Heimskringla - 07.04.1926, Qupperneq 4

4, BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. APRÍL, 1926.
^.icimsknn^la
(StofnutS 1886)
Kemur Ot (t hverjum mlðvlkudeKl.
EIGENDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 ok 855 SARGENT AVE., WIXMPEG.
Talafmli N-6537
VerB blaðsins er $3.00 érgangurlnn borg-
lst fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PltEfSS LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
ITtanAMkrlft tll blnbMlnn:
THE VIKIXG PRESS, Ltil., Box 8105
DtanANkrlft tll rltMtJArana:
EDITOR HEIMSKKIXGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
MHeimskringla is published by
Tbe Ylklnff PreMM Ltd.
and printed by
CITY PRINTING A PCBL.1SHING CO.
853-855 Saricent Ave., Wlnnfpeg, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 7. APRIL, 1926
Atvinnusamtök meðal
Islendinga.
Það þekkja flestir dæmisöguna um
spýturnar, föðurinn og synina sjö. Fað-
ir nokkur kallaði sjö syni sína að bana-
sæng sinni. Síðasta áhugamál hans var
að sjá þeim borgið. Reynsla langrar og
afkastamikillar æfi ha<fði kent honum
að skilja verðmæti samtakanna. Hann
brýndi því fyrir þeim, að vera ætíð sam-
hentir, láta ekki tvístrast. Til þess að
skýra betur fyrir þeim samvinnuhug-
myndina, lét hann hvern þeirra færa sér
viðartein. Hann batt teinana saman, og
lét bræðurna reyna að brjóta knippið.
Enginn var svo sterkur að hann gæti það.
Síðan leysti hann bandið, sem hélt sam-
an teinunum. Og þegar hver spýtan var
tekin fyrir sig, var lafhægt að brjóta hana
milli fingra sér.
Samvinnuhugmyndinni: sameinaðir
stöndum vér, sundraðir föllum vér, hefir
aldrei verið lýst á einfaldari og skiljan-
legri hátt, en í þessari dæmisögu.
* * *
Heitasta ósk hvers íslenzks manns,
Vestur-íslendingum til handa, ætti að
vera, að þeir mættu nema af þessari
dæmisögu — meðal annars — að standa
meira saman en þejr gera á öllum svið-
um, svo að þjóðfélaginu hér mætti að
gagni koma. Sé nokkuð um það, sem
fjöldinn af oss trúir á, að íslepzk alþýða
hafi komið hingað með ýmsa hæfileika
betur þroskaða og skarpari, og meiri
menningarskilyrði að ýmsu leyti, en al-
þýða annara þjóðflokka, er hingað hafa
fluzt, þá er meira en tími kominn til, eft-
ir 50 ára dvöl hér, að íslendingar sýni það
svart á hvítu, að þeir hafi hæfileika til
þess að vera forustumenn á nýjum braut
um, eða þá að sýna. að þeir geti endur-
hætt gamlar.. Til þess ættu þeir að
minsta kosti að geta notað ágæta og arf-
þegna hæfileika, þótt fyrstu «ettliðiriíir
hafi þurft að nema nýja atvinnuvegi. —
En átti þeir sig ekki fljótt á þessu, þá er
um seinan að læra af dæmisögunni
Kraftarnir tvístrast þá. Og fari svo að
hver pukri fyrir sig, og fjandinn hreppi
þann síðasta, þá er meira en hætt við,
að það verði aldrei sannað, að tilgátan
um sérstaka atgervi íslendinga, sé annað
og meira en eyðimerkurhylling. Það er
enn tími til þess að gera eitthvað betra
með starfskrafta Vestur-íslendinga, sem
heildar, en að iáta mikinn hluta þeirra
drafna niður í heimskulegum innbyrðis-
deilum, um smáatriði.
Vér gætum trúað, að líkar hugsanir
og þessar hreyfðu sér hjá ýmsum víðsýn-
ustu mönnum yngri kynslóðanna, sem
hafa þegið uppeldi sitt og mentun hér
vestra, án þess þó að missa sjónar á þjóð-
ernisarfi og kynfylgju. Og því er ekki
að leyna, að þótt hugurinn hafi verið
meira festur við þetta, en flest annað,
þá er auglýsingin, sem Walter J. Líndal
lögmaður birtir á öðrum stað hér í blað-
inu, orsök þess, að þetta er ritað. Sú
auglýsing er þess verð, að henni sé
gaumur gefinn.
* * ¥
Hvað sem um kunnáttu manna á ís-
landi við ýmsar atvinnugreinlr er ábóta-
vant, þá verður þeim þó ekki núið um
nasir, að þeir kunni ekki að fiska. Það
eru engar ýkjur að segja, að þeir standi
þar öllum þjóðum framar hlutfallslega,
að sínu leyti eins og t. d. Danir um land-
búnað. Það er þess vegna engin tilvilj-
un, að fiskveiðar eru önnur aðalatvinnu-
grein Islendinga hér í fylkinu. En þótt
það sé fullvíst, að íslendingar hér séu
engir eftirbátar íslendinga heipia, að
dugnaði, og þótt það sé sömuleiðis víst,
að austur-íslenzkir fiski- og útgerðar-
menn eigi enn eftir að gera ýmislegt
þeirri atvinnugrein til bóta, þá eiga Vest-
ur-íslendingar þó svo mikið lengra í
land, að ekki er saman berandi. Vitan-
lega hafa menn hér ekki verið algerlega
blindir fyrir því, að miklu væri ábótavant
í þessu efni. En lítið hefir verið gert að
því að hefjast handa. Nú gefst íslemzk-
um fiskimönnum færi á því, á þessum
fundi, sem Mr. Líndal hefir boðað til í
næstu viku.
Fundurinn mun aðallega boðaður Uieð
það fyrir augum, að tryggja útgerð fiski-
manna gegn slysum. Tæplega mun líða
svo haustveitíð, að ísabrot valdi 'eigi
meiri og minni netaskaða. Er því áreið-
anlega hin mesta nauðsyn, að íhuga nauð
synina á því að vátryggja gegn slíkum
áfellum. — Hér í Ameríku vátryggja
bændur akra sína gegn hagli og fellibylj-
um. Því skyldu fiskimenn þá ekki fara
eins að?
En til þess að menn geti komist að ein-
hverri ábyggilegri niðurstöðu í þessu efni,
er nauðsynlegt að sem flestir fiskimenn
sæki fundinn, sérstaklega þeir, sem lengst
hafa haft útgerð með höndum. Það verð
ur skiijanlega ómögulegt að gera nokkr-
ar tryggingarráðstafanir, nema sæmileg-
ar skýrslur séu fyrir hendi um slysa-
hættu.
Þótt fundurinn sé boðaður aðeins í
þessu augnamiði beinlínis, þá gefst fiski-
; mönnum þarna tækifæri til þess að ræða
með sér annað stórmál; mál, sem áreið-
anlega varðar þá enn meiru en slysavá-
tryggingin, sem sé samtök meðal fiski-
manna. Það er óþarfi að fara um það
mörgum orðum að sinni. En þar er ó-
piægður akur fyrir vestdr-íslenzka fiski-
menn að sá í kröftum sínum, og svo jvíö-
áttumikill, að ekki verður séð út yfir í
skjótu bragði. En svo mikið er víst, að
séu þeir menn til þess að vinna í sam-
einingu og halda saman, þá er engin sjá-
anleg ástæða fyrir því, að þeir láti gamb-
ur-júða sunnan úr Bandaríkjunum, oöa
hvaðan sem er, fleyta rjómann af trogum
sínum. Og ekki nóg með það, heldur eiga
það að vera Vestur-íslendingar, sem gera
út fiskiskipin og togarana, sem sækja til
veiða í Hudsonsflóanum, manna þá að
yfirmönnum og sjá Mið-Ameríku fyrir
sjávarfiski, þegar lokið er Húdsonsflóa-
brautinni og hafnargerðinni. —
Tímarit
Þjóðræknisfélags fslendinga. VII. ár.
City Printing & Publishing Co.
Winnipeg, 1926.
Sjöundi árgangur Tímaritsins er eigu-
legt rit sem fyrri. Ytri frágangur er all-
ur prýðilegur, bæði pappír og prentun.
En játa skal eg, að eg kysi enn nákvæm-
ari prófarkalestur á slíku úrvalsriti. —
Prentvillur eru að vísu ekki margar, en
svo fallegt verk ætti að vera alveg lýta-
laust. Og úr því að á prentvillur er minst,
má geta þriggja í kvæðum Stephans G.
Stephanssonar. — Fyrsta prentvillan er
í kvæðinu “Skjálfhendan”, í síðustu línu
II. kafla. Þar stendur: “Þeim skálaði líf-
gjöf og hita”, en á að vera: “Þeim skáld-
aði lífgjöf og hita”. Önnur er í 18. ljóð-
línu I. kafla kvæðisins “Metnaður”. Þar
stendur: “Þá sem vissi og vildi vammið
fjarsta”, en á að vera: “Þá sem vissi, og
vildi vammi fjarsta”. Og næst síðasta
ljóðlínan í III. kafia er þannig prentuð:
“Óspjöilum klæði sín og kvæði”, en á að
vera: “óspjöliuð kvæði sín og klæði,”.
* ¥ ¥
Það er við hæfi, að heftið byrji með
kvæðuni' eftir höfuðskáld íslendinga,
Stephan G. Stephansson. Ekkert skáld
okkar hefir stutt jafn næmum fingri á
hina þjótandi lífæð þjóðsagnanna, eins og
Stephan; enginn ráðið það guðdómlega
rúnaletur jafn-spaklega, né verið glöggv-
ari og fengsælli á dýrgripi, að þeirri til-
vísan, heidur en hann. Og hvflík með-
ferð, þegar bezt lætur. óþrjótandi orða-
forði og ótæmandi orðsmíðagáfa; guð-
dómiegar og frumlegar samlíkingar, og
kjarnyrðagáfa meiri en menskum mönn-
um virðist vera sæmilegt. — Það var í
sannleika engin furða, þótt annar eins
maður og André Courmont hefði í hyggju
að rita doktorsritgerð sína, er dæmd
skyldi af Sorbonne, um skáldskap Steph-
ans G. Stephanssonar.
Stephan sér “rofa til lýðs, sem að iifði
svo af — út lágnætti aldanna forðum”,
þegar hann grípur niður á frásögninni
um tilkomu skjálfhendunnar í Háttatali
Snorra.
sögur:
Um Veila ganga ekki miklar |
En alt sem að um hann menn vita,
þá afdæma-lifclöngu haustnótt, er þaö:
1 nötrandi skeri~hann skjálfhending kvaö,
þeim skáldaöi lífgjöf og hita.”
Já, Veili hnígur svo oft í gröfina, að
enginn veit um hann, annað en þetta. En
er-það ekki næg saga, að halda þjóðlífinu
við í lágnætti og villukyljum drunga og
deyíðarmóks, hégilja og hindurvitna,
kvala og kúgunar?
En aðalkVæðið er “Metnaður’’. Þar er
einn af gimsteinum Stephans, marg-
strendur og fagurskygður.
Samtíðarmenn Egils Skallagrímssonar
skildu hann ekki. Gg yfirleitt hafa ekki
margir skilið hann. En Stephan gerir
það. Hann sýnir okkur Egil í nýju ljósi,
og gerir það þannig, að eg hygg ekki að
vilst verði framar um skapferlið. Kvæðið
skýrir frá þeim atburði, er Egill gekk til
skemmu- og fann slæðurnar Arinbjarnar-
naut sölugar eftir einhvern ,er var “vax-
inn upp úr aurnum ökla-lægra en hann”,
og Ásgerður húsfreyja hans segir hon-
um, að hún hafi lánað Þorsteini syni hans
slæðurnar á mannamót. En í raun réttri
er kvæðið að dáanleg skýring, óaðfinnan-
leg, vildi eg sagt hafa, á þeirri ætlun
Egils, er tíðræddást hefir orðið um að
fornu og nýju: tilrauninni til þess að sá
silfrinu Aðalsteinsnaut um Þingvelli, fyr-
ir rílinn, svo að í frásögur yrði fært.
Samtíðarmenn Egils skilja hann ekki.
Þeir kunna ekki einu sinni að meta skáld
skap hans að fullu. Þeir sjá fyrst og
fremst í honum stórhöldinn og hrottann,
og fjárgræðgina, líkt og seinni tíma
menn. KonungsUmd hans kendu þeir
ekki. Því síður rendu þeir grun í hið
stórhrotna og margbrotna sálariíf hans.
Og Ásgerður skilur Egil ekki heldur. Það
ríður baggamuninn. Því þótt hann skjóti
hræðsiu og þrælsótta í brjóst hversdags-
þýjunum og storki ófærum, jafnvel kon-
unginum sjálfum, þá stendur hann varn-
ar- og hlífarlaus gagnvart henni.
“Og í andstæði ennþá var hún fyrir-
kona fremst og fegurst kvenna.”
Hann á ekki “sakarafl” við hana, frem-
ur en við Rán, þótt af ólíkum ástæðum sé.
En þá flóir líka út af.
Eg ætlaði annars ekki að orðlengja um
Tímaritið að þessu sinni. En þetta kvæði
er þvílíkt afbragð, að það er ómögulegt
orða að bindast, þótt betur væru þau ó-
sögð, en í blaðaskrifstofuflaustri.
Næst er ritgerð eftir Eggert Jóhanns-
son: “Aftur og — fram”, endurminningar
frá Nýja íslandi, prýðilega ritað, og _á-
gætar bendingar til þeirra, er vilja gera
sem ítrastar tilraunir til að viðhalda ís-
lenzkunni.
Þá er kvæði eftir Guðmund Friðjóns-
s^m: “Heilsað vesturfara”, hljómhiikið
sem vænta má, og saga eða riss: Lauf úr
landi minninganna”. Er það ádeila á
verkamannastefnuna og jafnaðarstefn-
una. Er ekkert við því að segja í sjálfu
sér, því á þá stefnu mega skáld deila, sem
aðrir. En Guðmundur er ákaflega stað-
bundinn og hagfastur. Er það hið mesta
mein að annar eins málsnillingur skuli
ekki vera víðsýnni en svo, að þurfa að
gera öfgamenn úr þeim, sem eiga að vera
meðalalin einhverrar lífsstefnu, er höf-
undinum ekki geðjast að.
Næst er ritgerð eftir Steingrím lækni
Matthíasson: “Gamalt og gott — og ilt”,
einnig endurminningar, mjög skemtilega
ritaðar, og margt í þeim sérlega íhugun-
arvert. Er ekki trútt um að kommúnist-
ar gætu tekið sumt í þessari grein sér í
vil, t. d. um nýtnina og vinnubrögðin, —
og býst eg við að líði yfir fjölda manns,
en það er þó jafnrétt fyrir því.
“Vísur og kvæði eftir Pál Ólafsson
koma næst, og mun ekkert af því hafa
verið prentað áður. Er það ýmislegs
efnis, gaman, napurt háð og alvara með
þeim alþýðlega yndisblæ, sem Páll gat
miðlað af svo ríkum mæli; fylt með eina
litla vísu.
“Frá Þjórsálrdal” er ritgerð eftir Sig-
urð* Skúlason norrænufræðing, sérstak-
lega skemtileg og fróðleg aflestrar.
Þá eru æfintýri og saga eftir J. Magnús
Bjarnason: “Góður sonur” og “Majór Sig-
urney”, hvorttveggja með beztu einkenn-
um Magnúsar.
“Alþýðumentun á íslandi” er næsta rit
gerð, eftir Jónas J. Húnfjörð, einskonar
endurminningar frá þeim tímum, er fólks
flutningar hófust hingað vestur. Er fróð-
legt að sjá, við hve lítinn bókakost, og
sannast að segja ekki útvalinn, athugulir
menn hafa náð ótrúlega að þroskast.
Næst er einþættingur: “Svarti stóll-
inn”, eftir dr. Jóhannes P. Pálsson. Og
nú veit eg ekki nema lofsverð fyrirætlan
urn fámælsku fari aftur í hundana hjá
mér, því mér er ant um höfundinn. Hann
er/svo miklum kostum kæddur. i
Eins er þessi einþættingur.
Hann er ágætum kostum gædd-
ur. Hugmyndin er ágæt, og
víða er vel frá henni gengið. En
það eru smíðalýti á verkinu.
Fyrst er málið, og samtölin.
Hvorttveggja er víðast stirt og
óeðlilegt. Persónurnar taia víð-
ast samanrekið ritmál. Fer
þvergi vel á' því, og sízt í meira
eða minna léttu hjali, eins og
á sér stað milli “fyrirmynd-
i anna”, bæði við skepnur sínar
i og hver við aðra. Eins í um-
i tali. Jafnvel Vestur-íslending-
I ar tala ekki í þriðju persónu-um
| “herra” Blöndal eða Gröndal.
| Þeir nefna aðeins eftirnafnið
“herra”iaust. — En þetta atriði
| og samtalssyndirnar eru smá-
atriði.
Mesta lýtið á einþættingnum
| er endirinn. Þar hefir skáldið
i leiðst út i það, að reyna að
| gera stórdramatískan hlut enn-
; þá dramatískari, með film-
i tækjum: skammbyssuskotum og
yfirliðum í stórum stíl, o^ -eyði-
ieggur með því hástig leiksins.
Síðari partur leiksins hefir yf-
1 irleitt tekist vél í meðferð höf-
| undarins, og er svo þansþent-
| ur, að hann þolir ekki úndir-
| strikanir og upphrópunarmerki:
; skammbyssuskotin, yfirliðin og
i skýring Maríu á, faðerni barns-
ins. Frú Konrfeð kemur eins
og skollinn úr sauðarleggnum,
(þótt koma henar sé undirbúin
með — vitanlega — ónauðsyn-
legri setningu). Afbrýðissemi
I hennar og afleiðingarnar, koriia
ekkert við merg málsins. Það
j er meira að segja algerlega ó-
nauðsynlegt og listspillandi, að
Konráð þekki Mónu, þótt það á
! hinn bóginn sé ekki ótækt. Þeg-
ar hún er hnígin niður af stöln-
) um, og Konráð stendur í æstri
! hrifningu fyrir framan meist-
araverkið, þá er leikurinn bú-
inn. —
Dr. Pálsson hafði hér iista-
verk í smíðum, sótti sig stór-
vel, er fram á dró, en fór einu
eða tveimur hættulegum — ó-
farandi—skrefum of langt. —
Næst kemur stórkostlega vel
rituð grein eftir PárBjarnarson,
ádeila og athugasemdir við
orðakver Finns prófessors Jóns-
sonar, og einnig athugasemd út
af skýringu F. J. og Dahlerups
á “Þriggja sýna aus.tr”. Víðast.
mun Páll hafa rétt að mæla,
víða bersýnilega, og það er un-
un að fylgjast með honum um
völundarhús málsins. Er stór-
furðulegt hve iangt sá maður
hefir komist í byggingarþekk-
ingu íslenzkunnar, svo fjarri
flestum eða nálega öllum hand-
bærum gögnum og heimildum.
Plr deginum ijósara að þar er
um afburðagáfur að#ræða. Er
það hvorttveggja, sómi Vestur-
j íslendingum, að telja slíkan
! mann í sínum hópi, og skaði ís-
landi, að starfskraftar hans
skuii ekki notaðir, þar sem
þörfin er einmitt brýnust. —1
Þá er “Sitt af hverju frá land -
námsárunum’. Tlefir
séra Rögnvaldur Pétursson,
tekið það saman. Er fyrst
“landnáinsskýrsla” frá Nova
Scotia, samin af Jóni Rögnvalds
syni bónda frá Hóli á Skaga,
léð af syni hans, Jóni bónda
Hillmann á Mountain. En
skýrslan er aukin og endurbætt
af skáldinu J. Magnúsi Bjarna-
syni. Þar eru og bæjarvísur
Höllu Jónsdóttur, er hún orti
um iandnema í Marklands-ný-
iendu, og að síðustu eru 4 bréf
i frá iandnámsárunum í Nýja ís-
landi, rituð til Jóns Rögnvalds -
j sonar, af Bjarna Bjarnasyni frá
| Meyjarlandi og Daðastöðum í
i Skagafirði (þrjú), og Jóni lækni
DODD’S ^
gKIDNEY
2>'
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co-, Ltd.
Toronto, Ontario.
helzt telja, að eg sakna frani-
haldsins af sögu þjóðræknis-
samtakanna eftir ritstjórann,
og að mér finst máske helzt til
mikið af “endurminningum” í
ritinu. Og þó eru mér þær per-
sónulega kærari en flest annað.
S. H. f. H.
Andlegur þorparalýður.
I Lögbergi 25. marz síöastl. birtist
ritstjórnargrein meö fyrirsoeninni
“Skuggahverfi”, sem mér finst á-
stæöa til a.ð gera nokkrar athuga-
semdir við; og vil eg biöja þig, hr.
ritstjóri, um rúm fyrir þær.
“Slíugga.hverfi” nefnir ritstjórinn
þaö, sem á ensku máli er nefnt the
underwörld í stórborgunum, en þaö
er yfirleitt allur þorparalýður, morðt-
ingjar, þjófar, skækjur og þess hátt-
ar fólk. Ritstjóranum finst, sem von
er, a.ð þessi lýður sé átumein á
þjóöfélögunum; en það er þó ekki
hann, sem hann gerir að umtalsefni
sínu í þetta sinfi, því þetta er aðeins
samlíking, — það sem ritstjórinn
talar um, og er sýnilega. -mjög á-
hyggjufullur út af, er þorparalýður-
inn — morðingjarnir, þjófarnir og
skækjurnar — í heimi andans.
Ritstjórinn hefir oft heyrt til þess
lýðs, því hann er hávær og “heldur
fram málefnum og hugmyndum, sem
eru ekki vittind hreinni en tal og
athafnir fólks þess sem heima á í
hinum vanalegu skuggahverfum”.
Og hver er sá hinn andlegi þorp-
aralýður, sem veltir “siSspillandi og
afvegaleiða.ndi orðaflaumi” yfir sak-
lausar og hreintrúaðar sálir?
Mér skilst að það, samkvæmt skoð
un ritstjórans, séu menn, sem, í na.fni
vísindanna, halda að fólki "fölskum
mannlífsmyndum, hálfköruðum sann-
leika og getgátum”.
Mann fer nú\ að gruna, hverjir
þeir muni yera, frá sjónarmiöi rit-
stjóra Löghergs, sem gea þetta.
Raunar vitnar ritstj. til orða eftií
dr. David Sta.rr Jordan, nafnkunnan.
náttúrufræðing, í ritgerð eftir hann,
sém ritstjórinn segist hafa lesið, og
sem nefnist: “The Lunatic Fringe of
ritstjór^ Science”. Þetta þýð ir ritstjórinn r
“Vitleysiskögur vísindanna”. Ekki
vantar mál^nildina. En benda mætti
á, a.ð orðig “fringe’ þýðir hér ekki
kögirfi þótt það þýði það, þegar um
föt eða aðra hluti, sem kögur hafa,
er aö ræða. Fyrirsögnin á ritgerð
dr. Jordans þýðir takmörkin, þa.r sem
vísindin hætta, en staðlausar og vit-
firringslegar firrur taka við. Dr.
Jordan nefnir tvær-: önnur er um
astrologíu, og dettur, vist fáum í hug
að kalla þá “speki” vísindi; hin er
um mjög fjarstæðufulia tilgátu um,
að hvitir menn, gulir og svartir, séu
komnir út af þremur mismunandi apa
tegundum.
Þetta, og meira ekki, segir dr. Jor-
^ <Tan, en, ritstj. vill sýnilega. gefa í
Jónassyni frá Saurbæ í Skaga-1 skvn, að hann segi meira. Þessi rit-
fjarðarsýslu.# Er niikill fróðleik- smið hans er ein af mörgum tilraun-
ur að kynna sér skýrslur þess- um, sem hanti hefir gert til þess að
ar °§ bréf, og á ritstjórinn þökk halda því að lesendúm Lögbergs —
í fyrir að halda þvílíku tii prent-
unar. —
Síðast í ritinu er fundar-
t skýrsia sjötta ársþings Þjóð-
ræknisfélagsins. —
Tímaritið er hin eigulegasta
bók, Þjóðræknisfélaginu og rit-
s«m liklega eiga , ekki heima í and-
legum skuggahverfum, heldur á ljóss
ins hæðum'— aö hrevtiþróunarkenn-
ingin sé röng og hættuleg, að það sé
eitthvað ljótt og siðferðilega niður-
lægjandi við hana. Mun honum
heldur en ekki hafa þótt matnr í að
Stjóranum til SÓma. Ef eg vildi | ná i orð ejtir jafn ágætan visinda-
finna að einhverju, þá myndi eg , mann og dr. Jordan er, sem hann