Heimskringla - 19.02.1930, Qupperneq 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. FEB., 1930
l^chnsknngla
(StofnuB ítsey
Kemur út i hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
153 og 355 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: S6537
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst
fyrlrfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS frá Höínum
Rltstjórl.
Utanáskrift til blaðsins:
Manager THE VIKJNG PRESS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utaniskrift til ritstj&rans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla” is published by
The Viking Press Ltd.
and printed by
THE SERVICE PRINTING CO., LTD.
153-155 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG, 19. FEB., 1930
Hlutabréfabraskið
Veðmál og fjárhættuspil hafa á öllum
öldum, mfeð öllum þjóðum frá frumstæðu
til hámenningar verið snar þáttur í af-
þreyingarviðleitni mannkynsins. Flestir
þeir, er við fjárhættuspil fást, eru fúsir að
láta hendinguna ráða.
Hvað sem menn vilja segja um sið-
ferðisgildi þessarar afþreyingar, þá greinir
menn þó ekki á um það„ að hún hefir
jafnan verið hættulegur leikur, ef sótt er
af kappi, og verður alltaf, að minnsta
kosti meðan mannkynið hlýðir því lögmáli
eignaréttsins, er það hefir þegið í arf frá
ómunatíð, og verður að lúta afleiðingum
þess.
Þessvegna, — og ef til vill af hinu,
að í hjarta sínu hafa menn, þrátt fyrir
vanann, jafnan að öðrum þræði hneigst
til fyrirlitningar gagnvart þeim mönnum,
er fegnir vilja auðvirða sig fyrir “stund-
legan’’ hagnað, — haft framúrskarandi
skömm á þeim, er með prettum hafa leit-
ast við að ráða úrskurði hendingarinn-
ar. (Hitt er annað mál, að slungnustu
refum hefir smám saman tekist í skjóli
auðvaldsskipulagsins, að grímuklæða
ýmsa fjárpretti með því að hefja þá upp
í hærra veldi lögmætra og siðsamlegra
“viðskifta’’). Slíkir menn hafa jafnan
verið taldir vargar í véum og gerðir ræk.
ir úr “góðu samfélagi. Menn hafa verið
sæmilega fúsir til þess, að hætta lífi sínu,
eða tímanlegri velferð undir hendinguna,
en auðvitað hvorugu viljað hætta undir
klækispjót tryggðrofanna. En hættan,
sem af þeim stendur, er svo mikil, svo
margir, sem leita sér afþreyingar, í á-
hættuspilum, að menn hafa með strangri
hegningarlöggjöf reynt að tryggja sér ó-
vilhallan úrskurð hendingarinnar, gegn
íhlutun brallspilasvikaranna.
* * *
Hér vestra hafa margir átt um sárt
að binda undanfarið af áhættuspilum.
Þótt auðtryggni manna og fjárgræðgi sé
venjulega ærin orsök til svipaðra ófara,
þá hafa verið svo mikil brögð að “ó-
heppni” manna undanfarið, og verð-
hruni hlutabréfa á kauphöllum gróða-
brallsstarfseminnar, að auðsjáanlega var
ekki allt með felldu. Mönnum fór að
skiljast að löggjöfinni myndi vera nokkuð
ábótavant, og eftirlitið um of slælegt með
meðalgöngurum milli Mammons og
manna. Rannsókn á viðskiftarekstri
meðalgangaranna, hlutabréfamiðlaranna,
var fyrirskipuð; sumir eru þegar komnir
í tugthúsið, uppvísir að því að hafa með
óráðvendni og- samsæri féflett viðskifta-
menn sína, og fleiri eiga vonandi eftir að
fara sömu ferðina, þótt enn séu þeir sterk-
ríkir menn af gripdeildum sínum, jafnt og
hinir, er þeim mun óheppnari voru,
að upp um þá komst sökum gjaldþrota.
Hegningarlöggjöfina hér í Kanada á líka
að endurbæta; koma fullu samræmi í
hana, í öllum fylkjum, svo að bófarnir geti
ekki tjaslað ránsfeng sínum úr einni sel-
stöðunni í aðra, sér í hag og til undan-
komu.
* * *
Þetta er gott og blessað — og nauð-
synlegt. En ekki einhlítt. Hegningar-
löggjöf hefir aldrei tryggt mann-
félagið til fulls gegn stelvísi né víngarðs-
starfsemi. Öruggasta ráðið er að reyna
að nota sér vitið varnaðar, að minnsta
kosti svo, að hafa vaðið sem lengst fyrir
neðan sig, út því maður þarf endilega út
í. Og hér, sem annarsstaðar varast
menn svo bezt hættuna, að þeir viti sem
gerst hvar hennar er von.
Þegar hlutabréfakaupandi felur miðl-
ara að kaupa fyrir sig hlutabréf eitt eða
fleiri, til dæmis í námu, þá er miðlarinn
skyldugur, lögum samkvæmt, að kaupa
hlutabréfin á kauphöllinni, þar sem þau
eru bókfærð. Hafi nú viðskiftavinur
miðlarans borgað hlutabréfin að fullu, þá
afhendir miðlarinn honum hlutina og þar
með er þá kaupunum lokið. En kaupi
viðskiftavinurinn á “margin,” það er að
segja gegn niðurborgun nokkurs hluta
verðs, þá kaupir miðlarinn að vísu engu
síður hlutina á kauphöllinni, en heldur
þeim á skrifstofu sinni, unz viðskiftamað-
urinn hefir borgað þau að fullu, en þangað
til færir miðlarihn honum til skuldar
vextina af því fé, sem ógreitt er, og á-
kveðin ómakslaun fyrir að gera kaupin.
Þetta eru lögleg kaup og þannig skifta
allir heiðarlegir miðlarar.
En þegar viðskiftamaðurinn “fellur
á meðal ræningja’’ kauphallanna, þá
verða viðskiftin nokkuð á aðra lund. Þá
fer miðlarinn^il dæmis svo að, eins og
sannast hefir nú, á suma þeirra í Kanada.
og ^ðrir eru ásakaðir um: viðskiftamað-
urinn býður miðlaranum að kaupa fyrir
sig hluti, er hann býst við að hækka muni
í verði, og borgar honum til dæmis tíunda
hluta kaupverðsins til tryggingar. Þá
á miðlarinn náttúrlega að kaupa hlutina
á kauphöllinni, eins og áður er sagt. En
sé hann óráðvandur, þá gerir þann það
ekki, heldur bókfærir aðeins kaupin hjá
sjálfum sér til málamynda, en selur svo
fyrir eigin reikning þessa áminnstu hluti
á markaðnum, með það fyrir augum, að
þeir falli í verði. Heppnist þetta og
verðfallið verði svo mikið, að það gleypi
niSurborgun viðskiftamannsins, þá stend-
ur hann eftir slyppur, en miðlarinn sting*
ur henni í eigin vasa.En á sama tíma reikn
ar hann viðskiftamanninum til skuldar ó-
makslaun fyrir kaup og sölu á hlutum, er
hann hvorki hefir keypt hé selt, og enn-
fremur vexti af því fé, er viðskiftamað-
urinn hefir skuldað fyrir þessa ímynd-
uðu hluti, og græðir miðlarinn því á þess-
um þreföldu viðskiftasvikum. Þetta er
hin svonefnda “bucketing,” illræmdustu
tegundar, og varðar þungri hegningu,
samkvæmt landslögum.
Löggjöf, er fyrirskipar fyrirvaralausa
yfirskoðun miðlarabóka við og við, og
samanburð við kauphallarbækurnar, get-
ur mikið stemmt stigu fyrir slíkum fjár-
prettum og þjófnaði, enda er hennar eigi
sennilega langt að bíða. Og svo varúð
hlutabréíakaupenda, að fullvissa sig um
það, að miðlarinn hafi í raun réttri gert
kaupin og fengið þau bókfærð á kaup-
höllinni.
Þjóðjarðanám og bolshevismi
Flestar borgir, er verðandi sína eiga
að þakka nýfundnum auðsuppsprettum,
til dæmis gulls- eða olíunámum, eða
nýrri samgöngumiðstöð haganlega í sveit
komið, þjóta upp eins og gorkúlur, skipu-
lagslítið og fyrirhyggjulaust. Þar verður
Paradís allskonar svindilbraskara, ekki
sízt húsastæðabrallara. Þeir flykkjast
þangað eins og hrafnar á hræ; ná eignar-
rétti á stóreflis landspildum, helzt þar sem
von er til járnbrautastöðva, — og búa til
vonina, ef ekki vill betur til — og mið-
stöðvar viðskiftalífsins. Spildunum skifta
þeir í smágeira fyrir húsastæði, og selja
ránverði öllum þeim er brjálast af fjár-
gróðavoninni og uppgangshillingunum, og
þeirra tala er ávalt legíó, sem von er, þar
sem einn fæðist á mínútu hverri, sam-
kvæmt hagskýrslum I3arnums sáluga.
Græðgin vex óðfluga; húsastæðin hækka
sífellt í verði; eru stundum seld oft á
dag, með mörg hundruð prósenta ágóða,
unz botninn dettur úr öllu saman, og
allir, að örfáum mönnum undanteknum,
sitja eftir með sárt ennið og rauð augun,
rúnir inn að skinni, en hyggnari eftir
reynsluna, þótt hið síðara eigi sér nú því
miður sjaldnast stað nema í eldhúsróm-
önum og uppbyggilegum barnabókum.
Þeir sem fyrir skakkafallinu verða og
þeir-sem öfundaraugum hafa orðið að
sjá sér slungnari kaupahéðna fleyta í
munn sér öllum brallrjómanum, bölva
sárt í svipinn, þeim, er komist hafa í vasa
þeirra, og öllu fyrirkomulaginu, en láta
svo þar við sitja; ,dettur fæstum í hug,
að nokkuð sé mögulegt við þessu að
gera, því þetta er eitt djásnið á skarbandi
hinnar frjálsu samkeppni.
* * *
Það er því eigi furða þótt mönnum
verði tíðrætt um þær ráðstafanir, er
sambands- og fylkisstjórn hafa gert til
þess að koma í veg fyrir húsastæðabrall
í Churchill, við Hudson’sflóa.
Við Churchill eru nú þegar meiri
vonir tengdar, en verið hefir við flestar
eða máske allar borgir í Kanada. Hér
verður safnstöð þeirra vistanægta, er frá
gresjufylkjunum verða fluttar á neyzlu-
markaði Norðurálfunnar, og hráefnanna
úr “fékistu’’ Kanada, hinu geysivíða og
gagnauðga upplendi; borgarinnar. Hér
verður ein helzta dreifistöð innfluttra
nauðsynja, er gresjufylkin og norðvest-
urlandið heirnta í skiftum fyrir korn og
málma. Og hér verður önnur megin
endastöð flugferðanna er brátt munu
hefjast milli Norður- og Vesturálfu, um
Grænland og ísland. Hér eru framtíðar-
möguleikarnir takmarklausir og fæstum
skynjanlegir að svo stöddu.
Hér var þá líka tilvalin Paradís allra
rétttrúaðra húsastæðabrallara. Ótak-
markaður akur fyrir hið frjálsa fram
tak fasteignasölunnar. Hefðu ekki
stjórnirnar tekið í taumana, og “sölsað
undir sig” landið, rétt eins og ráðstjórn-
in í Rússlandi væri í vitorði með þeim.
Til skamms tíma réði sambands-
stjórnin lögum og lofum í Churchill og allt
um kriníg. í tvö sumur hafa um 1,500
manns unnið þarna að hafnargerð og
opinberum mannvirkjum. Sambands-
stjórnin áleit að svo miðaði verkinu bezt,
að húsastæðabröskurum-væri ekki hleypt
þangað til landhrifsunar. Og fylkisstjórn
in í Manitoba er sömu skoðunar. Þess
vegna ætlar sambandsstjórnin, að halda
í sinni eign öllu því svæði, er þarf undir
járnbraut, hafnarstæði og önnur mann-
virki og opinberar byggingar í hennar
eign. Allt hitt borgarstæðið og um-
hverfið slær fylkisstjórnin eign sinni á.
Járnbrautin er nú komin til Church-
ill. Og nú fara viðskifta og iðnaðar-
menn, að flykkjast þangað. En stjórn-
in ætlar ekki að selja mönnum húsastæði.
Því komist þau í einstaklingseign, verður
undir eins farið að braska „ með þau.
Hún ætlar að leigja mönnum þau; hún
segir að menn verði að byggja þétt og
hlýtt og skynsamlega í svo köldu lofts-
lagi, og hún ætlar að sjá svo um að stór-
eflis spildur standi ekki óbyggðar hér og
þar í miðri borginni, sökum þess, að
einhver húsastæðabraskarinn ætli sér að
nota þau til þess að kreista blóðið undan
nöglunum á þeim, er annars myndu
byggja bæinn jafnt og þétt og, eðlilega.
Og stjórnin virðist einmitt vera þeirrar
skoðunar, að jafnstíg framþróun sé
happadrýgri, en hin stórfenglegu umbrot,
er menn kalla “boom,’’ sem er glæsilegur
ávöxtur af starfshyggindum hinna um.
svifamiklu ágætismanna, er stritast við
að fórna lífi sínu til þess að útvega oss,
hinum aumingjunum, sómasamlegt jarð-
næði, fyrir sómasamlegt verð.
Glæður
iii.
Um fegurð og kærleik.
“Hverjum þykir sinn fugl fagur”.
Þessi einfaldi, hversdagslegi hugsunar-
háttur bendir glöggt í þá átt aö mikill
skyldleiki eigi sér stað með fegurð
og kærleik. Hrifning sú er fegurð
náttúrunnar veldur oss er í raun og
veru ástin á umhverfi voru; og sú
ást fæst ekki nema fyrir athugun
eða helzt langvarandi viðkynningu.
Ást vor til heimilisins, sveitarinnar,
ættlandsins, svarar til þeirrar fegurð-
ar sem vér finnurn þar; og veit ég
ekki hvar hefir betur verið bent á
þetta, en í ljóði Stephans G. Stephans-
sonar, “Þótt þú langförull legðir.” En
þetta gildir ekki einvörðungu um yfir-
borð jarðarinnar og svip þess, eða
töfra himinhvolfsins, heldur og um
mennina sjálfa.
Vér unnum þeim mest sem oss eru
handgengnastir; og engri móður finnst
barnið sitt ljótt. Þó höfum vér litlu
að ráða um það hverjir og hvernig
þeir eru, sem eru oss nánast tengdir.
Hver og einn af oss hefir líka oft og
einatt rekið sig á það, að menn og
konur hafa mætt oss á lífsleiðinni, sem
oss lízt miður vel á, í fyrstu, en við
nánari viðkynningu fundum vér feg-
urg í fari þeirra og svip. “Leitið
og munuð þér finna,” er hið snjallasta
heilræði sem mönnunum hefir verið
gefið, og hið heillavænlegasta ef
alfrjáls maður leitar. Að bera kala
í brjósti til nokkurs þess sem verður
á vegi vorum, hvort sem það er dautt
eða lifandi, er játning um vorn eigin
skilningsskort. Enda er hatur og
illvilji ósamræmi við tilveruna,. þv
aðeins fullkomið samræmi getur haldið
henni við. Vér höfum því, í því
tilfelli brugðist voru eigin eðli (betri
manni) og látið leitina falla niður
Geri þér einhver á móti, leitir þú or-
sakanna til mótgerða hans, og komist
þú að sannleikanum í þessu efni
Siverfur hatrið úr huga þínum, því þú
skilur afstöðu mótgerðamanns þíns
en takist þér ekki að skilja afstöðu
ihans, eftir einlæga sannleiksleit, valda
gerðir andstæðings þíns þér hryggð
ar en ekki haturs. Þannig “fyrir-
gefur” réttlætið, og réttlætið eitt fær
fyringefið.
Þesi einfaldi siðalærdómur er nú
viðtekinn af félagsskipunarfræðing-
um í fremstu röð. Og læt ég mér
nægja að benda á þær braytingar
sem hann veldur í meðferð á þeim
sem hafa gerst brotlegir við lögin
Eftir lýsingum íslenzkra blaðamanna
á gamla fangahúsinu í Reykjavík og
“vinnugarði” þeim, er núverandi
Það er svo sem engin furða, þótt
menn hér í álfu séu áhyggjufullir út af að-
förunum í Rússlandi, þar sem ráðstjórnin
er nú loksins að framkvæma það sem allir
vissu að verið hafði ávalt ásetningur
hennar, jafnskjótt og hún sæi sér fært, að
taka allt jarðnæði í ríkinu undir sig. Það
er von að mönnum hér þyki ægilegt að
hugsa til þess, að Rússinn skuli nú eiga
framvegis að lifa af því að rækta þjóðjarð-
ir. En þótt vér viðurkennum fyllilega
siðferðisgildi þeirrar fögru hugsjónar að
elska náungann eins og sjálfan sig, og
jafnvel taka sér nær hans hag en sinn
eiginn, þótt svo sem 10,000 mílna vík sé
á milli vina, þá finnst oss þó að fyr megi
nú vera en að gleyma alveg sjálfum sér.
Gss finnst ekki rétt að gleyma algerlega
meðbræðrum vorum fasteignasölunum
hér, af samúð með Rússanum. En er
nokkuð betra að ræna hérlenda menn
heilögum einstaklingsréttinum til jarð.
næðiseignar í Churchill, en að láta Stalin
svifta Rússann jarðeignarrétti norður á
Bjarmalandi?
Það er næstum því engu líkara, elsk-
anlegir, en að Stalin hafi sent bolshevísk-
an óminnishegra með göróttan ráðstjórn-
ardrykk til stjórnarvalda vorra. Ekki
kostaði nú neitt, að fara þess á leit við
WJebb borgarstjóra, sem er maður ótrauð-
ur til ferðalags og hefir ráð undir hverju
rifi gegn bolshevíkum og hveitisamlögum
og öðrum háskasemdum þesskonar, að
takast ferð á hendur til Ottawa og tala
máli hins frjálsa framtaksréttar fasteigna-
salanna, um leið og hann rýndi eftir stór-
rússneskum fingraförum á pennaskafti
forsætisráðherrans. Hann gæti gert
Mr. Bracken sömu skil, er hann kæmi aft-
ur frá því að leiða þá í allan sannleika
þar eystra.
Það væri vafalítið þjóðráð, að vekja
Mr. Webb-
stjórn tslands hefir komið upp, virö-
ist auösætt, aö íslenzka þjóðin hat-
ast ekki lengur viö óhappamenn sina.
Hún leitast við aö skilja þá oig hjálpa
þeim. En eitt hið dásamlega i upp-
lagi mannsins er það, að nær sem hann
réttir meðbróður sínum hjálparhönd,
verður hjálparþurfinn honum kærari
en áður. Og með kærleikanum kem-
ur fegurðin.
Ekki get ég hugsað mér heila nokk-
urs íslendings svo fjötraðan í maura-
vef miðaldanna, að þessi nýja sið-
fræði sé honum ekki gleðiefni. En
hana á heimurinn að miklu leyti að
þakka listamönnum — rithöfundum
er samið hafa “harmsögurnar.” Þeir
hafa stigið niður til helvítis mannlegra
hörmunga, leitað sannleikans i sorpi
mannfélagsins og fundið fegurðina
þar eins og alstaðar annarsstaðar.
Hér þýðir ekki að telja upp þá rithöf-
unda og verk þeirra, sem mestan þátt
eiga í breyting þeirri á manniegum
hugsunarhætti sem minnst hefir verið
á; enda skortir mig þekking til að
geta gert slíkt rækilega. Mig langar
aðeins til að minna lesarann á eitt
íslenzkt listaverk, í þessu sambandi.
En það er “Fjalla-Eyvindur.” Þó
dettur mér ekki í huig að tæta ritið í
tætlur og tyggja það í lesarann.
Sagan, eins og hún er sögð af höfund-
inum, er svo Ijós og skýr, að hver
meðal skynbær maður hlýtur að
skilja hana. Hún Ieiðir í ljós þá
tign, það táp, gerfileik og hugrekki
í fari þeirra Höllu og Eyvindar, að
vér stöndum agndofa yfir blindni
mannanna sem ráku slíka mannkosti
á fjöll, fyrir þá aðal ástæðu að upp-
lag eða uppeldi Eyvindar leyfði hon-
um ekki að kannast við helgidóm sér-
eignarréttarins. Fyrir hatur og fyrir
1 fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c asltjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
litning samtiðar sinnar er líf gerfi-
legs manns og góðrar konu eyðilagt.
og með öllu tapað þjóðfélaginu. Jó-r
hann Sigurjónsson fer með útlögun-
um á fjöllin og finnur sannleikann
(og fegurðina) þar sem enginn hafði
áður orðið hans var. í stað haturs
vekur hann hryggð, í stað fyrirlitning-
ar, meðaumkvun. En ef örlög með-
bræðra vorra valda oss hryggðar og
meðaumkvunar, er kærleikurinn á
næstu grösum.
Eins og áður hefir verið drepið á,
er mörgum svo farið, að þeir viður-
kenna ekki Fjalla-Eyvind eða sJíkar
harmsögur sem listaverk. Þvá er
jafnvel stundum haldið fram að slík
verk séu siðspillandi og ljót! Þetta
prédika þeir sem álíta að markmið
listarinnar sé að “skemta,” eða eins
og sagt er á vestur-heimsku, “drepa
tímann.” Svo eru aðrir sem hafa
þegar lagt einskonar öryggishömlur
á meðfædda sannleiksþrá sína og
finna að þessi ólukku “bölsýni” setur
rót á hugsanir þeirra og raskar þeirri
ró sem vænta má í huga þess sem
einhverju hefir slegið föstu um allar
skoðanir sínar. Frá sjónarhæð þeirra
er nú mannlífið og í rauninni öll til-
veran svo og svo, eftir því sem þeir
hafa bezt “fest á minnið.” Einu
gildir hvað það er sem þeir lærðu
og hafa að leiðarsteini, almættið sjálft
geri svo vel og hagi rás viðburðanna
eftir þeirra höfði; ella mun ver fara.
Engin ný sérvizka skal hræra í þeim !
Eymd og. ólán milljónanna getur ekki
átt upptök sín í fákænsku þjóðfél-
agsins, þar eð þessir spekingar eru
ánægðir með fyrirkomulag þess. Vilj-
ir þú, listamaður, sýna þeim lífið í ein-
hverri mynd, þá láttu henni bera
saman við skoðanir þeirra og vísdóm,
því þeir hafa öðlast allan vísdóm.
Segðu þeim sögur um uljga elskendur
sem brjóta allar tálmanir af veginum,
unz þau eru óhult í alsælu heilags
hjónabands. Eða sýndu þeim börn
öreigans, sem “vinna sig upp til auðs
og metorða;” og þú munt ekki raska
sálarró þeirra, miklu fremur svæfa
samvizku þeirra og hjálpa þeim til að
drepa tímann. Því er miður að list-
in¥ gerir ekki svona lögtuð krafta-
verk. Hún verður ætíð að segja satt,
Og á aldrei samleið með lýginni.
Það verður varla hjá því kom-
ist, að fáfræði og skilningsleysi
standa í vegi og varna mönnunum að
njóta þeirrar fegurðar, sem lífið hef-
ir að bjóða. Og hafa sumir mestu
ritsnillingar heimsins ráðist að heimsk
unni, með þeim vopnum sem helzt
bíta á hana. En þau eru fyndni og
háð. Eða það mætti segja, að höf-
undar þessir klæði heimskuna í svo
fáránlegan skrúða að hennar eigin
heimafólk hlær að eða fær and-
styggð á henni. Þannig fóru til
verks höfundar þeirra rita, sem minnst
var á í fyrs(,u grein þessa máls. Þeir
sem hafa hlustað á fyrirlestra Vil-
hjálms Stefánssonar vita hvernig hann
notar þessa kennsluaðferð. Hann
getur látið mörg hundruð manna í
senn hlægja að þeirra eigin heimsku,
og um leið vekur hann áhuga þeirra
* Af því skrif þetta er að miklu leyti
samið frá ímynduðu sjónarmiði Björg-
vins Guðmundssonar, viðhef ég orðið
list i þeirri merkingu, sem mér hefir
virzt hann leggja í það orð.—Höf.