Heimskringla - 10.10.1928, Qupperneq 1

ver önnumnt vifisklftl vl* ntanbæjar»enn
meÖ mlkllll nákvæmnl og flýtl.
ELLlcfT AVE., and SIMCOE STR.
Winnlpes —:— Man.
Dept. H.
Pétumon
XLHI. ARGAiv" ".on* *'• - cnr,-
FATALITUN OG HREINSUIV
EUIce Ave. and Slaacee Str.
S»nii 37244 — tv*er lfnnr
Hattar hrelnaaölr og endurnýjatflr.
Uetrl hrelnsun Jafnödýr.
WINNIPEG, MAN., MIÐWKUDAGINN 10. OKT 1928
NÚMER 2
Fjær og nær
Benjamín Kristjánsson cand.
theol. var settur í embætti sem prestur
ÍJambandssafnaSar í Winnipeg nieð
hátí'Slegri athöfn í Sambandskirkj-
ttnni á sunnudaginn var. — Hófst
hún með því, að séra Ragnar E. Kvar
ar> las sálm úr gamlatestamentinu og
var því næst sunginn sálrnur nr. 562,
1-2. Séra Ragnar las þá ritningu,
«n sálmur nr. 562, 3—5 var næst
sunginn. Þá flutti séra Ragnar inn
setningarræðu og var sálinur nr. 594
sunginn á eftir. Þá fylgdu ávörp og
kveöjur. Avarpaði séra Guðmundur
Arnason söfnuðinn en séra Albert
Kristjánsson prestsefni, og bauð
Ean velkominn. Mrs. P. Dalntan
söng þá einsöng. En kveðjur og
árnaðaróskir flutti dr. Rögnvaldur
Pétursson söfnuði og prestefni frá
American Unitarian Association, en
próf. W. G. Smith frá hérlendum
skoðanabræðrum. Því næst var
sunginn sálmur nr. 198. Að sálm-
inum sungnum lýsti forseti safnaðar-
ins dr. M. B. Halldórsson á íslenzku
°g ensku löglegri innsetningu prests-
efnis í prestsembætti, en að þvi búnu
flutti séra Benjamín Kristjánsson
prédikun. Endaði síðan þessi veg-
lega athöfn með venjulegum sálrna-
söng. — Húsfyllir var í kirkjunni.
Messur á Lundar og Oak Point
Séra Ragnar E. Kvaran messar að
'Lundar kl. 2 e. h. og kl. 7 e. h. að
Oak Point á sunnudaginn 14. þ. m.
l’undir verða haldnir á eftir guðs-
l>jóniVstunum til þess að ræða um
framhaldandi starfsemi safnaðanna.
Séra Þorgeir Jónsson messar að
Gimili á sunnudaginn kemur, 14. þ.
Jn. á venjulegum tíma.
Sunnudagaskóli SambantlssafnaSar
byrjar næsta sunnudag kl. 11.
Innilega er óskað eftir góðri sam-
yinnu meðal allra kennara og foreldra
Og að öll börn sem eru komin á skóla-
aldur verði send.
Vil ég vinsamlegast biðja alla
foreldra eða aðstandendur skóla-
barna, að tilkynna mér þessa viku
um nöfn og aldur barnanna.
Öllum er kunnugt um hvernig á
t>ví stendur, að svona lengi hefir
tlregisit frani eftir haustinu að skóii
væri settur, er því meir áriðandi að
vinna vel að, við kenslu og nám.
Kennarafundur að heimili níínu
á föstudaginn kl. 8.
Heimili mitt er að 435 Beverly St.
Talsími 71304.
Björg Pctcrson.
Hinn 17. sept. þ. á. voru gefin
saman í hjónaband í Vancouver, B.
C., Arnleifur Laurence Jóhannsson,
sonur Eggerts og Elínar Jóhannsson,
sama staðar, og ungfrú Edith Mary
Susannah Finn, dóttir skóla inspect-
°rs T. G. Finn og konu hans í
Morden, Man. Að vígslunni lok-
inni, er fór fram í St. Pauls kirkju,
iögðu brúðhjónin áleiðis til Hono-
iulu, 0g dvelja þar hálfs mánaðar
tima. — Framtiðarheimili þeirra
verður i Vancouver, þar sem Mr.
Jóhannsson er lögmaður í félagi við
Buell and Co.
* * ¥
'Heimskritiigla óskar til hamingju
þótt hún þekki eigi hin ungu brúð-
hjón persónulega. En íslenzkur
ntentamaður hér i borginni lýsir Mr.
A. L. Jóhannsson svo: “.........Hann
utskrifaðist með hæstu einkunnúrbók
menta og lagadeildum Manitobahá-
skólans; hefir ágætt vit á bókment-
um og er þaullesinn bæði í fornum
°S nýjum höfundum og hann er fág-
að prúðmenni eins og þau gerast í
“gamla heiminum.” Hann hefir
stundað lögmennsku í Vancouver síð-
an hann kom aftur íir stríðinu 19
19.....”
TAKIÐ EFTIR!
Söngsamkotnitr þær, er ungfrú
Rósa M. Hermannsson, Björgvin
Guðmundsson, A.R.C.M. og Sigfús
Halldórs frá Höfnum efna til í Nýja
Islandi, eins og áður hefir verið get-
ið, verða haldnar í Riverton fimitu-
daginn 18. þ. m. og í Arborg föstu-
daginn 19. þ. m. Söngskráin verður
mjög fjölbreytt, bæði á ensku og ís-
lenzku, þar á meðal gömul og ný
lög eftir Sigf. Einarsson, S. K. Hall,
Sigvalda Kaldalóns, Björgvin Guð-
mundsson o. fl. o. fl. Dansað vcrð-
ur á cftir söngsamkomunni.
HORACE LEAF
enskur dulrænisfræðingur flytur
fyrirlestur i Goodtemplarahúsinu
miðvikudag og fimtudag i þessari
viku kl. 8. að kveldi
1. Miðvikudag um dulræn fyrir-
brigði og skyggni.
2. Fimtudag sýnir margar
Crookes myndir og skýrir þær.
Aðgangur 50c að hverri samkomu.
Aðgöngumiðar fást hjá O. S.
Thorgeirsson og hjá báðum íslenzku
blöðunum. '
Þakkarskeyti
Kveldið þann 29. ágúst síðastliðinn
sem var sjötugasti fæðingardagur
minn, (var þá 69 ára) heimsóttu mig
flestir Pembína Islendingar með vel-
vtildaróskunt og ým^um vinahótuný.
þar á meðal rausnarlegum veitingum
og peningagjöf. Virtust allir vera
einhuga í því að gera mér kveld-
ið sent ánægjulegast með skemtunum
og hógværum gleðskap. Gekk þó
kvenfólkið mest fram í því, ekki síst
ungu stúlkurnar, sem bezt héldu uppi
gleðskapnumí með ýmiskonar smá-
skrítlum og gamanleikjum.
Fyrir alla þessa mannúð og vel-
vild bið ég Heimskringlu að færa
þessu góða fólki mínar alúðarfyllstu
þakkir.
Thor. Bjarnarson.
Hi’citisamlagið
Tilnefningarskrá fyrir fyrstu árs-
fulltrúakosningu Hveitisamlags Sask.
hefir nú verið send út, og gefa
hveitisamlagsnefndir á staðnum all-
ar nauðsynlegar upplýsingar, um
kosninguna. Er hver samlagsbóndi
í fylkinu kjörgengur, þó með hans
samþykki, enda styðji hann sex
samlagsfélagar innan sveitar-umdæm-
isins (sub-district). Hægt er að fá
tilnefningarskrá hjá aðalskrifstof-
unni þangað til kl. 6 síðdegis, 6.
nóvember.
* * *
1099 samningar bárust grófkorns-
samlaginu alls 24 vinnudaga í sept-
ejmber, eða 45 samningar á dag ^að
meðaltali. Þessir samningar n4 yf-
ir 83,948 ekrur grófkorns, og hafa
þvi samlaginu bætzt 3,497 ekrur á dag
að meðaltali.
* ¥ ¥
Sask. samlagið hefir sent út
hveitisöluleyfi til útsæðis og fóðurs,
til allra samlagsfulltrúa, ritara hveiti
samlagsdeikla og allra umboðsmanna
samlágskornlyfta, og jnega þeir þá
veita hverjum samlagsbónda er þess
óskar, slíkt leyfi. —
----------x----------
Bending
til séra Rögnv. Péturssonar
I síðustu Heimskringlu birtist
grein eftir séra Rögnvald Pétursson
með fyrirsögninni: “Ovild og
yfirskyn.” Greinin er rituð “í um-
boði nefndarinnar,” og niðurlags-
orðin, sem greinarhöfundurinn og um
'leið nefndin, beina til mín, eru á
þessa leið:
“I niðurlagi greinarinnar dylgir
höf, um það að séra Rögnvaldur
Pétursson hafi átt að segja við ein-
hvern mann um páskaléytið, í fyrra
að umsókn nefndarinnar til stjórn-
anna i Sask. og Manitoba væri rétt-
lætt með því, að þessi heimför Vest-
ur-Islendinga væri sú ódýrasta inn-
flutninga-auglýsing, sem að stjórn-
in hefði fengið, því að hver maður
væri óbeinlínis innflutninga agent
þegar hgim kærni ? Er höf. beðinn
að tilgreina þennan sögumann sinn,
daginn og staðinn þar sem honum
á að hafa verið sagt þetta, eða
heita að öðrurn kosti ósannindamað-
ur að sögunni.”
Það er eftirtektavert að hér er
ekki einu sinni gefið í skyn og því
síður sagt, að séra Rögnvaldur hafi
ekki talað þau orð, sem hér er um
að ræða. Hér er aðeins skorað á
mig að tilgreina sögumann minn,
og segja frá því hvar og hvenær
hann hafi sagt mér þessa sögu. Það
sjá allir, að það kemur málinu ekk-
ert við, og varðar engann um það,
hvar og hvenær mér var sagt þetta.
Það, sem uni er að ræða, er, hvort
séra Rögnvaldur hafi talað þessi
orð. Eg var alls ekki með nein-
ar dylgjur um þetta. Það vita
allir þeir, sem grein mína lásu.
Það er þvi þýðingarlaust fyrir séra
Rögnvald að halda slíku fram, jafn-
vel þó hann geri það í “uboði nefnd-
arinnar.” ’ Eg kom fram með á-
kveðna ákæru, og henni verður ekki
svarað með því einu að spy'rja,
hver sögumaður minn sé og kalla
mig ósannindamann að því að mér
hafi verið sagt þetta neina ég til-
greini hann. Það, að séra Rögn-
valdur hefir ekki séð sér fært, að
lýsa því yfir hispurslaust, að sagan
sjálf sé ósönn, virðist benda til þess,
að samvizka hans sé eitthvað mó-
rauð í þessu sambandi og hann vilji
ganga úr skugga um það, hvað mik-
ið ég viti, áður en hann leggur út í
það að hafa sagt þetta. Þessi af-
staða hans minnir mi,g því á Irann,
sem ákærður var um glæp. Þegar
hann mætti fyrir rétti, spurði dóm-
arinn hann, hvort hann væri eekur
eða saklaus. Hann svaraði:
“Hvernig get ég sagt um það, áður
en ég heyri vitnaleiðsluna ?”
Séra Rögnvaldur veit mæta vel
hvort hann hefir talað orð þau, sem
ég tilgreindi, eða ekki. A meðan
hann neitar því ekki, er engin þörf
á neinum frekari sönnunum. Þegar
hann neitar því hreint og beint, að
hann hafi talað þessi orð, er ekki
nema sanngjarnt að fara fram á
það, að ég geri hreint fyrir mínum
dyrum, hvað mína upprunalegu stað
hæiingu snertir. En þangað til að
slík neitun frá honum sjálfum kem-
ur fram opinberlega, verð ég að
líta þannig á málið, að hann játi að
sagan sé sönn.
Hjáltnar A. Bergman.
Ath. Ritstj. Hikr. hefir bent mér
á þessa einkennilegu röksemdafærzlu
höf. I svari því er birt var í síð-
asta blaði, var því skýlaust neitað.
að ég kannaðist við að hafa talað
þau orð er höf. leggur mér í rnunn,
eftir frásögn þessa nafnlausa frétta-
bera. Orðin voru þau að mér fanst
ég eins vel geta trúað að höf. hefði
einhvern grunaðann unt að vera
fáanlegann til að hafa þessi orð
eftir mér, eins og honurn hefðu ver-
ið flutt þau. Fyrir þá skuld bað
ég hann að tilgreina manninn og
staðinn og tímann, ej- þessum skjól-
stæðingi hans hlotnaðist þessi feng-
ur, þetta efni til orlofsferðar til höf.
“Bending” höf. virðist nú fremtir
styrkja þá trú, ekki eingöngu hjá
ntér, heldur og að líkindum hjá öll-
um þeim er nenna að leggja á sig
að lesa þessa lokleysu.
Rögnv. Pétursson.
—--------*----------
Trú og samvizka
Kveðjuávarp flutt í kirkju Sam-
bandssafnaðar 30. scpt. 1928.
Ragnar E. Kvaran.
Hið mikla skáld hreinskilninnar á
Norðurlöndum, Henrik Ibsen, segir
i einu kvæði sínu, að að yrkja sé að
halda dómsdag yfir sjálfum sér.
Enginn, sem lesið hefir skáldverk
hans að verulegum mun, og reynt
hefir að gera alvarlega tilraun til
þess að kökkva sér ofan í þau, getur
komist hjá því að verða þess var,
hve satt þetta muni vera um hann.
Eftir að maður hefir lært að leggja
hlustirnar að orðum hans, tekur
maður smá saman að verða var við
hljóðar stunur bak við mál hans —
stunur þjáninganna, sem hann er að
ganga í gegn um. Hann er allra
manna óvægastur við sjálfan sig.
Hann hefir ekki fyr veitt sterkari
tilfinningu útrás, en hann er tekinn
að grafa með óhlífnum verkfærum
inn í sál sína, til þess að komast fyr-
ir rætur þess, er fram hafði sprottið.
Hann stendur einn daginn eins og dr.
Stockmann í Þjóðníðingnum og læt-
ur öldur óvildar, lítilsvirðingar og
heiftar skella á sínu breiða brjósti,
sannfærður um að sá sé sterkastur,
sent stendur einn. En árið eftir
tætir hann þessa þægilegu tilfinningu
hins andlega höfðingja í sundur, og
sýnir sjálfum sér, að hann hafi
glapið sér sýn, eins og allir séu æfin-
•■v’ga ati gera.
En sé það satt, að skáldið yrki
dómsdag yfir sjálfan sig, þá verður
það sagt með eigi minni sanni um
manninn, sem leggur stund á prédik-
anir. Liggi nokkuð verk bak við
mál hans,, þá er það óhjákvæmilegt,
að þungi hugsunarinnar og orðanna
leggist sem meiri byrði á herðar hon
um, en líklegt er, að hann sé maður
til að bera. Honum er ætlað að
leysa gátur, sem hann ekki ræður
við. Plonum er ætlað, og hann
verður að temja sér að reyna að
standa augliti til auglitis við veruleik
lífsins, sem stundum er að minnsta
kosti að ytri ásýnd kaldranalegri en
svo, að hann fái haldið og því síð-
ur veitt frá sér þeirri hlýju, sem vér
ef til vill öllu öðru fremur sækjumst
eftir og leitum að í trúarbrögðun-
um. Honum er ef til vill ekki sjálf-
uni nægilega hlýtt um hjartarætur til
þess að eiga nokkuð öðrum að veita,
þegar honum finnkt vandamálin rísa
sem hafísjakar upp fyrir framan sig.
Eg hefi starfað i þjónustu yöar,
vinir mínir, í nokkur ár. Margt í
sambandi við það starf hefir verið
svo ánægjuletgt, að ég tel það aðal-
lán lífs rníns, að ég skuli hafa feng-
ið að njóta þess. Eg hefi eignast
hér vini, sem ég get ekki betri kosið
mér. Eg hefi notið velvildar sem
ég geri mér ekki nokkura von um
að fá endurgoldið i neinum sæmileg-
um mæli. Þér hafið verið svo ör-
lát á tima rninn, sem vitaskuld var
yðar eign, að óg 'hefi fengið tælki-
færi til þess að lesa og hugsa og
nema meira, en líklegt er að ég hefði
fengið tækifæri til við nokkuð ann-
að starf, sem ég hefði getaö snúið
mér að. En ég hefi reynt að halda
samVizkusamlegan dómsdag yfir
sjálfum mér, og dómurinn hefir fall-
ið á þá leið, að ég eigi ekki að
starfa á sama hátt framvegis eins
og hingað til, að ég eigi ekki að
halda áfrarn að vera prestur 'Sam-
bandssafnaðar í Winnipeg.
Eg ætla ekki að gera nokkura tif-
raun til þess að skýra hvernig stend-
ur á þeirri niðurstöðu. Enda er
ekki víst, að ég skilji sjálfur allar
forsendur dómsins. Þess eins vil
ég geta, að þessi ákvörðun mín
stendur ekki í sambandi við neitt ann
að en mitt eigið upplag og eðli. Það
stafar ekki af þvi, að ég sé ekki
fyllilega ánægður með söfnuð minn
því frá því skal skjótlega skýrt, að
ég þekki engan söfnuð tueðal ís-
lenzkra manna, hvorugu megin hafs-
ins, sem ég gæti 'hugsað til að vera
fastur prestur hjá, að undanskildum
þessum. Astæðan er þessi eina, að
með réttu eða röngu hefir það kom-
ist inn í huga minn, að mér beri
að fást við störf, sem séu nokkuð
annars eðlis en það, sem ég hefi
stundað undanfarið.
Eg veit að þér fyrirgefið, hve
rnjög ég tala um sjálfan mig í dag.
Eg veit að þér skiljið, að þar, sem
eins stendur á og hér i kveld,, er
nærri óhjákvæmilegt að hugurinn sé
fyrst og fremst bundinn við sjálfan
mig og söfnuðinn. Og langar mig
þá til þess að svara því hér, sem
ýmsir kunningjar mítiir hafa spurt
mig að, hvort burtför mín frá þess-
um söfnuði sé merki þess, að ég
ætli mér smánt saman að hætta að
skifta mér af kirkjumálum og trú-
málurn. En ef ég skil sjálfan mig
rétt, þá hefir vera min meðal yðar
valdið þeim áhrifum á mig, að mér
þykir ekki líklegt, að ég geti nokkuru
sinni um þau mál hætt að hugsa. Eg
hygg að hvar sem ég verði, og hvern
ig sem á standi með hag minn, þá
verði hugur minn meira við þau efni
bundinn en við nokkur önnur. Eg
er jafn sannfærður um það eins og
nokkuru sinni, að veglegra viðfangs-
efni geti eri.ginn maður valið sér, en
að leggja sinn skerf, hversu lítill
sem hann kann að vera, og hversu lít
ið sem um hann munar, til þess að
endurleysa trúarbrögðin úr þeim
læðingi, sem þau hvíla í. Eg er
jafn sannfærður um það og nokkru
sinni áður, að öll mein mannanna
eru ávöxtur og endurskin af því, að
lífsskoðun þeirra er á skökkum vegi,
hættulegum vegi og þeim, er stefnir
til farsældarleysis. Trúarbragðanna
eina hlutverk er þetta, að koma skip-
ulagi á lífsskoðunina, fylla hana
virðingu íyrir sannleikanum, trú á
gildi mannssálarinnar, og trausti á
það, að vér getum komist í samræmi (
við vilja almættisins, og að í því
samræmi sé fólgin gæfan og fullkomn
unin. Eg er líka jafn sannfærður
um það, og nokkuru sinni áður, að
svo nrög sem hina frjálslyndu kirkju-
hreyfingu skortir enn af andlegri
dýpt og innsýni, þá er hún þó á
réttri leið; að engu verður um þokað
fyr en búið er aö hreinsa til í hug-
myndaheiminum, losa sig við það
sem íþýngir hugsanalifið, farg fornra
hugsana, sem áður kunnu að hafa
verið .mikils virði, en eru nú eins og
frosinn stakkur á ntanni, sem farið
hefir um öræfi og vegleysur um
heimskautslönd hugsunarlífsins, en
ekki stefnt til sólar.
Sannfæringin um þetta hefir orð-
manns bjartsýni á tilveruna, hvort
ég hef aukið nokkurs manns virð-
ingu fyrir því, sem satt er og heilagt
er. Hitt veit ég, að kirkjan hefir
veitt mér þetta í töluverðum mæli.
Þakklætisskuld mín við hana er því
•íklega meiri en nokkurs annars
manns.
Eg hefi verið að velta því fyrir
mér undanfarna daga, hvort nokkur
vegur væri tll þess, að ég gæti kom-
ið því saman í fá orð í kveld, sem
mér hefir verið sérstaklega hug-
leikið að flytja hér á stólnum und-
anfarin ár. En þegar ég renni hug-
anum yfir þær nmrgváslegu leiðir,
sem ég hefi leitast við að fara, til
þess að hjálpa sjálfum mér og öðr-
um til þess að átta si,g á viðfangs-
efnum kirkjunnar, þá sé ég að það
er óvinnandi verk að þjappa neinu
verulegu af þvi í eina setningu eða
nokkurar setningar. En það vill
svo til, að einn af stéttarbræðrum
mínum, íslenzkur prestur hér í fylk-
inu, hefir hjálpað mér til þess ó-
beinlínis, að koma i fá orð því, sem
ég hefi síðan séð, að hefir i raun og
veru verið undirstaða þess, sem mig
hefir langað til að boða og þess, sem
mig hefir langað til að auðkendi
þessa kirkju. Eg vona að enginn
taki til þess, þó ég segi þá sögu,
enda þótt svo standi á, að sagan sé
um mig sjálfan. Mál mitt í dag
verður hvort sem er með litlu pré-
dikunarsniði, 'heldur hugleiðingar
nokkuð á víð og dreif.
Islenzkur prestur, sem hefir látið
sér annt um það, að vara menn við
þeirri villu, sem Santbandshreyfing-
unni er samfara, tók til dæmis um
rangsnúinn hugsunarhátt vorn ög
heiðni, samtal, sem fram hefði far-
ið milli hans og mín. Eg man ekki
eftir samtalinu með neinni vissu, en
ég þvertek alls ekki fyrir, að það
kunni að hafa farið fram. En Sam-
kvæmt frásögu prestsins átti það að
hafa gerst 1 járnbrautarvagni og við
að hafa setið lengi á tali. Við
vorum mjög víða ósammála, og þar
kom, að presturinn spurði þessarar
spurningar: “Myndir þú, ef guð
stæði hér mitt á milli okkar í vagn
inum, og ávarpaði þig, ekki trúa
skilyrðislaust því, sem hann segði
þér?” “Ragnar Kvaran” sagði
presturinn ennfremur, “hugsaði sig
um litla hríð , en s.agði svo: Eg
myndi því aðeins trúa því, að það,
sem guð segði, væri í samræmi við
skynsemi mína og samvizku.” A
eftir þessari frásögn fylgdi prestur-
inn með því, að leiða þeim, sent á
hann hlýddu, fyrir sjónir, hve aug-
ljóst það væri af þessum ummælum,
að hér væri um rangsnúinn og heið-
inn hugsunarhátt að ræða, þar sem
lað væri viðurkent, að sjálfu al-
mættinu væri ekki sjálfsagt að trúa,
jafnvel þótt maður væri sannfærður
um, að staðið væri augliti til aug-
lirtis við það. Það þarf ekki að taka
það fram, að honum veitti létt að
sannfæra áheyrendur sína um þessa
niðurstöðu.
ið mín eign til hlítar, hér í samver-
unni við yður og starfinu fyrir þessa
kirkju. Og ég skil ekki, að hún
hverfi nokkuru sinni frá mér, og ég
vonast til þess, að mér verði veitt
það lán, að mega þjóna þeirri sann-
færingu í verki alla rnína æfi, þótt
það kunni að verða eitthvað með
öðrum hætti en undanfarið. En af
þessu hygg ég að þér skiljið, að ekki
geti hjá því farið, að hugur minn
verði lengi og sifelt hvarflandi um
þessa stofnun, sem hefir verið mér
svo miklu meira virði, en nokkur
annar, en ég sjálfur, getur gert sér
í hugarlund. Eg veit ekki hvort ég
hefi hjálpað nokkrum manni til þess
að hugsa skírar um þau vandaníál,
sem trúarbrögðin fást við, með orð-
um mínum hér í kirkjunni, ég veit
ekki hvort ég hef aukið nokkurs
Eins og ég gat um áðan, þá man ég
ekkert eftir þessu samtali, en fyrir
þá eina sök get ég þess, að ef þessi
spurning væri lögð fyrir mig núna,
þá myndi ég svara á nákvæmJega
sama hátt og presturinn taldi mig
hafa gert. Og önnur ástæðan til
þess, að ég segi frá þessari sögu, er
sú, að mér virðist þetta vera gtott
sýnishorn þess mismunar, sem er
á hugsunum vorum og þeim hugsun
um, sem vér höfum verið að reyna
að vaxa frá. Fiyrir þá sök tel ég
það ómaksins vert, að fylgja þessu
eftir með fáeinum orðum.
Það er alkunna, að kirkjusagan
og trúarbragðasaga heimsins er ekki
að öllu leyti fögur saga. Það eru
(Frh. á 4. bls.)