Heimskringla - 25.06.1924, Page 4

«. BLAÐSlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, MAiN., 25. JÚNf, 1924.
HEIMSKRINQLA
(Itefull 1K8«>
!■—r il 1 krerjem HMrlkKlecl
Elge>dan
THE VIKING PIŒSS. LTD.
SS8 »K KSS SAIIGBVT AVE., WIVNIFEU,
Talailmli S-SSST
Vwfl bl*Mu «r «3.0« trcuiirlin b«(-
M fjrrfv tran. Allar bor*anlr mi4M
rltuunl MaSalaa.
SIGFOS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
HÁVARÐUR ELÍASSON,
Ráðsmaður.
VtanSakrtft tU blaSalaai
THK VIKIBÍG PRESS, Ltd', Boi 3103
Wlnnlpea, Uaa.
Vtanflakrlft tll rltatjðraaa
EDITOH HEINSKHmr,LA' Bo* 3105
Wlnnlpoa, Xaa.
The “Helmskrlnsla” 1* prlnted and pub-
lished by The Viking Press I.td., 863-855
Sargent Ave, Winnipeg, Manitoba.
Telephone: N 6637
WINNIPEG, MANITOBA, 25. JONI, 1924.
Canadiskar land-
búnaðarafurðir.
Blaðið Quebec Chronicle birti um daginn
bréf frá Mr. W. J. Black, sem veitir forstöðu
landtökudeildum C. N. R. í Evrópu og býr í
Lundúnum. Bréfi<S er stílað til W. D. Robb,
varaforseta C. N. R., og er á Jjessa leið:
“Ekki getur hjá því farið, ef maður tek-
ur sér bólfestu í London, en ber hag land-
búnaðarins canadiska fyrir brjósti, að mað-
ur verði fyrir vonbrigðum, |>ar sem heita irtá,
að engar canadiskar landbúnaðarafurðir séu
á boðstólum í búðum eða á mórkuðum.
Hér í London er á aðra hönd mesti matvæla-
innflutnings- og neyzlumarkaður í heiminum.
Á hina Canada, sem við höfum haldið, að
væri alþekt fyrir saltað og reykt svínakjöt.
ost og smjör, sem og hveiti og aðrar afurð-
ir.
Nú myndi sá, sem gerir sér far um að
hnýsast í þetta, gera sér í hugarlund, að
canadiskt svínakjöt reykt og saltað væri al-
staðar að finna, þar sem sú vara annars er á
boðstólum, en það er ekki því að heilsa
hér, að minsta kpsti er það þá ekki kent við
Canada. Hér er alt fult af dönsku svínaketi,
sem og írsku og heimareyktu. Sé farið í
smjörleit, er árangurinn enn þá minni. Það
kemur tiitölulítið á markaðinn af beztu teg-
undum. Þó hefir ein tegund frá Canada
verið á boðstólum síðan í desembermánuði,
en sagt er að hún muni ekki sjást aftur fyr
en í júnij>rátt fyrir það að verðið er nú
svo hátt, að búast mætti við stöðugum að-
flutningi.
Canadiskan ost er hægt að ná sér í, við
og við, en þó er algjörður skortur á mjólk-
urafurðum í langflestum búðum.
En mest forviða verða menn á eplaverzl-
uninni. Hér sér maður heila hlaða af vel
merktum kössum frá Oregon og Washington-
ríkjunum. en leitar algjörlega árangurslaust
að þeim framlúrs'karandi gæðategundum af
eplum, sem ræktuð eru í British Columbia.
Viðkvæðið er, að þau séu alls ekki a boð-
stólum í ár, þau standist ekki samkepnina
frá Bandaríkjunum.
Frá Nova Scotia kom mikill farmur í
tunnum, fyrir nokkrum vikum síðan, en ér
komið var á markaðinn, reyndust þau lakari
að gæðum en við hefði matt buast. Of mik-
,11 hluti þeirra var marinn, og til allrar ó-
hamingju voru gæðm ekki í samræmi við a-
letrunina, en hún ætti að vera áreiðanlegur
vísir að fara eftir, þar sem um gæði er að
ræða. Vel má vera, að eplabændum í Nova
Scotia þyki meiri búhnykkur í því, að búa
um eplin í tunnum en í kössum, en það verð-
ur nauðsynlega að flokka eplin með meiri
aðgæzlu, því það er óhugsandi að koma
slíkri verzlun á laggirnar og halda henni í
horfinu, nema því aðeins, að það sé gert
umhyggju- og samvizkusamlega.
Það er þá augljóst, að frá þessum degi
ber hin mesta nauðsyn til fyrir canadiska
bændur að setja vöruvöndun sinni fastar
skorður, ef landbúnaðarafurðirnar eiga að
geta haldið sínu á stórmörkuðum heimsins.
Ég kom til Belfast nýlega, og var þá ver-
ið að flytja á land stóreflis skipsfarm af
dönsku smjöri, er ætlað var til neyzlu í þeirri
borg. Frá náttúrunnar hendi er Danmíörk
hreint ekki betur fallið land til smjörfram-
leiðslu en írland. Hversvegna standa þá
Danir írum framar í þessu efni? Svarið er:
fulfkomnari framleiðsla og samvinna í kaup-
um og söfum.
Ef Canada á að öðlast það sæti á brezk-
um markaði, sem því ber að réttu, þá verða
bændur að feta rækilega í fótspor Dana.
Þeir, verða að koma föstu skipulagi á fram-
leiðslu sína í fullu samræmi hver við annan:
Þar á við gamli málshátturinn: “Það sem
vert er að gera, gerðu vel”.
Enginn vafi leikur á því, að þetta eru orð
í tíma töluð. Ekki ætti að vera að kenna
óvild frá Englendinga hálfu, ef canadiskar
landbúnaðarafurðir seljast lélega í Eng-
landi. Ástæða er til þess að ætla, að þær
væru útgengilegri samskonar vörum frá
Evrópu, að öllu jöfnu. Orsökin hlýtur að
vera sú, að ekki er nógu vel til framleiðsl-
unnar vandað, og þekking á ýmsum þeim
sviðum ekki nægilega mikil né almenn.
Það er eftirtektarvert, sem stendþr í
þessu bréfi “Canada, sem við höfum
haldið, að væri alþekt fyrir saltað og reykt
svínakjöt, ost og smjör, sem og hveiti og
aðrar afurðir”. Það er hætt við kannske,
að landsmenn hafi vaðið dálítið reyk um
þessi efni. Á það bendir, að vér minnumst
aldrei að hafa heyrt amierískum Iandbúnað-
arafurðum hælt í Evrópu fyrir gæði, þegar
hveitið er undanskihð. Og víst er um það,
að á þeim árum er vér þektum bezt til þar
í landi, fluttu Damr inn ósköp:n öll af amer-
ísku svínakjöti til neyzlu í landinu sjálfu, til
þess að geta flutt því meira út af sínu eigin
svínakjöti, er jafnan seldist gegn hámarks-
verði, aðallega í Englandi. Að vísu má vel
vera, (munum það ekki) að Danir hafi flutt
inn Bandaríkjakjöt og canadiska kjötið sé
betra. Þó bendir ekki bréf Mr. Black’s á
það, er hann segir, að sé það selt í London,
þá er það a. m. k. ekki selt sem canadiskt
* kjöt. En annars skal það fúslega játað, að
hvað viðvíkur gæðum lanc’búnaðarafurða
hér yfirleitt, getum vér aðeins með fullri
vissu talað um hveiti og smjör.
Það er áreiðanlega ekkert auglýsinga-
skrum, að segja, að canadiska hveitið er
besta hveiti sem ræktað er nokkursstaðar f
heiminum. Vér höfum álit beztu sérfræð-
inga Dana fyrir oss í því efni. Og ekki ein-
ungis álíta þeir, að það sé bezt, heldur og, að
sökum jarðvegs og loftslags hér í vestur-
fylkjunum sé sennilegt, að hvergi f heimin-
um sé hægt að framleiða eins gott hveiti, að
öðru jöfnu.
Um ^jrijörið er ekki það sama að segja.
Fyrst og fremst munu engin skilyrði vera
til hér í landi syo menn viti, er geri það hæf-
ara til smjörframleiðslu en önnur lönd. I
öðru lagi er enginn efi á því, ef dæma má
eftir smjörgæðum Manitobafýlkis, að þau
séu upp og niður eins og annarsstaðar í
Canada, að smjörverkun hér stendur tölu-
vert langt að baki smjörverkun þar sem hún
er bezt, t. d. í Danmörku. Vér höfum átt
kost á að bragða smjör frá flestum beztu
rjómabúum hér í Winnipeg og nærsveitun-
um, og eru þau dálítið misjöfn að gæðum
En það er skemst af að segja, að það bezta
smjör, er vér höfum bragðað hér, tekur
ekki tif miuna fram góðu dónsku jurtasrrijöri
(margarine). — Þess ber þó að geta um
leið, að beztu tegundir þess eru lítt þekkj-
anlegar frá góðu dönsku smjöri. —
Til þess geta legið ýmsar orsakir. Detta
oss helzt í hug þriár: Óheppilegt kýrfóður;
skortur á fullnaðarþekkingu á tilbúningi
smjörs, og erfiður flutningur.
Á tveim fyrstu atriðunum að minsta kosti
ætti að vera hægt að ráða bót. Allir bænd-
ur vita hvílík áhrif ýmsar fóðurtegundir j
hafa á mjólk og kjöt alidýra. Má t. d. benda
á, að bar sem svínahald hefir verið á Is- |
landi. hefir mönnum þótt k]öt þeirra fremi- j
ur lélegt, af því að svínahald hefir því nær
eingöngu verið haft í sjávarþorpumi, bar I
sem svínin hafa aðallega lifað á fiskiúr-
gangi. Kjötið fengið dálítið þráabragð. I
Aftur á móti ber ölluin saman um, er vér
til þekkjum, að á Islandi sé sauðakjöt ljúf-
fengara en annarsstaðar, sökum hins ágæta
og fjölskrúðuga beitilendis. Sömuleiðis ber
flestum saman um, er til fækkia, að íslenzkt
sumarsmjör, sé fult eins bragðgott og bezta
smiör danskt, og liggur þar sama orsök til }
grundvallar. En kýrfóður hér ætti að geta *
verið það sama og í Danmörku, þar sem j
Iandshættir eru víða líkir og jarðarafurðir
m'kið til þær sömu. Ætti því með aðgæzlu j
að vera hægt að útrýma beirri orsök — ef
hún bá liggur til grundvallar.
Liggi bekkingarskortur til grundvallar, j
ætti og að vera auðvelt að ráða bót á hon-
um bæði með því að fá t. d. danska sér- j
fræðinga, er vafalaust standa hæst á því j
sviði. hingað til fvlkisins, fyrir samtök
bænda. Gætu þeir þá ferðast um og hver
maður haft stórt umdæmi. Mun nolckuð af
dönskum mönnumi starfa að smjörgerð í AI-
berta. Ennþá betra væri þó vafalaust að
senda héðan sem flesta, að unt væri til fulln- j
aðarnáms í Danmörku. Er sjálfs höndin
jafnan hollust. • j
Síðasta atriðinu, flutningserfiðleikunum
væri máske víða örðugt að ráða bót á. Einn
maður, er vér höfum átt tal við um betta
efni sagði t. d., að hann hefði komið á
rjómabú vestur í Alberta, er danskur mað-
ur stýrði. Alt var þar prýðilega umgeng-
ið, en sá var ljóður á, að bændur fluttu
rjóma sinn til smjörbúsins aðeins tvisvar í
viku. Geymdu þeir bann í djúpum og köld-
um brunnum, á milli flutninga. En hve vel,
sem um það er búið, er samt hætt við, að
ilt sé að verja hann súrnun. Sami heim-
ildarmaður skýrði frá því, að hann hefði
koínið á rjómabú bér í Manitoba, þar sem
lík aðferð mun hafa verið viðhöfð. Var þar
langmest af rjómanum farið að sýrast lítið
eitt, áður en gert var smjör úr honum. En
úr súrum rjóma er vitanlega ómögulegt að
gera bragðbezta smjör.
Annars væri æskilegt, að bændur og ekki
sízt sérfróðir menn, sýndu meiri áhuga á
því að skrifa hér í blaðið um þetta rriál, og
önnur þau, er þeim er jafn-nákomin. Á
því verður samvinnan meðal annars að
byggjast, að bver fræði annan sem bezt, og
láti stéttarbrœðrum sínum í té, alla þá vit-
neskju um reynslu sína búskaparmálum, sem
hægt er. Því fer svo fjarri, að þetta sé alment
gert, að aðeins einn maður hefir nokkuð
verulegt um nokkurt atriði búskaparreynslu
sinnar ritað, síðan vér tókum við ritstjórn
blaðsins. Sú grein var ítarlega og vel skrif-
uð og vildum vér fegnir ljá fleiru þesshátt-
ai rúm í blaðinu. Er það nytsamlegra en
margt annað, er skrifað er. En yfirleitt geta
menn ekíki krafist þess, að ritstjórar séu
allra manna sérfróðastir um hvað eina. Að
þeim annars ólöstuðum.
Þjóðarsigur.
Miðvikudagurmn síðasti var merkisdag-
ur í sögu Winnipeg borgar. Þá var haldið
hátíðlegt 50 ára afiriæli hennar. En hann
var ekki síður merkilegur í sögu Vestur-ís-
lendinga. Þann dag sýndum vér dálítinn lit
á því, hvar vér stöndum meðal annara þjóð-
flokka í þessu landi. Þann dag runnum vér
í kapp við fjárstyrk og fjölmenni — og
bárum sigurinn úr býtum!
Dagurinn rann upp regnsvalur. En þeg-
ar skrúðvagnafylkingin lagði á stað frá þeim
stað er Broadway og Main Street renna
saman, hafði sólin unnið fullan sigur, og
sundrað regnskýjunum.
Fremlst gengu Skotarnir, glæsibúnir og
hermannlegir að vanda. Þá kom hver vagn-
j inn á fætur öðrum, og framarlega í fylking-
unni sindraði af gullroðnu drekahöfði. Þar
kom íslenzka víkingaskipið. Leifur hepni í
| stafni, og bar hátt. Að baki honum frum-
herjarnir vestur-íslenzku; veðurbitnir, frán-
eygir, og markaðir andlitsdrættirrnir. Gömlu
konurnar faldbúnar. Að baki þeirra önnur
kynslóðin, á ýir.sum aldri. Drengilegir menn
og fagrar konur. Ósvikinn aðalssvipur á
mörgu andliti. Og hver drotning hefði mátt
vera stolt af gervileik og tignarbragði ýmjsra
kvenna í þeim hóp. Þá Winnipegmærin ís-
lenzka, ung og fögur, og í hring um hana og
að baki hennar, yngsta kynslóðin, gullhærð
og bláeyg, frá 17 árum og alt að tæpum
tveimur. Og við stýrið frægasti íþrótta-
maðurinn meðal íslendinga vestan hafs og
austan.
Áfram leið fylkingin, eftir húsagjánni,
í geislaflóðinu, fram m?ð mannþyrpingunni,
er stóð sem lifandi stíflugarður á báðar
hendur við vagnstrauminn. Og áfram Ieið
íslenzki drekinn með dýririætan farm fornra
endurminninga; gróinna sára gamalla
stríða: óbilaðs kjarks, og ungra vona. Og
þó ekki væri hægt að segja, að “heil var
stund frá hausi að sjá, . . . . þar til mundu
aftan á ýtar sporðinn skoða”, þá harðnaði
æðaslátturinn, og þrútnaði brjóstið af metn-
aði, er drekinn leið yfir asfaltöldurnar. Því
í vorum augum bar hann af allri fylkingunni,
eins og Ijón af kjölturökkum. Og ekki
hægði blóðið á sér í æðunum við lófaklapp-
ið, er nálega alstaðar kvað hin honum ein-
um og köllin er alstaðar heyrðust: “Look!
Now look here! Look at the ícelanders!
Here come the Icelanders! The Icelandic
Vrkings! ”
Tíminn hafði verið stuttur til undirbún-
ings; rúm vika. Undirtéktirnar fremur
daufar alment. Menn ekki almennilega
fengið tíma til þess að átta sig á þátttöku
vorri, og trúin kannske lítil á það, að vér
með svo stuttum fyrirvara gætum konn/'ð
þarna fram, þjóð vorri til sóma. En eljan-
þrek B. L. Baldvinsson, föður hugmynd-
arinnar, árvekni og kappsemi frúnna Bryn-
jólfsson og Tþorpe, en iþó helzt og fremst ó-
sérplægni og listfengi Friðriks Swanson, vann
glæsilegan sigur á öllum erfiðleikum. Án
Friðriks hefðum vér ekki sigurinn fangað.
Og vér ættum að muna honum það.
Áfram leið skrúðfylkingin. Norður Main,
norður fyrir C. P. R. , lengst norður í bæ og
sneri þar við sömu leið til baka. Aftur birt-
ist drekahöfuðið, aftur gullu við fagnaðar-
ópin, og aftur klauf stafninn ljósflóðið, í
þetta skifti mót suðri og sólu; — mót sólu
og sigri.
Vér unnum sigur þenna dag.
Og vér áttum það fyllilega skilið.
En þó allir Islendingar, er séð
höfðu skrúðfylkinguna færu heim
glaðari en þeir komu, munu þó
fáir hafa gert sér svo glæstar
vonir, að búast við hæðstu verð-
laununum í vorn hlut. Þau voru
gefin oss samt; gefin oss sem
viðurkenning, beinlínis eða óbein-
línis, fyrir 50 ára stríð í þessu
landi; sem viðurkenning þess, að
vér stæðum engum jafnöldrum
vorum hér að baki, nema fram-
ar væri; sem viðurkenning þess,
að vér hér, sem heima á Islandi,
höfum sýnt, að þreki voru og list-
fengi hefir ekki verið stungið al-
gert svefnþom af margra alda
kúgun; að vér höfurn ekki úrætt-
ast; að aðalslundin er ódrepandi.
Oss finst vel við eiga, að birta
hér kafla úr bréfi, frá íslendingi
suður í Bandaríkjum, manni sem
allir Iesendur “Heimskringlu”
munu kannast sérstaklega vel við.
Hann sýnir Ijóslega hvílíkan fögn-
uð sigur vor hefir vakið hjá Is-
lendingum utan Winnipegborgar,
ekki síður en meðal vor.
. . . . Rétt iþessa stundina
kemur Heimskringla — og vissu-
lega gladdist eg við geisla þann,
sem bjarmar þar á frem(stu síðu:
“Víkingaskipið vinnur fyrstu verð-
laun”! Hugur minn flýgur aftur
í tímann, til víkinganna fornu —
er forðum sigldu skipum sínum
um höfin — fundu Island —
fundu Grænland — fundu Amer-
íku-! Siglingar þeirra báru jafri-
an einhvern árangur — og nú sigl-
i- MINNING þeirra um helztu göt-
ur einnar af höfuðborgum Cana-
da — til sigurs!
Sundraðir stöndum vér! þrátt
fyrir alla sundrung, sem ef til vil!
er heilbrigð og af góðum rótum
þá samt — áfram með víkinga-
skipið, Islendingar! Unz hin ís-
lenzka þjóð, sem á svo glæsta
sögu, er orðin ein af önqlvegis
þjóðum heimsins.”
“Ein af öndvegisþjóðum heims-
ins”. Ekkert minna. Það er
markið, sem vér eigum að stefna
að, æfinlega og alstaðar. Þess
betri Islendingar sem vér erum,
þess betri ríkisborgarar verðum
vér, hvar í heiminum sem hlut-
skiftis vors er að bíða. Islenzkir
mannkostir: þrautseigja, listfengi,,
andagift og víkingslund, eiga um
aldur og æfi, að gera oss að betri
borgurum en aðra menn.
-----------x-----------
Islendingadagurinn.
Nú er eftir rúmur mánuður að-
eins til Islendingadags. Eftir þann
glæsilega sigur er vér unnum á
fimtíu ára afmæli Winnipegborg-
ar, síðastliðinn miðvikudag, ætt-
urn vér venju fremur upplits-
djarfir að geta horft frami á veg-
inn. Menn ættu nú ekki að láta
sér nægja með að skrifa þann sig-
ur í annála, og leggja þá svo upp
á hillu til myglunar, heldur fylgja
honum sem fastast eftir. Sá sigur
ætti að verða spori á oss til þess,
að láta alt hugarvíl um framtíð
þeirrar hátíðar falla í gleymsku og
dá, sofna svefninumi Ianga. Eng-
in óvirðing er meiri en sú, að
gle}mia ætterni sínu, og því lak-
ari en hún, sem ætternið er betra
Vér íslendingar höfum stundum
núið því hver öðrum um nasir, að
oss hætti til þessa, og því miður
ekki altaf að ástœðulausu. A,ð
iþekkja ætterni sitt til hlítar, er
að þe,kkja sjálfan sig, því allir
forfeðurnir ganga að einhverju
leyti aftur f niðjum sínum. Fáar,
eða engar þjóðir virðast hafa
haft augun jafnopin fyrir þessu
eins og sú, er vér höfum mest
saman við að sæilda í þessu landi:
Skotarnir. Það er sagt, að þeir
séu óvenjulega harðir í horn að
taka, og það svo, að jafnvel Gyð-
ingar þrífist ekki, nema við hor-
uppdrátt í Skotlandi. Það, sem
um þetta er, stafar af því, að
þeir snúa jafnan bökum saman,
og standa sem einn maður gagn-
vart öðrum þjóðf’lokkum, hvar í
heiminum sem þeir eru niður-
komnir.
Eitt af því, sem ætti að gera Is-
Iendingadaginn sérstaklega eftir-
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nvmameðaliS. l^sekna og gigU
bakverk, hjartabilun^ þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilk
kosta 50c askjan etSa 6 öskjur fyr.
$2.50, og fást hjá öllum tyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Medic1***
Co.. Ltd., Toronto, Ont.
minnilegan í þetta skifti, er
Fjallkonuvalið. Er ekki- illa tilfall-
ið, að mmna á það í þessu samr
bandi, að nú er aðeins rúmur
hálfur mánuður þar til skorið
verður úr með atkvæðamagni
hver þenna heiður á að hljóta, að
komla fram í mynd og líkingu
Fjallkonunnar þann dag. Ættu
Fjallkonuefnin því að nota þenna
stutta tíma sem eftir er til þess,
að Iáta nú alvarlega til skarar
skríða. Svo ættu og allir þeir er
að þeim vilja hlynna, kapplcosta
að gera veg þeirra sem greiðast-
an, með skjótum kaupum og söl-
um atkvæðamiðanna. Er svo á-
kveðið, að öll Fjallkonuefnin
komi til stefnu við Islendingadags-
nefndina að kvöldi dags, þess 15.
júlí. kl. 8, eða sendi fulltrúa fyrir
sig að öðrum kosti. Skila þær
þá af sér í hendur nefndarinnar
öllum atkvæðum, og standa skil á
andvirði seldra atkvæðamiða. en
selja óselda í hendur nefndarinn-
ar. Verða síðan atkvæði talin í
viðurvist þeirra. Verður sú at-
höfn á við meðal-alþingiskosning-
ar heima á íslandi, og engu síður
spennandi, en kosningar til fylkis-
þingsins hér.
Fjalikonan á að hafa hið virðu-
Iegasta starf með höndum á Is-
lendingadaginn, auk þess að sitja
á stalli og vera Fjallkona. Hún á
að segja fram kvæði, sem eitt af
góðskáldumunum vestur-íslenzku
yrkir í nafni hennar, og þar að
auki á hún svo að segja, að slá
sigurvegarana mieðal hinna ungu
íþróttamanna til riddara, mieð því
að úthluta þeim verðlaunum, en
þeir lúta henni við fótskör henn-
ar á meðan.
Fjölmennið nú, íslenzkir menn
og konur, og gerið Islendingadag-
inn margbreyttari, áhrifameiri og
hátíðlegri, en hann hefir nokkru
sinni áður verið.
Munið að fylgja fast eftir ný-
unnum glæsilegum sigri.
------------0-------------
Trúvillingur fyrir rétti-
Eftir Charles B. Driscoll.
Oleveland, 1. júní.
Löng, nrjó kapella með ensku
sniði Svo dimm og drungaleg er
hún að það þarf að lýsa hana upp
um hábjartann daginn. Pjögur
hundruð sæti, öll skipuð áhorf-
endum, sein flyk.st hafa þangað
þennan da.g til að skemta sér við
að horfa á hinn hlægilegasta hind-
urvitna sfltírfpaleikl lönguliðinna
aalda. Úti fyrir dyrum regnið, og
mannfjöldinn fullur forvitni um úr-
slit málsins, er sem á nálum. Á-
horfendurnir búnir að bíða þiess
langan tínaa, að málið verði tekið
fyrir eftir hádegið. Kiukkustund er
þegar liðin frá því leikurinn átti að
byrja.
Tnst og í miðju er röð af eldhús-
borðum, öll hlaðin bókum og skjöl-
um. Til vinstri önnur röð af borð-
um, þar sem sitja yfir fjörutíu
fregnritarar, með glens og hæðiyrði
um sögu þá, semi þeim er uppálagt
að skrásetja. Hreyfing kemur á
mannfjöldann, biskuparnir ,eru á
leiðinni. Allir rísa á fætur. Innan
eftir ganginum koma átta aldrað-
ir menn, og allir í hvítum og svört-
um kápum. Það er biskuparétt,
urinn. Á eftir honum gengur hóp-