.
“Dóttir mín verSur sjálf aS innrita hann
er hún vill hafa nafn hans,” sagSi hann lágt viS sjálf-
an sig og brosti um leiS, “annaShvort á næsta skjöld-
inn, eSa — sinn eiginn. GuS gæfi, aS hiS síSara
mætti verSa!”
j tárum vætti hann sár þau, er hann olli, og græddi
j þau eftir fremsta megni. Vinsamleg orS máttu sín
j alls hjá honum og stóS á sama hvaSan þau komu.
Xenia aftur á móti bar sitt gulljósa höfuS meS
miklu meiri virSingu og var auSséS á öllu, aS hún
fann talsvert til sín. Ákaflyndi hennar bar einnig
j vott um þrjósku og mikla yfirgirnd. Hún stökk
aldrei á bak hesti til þess eingöngu aS hleypa honum
eitthvaS út í bláinn, heldur var þaS til þess aS þvinga
hiS ólma, óviSráSanlega dýr til hlýSni og undirgefni.
Hún sveiflaSi eigi keyrinu til þess aS refsa, helduf til
þess aS sýna aS hún væri sú, er hér réSi, og hún
klifraSi eigi í kapp viS Janek, af því aS henni þætti
gaman aS list þeirri, heldur af því aS hún þoldi eigi
aS nokkur annar væri sér meiri maSur.
Þó Xenia væri ennþá ekki gömul, var hún þó
i bæSi stolt og einþykk. Hún vissi gerla hver hún
j var og hafSi sett skörp takmörk milli sín og hjú-
j anna. Hún skipaSi Janek meS miklu ráSríki, og
1 þótti eigi nema eSlilegt, aS hann sem piltur og lítiS
j eitt eldri, léti í öllu undan henni. Ást hennar til hans
.! var alls eigi svo mjög heit, en hann aftur á moti unni
henni hugástum.
Eitt sinn kom Zigeuna-flokkur inn í hallargarS-
inn. Nokkur af hinum brúneygu börnum, er meS
þeim voru, léku ágætlega á fiSlu og kunnu auk þess
I ýmsar aSrar listir.
, ' Janek varS frá sér numinn og sýndi þeim hina
þar,
III. KAPITULI.
Dapurlega og sorglega barst hljómur klukknanna
frá hallarturnum Proczna út yfir hina eySiIegu sól-
brunnu heiSi; hinn hlýi vindblær bar hljóminn á
vængjum sér langt í burtu yfir skógana og gerSi
kunnugt aS greifi Adolf af Dynar hefSi á sömu stund
í mestu vináttu og fyrirvarS sig eigi aS taka þátt í
j leikjum Zigeuna-barnanna.
Xeniu aftur á móti þótti lítiS til þeirra koma og
leit meS hálfgerSum fyrirlitningarsvip á hin ókunnu
Líkkista hans hafSi þegar um langan tíma staSiS
tilbúin viS hliS kistu hinnar látnu konu hans; svo
hafSi orSiS svo snöggt um erfiherrann aS Proczna,
aS líkt var sem skelfing slæi ýfir alt heimilisfólkiS.
ÞaS var aS vísu all-kunnugt, aS veikindi í hjart-
anu hefSu bakaS hinum einmana manni margar
pínilegar stundir, aS þau sem nagandi eitur hefSu
smáeytt lífsmagni hans og aS mest hafSi kveSiS aS
þe3su eftir dauSa önnu Eufemiu, en eigi hafSi nokk-
ur kvörtun heyrst frá munni greifans né heldur veriS
gert neitt, er ráSiS gæti bætur á meinsemd þessari.
ÞaS var sem honum stæSi alt á sama, eins og hann
eingöngu lifSi í minningunni um hina látnu konu sína;
en hár hans gránaSi meir og meir og hrukkurnar í
andliti hans urSu dýpri og dýpri.
Hann vann meS hvíldarlausu kappi aS riti einu,
en fyrir sakir þess, hafSi hann gengiS úr þjónustu
ríkisins og hotfiS til einveru Proczna. ÞaS var síS-
ustu vikurnar, er hann IifSi, aS svo virtist, sem ein-
hver órói fengi meira og meira vald yfir honum, >og
óskaSi hann þá oft, aS sjá börn sín hjá sér; sýndist
s þá sem ást hans og kærleikur til þeirra hefSi marg-
faldast. Tók hann þá oft um höfuS hinnar litlu
greifafrúr og leit áhyggjufullur í hin dökku augu
hennar.
Var hún ekki af Dynar-ættinni og gat hann vænst
annars af henni en kulda og drambsemi.
En stundum var þó sem eitthvert endurskin af
heitari og dýpri tilfinningum ljómaSi úr augum henn-
Dró þá greifinn léttara -andann og reyndi aS
Gekk hann því næst í þungu skapi um hinn ^nrn spurSi.
Er pabbi ykkar rikisgreifi og a hann aöra eins
skuggalega sal til baka til skrifstofu sinnar. t _ ,
Gluggatjöldin voru nú dregin fyrir hina háu og þessa ?
glugga og dimmir skuggar féllu á hiS gulljósa litla
höfuS á mynd frú Xeniu.
Mörg ár höfSu nú HSiS.
Börn Dynar greifa uxu upp í hinni djúpu einvertt
á Proczna; þau voru svo fjarska ólík, en þó svo inni-
lega elsk hvort aS öSru.
Greifinn hafSi stranglega bannaS þjónunum meS
^inu orSi aS benda til hins sanna ætternis Janeks, því
hann hafSi tekiS drenginn sér í sonar 9taS og enginn
mátti meS einu orSi finna aS því, serti hann sagSi
eSa gerSi.
ÞaS, er ikeS hafSi óveSursnóttina innan veggja
hallarinnar, var nú löngu gleymt.
Jadwiga, hin pólska kona, hafSi veriS kyr hjá
Eftr.i úngu gréifafrú. ,
Og er hún varS þess vísari aS eigi var svo, gekk
; hún þegjandi burtu frá börnunum.
Þetta gekk yfir skilning Janeks,V)g hélt hann á-
I fram aS leika sér viS börnin og kom loks meS blóS
rjóSar kinnar og hálf-ruglaSur í höfSinu aftur til syst-
ur sinnar og skýrSi henni frá, aS dökkmórauSu börn-
in hefSu kent honum margar Hstir. svo sem aS koma
hesti til aS leggjast á hnén, og aS standa á baki hans
hnakklausu.
Næsta dag reyndi hann sjálfur me5 stöku kappi
a’ð leika list þessa, og hætti eigi hversu oft sem hon-
um varS fótamissir fyr en honum hafSi tekist þaS.
Þá er Janek var 7 ára aS aldri, fékk Dynar greifi
honum kennara; en hann kvartaSi brátt undan því,
aS drengurinn væri , þrátt fyrir gáfur sínar, mjögj
latur og ef til vill fremur skilningsdaufuT. ÞaS, er
ar.
hrinda burtu hinum myrku hugsunum.
ÞaS var einn dag aS ókunnugir menn komu aS
Proczna; var þaS málaflutningsmaSur, skjalaritari
og nokkrir dómendur. Sátu þeir lengi aS samtali í
herbergi greifans; heyrSist þá skrjáfa í pappír og
lyktin af heitum pappír lagSi upp frá skrifborSinu.
Greifi Dynar ráSstafaSi nú eigum sínum.
Gústina þjónustumey var á stöSugu rápi fram og
aftur um göngin og hafSi allmiklu aS hvísla í eyru
gamla Ewalds: “Nú verSur þessu ekki breytt,”
sagSi hún, full gremju. “Nú hefir gauksegginu ver-
iS lagt í hreiSur litlu dúfunnar. HvaS ætli greifa-
frúin hefSi sagt, ef hún hefSi lifaS þetta? Gæti hún
nú séS þetta, rnundi hún snúa sér í gröf sínni. —
Hvernig geta menn veriS svo vitlausir, aS gera sínu
eigin holdi og blóSi slíkan órétt og þaS alt fyrir
vandalausar ...... húsgangar ....... pólskt þjófa-
hyski!"
Og Gustina krepti hnefana í heipt sinni. Henni
hafSi aldrei veriS vel til hins djarfa pilts, er ætíS
hegSaSi sér jafn frjálslega og væri hann sannur
greifi.
(Meira).