Heimskringla - 29.09.1926, Side 7

WINNIPEG 29. SEPT. 1926.
HEIMSKRINGLA
7.BLAÐSIÐA.
(Frh. frá 3. bls.)
aS vera ómerkilegasta þjó'öin í Norö-
urálfunni. Roluhátturinn í Islending-
um nú á tímum kemur ekki af hæfi-
leikaskorti, heldur af hinu, aÖ" þeir
sem orö hafa fyrir þjóöinni, hirÖa
ekíki im aö vekja rhuga henmr
fyrir neinu, sem máli skiftir. Islend-
ingar eru sem stendur siöspiltir af
pólitísku kjaftæði og pólitísku götu-
horuaskítkasti. Er þaö ekki grát-
legt aö sjá unga menn, sem eru á
þeim aldri aö hafa tólfkónga vit,
eiga þaö eitt aö metnaöarmáli, aö
troöa einhverjum ómerkilegum kaló-
ríusum inn í þeta svokallaöa Alþing-
ishús, þar sem ekki eru aörir liöir
á stefnuskrá en þessir:
N. 1) að gera sem' minst íyrir ís-
lenzka menningu,
nr. 2) að vinna gegn flestu, sem
iýtur að íslenzkri menningu og
nr. 3) helzt að gera alveg út af
við íslenzka menningu, ef þaö væri
mögulegt?
Eg stend hér i kvöld sem málsvari
fámennustu, varnarlausustu og kúg-
uðustu stéttarinnar i þessu landi. —
Þaö eru snillingar þjóöar hverrar,
sem einir geta borið út hróður henn-
ar, vegna þess, að mat þaö er menn-
ingarlegt, sem guö hefir kent þjóð-
unum að leggja hver á aöra. Sú
þjóö, sem á mesta menningu, getur
ein orðiö stórveldi, hversu smá sem
hún er. og stjórnað öllum heimin-
um. Einúi sinni var lítil þjóö, sem
hét Grikkir, og þeir hafa ráöið yfir
heiminum fram á vora daga. Gildi
þjóöar fer eftir menningu hennar.
Þjóö, sem ekki þykist hafa efni á
því að eiga menningu, á engan til-
verurétt. Ef vér Islendingar þykj-
umst ekki hafa efni á því aö eiga
menn, sem setja fram merkilegar
hugsanir á mérkilegan hátt, þá eigum
vér aö fara burtu úr þessu landi og
það strax á morgun. Vér eigum aö
fara til Mexíkó eða eitthvað þangaö,
Ef vér viljum ekki nota aðstööu vora
til þess að skapa menningu, þá er
ekki til neins fyrir okkur aö vera
hér, því aö vér höfum hér enga
köllun nema menningarlega. Þaö er
miklu betra aö lifa eins og skepnur
i Mexíkó heldur en hér, ef vér höf-
uni ekki annaö á stefnuskránni en
aö lifa eins og skepnur.
En ef vér viljum hins vegar hafa
menningu hér í landinu, þá er okk-
ur í lófa lagið að stjórna öllum
heiminum í jnörg þúsund ár eins
og Grikkir. Drottinn gefur okkur
á hverri öld nógu mikla gáfumenn
og nógu marga, til þess aö vér gæt-
um gnæft yfir mestallan heiminn, ef
þessi þjóö heföi ekki gert það aö
íþrótt sinni, aö hunza þá og að
hundbeita þá og aö toga þá niður
í skítinn til þess aö spáséra á þeim.
Vér þekkjum fjölda dæma þess,
hvernig gert hefir verið út af við
íslenzka snillinga. Og það hefir
verið gert út af viö þá af svo mik-
illi list, aö jafnvel rannsóknarréttur-
inn á Spáni hefði aldrei haft ímynd-
unarafl til að finna upp á svo snjöll-
um pyndingaraðferðum.
Jónas Hallgrímsson, einhver sá
guðdómlegasti snillingur, sem uppi
hefir verið (þó að Islendingar séu
ekki búnir að uppgötva það enn í
dag), varö að ræfli og auðnuleys-
ingja fyrir örbirgöar sakir, og svo
lauk hann. Eg man ekki hvérnig
fór um Sigurð Breiðfjörð, en ein-
hvern veginn þannig tókst þeim að
vinna á honum líka. 'Steingrímur (
Thorsteinsson, þessi ágæti skáldspek
ingur, var settur i einhvern skóla!
hér. öörum manni, sem samið hef-j
ir frábær snildarverk, Benedikt j
Gröndal, voru gerð sömu skil; hánn ,
var reyndar rekinn frá aftur. Matt- j
hías Jochumsson var gerður að
lúterskum presti (og var víst rekinn j
frá annað veifið), svo að það er,
stórfurðidegt, að maðurinn skyldi þo
ekki hafa beðið meira tjón á sálu
sinni en raun varð á. Þorsteinn j
Erlingsson, þessi dýrlegi niaður, var |
gerður að matvinnungi á einhverium,
skólum hér og dó frá snilúarverkum J
sínum hálfköruð)(im, af því að þessii
þjóð mat það fram vfir sníldarverk-
in,\ aö hann væri látinn troða í‘ein-j
hverja stráka, hvar ypsílonarnir ættu ;
að standa.
En er nokkur svo blindur að í-
niynda sér, að ástandið hafi skán-
aö síöan þessir menn liðu? Hafa
ekki skáld eins og Jóhann Sigur-
jónsson, Jónas Guðlaugsson, Gunnar
Gunnarsson og Guðmundur Kamban,
veriö geröir landflótta'? Hafa þe'r
ekki oröiö að hreiðra um sig eftir
föngum suöur í Danmörku og helga
þaning krafta sína þeirri þjóð, sem
mest fyrirlítur okkur og mest svi-
virðir okkur í tíma og ótima allra
þjóða undir sólinni?*) ...... A eg að
telja upp fleiri ? Hvað hefir þjóðin
gert fvrir mikilmenni eins og Einar
Benediktsson ? Hefir hún ekki dæmt
hann til aö standa i fjármálastússi
úti í heimi árum saman, svo að
hann hefir ekki getað gefið sér tíma
til að yrkja nema á hlaupum? Hald-
ið þið aö hann hafi ekki gefið okkur
nokkrum snildarverkum færra fyrir
það, aö hann hefir orðið að standa
í þjónustu einhverra hlutafélaga suð-
ur í Mið-Evrópú?
Og er nú ekki búið að grafa ljóð-
snillinginn frá Fagraskógi, kornung-
an í einhverju doörantasafni fyrir
norðan ?
Og Þorbergi Þórðarsyni, einum
hinum snjöllustu höfunda, sem nú
skrifa á norrænu máli, ætluðit þeir
aö koma fyrir kattarnef með því að
reka hann út úr þessurn fuglabúrum
sinum hér, þar sem hann hafði orðið
að skríða inn vegna bjargarskorts til
þess að veita tilsögn í ypsílonum.
Og íétli þeir séu fjölbreytilegir og
Ijúffengir, féttirnir á borðum hjá
honum Stefáni frá Hvítadal i kvöld,
éinum hinna ágætustu snillinga nor-
rænnar braglistar að fornu og nýju?
Þegar eg heimsótti hann um sumariö
1921, þar sem hann bjó á Krossí’a
Skarðströnd, þá voru börnin hans
aö revna að leika sér á moldargólfinu
í baðstofunni, því aö hann hafði ekki
haft efni á að kaupa sér fjalagólf
í kotiö. Það er nú verið aö útleggja
ljóöin hans um kirkjuna á þrjár út-
lendar tungur, og eg hitti menn suö-
ur i Rómaborg í fyrra, sem voru að
læra íslenzku til þess að lesa ljóðin
hans. Framtiðin -mun telja Stefán
frá Hvítadal nieöal' klassíkaranna;
hann er maður til að bera hróður
þessa lands út yfir höfin til fjarlægra
þjóða og til að hrífa menn með
snild sinni þar í löndum, sem alment
er talið að Island byggi Skrælingjar
einir, og ef þessi þjóð kýnni að meta
slíkan mann, þá myndi hún reisa hon-
um höll í austurlenzkum stíl, þar sem
börnin hans fengju að leika sér á
marmaragólfum. ',
Því heyrist fleygt, að Islendingar . unda
boröa, þannig, að þeir geti heilir og
óskiftir gefið’ sig viö listum sínum.
Þaö þýöir ekki að henda í þá tveim
hundrúð krónum eða þrem hundruð
krónum eöa fjórum hundruð krón-
um; það væri skömm fyrir ríkið aö
kasta slíkum hundsbótum í hatta
lægstu embættisrpanna sinna, og því
meiri smán er fyrir ríkið að sýnr
snillingum þjóðarinnar slíka ókurt-
eisi, hinum andlegu feðrum þjóðar-
in*yir, mönnun.um, sem leggjh þaö
lóö á metaskálarnar, sem úr sker um,
. |
hvort vér erum nefndir skrælingjar.
af útheiminum eða ekki, því að án
snillinga íslenzks máls erum vér
skrælingjar, enda' þótt vér komumst
í dýrlingatölu í erlendum kauphöll-
um fyrir hrogn og grút.
Verið þiö sælir!
Haldór Kiljan Laxness■
—Alþýöublaöið. í
----------x-----------
Esperartobingið.
Eítir Öl. Þ. Kristjánsson.
(Tekið úr Alþýðublaðinu.)
Vpphaf þmgsins.
Lesendum til skýringar skal það
tekiö fram, að esperantar hafa nú
um langt skeið haldið þing eða alls-
herjarfund árlega — sum stríðsárín
gengu vitanlega úr, — eins og sjá
má af þvi, að þetta skyldi vera hið
18. Er það ætlunarverk þeSsara
þinga að vekja athygli á hreyfing-
unni, og láta þá menn, sem utan við
hana standa, sjá það, svo að ekki
verði móti mælt, að .Esperantó er í
alla staði fært til ætlunarverks síns:
að létta viðskifti milli manna af ó-
likum þjóöum og auka <og glæöi
skilning þeirra og samúð, í fátn orð-
um sagt: gera lífið betra og fegurra.
Þingin eiga líka að vekja áhuga
esperantistanna sjálfra og vera þeim
sú afllind, er aldrei frýs og þeir
geti því altaf unniö sér Ijós og
hita úr. Eg segi síðar frá því hvern-
ig þetta þing reyndist í því efni.
Það er venja að byrja þingin
með svonefndu kynningarmóti. Er
það haldið. í þeim tilgangi, að menn
fái nokkuð tækifæri til að kynnast
hver öðrum, áður en alvarlegu störf-
in byrji. Svo var og gert að þessu
sinni. Var þar margt um manninn,
| enda tóku þátt í þinginu hátt á tí-
hundrað manna af nálægt 40
geri yfirleitt ekki minna fyrir skáld þjóðum. Menn voru þar jafnvel frá
sin en aðrar þjóöir. En þetta er j Braziliu, Japan og Nýja Sjálandi.
bara blekking og þvaður. Islenzka, En það var alveg sama, hvaðan
þjóöin er svo famenn, að hún getur ' menn voru. Allir heilsuðust og töl-
ekki gert fyrir skáld sín néítt svip-
uöu saman eins og þeir væru gamlir
að því, sem aðrar þjóðir gera fyrir; kunningjar. Það er einmitt þessi
sín skáld. Rit, ' sem samið er á ís- j bróðernisandi, sem einna helzt ein-
lenzku, getur aldrei fengið útbreiðsln ( kennir Esperanto-þingin. Menn finna
neitt í námunda við þaö, er rit geta það að þeir eru í vinahópi, og eru
fengið, sem 'samin eru á enskuj frjálsir og óþvingaðir, rétt eins og
þýzku eða frönsku. Utlendur rithöf-. þeir væru heima hjá sínu eigin
undur getur grætt miljónir á eintú sifjaliöi. Er það sannast að segja,
bók, ,sem viða fer í landi hans, en J að l.íkar eru tilfinningar manna, þó
hversu viðlesin, sent bók yröi á Is- ólíkt sé þjóðernið.
nálgast það að veita höfundi henn- j A þessu kynningarmóti voru og
ar svo mikið, s'em almenn vinnulaun ' sungnir ýmsir lofsöngvar esperant-
daglaunamanns. Islenzkum tónlista-
mönnum og myndlista er síður vor-
kunn en íslenzkum skálditm. Hinir
fyrnefndu tala ekki máli neinn'ar
sérstakrar þjóðar; þeir tala alþjóð-
elgu máli, og ef þeir vilja ekki for-
ista. Þá sungu allir, er söngrödd
höfðu, og var þaö bæðT"ti 1 komumik-
ið og vann einnig að því aö gera
menn sarftrýmdari, eins og sannreynt
er að söngur gerir altaf.
Má að lokum geta þess að mót
pokast hér heima, þá er þeim í lófa þetta var ágæt byrjun þess, sem á
lagið að ná sér niðri utan lands, séit ! eftir kom.
þeir afburðamenn á annað borð. Rit-j Sjálft þingiö hófst á mánúdágs-
höfundamir eru hins vegar tjóðraðir' morgun annan ágúst, og var byrjað
við þetta blessaða mál okkar, sent með því að syngja sálm esperantista:
ekki skilja fleiri en 100,000 sálir, og^ “F.n la mondon venis nova sento”
meðal þessara hundrað þústtnda ekki ! (I heiminn kom ný kend). Síðan
nema örlítið brot, sem skilur bók- voru haldnar ýmsar ræðttr. Kveðjur
mentir, og fyrir þessar örfáu hræð-'voru þinginu Ifluttar ihátíðlega frá
ur verður skáldið svo að yrkja, svo , ýmsum félögum, t. d. Rauða krossin-
fremi að hann sjái metnað sinn í þvt um og Góðtemplurum, eða þá frá
að halda uppi heiðri tslenzkrar menn, ýmsum ríkisstjórnum. Borgarstjóri
ingar, því aö það getur enginn kall- j Edinborgar hélt og ræött í samkomu-
ast íslenzkur rithöfundur, eftír að byrjun. Fyrst bauð hann menn vel-
hann er farinn að. skrifa á erlendtt komna á Esperanto, og las hann það
malt. Þar að auki er fæstúm gefið upp af blaði, því að sjálfur kunni
að geta lært svo erlent máf, að {ieir; hann ekki Esperanto, en vildi þó
skrifi það fullum fetiuo. Vér Is-! heiðra samkomuna með því að mæla
lendingar höfum nú einu sinni hlotið , á hennar máli. Síðan hélt hann
þessa hermdargjöí, hið islenzka mál,
og þaö er dýrðlegasta menningar-
verðmætið, sem vér eigum, og ef vér
viljum ekki gera eitthvað fyrir snill-
inga þess, þá eigum vér að flytja
héðan burt, —‘ait kra^akið eins og
það leggur sig, — og það strax á
morgun. Vér eigum að fara til
Mexíkó og fara að tala spönsku.
ræðu á ensku og talaði þar um álit
sitt og Ixtrgarstjórnarinnar — bví
að hann kom þarna fram sem full-
trúi Edinborgar — á Esperanto. For-
seti þingsins þýddi síðan aðalefni
ræðunnar á Esperanto, og var það
alt mjög lofsamlegt. ^
Um kvöldið bauð borgarstjórinn
öllum þingheimi í Listaskólann (Col-
Islenzka ríkið verður að taka rögg lege og Arts). T'óku þeir borgar-
á sig og sjá snillingum sínum far-jstjóri og einn maður úr nefnd þeirri
----------- ! er stóð fyrir þinginu, þar á móti
*) Heimskulega' sagt.—S. H. f. FL hverjum einstökum og báðu velkom-
inn. Kaffi, te, kökur, gosdrykkir og
ísmeti var til reiöu, eins og hver
vildi hafa. I öðrum sal voru hljóm-
leikar, og voru þeir margir, er á þá
hlýddu, en aðrir kusu heldur að rabba
saman í veitingasalnum, a. m. k
annað veifiö. Alt var kvöldið hið
ánægjulegasta.
Með boöi þessu vildi borgarstjórn-
in sýna lnig sinn til Esperantohreyf-
ingarinnar, og er óhætt að fullyrða,
að gestirnir hafi kunnað aö meta þá
velvild hennar, enda er gestrisini
hvarvetna talin sú dygð, er höfð-,
ingjum hjartans sómi, eins og Is-
lendingar líka vita.
Þingstörf.
Að þingsetningu lokinni var tekið
til starfa. Var þingið aöallega á
tvennan hátt, með deildasamkomurn
(fak-kunvenoj) og nieð almenmm.
fyrirlestrum (prelegoj). A deildafund-
unum voru ýmist-vissar nefndir eða
vissar stéttir. Þannig héldu kennarar
sérstakan fund, sömuleiðis læknar, ■
simamenn, friðarvinir (pacifikistar),
fríhyggjumenn, jafnaðarmenn o. fl.
Ræddu þeir þar sameiginleg áhugamál
sín á milli-þjóölegum grundvelli. Hafa \
fundir þessir mikla þýöingu, og verð-!
ur hún þó meiri í framtíðinni. Þó
|
ekkert væri annað en það, að þarna
geta menn kynst skoðunum stéttar- [
bræðra sinna frá ólíkum þjóðum og
boriö sínar eigin saman við þær, þá j
hlýkur það þó að gera mikið gagn,
að minsta kosti séð frá sjónarmiði
hugsjónamannsins. Menn veröa víð-
sýnni og skilningsgleggri á hugsun-
arhátt annara, sannmen’tast. En efn-
ishyggjendum skal eg segja þaö, aö
af þessum deildafundum esperantista
stafar oft mikill efnislegur hagur. —
Geta þá hvorirtveggja verið ánægöir.
A vegum þingsins voru haldnir um
20 fyrirlestrar. Voru sumir þeirra
vísindalegs eðlis, t. d. fyrirlestur um
sólina og um bérklaveikisbakteríur,
flut'tir af frægum vísindamönnum.
Skuggamyndir voru sýndar um leið.
Aðrir fyrirlestranan voru alþýðlegir.
Má þar einkum nefna fyrirlestra þá.
er Andreo Che (tsé), ábóti úr Rúm-
eníu, hélt um það, hvernig væri hent-
ugast aö kenna Esperanto. Sömuleið-
is verður að geta um fyrirlestra um
þjóðkvæöi sex ólíkrá þjóða (Frakka.
Gyðinga, Katalúníumanna, Pólverja,
Spánverja og Þjóðverja), flutta af 5
samlendum mönnum. Einkum þótti
fyrirlestur dr. Olshvangers úr Lund-
únum um þjóðkvæöi Gyðinga bera af,
enda er Olshvanger afburða ræðumað-
ur. Forseti þingsins William Page
úr Edinborg, sagöi svo seinna á
fundi í Esperantofélagi Edinborgar,
að þessi fyrirlestur væri einhver sá
allra bezti, er hann hefði heyrt urn
þau efni. Dr. Olshvanger er sjálf-
ur Gyðingur.
Fyrirlestur dr. Bennemanns úr
Leipzig um þýzk þjóðkvæði, var og
skemtilegur. Hafði hann. sér til að-
stoðar fjögra manna söngflokk, og
sungu þeir ýms þýzk kvæði — orðin
þýdd á Esperanto, en lögin voru
þýzk. — Söngflokkur þessi hafði
kvöldið áður sungið sömu lögln til
útvarps. Hann var skozkur og dáð-
ust söngglöggir menn mjög að því,
með hve miklum skilningi hann söng
þýzku lögin. Esperanto hafði hann
lært nokkrum vikum áður.
Fyrirlestrar þessir verða vonand:
prentaðir, og mætti vel svo fara að
einhverjum Iþeirra yrði snarað á
íslenzku.
Að þesSu sinni verður * slept að
minnast á hina afarvíötæku út-
breiðslustarfsemi þingsins og hin
miklu huglægu áhrif, sem fundar-
menn sjálfir uröu þar fyrir. En
það veröur gert síöar.
Söngvat.
Sannreynt er það að sameiginleg-
ur söngur- færir hvern mann nær öðr-
um — í andlegum skilningi, vel að
merkja, því að til líkamlegrar sam-
færslu eru draugasögur í myrkri
beztar. — Var og \ mikið sungið á
Esperantoþinginiu því að það er
markmið hreyfingarinnar, að gera
menn „ samrýmdari og skilningsbetri
en þeir áður voru. Óft söng al-
menningur — þ. e. allir þeir, sem
söngrödd höföu og fhljómeyra ■ —
og þá auðvitað á Esperanto. Eq
þar aö auki voru vhaldnar þrjár sér-
stakar söngskemtanir. Sú fyrsta var
á sunnudagskvöldið 1. ágúst í svo-
nefndri Sy/iod Hall. Voru það bæði
einsöngvar og sönglaus hljóðfæra-
sláttur, en stundum sungu allir. A
þriðjudagskvöldið var aftur sam-
söngur í Svnod Hall, en. nú var sumt
sungið á skozku og sýndir skozkir
þjóödansar um leiö. Var söngflokk-
ur Skota klæddur þjóðbúningi þeirra,
og er hann einkenilegur mjög og
fagur, ein.s og kunnugt er. Þetta
var sérlega góð skemtun, og væri
gaman aö vita þaö, hvenær við Is-
lendingar geröum vikivökum okkar
og öðrum þjóðdönsum svo hátt undir
höföi, að sýna þá til skemtunar,
þegar sem mest skyldi viöhafa.
En sú söngskemtun, sem mest var
og merkust, að dómi söngfróðra
manna, var haldin á miðvikudags
kvöldið, þar sém heitir Central Hall.
Þar söng Orfeuskór Edinborgar, og
er hann talinn beztur söngflokkur á
Skotlandi og enda á öllu Bretlandi
Söng hann marga vinsælustu söngva
Skota — á skozku. En til þess að
áheyrendur nytu þessa sem bezt, þá
voru öll kvæðin prentuð á skemtl-
skránni á frummálinu og þýðingar
þeirra á Esperanto (í óbundið mál)
samhliöa. Sérhver fundarmaöur
fékk skemtiskrána ókeypis og hefir
hún mikið bókmentalegt gildi. — 1
söngflokknum eru meira en fjórir
tugir manna, og vildi hann ekkert
fyrir þiggja fyrir starf sitt eða íerða
lag alla leiö frá Glasgow, og sýndi
með því hug sinn til Esperanto-
hreyfingarinnar.
Mesía menningarborg
heimsins.
Reyk javík.
Fyrir nokkru kom hingað til lands
einn af nafnkunnari píanóleikurum
Bandaríkjanna, Arthur Shattuck að
nafni. Hélt hann konsert i Reykja-
vík, og eftir því sem blaðinu “Nevv
York American’’ segist frá nýlega,
hefir hann ekki orðið smálítið hrif-
inn af höfuðborg lands vors. — Blað
iö segir:
“Mesta menningarborg heimsins'er
hvorki New York né London og ekki
heldur París, heldur er það Reykja-
vík, höfuðborg Islands, eftir því sem
Arthur Shattuck piarióleikara segist
frá. Hann hefir haldið konserta í
öllum helztu borgum bæöi í Evrópu
og Ameríku, og konsert þau, sem
hann hélt i Reykjavík, hafa fært hon-
um mesta ánægju, að því er hann
segir:
“Einangrun Islands frá umheimin
um er ástæöan fyrir því, aö þjóöin
er vel mentuð. Islendingar lesa alt,
sem hönd á festir, af bókum og rit-
um, og tala um höfunda og persónur
í bókmentum annara þjóöa, eins og
það væru persónulegir vinir þeirra.
Heimspeki, saga, landafræði, skáld-
skapur og bækur, ai hvaða tegund
sem heitið getur, þekkja Islendingar.
“Þótt þeir hafi sín gömlu þjóðlög
og söngva, býr þjóðin við hallæri
á söng- og hljómlistarsviðinu, vegna
þess hversu fáir listamenn vilja leggja
á sig það erfiði, að fara til Islands
til þess að halda þar konserta. Ferð-
in er örðug, því að sé yfir landið
farið, liggur leiðin um hraun og
klungur, meðfram eldgígum og hver-
um, yfir kviksanda og eyðihjarn, ðg
hinir köldu íshafsvindar næða í gegn
um merg og bein. En mótttökurnar
sem maður fær, bætir manni upp
hrakningana, því að Islendingar eru
sérlega alúðlegir og gestrisnir, —
sérstaklega við listamenn.
“Koma hljómlistamanns eöa söngv-
ara t. d. til höfuðstaðarins þykir
merkisviðburður, og allir borgarbú-
ar, frá landshöfðingjanum og niður,
koma og bjóöa gestinn velkominn.
Veizlur eru haldnar honum til heið-
urs, þar sem borðhaldið varir fleiri
klukkustundir, skemtanir undirbúnar
og honum sýnd hverskonar gestrisni
og vinátta.”
Mr. Shattuck ráðgerir að heim-
sækja Island ajtur áður en langt um
líður. Hann virðist ekki sem bezt
kunnugur landinu o^ landsháttum, en
vill okkur sýnilega vel — og það er
þó þakkarvert.
(Islendingur.)
Mr. Arthur Shattuck lék í Reykja-
vík sumaríð 1908 eða 1909. Mun
hapn hafa verið fyrsti snillingurinn,
sem Islendingum gafst tækifæri að
heyra leika á flýgil. Síðan mun
hann ekki hafa komið til Islands.
S. H. f. H.
t

ALDUR OG EINKARTUNNUR ERU NAUÐ-
SYNLEG F;YRIR FRAMLEIÐSLU Á
GÓÐU WHISKY’

ER GERAÐsí EIKARTUNNUM. ALDURINN
ÁBYRGSTUR MEÐ STJÓRNARSTIMPLI.
■ i, i
Sími: 88 603
Andrew’s Tailor Shop
Föt búin til eftir máli. — Hreinsun og pressun
Verk sótt og sent heim.
ANDREW KAVALEC
346 Ellice Ave., Winnipeg
St. James Private[Continuation Sehool
and Business Collegt
Portage Ave., Cor. Parkviexv St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaklega góða til-
sögn í enskri tungu, málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðum
konxa að láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
•Enskunni, eins vel og innfæddir geta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
byrjað strax.
Skrifið, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á mánuði og hærra.