Heimskringla - 26.12.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. DES. 1923.
Meðal Malaya.
Eftir
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
Framh-
I>að var annars engin vanþörf á
að gefa mönnum frjáLsræðv til t>ess
að búa sig létt til næturinnar, og
sofa á þilfari, því hitasvækjan
niðri í skipinu var óþolandi, að
minnsta kosti fyrir okkur, sem
óvanir vorum þvílikum hitum, og
nýkomnir úr frostloftinu i Japan.
Fyrsta nóttin, sem eg svaf undir
þiljum, eftir að við komum suð-
urfyrir hvarfbaug Krabbans, er
óþægilegasta nóttin, sem eg hefi
iifað fullfrískur. 'Stefna skipsins
var hérumlbil í hásuður, og svefn-
klefi minni sneri þessvegna til
vesturs, svo sólin helti geislabruna
sfnum á þá hliðina allann seinni-
part dagsins. Yar svefnklefinn því
sem steikarofn og draup af manni
evitinn þó allsnakinn væri. Hélst
það alla nóttina, því enrginn and-
vari var og enginn blær komst inn
í klefann nema sá, er orsakaðist
af skriði skipsiys og um hann er
varla hægt að skrafa. Reyndi
maður að kæla sig í baði, var það
líka árangurslaust, því vatnið var
jafnheitt og heitara en næturloft-
ið, svo svitinn streymdi bara enn
hraðara en áður, er rnaður reis úr
baðinu- Eg var eins og fisjtur á
þurru landi. alla þá nótt, þ. e. a. s.
eins og þeir fiskar er við höfum
kynni af hér á norðuhveli hnatt-
arins, því til eru fiskar, sem Mfa í
vellystingum praktuglega, ef svo
má segja, á þurru. Mun eg víkja
því að síðan, ef mér endist aldur
en lesendum þolinmæði-
Eftir tólf daga útivist frá Naga-
saki komum við til Batavia á
Java árla morguns. Vlar fult af
fólki fyrir á hafnarstéttinni, hvitu
og mislitu. Voru það eiginmenn
og konur, unnustar og unnustur
farþeganna. Var þar gleðibros á
hverju andliti. Skyldu menn nú
halda að svo hefði og verið á skips-
fjöl, og var þar og að vísu fögnuð-
<ur mikill, en þó töluvert blandað-
ur gráti og gnístran tanna,
því ekki er þvf að leyna, að sum-
ir af farþegum höfðu bundist
sterkari vináttuböndum, að því er
yirtist, en alment er talið heppi-
legt til heimdiisfriðar, ef annar
málsaðili eða báðir eru öðrum
,gefnir. Hlvergi mun það greini-
legra koma í ljós, en á skipsfjöl, að
mönnum og konum eru —
“á hverfandi hveli
hjörtu sköpuö
og brigö í brjóst of lagin.”
En “svo fyrnast ástir, sem fundir”,
og er það sjálfstagt heppilegt, er
likt stendur á og hér- Annars
fengju dómstólarnir svo óhæfilega
mikið að gera.
IBatavia er höfuðstaður Java og
næst stærsta borg í landi. Þar eru
um 200.000 manns. Borgin liggur
nokkrar mflur frá sjó, og er borgar-
stæðið og umhverfið flatt og mýr-
lent, fult aí síkjum og uppistöðu-
vatni. Nú er öllu þessu vatni veitt
framrás til sjávar í gegnum stór-
fenglega skurði- En áður en það
var gert, og það var ekki fyr en
löngu eftir að bærnn bygðist, var
Batavia einhver hroðalegasta
toanndrápsgryfja er sögur fara
af. Um og eftir alda mótin 1600
var mannfallið svo stórkostlegt, að
hollenzka Austur-Indíafélagið
mikla, hafði ekki. við sum árin að
senda menn austur, í skarðið/ fyr-
ir þá er dóu úr maiaria. Var þá
og ekki farið að nota kínínseyði al-
löent gegn þeirri veiki. En það er
enn í dag eina lyfið, sem verulega
er gagn að. Ekki mlan eg það
fyrir víst, en þó held eg að eg fari
ekki með mkiar ýkjur er eg segi,
að á þeim árum dóu úr malaria
um fimtíu þúsund manns á fimtíu
árum í Batavia, Og voru þó ekki f
borginni nema um tuttugu þús*
und manns að staðaldri- Nú er
fyeilbrigði særaiiegt, en þó er mikið
um malaria þar ennþá og fekk eg
að ken.na á því, sem síðar mun
sagt verða.
Við þurftum að bfða fjóra
daga í Batavia eftir skipi til
Singapore, og þótti ekkert miður
Við ieigðum okkur herbergi á Java
Hotel og vorum sóttir f bílum.
ökuþórar voru kolbrúnir Javanar,
snotrir strákar, og skein í skjalla-
hvítar tennurnar. Taugaveiklaðir
voru þeir áreiðanlega ekki, þvf þeir
óku í loftinu og Jíkt og vitlausir
menn, en ekkert slys vildi þó háska-
legra til, en að einn ók á kýrbelju
sem var að nasla nokkur strá ut-
an við veginn. Vissi hún ekki fyr
en buldi f rifjunum á henni, og
steyptist hún kollhnýs í skjótri
svipan út f díkið raeðfram vegin-
um- Lá hiln þar kyrfilaga skorðuð
og vissu allir fjórir fætur til him-
ins er við fórum framhjá og veit
eg aldrei síðan hvað af henni varð,
en ökuþór hélt áfram, sem ekkert
hefði í skorist.
Java Hótel er “bungalow hótel”,.
þ. e. a. s., að hver íbúð er einlyft
hús út af fyrir sig, og er þvf alt
gistihúsið heilmikið hverfi og breið
stræti á milli húsanna- i Framan
við hverja íbúð eru svalir; stend-
ur þar borð og nokkrir stólar og
langstóll, til þess að hvíla sig í.
Inn af svölunum er svefnherbergi
stórt og rúmgott. Þar innar af er
baðherber.gi. Er þar lel.rker mikið,
sem árrta, og striffa, til þess að
ausa með yfir slg vatninu.
Við náðum rótt í “tiffín”. Tifí'fn
er saina sem “lunch” eða hádegis-
verður- Matsalurinn var bæði stór
otg skrautlegur og javanskir þjónar
á hverjum fingri. Þeir voru ber-
fættir í tárhreinum hvítum lfn-
jökkum og “sarong”. Sarong er
! nálega skósíður pilshólkur, úr
heimaofnu líni og heimalituðu. Er
t það framúrskarandi smekklega
gert, og er þesskyns litað og ofið
I lín kallað “batik”, og er að verða
' tfzka uin allann heim að nota það í
' borðdúka og jafnvel, sem vogg-
prýði. Á höfðinu hafa þjónarnir
létta hvirfilskýiu, eða “túrban” og
er hnýtt skýlan skáhalt fyHr ofan
og aftan annað eyrað, svo endarn-
ar standa upp og út f ioftið. Fer
vel á þessu-
Við fengum “rijstafel” eða “rfs-
borð”, sem hver rétttrúaður Hol-
lendingur étur tvisvar á dag í þess-
ura löndum, þó öðrum rnönnum sé
tæplega fært að éta það nema
tvisvar í viku. Fyrst var borið inn
heljarstórt fat rjúkandi og kúfað
af þursoðnum rí.sgrjónum. Þar-
! næst voru settir tveir djúpir disk-
' ar fyrir hvern mann. Þótti okk-
félögum nú væniega áhorfast, því
Danir eru matmenn engu sfður en
; íslendingar, J>ó hangiketið sé
[ lakara hjá þeim. Þarnæst komu
um tuttugu þjónar í haiarófu,
sumir með tvo rétti, en aðrir með
þrjá. Var þar á boðstólnum alt
sem hugurinn mátti girnast og
í'ieira en við kunum það að nefna,
eða hér þýði upp að telja- Ægði
þar öllu saman, eihs og hjá Grön-
dar í Heljarslóðarsögu, nema í stað-
inn fyrir skyrhákall og lúsamuln-
inga, var hér ýmislegt innlent,
sem við engin deili kunnum á, en
| álíktj iimsætt og kraftgött. Þar
voru steiktir fiskar og soðnir fisk-
ar, saltaðir fiskar og hráir fiskar,
hengdir fiskar og hertir, sólbakað-
ir og sútaðir. Sama mátti segja
um fuglana Qg flest annað úr dýra-
ríkinu, og þar að auki haugar og
hraukar, já heil fjöll af allskonar
grænmeti, fersku, soðnu, steiktu og
bökuðu. Allskonar ljúffengir drykk-
ir voru og þar á boðstólum fyrir
lítið verð, og mátti sogja með æfin-
týraritaranum, að þar var á borð-
um “pipraðir páfuglar og saltaðir
sjófiskar, píment og klaret og vín-
ið Garganus”. Kúfuðum' við nú
báða diska og tók hver það sem
honum leizt bezt á. Losuðum síð-
an kjöt og fisk af beinum og græn-
meti úr hýði- Hrærðum svo öilu
saman við svo mikið af rfsgrjónum,
sem hægt var, og gerðum úr mauk.
Yfir það heltum. við svo ídýfu úr
karrí og öðrum níðsterkum ind-
verskum kryddjurtum, og átum svo
sem skeiðamat. Sé hægt að éta sér
til dómsáfeiiis, þá gerðum við það
þann dag. Þó komst enginn okk-
ar í hálfkvisti við javanska keriingu
sem sat andspænis okkur. Hún var
lítil og visin, skorpin og skinhoruð,
tannlaus, og alt andlitið var eins
og aðdragandi að munninum,
tannlausu og ginnsvörtu gímaldi.
Hún var sezt er við komum- En
löngu eftir að við vorum hættir,
alveig kúguppgefnir og komnir að
sprungi, hélt kerlingin áfram a$
raða ofan i sig. Ástríðulítið að
vísu, en jafnt og þétt, með þolin-
mæði og þindarlaust. Við glápturn
alveg heillaðir á kerlinguna. Við
komustum seinast að þeirri niður-
stöðu, að hún myndi vera bara
vskjóða, ekkert á bak við skinn-
ið, engin bein, hjarta, iifur eða
iungu, bara eitt alsherjar meltingar-
færi. Eg gæti bezt trúað að hún
sæti þar enn í dag./
Það veitir ekki af, að hvíla sig
eftir svona máltið, enda er alt
hljótt, sem f dauðra gröfum milli
2—4 á eftirmiðdögum- Hitinn er
líka óbærilegur- á þeim tíma, fyrst
í stað, áður en maður venst dálítið
við hann. Undir sólarlagið fórum
við á stjá að gá að bænum. Sáum
við margt nýstárlegt, sem eg ekki
mun lýsa nú, þvf eg mun seinna
koina að því efni, er e.g er kominn
í áfanga og til Singapore og
.Johore.
■ Ég fór til sængur juin miðnætti.
Rúinið var ákaflega stórt og .gafl-
arnir seilingarháir. Á milli þeirra
og yfir rúmið var strengt skjall-
hvítt þráðnet og möskvarnir svo
liéttriðnir að mýfluga ekki kemst
í gegn, því það er mýflugutegund
ein, sem ber inalaria með sér ef hún
stingur menn- Fara þær á rál um
sólsetur og eru á flökti alia nótt-
ina. Varnar þetta net þeim að of-
stingur menn. Fara þær á ról um
ur niður að gólfi alt í kringum
rúmið. f rúminu var aðeins eitt
j lak, einn vanalegur sveefill, en eng-
in ábreiða, en þar á inóti hérumbil,
tveggja álna langur, þétttroðinn og
sfvalur koddi, 6—8 þumllungar að
| þverrnáli, eftir endilöngu rúminu.
; Skildi eg ekki hvern skollann eg
| átti við hann að gera. Þótti hann
í fáránlegur, sem ábreiða, því mér
reyndist ómögulegt að skríða und-
ir hann, og fanst meira en nógu
heitt, þó eg hefði hann ekki til
stuðnings við bak eða brjóst, og
engin þægindi fann eg við það, að
stinga honum undir höfuðið.
Fleygði eg hoiium þvf út í horn
eftir ýmsar tilraunir og varð sú
fáfræði mér til meins, sem nú skal
sagt- Koddi þessi tíðkast um öll
Austurlönd f hitabeltinu og kalla
; Englendingar hann “the Dutch
j wife”. Bendir það á að Hollend-
j ingar hafi fyrstir manna notast við
1 hann. En til þess er hann, að
leggja fæturnar upp á hann og
leikur þá loftið undir fætur manns
! og á milli þeirra, þó maður liggi á
hliðinni, sem flestir gera í svefni,
og svitnar maður þá ininna.í Má
get.a þess, í þessu sambandi, að
allir hundar í hitabeltinu og
kannske fleiri dýr liggja ekki á
hliðinni, heldur sofa þeir á hryggn-
! um og sjærra frá sér allar lappir
upp, og út f loftið. Kemst þannig
mest loft að líkaroanum til þess að
kæla hann. En svo eg víki sög-
unni a'ftur til mín, þá gekk mér illa
að sofa- Hitinn var alveg drep-
andi, við komum til Batavia í regn-
tíðinni og loftið var þrungið af
raka. Útifyrir blakti ekki hár á
höfði og enginn minsti dragsúgur
i linaði þjáningar manns í rúminu.
! Eg varð fljótt gegnvotur af svita
! og sérstaklega á fótleggjunum, þeir
! lfmdust alveg við dýnuna, hvernig
) sem eg bylti. mér, 'af þvf mér hug-
kvæindist ekki að nota koddann
■ langa. Loks gafst eg upp og fór út
á svalir og Jagðist í langstólinn,
yfirkominn af þreytu og hita. Mér
létti stórum, því bæði hélt ekki
hálmurinn í stólnum eins að mér
hitanum, 'Og. svo var svækjan ekki
útaf eins yfirtyrmandj úti, sem inni>
Eg sofnaði þessvegna þarna til-
tölulega fljótt og vaknaði eftir tvo
tíina við kaldan vindgust, afskap-
legann þrumuskell og hellirigningu,
sem buldi á þakinu- Eg flýttti mér
í rúmið og sofnaði nú vært er regn-
ið kældi loftið og vaknaði endur-
hrestur um morguninn. En eg
vaknaði líka mýstunginn og með
malaria-sóttkveikjuna í blóðinu,
sem fram kom skömmu síðar, þótt
mig ekki grunaði þá, hve snögg-
lega eg myndi gjalda heimsku
minnar, að sofa undir beru lofti,
án þess að hafa mýflugnanetið yl-
ir mér.
Framhald.
Fréttabréf frá Blaine.
Hierra ritstjóri!
Þegar eg skrifaði síðasta frétta-
bréf mitt ffá Blaine, urðu eftir
ýmsar fréttir, sem eg þá mundi ekki
eftir. — Vissi eg þó, að svo mundi
vera, en gat ekki í svipinn áttað
fig á því hvað það var. Þess vegna
vil cg nú 'bæta við — ef þú vilt svo
vel gera og ljá iínum þessum rúm
í Heimskringlu.
1. Undir liðinn, sem eg nefndi
Góðir gestir, heyrir ]>etta.
Húsfrú Olína Erlingsson frá
Geysir, var ein af þeirn sem þetta
útlíðandi ár heimsótti Biaine-búa
— kamla kunningja að austan. Hún
dvaldi s. 1. vetur hjá dóttur sinni,
— gift enskum inanni í Belling-
ham. Olína er systir Lárusar Guð-
fhundssonar söðlamakara, sem
lengi var í Winnipeg, og flestir
kannast við, og Halldóru sál.t yfir-
setukonu, sem mörg síðustu ár
æfinnar bjó í Duluth, Minn. Hún
var mér kær gcstur, ekki síður en
öðrum. Með henni kom dóttir
hcnnar, skýn- og skeintileg kona.
Þessar línur eiga að vera kveðja
frá mér til þeirra mæðgna með
þakklæti fyrir heimsóknina.
2. Undir þann lið, sem eg nefndi
Dauðsföll, heyrir þetta:
Þau hjón, Albert Erlendsson og
kona hans Sigríður, mistu ungt
barn s. 1. vetur, mig minnir í janví
ar. — Þetta er óglögt, en leiðbein-
ing, og hjálpa þó ó. S. Th. við upp-
töku fsl. dauðsfalla í Almanakið.
Nýtt. — Eg flutti til Everett 20-
okt s. 1. að 3123 Hoyt Ave-, Evereett
Wash-, og verður það heimilisfang
mitt fýrst um sinn. í fjarveru
ininni frá Blaine, annast hr. Hall-
dór Sæmundsson Route 1. Blaine,
Wash., útsölu bóka og blaða sem
eg hafði á hendi- Má því snúa sér
til hans með það, þangað til öðru-
vísi verður ráðstafað í blöðunum.
Everett fréttir- — Everétt er
County Seat of Snohomish County
og telur um 35—40,000 íbúa. Sagður
að vera einn með allra beztu inilnu-
bæjum í W'ashington- Má.ske á allri
ströndinni. Ein milna — sögunar-
i verkstæði, gefur frá 12 til 1400
manns atvinnu árið um kring. Bær-
inn er „skipulegur og fremur falleg-
ur — liggur yfir hæðir og bóla,
lautir og dældir. Af einni hæð-
inni má sjá yfir náiega allann bæ-
inn og út um fjörð eða firði og
sand- Hann er frá 40 til 50 ára
gamall. Hefir meðal annara verk-
stæða pappírsgerðarhús, sem gefur
um 300 manns atvinnu. Hér er og
skipalægi gott.
íslendingar- — Hér hafa til fárra
ára verið fáir fslendingar. — Ein
kona, gift enskum manni lengst, að
því er eg bezt veit. Nú er ísk að
fjöiga hér riokkuð. En fáir eru þeir
enn og dreifðir- Enginn félagsskap-
ur sérstakur er til á meðal þeirra
enn sem komið er. Þó má geta
þeSs, að Mrs. Elísabeth Thorarins-
son, kona Magnúsar Thorarinsson-
ar, sem um mörg ár bjuggu í Blaine,
hafði gestaboð að heimili sínu 27.
okt. síðastliðinn, og bauð þangað
öllum þeim íslendingum sem hún
vissi af, og mun þá hafa komið þar
saman um 20 til 30 fsl- Voru veit-
ingar rauánarlegar, og til andlegs
fagnaðar söngur og samtal. Al-Lsl.
fjölskylldur voru Goodmans-fólkið,
nýkomið að austan, Vigfús Erlend-
son og kona ihans, sonur Vigfúsar,
Albert og kona hans, Erlendur
íAnderson og kona hans, Gustav
Dalstead og kona hans, Thorsteins-
sons hjónin og húsráðendurnir, og
yn^ra fólk flest sem gift er, gift
innlendum, og svo nokkuð af kon-
um og körluin, einhleypu fólki.
Sein stendur, er ekkert útlit fyrir
að hér geti myndast ísl. félagsskap:
ur af neinu tagi- Hvað kann að
verða, ef íslendingum fjölgar hér,
er ekki gott að segja. En hér líð-
ur öllum vel, og allir hafa nóg að
gera. Everett er framfara bær-
Eins og elðlilegt er — hvar sém
atvinna er, þar er og vellýðan
manna á milli-
*
Vinsamiegast
M. J. Benedictson.
------------x-------------
Strigabátsferðir.
Eftir óðni.
(Niðurlag.)
Vegna þess, að við ákváðum, að
leggjja aftur á stað með aðfallinu
um nóttina, fórum við að sofa kl.
9, en. einn kaupamaðurinn bauðst
tfl að vekja okkur kl. 3- Við töl-
uðum um, að koma við í bakaleið-
inn og láta vita hvernig okkur
hefði gengið; við ætluðum nefni-
Jega upp á Eiríksjökul. Við vökn-
uðum rétt fyrir 3 og þegar kaupa-
mkðurinn kom, sátum við og gerð-
um okkur gott af brauði og mjólk
sem fyrir okkur var sett. Veðrið
var sæmi.legt, nokkuð rigningar-
legt og dálítil vindgola að norðan.
Við höfðum því strauminn með
okkur, en vindinn á móti- Kaupa-
maðurinn hélt bátnum upp í
ölduna meðan við komum okkur
fyrir í honum; en áður en við vor-
um tilbúnir rann ein i aldan alveg
yfir bátinp og okkur að mestu
leyti. Mér fanst hún vera fsköld,
meðan hún rann eftir Tirjóstinu,
en heilmikið af henni fór ofan í
bátinn, þvf við vorum ekki búnir
að reyra strigann að okkur, um það
dugði ekki að fást. Klukkan var
um 4 þegar við lögum af stað.
Okkur gekk sæmilega vel þó að
vindurinn segði meira en strauin-
urinn. Þegar við hvíldum okkur
og hættum að róa, rak okkur á
móti stiraumnum- Þegar við kom-
um inn fyrir Borgareyjar, voru
öldurnar mikið krappari. Þar var
orðið grynnra og straumurinn
meixi. Okkur var langverst við
krappar öldur, því þær bi-utu svo
illi'lega á okkur. Við vorum samt
ekki‘í neinni hættu; það voru 1500
m til lands, svo við gátum alt af
lent ef nokkuð versnaði. Þegar
ólögin komu, var eins og skelin
okkar væri ástrney óðs unnusta,
sem grijii hana í fang sér og kysti
hana 50 brennandi kossum í eí.nu-
Þegar við komum að Brákarsundi
fóruro við ekki þar inn, en héld-
um áfram fram hjá Borgamesi og
inn í Sandvíík, sein er skamt fyrir
innan; þegar báturinn stóð í sand-
inum' var klukkan 6. Við ætluðum
að bíða eftir því að vindinn lægði
áður,en við héldum lengra áfram.
Þegar við vorum búnir að hella úr
bátnum og hengja segl og annað
til þerris, fórum við í þur föt og
héldum til bæjarins. Þar sást
engin hreyfíng, jú, þaraa kom mað-
ur, eða réttara sagt, þarna komu
köflóttar “sportbuxur” með inann;
þær ha'fa líklega verið 5 númerum
of stórar. Við buðum “góðan
daginn” og leituðum frétta; hvort
allir svæfu? hvar hægt væri að fá
■einhverja hressingu, og hvert hann
væri að fara, svona snemma?
liann hafði eiginlega ætlað sér að
sofa lengur og leggja ekki af stað
fyr en um hádegi, en “bölvaður
haninn” hafði vakið hann með sól-
aruppkomu- Tfann sp.urði hvaðan
við kæmum “á þessu”, og benti. á
bátinn. Við sögðum honum eins
og var. Hann varð steinhissa, saug
nokkrum sirmuin upp í nefið, gekk
að bátnum og kom við hann með
einum fingri, saug svo aftur upp
í nefið og settist á stein; en við
kvöddum hann og héldurn niður í
ibæinn. Það segja flestir að Borg
arnes isé leiðinlegur staður; það
er satt áð húsaþyrpingin sjálf er
ekkert falleg, og iitsýnið er þó ynd-
islegt. Nokkrir menn voru komnir
á fætur ,og hjá þeim fréttum við,
áð með flóðinu um kvöldið ætti
vélbátur að fara upp að Hvítár-
völlum- Við fórum inn í gistihúsið
og fengum okkur morgunkaffi; þar
ákváðum við, að ef ekki lygndi
fengjuro við okkur far með bátn
uin upp eftir um kvöldið. Það
lygndi ekki, svo við eyddum deg
inum í að skoða staðinn. Það
merkilegasta sem við sáum, var
vindmylna, hún var gerð til a?
iskera tóbak. Það sagði okkur iíke
einhver, að hún bæri sig ekki, þv'
hún væri tvo daga með bitann.
Svo kom kvöldið og báturinn átt'
að leggja af stað; en þá bilaði vél
in, svo ferðinni var frestað ti’
morguns- Við tókum bátinn oe
ilofuðum þeim sem vildu að koms
Ut á honura. Menn létu bér eins
og annafstaðar undrun sína í ljósi
yfir þessu forðalagi og voru sam
mála um, að aldrei hefði minna skip
MAKE PERFECT B^AD
komið þangað upp eftir. Um morg-
uninn vöknuðum við kl. 5, hálf-
um tíma áður en báturinn átti að
fara, og komum 1 tæka tíð Striga-
ibátinn ibundum y, við fyrir framan
vólarúmið- Á leiðinni voru öldurn-
ar það rniklar að oft gaf aiveg yfir
véibátinn, svo okkur hefði ekki
gengið mikið á strigabátnum. Bær-
inn Ferjukot ligur 12 km. frá Borg-
arnesi, hinu megin við ána eru
Hvítárvellir. Þarna er sundlagt og
ferjað yfir á flotbotnuðum bátum.
Þegar við komum þangað upp
eftir, leist okkur vel á ána, hún
▼ar straumharðari og öldumar
krappari, en við höfðum búist við-
Eg sá að það var tilgangslaust að
ætla sér upp ána, á móti svona
miklum vindi, og lagði til málanna
að við færum ýfir að Ferjukoti og
ireyndum að útvega okkur hesta,
en félagi minn vildi fj’rst reyna
hvað hægt væri að komast á ánni.
Þegar bátu.rinn var kominn út á
ána, stóð hann í stað, hvernig sem
honum var róið, svo lagðist hann
flatur í strauminn og hraktist upp
að klettunum hinumegin, og við
að taka hnykkinn af bátnum
brotnaði besta árin okkar. Eg hafði
á réttu að standa, þar var tíma-
spillir að ætla sér upp ána í svona
veðri. Við fórum með bátinn heim
að Ferjukoti, þar tókum við hann
f sundur og var þá nýtt rif forotið
f honum, l>ar fengum við að geyma
hann þar til við kæmum áftur of-
an af jöklL Þegar hin gestrisnu
hjón á Ferjukoti höfðu gætt okk-
ur á lax o^ fleiru góðgæti, lögðum
við af stað með fjallhakana við
hlið- Ferðinni var heitið upp að
Galtaholti, því þar var okkru sagt
að við fengjum hcJst hesta. 1 lefð-
inni komum við að Eskihoiti, því
við héldium að það væri Qaltarholt.
Á hlaðinu mættum við manni, sem
starði á okkur og hakan, eins og
við værum eitthvert undur, hann
hafði auðsjáanlega aldrei séð skáta
fyr. Hann sagði okkur svo til veg-
ar, og horfði á efti.r okkur ]>angað
til við hurfum. Eskiholt er með
allra fegurstu bæjarstæðum sem
eg hefi séð, útsýnið frá bænum er
óviðjafnanlegt, jöklarnir og fjöllin
alt í hæfilegri fjarlægð- Eg efa, að
það finnist nokkur sá maður, sem
ekki vildi vera f Eskiholti. f
Galtaholti, því þar var okkur sagt
beztu viðtökur, meðan við biðum
eftir þeim. Þegar við höfðum beð-
ið þar stutta stund, kom sami
maður og við hittum í Eskiholti,
aðeins tii að sjá okkur betur, hann
var nefndur Gvendur Th ........ og
atvinna hans var að útvega ferða-
mönnum hesta. Eitthvað var hann
að tala um, að okkur væri nær að
læra að snúa flekk, heldur en að
flækjast upp á jökla, en ekki gat
hann talig okkur af jökulferðinni,
og við lögðum af stað, 'ennþá á
ruggandi faratæki. Um kvöldið
fórum við yfir Hvítá, á Kljáfossbrú,
og beim að Hurðarbaki þar feng,
um við gistingu- Næsta dag ætl-
uðum við að komast upp að Kal-
mannstungu eða Fljótstungu, en
svo upp á jökul. Þegar við vökn-
uðum um morguninn, var alheiður
himirin, við vorum því vissir um
að nú væri sá ma/rgþráði þurkur
kominn. Alt var glatt, bæði menn
>g skepnur. Fyrst riðum við
niður í Reykholtsdalinn, fram hjá
Deildartungu að Reykholti. Dal-
urinn er blómieg sveit, eins og all-
ar nærsveitimair, og lítið er um
hrörleg kot tiJ að ræna ferðagleð-
Inni frá mianni- Við Reykholt
skiftum við okkur, félági fflinn hélt
áfram inn daiinn, en eg ætlaði upp