Heimskringla - 02.11.1921, Síða 6

6. BLAÐSÍ9A
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. NóVEMB., 1921
MYRTLE
Clara, “J>ví ekki gctiS þér veriS í skóginum í nótt, ! aS hann gat eikkert sagt, en gekk aSeins út aS glugg-
^ því til þess er of kalt; þér fariS l.íklega til London, j anuum og horfSi á eftir stúlkunni, sem sýndist vera
og þá getum viS orSiS samferSa um stund,” sagSi hungruS, en vildi þó ekki þiggja kaffiS.
Eftir CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
hún eins og af hendingu. “ÞaS er ekki langt til Bow,
og viS höfuim hvilt okkur vel.”
Myrtle hefSi ef t:I vill veriS fús til aS dvelja í
i ÞaS lá nserri aS Myrtle gugnaSi er þessum fáu
skildinguim sem hún átti var stoliS frá henni. Nú
áltí hún víst aS verSa aS svelta, þar til hún hafSi
I skóginuim um nó'ttina, en þó London sé enginn sælu- unníS fyrir einhverju. í sömu svifum mundi hún
staSur fyrir öreigana, þá er þó tíSast einhver staS-j eftir blómunum. MeS óstyrkum fingrum leysti hún
ur þar sam þsir húsnæSisIausu geta hví.lt sig. Hún j iböggulinn upp. Blómin voru farin aS fölna, en þeg-
afréSi því aS verSa Clöru samferSa til Bow. j ar hún var búin aS þvo þau veíl, viS einn goábrunn-
ÞaS var fagurt kvöld, og Myrtle fann þaS nú í inn á torginu náSu þau sér nokkurnveginn. SíSan
fyrsta sinni, aS Líf fátækiinganna getur innan um og StaSnæmdist hún fyrir framan liistasafnsbygginguna
....." ' saman viS veriS frjálst og gynnandi. ÞaS kom og bauS þei.m er fram hjá fóru aS kaupa iþau; en
undarleg þögn yfir stúlkurnar þegar þær nálægSust þaS var sem enginn hirti um þaS. Litlu siSan kom
“Samt vildi eg heldur vera vinnustúlka í góSu höfuSstaSinn, og Myrtle hrylti viS því augnabliki iögregluþjónn er sagSi aS hún mætti ekki standa
húsi en ___ mér þykir fyrÍT a§ eg sagSi þetta; eg er hún neyddist til aS skilja viS þessa nýju vinstúLku þar. Á stærri strætum þorSi hún ekki aS bjóSa
vildi ekki móSga ySur.” sína. j blómnin *sín, og þessvegna sneri hún af leiS inn á
"ÞaS gerir ekki neitt,” svaraSI Clara. “Eg hefi “Þér ættuS aS siá heimíliS mitt,” sagSi Clara :™ærri götu. Þar mætti hún velklæddum manni,
oft ósIcaS mér, aS eg hefSi upphaííega komist í vist og benti henni á þrönga smágötu. Húsin voru öll hörkulegum og voteygSum. Hann spurSi hana:
á góSu heimili; þá hefSi hagur minn veriS betri. En tvær hæSir og fornfáleg; þau voru smá og gatan HvaS kosta blómin þín, stúlka góS?
nú er þaS um seinan; eg kann ekki nein”innanhúss- il]a lýst og leiSinleg. En í húsinu þar sem Clara átti p>er SetiS feng.S þau öll fyrir sex penoe, sagSi
verk, og of seint aS fara aS læra þaS nú, enda er eg heima voru hreinar blæjur fyrir gluggunum, þrö- Myrtle þreytuleg.
ráSin á verksmiSjunni. Og þaS vil eg segja ySur, skuldurinn var hreinn, handgripiS á hurSinni og Hann rétti henni hálfa krónu, en Myrtle hristi
aS þegar maSur er orSinn vanur vinnunni þar, þá dyrahamarinn var fægSur. j höfuðið og sagSist ekki geta skift henni.
kemst maSur aldrei burtu þaSan. Hjá Haliíord eru “Nú erum viS ko,mnar hingaS,” sagSi Clara. ‘ ViS skulum fara inn á greiSasöluhús á næsta
ungar stúlkur svo hundruSum skiftir, sem glaSar "Komdu meS inn og hvíldu þig ofurlítiS. — ViS ’lorni ~ t>ar er fáment en góSment — þar getum
! viS skift krónunni, og hvernig ilízt ySur á aS fá
xnundu skifta viS hina fátækustu vinnukonu. Já, hvaS ertu hrædd? Komdu meS mér.’
ef þér vilduS reyna þetta —” En Myrtle hikaSi viS; henni fanst hún niSur-( ofturiil:ia hressingu?
“Ójá, viS skuium nú sjá til, sagSi Myrtle. laegja sjálfa sig aS þyggja þetta vingjarnfega'boS, og ÞaS var eitthvaS í svip og róm mannsins sem
*‘Þarna yfirfrá er svo mikiS af 'blómum. um leiS og hún tautaSi einhvreja afsökun, slepti ^fyrtfs feist ekki á, svo án þess aS svara nokkru
Clara skildi bendinguna og talaSi ekki meira um hún hendinni sem Clara Ihélt itm, og sagSi lágt f‘ýtt;i Sun ser fra hontun-
sjálfa sig. Þegar þær voru búnar aS safna tveimur “GóSa nótt,” og hraSaSi sér í burtu. Þo aS Scrutton væn fa
stórum knippum af blómum, sagSi Clara:
“TakiS þér ySar blóm meS ySur, því eg hefi 8. KAPITULI
meira en nóg handa frú Leyton.
Myrtle lá viS aS segja, aS hún væri heimilis- Myrtle gekk og flýtti sér, Iþar til hún var orSin
laus, en gætti sín í tírna; ley3ti upp böggulinn sinn, dauSþreytt. Þá key'pti hún sér keyrsilu niSur á Tra-
lét blómin í hann og gekk svo vandlega frá honum falgar torg, því hún hafSi ásett sér aS vera um nótt
aftur
Þó aS Scrutton væri fátækur, ihafSi hún iþó aldr
ei LiSiiS þar hungur, en nú lá henni viS aS örmalgn-
ast. Dagurinn leiS aS kvöldi og nóttin huldi hana
meS sinni dökku blæju. Svo kom nýr dagur, og
hún var þá ennþá svengri og kraftaminni. 1 eins-
konar sinnuleysi, rölti hún af staS, án þess aS at-
huga hvert hennar veiku fætur báru Ihana. Hún
MeSan á þessu stóS lézt Clara vera aS horfa ina á bekk nálægt höfninni — hinu vanalega ódýra j heyrSi aS klukkan sló sjö, leit í kringum sig, en
á eitthvaS annaS. °g LoftgóSa -náttbóli hinna snauSu og vinalausu heht: eiifíi götuna. Svo hallaSi hún sér upp aS múr-
vegg, því hún fann sig imagnlþrota.
Giuiggarnir í húsinu sem næst var, voru ljómandi
vel upplýstir, og ljósiS dansaSi fyrir augunum á
þenni. Hver vagninn eftir annan ók upp aS dyr-
unuim. Úr einum þeirra kom ung stúlka, vel búin,
meS falllega gulllLitt hár, sem gljáSi á selm fægSan
málm í ljósbirtunni frá húsinu. Myrble leit á hana í
svip, þokaSi sér svo nær og rétti vönd af hálf-
visnuSum iblómum aS henni. Hún ætlaSi eitthvaS
aS segja, en kom engu orSi upp.
lUnga stúlkan sehn í vagninum var, kiptist viS
lítiS eitt, en þjónninn sem hólt vagnhurSinni opinni,
rétti út handlegginn til aS víkja Myrtle frá, og gerSi
þaS hægt og gætilega. En hreyfingin varS samt of
mikil fyriir hina magnlausu stúlku, og meS Jágri
stunu féll hún í ómegin á gangstéttina.
LafSi Viviaii, því þetta var hún, varS skelkuS,
eins og oft á sér staS m;eS íþetta svo kallaSa fína
fólk, þegar örbirgSin er þeim alt of nærgöngúl.
“ÞaS er ekki uím neitt aS gera,” sagSi þjónninn,
ef þér aSeins fariS inn, þá skal eg sjá um hana, og
"Mig langar svo ósköp til aS fá mér bolla a’f te,” | borgara höifuSstaSarins.
ssagSi Clara, þegar þær voru komnar út úr skóginum. Um stund gekk hún um og horfSi út á ána. þar
“Skamt héSan í burtu er staSur, þar sem viS getum til lögregluþjónn, sem hafSi tekiS eftir henni, og sá
fengiS stóran bo-Ha af te fyrir eitt penny. ViS skul- aS hún var ekki hversdagsgestur, kom þar aS og
um fara þangaS.” ' sagSi í mildum róm: “ÞaS er tími til kominn til
Á þessu litla veitingahúsi, sem iSulega hafSi mikla fara heim stúlka góS.
aSsókn af iþeim er voru aS skemta sér í skóginum,! ”Eg er aS hugsa um aS verSa hérna,” sagSi
aátu þær Clara og Myrtle úti í garSinum og drukku MyrtJe.
te, sem fyrir Myrtiie var sannarlegur dýrSardrykkur. | “EigiS þér ekki annars úrkosta?” spurSi hann
Clara talaSi mikiS um Halifords verkstæSiS og fólk- og hristi höfuSiS." ÞaS er ekki gott fyrir ySur, því
iS sem vann iþar, og þaS var ekki tælahdi sem hún þér eruS of ung til aS vera á hrakningi.” ihann ihristi
sagSi þaSan; hún sagSi aS þaS væri engu Líkara en höfuSiS á ný, og hélt svo áfram göngu sinni. Sjálfur
í fangahúsum, vinnan vond og erfiS, vinnutíminn! átti hann dætur heima, og þó hann hefSi margt séS
Jangur, þröngt og loftlítiS í vinnustofunum og kaup- hroSálegt á nætu’-ferSum sí’ium þar um siLóSir, voru
iS akki meira en svo, aS meS sparseimi mætti lifa þó enn viSkvæmar tilfinningar inst i hjarta hans.
á því. Myrtle sat og hlýddi á og LagSi niSur fyrir Myrtle hallaSi sér upp aS steinhleSs’unni og
sér, hvort ekki mundi hægt aS fá þar vinnu, þó illa horfSi úl. á íljólið sem glampaSi í turg'skininu.
væri af því látiS. Mörg an" stúlka rb;5i veriS 1 sötna steUingum og
“PaS er auSvitaS erfiS vinna þar, en 3VO vinnur Myr*lile og fleygt sér svo í fljótiS; en Myrtle hugsaSi
maSur fyrir lifibrauSi sínu upp á heiSarlegan máta.” akkert í þá átt. Hún var ung og heilsugóS og hana
sagSi Clara. “Eg hefi iheyrt,” bætti hún viS, “ao langaSi til aS lifa. Eftir nokkra stund settist hún
maSurinn sem á verksmiSjuna, sé hátt settur og hafi niSur á einn bekkinn, tók aS sér treyjuna og bretti 'I531113 kemur lögregluþjónn, og er þá ekki meira^ um
peninga eins og sand.’ kraganum upp fyrir eyru og meS böggulinn undir;haS'^
“Því gefur hann þá ekki vinnufólkinu hærra hendinni, ætlaSi hún sér aS sofna. 1 því bili kom
kaup?” spurSi Myrtle. þar kona og settist hjá Myrtle, sem færSi sig á enda
“Já, segSu nú þaS," sagSi Clara. bekkjarins.
“En þaS er auSakiliS, aS vegnd þess aS vinnan "Þér eruS líka þreytt, góSa stúlka,’” sagSi kon- a
er svo iíla borguS getur h?nn hrúgaS saman pen- an og hóstaSi, “En þér verSiS ekki lengi aS sofna.
íngum. AS vísu borgar hann hin almennu laun, en ÞaS er annaS mál meS mig, því eg lhe.fi gengiS í
viS fáum miklu minna en karlmenmrnir; þsir hafa allan dag og ‘hefi svo mikla gigtarverki í fótunum,
miklu betri kjör. Eg hefi oft óskaS *S eg herði ver-, aS eg gæti ekki sofnaS þessvegna. EruS þér ekki
iS karlmaSur.” utan af landi og nýlega komnar til borgarinnar?”
“Ekki vildi eg ósk? þess,” sagSi Myrtle alvarleg. Jú,” sgSi Myrtle stuttlega.
’ ÞaS eru ekki allir menn sem hafa v:S betri kjör aS “Mér datt þaS í hug. — Eg er líka utan af landi
búa en kvenfólkiS,” bætti hún viS. Datt henni í og fór til borgarinnar og ætlaSi aS komst aS betri
hug maSurinn sem hafSi frelsaS hana frá Silky Brage/ kjörum — svona er heimskan. — Eg var þar í
“AuSvitaS eru nokkrir af ölLum tegundum,’ góSri vist, hafSi nóg aS eta og drekka, og góSa hús-
sagSi Clara meS heimspekissvip. ÞaS er um aS móSur þó hún væri vanstilt meS köflum, og frá
gera aS hitta á þaS rétta. — HafiS þé^ nokkurn- . þessu fór eg mér til ólukku. En síSan eru mörg ár
tí-ma veriS ásitfang'in, Myrtle?” i 'Og eg hefi aldrei vériS heppin. Svei þér London.
“Nei,” svaraSi Myrtle fljótt, “eg hefi engan hitt TíafiS þér ekiki skildinga á ySur? Eg þarf aS fá mér
— alldrei haft tækifæri — ” ! bragS af Genever tiil aS hLýja mér meS.”
“Þa'S er mikil hepni fyrir ySur," sagSi .Clara ( Myrtíle náSi í Penny, sem konan hrifsaSi af henn
og stundi viS. "Eg get ekki sagt þaS sama, því eg |um leiS og hún tautaSi “GuS launi þér. Gættu aS
hefi elskaS ákaflega — hann var sjómaSur.” Hún sætinu rnínu. Gekk hún síSan furSu frízklega yfir
stpndi aftur. — “Hann var ljóslhærSur meS blá ptraetiS- Myrtile hagræddi sér á ný til aS sofna, en
augu og sérstaklega kurteis. Eg mæ'tti honum á |þá kom konan aftur, og af og tiil um nóttina fann
“Britannia, og gaf hann mér appelsínu og nokkrar
hnetur, ákaflega prúSmannlega, eins og þér getiS
nærri. Hann hafSi svo fallegar tennur, og braut
meS þeím hneturnar, sem ékkert væri, og varS eg
þá svo innilega hrifin af honum. En svo fór hanr)
burt meS skipinu. — ÞaS er þaS versta meS sjó-
hún aS konan lá fast upp aS henni, og fann hún af
ihenni sterka vínlykt, en hirti þó ekki um aS hrinda
hermi frá sér, og eftir nokkra stund solfnaSi hún faat.
Þegar hún vaknaSi um morguninn, var hún ein
á békknum og varS því fegin. Hún tók þykka brauS
sneiS upp og borSaSi hana í hægSum sínum til aS
mennina, aS þeir eru horfnir áSur en mann varir. j draga tímann. Þetta var snemma morguns og LoftiS
En þaS er öSru máli aS gegna meS póstmennina var svalt, svo Myrtle hugsaSi sér aS fá sér kaffi-
eSa lögregluþjónana, því þeir eru þó oftast viS bolla og fór inn í kaffisölulhús, undir Charing Cross
hewdina. ÞaS er sagt um sjómennina, aS þeir eigi járnbrautarbrúnni. En er hún fór meS hendina ofan
unnustu í hverri höfn, og ekki er mikiS út í þaS i vasa sinn eftir peningunum, voru þeir farnir Kon-
variS. Eg tek ékki hart á hverju smáræSi, en samt an sem svaf hjá henni, hafSi stoIiS þeim.
Á þessu augnabliki kom vel búinn maSur út í
dyrnar. AndlitiS var hörkulegt og ekki viS feldiS.
Hann var í samkvælmisfötum og meS demantshringa
höndum. Hann stansaSi snögglega og horfSi á
lafSi Vivian og fóIkiS sem hafSi þyrpsft í kringum
Myrtle og spurSi laifSi Vivian, meS róm sem hann
ætlaSist til aS væri þýSur, en var þaS þó ekki:
“Er nokkuS sérstakt uim &S vera?”
O, Sir Joseph, þaS hefir LiSiS yfir stúlku aum-
ingja,” sagSi LafSi Vivan.
“Jæja,” sagSi Sir Joseph kuldalega. “FariS þér
nú inn, lafSi Vivian, því þaS er nokkuS svalt hérna,
og svo kem eg strax inn. Eg vonast eftir föSur ySar
á hverri stundu.” (
LafSi Vivian lypti upp kjólfaldinum og fór inn,
en Sir Joseph þokaSi sér nær.
Myrtle lá á gangstéttinni hreyfingarlaus. Sir
Joseph IhorfSi á hana og eins og vant var, lýstu
augu hans ekki öSru en kulda og tilfinnmgarleysi.
“Hún hefir lílklega veriS drukkin, sagSi hann
viS einn af þeiim, er viSstaddir Voru.
i “Já, þaS er mikiS líklegt," svaraSi hann, “þær
eru nú margar sem drekka. Blómin hefir hún haft
til málamynda.”
Nú kom þar lögregluþjónn, og heilsaSi hann Sir
Joseph. Svo lei't ‘hann niSur aS stúlkunni og hristi
hana lítilsháttar. “Híún er í öngviti,” isagSi hann.
“iEf til vill er hún frá.”
“Heldur þú aS þaS geti ekki veriS hrekkur,”
sagSi.Sir Joseph og ypti öxllum, “bezt væri aS
flytja hana á LögregluStöSina,” bætti hann viS og
um 'leiS stakk 'hann sex pence aS lögreglulþjóninum,
sem varS hissa á svona nirfilslegum útlátum. Hann
reysti samt Myrtle upp, og ætlaSi aS drasla af StaS
meS hana, en í því bar þar aS konu, sem hafSi veriS
á íerS hinu megin á strætinu. Hún leit út fyrir aS
vera miSaldra, veL vaxin en fátæklega til ifara. Hár-
iS var snjóhvítt, og var þaS auSséS, aS hún hafSi
vildi eg ekki eiga mann í félagi meS hálfri tylft afj “Eg er peningalaus, eg hefi tapaS þeim, ’”
kvenmönnum hér og Íþar út um alt. Fólk segir aS | stamaði hún og ýtti bollanum frá sér, en veitinga
hjúskapurinn sé einskonar Lukkuspil, og flest kven-j maSurinn horfSi á hana imeS samhygS. , , , ...
í.ii , : - , • . r- i i i • v • • t .. „ I veriS afbragos frið, en nu var andhtiS foit og rauna-
íoik tapi í þenm laik. Lg þekki aðeins ema konu Urekkið þer kaffiS, sagSi hann, þér getiS
sem á góSan mann, og hann er líka reglulega góSurl borgaS mér þegar þér fariS hérna um næst. Þér j ' ”
< — en aS sönnu er hann fremur sem vinur en eigin-! lítiS vel út 4 eg treysti ySur.” 1 “Hvítð er hér um aS vera?” spurði hÚn !Úgt’ Cn
Jæja, eg héld aS viS ættum aS/fara. — “Já, eg er ráSvönd,” sagSi Myrtle, en ef til villj paS yar þÓ rómnum sem olli þ,ví aS lög-
get eg aldrei borgaS ySur, af því eg kem hér ekki
oftar. Eg ætla ekki aS drakka kaffiS, þakka ySur
fyrir.”
Hinn vandaSi veitingamaSur varS svo forviS'a,
Hvert fariS þér, MyrtLe?"
’ — Eg er ekki viss um þaS,* sagSi hún og leit
undan. t
F.inhversstaSar verSiS þér þó aS vera,” sagSi
.regluþjónninn svaraSi henni þægilega
“ÞaS er unglingsstúlka sem er veik eSa þá aS
hún er drukkin,” sagSi hann.
ASkomukonan dró hina grannvöxnu stúlku aS
.ér og strau'k háriS burtt frá enninu, og yfirvegaSi
vana nákvæmlega.
“Hún er í öngviti,” sagSi hún stilliLega, Um
siS qg hún sagSi þetta, leit hún til Sír Josephs, sem
:nn stóS í húsdyrunum. Hún kip.tiöt viS og rak
pp lágt hljóS, en hafSi samt hina meSvitundarlausu
:túlku í fariginu. Sir Josepih tók ekki eftir því, aS
lonunni ihefSi brugSiS er hún sá hann; ihann aSein®
/pti öxlum og gekk inn í húsiS.
"Eg vil fara meS hana á LögreglustöSina,” sagSi
pjonninn. “Nei, nei,” sagSi konan, sem virtiist vera
mjög svo hrifin, “en útvegaSu mér vatn handa
henni.”
Lögregluþjónninn talaSi viS einn af vinnumönn
um hússins, og Litlu síSar kom hann meS vatn í
bolLa.
“Mundu eftir aS skila bollanum aftur, hann tit-
heyrir vissu kerfi,” sagSi vinnUmaSurinn.
Konan baSaSi náföla andllitiS á Myrtle, og
reyndi aS koma henrf til aS drekka. Litlu síSar
lauk Myrtle upp augunum og dró andann þungt.
Nú, nú, hún er aS jafna sig,” sagSi lögreglu-
þjónninn kúldalega. “ÞaS er þá víst ibetra aS flytja
hana á verkamannaheimiLiS frekar en á lögr.eglu-
stöSina."
“Nei,” sagSi konan og stundi viS,” eg skal sjá
um hana — I þaS minsta fyrst úm sinn ----- hún fer
ekki á verkamannahæliS, aumingja stúlkan.”
“Jæja, úr því þér viljiS gera ySur þaS ómak,”
sagSi lögregluþjónninn, “þá er mér saima, en hún
gétur ekki gengiS.”
“Eg þarf aS ná í vaign,” sagSi konan, “en eg
þori ekki aS yfirgefa hana; hún er svo ung — og
svo falleg, 'blessaS barniS.”
Lögregluþjónninn sam var glaSur aS Losna viS
þetta, var fljótur aS útvega vagninn, og hjálpaSi tiL
aS koma Myrtle inn í hann.
Um LeiS og vagninum var ekiS burt, Leit konan,
sem altaf annars hafSi haft augun á Myrtle í fangi
sínu, upp í gluggana á húsi Sir Jiosephs, og þaS fór
ufm hana kulda hroM-ur og varirnar bærSust. Hún lét
! augun aftur um stund einis og hún væri þjáS af sorg-
legum hugsunum, en svo iharkaSi hún af sér og
færSi ihöfuSiS á sitúlkunni aS barmi sínum, og svo
laut hún aS andlitinu á MyrtLe oig sagSi i háilf-
um hljóSuim.
“ÞaS skal nú álit saman verSa gott, ibarniS mitt.
Ertu nú betri? HefirSu verk. Ójá, eg kannast viS
þetta — þekki iþaS vel.”
ÞaS var ekki í fyrsta- sinn aS hún hafSi séS þeSsa
hörmulegu drætti í manns andliti, þetta voSaíega
augnaráS, sem bendir til aS persónan er nær dauSa
en ’lífi af húngri.
' StansaSu á fyrsta matsölustaSnum,” sagSi hún
viS ökumanninn.
“Hjún er ung og svo fríS -- og góS er hún líka,
þaS sé eg á henni, tautaSi hún. “Veslings stúlkan.”
9. KAPITULI.
Þegar Sir Joseph fór frá mannþyrpingunni, sem
var í kringum hina ungu stúilíku, fann han,n einungia
íil gremju yfir því, aS lafSi Vivian skyldi verSa
isjónarVottur aS þessu leiSinlega tílfelLi, þegar hún
var á leiSinin heiim til hans. HonUm var líkt fariS og
flestum þeim, e rfrá réttum og slóttum almúgamanni
hefjast upp til vegs og virðingar, aS þeir béra ótak-
markaSa virSingu fyrir þeilrn sem fæddir eru af
höfSingjaættum, og sérstaklega vildi hann koima sér
vel viS Purfleet. Purfleet lávarSur gat orSiS hon-
um Ihinn þarfasti, ef Sir Joseph' skyldi eiga eftir aS
komast í höfSingja tölu, og þaS var þaS sem Sir
Joseph hafSi ætilaS sér; þessvegna notaSi hann hvert
itækifæri til aS kynnast Purfleet lávarSi; hann vildi
feginn aS lítilsháttar kunningsskapur gæti orSiS aS
ivináttu. Sannast ,aS segja, þá llíkaSi þeilm Vivian
eSa föSur hennar Sir Joseph ekki nærri því velL, en
hann var stórauSugur maSur, og hafSi veriS hLjmtur
þeim stjórnarflokki sem Purfleet LávarSur tilheyrSi,
i3vo í því tilfelfi glat hann ef til vill orSiS honum
jinothæfur. MaSur er stundum neyddur til aS nota
j jhllúti, isem maSur veit þó aS eru ekki vel hreinir.
,ÞaS var vegna stjórnmála, aS Purfleet lávarSur var
þarna, og Vívian hafSi sína ástæSu til 5 koma þar
i hana forvitnaSi aS vita, hversvegna Rolbert Ad-
,en hafSi orSiS svona utan viS sig, er hún spurSi
hann úrrt' Sir Joseph, og hún hugaSi, aS ef til völl
jfengi 'h ún hér forvitni sinni svaraS.
j í dagstofunni voru nokkrir gestír — Laglegt
isamibalnd af nafnkendum mönnum, sem voru þar
meS konur 'sínar og dætur. Sto'fan svignaSi af auS.
,Þar voru helzt of ,margir litir g ofmikiS guLl, svo
,maSur fann ekkert sem verulega hvíldi augaS, en
,aLt var herbergiS yfirmáta ríkmannlegt, og þaS var
,auSséS, pS Sir Joseph var stolLtur af hýbýlum sín-
iúm, þegar hann hraSaSi sér IfciL LafSi Vivian.
\ "Mér þó'tti mikiS fyrir,” sagSi hann afsakandi,
“aS í fyrsta sinni sem þér heimsóttuS mig, skyfdi
þetta 'koma fyri'r, LafSi Vivian; .eg er viss um, aS þaS
þefir ihaft óþægileg áhriif á ySur.”
“Ónei," sagSi hún, og þaS var satt, því mieS-
aumkun hennar hvarf sam'stundis. MaSur sér svo
rnarga íátæka, aS þaS verSúr aS vana, en hvaS ætli
,aS hafi orSiS um hana?
(Framhald)