Heimskringla - 07.12.1927, Page 6

5. BLAÐSlÐA.
HS 1USKK1 N O L a
WINNIPEG 7. DES. 1927.
“Ó, mér fellur það svo illa.” Og nú fór hún
| í mesta flýti að ná rauða málinu af kinnunum
• á sér. “Eg vissi að þér mundi ekki falla það; en
eg mátti til; þeir skipuðu mér það. Þeir sögðu að
( eg liti út eins og vofa, með hvíta andlitið, og að
; eg myndi hræða fólkið burtu. Það var ekki mik-
Það, sem þú fyrst þarft að gjöra er það, að j sem eg nerj & kinnarnar á mér — allar stúlk-
koma þér vel við embættismennina, einn eða urnar hérna gera það. Það gerir útlit mitt bragð-
Slóðin fiá ’98
(Skáldsaga úr Norðurbyggðum.)
Séra Magnús J. Skaptason, þýddi.
fleiri. Eg á nokkra kunningja, sem ekki þurfa
að fara burtu héðan til að taka námu handa
sér. Þeir segja við mig stundum; E.; vildi fá
námuna á Hunker^hæð með tölunni þessari og
þessari skrásetta fyrir mig. Heldur þú, að þú
getir ekki komið því einhvernveginn áieiðis fyrir en j>e hikandi.
legra, og eg hefi ekkert illt af því.”
“Það sem eg vil sjá í kinnum þínum( kæra.
er roði heilsunnar, en ekki þessa málningu. —
En sleppum því. Hlvemig líður þér?”
‘Mér líður nokkurn veginn vel,” svaraði hún,
mig. Eg má ekki nefna tölur eða nöfn, en eg
hefi ekki farið út þangað ennþá, en —”
iStjórnarmaðurinn stakk nú fingrinum í eyra
sér og segir:
“Vertu ekki að segja mér neitt að óspurðu.
Þú vilt láta skrásetja þetta, Sam. Jæja, það er
allt saman rétt Sam. Eg skal sjá um það”
“Berna!” drundi þá við með fyrirlitningar-
röddu frá húsfreyjunni. “Þú verður að sinna
gestunum.”
“Já,” sagði eg; “láttu mig fá eitthvað; e
kom rétt til að sjá þig.”
Hún fór burtu og eg sá hana fara á bak
við tjaldið í einni lokuðu kompunni og bar hún
Þetta var nú allt saman, sem þurfti að gera, þa hakka einn með diskúm á. Eg heyrði gróf-
og þegar svo næsa dag að niaður kemur inn frá j gerðar raddir erta hana. Svo sá eg hana koma
námunum, og segist hafa skrásett það í nafni, út, kafrjóða í kinnum, en þó ekki af máli. Einn
Sams. Skilur þú ekki þetta, ungi maður? j af námumönnunum reyndi að halda í hana, en
En vissulega verður réttlætið einhverntíma j hún sleit sig af honum. Þetta hafði svo mikil
að koma til sögunnar. Ef að stjórnin í Ottawa j áhrif á mig, að eg gat varla stillt mig, og var
Vissi allt um þetta . .. . ” j nærri stokkinn upp úr sætinu.
“Ottawa!” Ottawamennirnir maka krókinn
vel á þessu, og gera ekki mörgum reikning fyrir.
Sumir þeirra mata hann svo vel, að þeir eru
orðnir spikfeitir. Og pólitísku mennirnir, — þeir
passa sig ætinlega, þegar krásinum er útbýtt,—
eða leyfin til að selja brennivín. Pólitísku menn-
irnir eru vanalega nærstaddirt þegar slíkar krásir
eru á boðstólum.”
“Jseja,” sagði eg; “eg set himinn og jörð á
atað.”
“Þú gerir það ekki; lögreglan lítur eftir því;
þú mtt tala þangað til að þú ert orðinn sótrauð-
ur í framan. Við verðum að gera það sem okkur
er sagt; og farðu nú og seztu niður og segðu
ekki orð framar.”
“Eg hafði ráð hans og settist niður.
12. KAPÍTULI
Eg varð að sjá Bernu einu sinni ennþá. Eg
hafði komið á Paragon greiðasöluhúsið, en hún
var þá ekki þar. Eg sá þar frúna nieð fölsku
gimsteinana og svarta hárið hennar í einum hrauk
uppi á hnakka hennar. Hún var kaflega hold-
mikil og digur, en fremur lágleg og fráneyg; og
leit út fyrir að vilja ráða öllu. En á bak við hana
var litli, tindilfætti maðurinn hennar, að tvístíga
kófsveitur og skrautbúinn( með yfirvaraskeggið,
sem hann einlægt var að s-trjúka, og hafði borið
vax í það til þess að verða mannalegri.
Eg gekk strax í hóp námumannanna; og í
búningi þessum og órakaður, með miklu svörtu
skeggi, var eg óþekkjanlegur; að minnsta kosti
þekktu þau mig ekki, Winkeisteinhjónin. Þegar
eg borgaði frúnni leit hún skarplega til mín, en
eg sá að hún þekkti mig ekki.
Eg kom þangað aftur um kvöldið og settist
i eina stúkuna, sem tjaldað var fyrir framan. Við
langa matborðið sátu gestirnir á háum þrífætt-
um stólum og ruddu í sig matnum nokkuð á.
fergislega. Húsið var allt prýðilega lýst, svo að
hvergi bar skugga á; og ótal speglar voru þar,
gylltir og stórir. Maturinn var hinn bezti, en
verðið var býsna hátt. I stúkunni fram undan
mér var hvíthærður lögmaður að borða, og hafði
fyrir borðdömu lauslætiskonu einhverja; en í
stúkunni að baki mér voru tveir karlmenn með
<dömum sínum að borða, og var þar háreysti mik-
ii og gáski á ferðum. Það var fljótséð, hvílíkur
söfnuður þarna var saman kominn. Það var
Vuslrð úr borginni.
Eg var þama sár og aumur og sárlega' eyði.
lagður; og nú fyrst fór e gverulega að sjá eftir
því, að eg nokkurntíma skyldi hafa farið að heim-
an. Hérna í þessum litla bæ var spillingin svo
mikil, að mér var alveg farið að ofbjóða.
Og á þessum stað var Berna að vinna. Hún
var að þjóna þessum ruslaralýð að borðum; hún
varð að ganga eftir þessum svínum. Hlún varð
að hlusta á hið ósæmilega tal þeirra og blótið
og ragnið. Hún varð að horfa á þá hálffulla og
blindfulla, er þeir skjögrandi voru að vefjast um
sínar heitt elskuðu drósir. Hún, þekkti þetta allt
saman. Það var svo hörmulegt að vita það. Eg
varð sjúkur á sál og líkama, svo ég gat varla
staðið. Eg setist nlður og grufði andlitið í hönd
um mér.
“Hvað þóknast yður?”
Hjún snart mig og nú leit eg upp. Eg þekkti
bessa rödd.
Berna stóð þarna rétt fyrir framan mig.
Hún hrökk við snöggvast en náði sér strax
áftur. Eg sá ánægjubrosið færast yfir andlitið
á henni og ljós koma í augu hennar; svipur henn
ar varð fagnaðarsvipur.
“Ó. þú gerðir mig svo hrædda; eg bjóst ekki
við þér. Ó, mér þykir svo vænt um að fá að sjá
þig aftur!”
Eg leit til hennar. Eg sá töluyerða breytingu
á henni; og það skar mig í hjartað sem hnífur.
“Berna!” sagði eg. “Hvað ertu að gera með
þetta mál á andlitinu á þér?”
“Hvenær ge eg séð þig?” spurði eg.
“í kvöld. Fylgdu mér heim. Eg fér héðan
klukkan 12.”
“Það er gott; eg skal bíða.”
Hún var einlægt önnum kafin, og þó að
einn eða annar góðglaður náungi væri að reyna
að erta hana. þá sá eg þó að allur fjöldi námu-
manna, vildu reyna að sýna henni kurteisi og
góðvild. Enda var hún vinaleg við þá. Þeir
nefndu hana með sínu rétta nafni, og virtust
vera sannir vinir hennar. Og svo át eg róleguv
þenna mat minn, og fór burtu að því búnu.
“Þetta er góð stúlka,” sagði gamall maöur
gráskeggjaður við mig, þar sem hann stóð utan
við greiðasöluhúsið. og var að stinga úr tönnun-
um á sér. Hún er hrein og bein; og þeir eða
þær eru þó fá, er það má segja um hérna. Og ef
að einhverjir ætluðu að fara að misbjóða henni,
þá myndu margir drengjanna taka hann og far j.
með hann, svo að hann myndi óðara verða send-
ur á spítalann, og það fyrir lengri tíma. Já, góði
minn. hún er bæði falleg og góð stúlka. Eg vildi
að eg ætti dóttur henni líka.”
Eg blessaði hann í hjarta mínu fyrir þessi
°rð og neyddi hann til að taka við 50 centa
vindli.
Eg gekk nú frá honum, og reikaði fram og
aftur um strætið; en ghugur minn var farinn
að sljóvgast og eg tók Iítið eftir því sem eg sá
Strætið var fullt af fólki, og það var fjörugra og
hávaðasamara, en það hafði nokkurn tíma ver-
ið. í spilabúðinni. sem var viðauki við veit-
ingasalinn, var herra Mosher að stokka spilin og
gefa. rétt eins og vél. Og alstaðar sá eg æsta
og kafrjóða námumenn, með gullpokana í hend-
inni; og vanalega voru þeir stórir eins og lunda.
baggi; en þó var þetta aðeins það af gulli hvers
eins, sem þeir ætluðu að eyða og spenna. En .
bankanum höfðu þeir allan meginforðann, oftast
tífalt meira.
Þetta var á lukkudögunum. Þá voru allii
heppnir. Hver og einn hafði hendur fulla og vasa
af gulli. Það var sem allir væru drukknir af
gulli. Þeir gátu varla stigið niður fótunum; þeir
voru ærðir af því. Gullið var að verða svo lít-
ds virði. Menn voru rasandi í gulli, og köstuðu
þvi fra ser með báðum höndum. Og þegar þerí
hofðu ’tæmt annan vasann, þá var hinn fullur eft
ir. Það var því ekki furða þó menn væru hálf-
trylltir, því að á hverjum degi streymdu menn inn
1 bæ þenna, og helltu út fjársjóðum sínum stöð
ugt og óstöðvandi.
Eg sa stóra Alec. einn af heppnustu gullnem-
unum Hann kom niður strætið með menn sína.
Hann hafðj Wmchester byssu á handlegg sínum
og heila lest af smáum hestum (burrows), og
voru þeir allir klyfjaðir með gullpokum. En í
fíSUnÁ.,bankann Var vanaleSa troðningur af
höfð A lr fá P°ka slna vegna. Og menn
hofðu gulhð 1 fleiru en pokum. Menn höfðu það
1 fotum og olíukönnum, og hverju því íláti sem
gat naldið gullinu. En skrifararnir í bönkunum
foru svo kæruleysislega með það, sem væri það
salt eða sykur; og voru kófsveittir við að höndla
Það var þarna rétt eins og allir menn
það.
væru orðnir vitlausir.
Eg sá Hewson og Mervin. Þeir voru orðnir
nkir af bletti þeim, sem þeir höfðu keypt, og
hafði verið morandi af gulli.
“Komdu og fáðu þér drykk með mér.” sagði
Hewson. Hann var reyndar þegar búinn að fá
ser að drekka. Hann var eldrauður í andliti og
var býsna mikið farið að sjá á honum. Og þ’essi
fljótu umskifti( að vera fyrst bláfátækur, og á
skömmum tíma stórríkur, höfðu feykilega mikil
áhrif á hann.
Og hið sama var að segja um Mervin. Eg sá
han nsnöggvast í dyrunum á veitingastaðnum:
Græna tréð. Maccaroni Kid hafði hann þar í
eftirdragi. Hann var að kaupa vín þar.
Eg bý í kofanum uppfrá,” sagði hún. “Þú
ekki. Þeir sögðu mér að hann hefði verið á
grenjandi túr. Viola Lennoir hafði komið honum
af stað.
Um miðnætti var eg við dymar á Paragon
hótelinu, og beið þess með óþolinmæði að Berna
kæmi út; og hún kom, þegar klukkan var rétt
um tólf.
“Eg bý í kofanum uppi frá,” sagði hún. “Þú
getur gengið með mér þangað. Það er að segja
ef að þú vilt gjöra það. Hún var býsna fjömg,
og talaði því nær einlægt. Og hún var feikna glöð
þegar hún sá mig.
Segðu mér nú hvað þú hefur verið að gjöra,
kæri vin, segðu mér hvað eina. Hefur þú fundið
nokkurt gull? Það eru svo margir, sem hafa
fundið það. Eg hefi beðið þess að þú fyndir það.
Þá skulum við fara eitthvað burtu og gleyma
öllu hérna. Við skulum fara til Italíu, það er svo
ljómandi fallegt þar. Við skulum lifa þar, hvort
fyrir annað. Viltu það ekki góði hinn?”
Hún hallaði sér upp að mér. Hún var farin
að verða ófeimnari. Eg veit ekki, hvernig á því
stóð( en ég hefði heldur kosið hina feimnu og
afturhaldandi Bernu.
Það tekur tíma, að láta mig gleyma þessu
sem hér hefur fyrir komið, sagði ég alvarlega.”
“Já ég veit það, það er voðalegt. En ein
hvernveginn finst mér ekki svo mikið um það
Eg hélt eg myndi ekki halda það út. Það er þó
þessu svo vön. En í fyrstu, var það voðalegt!
“Þú vezt það víst, að þessir ófáguðu námu-
undarlegt hvað maður getur vanist við hlutina
Eða finst þér það ekki.”
“Já! svaraði ég spaklega.
“Þú veizt það víst, að þessir ótáguðu nárnu
menn era mér góðir. Eg er sem drotning í aug,
um þeirra, af því, að þeir vita það, að ég er skikk
anleg. Þeir hafa viljað giftast mér, verulega góðir
námumenn og ríkir líka.”
“Já,” sagði ég nú biturlega.
“Jæja, ungi maður, þú ætlar þá, að gjöra
mikið og fara með mig til ítalíu. Ó! eg er ein
lægt að leggja það niður fyrir mér og þér hvað
við eigum að gjöra. Og ég er ekkert, að hugsa
um það, elskan mín, hvort þú ert ríkur eða ekki.
Mér er alveg sama um það hvort þú átt nokkurt
cent eða ekkert. Eg er þín. æfinlega þín stúlka.”
“Það er gott að heyra Berna,” sagði ég. Eg stofumaðurinn
ætla að ná mér niðri héraa. Eg er reyndar ný-
búinn að tapa fimtíu þúsund dollara námu, en ég
næ mér niðri aftur seinna. Þegar fyrsti júní kem-
ur( ætla eg mér að koma til þn með bankaeign
sem nemi 6 tölustöfum. Þú munt sjá það, súlkan
mín, og getur reitt þig á það.”
“Voðalegt flón ertu, vinur minn. Eg mundi
ekkert hirða u það, þótt þú kæmir til mín tötr-
um klæddur. En komdu til mín! Komdu og láttu
mér ekki bregðast það!”
“En hvað segir þú um Locasto?” spurði eg.
“Eg get varla sagt að eg hafi séð hann.
Hann skiftir sér ekki af mér. Eg held hann hafi
hugann annarstaðar.”
“En ertu nú viss um að þér líði vel þarna,
góða mín?”
“Eg er alveg viss um það. Margir piltarnir
hérna myndu hætta lífi sínu til þess að hjálpa
mér. Hinir mennirnir myndu ekki vera svo djarf-
ir að ásækja mig. Eg kann nú betur að sjá um
sjálfa mig. Manstu ekki eftir því hvað eg var
1 hrædd hér áður fyr. Eg er búin að læra að gæta
sjálfrar mín.
Hún var svo ákaflega viðkvæm og hélt mér
fast, þegar við ætluðum að skilja; og fékk mig
til þess að lofa sér því( að eg skyldi koma aftur
bráðlega. Já, hún var stúlkan mín — hún elsk-
aði mig heitt og innilega. Hvert tillit, orð og
athöfn hennar bar vott um það. Og eg var á-
nægður — og þó ekki ánægður.
“Berna, ertu nú verulega, sannarlega viss
um það, að það geti ekkert illt hent þig í þess-
um fantaflokk flóna, drykkjumanna og glæpa.
manna? Viltu ekki láta mig taka þig burtu
héðan?’
“Ekki held eg, vinur minn,” sagði hún blíð-
lega. “Eg mundi segja þér það undireins, ef eg
væri nokkuð hrædd um þaðr Þetta er ekki ann.
að en það, sem stúlkur verða æfinlega að þola.
Eg hefi vanist því alla mína æfi. Trúðu mér,
vinur minn, eg er dásamlega blind og heyrnar-
laus stundum. Én samt held eg ekki að eg sé
fjarska vond. Eða hvað heldur þú?”
“Þú ert góð sem gullið!”
“Þín vegna ætla eg æfinlega að vera það,”
svaraði hún.
Við kvöddumst með kossum, og þá spurði
hún hálf feimnislega:
“Eg hvað segir þú um rauða málið( kæri
vinur. Á eg að hætta að nota það?”
“Elsku stúlkan mín, það hefir enga þýð-
ingu., Eg er' of gamaldags í húgsunar‘hætti.
Vertu nú sæl, elskan mín!”
“Vertu sæll, kæri minn.”
Eg gekk nú þarna frá henni, og fann ekki
til fótanna; og var titrandi af gleði, og blessaði
hana aftur og aftur.
um sínum, en stukku nú á fætur. Enginn mað-
ur er eins ákafur í bréf og blöð eins og þeir, sem
úílagar eru í norðurbyggðum og í fulla tvo mán-
uði höfðum við engar fréttir fengið frá umheim-
inum.
Já, við þrír höfum fengið rúmlega 50 bréf.
Eg fékk eitthvað 12 bréf sjálfur, og Jim fær 6
eða 7, en hitt fær þú allt kunningi.”
Eg rétti eyðsluseggnum eitthvað 3 tylftir af
bréfum.
“Hana nú! Þarna getið þið nú lesið öll bréf
in og haft til þess allt kvöldið.
“En sú hrúga! En að þú skyldir hafa haft
tíma til að taka þau?”
“Ja, það var nú svo( að þegar eg kom inn
í bæinn, þá var nýbúið að skilja sundur póst-
inn, og það voru eitthvað 300 menn eða fleiri
sem biðu eftir bréfum sínum. Eg tók mér stöðu
á endanum, og allir þeir sem seinna komu, urðu
að taka sér stöðu fyrir aftan mig. Og það var
þó sannarlega leiðinleg bið; eg smáþokaðist á-
fram; en eg sá að þetta myndi aldrei enda taka;
en eg var þó kominn nærri glugganum, þegar
þeir hættu að utbýta bréfunum. Og þarna var
eg þó búinn að bíða í þrjár klukkustundir.”
“Hvað gerðir þú þá?”
Jæja, það lítur svo út sem menn vilji gera
allt fyrir kvenfólkið. Það vildi svo til að eg sá
þar stúlku, sem eg þekkti, og hún sagðist skyldi
fara að morgni daginn eftir og spyrja eftir því,
hvort við ættum þar bréf eða ekki. Og svó
kom hún með alla þessa bréfahrúgu.”
Mér var sagt að margt kvenfólk hefði það
íyrgir atvinnu að ná í bréf fyrir karlmennina;
en þær taka dollar fyrir hvert bréf. Það er mjög
hart að fá bréf þar. Helmingur skrifaranna er
tæplega fær um að lesa utanáskriftina á bréfun-
um. Og það er verulega sorglegt að sjá andlit-
m a þeim, sem ekkert bréfið fá. en vita það þó,
að það hljóta að vera bréf til þeirra, sem hafá
vilst í rangan bréfakassa.”
“Þð er nú rækalli hart.”
Já’ Þú hefðir átt að sjá þá; þeir eru hungr-
aðlr eftlr að heyra fra sÞyiclfólki sínu, En skrif.
f , fer kæruleysislega í gegnum
brefahruguna 1 hendi sinni. — “Beachwood, sagð
lr Þn ■ Nei> Það er hér ekkert til þín.” _“Bíddu
víð,” segir þá maðurinn, sem var að spyrja eftir
brefmu. “Hvað er þetta, sem þú heldur á?” —
Ju það er Beachwood, en eg hélt að þú hefðir
sagt Peachwood. — Jæja, næsti maður!”
h*,« °S AV° f°r maðurinn bnrtu með bréfið sitt
bæði reiður og glaður.
Jæja, eg varð nú feginn að hvíla mig og
SThÍ T 4 ne!'5 miU ,úr •**»£
aftur brefin mm. Þau voru sum frá Garry og
sum fra moður minni. Þó að þeim félli ekki vel
era nun þarna úti í óbyggðunum. þá höfðu
þau samt skemtun af því að lieyra sögur mínar
m,F Þvi ”* es var glaö-
var svo hress( að hún
mig stund-
ur yfir því að móðir mín
gat skrifað niér, þó að hún ávítaði
um.
En eg hafði séð hana Bernu einu sinni enn
W:stundg„h8arai VeriS með he"ni veriS '
«■„ lagði hendnrnar’u^iLt? Ald"“haf?
að mte8 '‘UgSað mér' að n°kkur k»"“ 8®tl elk
g svo innilega sem hún. Hún var svo finr
ug og viðkvæm og töfranm « V fj
vlUaö deyja fyrlr hl„a he'5‘ Msl<*a
Emu sinni ennþá minntist eg á bað
es var hratddur um hana „m „essa mf
uðu og ruddalegu menn í ?c - ág"
15. KAPITULI.
Það var eithvað tveimur mánuðum seinna,
að eg kom frá Dawson; eg hafði skroppið þangað
snögga ferð.
“Hér er heilmikið af bréfum til ykkar beggja(
sagði eg, þegar eg kom inn í kofann okkar.
“Bréf! Húrra!”
Jim og eyðsluseggurinn höfðu legið í flet-
essu bæli ójafnaðar-
bað »E" hu" fu"vissaði mig um
Það. að ser vært alveg óhœtt ],ar
Kæn mi„n,“ sagðl hú„; “það er
a þessum óf4guðUi grófgerðu e„ hjartogóðu
„amumonnum, sem eg byggi allt mltt Trfu t
hreínni og hjartabetri eru Jr",ð t ’ íf
það eru fínu og fáenð,, h P hlð lnnra- En
óttast. Þeir mundu þarf að
og véiræði „1 þes" “ð u4 mé "0ta a"a kKnSku
væri eg sannarlega il|a farin " “ ““ Vald' °K 1,4
- s"Úunm'.eó,ta,atsnog hr” Skær“ °8 bJÖrtU ^
“Og :inr S 8 em sem skírasta gull.
undarlegt; en ZöZ hThíT' Virðist svo
sem þær eru faiinar bá° y sama; hversu lágt
og varðveita Einu Jí- >ær pó vernda mig
hún Kimono Kafrín r * 1 Seinustu viku len«
sem með henni v V .€S a rlfrlldi við manninn
ijó, o“ð ,ií mTn ð hó Ur,,ÞVÍ Sð hann hara
arlund hve marga 8° ur ekkl Sert þér í hug.
ur hafa r S 8 S°ða bæfiieika þessar kon-
veikur Þæ ær Td“ híÚkra Wr ef þú væWr
ar ef hi' myndu Sefa þér sinn seinasta doll
ar’ ef Þu værir í skorti.
gamla foreldra og lítii börn
Margar þeirra hafa
sem þær styrkja
al fT\I>eninga' °s þKr vildu heldur deyfa en
mZlmriZ mfðnr fengiu að vlta'™að"
að kenáa ' “ Craiit karlulöuuu»um