Heimskringla - 20.10.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSlöA
HEIMSK.RINGcA
WINNIPEG 20. OKTÓBER 1920
REIMSKHLNGLA
(StefnaS 1S8«.)
Krmnr öt A hrrrjnm niSrikadcfl.
trtjcefendnr ot eisendnrt
Í HE VIKiNG PRESS, LTO.
VerT5 blatSsins er «2.00 árgangurinn, sé
hann borgatSur fyrirfram, annars «2.50.
Allar borganir sendist rábsmanni blatJs-
ins. Póst- etia bankaávísanJr stílist til
The Viking Press, Ltd,
Ritötjóri og rá<5*ma$ur:
GUNNL. TR. JÓNSSON
Skrifntefa*
728 SHáRRROOKG STRKET, WIJÍRIIPEG.
P. O. Box 3171 T«1»I»I N«537
WINNIPEG, MAN., 20. 0KTÖBER, 1920.
Sykur.
Sykurverðið í Bandaríkjunum hefir lækk-
að að stórum mun þessar síðustu vikur, svo að
nú má fá sykur keyptan þar í smásölu á 12
cent pundið, og er 'það helmingi lægra en var
fyrir ári síðan. Útlitið er jafnvei að sykur-
inn lækki ennþá meira í verði.
Hér í Canada horfir málunum öðruvísi við.
Að sönnu 'hefir sykurverð lækkað um örfá
cent á pundinu, en ekkert svipað því sem í
Bandaríkjuoum, og er sykurverksmiðjurnar
sáu fram á, að hagur myndi vera fyrir Can-
adamenn að kaupa sykur frá Bandaríkjunum,
þrátt fyrir tollinn, fóru eigendur þeirra til við-
skiftaréttarins í Ottawa og báðu hann hjálpar
gegn þessari yfirvofandi hættu.
Viðskiftarétturinn var, sem kunnugt er,
stofnaður í þeim tilgangi, að hafa gætur á
verðlagi í landinu, sérstaklega þó í þeim til-
gangi að sjá um, að ekki væri okrað á lands-
mönnum. Starfsemi hans hefir ekki reynst
eins happadrjúg alþýðu manna og gert var
ráð fyrir í fyrstu, og venjulegast var það svo,
að þegar rétturinn ákvað að einhver vara
væri og dýr seld, þá neituðu framleiðendurn-
ir að hlýða þeim úrskurði, og kváðu réttinn
ekki hafa úrskurðarvald til þess að fastsetja
verðlag, og gaf hæstiréttur ríkisins úrskurð
þeim í vil í einu eða tveimur tilfellum. Dýr-
tlðin Iækkaði því Iítið fyrir aðgerðir við-
skiftaréttarins, þó að hann á hmn bóginn
héldi nokkuð í hemilinn á framleiðendunum
og heildsölunum, svo að verðlag þeirra gengi
ekki fram úr öllu hófi.
En nú horfir málunum öðruvísi við. Áður
meðan viðskiftarétturinn átti að vaka yfir
velferð alþýðunnar, var hann svo að segja
magnlaus, að því er hann sjálfur áleit. En
er verksmiðjueigendurnir koma til hans og
biðja hann að varðveita sig frá skaða af
verðhruni, bregður rétturinn strax við og ger-
ir úrskurð samkvæmt vilja og kröfum þeirra,
og dregur þá ekki í efa að hann hafi vald til
slíks.
I úrskurði, sem viðskiftarétturinn gaf 13
þ. m., ákveður hann, að sykur megi ekki
selja hér í landi fyrir minna en 21 cent pund-
ið, að viðbættu flutningsgjaldi, og að þetta
verðlagsákvæði skuli gilda til áramóta. Einn-
ig bannar rétturinn innflutning á strausykri á
þessu tímabili. Segir rétturinn í úrskurði
sínum að þetta sé gert til þess að sykurverk-
smiðjurnar þurfi ekki að líða skaða í sam-
kepninni við sykur frá öðrum löndum- Hafi
þær miklar birgðir fyrirliggjandi af hráefn-
um, sem keypt hafi verið á mjög háu verði,
og verði þær að vera verndaðar á meðan þær
séu að framleiða og selja sykurinn úr þeim
efnum. Sé það ekki sanngjarn að láta verk-
smiðjurnar bíða stórtjón vegna utanaðkom-
andi áhrifa.
En öllu má ofbjóða, og þegar þess er gætt,
að sykur frá Bandaríkjunum hingað fluttur,
með borguðum tolli, getur selst fyrir 16 cent
pundið, þá er viðskiftarétturinn að skuldbinde
þjóðina til þess að borga 5 cent meira fyrir
hvert pund en hægt er að fá það á opnum
markaði. Er þetta svo mikil bíræfni, að eins-
dæmi mun mega kalla í sögu nokkurrar þjóð
ar.
Vér höfum ekkert út á það að setja, þó
sykurverksmiðjurnar hér í landi séu verndað-
ar. En sú eina verndun, sem þær verðskulda,
er tollurinn. Ef þær'geta ekki staðið sig við
að selja sykurinn fyrir sáma verð, og hann
kemur sunnan yfir landamærin, að tolli við-
bættum, þá h’ýtur eitthvað að vera meira er
lítið rangt við rekstur þeirra. Og að gefa
þeirn einokun í landinu, þó ekki sé nema uir
þriggja mánaða tíma, er með öllu óhæft.
Úrskurður við'ikiftaré'Uarins mælist afar
illa fyrir um lar.d alt, sem við var að búast;
og sambandsstjó nin brá þegar við og skip-
aði svo fyrir, að fresta skyldi framkvæmdum
hans, þar til stjórnin gæti rannsakað, hvorl
rétturinn hefði vald til að gefa slíkan úr-
skurð. Og komist húr. að þeirri niðurstöðu
að svo sé ekki, verður úrskurðurinn numinn
úr gildi að fullu. í dag hefir stjórnin tekið
málið til meðferðar, og er vonandi að hún
kornist að þeirri niðurstöðu, að verðlagsúr-
skurðurinn sé ólögmætur og óhafandi. Kom-
ist hún að annari niðurstöðu, mun hún skapa
sér þær óvinsældir, sem henn: mun seint tak-
ast að yfirstíga.
Og hvað viðskiftaréttinum viðvíkur, þá
hefir hann með þessu síðasta tiltæki sínu
unnið sér til slíkrar óhelgi, að bezt væri að
dagar hans væru taldir. Hann hefir lifað eitt
ár, og það með skömm. Það ætti því ekki að
setja hann á vetur.
Hækkun flutnings-
gjalda.
Lögberg er ekki ánægt með úrskurð sam-
bandsstjórnarinnar í flutningsgjaldamálinu.
Við því var heldur ekki að búast, því Lögberg
er nú á þeim buxunum, að það finnur að öllu,
sem stjórnin gerir, og telur það goðgá hina
mestu að mæla henni bót- Að blaðið gangi
því hina þröngu götu sannleikans, þegar það
segir frá stjórnargerðum, er naumast ætlandi.
enda óráðlegt undir kringumstæðunum, því
blaðið hefir leik á borði, sem það verður að
láta sér hugarhaldið um.
Blaðið veit ofur vel að járnbrautarráðið er
óháður dómstóll í járnbrautamálum, en ekki
þjónn eða þjónar stjórnarinnar, eins og það
segir. Hið sama mætti með jöfnum sanni
segja um alla dómstóla landsins, ef því væri
að skifta, og sjá allir hversu fráleitt það er.
Járnbrautarráðið hefir, samkvæmt stofnskrá
þeirri er Laurier stjórnin gaf því, fullveldi til
að sníða flutningstaxta járnbrautanna, og
getur þingið eittbreytt þeim, en stjórnin ekki.
Alt, sem að stjórnin getur gert, er að fresta
íramkvæmdum á gjaldtaxta-ákvörðun járn-
brautaráðsins, eða að vísa honum til ráðsins
aftur til nýrrar rannsóknar; breytt taxtanum
getur hún ekki, en tillögur getur hún komið
með þar að lútandi.
Hvað gerir svo stjórnin, er þessu síðasta
flutningshækkunarmáli er áfrýjað til hennar.
Hún vísar því heim til járnbrautarráðsins aft-
ur, til nýrrar og gaumgæfilegrar rannsóknar
og gefur um leið ýmsar mikilsverðar bending-
ar. Lengra gat hún að vísu farið. Hún gat
frestað framkvæmdum gjaldtaxtans; en það
var hættuspil. C. P. R. félagið hefði án efa
farið þegar í mál við stjórnina, og fengið
hana að öllum líkindum dæmda til að borga
sem svarar hækkuninni úr landssjóði. Og
hvað voru landsmenn þá betur af?
Svo er annað. Járnbrautir þær, sem telj-
- ast nú eign landsmanna, gátu ekki borið sig.
Tap hafði orðið á þeim ár frá ári, unz tekju-
hallinn á þeim nemur nú um 50 miljónum
dala. Þeim varð því að rétta hjálparhönd,
að starfskostnaðurinn færi ekki langt
svo
fram úr tékjunum. Að þessu miðaði hinn
hækkaði gjaldtaxti- Hefði stjórnin frestað
framkvæmdum hans, hefði hún skaðað
brautakerfi þjóðarinnar, og sannarlega hefði
það ekki mátt við því.
Stjórnin gerði því hið eina viturlega, er
hún vísaði málinu aftur til járnbrautaráðsins
með svofeldum orðum:
“Að járnbrautarráðið taki þetta mál til
nýrrar meðferðar sem allra fyrst, og það sem
gaumgæfilegast, með það fyrir augum að
koma jafnvægi á flutningsgjöld með járn-
brautum austur og vesturhluta landsins, og
álítur stjórnarráðið, að það mál þurfi ná-
kvæmrar yfirvegunar við af þeim mönnum
sem sérfræðingar eru í þessari grein. Vér
erum ákveðnir í því að æskilegt sé, að jöfn-
uður þessi komist á sem allra fyrst.”
Og að “lækka vöruflutningsgjöld á undan
fólksflutningsgjöldum, ef til almenningsheilla
r 99
se.
Nú segir svo í þessum nýja gjaldtaxta að
fólksflutmngsgjöld skuh lækka um 10 prósent
við næstu áramót, og í næstu júnílok sé hækk-
unin úr gildi numin. Geta því allir séð, hve
mikils virði þessi bending stjórnarinnar sé.
Dómsatkvæði hafði hún ekki.
Að skella því skuldinni á Meighenstjórn-
ina fyrir hækkun flutningsgjaldanna, er því
eins sanngjarnt og að kenna Norrisstjórninni
um hækkun fargjalda með sporbrautunum
hér í Winnipeg. Sú hækkun var veitt af
þjóðnytjadómaranum. Hann var skipaður
af Norrisstjórninni, og stendur eins að vígi
gagnvart þeirri stjórn og járnbrautaráðið
gagnvart sambandsstjórninni. Allflestir eru
óánægðir með úrskurð þjóðnytjadómarans.
líkt og fjöldinn er með gjaldtaxta járnbrauta-
aáðsins, en sakfellir nokkur Norrisstjórnina
fyrir gerðir hans? Ekki höfum vér heyrt
það. Hví skyldi þá Lögberg sakfella Meigh-
en stjórnina fyrir samkynja sakir?
ii) «a8()«gp-i)<M»-» iim- ■, Bm>o
Bændaöld.
Tímarnir breyta I op mennirnir með. Og
hvort heldur það er öfugstreymi eða fram-
streymi, sem rás tímans dregur á efti rsér, þá
er það þó altaf umbreyting. Og eftir henni
þarf jafnaðarlega að haga sér að meira eða
minna ‘leyti.
Eitt af því, sem breyzt hefir á þessum síð-
ustu og verstu tímum, er afstaða bændanna
gagnvart stjórnmálaflokkunum gömlu, ekki
einasta hér í landi, heldur og í flestum öðrum
löndum. Áður fyr voru bændurnir sauðþæg-
ir cg skiftu sér dyggilega niður í gömlu flok'k-
voru þægir og auðsveipir þjónar valds-
ana;
mannanna og stórhöfðingjanna. Þeir skip-
uðu að vísu þingmannabekkina og voru oft í
meirihluta, en sauðþægir foringjum sínum og
höfðu aldrei sjálfstæða skoðun, að heitið gat.
Bæri það við-, að einhver þeirra yrði svo fram-
hleypinn, að segja meiningu sína, og ef nú að
hún einkum og sérílagi var andstæð skoðun
foringjans, hvesti sá mikli maður augun á
þenna uppreisnarsegg og þrumaði:
“Hafðu, bóndi minn, hægt um þig,
hver hefir skapað þig í kross ?
Dýrðin vor þegar sýnir sig,
þér sæmir bezt að lúta oss-
Og bóndinn varð skelfdur og laut leiðtog-
anum í auðmýkt og undirgéfni.
Svona var það áður fyr.
En nú, maðnur lifandi. Nú er öldin önn-
ur. Nú eru það höfðingjarnir, sem lúta bænd-
unum og fara að þeim bónleiðir, bljúgir og
andvarpandi; og þessi stórfelda breyting
hefir orðið á tæpum tveim árum. Er það
ekki undursamlegt, elskuðu vinir?
Bændafiokkurinn hóf göngu sína hér í landi
stuttu eftir stríðslokin. Stríðið hafði losað
svo um hugsanáhöftin, að bændurmr fundu
sjálfa sig, og um leið héldu þeim engin bönd.
Þeir sóru að sýna umheiminum tilveru sína;
sýna að þeir væru annað en auðsveipnar rol-
ur, sem hægt var að vefja um fingur sér af
svigurmennum og stjórnmálaskúmum. Þeir
hervæddust því í skyndi og hlupu fram á
stjórnmálavöllinn.
Og þeir hafa sigrað.
Fyrst lögðu þeir undir sig Ontariofylki;
þar næst brutust þeir inn í sambandsþingið,
og fengu sig viðurkendan sem óháðan stjórn-
málaflokk. Næst herjuðu þeir á Norris-
stjórnina í Manitoba, og geta nú ráðið niður-
lögum hennar hvenær sem er, og hið sama
gerðu þeir í New Brunswick; líf stjórnarinnar
þar hafa þeir í hendi sér. Og stjórnirnar í
Alberta og Saskatchewan nötra og skjálfa 1
sætunum og bíða þeirrar stundar að bændurn
ir haldi innreið sína í stjórnarsah þe:rra.
Hon. McKenzie King, hann sem áður vai
svo spertur og stórhuga, er nú orðinn bljúgur
og biðjandi. Hann knékrýpur nú bænda-
flokknum og biður um líkn mildi. Hið
sama gera fylkisstjórnirnar í flestum af fylkj-
um landsins.
Bændaflokksins blessuð öld
boðar framtíð sanna-
Auðmjúk sleikja yfirvöld
enda kotunganna. ,
Já, það er af sem áður var, og mega þetta
mikil tíðindi kallast og búféleg. En örlaga-
þræðir stjórnmálaflökkanna eru allir í flækju,
sem ilt verður úr að greiða.
Kosningahorfur í
Bandaríkjunum.
Nú tekur að líða að þeim söguríka degi, að
Bandaríkjaþjóðin kjósi sér forseta, og stend-
ur nú kosningahríðin sem hörðust. Kosn-
ingadagurinn er, sem að vanda, fyrsti þriðju-
dagur í nóvember, sem að þessu sinni er ann-
ar dagur mánaðarins. Þó fimm séu forseta-
efnin í vali, koma aðeins tvö til greina við
kosningarnar, nefnilega forsetaefni gömlu
flokkanna, Demokrota og Republikka. Er
Cox ríkisstjóri frá Ohio, svo sem kunnugt er,
forsetaefni hinna fyrnefndu, en senator Hard-
ing, einnig frá Ohio, merkisberi hinna síðar-
nefndu.
Demokratar hafa haft völdin í tvö undan-
farin kjörtímabil. Var Woodrow Wilson
kosinn í nóveníber 1912 og endurkosinn 7
nóvember 1916, eftir harða baráttu við Char-
les E. Hughes. Vann WiJson-30 ríki, sem gáfu
honum 276 kjörmenn, en Hughes vann 18 ríki
með 255 kjörmönnum. Voru stærstu ríkin
þrjú, New York, Pennsylvania og Illinois, í
þeirri tölu, og gáfu þau Hughes til samans 107
kjörmenn. Var áður svo álitið, að sá sem
næði þessum þremur ríkjum, væri sama sem
kosinn. En í þetta sinn fór það á annan veg
Margt smátt gerir eitt stórt, og það reyndisl
Wilson sannmæli.
En ef horfurnar voru tvísýnar við kosning-
arnar 1916, þá eru þær það engu minna nú
og flestum ber saman um það, að lítill verð
munurinn milli hins sigraða og sigurvegarans
í lok hólmgöngunnar. Þó eru fleiri spacóm-
arnir Harding í vi!, og 'veðmál eru flest að
hann sigri- En svo var það líka með Hugher
og þó vanr. Wilson.
Spádómar um kosníngar eru aldrei ábyggi
legir. En það er oft gaman að þeim, sér-
staklega eftirá, þegar þeir eru
bornir saman við virkileikann og
séð verður, hversu þeim hefir
skaikkað. Að þessu sinni er nóg
af spádómum á ferðinni. Sum
stórþlaðanna hafa sent fjölda
mana í hin ýmsu ríki, til þess að
ieita hófanna hjá kjósendum um,
hvernig þeir mundu greiða atkvæði
og á þeirn yfirlýsingum hafa svo
blöðin bygt spádöma sína.
Blaðið New York Sun, sem fylgir
Harding að málum, hefir nýlega
birt spádóm sinn, sem það telur
mjög ábyggilegan. Er þar talin
hin vissu Demoikrataríki, og hin
vissu Republikkaríki, og svo í
þriðja lagi hin óvissu eða vafa-
sömu ríki. Setjum vér hér spá-
dóm þenna, og sannast það á sínum
tíma, hversu ábyggilegur hann
reynist.
Vissu Republikakríkin telur
blaðið: Connecticut með 7 kjör-
mönnum, Michigan með 15, Dela-
ware með 3, Illinois með 29, Iowa
með 13, Maine með 6, Massachus-
setts með 18, Pennsylvania 33,
Rhode Island 5, South Dakota 5,
—J
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýmame'Sali'S. Lækna og gigt,
bakverk^ hjartabilun, þvagteppu,
og önnu* veikkidi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eSa 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl.
um eSa frá The Dodd’s Medidne
Co. Ltd., Toronto. Ont............
Hughes, sem allir þykjast vera ein-
lægir alþjóðasambandsmenn, segja
kjósendum að eini vegurinn til að
Bandaríkin komist inn í alþjóða-
sambandið og táki sér sæti með
því að kjósa Harding fyrir forseta.
Og Borah, Johnson, LaFollette og
Gronna, og aðrir fjandmenn al-
þjóðasambandsins, fullvissa kjós-
endur um, að verði Harding kos-
inn sé alþjóðasambandið dautt og
úr sögunni, að því er Bandaríkin
snertir.
Er þetta ekik dásamlegt sam-
ræmi! ! Og Harding segir eitt í
dag og annað á morgun; er gall-
harður alþjóðasambandsmaður, er
hann heldur að það eigi við, og
harðsnúinn fjandmaður þess, þeg-
ar hann álítur það vinsælla.
Ó! þú pólitík, þú ert í sannleika
undursamlega undraverð.
Vermont 3 og Wisconsin með 13( . . , .,4. , • • ,
...... . ,1 ,0 11 • xi7A oðrum þiooum heimsms, se meo
kjormonnum, Alls 13 rfki með 1/6 L , * f____
kjörmönnum, eða réttum 90 kjör-
mönnum færra en þarf til þess að
koma Harding að.
Viss Demokrataríki eru þessi tal-
in: Alabama með 12 kjörmönnum,
Arkansas með 9, Arizona með 3,
Florida 6, Georgia 6, Kentucky 13.
Louisiana 10, Mississippi 10, Nev-
ada 3, North Carolina 12, South
Carolina 9, 0klahoma*10, Tenne-
see 12, Texas 20 og Virginia með
12 kjörmönnum. Alls 1 5 riki með
163 kjörmönnum, eða 103 kjör-
mönnum minan en Cax þarf til
kosningar.
Óvissu ríkin eru þá: New York
með 45 kjörmönnum, Minnesota
með 12, Indiana 15, Oregon 5, og
West Virgima með 3 (öll þessi ríki
voru með Hughes 1916), Califor-
ma með 13,, Colorado 6, Idaho 4,
Kansas 10, Maryland 8, Missouri
! 8, Ohio 24, New Mexico 3, North
Dakota 5, Utah 4, Washington 7,
Montana 4, Nebraska 8, New
Hampshire 4, og Wyoming með 3
kjörmönnum, eða alls 20 ríki með
192 kjörmönnum.
Ef nú að Harding skyldi vinna
þessi fimm fyrst töldu vafaríki.
sem öllu fyl'gdu Hughes 1916, og
þess utan að vinna California eða
Missouri, sem bæði virðast mjög
andvíg alþjoðasambartdinu, oi
ættu því frekar að lenda Repu-,
blikka megin, þá er kosning hans
unnin. Aftur á hinn bóginn tai
Cox haldið öllum Wilsons ríkjunum
frá 1916, sem litlar líkur eru til um
sum, yrði hann sigurvegarinn- Það
eina ríki, sem hann er talinn líkleg-
ur að vinna af Hughes ríkjunum er
Indiana með 15 kjörmönnum. Þá
gæti hann vel staðið sig við að
missa Missouri með sínum 18 kjör-
mönnum. En færi California sömu
leiðina, kæmi vinningur Indiana
að hengu haldi, væri hann einn
saman.
Ep hvernig svo sem kosningarn-
ar fara, þá er það eitt víst, að
Republikkáflokkurinn hefir ekkert
til sparað, til þess að vinna, því
auk þeirra 15 miljóna dala, sem
safnað var í kosningasjóðinn og
vera átti til þess að uppfræða sauð
svartan almúgann á pólitíska vísu.
þá hafa meiri og fleiri ósamstæð
öfl lagst á sveifina með Harding
en áðúr hafa þekst í kosningum.
Afturhaldið tekur höndum saman
við frjálslyndið að vinna að kosn
ingu hans, og andstæðingar al-
þjóðasambandsins og frömuðir
þess fýlgja honum einnig að mál
um. Vér sjáum afturhaldssegginn
alkunna, senator Penrose frá Penn-
sylvania, taka höndum sair.an við
fjandmann sinn frá fyrri tíð, sena-
tor Hiram Johnsoif frá Cahforma.
framsóknarmanninn. Vér sjáum
Herbert Hoover, vin Wilsons for-
áeta og einlægan fylgismann a.
þjóðasambandsins, mæla af alhug
með ko ningu Hardings, og yér sja
um senator Borah, magnaðasta
fjandmann þess, mæla jafn einlæg
lega með kosningu hans. Hoover.
Taft, Eliliu Root og Charles E
Hreindýrarækt.
Vilhjálmur Stefánsson landkönn-
unarmaður kom fyrstur með þá
hugmynd, að hreindýra og moskus-
uxa rækt gæti orðið arðvænleg hér
í Canada. Bar hann frcim það mál
við sambandsstjórnina í Ottawa, er
þegar félzt á skoðanir hans, og
skipaði þriggja manna nefnd til að
hrinda málinu í framkvæmd og var
Vilhjálmur einn nefndanmanna,
Nefndin komst að þeirri niðurstöðu
að Canada gæti orðið stórmikill
hagur að ræktun þessara dýra, og
brá stjórnin þegar við og keypti
hjörð af hvorutveggja.
Þetta var fyrir tæpu ári síðan.
Tilraunir stjórnarinnar hafa nú
gefist svo vel, að einstaklmgar hafa
talið ráðlegt að bindast félagsskap
í því augnamiði að stunda ræktun
hreindýra, moskusuxa og annara
dýrategunda, sem lifa í köldu lönd-
unum og góð eru til manneldis-
Hefir hér í Winnipeg verið myndaS
félag í þessum tilgangi, með $200-
000 höfuðstól. Kallar félág þetta
sig Hudsonsflóa hi eindýrafélagið
(The Hudson Bay Reindeer Co.,
Ltd.), og eru í stjórn þess tveir Is-
lendingar, Hjálmar A. Bergmann
K. C., og Magnús Paulson fyrrum
ritstjóri Lögbergs. Hefir félagift
fengið landflæmi mikið til leigu
hjá sambandsstjórninni, í norður-
héruðunulm, og hefir þegar lagt
drög fyrir að ná álitlegum hjörð-
um.
Dýrin ganga auðvitað sjálfala
bæði sumar og vetur, en til þess að
hægt verði að hafa á þeim gát,
hefir félagið í ráði að kaupa sér
flugvélar, og eiga smalarnir að
sveima í loftinu yfir hjörðunum.
Mun margur maðurinn fús á að
gefa sig við þesskonar smala-
mensku, því hér er um nýbreytni
að ræða.
Freda Harold.
Frá Saskatchewan berast þær
fréttir, að stjórnin þar hafi veitt
kenslukonunni Miss Freda Harold,
stvrk tjl framhaldsnáms í París á
Frakklandi. Var á síðasta þingi
fylkisins samþykt fjárveiting til
þess að styrkja efnilega kennara til
náms á Frakklandi, og er Miss Har-