Heimskringla - 28.07.1920, Blaðsíða 4

4. blaðsiða
HEIMSKRINGLA *
WINNIPEG, 28. JÚLI, 1920.
WINNIPEG, MANITOBA, 28. JOLI, 1920.
Til lesenda
Heimskringlu.
Vegna hins óvænta heilsubrests ritstjóra
Heimskrmglu, sem öllum styrktarmönnum
blaðsins er hrygðarefni, og þess, að séra
Rögnv. Pétursson, er annast hefir ritstjórn
nokkurra blaða, getur ekki haldið því áfram
vegna annara starfa er á honum hvíla, höfum
vér — að tilmælum útgefendanna — lofast
til að sjá um útkomu blaðsins eins mánaðar
tíma.
Ef vér værum að taka við ritstjórnarstarfi
þessu fyrir lengri tíma, þætti víst við eiga, að
vér skýrðum með “mörgum fögrum orðum”
frá hugsjónum og stefnu þeirri er við stýrið
eiga að sitja, eins og allir góðir ritstjórar gera.
En með því að slíkt liggur nú ekki fyrir oss,
og að vér erum aðeins að tjaida til einnar
nætur, álítum vér það verk óþarft með öllu.
Þess vildum vér þó geta, að oss er hugleik-
ið að lesendur Heimskringlu fái sinn skerf af
fréttum af því sem við ber, meðan vér erum
við hana, og að þær fréttir verði sannar og
hlutdrægnislaust sagðar.
Værum vér spurjíiir að því’ hver stefna vor
sé eða hafi verið í stjórnmálum, skal hrein-
skilnislega frá sagt, að vér álítum þá eina
stefnu rétta, er þroska hefir í för með sér fyr-
ir einstaklinginn og þjóðfélagið. Að undan-
förnu hefir í þessu landi átt sér stað flokks-
stjórr.arstefnur í þjóðmálum, og hafa bæði
ensk og íslenzk blöð skipað sér undir þær
stefnur. En með þeim höfum vér ekki verið.
Oss hefir fundist að þær væru ekki hin sanna
meinabót stjórnskipulagsins. Þegar stjórn-
mál eru komin á það stig að vera fræðslu-
málastefna, á sama hátt og takmark skóla er
fræðsia, þá álítum vér þau komin í sitt eðli-
lega horf. Það, sem sannfærir oss um gildi
eða raunveruleik þessarar stjórnmálastefnu,
er það, að flokksstjórnimar hafa í öllum lönd-
um smátt og smátt breyzt í þá átt, og nú síð-
ast jafnvel hér í þessu unga allsnægtalandi.
Ef að síðustu kosningar í þessu fylki bera ekki
þetta með sér, veit eg ekki hvað gerir það.
Þroskun í þjóðmálum er eins óumflýjanleg
og þroskun einstaklingsins. Bændahreyfing-
in svokallaða, er þroskun í stjórnmálum, frá
því sem var í þessu fylki. Að ætla sér að
hefta hana, eins og Norrisstjórnarflokkurinn
reyndi við síðustu kosningar, er að sjá ekki
hvað er að gerast. Conservativar skildu bet-
ur tákn tímanna- og tóku saman höndum við
hana í kosningabaráttunni nýafstöðnu. Og
þó ýmsar spár og bollaleggingar eigi sér sta§,
um það, að þeirri samvinnu sé nú lokið, fáum
vér ekki betur skilið, en að hún í reyndinni sé
enn sú sama og áður, og að alt mæli með því
að hún haldi áfram. Skoðanalega heilsum
vér með fögnu^ hverjum þeim pólitízkum
vagni, er ejtthvað í áttina líður, áttina til
framfara,-
Heimskringla átti um lengra skeið en nokk-
urt annað íslenzkt blað hér því láni að fagna,
að vera vinsælasta og alþýðlegasta blaðið á
meðal þjóðflokks vors vestan hafs. Hún
var lengi eina blaðið, er athvarf var hér
frjálsra skoðana og einstaklingsréttar. Eng-
an höfum vér heyrt anrvið segja um hana, á
meðan B. L. Baldwinson var eigandi og rit-
stjcri hennar.
Gæti útgefendur hennar þessara gömlu
kosta, og gefi alvarlega gaum að því að hlúa
að þeim og vernda þá, er sjáanlega ekkert því
til fyrirstöðu, að hún á ókomnum tíma njóti
hylli og vináttu allra góðra íslendinga; verði,
í einu orði sagt, blað fólksins.
Þótt tími vor verði skammur við blaðið,
langar oss til að bæta við efm þess og skipa
því í deildir; er auðveldara að finna ýmis-
legt í blaðinu með þeim hætti. Hm helztu
af málefnum þessum eru búsýsla- málefni
kvenna og eitthvað fyrir börnin að lesa; svo
og um viðskifti, um bækur og rit, góð ráð og
ýmislegt til skemtana. Vér vonumst til að
geta komið deildum fyrir um þessi efni strax,
þó ennþá séum vér ekki nægilega kunnir rúmi .
blaðsins, til að vita hvort þær byrji allar í
þessu blaði.
Með þetta fyrir stafni ýtir Heimskringla þá
í þetta skifti úr vör.
Stefán Einarsson.
íslendinga getið í inn-
gangi heimsfrægs rits.
Grolier’s bókaútgáfu félagið kannast af-
laust flestir íslendmgar við, þó ekki sé nema
af fjölfræðibók þeirri handa börnum (Book
of KnowIedge), er það hefir gefið út og
margir Islendingar eiga. Nýlega hefir félag
þetta gefið út manrikynsjöguna eða veraldar-
söguna. Er það ritverk í mörgum bindum
og meira og fullkomnara verk en nokkurt ann-
að safn af því tagi, er áður hefir sézt. Höf-
undarnir, er að ritsmíði þessu standa, eru að
minsta kosti 50 að tölu. og eru allir meira en
minna viðurkendir gáfu- og fræðimenn. Einn
þeirra, sá er innganginn ritar að sögunni, er
Bryce greifi, fyrrum fulltrúi Breta í Banda-
ríkjunum, og annálaður rithöfundur um sögu-
leg efni. (Hann hefir meðal annars skrif-
að kafla úr sögu Iranna, sem nær yfir tvær
óljósustu og dimmustu aldirnar í sögu þeirra;
sögu Suður-Afríku’ og um ameríska þjóðmeg-
un — The American Common Wealth — sem
hann er kunnastur fyrir vestan hafs.) — Á sá
inngangur auðvitað að vera nokkurskonar yf-
irlit yfir söguna, sem beinir huga að undir-
stöðuatriðum hennar, og bregður upp Ijósi um
það, á þverju veraldarsagan í stnu sannasta
eðli byggist- Hefir mikinn Iærdóm þurft til
þess að rita þetta, til þess að tína upp í inn-
ganginn alla þá rauðu þræði, er þar áttu að
vera, en sleppa hinum flekkóttu úr, er þar
áttu ekki heima. Ritið í heild sinni verð-
skuldar að skrifað sé um það langt mál, en
það var þó ekki tilgangur vor að þessu sinni,
heldur hitt, að benda á það, er í inngangi þess
er sagt um Island og íslendinga; þýðum
vér þann kafla: v
“Vér getum ekki gengið fram hjá því hér,
að benda með fáum orðum á það, er smærri
þjóðirnar leggja ti! heimsmenningarinnar,
enda þótt þess ætti ekki að vera þörf. Eng-
um manni, er rækilega hefir kynt sér það efni-
þau samt lifað, ef sagan nýtur sín, og þann-
íg orðio heiminum til ómetanlegrar blessunar
á ókomnum öldum.”
Svipað þessu farast höfundi þessum orð.
“Of langt eðci of skamt” hefði þetta eflaust
þótt ganga, ef vér eða einhver Islendingur
hefði sagt það. En nú er þetta úr annar
skúffu tekið, og geta þeir auðvitað, sem finst
það ekki rétt skoðað, átt um það við höfund-
inn.
Viðreisn Belgíu.
Fá lönd áttu um eins siór og alvarleg sár að
binda að stríðinu mikia loknu, og Belgía.
Eins og mörgum mun minnisstætt- óðu
Þjóðverjar yfir landið í byrjun stríðsins, og
öll þau ár, er það stóð yfir, var Belgía á þeirra
valdi, að einum ellefta hluta hennar undan-
skildum. En alls er stærð hennar talin
11373 fermílur.
Öllþ au hörmungarár belgísku þjóðarinnar,
rökuðu Þjóðverjar saman afurðum landsins.
Þeir þursugu hafra-, rúg-, hör-, vín- og hveiti-
akrana, og kolanámur, járnbrautir og verk-
smiðjur þess notuðu þeir óspart í þarfir stríðs-
ins. Frá forðabúrum landsins gengu þeir öll-
um tómum. Og það af landinu, sem þeir gátu
ekki á annan hátt notað, gerðu þeir að víg-
velli.
Ofan á alt þetta bætist svo það, að sjÖundi
hluti allrar belgísku þjóðarinnar, eða nálægt
því ein miljón manna, var hernuminn og flutt-
ur til Þýzkalands’ og látinn vinna þar verstu
og óþrifalegustu vinnu fyrir Þjóðverja.
Sá hluti þjóðarinnar er heima í Belgíu var,
gat auðvitað enga björg sér veitt, og hefði að
öllum líkindum tortímst, ef Bandaþjóðirnar.
og einkum Bandaríkin, hefðu ekki þá séð
henni fyrir vistum.
Öll þessi svöðusár þurfti þjóðin að binda
um og græða eftir stríðið.
Hvernig hefir henni farist það? Með
dæmafáum áhuga, ástundun og elju hefir
Belgía á stuttum tíma bætt svo hag sinn og
afkomu aftur, að hún er í því efni komin |
lengra á veg en nokkur hinna Evrópuþjóð-
anna, er í stríði átti.
Á einu friðarári hafði Belgía svo mikla
matbjörg veitt sér, að hún gat hætt að skamta
yið gamlai- verksmiðjur
:ð, sem Belgía hefir ekki
!an la.
vinir Belgíu hafa aftur byrjað að
senda henni pantanir sínar.
Ef kolatekja Frakklands og
Þýzkalands yxi bráðlega’ og ef
skyndilega yrðu bættar járnbrautir
iFrakklands og Luxemburg, svo
hægt væri að flytja eldsneyti og
málrn inn til Belgíu, yrði þess skamt
nð bíða, að Belgía yrði heiminum
'kæður keppinautuv, að því er járn
og stáiCIjúriing snertir. Verk-
smiðjurnar er þar hefír verið kom-
ið á fót í stað þeirra er Þjóðverjar
eyðilögðu, eru allar af nýjustu gerð
sem gera mun Belgíj auðvelt að
keppa
annara
Eitt er p
farið varlvuta af, fremur en önnur
lönd, síðan vtríðinu létí'. En það
eru verkföll. Verkamannafélög eru
nú fimm smnum fleiri þar en fyrir
stríðið. Og hafa á árinu 1919
orðið þar 400 verkföll. Ný lög
þafa þar verið samþykt, er heimila
stjórninni að skerast í leik og taka
að vissu leyti fram fyrir hendur
verkamanna og vinnuveitenda, og
jafna misklíðarefni þeirra. Hafa
lög þessi gefist svo vel, að sjö átt-
undu af öllum verkföllum, er átt
hafa sér stað, hefir verið ráðið til
lykta á friðsamlegan hátt’ og með
sátt og samkomulagi beggja máls-
aðilja..
Vinnulaun 'voru Iág í Belgíu fyrir
stríðið. Nú eru þau þrefall hærri
en þá, og er það þakkað verka-
mannafélögunum. Vinnutíminn er
8 stundir á dag 6 daga vikunnar.
Að meðaltali er kaup verka-
manna í algengri vinnu I—2 fr. á
klukkustund, handverksmönnum er
goldið hærra kaup.
Vínbann, er á stríðstímunum var
Iögleitt í Belgíu, hefir að dómi
Kiáney Pifls, 5§c askjan,
eða sex öskjnr fyrir $2.59, kjá öU-
om lyfsölnm eða frá
The DODÐ’S MEÐICFNE Co.
Toronte, Oat. • I
assesors, og Magnúsar prófasts í
Hvamm' I-aSir þeirar var séra.
Magnús, prestar á Kvennabrekku,,
síðar sýslumaöur í Dalasýslu.
Hann kom úr utanfor 1684,,
komst heim að Sauðafeili og dó>
þegar. Kona hans var GuÖrún
Ketilsdóttir prófasts í Hvammi í.
Hvammssveit, Jörundssonar, Hálf-
dánarsonar á Miðfelli. Bróðir
Magnúsar var Leirulækjar-Fúsi, er
ýmsar sagnir eru af. Faðir þeirra
var séra Jón prestur á Kvenna"
brekku, sonur Orms er lengi bjó í
Gufudal og talinn sýslumaður í
Barðastrandarsýslu 1589. Seinn-
kona Orms var Ragrihildur Odds--
dóttir á Borg í Borgarfirði. Faðir
Orms var séra Jón er hélt Vatns-
fjarðarstað, og síðar Gufudai
1564. Faðir hans var Þorleifur,
er bjó í Þykkvaskógi og druknaði
í Rifi undir Jökli 1536. Þorleiif-
ur var sonur Guðmundar sýslu-
upp um I 1 10 prósent (svo gífurleg var dýr-
tíðin þar), voru komnar það niður, að þær
getur dulist, að áhrif smáþjóðanna í þá átt, j hana út úr hnefa Vörumj sem stlgið höfðu
eru oft margfalt meiri en storþjóðanna, þo
meira rúmi sé varið í sögunni til að Iýsa hin-
um síðarnefndu. Að táka Israelsmenn sem
dæmi nægir til að benda á það, að slíkt átti
sér stað í fornöld. Og að því er yfirstand- I
andi tíma, eða nútíðina, snertir, Ieyfum vér
oss þessu til sönnunar, að benda á ísland.
Islendingar eru mjög fámennir, jafnvel enn ,^0“rðu’af” vefoaðl^erksmrðj
þá fámennari en IsraeiIsmenn voru. lala
, . . , , . , manns á Hafurlhesti og Jarþrúðar,
þeirra er velferð landsms unna, att dóttur þorleifs hirSstjóra á Reyk.
tmkinn og góðan þátt í viðreisn ^ hólum Qg konu hans Ingvildar
landsins Telja menn að ekkert Helgadóttur frá Stóruökrum,
svipað því er raun varð á, hefði GuSnasonar. MóSir ingviIdar
orð ð fram^itt ef vmsala hefðijvar Stóruakra-Kristín Þórsteins*
verið leyfð- Voru þar fyrir stríð-1 dóttir hirSstjóra ólafssonar. Koma
-ð druknir 6 lítrar (pottar) af hér gaman stærstu ættiT landsins.
voru þó ekki nema 244 prósent hærri en fyrir , hverjum manni að jafnaði á ári, en Djúpfirðingaætt og Oddaverjaæt/
en Israeismenn voru
þeirra hefir að líkindum aldrei farið mikið
yfir 80 þúsundir. Þeir hafa búið á eyju af-
skektri, fjarlægri og slitinni frá menningar-
umheimi sínum, af hinum úfnu, djúpu og
dimmbláu Atlantsálum. Sambands þeirra við
Evrópu, sem þeir þjóðernislega eru komnir
af, og Ameríku’ sem þeir í landfræðislegum
skilningi heyra til, var slitið eða heft svo, að
þess gætti lítils. En saga þeirra, frá því er
þeir tóku sér þar bólfestu sem norrænir útlag-
ar, árið 874, og til þess er lýðveldið leið undir
lok, árið 1264, er svo full af fjölbreyttum og ,
veigamiklum fróðleik, að hún að sumu leyti
á hvergi sinn líka í öllum heimi. Bókment-
irnar, er eftir þessa svo fámennu en bráðgáf- j
uðu þjóð liggja, eru í sannleika sagt þær
undraverðustu forn-bókmentir, sem nokkur
siðuð þjóð hefir eftirskilið heiminum; bók-
stríðið- I lok stríðsins var ein miljón manna
atvinnulaus. Síðastliðinn febrúar var eng-
inn vinnulaus, er vinnu æskti. Allar járn-
brautir, níu tíundu af kolanámum og þrír
um, hafa tekið
til starfa eins og áður eða fyrir stríðið. Með
sköttum var áætlað að ná þyrfti inn fé, sem
næmi 60 miljónum dala. En þær inntektir
urðu 90 miljónir dala, eða einum þriðja meira
en áætlað var. CJtfluttar og innfluttar vörur
námu til samans síðastliðið ár rúmri biljón
dala. Þó það sé lítið. borið saman við það,
sem átti sér stað fyrir stríðið, er það mikið
þegar litið er á það, að vöru-útflutningurinn
er rétt að byrja aftur í Belgíu. Fyrir stríðið
var umsetningin öll (útfluttar og innfluttar
vörur) ein biljón og sjö hundruð miljónir.
Samvinnu aðferðinni (co-operatrve meth-
od), sem í Belgíu varð, þarfarinnar vegna, að
beita í kaupum og sölunv fylgdi óhjákvæmi-
lega það, að einstakir menn gátu ekki auðg-
'ast á viðskiftum landsins. Hjá Bretum var
Belgía svo lánsöm, að fá 250 miljónir dala lán
með 5 prósent; riotaði hún það til þess að
Að
aðeins einn þriðji úr lítra nu.
sama skapi hefir heilsa manna
batnað og glæpum fækkað.
f marz síðastl. var kvenfólki, 21
B. — Móðir Sigurðar en kona
GuðFrands í Vogi, var SigríSur
Guðbrandsdóttir ríka, bónda í
Hólmlátri, Magnússonar t Syðra-
,árs og þar yfir, veittur atkvaeðis- Hraundal, Guðbrandssonar f
réttur í sveita- og fylkismálum., Xungu £ Hörðadal, Hannessonar
Fylgdu kaþolskir kveriþjoðinm að I prests á Staðarbakka (1738—
málum. Varð það til þess að
jafnaðarmenn skiftust í tvo flokka
og var annar flokkurinn með en
hinn móti réttindum kvenna. Auð-
vitað hefir þar meira mátt sín ó-
beitin á kaþólska valdinu, en valdi
kvennanna. Að Paul Hymans
undanskildum, ráðherra opinberra
verka, voru liberalar flestir á móti
atkvæðisrétti kvenna.
mentir, sem að gildi og þýðingu til, taka fram ^ mllj6n da|a virði af vörum, sem
forn-þýzku, rómversku, russnesku og jafnvel Bandaríkjaherinn seidij er hann fór þaðan.
keltnesku bókmentunum. En þrátt fyrir það
leiða evrópískar mannkynssögur fsland svo að
segja hjá ser og minnast þess varla. Afleið-
ingin af því er svo sú, að Evrópuþjóðirnar
flestar — að Skandinövum undanskildum —
vita ekki meira um ísland og Islendinga, en
hverja aðra ósiðaða og menningarlausa þjóð,
vita ekki um íbúa eyjarinnar undraverðu, sem
búið hafa þar við “náttúrunnar ís og eld” í
meir en þúsund ár, og eru á svo háu menning-
arstigi, að sumar stórþjóðirnar mega bera
kinnroða fyrir því, að standa þeim ekki jafn-
fætis.
Stríð, stjórnmál og verzlun eru mál, sem
vanalega eru rík í hugum stórþjóðanna. En
hugmyndin um mannlegt eðli, mannlegar til-
finningar eru oftast ljósari og gleggri hjá smá-
þjóðunum. En einmitt þau áhrif, er koma
fram í andlegu lífi þjóðanna, þ. e. í bókment-
um, heimspeki, trúarbrögðum og 7list’ það
eru þau áhrif sem sérstaklega og í svo víðtæk-
um skilningi snerta söguna. Hvort sem þessi
áhrif koma fram hjá stórþjóðunum eða smá-
þjóðunum, er það hlutverk sögunnar, að Ieysa
þau úr álöguin gleymsku og glötunar, færa
heiminum þau og sýna þau í öllum sínum víð-
tæku afleiðingum og myndum- Að einangra
þau áhrif er ekki rétt, því þau eru í eðli sínu
ótakmörkuð. Sökkvi landið í sjó og hníg
þjóðin í val, er þau urðu fyrst til hjá, get:
(Hreinn ágóði Belgíu á þeim kaupum er talinn
5 miljónir dala.
Járn og stáliðnaðurinn er lengst að ná sér
aftur í Belgíu. Þjóðverjar fóru herfilega
með stálverksmiðjurnar, eyðilögðu suma
hluta þeirra en ræntu og rupluðu því er nokk-
urs virði var. í héröðunum Liege og Hainout,
þar sem mest var af verksmiðjum, virtist sem
eyðileggingin væri framin eftir fyrirskipuðum
reglum af hálfu Þjóðverja. Af 75 járn-,
stál- og glerbræðsluofnum og af 140 stál-
verksmiðjum, er þar voru árið 1914, var
meira en helmingurinn gereyðilagt eftir stríð-
ið. Og einu af stærstu stálverkstæðunum
þar sem framleidd var í á mánuði um 50 þús-
undir tonna af járnvöru, og metið var fyrir
stríðið 45 miljónir franka, ræntu Þjóðverjar
með öllu og fluttu heim til Þýzkalands.
Þótt ráð sé nú gert fyrir, að Þjóðverjar
skili öllu þessu aftur, hefir þetta samt ærið tap
í för með sér fyrir Belgíu. Bræðsluofnunum
verður aldrei skilað aftur óskemdum; bæði
þá og annað verður að gera við; en það hlýt-
ur að hafa mikinn kostnað í för með sér, þar
sem alt, er að því lýtur, er enn í svo háu verði.
En þrátt fyrir alla þessa torfæru á vegi iðn-
aðarins í Belgíu, hafa margar af járn-, stál-
og glerverksmiðjunum aftur tekið til starfa-
Vinna sumar þeirra bæði nótt og dag, enda
bíða þeirra ótal verkefni. Útlendir viðskifta-
Mianingar
hjónanna SigurtSar Guðbrandsson-
sonar og Guðfinnu Benedikts-
dóttur.
I.
A. — SigurSur var sonur Guð-
brandar ibónda í Vogi, Oddsonar
bónda á KjallaksstöSum, GuS-
brandssonar bónda á Þingvöllum,
Oddssonar, Arngrímssonar. Sonur
Odds á KjaHaksstöSum og bróSir
GuSlbrandar, var Jón faSir Þorleifs
prests á SkinnastaS í öxarfirSi^
hinn lærSasti klerkur á sinni tíS.
— Kona Odds á KjallaksstöSum
var ÞuríSur ljósmóSir Ormsdóttir
í Fagradal, SigurSssonar í Langey,
Ormssonar.
Kona GuSbrandar á Þingvöll-
um var ’ngibjörg Gunnlaugsdóttir
prests á Helgafelli (1755), dó á
Kirkjubóli í Langadal.hjá syni sín’
um, séra Gísla, I 796, 83 á.-v, Séra
Gísli dó 1813. Gunnlaugur prest
ur var sonur Snorra próías's i
Helgafelli attestatus, er dó 1 75 2.
Snorri prófastur var kennari
Hólum. Atti Kristínu dóttur séra
Þorláks, prests á Miklabæ. Ólafs-
sonar þar. — Snorri prestur var
'aunsonu: Jóns prests. fyrst í
HjarSarhoIti, sifan sýs’.umaSur i
Dalasýs!:. MóSir Snorra pr M asts
hét Karitas Snorradóltir. Jón
prestur og sýslumaSur vnr albróS-
ir Árna Magnússonar consistorial
1767), Þorlákssonar sýslumanns í
Dalasýs’lu, síSan í ísafjarSarsýslu,
dó í stórubólu 1707. Þorlákur
sýslumaSur var gáfumaSur og
skáld gott. Hann orti vísu þessa
til fylgdarmanns síns í stórhríS, ti’I
öxarárlþings:
Þótt slípist hestur og slitni gjörS
slettunum ekki kvíddu;
hugsaSu hvorki um himin né jörS,
haltu þér fast og ríddu.”
Þorlákuit sýslumaSur var sonur
GuSbrandar sýslumanns í há’Ifu
Húnalþingá, þess er inni brann á-
samt konu sinni á Lækjamóti í
VíSidal 1719, þá 79 ára gamall,
Hann var einnig lipurt skáld. FaS-
ir GuSibrands var Amgrfmur lærSi
á MelstaS og olfficiallis herra GuS-
brandar Hólabiskups náfrænda
síns. FaSir Arngríms lærSa var
Jón bóndi á AuSunnarstöSum
Jónsson. MóSir Jóns á AuSunn-
arstöSum og . amma Arngríms
lærSa var GuSrún dóttir Jóns l.ög'
manns Sigmundarsonar. MóSir
Jóns Iögmanns var Sólveig Þórleifs
dóttir og VatnsfjarSar-Krístínar.
Sólveig var föSursystir Þorleifs
hirSstjóra á Reykhólum, sem
nefndur er hér á undan, og kominn
frá DjúpfirSingum. FöSur- og
móSurætt SigurSar eru hér raktar
saman, og læt eg þaS hlýta, þótt
á marga vegu aSra mætti rekja
ættir þessar.
- /
II.
A. — GuSfinna kona SigurSar
GuSbrandssonar, sem ættfærSur
er hér á undan, var dóttir Bene-
dikts. er kendur var viS Orrahól á
Fellsströnd, en bjó í Kambsnesi
um hríS. Kona hans GuSfinna
Jónsdóttir. Benedikt var Gestsson
Sæmundarsonar í Sveinatungu.
MóSir Benedikts var Rannveig,
dóttir séra Steindórs í Hvammi í