Heimskringla - 01.07.1925, Qupperneq 4

I
4. BLAÐSlÐA
HBIMSKHIN G LA
WINNIPEG, 1. JOU, 1925.
Hdnrskríngla
(StofnaH 1886)
K«mr flt fl hverjnm mlllTlkHfletl
EIGENDCKi
VIKING PRESS, LTD.
853 •( 855 SARGKNT AVE., WllVIfIPKG.
Tajsfml: N -«537
Verí blaísins er 13.00 Arsangurinn borg-
lst fyrirfram. Allar borganlr sendist
THE VIKING PJtEfiS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Kitstjórl.
JAKOB P. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
ITtanAakrlft tll blaflnlna:
THE VIKIXí PHESS, Ltdn Box 3105
I'tanAMkrift tll rltatJAranfaii
EDITOK HEIMSKRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
"Heimskringla is publlshed by
The Vlklnjr Preaa Ltd.
and printed by
CITY PRINTING A PUBLISHUVG CO.
853-S55 Sarxent Aff., Wlnnlpejc, Man.
% Telephone: N 6537
l
\a—r v '• ~ ■ 'i----~.t~ ' ....
WINNIPEG, MANITOBA, 1. JÚLÍ, 1925.
■
Nova Scotia.
í 43 ár hafa Liberals setið að völdum
í Nova Scotia, undir forystu Fieldings,
Murray og Armstrongs. Armstrong hefir
setið síðastliðin 5 ár. Á fimtudaginn
var veltist hann úr sessi, og flokkur hans
með honum, í einhverjum þeim stórkost-
legasta ósigri, sem nokkur stjórn hefir
nokkru sinni beðið í þingræðislandi.
Höfuðpaurinn sjálfur féll og með honum
allir hans menn, hver um annan þveran.
Aðeins 3 þingsæti af 43 gat flokkurinn
náð í.
Aldrei hefir þingbundin stjóm heldur
átt fremur skilið að falla. Að vísu ekki
vegna þess, að flokkurinn er búinn að
sitja að völdum meira en aldarfjórðungi
lengur en góðu hófi gegndi, með því þing
ræðisfyrirkomulagi, er vér eigum við að
búa. Ekki heldur vegna tollmálastefn-
unnar, enda þótt einkennilegt ósamræimi
væri í aðgerðum Nova Scotia Liberal-
anna i Ottawa og heimafyrir, að því er
snerti tollmálin, sem áttu nú að vera sá/
möndull, er þessar kosningar snerust
um.
Hvað sem þessum atriðum og ýmsum
fleiri hefði liðið, átti þessi stjórn marg-
skilin gífurleg hrakföll, og það þótt fyr
hefði verið, fyrir aðgerðir sínar, og þó
miklu fremur aðgerðaleysi í verkfalls-
málinu. Hver sú stjórn, er róleg og af-
skiftalaus lætur slíkan smánarblett sitja
á sér og þjóðfélaginu, sem hún á að sjá
um, og námaástandið alt er og hefir lengi
verið í Nova Scotia, á sér engan tilveru-
rétt í siðuðu þjóðfélagi. Það er vafa-
samt, hvort nokkurri harðstjóm, hvort
heldur eins eða fleiri manna, hefir nokk-
urntíma farist eins lítilmótlega djöfullega
við mikinn fjölda sinna nytsömuötu
þegna, eins og N. S. stjórninni hefir far-
ist. Áreiðanlega engri ver. Að nokkur
stjóm skuli leyfa að fjölda af þegnum
sínum sé haldið í öðru eins óskaplegu
volæði, eins og N. S. námumönnunum,
er svo langtum véma en að halda mönn-
um í algerðri “viílimensku” — er vér svo
nefnum — að á því er enginn sanngjarn
samanburður mögulegur.
Vér sendum kristniboða út um lönd og
tölum klökkir um að “leiðbeina villuráf-
andi vesalingum”.* En heimafyrir högum
vér oss einsog kaldlyndir drísildjöflar við
minnimáttar meðbræður vora.
— En vafalaust má telja, þótt í orði
kveðnu væri gengið til atkvæða um toll-
málin í Nova Scotia, að Armstrongstjórn-
in hafi fallið .á eigin hragði, þessu
heimskulega miskunnarleysi, er hún hef-
ir sýnt í garð mestu smælingjanna, sem
henni var trúað fyrir að vernda.
Arfur og ættrækni.
Það er langt síðan að menn fóru fyrst
að þekkja frændsemina. í>að er ein-
hversstaðar aftur í frumöldum mannkyns
ins. Hve langt er síðan getur enginn sagt
með vissu, fremur en hve langt er síðan
að mannkynið varð fyrst til. I skólunum
nú k dögum er oss kent, að jörðin sé að
minsta kosti 50—100 miljón ára gömul,
og þá líka, að mannkynið eigi sér langan
aldur að baki — ef til vill miljón ár —
áður en rofi fyrir degi sögunnar. Þá er
og sagan tímabil, sem í tvöföldum skiln-
ingi er að verða lengra og stærra. —
Tíminn líður. Með ári hverju eru að finn-
ast leifar, sem færa söguþráðinn lengra
aftur, á frumaldirnar mörgu, er yfir hef-
ir drotnað næturþögn ómunatíðar og
grafarmyrkur gleymskunnar. Færist sögu
sviðið þannig út í báðar áttir, fram og til
baka í “Aldaslag”, einhverju merkasta
kvæði íslenzkra bókmenta, lýsir skáldið
Þorsteinn Erlingsson frummorgni mann-
kynssögunnar með því, að hann sé hjúp-
aður gleymsku.
“Geymir alt gleymska
til gamla Braga.”
Sagan er að færast aftur fyrir Braga
en gamla. Her gleymskunnar er að hörfa
til baka fyrir rannsóknúm síðari tíma og
smám saman að missa af herfangi sínu.
Söguvísindin eru að vinna heilar heims-
álfur til handa þekkingunni. Koma eru í
ljós spor á söndum tímans, er örvænt
þótti um að finnast myndu. Hin forna spá
er að raatast, að ekkert er svo hulið, að
eigi muni opinbert verða.
Jafnvel Norðurlönd, þó þögul séu og
dul, sem margir synir þeirra og dætur, eru
farin að láta tilleiðast, að skýra frá mörgu
er gerðist inn með fjörðum og upp til
dala fyrir tíð Braga, “áður en sögur hóf-
usk”. Fornir sælkonungar ýta nú skipum
út úr sandorpnum haugum eftir tvö þús-
und ára uppisát á landi; hraustar en hold
vana hendur rétta upp úr gröfum hom
og skrín gulli ger. — Skál — örfum og
ættingjum er aldrei tæmist! ./
Löngu fyrir þann tíma er sagan greinir
frá, öðlast mannkynið mál, svo að því
lærðist að láta huganir sínar í ljós. Hvað
snemma það hefir verið, veit enginn, en
að líkindum hefir mannkynið eigi verið
gamalt þá. Með fyrstu orðunum, sem
það myndar, eru orðpi, sem lýsa frænd-
semi, ætterni, — faðir, móðir, bróðir,
systir, frændi. Að þessi orð eru með þeim
eltzu, vita menn nú á því, að þau eru
samstofna í öllum málum hins mikla Ary-
anska þjóðbálks, er breiðir sig yfir hið
mikla svæði austan af Indlandsskaga og
vestur á Kyrrahafsströnd. Myndar mann-
bálkur þessi nú á tímum margar þjóðir,
er virðast vera orðnar næsta fjarskyldar.
Langt er því síðan að hann greindist í
sundur, og þjóðirnar kvísluðust í allar
áttir út frá frumheimkynni sínu. En þá
var hann búinn að nema þessi orð, ann-
ars hefðu þau eigi varðveizt á öllum þess-
um tungum. Það má því segja að langt sé
síðan að menn lærðu að þekkja — eða
öllu heldur fundu til — frændseminnar.
Af þessum fornu orðum, er benda á
skyldleika, er eitt — hið síðastnefnda —
orðið frændi, er öðlast hefir alveg sér-
staka merkingu hjá oss norrænum þjóð-
um. Málfræðingar segja oss, að það sé
komið af> stofninum “frion” og þýðir “að
elska”. Þessa merkingu ber það enn, á
öllum hinum fjarskyldu tungum, að
nokkru leyti. Það þýðir hjá þeim vinur.
En hjá oss, og um öll Norðurlönd, hefir
það enn dýpri merkingu en orðið vinur.
Það þýðir ættingi, sá sem vér elskum og
erum bundin böndum blóðskyldunnar, —
bróðir í hinum víðtækari skilningi, —
bróðir og vinur.
Orð þetta er hvergi notað í þessari
merkingu nema á Norðurlöndum. Oss
finst það vera skýring hinna dýpri sálar-
lífseinkenna hinna norrænu þjóða —
þess ósýnilega þáttar, er knýtt hefir þær
saman hverja um sig í meðlæti og í mót-
læti, niður aldirnar, jafnt á tímum upp-
hefðarinnar sem á dögum niðurlæging-
arinnar. Því það hefir aldrei spurzt, á
mestu niðurlægingar tímabilunum, að
nokkur, er annars hét eða var maður,
hafi afneitað þjóð sinni.
í ensku riti er skýrt frá þessari merk -
ingu orðsins á þessa leið: “In the Scan-
dinavian languages, Icel. as well as mod-
ern Swedish and Danish the word is used
only in a metaphorical sense as kinsman.
Not a single instance is on record of the
word having been used in another sense.
This change in the sense of the word is
very curious and characteristic of the
Scandinavians, with whom the bonds of
kinship and brotherhood were strong and
each family formed a kind of confederacy
or fellowship equally bonded in rights and
duties.” Það er skýring aattrækninnar,
þjóðrækninnar í bezta skilningi. Frændi,
sá sem vér elskum og er ættingi vor,
sömu ættar og vér — því þann sem er
sömu ættar og vér, hljótum vér að elska,
eða afT öðrum kosti glata virðingunni fyr-
ir sjáJfum oss.
Með þessu viljum vér ekki segja, að
svipuð ætternistilfinning láti ekki á' sér
bæra hjá öðrum þjóðum, st svipaðan hátt
og hjá hinum norrænu þjóðum, þótt þær
tákni hana á annan hátt. Þessi ætternis-
tilfinning er elzta, sterkasta, æðsta og
göfugasta hvötin í lífi allra mgnna. Eg
held, ef þessi tilfinning væri svæf8 í lífi
mannanna, að mannfélagið dytti alt í
mola. Hún er áreiðanlega það lífsins tré,
er borið hefir ávöxt til göfgunar og
þroska í1 öllurn efnum.
Það virðist því hrapallegur misskiln-
ingur, ef einhverjir vildu reyna að upp-
ræta þessa tilfinningu, eigi engöngu sök-
um þess, hvað hún er gömul, heldur og
líka sökum þess, hvað hún er þroska
mannlífsins nauðsynleg. Það er ekki alt
eintóm hending, hvað fest hefir rætur í
mannssálinni á vegferð hennar neðan úr
tilveruleysinu. Þetta hlýtur að lúta á-
kveðnum lögum. Þjóðræknistilfinning-
in, um leið og hún er hin elzta, á full-
komnari rétt á sér en nokkur önnur til-
finning, er hreyfir sér í mannssálinni.
Því verður aldrei mótmælt og engin rök
færð til sönnunar hinu gagnstæða.
En af þessu hlýtur þá að leiða það, að
öll samtök í þá átt, að glæða þessa til-
finningu, halda henni við, skila henni ár-
fram, eru jafnrétthá lífinu sjálfu. Eða
hví skyldi það ekki vera? Enginn neitar
tilverurétti einstaklingsins. Hann hefir
rétt til að lifa, leita lífsskilyrðanna, þroska
sjálfan sig og fullkomna í öllu,( keppa á
bróðuregan hátt við samferðamennina að
marki hins æðsta manngildis. Því skyldi
hann þá eigi mega skoða sig sem stærri
lífseiningu, svo að það sem hann sækist
eftir fyrir sjálfan sig, sækist hann eftir
fyrir þjóðina, svo sem framför, vellíðan,
virðingu, þekkingu? Ef hann má elska
sjáQfan sig, því skyldi þá kærleikur hans
ekki mega ná út til allra samþjóðarmann-
anna, svo að hann telji þeirra ávinning
sinn ávinning og sinn ávinning þeirra á-
vinping; þeirra sæmd sína sæmd, þeirra
óhamingju sína óhamingju? Með því er
ekki lengra gengið en boðið er: að vera
öðrum hið sama og maður vill láta aðra
vera sér.
Annað en þetta er þjóðrækni ekki.
Maður ber þann metnað fyrir ættingjum
sínum og samþjóðarmönnum, sem hann
ber mestan og beztan fyrir sjálfum sér.
Meðal þeirra kýs hann að dvelja, með
þeim eiga samleið.
En svo skal eigi lengra farið-út í þetta
efni. Vér vildum aðeins benda á, að
ræktartilfinningin, er þroskast upp í þjóð-
ræktartilfinningu, er manninum með-
sköpuð og á djúpar og varanlegar rætur
í sálarlífi mannsins, sökum þess að í Ijós
hefir komið mikill misskilningur á öllum
þjóðræknistilraunum á síðari árum. Sú
skoðun hefir gert vart við sig, að ein af
borgaralegum skyldum sé að grafa þjóð-
ræktarpund sitt í jörðu, að eigi nema sér-
stök þjóðernissamtök megi eiga sér stað
hér í landi, er byggist á réttarfarslegum
— pólitískum grundvelli. En nú er eigi
nema eitt um það: annaðhvort eru engin
þjóðernissamtök leyfileg, eða þau eru það
öll.
Ríki og þjóð er alls ekki hið sama; eru
alveg sitt hvað nú á tímum. Þjóðernið er
grundvallað á? eðlislögmáli lífsþroskans,
ríkið á afli og auði, hervaldi og hyggind-
um. Ef hægt væri að sýna og sanna, að
tunga, lífsþroski og þekking þjóða væri
eitthvað annað en andleg þróun, þá mætti
sýna og sanna að þjóðernisskiftingin væri
eigi annað en efnisleg sundurgreining, er
engu varðaði. Því að á sama stendur, í
hverskonar móti að vaxið er steypt, ljós-
ið verður hið sama. — En nú verður
þetta ekki sannað.
Þá hefir og sú skoðun látið á sér bera,
að þjóðrækni í þeim skilningi, að lögð sé
rækt við þjóðlegar menjar, sé skaðleg
heimsmenningunni. Fyrst og fremst séu
ti! þjóðir, sem ekkert eigi í sögum, siðum
eða tungu, er að haldi megi koma í fram-
sóknarbaráttunni, svo valdi það skaðleéri
skiftingu innan mannfélagsins.
Um hið fyrtalda er það að segja, að
engar líkur eru til fyrir því, að til sé sú
þjóð, er ekkert hafi grætt við að lifa. —
Jafnvel villimaðurinn inni í frumskógum
Suðurálfunnar, eða norður á ísbreiðum
heimskautslandanna, á eitthvað, er hon-
um getur að haldi komið í lifsbaráttunni.
Engin þjóð hefir öðlast alla reynslu eða
þekkingu mannkynsins og engin farið
varhluta af henni allri.
Um hið síðartalda farast eigi ómerkari
manni en dr. Massarj'k, forseta Czecho-
Slovakíu, vísindamanninum fræga, orð á
þessa leið í merkri ritgerð, er birtist í
júlíhefti tímaritsins “Foreign Affairs”:
“Þjóðaskiftingin er ekki orsök í ófriðn-
um nýafstaðna. Það að mannkynið hef-
ir greinist í þjóðir, hefir aldrei verið upp-
haf að eldi eða ófriði í heiminum.”
Fáir draga í efa að þjóð vor eigi margt
og mikið, er að notum megi koma í líf-
inu. Alt of fáir hafa þó kynt sér það sem
skyldi. Raddir hafa heyrst, er flestum
mega virðast hjáróma, eftir ræðu þá er
Coolidge Bandaríkjaforseti flutti nú fyr-
ir skömmu, þess efnis að þetta muni vera
lítið og léttvægt, eða þá helzt til gamalt.
Aldyrinn á að vera því að meini. En &ú
skoðun kemur kynlega fyrir, þegar þess
ey §ætt, að allur heimurinn lifir og hrær-
ist og dvelur í fræðum, er stafa
frá miklu meira bernskuskeiði
mannkynsins, miklu eldri tím-f
um en fornrit vor, og frá þjóð-
um, ér að ménningu stóðu langt
að baki forfeðrum vorum. Út
úr þessum fornu ritum er heim-
urinn þó enn að draga margt
heilræðið, marga spekina, marga
tilsögnina í lífsins vandasömustu
málum. Sýnir það, hvað gera
mætti úr ritum vorum, ef sams
konar stun<T væri á þau lögð.
Þé/ fer tí'g saga vor eigi minni
opinberun, ekki einum tíma,
heldur öllum timum. Ef saga
Gyðingaþjóðarinnar getur verið
dæmisaga um, hverju heimur-
inn á að trúa, þá er saga*vor
dæmisagan um það, hvernig
hann á að lifa.
R. P.
--------x-------
R7EÐA
flutt n5 Grand Kench vIW cu^faþjón-
iimIu undlr herum hlmnl. A Nkemtiför
MiinnudaKMNkölahnrnn P yrst a Sam-
hnndMNafnaöar fNlendinca í Wln-
nipec« 2S. jðnf 1025*
Mark. 13, 28: NemiS líking-
una af fíkjutrénu; þegar
greinin á því er orfcin mjúk
og fer aC skjóta laufum, þá
vitiö þér, a?5 sumari? er i
' ' ‘ 1 nánd.
Haraldur prófessor Níelsson,
sem kunnugastur mun vera ritn
ingunni allra Islendinga , bend-
ir á að orðið sumar komi aðeins
örsjaldan fyrir í þeim helgu rit-
um. Hann telur ástæðuna vera
þá, að munur sumars og vetrar
er svo tiltöluelga lítill með suð-
rænum þjóðum, og þess vegná
hafi þeir oftast kent árstíð sum-
arsins við þau störf, sem þá
fóru fijam, svo sem uppskeru
og kornskurð, miklu # frekar
h<j!úur en við nafn sjálfs sum-
arsins. Þessi sami maður held-
ur því líka fram, að ef slík trú-
arbók sem biblían hefði orðið
til með norrænum mönnum, þá
myndi miklu oftar koma fyrir
orðið vetur en sumar, af þeirri
ástæðu einni, að oss hætti svo
við að veita miklu meira athygli
erfiðleikunum og þrautunum,
heldur en því sem ljúft er og
skemtilegt á lífsleið okkar.
Vafalaust er talsverður sann-
leikur í þessu. Það er alkunna,
að oss virðist tíminn miklu hæg-
farari, þegar við örðugleika er
að stríða, heldur en þegar alt
leikur í lyndi, og oss hættir yfir-
leitt við að líta á meinin, sorg-
ina, þrautirnar, sem miklu mik-
ilsverðari staðreyndir, heldur en
það sem bjartara er yfir. En
hversu mikið sem til er í þessu,
þá? held eg að ekki geti hjá því
farið, að einmitt hinn mikli
niunur sumars og vetrar hér á
norðurhveli jarðar, hljóti að
hafa þau áhrif á oss, að við lær-
um að unna sumrinu meira.
Það er yndisleg tilfinning á vor-
in, þegar við sjáum greinarnar
fara að mýkjast á trjánum og
fyrstu frjóhanppana gera vart
við sig. Við getum ekki fest
hugann við það, að sumarið
kunni að bera mikil vonbrigði í
skauti sínu — sem það vita-
skuld æfinlega geri? fyrir ein-
hverja. Við fyllum hugann af
þeirri tilhugsun einni, að sum-
ariö er að koma, að kuldinn er
áð flýja og nú verði gaman að
lila. Að minsta kosti verður
ekki annað sagt um þjóðina, sem
gerir sumardaginn fyrsta að ein
um sínum. hátíðlegasta helgi-
degi, en að hún hljóti að hafa
sumar-hugsanirnar mjög ná-
lægt sínum innilegustu trúhr-
tilfinningum. Sjálf trúartil-
finmng okkar er í insta eðli sínu
ekkert annað en sóldýrkun,
sumardýrkun, trúin á gróand-
ann í mannlífinu og. vaxandi
unað við lífið.
“Nemið h'kinguna af fíkju-
trénu; þegar greinin á því er
orðin mjúk og fer að skjóta
laufum, þá vitið þér, að sumar-
ið er í nánd.” Þessi orð eru dár-
sumlega lík höfundi þeirra. Á
hverri blaðsíðu guðspjallanna
höfum við lýsingar og bending-
ar um það, þegar Jesús er að
leita að þessu sama í mannlíf-
inu, sem hann bendir lærisvein-
unum á úr náttúrunni. Hann
er eins og sífelt að handleika
greinarnar, til þess að finna,
hvort þær séu farnar að mýkj-
ast, svo ,eiga megi von á> a5
frjóangar taki a,ð spretta.
Hann er svo óumræðhega fund-
vís á þessi einkenni. Hann sér
merki sunxarsins í nxönnum, þar
sem aðrir sjá ekkert nema stirð-
leika og dauðamerki. Hann sér
í tollheimtuniönnum og ber-
syndugum merki, senx þeir
höfðu ekki hugmynd um sjálf-
ir um það hve nærri þeir væru
guðsríkinu, eins og hann segir
um einn þeirra. Og þegar hann
segir lærisveinum sínum þessa
líkingu um fíkjutréð, þá er það
einmitt í sambandi við þessa
hans stóru hugsjón um guðs-
ríki. Gefið gætur að komu
þess, Jxað er við dyrnar, miklu
nær en þið haldið. Það er ekkl
lengra frá yður, heldur en sum-
arið er frá vorinu, þegar grein-
arnar taka að mýkjast og skjóta
laufum.
Við köllum boðskap Krists
fagnaðarerindi. Mörgum mönn-
um hefir vafalaust fundist á
þessum öldum, sem liðnar eru
frá því að hann var uppi, að of-
urlítil ástæða væri til þees að
láta sér detta í hug, að of mikið
hafi verið úr því gert, að þetta
hafi verið svo nxikið fagnaðar-
cfni. Hann kemur fram til þess
að boða að guðsríki sé nálægt.
“Þetta væri fagnaðarefni, ef
það væri satt,” gætu menn
sagt, “en guðsríki er ekki kom-
ið enn1'. Hvað eftir annað
hljóta þæf hugsanir'að vakna
með hugsandi mönnum, hvort
trú Jesú á mennina hafí
ekki verið of nxikil, hvort það sé
ekki glapsýn ein og ímyndun,
að mennirnir geti hafið sig upp
í þær hæðir lífsins, sem við höf-
uni lært að nefna guðsríki á
jörðu. Er þetta, sem við köll-
um “mannlegt eðli”, svo ófull-
komið, að ekki sé unt að sam-
rýma það þessum háleitu hugs-
unum Krists um bróðurkær-
leika og frið á jörðu og vinsemd
manna á meðal, sem er uppi-
staðan í guðsríkisboðskap hans?
Eg skal fúslega kannast við að
úr því getur ekkert skorið til
fullnustu nema reynslan ein. En
hinu verð eg að halda fram, aff
það er þó margt, sem bendir til
þess, að Jesú hafi ekki ein-
unigs haft rétt fyrir sér f
því, að guðsríki hafi ver-
ið nálægt, þegar hann kom
fram, heldur sé enn rétt við dyr
okkar — þó að það hafi aldrei
komið með fullum krafti þessar
altíir síðan hann fyrst boðaði
komu þess. Eg hefi nærri því
fullar sannanir fyrir því, eg hefi
þær í stórhópum, eg hefi þær
beint fyrir franxan mig, eg hefi
þær í börnunum okkar. Hefir
nokkurt yðar litið í augu lítilla
barna, án þess að láta sér detta
í hug, að það væri óhapp og
slysni, ef barnið þyrfti að fara
út í lífið nxeð alla þá galla, er
við höfum og sett hefir þver-
brestina í líf okkaf?. Er ekki
guðsríki að benda mönnum til
sín í hverju barnsauga? Hljót-
um við ekki að sannfærast um,
við það eitt að veita börnunum
athygli, að þau hafa í sér skil-
yrðin til þess að lifa svo hug-
sjónaríku lífi, sem jafnvel Krist-
ur sjálfur setti mönnunum að
markmiði, ef við ekki ónýtum
fyrir þeim* möguleikana og
kvrkjum það nxerkilegasta í
þeim, þegar áður en þau ganga
út í lífið?
Eg ve1t að einhver kynni
að svara á þá leið, að þetta
sé ekki annað en hugarburður,
því að börnin hljóti að vera
svo lík okkur fyrir skyldleika-
sakir, að þau hljóti sem heild
að lifa á líkan hátt og þeirra eig-
in foreldri. Þetta er ekki nema
ofurlítið brot af sannleika. Við
höfum vitaskuld ekki neina á-
stæðu til þess að búast við, að
hin nýja kynslóð sé útbúin með
neitt meiri hæfileikum en hin
eldri var í upphafi. Og allir hafa
ur.glingarnir þær sömu eðlis-
hvatþr og kendir, sem sameigin-
r
✓