Heimskringla - 09.11.1927, Page 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN QLA
WINNIPEG 9. NOV. 1927.
I^íimskrxngla
(Stofnutf 188«)
Keraur ftt á hverjwm mUfTlkadeii
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 ok 853 SARGENT AVE , WIVNIPEG
TAtSIMl! 8« 537
V«r« blaOslns er $3.00 ftrgansurinn borg-
lat fyrlrfram. Allar borg^nir sendlst
THE VIKING PRE6S LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Bitstjóri.
é
ITtnnAskrlU tll blnTInlnsi
THK VIKING PKESS, I.td., Bol 3105
(JtanAnkrlft tll rltnt jArnnn i
BDITOR UEIMSKRI3IGI.A, Bol 3105
WINNIPEG, SIAN.
•'Heimskrlngla Is publisbed by
The Vlklng Prenn I.td.
and prlnted by __
CITY PRINTING A PUBI.ISHING CO.
853-855 Snrgent Are.. Wlnnlpe*. Mnn.
Telephone: .86 53 7
WINIIPEG, MAN., 9. NÓVEMBER 1927.
Samkomuhús
bæjarins -- og
Islendingahús.
Vér höfum verið beðnir, af nefndinni er
í hlut á, að birta grein þá er hér fer á
eftir í lauslegri þýðingu, og fara um hana
nokkrum orðum:
“Þegar Winnipegborgarar ganga til kfór
búða föstudaginn 25. nóvember, þá eru
þeir meðal annars beðnir að greiða at-
kvæði um aukalög til fjárframlags, er
nemur $900,000. Atkvæði þeirla ráða úr-
slitum um það, hvort Winnipegborg á að
eignast opinbert samkomuhús við Breið-
stræti (Tbe Mall) eða ekki.
Atkvæðagreiijslan um þetta er svar bæj-
arsjórnarinnar við sameiginlegri beiðni
bæjarmanna af öllum stéttum, um það að
fá byggt samkomuhús, er nothæft sé til
flokksfunda, hljómleika og annara meiri-
háttar mannfunda opinberm. Er slíks
húss hin brýnasta þörf, síðan að bannað
var að nota iðnaðarhúsið gamla sökum
hrörleika og eldshættu.
Nefnd manna, undir forustu R. J. Shore
bæjarráðsmanns, starfar nú að því, með
aðstoð R. H. Webb borgarstjóra, að hvetja
menn til þess að koma upp þessari bygg-
ingu, sem þeir segja að muni færa bæn-
um í aðra hönd fé, svo skifti hundruðum
þúsunda dala, og útvegi verkamönnum
atvinnu.
Áformið er að nota vetrarmánuðina til
þess að byggja húsið, til þess að útvega
verkamönnum vinnu, á þeim tfma sem
minnst er um hana. Manitobastein á að
nota í bygginguna, og öll þau byggingar-
efni, sem framleidd eru í fylkinu, að svo
miklu leyti sem þau hrökkva til.
Áformað er að’ byggja húsið svo, að það
geti fullnægt allskonar þörfum. Þar á
að vera aðalsalur einn, er taki 3000
manns í sæti; þrír minni salir, er taki í
sæti 1000, 450 og 250 manns, og kjallari
undir allri byggingunni, 20 fet undir loft,
þar sem hægt verði að halda allskonar
sýningar, og kvöld- og hádegisveizlur með
miklu fjölmenni.
Áformað er að byggja húsið á grunni,
er nær að York Avenue, og viti þáð fram
að Breiðstrætinu, þar sem 200 feta hús-
stæði er fáanlegt.
Kostnaðurinn við bygginguna verður sá,
samkvæmt núverandi skattgreiðslu, að
hver borgari, er á húseign, sem metin er
á $4000, verður að gjalda 95 cent meira í
skatt, ef samkomuhsúsið verður byggt, en
hann þyrfti ella.
Peningum fyrir bygginguna á að ná
með því móti að selja skuldabréf til 30 ára.
með 5% ársvöxtum. Borgin verður því að
greiða $45,000 árlega í vexti. $15,000 á
ári að auki* þarf í afborgunarsjóð til þess
að afborga skuldabréfin, eftir því sem þau
falla í gjalddaga.Bærinn þarf því að greiða
$60,000 á ári, til þess að standa straum af
þessari byggingu, og skiftist sú upphæð
hlutfallslega milii allra skattgjaldenda.*)
Á móti þessum útgjöldum eru áætlaðar
hreinar tekjur af leigu, um $4000 á ári,
og er þar reiknað með öllum reksturs-
kostnaði frádregnum.
Nefndin álítur bænum hag í því, að
koma upp þessari byggingu, af þeirri á-
stæðu, að án hennar gætu ekki meirihátt-
ar félög, eins og t. d. Knights of Khora-
san og “Norse League” haldið hér alls-
herjarmót sín, og sama máli gegnir um
fjölmörg fjölmenn mót, sem stofnað er til
hér í bænum, t. d. eins og kjötkveðjuhátíð
Gyðinga, blómasýninguna, bifreiðasýning-
*) Tölur þessar voru svo máðár að því
nær var ólesandi.
inguna o. s. frv.; öll þessi mót skortir hús-
næði.
Nefndin álítur hina brýnustu nauðsyn
á því, að komið sé upp allsherjar sam-
komuhúsi, þar sem allir hinir mörgu
þjóðflokkar, er Winnipfegborg byggja, geti
haldið þjóðlegar samkomur.”
¥ ¥ ¥
Tæplega getur mönnum blandast hug-
ur um það, að brýn nauðsyn sé til fjn’ir
Winnipegborg, að koma sér upp sæmilegu
samkomuhúsi. Það má heita höfuð-
skömm, að það skuli ekki hafa verið
byggt fyrir löngu síðan. Að vísu var iðn-
aðarbyggingin sæla n>otuð í mörg ái*
sem samkomu og hljómleikasalur, en hún
var sannast að segja sú afmán, að hver
borgari hlaut að fyrirverða sig fyrir, að
þurfa að bjóða þangað nokkrum utanbæj-
armanni, af því að ekki væri völ á betra.
Sú bygging er ekkert annað en stór timb -
urhlaða, og guðs mildi að ei skyldi stórslys
af henni hljótast; en því hefði tæpast með
nokkru móti verið hægt að afstýra, hefði
eldur komið upp, að fullu húsi, meðan stóð
á samkomu. Auk þess heyrðist þar á
köflum varla mannsins mál, fyrir hvinum
blæstri 'og dynkjum frá gufukötlum og
Járnbrautarvögnum C. N. R.,,er bafði bæki
stöð sína til sporskifta rétt á bak við hús-
ið.
Síðan þessi hlöðubygging var dæmd
óhæf, verður bærinn að bjargast við
skautahallirnar, þegar um meiriháttar
samkomur er að ræða. Að vísu eru þær
lítið eða ekki verri en iðnaðarbyggingin,
jafnvel ekki út af eins hættulegar mann-
drápsgildrur, en þó algeriega ÓAÍðunandi
sem samkomuhús, og enn lélegri til sýn-
inga.
Opinberar byggingar eru hér mjög fá-
ar, sem kunnugt er. Söfn engin, eða því
sem næst. Verður þó auðvitað að taka
tillit til þess, að bærinn er á bernskuskeiði,
og ómögulegt að gera allt í senn. En nú
fer það að verða metnaðarmál fyrir borg-
ina, að fara að bæta úr þessu. Það er
heldur ekki eingöngu metnaðarmál, held -
ur engu síður menningaratriði. Og hvað
opinbert samkomuhús snertir, þá má mik-
ið vera, ef nokkur önnur borg jafnstór í
menntuðum heimi, er jafn illa stödd og
Winnipeg. Auk þess sem það er í senn
sæmdarauki og hagnaður, beinn og ó-
beinn, að hægt sé að bjóða hér húsaskjól
stærstu allsherjarmótum, þá er það og
sæmdarauki, og engu minni, nema meiri
sé, að til sé viðeigandi athvarf í borginni,
í hvert skifti er listý" og vísindi ber að
garði í einhverri mynd.
Um þetta er að ræða, en engin ástæða
til að gylla það fyrir sér, hvílík atvinnu-
björg verði að því, að slík bygging verði
reist. Auðvitað er það stundarbót, fyrir
þá fáu, sem að komast, en þar með er
líka allt talið; stundarbót, en engin um-
bót á kjörum verkamanna.
¥ ¥ ¥
Þótt allir muni sammála um að slíkt
samkomuhús sé æskilegt, og flestir um að
það sé nauðsynlegt, má þó búast við að
skoðanir verði skiftar um hina fyrirhug-
uðu aðferð um að koma þessu í verk. —
Enginn efi er á, að ýmsir myndu heldur
vilja ná saman kostnaðarfé með frjálsum
samskotum meðal allra bæjarbúa. Þeir er
þessa aðferð aðhyllast hafa það til síns
máls, að með því að láta skattgjaldendur
eina standa straum af byggingarkostnað-
inum að öllu leyti, þá kemur kostnaður-
inn ekki svo jafnt niður sem skyldi á bæj-
arbúa. Að vísu er tæpur dalur á hverja
$4000 í fasteignum ekki mikil viðbót, að
því er virðist. En ýmsir eiga vitanlega
fasteignir, sem metnar eru hátt, þótt þeir
geti eigi betur gert en rétt að halda í horf-
inu efnalega og sumir fá jafnvel ekki rönd
við reist. Er hætt við að þeim þyki, og
ekki á móti vonum, sér vera óhæfilega í-
þyngt á móts við ýmsa þá, er eiga ef til
vill svo tugum og jafnvel hundruðum þús-
unda dala skiftir í lausafé, en þurfa eng-
an skatt til bæjarins af því að borga. —
Verður því ekki neitað, að þarna kemur
fram ójöfnuður, og í sjálfu sér engu minni
fyrir það, að bandvitlausum skattlögum
er um að kenna. Er það vitanlega hin
argasta vitleysa að skatta ekki lansafé til
jafns við fasteignir til bæja og sveita-
þarfa. Mun það gert í Bandaríkjunum
víðast, og svo er gert í flestum löndum,
ef rétt er munað.
Enginn efi er á því, að skemtilegast
væri að geta náð saman kostnaðarfé í
þessháttar opinbera byggingu með al-
mennum, frjálsum samskotum. En hér er
um mikla fjárupphæð að ræða, og æði
mikið undir hælinn lagt, hvort tilraun til
slíkrar fjársöfnunar bæri tiiætlaðan árang
ur. Og auk þess er sá hængur á, frá
sjónarmiði þeirra er samskotahlynntir
eru, af þ^irri ástæðu.meðal annars, sem
hér er að framan talin, að með þeirri að-
ferð fæst lítil eða engin trygging fyrir
því, að lausafjáreigendur létu svo fé af
hendi rakna, sem þeim bæri hlutfallslega.
¥ ¥ ¥
En úr því að þetta málefni er á döfinni,
getur tæplega verið óviðeigandi né ótíma-
bært að minnast á annað mál samskonar,
er oss íslendinga varðar sérstaklega, en
það er bygging Islendingahúss hér í Win-
nipeg. Tillögur um slíka byggingu hafa
komið fram á þjóðræknisþingum hér, og
fengið allgóðan byr — í orði. En þar við
situr líka. Nefnd var kosin í málið, en
mun ekki hafa séð sér fært að hafa mikl-
ar framkvæmdir í því enn sem komið er.
Er þetta heldur ekki ritað til þess að á-
lasa henni, því telja má víst að hún á erf-
iðan jarðveg fyrir sér að plægja, og alveg
ógerlegt verk, ef ekki tekst að vekja al-
mennan áhuga og almennan skilning á
því meðal íslendinga, hvílíkt nauðsynja-
mál hér er um að ræða, ef menn almennt
meina nokkuð með því, er þeir segjast
hafa fullan vilja á, að halda sem lengst
innbyrðis sambandi meðal íslendinga hér
og eftirkomenda þeirra, og þá um leið
varðveita og hlúa að því, sem menn geta
helzt orðið ásáttir um, að eigulegast sé
og geymilegast í dagfari, mennt og skap-
höfn íslenzks þjóðernis.
Félagsskapur meðal íslendinga, að
minnsta kosti hér í winnipeg, og líklega
engu síður út um sveitir víðast hvar, er
varla teljandi fyrir utan kirkjurnar. —
Veraldlegur félagsskapur, ef svo mæftl
að orði komast til skilgreiningar, er varla
teljandi nema Þjóðræknisfélagið og Good-
templarareglan. Hinn síðarnefndi fé-
lagsskapur á hús yfir höfuðið á sér og
segja ýmsir, að það hús muni vera einna
sterkust stoð undir þeim félagsskap, og í
óeiginlegri merkingu þó. Uppfyllir það
þó fæst af þeim skilyrðum, er allsherjar
samkomuhús ætti að uppfylla. Þjóð-
ræknisfélagið berst í bökkum, og lítil von
að því vaxi mikið fiskur um hrygg, ef það
getur ekki fengið einhvern öruggan griða-
og samastað. Kirkjufélögin ein lifa veru-
lega góðu lífi.
En “veraldlegur” félagsskapur á engu
síður rétt á sér, og er engu síður nauð-
synlegur, en kirkjulegur. Margar tilraun-
ir hafa verið gerðar meðal Islendinga hér
til þess að halda þesskonar félagsskap við
í ýmsum myndum. Stofnuð hafa verið
ísleikjafélög, glímu- og önnur íþróttafé
lög, söngfélög, taflfélög. Flest hafa þau
lifað aðeins sem dægurflugur og við h't-
inn kost, og flest hafa þau hungrað og
veslast upp af húsnæðisleysi. Ágætt, eða
máske réttara sagt átakanlegast dæmi er
taflfélagið síðasta. Það var stofnað í
hittifyrrahaust, og íslenzkur efnamaður
gaf því sfóran og fagran bikar að tefia
um. Margir ágætir taflmenn og ýms af-
bragðs taflmannsefni voru í því. Það
keppti við erlend félög önnur og bar sigur
af hólmi. Það fékk húsaskjól eitt kvöid
í viku, fyrir sama og ekkert, í Jóns Bjarna
sonar skólanum. En það lifði ekki af
sumarið, heldur lognaðist einhvern veg-
inn út af, þegjandi og hljóðalaust.
Aðalorsökin var vafalaust húsnæSis-
leysi. Því enda þótt það fengi húsnæði á
ákveðnum taflkvöldum, þá var eðlilega
ekki daglega í það það hús að venda. En
það er einmitt hinn mesti styrkur öllu fé-
lagslíjfi, að til sé staður, þar sem aliir eru
heimamenn, svo að segja á hverri stundu
dags sem þeim dettur í hug að fara þang-
að. Og þó er það auðvitað ekki nóg, að
húsið eitt sé til staðar, ef það gapir við
mönnum innantómt og þægindasnautt.
Ef heimili á að koma að fullum notum,
þá þarf þar að vera eitthvað sem laðar,
og á almenningsheimili þarf margt að
^era aðlaðandi, því einum geðjast að
þessu, en öðrum að hinu.
iSamkomuhús þetta, eða íslendingahús-
ið, sem það ætti að heita, þyrfti ef vel
væri, að vera svo úr garði gert, að í því
væru tvær hæðir fyrir utan kjallara. —
Kjallarann mætti þá og ætti að nota fyrir
íþróttaskóla, og þyrfti að útbúa hann svo,
að nota mætti hann til leikfimisæfinga,
og annara íþrótta inni við, eftir því sem
félaginu eða félögunum, er að húsinu
stæðu, yxi fiskur um hrygg til áhalda-
og útbúnaðarkaupa. Á annari hæðinni
ofan jarðar ætti að vera samkomusalur,
svo rúmgóður að hann tæki með einhverjii
móti alla íslendinga, er von er um að ís-
lenzkar samkomur myndu sækja. Ætti
hann að vera útbúinn með sérstöku tilliti
til þess að hljómleikar, hverrar tegundar
sem væri, og leiksýningar gætu notið sín
sem bezt. Á hinni hæðinni ofan jarðar
þyrfti að vera lestrarsalur, er jafnframt
mætti nota til tafls og spiiamennsku, ef
mönnum svo sýndist, og í sambandi við
þetta ættu líka minniháttar veitingar að
geta farið fram á sömu hæð, hvort heldur
fyrir þá er þar sætu langdvölum, eða
skryppu inn með kunningja sín
um til þess að rabba saman yfir
kaffibolla. Auk þess ætti þetta
hús að vera miðstöð þess sam-
bands, er íslendingar í Ameríku
vildu hafa milli sín innbyrðis,
og eins við íslendinga heima og
hvar sem er, eða einstaka er-
lenda menn eða félög. Er hér
aðeins drepið á þessa hlið, en
mætti margt um segja.
Ekki þarf annað en að hafa
komið nokkrum sinnum á knatt
stofurnar og veitingah'úsin ís-
lenzku hér við Sargent stræti,
til þess að manni skiljíst til
fulls, hvílík nauðsyn er á slíku
allsherjar íslendingaheimili. Á
þessum stöðum er jafnan fullt af
íslenzkum mönnum, er við og
við hafa hálfa og heila daga frá
verki — og þá náttúrlega ekki
sízt aðkomumönnum — og
reika þá eðlilega þarna inn til
þess að spjalla um daginn og
veginn. Og t. d. á knattstofun-
um, er ósjaldan jafnmargt af á-
horfendum og þeim sem leika.
Þessir menn myndu eðlilega
flestir leita til íslendingahúss, án
þess að knattstofurnar liðu
nokkuð við það. Og ásamt þeim
fjöldi annara manna. Og smám
saman' myndu þeir flestir eða
ailir dragast inn í félagsskapinn
og verða annt um hann, sæmd
hans og alls þess, er í sambandi
við hann stæði. En það er með
öðrum orðum: allt íslenzkt.
Þess hefir verið getið til, að
slíkt hús myndi kosta um $40,-
000. Auðvitað lausleg ágizkun.
Og allmikil upphæð að vísu. En
hún er langt frá því ókleifur
þröskuldur almennum, einhuga
vilja. Þann vilja þarf að skapa.
Og þessi orð eru skoplítill moli
í undirstöðu þess snikla verks.
‘íHVAíÐ VIRÐIST YÐUR UM
KRIST?”
(Frh. frá 1. bls.
sem prestar hins sameinafia kirkjufé-
lags starfi. Og rökin, sem fyrir þesstt
eru færð, eru þau, að skilningur hins
Sameinaöa kirkjufélags á Kristi sé
únítariskur skilningur. MeS því er
þaS mál klappaS og klárt og fleiri
vitna þarf ekki viS. ÞaS er ekki til
nema tvennskonar skilningur á Kristi.
Annars vegar er sá skilningur, sem,
Kristur sjálfur, postular hans höfSu
og öll kristin kirkja hefir síSan haft,
og hins vegar er skilningur Unítara.
Og meginvilla Unitara er sú, aS þeir
neita þrenningarlærdóminum. An
hans er enginn kristindómur til.
Mig fangar til þess aS dvelja dá-
lítiS viS þetta atriSi. En sökuni þess
aS þetta, sem hér er drepiS á, er ná-
skylt ýmsum efnum, sem almenningur
hefir rætt nokkuS sín á milli — af-
stöSu Unítarisma til annara kirkju-
deilda kristninnar — þá vona eg aS
mér verSi virt á betri veg, þótt eg
komi dálitig víSar viS, heldur en þessi
ummæli þessa virSulega prests gefa
beinlinis tilefni til.
Vér skulum þá fyrst átta oss 4
einu atriSi. HvaSa niSurstöSu sem
vér komumst aS um þaS, hvernig Jesú
hafi sjáifur litis á sig og sína köH-
un, þá er eitt áreiSanlegt, og þaS er,
aS þaS er misskilningur aS kirkjan
hafi frá öndverSu gefiS aSeins eitt
svar viS spurningunni: “Hyaö virSist
ySur um Krist?” Enda hefSi þaS
líka gengiS kraftaverki næst, ,ef svo
hefSi veriS. ÞaS er gersamlega ó-
hugsandi, aS tveir tímar — eSa mörg
tímabil — sem höföu frábærilega ó-
likar hugmyndir um þaö, hvaS menn-
irnir væru, hvaS jörSin væri, í einu
orSi, hvaS heimuritín væri, gætu all-
ar svaraS á sama hátt um þaS, hvaS
þaö fyrirbrigöiS, sem þeir hafa taliS
merkast í mannlífssögunni — Jesús
Kristur — væri. Enda hefir því líka
fariö noklcuS fjarri aS svo væri. I
íornkirkjunni — ekki frumkirkjunni
— voru látlausar deilur í margar ald-
ir um þaö, hvernig líta bæri á Jesú.
Veit eg aö mér muni seint úr minni
liöa sú áreynsla aö átta mig á þeim
furSulegu deilum öllum, er eg var
fyrst ag nema kirkjusögu. En skoS-
anamunurinn er ekki bundinn viö
fornkirkjuna eina. Og svo aSeins
sé drepiö á fáein atriöi, þá eru ekki
smávegis stökk á milli skilnings Ori-
genesar, sem kenndi um hina dular-
fullu andaveru, sem komiS heföi til
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýraameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem>
stafa frá nýrunum. — Dodd’8'
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fátrt’
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
þess aö leysa heiminn undan yfirráS-
um djöfulsins — sú persóna var
höfingi og drottinn veraldarinnar —
skoSana Anselmusar, sem kenndi, aS
guS héföi gerst maöur vegna þess,
aS hann einn gat bætt fyrir syndir
mannanna gegn hátign gu’Ss, og sú
hátign bannaSi honum aS fyrirgefa
syndirnar, nema einhverjar bætur
kæmu fyrir; skoöana Franz frá As-
sisi, sem sökti sér svo niSur í um-
hugsunina um hinn líSandi, elskulega
og ljúfa krossbera, aS sagan segir,
aS naglaförin hafi komiS fram á hans
eigin líkama; skoSana miöaldakirkj-
unnar, sem ekkert sá nema strangan
’dómarann Jesús í hásæti himnanna;
skoSana dulspekinganna þýzku, sem
fundu Krist í sinni eigin sál og djúpi
hugskots síns.
Þetta er * ekki nema örlítiS sýnis-
horn af því, hvernig afstaSa manna
til þessarar spurningar: “HvaS virS-
ist yöur um Krist?” hefir breyzt ó-
aflátanlega í allri kirkjusögunni,
samkvæmt allri annari afstööu manna
til vitsmunalífs síns tíma yfirleitt,
Og þaS er ekki fyr en á síöustu tím-
um, sem menn hafa tekiS eftir því, aS
í öllum þeim skýrinigum, sem kirkjan
haföi gefiö á þvi, hvaS hún ætti við
meö orðinu Kristur, þá hefir vantaö
eöa láðst aS taka nokkurn orö til
greina, sem hann sjálfur varöi líft
sínu til þess aö flytja mönnunum. ÞaS
er engin kirkjuleg trúarjátning til,
sem lýsir því yfir, aö trúaö sé á sann-
indi þeirrar lífsreglu, sem boðuS er
í fjalIræSunni eSa dæmisögunum.
Menn skyldu þó halda, að sjálfur
boðskapurinn um þaS, hvernig menn
ættu aS lifa, væri ekki algert aukaat-
riði — boöskapurinn, sem þótti sva
ísjárveröur á hans eigin tíma, aö
yfirvöldunum þótti vissara aS taka
hann af lifi, til þess aö hann ekki
flekaði mennina. Ef vorir tímar
leggja nokkuS verulegt til kristni-
sögunnar, þá er þaö uppgötvunin um
þaö, aS Jesús hafi einhverntíma sagt
eitthvaS, sem oss varði um. I margar
aldir mátti svo heita, aö enginn veitti
því athygli, aö Jesús hefði nokkuru
sinni annaö gert en að deyja. Ollum
■hugsunum var beint aS því aS upp-
götva hvaö hann hefði veriS — áöur
en aS hann kom tii jaröarínnar, á
krossinum og eftir aö hann hvarf af
þessum heinii. Svörin viö þeirri
spurningu voru eins margvísleg og
eg hefi þegar getiS um. Mér finnst
því ekki, aþ þaS sé endilega sjálfsagt,
að mönnum liggi viö sturlun, þótt viS
'þá margbreytni bætist tilraunír manna.
til þess að átta sig á því, hvaða teg-
und af lífi hann boöaöi og hvaöa teg-
und af Hfi hann sjálfur var fulltrúi
fyrir. Þvi fer svo fjarri, aö vér
“afneitum verki hans”, aS vér erum
aS, reyna að ncía vort litla skynsem-
is-ljós til þess aS átta oss á, hvaö
þaS verk haföi verið.
Eftir því, sem mér koma hlutirnir
fyrir sjónir, þá er hér fóliginn grund-
vallarmunurinn á skoöunum séra N.
Steingrims Thorlákssonar og þeirra,
sem hann talar sem fulltrúi fyrir, og
skoðunum vorum. Hann trúir því, aS
kristnin standi eða falli meS því,
hvort menn samþykki hans skilning
á þvi, hvað Jesús hafi veriö; vér
höldum, aS kristnin standi og falli
tneS þvi, hvort mönnum auðnast aö
beita hans lifsskilningi við sin eigin
viöfangsefni.
Þessi mismunur er vitaskuld mik-
ill — mjög mikill; en hann er áreiö-