Heimskringla - 08.10.1919, Qupperneq 6

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. OKTÓBER 1919
Fólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAGA
Baronessa Gertner beit á varirnar. Því næst
hristi hún háSslega höfuðiS framan í brenn*nguna
Reusserk—Taren'berg—Ettisbach, er virtist alveg
frá sér numin, og hegSaSi sér eigi ólíkt ungum skóla-
1 stúlkum.
Úlaníoringjarnir heilsuSu söngmanninum meS
háu ópi, líkt og gömlum vin, enda voru þeir nýkomn-
ir frá ágætum miSdegisverSi, er hann hafSi haldiS
þeim, og voru því nokkuS glaSværir.
Heller-Huningen tók undir handlegg hans og
leiddi hann fram fyrir Xeniu. er á móti venju sinni
gekk nokkur fet á móti gesti sínum.
' ÞaS gleSur mig mikiS aS þér hafiS efnt orS yS-
ar og veitt mér þá ánægju, aS geta í húsi mínu leitt
ySur fyrir þeirra tign,” mælti hún meS hinni skæru,
hægu rödd, og brosti um leiS meS mikilli kurteisi og
vingjarnlega.
Janek Proczna svaraSi hæversklega nokkrum
orSum og kvaddi þá baróninn, er virtist hafa lagt
alla hina sönnu gleSi sína í fingurgómana, og reyndi
meS því fastlega aS kreista hönd Proczna, aS bæta
nokkuS úr hinni viShafnarmiklu kveSju.
Þá er Proczna gekk inn, hafSi frú Clara bent Bea-
trice til sín. Hún leit nú upp til gestanna meS mik-
illi eftirvæntingu og hneigSi höfuS sitt hálf-kunn-
uglega.
En rétt í því mundi hún eftir því aS hún ætti
fyllilega aö fjrrirlíta Donat, og því sneri hún hiklaust
aS honum bakinu, en hafSi þó áSur sent honum hálf-
grett bros.
Greifafrú Xenia stóS undir einum ljóshjálminum
og voru þar all margir af gestunum hjá henni. Svo
virtist sem hún hefSi eigi sérlega hirt um búning sinnt
er litiS var til hinna annara kvenna, sem auSsjáan-
lega höfSu gert sér alt far um aS bera hærra hlut í
þessu turniment fegurSar og prýSi.
Greifafrú Dynar hafSi, þó skrítiS væri, kosiS sér
dökkan búning; var þaS dimmblár silkikjóll meS
samlitum slóSa og voru gulldregnar myndir ofnar um
hann. Enginn skartgripur ljómaSi á hálsi hénnar;
þar voru aSeins nokkrar fjólur, er prýddu hár henn-
''T og brjóst.
Hún var eigi eins lagleg til áS sjá og ella. Yfir
>inum föla svip hennar hvíldi einhver ískuldi, og í
ugum hennar lýsti sér viS og viS illa dulin reiSi.
Frú Leonie og hin trúa fylgikona hennar, Kany
greifafrú, litu eigi augunum af húsmóSurinni. .
• •T-i* *a .iru- j mælti hun meS dularfullu augnaraSi og brosti viS
Er þaS satt, bezta Kany, aS August rerdinand D ^ . Li j- •* c- l-
aetii sér í kvöld aS láta Mrs. Goner koma hér?"
spurói greifafrú Ettish'bach reiSulega.
"Mér þykir ólíklegt aS þessi manneskja sé svo j
óskammfeilin aS koma."
HirSkonan ypti öxlum, En Xenia svaraSi stilli-
lega fyrir hana:
“Þau bæSi hjónin Goner hafa þegiS boSiS, er
«g sendi þeim fyrir hönd ha ís konunglegu tignar. "
Barónessa Gertner lyfti hinu fagga höfSi sínu
og lert til Flandern.
“Hans tign vir^^t hafa lítinn grun um, hve HtiS
viS hirSum um þessa konu og allan flokk hennar.
Eg fyrir mitt leyti skai sýna aS eg full-gömul til þess
að hafa sjálfstæSan vilja, og vona eg aS eg sé þar
ekki einsömul í því máli. Ef Mrs. Goner eigi getur
sjálf séS aS henni er ofaukiS hérna( verSum viS aS
sýna henni þaS.”
“ÞaS er alveg rétt," mælti Flandern.
“Mér Jiggur viS aS hlægja mig máttlausa, er eg
hugsa til þess aS Mrs. Goner var nýlega á grímu-
<dans, klædd eins og ungfrúin af Orleans!
er ensk! Ha, ha, ha!"
undan þeim,” svaraSi hún og brösti mjög sakleysis-
lega. "Þær skilja því miSur menjar eftir sig.”
Xenia yfti aSeins öxlum.
"Einungis á bókum þeirra, barónsfrú, er meS
undirferli reyna aS koma sínu fram,” svaraSi hún
háSslega. Eg fyrir mitt leyti hefi aldrei veriS
hrædd viS birkihrísluna, þó aS eg fyllilega trúi ein-
hverju hefnandi, er siSferSislega sveiíli henni, jafn-
vel yfir stórum börnum."
"GuS komi til( bezta greifafrú! Þér taliS mjög
heimspekilega,” greip forsetafrúin fram í meS á-
kefS, en stóS svo á fætur og rýmdi fyrir Önnu Re"
ginu, er nú kom frá samtali sínu viS frú von Drach
og prinzessu Reusserk.
Hin tigna frú leit spyrjandi og hálf skelkuS á hiS
alvarlega hugsandi andlit Augusts Ferdinand og
lagSi hönd sína á handlegg greifafrúarinnar og
spurSi:
“Fáum viS aS heyra dálítinn söng, vina mín?
Mér mundi þykja fjarska gaman aS kynnast ofurlít-
iS Janek Proczna.”
"Leyfir ySar konunglega tign, aS eg leiSi hann
fram sjálf persónulega? ” Og Xenia gekk tignarleg
milli þeirra yfir til sönmannsins, er stóS viS dyr
gluggsvalanna og talaSi' í lágum rómi viS Becky.
Hönd frú Leonie studdist skjálfandi viS handlegg
Greifafrú De H. biSur aS skila kveSju sinni,” Kany( en augu hennar fylgdu ósjálfrátt hinni tignar-
legu konu. Hún sá aS Xenia gekk til Pólverjans og
Próczna laut hlægjandi niSur yfir hina Iitlu hönd talaSi hægt nokkur orS til hans, og aS Proczna
og svaraSi: ' hneigSi höfuS sitt og rétti greifafrúnni höndina.
"Mér hefir aldrei í lífi mínu fundist jafn mikiS Köld og stolt leiddi Xenia hann fram til þessa
til hennar og í dag, náSuga frú, og vil eg leyfa mér tignarlega fólks, en svipur hans leit út yfÍT þaS, er
aS beiSast þess aS þér vottiS greifafrúnni og dóttur þaS ýeik til allra hliSa og myndaSi tvær raSir.
hennar þakklæti mitt. "YSar konunglega tign mun leyfa mér aS leiSa
Hve skemtilegt var þetta eigi! Clara leit hér fram söngmanninn Proczna, sem eigi aSeins er
sigri hrósandi umhverfis sig, eins og hún ætlaSi aS stjúpsonur föSur míns, heldur ríkisgreifi Hans Stefán
segja: “HafiS þiS heyrt þetta? BrjótiS nú heil'
ann um. hver þessi greifafrú de H. er.”
Becky hneigSi sig bezt hún kunni, en þó var eins
og hún héldi niSri í sér hlátrinum og svipur sá, er hún
Dynar, erfiherra aS Proczna."
Xenia talaSi skýrt og skilmerkilega og leit um
leiS fyrirlitlega til Leonie.
Skyndilegt og ákaft fát fór nú líkt og sjávarbrim
sendi söngmanninum líktist eitthvaS hálfgerSu sam- um alla þá, er viSstaddir voru, og heyrSist eigi til
saerl- 1 annara en frú von Hofstraten, er hún hrópaSi upp
Barónninn stóS á baka til viS Proczna, og snerti yfir sig: "HvaS gengur á! 1 hamingju nafni!" og
lítiS eitt handlgeg hans og bauS honum aS koma
honum í kunningsskap viS þá, er þar voru staddir.
Proczna &ekk viS hliS vin Drach frá einni konunni
til annarar og var honum heilsaS meS brosleitum og
hýrum svip, þar til hann loksins kom aS frú von Hof-
Hún sem straten, er tók heldur fast í hönd hans og mælti:
"ÞaS gleSur mig( aS þér eruS hér. Þér hafiS lík-
“Gott kvöld vina mín!” Furstafrú Reusserk le8a einhverjar nýungar aS segja frá París”
gekk fljótlega fram til Xeniu; dró hún á eftir sér afar
langan slóSa, og klappaSi á herSar henni, eins og
hún ætlaði aS faSma hana aS sér.
“Nú, hvar hafi Sþér manninn fræga? Á aS
geyma Janek Proczna þar til síSar meir? Eg sperti
þegar augun upp í stiganum.
Proczna brosti og leit fyrsta sinn á konu þessa.
er honum virtist eitthvaS einkennileg.
Hin dimmu augnahár Proczna liSu nú aítur niS-
ur sem slæSur. Fyrir augum hans ljómaSi dýrind-
is gullofinn búningur, meS marglitum fiSrildum,
dregnum á fellingarnar. Hann sá marmarahvíta
til greifafrúnna Ettisbach og Tarenberg, er voru frá
sér numdar af undrun.
August Ferdinand sjálfur var eigi síSur hissa og
starSi á greifafrú Dynar, eins og hann hefSi séS ein-
hverja ofsjón. "Janek Proczna bróSir ySar!” hróp-
aSi hann, og án þess aS bíSa svars rétti hann mjög
vingjarnlega höndina aS hinum unga manni og baS
hann hjartanlega velkominn.
Proczna hneigSi sig djúpt niSur*yfir hönd prinz-
ins og afsakaSi dularnafn sitt, og sneri sér því næst
mjög kurteislega aS önnu Reginu( er prinzinn leiddi
hann fram fyrir.
ÞaS var eins og aS hann kendi í brjósti um hana,
er hin dökku- stóru sakleysisaugu hennar litu til hans,
“Janek Proczna? HúsmóSirinn hefir boSiS hönd, er lét hina útslegnu veifu líSa hægt niSur og hjálparlaus og barnsleg. Honum virtist aS hann
konum fyrir hálfri stundu síSan, til þess aS gefa þjón-
inum nægan tíma til aS koma silfrinu undan, mælti
nú hirSkonan og ranghvolfdi í sér augunum.
"Koma silfrinu undan? Og hvers vegna?
honum tókst aS ganga áfram og heilsa stuttlega. héldi í hendi sér litlum fugli, og fyndi hjarta hans
Þá- var sem glampaSi á eitthvaS, er klingjandi berjast af angist.
féll á gólfteppiS. ÞaS var armband, er hafSi losnaS
og féll nú af' handlegg barónsfrúarinnar fram fyrir
“Þetta er ágætt,” tautaSi Leonie fyrir munni sér. faetur Pólverjans.
“Hvers vegna! Er’ ekki Janek Proczna, eins og Janek flýtti sér aS taka þaS upp og rétta þaS aS
allir vita, Pólverji?” eigandanum, er snögglega gaut augunum til hans.
“Þér taliS í gátum, greifafrú. Eg biS ySur að Eins og eldur fór þetta augnatillit um hann allan.
líta dálítiS til skynsemisleysis okkar.” Frá því er hann síSast hafSi sungiS í Parísarborg,
“Þér viljiS þó líklega ekki gefa í skyn — pólsk- hafSi hann eigi orSiS fyrir slíkri kveSju frá konu-
an lipurleik í fingrunum?” mælti nú Flandem og augum.
skelli'hló.
HirSkonan leit ítórum augum til hans.
“Mér datt rétt núna í hug gömul saga," bætti
hún viS og vaggaSi hinu margskreytta höfSi sínu á
hinum skökku herSum. ÞaS er skrítla ein, sem
faSir minn var vanur a3 segja. Ha, ha, ha! Hon-
um var eitt sinn boSið til samsætis meS pólskum
manni, og þaS heldriháttar manni. Þegar víniS
haíSi stigiS til höfuSsins á þessum Pólverja og losaS jiddaralega manns síns. HiS konunglega heimilis
Xenia var hin einasta er tók eftir þessu.
Þjónn einn skýrSi nú hirSkonunni frá því, aS
vagn furstafrúarinnar væri fyrir framan húsdyrnar.
Greifafrú Kan^ gekk út í forsalinn, en alt hitt fólkiS
myndaSi hring, til þess aS taka kurteislega viS þeim,
er þau gengju inn.
Anna Regina gekk nú inn viS hönd manns síns.
Proczna hafSi á ferSum sínum um heiminn lært
aS þekkja mennina. Augu hans höfSu skerpst og
hann sá til botns'gegnum uppgerS og fyrirslátt. And-
lit önnu Reginu var sem opin bók fyrir honum, er
eigi aSeins væri fróSlegt aS blaSa í, heldur og aS
kynna sér blaS fyrir blaS. (
Önnu Reginu kom alls eigi til hugar( aS hiS litla
föla andlit hennar og hin einarSlitla kveSja hefSi
vakiS svo mikiS athygli þessa manns, og þaS löngu
fyr en hann vissi af hvort hún ætti viS nokkra mót-
stöSumann aS stríSa.
Konur herdeildarforingjanna þyrptust nú um
ríkisgreifa Dynar og sýndu honum mikla kurteisi, en
hinir drambsömu foringjar föSmuSu hann meS mikl-
um fögnuSi aS sér, og Drach frændi hans var svo frá
sér numinn af gleSi, aS hann í einhverju hugsunar-
"Syngur eins og fuglinn á grein sinni,” mælti
frú Ettisbach meS mikilli tilgerS.
En August Ferdinand tók nú framí og mæiti:
Ef þér þurfiS einhvern til aS leika undir meS yS'
ur, þá þykist eg viss um aiS frú Goner muni gera sitt
bezta. Hún leikur sjálf ágætis vel.”
Hann hneigSi sig mjög vingjarnlega fyrir for-
ingjafrúnni, er stóS aS baki manns síns.
Fínum roSa sló yfir andlit hinnar ensku konu.
Hún leit niSur og lét hin dökku augnahár síga. En
alt í einu gall viS hin hvella rödd barónsfrúar Gert-
ner, er mælti:
"YSar tign er óbetranlegur háSfugl!” Var þá
eins og ískald vatn færi um hiS fyrsta litla vinsemd-
arblóm( er henni hafSi veriS rétt meSal þessa ókunn-
uga fólks.
Proczna leit á báSar konurnar og háSslegt bros
lék um varir hans. Hann stóS enn eitt sinn upp og
hneigSi sig fyrir frú Goner.
LiSu þá hendur hans yfir nóturnar meS forspili.
Anna Regina hafSi sezt niSur og bent Xeniu og
frú Leonie til sín. Kreisti hún hendurnar um veif-
una og hlustaSi frá sér numin á hina ágætu rödd, er
nú hljómaSi u?n salinn.
Proczna hætti nú söng sínum, reis á fætur og
sneri sér brosandi aS tilheyrendunum. Leit hann
fyrst til hinnar niSurlútu greifafrúar Dynar og þá til
önnu Reginu og forsetafrúar Gertner. HeyrSist
fyrst mikiS fagnaSaróp umhverfis hann. Allir
klöppuSu lófum, nema systir hans. Hendur hennar
láu kyrrar í kjöltu hennar, eins og aS hún hefSi orS-
iS aS steini.
"MótmæliS þér, greifafrú?" hvæsti íl eyrum
hennar.
Xenia leit hægt upp á hiS flyssandi andlit hirS-
konunnar.
“Hvernig þaS?”
"Þér hlífiS hönskum ySar.”
Kaldur hlátur heyrSist frá greifafrúnni, er hún
meS leiftrandi augum svaraSi:
“Pólskur maSur verSur jafnan sjálfum sér líkurl
Eg ætla fyrst aS telja siIfurskeiSarnar mínar áSur en
%
eg fer aS kaupa lárviS.”
“GuS varSveiti mig, kæra vinkona! Þér hafiS
líklega ekki misvirt spaugsyrSi mín? Hversu gat
eg vitaS aS þér væruS svo náskyld þessum fræga
söngmanni.”
"Janek Proczna er hvorki náskyldur mér, né hitt,
þaS er ekkert sameiginlegt blóS í æSum okkar."
"ÞaS er nú dagsatt. Hann er af pólskum ætt-
um. Eg hélt aS þaS væri alt tilbúningur ----- þó vel
settur saman.” Og greifafrú Keny gekk nú fram til
þeirra, er >stóSu utan um stjúpson Dynar greifa og
mælti meS hárri raust: “Nú fyrst fræSist eg um
þaS af greifafrú Dynar, aS þér, öfundsverSi maSur(
etuS af pólskum ættum. ÞaS virSist svo sem örlög-
in hafi viljaS strá út yfir ySur öllum sínum einkenni-
legustu gjöfum, til þess aS vekja athygli manna á
ySur. Mér er mjög vel til Pólverjanna, og eg yeit
engan skáldskap indælli. en þann; sundurskotnir fán-
ar veifa til okkar frá rústum Osterlenkas.”
Frú von Hofstraten sperti upp munn og nef.
"Alt eintóm hræsni,” tautaSi hún fyrir munni sér
hægt, en af beztu sannfæirngu.
“Þér eruS Pólverji?”
Barónsfrú Gertner rauk upp sem kólfi væri skot-
iS og leit mjög hýrlega til Proczna. Þá dró hún
hægt gullkeSju úr barmi sínum og hélt hlæjandi
fram peningi þeim, er hékk viS hana. ‘LítiS á hve
tilfinningar okkar eru líkar. Frá því eg gekk í skóla
hefi eg boriS mynd Augusts hins sterka á brjóstinu,
sem einskonar lánspening.
Frú Leonie roSnaSi undan svip þeim,' er hann
sendi henni. Janek laut snöggvast niSur og leit á
Líkt og flöktandi fiSrildi leiS hún viS hliS hins leysi > fyrsta sinn drakk tevatn sitt sykurlaust.
um tunguhaft hans( stakk hann pentudúknum og
borSbúnaSinum í vasa sinn og lét svo þessa skoSun
í ljós: Pólverjinn er trúr sem hundur. en þó hann
steli, þaS sakar alls ekki.
Mikill skellihlátur var gerSur aS þessu. Leonie
og Flandern voru sem agndofa, en greifafrú Ettis-
bach, frú von Tareúberg og nokkrir hinna yngri for-
ingja tóku málstaS Pólverjans og sóru og sárt viö
lögSu, aS eigi væri til riddaralegri maSur en Janek
Proczna.
Xenia hafSi eigi haft augun af hirSkonunni. Alt
blóS hennar streymdi aS hjartanu( og var sem skýlu
drægi fyrir augu hennar. Er hún loksins sá eitthvaS
skýrara, varS henni litiS til barónsfrúar Gertner.
August Ferdinand þrýsti hönd Xeniu í annaS
sinn og mælti brosandi:
"Þér hafiS gert mig alveg forviSa, greifafrú!
| SjáiS þér ekki hversu allar gullflugur og fiSriIdi eru
handsamaSar af honum?”
Xenia svaraSi hálfgert utan viS sig. Frá því
hönd Proczna hafSi snert hana, var sem ljósrauS rák
kæmi á ný fram á hendi hennar, og eins og hún enn-
1 þá fyndi til keyrishöggsins, er nú um mörg ár hafSi
riddaramerki leiftraSi á brjósti hans, og höfuSiS meS
hinu snöggklipta skeggi, bar vott um staSfestu og
þrótt.
Rétt áeftir gengu þau inn greifafrú Kany og
Goner foringi, aSstoSarmaSur prinzins; var meS
honum kona hans; hún var föl og grannvaxin og
leyndi sér eigi hinn enski uppruni hennar.
August Ferdinand leit glaSlega til allra þeirra,
er voru honum kunnugir, og svo til Janeks Proczna, sem nagandi eitur sviSiS í hjarta hennar. Hún
og var þ» sem einhver brosandi velvildarsvipur skini strauk ósjálfrátt um hina silkimjúku hönd, eins og aS
j úr augum hans.
“Þér hafiS búiS okkur mikla. skemtun í kvöld
náSuga greifafrú,” mælti hann nú til Xeniu og tók GaukseggiS lá í hreiSrinu
vingjarnlega í hönd hennar. ViS erum næstum'
hana langaSi til aS má burtu endurminningu þessa.
Hún heyrSi hina hlæjandi rödd Janeks Proczna.
um allan ókominn tíma.
Brjóst hennar reis og féll af þungum andardrættr forv;tjn eins og börnin( sem aSeins sjá jólatréS gegn
um skráargatiS."
Greifafrú Dynar leit fastlega í augu hans.
“Já. ySar konungslega tign,” svaraSi hún.
og hún reis á-fætur stolt og tignarleg. Nú vissi hún^
hverjar hendur þær voru, sem velt höfSu steininum á
göéú hennar og hvert höfuS hafSi bruggað sár þessi,
og nú sá hún hverjar hvatirnar voru. SkrítiS logn
kom yfir hana; hún fann sig vaxna hverii aras.
Nú voru vængjahurSirnar opnaSar og inn kom þau bua8t viS miklu, en sjá þó meira.
Janek Proczna.
Átta augu litu til hans. Var þá líkt og rafmagns-; en j,ejm er £ móti tekur
XII. KAPÍTULI.
August Ferdinand leiddi Janek Proczna aS
“Má, hljóSfærinu og baS hann aS gleSja þakkláta og for
vera aS þér og margir aSrir muni verSa hissa, og aS vitna áheyrendur meS hljómandi perlu úr hinum ríka
líkt fari fyrir ySur og börnunum á jólakvöldin, er.fjársjóS sínum.
Oftlega eru! Án nokkurs uppburSarleysis, eins og hann hefSi
líka óvæntar gjafir( er veita gjafaranum meiri gleSi,! veriS meSal góSra kunningja, settist nú erfiherran aS
Proczna viS hljóSfæriS og Iét fingur sína leika sem
neisti færi um allan konuhópinn, og greifafrú Ettis- Barónsfrú Gertner tók eftir þessu, en prinzessan j snöggast um þaS.
bach kreisti fast handlegg vinkonu sinnar, Taren- svaraSi hlæjandi:
berg, eins og hún ósjálfrátt ætlaSi aS nota hann sem
verndarhlíf fyrir hjarta sitt.
En augu frú Leonie gengu sem örvapoddar til hins
Ijósbjarta höfuSs, er meS ískaldri kurteisi sneri sér
aS þeim, er inn gekk. Enginn dráttur bærSist í
andliti greifafrúar Dynar.
“Þér eigiS þó, vænti eg, eigi viS hrísluna, greifa-
frú? Því sumar þeirra eru mjög meinlausar ásýnd-
um meS öllu gullprjáli sínu og marglitu böndum —
þar til menn fá aS finna til þeirra.”
Augu Leoniu leiftruSu.
‘’Og þá er þaS of seint, ySar tign, aS komast
frændi
“Hvar
“Eru nóturnar í íreglu?” spurSi Drach
er nú í ósköpum snerist um stjörnu sína.
eru þær? — Hyer hefir tekiS viS þeim?”
“Eg þakka ySur mjög, bezti frændi. Eg tek
aldrei nótur meS mér á ferSalag( en fer eins og
gaukurinn, er lætur aftur augun, af því aS hann
kann sönginn utan bókar."
penmgmn.
“Því fer betur, barónsfrú, aS aSdáun mín fyrir
þessum ágæta forvígismanni riddaraskaparins hefir
slegiS svo föstum rótum hjá mér, aS ekkert fær hagg-
aS þeim. Og eg er stoltur af því, aS þér hafiS faliS
honum á hendur hamingju ySar og kyssi í nafni Au-
gustusar konungs hina fögru hönd ySar.”
"Hún er nú þegar búin aS fanga hann, mælti
riddaraforingjafrúin viS greifafrú Ettisbach og hnipti
í handlegg hennar.
“En segiS mér, bezta greifafrú, hvemig á aS
greiSa úr neti því, er spunniS hefir hina huldu þræSi
sína milli ættar ySar og þessa fræga söngmanns?"
spurSi nú August Ferdinand og strauk aS vanda
skegg sitt og leit brosandi á Xeniu. EruS þer
skyldar stjúpbróSur ySar þrátt fyrir hiS pólska blóS
hans?”
Allir þyrptust nú aS og hlustuSu. Janek brosti
og studdi sig viS stolbakiS.
Xenia beit fast á varirnar, svo leit hún upp stolt
lega en sendi Proczna alt annaS en vingjarnlegt
augnaráS.
“YSar konunglega tign býst sjálfsagt viS mjög
fróSlegum þætti úr æfisögu Dynargreifanna,” svar-
aSi hún brosandi, “ en þér munuS líklega verSa hissa
aS heyra svona einfalda ráSning gátunnar. /Ett
bálkur minn og stjúpbróSur míns eiga ekkert skylt
saman. Hann er pólskur, eg er þýzk. AS því mér
er kunnugt voru þó feSur okkar tengdir nánu vin
áttubandi og Hans Stefán var arfleiddur af pabba,
til þess aS hann skyldi halda viS nafni okkar, er var
aS deyja út.”
HeyrSist nú lágur hlátur.
"Hve ranglát þér eruS, Xenia.”
Proczna reis á fætur og leit í augu hennar og
Meira.