Heimskringla - 30.07.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 30. JÚLl, 1930.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
vona eg að þér verðið i betra skapi,
og sonur minn dálitið auðsveipari en
hann hefir verið mér í dag. Góða
nótt.” a
Berkow rauk á dyr í bræði sinni.
og skildi hjónin einsömul eftir. Þ>að
var ekki laust við að þau yrðu hálf
vandræðaleg, því siðan fyrsta kvöldið
höfðu þau aldrei verið ein saman. Þau
höfðu aðeins hitzt Við máltíðar, og
þá voru þjónarnir ætið viðstaddir,
eða þá þegar þau urðu að taka á
móti gestum. Þeim var hvorugu gef-
ið um að vera þarna stödd ein saman.
Arthur fannst hann samt ekki geta
farið undir eins á eftir föður sínum
án þess að yrða á konu sína, en hann
hikaði við svo hún varð fyrri til að
taka til máls.
“Þú hefðir ekki þurft að taka svari
mínu,” sagði hún. “Eg he'íði sjálf
verið vel fær um að tala að má!i
mínu við föður þinn.”
“Eg -efast alls ekki um sjálfstæði
þitt,” svaraði Arthur jafn kuldulega
og hún, “en eg efaðist um nærgætni
föður míns. Hann ætlaði að fara að
minnast á atvik, sem eg hirti ekki
um að farið væri að ryfja upp bæðl
þin og mín vegna. Aðeins þess vegna
tók eg fram í fyrir honum.”
Unga konan svaraði engu, en hall-
aði sér upp að stólbakinu, en maður
hennar, sem stóð við borðið, tók blæ-
væng sem þar lá, og sýndist vera að
skoða útskurðinn á honum. Þögnin
varð óþægilega löng. Loks tók hann
aftur til mals:
“Hvað Hartmann viðvíkur, þá hlýt
eg að dást að þeirri sjálfafneitun er
þú hefir sýnt. Menn í svo lágri
stöðu hljóta að vera þér mótstæði-
legir.”
Eugenie leit á hann “Það er ein-
ungis litilmennskan og ódrengskap-
urinn sem mér er mótstæðilegt, ann-
að ekki! Eg virði hvern þann mann
sem vinnur hlutverk sitt i mann-
félaginu með þreki og dugnaði, hvort
sem hann er þar hátt eða lágt sett-
ur.”
Málrómur hennar var harðlegur.
Arthur var ennþá að handleika blæ-
vænginn, en það var ekki laust við
taugaóstyrk i handatiltektum hans.
Htínn hafði kippzt við, er hún nefndi
“lítilmennsku og drenglyndi”, en enga
breytingu var enn að sjá á svip hans.
“Þetta er göfug skoðun; sagði
hann. Eg er bara hræddur um að
hún breytist ef þú kemst í nánari
kynni við ruddaskapinn og óstjórn-
ina sem ríkir meðal lægstu stétt-
anna.”
“En þessi ungi námumaður er í
ýmsu frábrugðinn almenningi,” sagði
Eugenie. “Hann getur ef til vill verið
ólmur og ofsafenginn eins og n&tt-
úruöflin, sem geta orðið hættuleg, sé
þeim ekki beint á rétta braut, en eg
varð ekki vör við það.”
Hún var ósjálfrátt komin í hita.
Hinu einkennilega leiftri brá sem
snöggvast fyrir i augum Arthurs, er
á hann leit hana.
“Þú virðist þegar hafa náð tals-
verðu valdi yfir þessu ólma náttúru-
afli. Hann ætlaði að sleppa sér gagn-
vart föður mínum. Þú- hreyfðir að-
eins blævæng þinn og þá varð hann
undireins gæfur einsog lamb.” Arthur
kreisti hér blævænginn óþyrmilega í
henði sér. “En hvað hann laut þér
hæversklega! Ef okkur hefði ekai
borið að, mundi hann hafa kysst á
hönd þér eins og hirðgæðingur.”
Eugenie stóð á fætur, stygglega.
“Eg óttast fyrir að sú komi tíðin, að
maður þessi verði ykkur feðgunum
annað og meira en hæðnisefni; eg veit
ekki hversu hyggilegt það er að faðir
þinn beiti mikilli hörku við undirmenn
sína. Það gæti komið honum sjálf-
um í koll.”
Maður hennar hafði ekki augun af
henni. Skraut hepnar og fríðleikur
var honum ekkert nýtt, en það var
aftur á móti hin innilega hluttekning
hennar yfir þessum nýja skjólstæðing.
Hann forðaðist að láta geðshræringu
sína heyrast á múlróm sinum, en reið-
in bitnaði á blævængnum, hann var
mölbrotinn, er hann fleygði honum frá
sér.
“Lífgjafi okkar hefir vist haldið
fyrirlestur um þjóðfélagsfræði fyrir
þér ? Mér þykir fyrir því, að eg
skjddi fara á mis við hann. Þessi
Hartmann er sannarlega merkileg
persóna; honum hefir tekist að koma
okkur i fjörugar samræður, það hefir
enginn áður getað. En nú er það
umræðuefni líklega útrætt. Finnst
þér ekki svo?”
Samtalið hætti nú, því þjónn einn
kom inn með skilboð. Arthur notaði
tækifærið og kvaddi konu sína með
jafn þurlegri kurteysi og hann var
vanur. Þeðar bæði hann og þjónninn
voru farnir fór Eugenie að ganga um
gólf í ákafri geðshræringu. Henni
sárnaði hve lítils þeir feðgarnir mátu
hreystiverk Ulrichs, en það var ekki
það eitt, sem reitti hana til reiði.

Því gat hún ekki sýnt manni sínum
| sömu fyrirlitningu og föður hans ?
i Atti hann betra skilið ? Hið tak-
I markalausa afskiftaleysi Arthurs
gjörði henni ómögulegt að reita hann
til reiði. Hann stóð að þvi leyti betur
að vígi en hin örgeðja, stórlynda
kona, sem illa kunni að stilla skap
sitt. Hún vildi ekki kannast við það
fyrir sjálfri sér, að henni fannst það
móðgun við sig að Arthur hafði ekki
gjört hina minnstu tilraun til að frið-
mælast við hana eftir deilu þeirra
fyrsta kvöldið, þegar hún sagði hon-
um sannleikann og hann hlífðarlaust.
Hún mundi nú reyndar hafa hrundið
honum frá «ér með fyrirlitningu, 'ef
hann hefði reypt að blíðka hana, en
einmitt það að hann gaf henni ekkert
tilefni vakti henni gremju. Hún fann
óljóst til þess, að hún gat ekki litils-
virt hann einsog föður hans, en vissi
samt ekki hvernig á því stóð.
-----Arthur mætti forstöðumann-
inum og yfirvélastjóranum á gangin-
um, þeir höfðu setið á tali við Berkow
gamla. Hann nam staðar hjá þeim
allt í einu.
“Má eg spyrja yður, herra for-
stöðumaður, hversvegna tignarfrúnni
einni var skýrt frá því að Hartmann
hefði neitað að taka við gjöfinni, en
mér ekki sagt það með einu orði?”
spurði hann, heldur hastur í máli.
“Hamingjan góða!” sagði forstöðu-
maðurinn, vandræðalegur. “Eg vissi
ekki til þess að þér létuð yður það
mál nokkru skifta. Þér vilduð sjálf-
ur ekkert við það eiga, en tignarfrú-
in hafði frá upphafi gjört sér svo annt
um það, að eg áleit það skylda mína
að — -—.”
“Einmitt það!” greip Arthur fram
í, ‘‘auðvitað á að gefa gaum að óskum
tignarfrúarinnar; en eg verð að mæl-
ast til þess að þér gangið ekki svona
algjörlega fram *hjá mér, þegar um
slík viðskiftamálefni er að ræða,”
hann lagði áherzlu á síðasta orðið,
“einsog þér hafið gjört í þetta sinn.
Eg vil framvegis að mér sé gjört að-
vart um allt þessháttar, og krefst
þess afdráttarlaust.”
Að svo mæltu gekk hann til her-
bergis síns og skildi forstöðumanninn
eftir alveg ráðalausan. “Hvernig lízt
yður á?” spurði hann starfsbróður
sinn.
Yfirvélastjórin hló. "Nú birtast
birtast tákn og stórmerki! Herra
Arthur er farinn að skifta sér af við-
skiftamálefnum! Herra Arthur fer
að “krefjast afdráttarlaust” að sér sé
tilkynnt þau! Það hefir aldrei borið
við áður, síðan eg kynntist honum.”
“Eg þykist vita hvemig á þessu
stendur” sagði forstöðumaðurinn,
gremjulega. “Hartmann hefir nátt-
úrlega hegðað sér einsog dóni gagn-
vart tignarfrúnni. Hann er viss til
að hafa sagt það sama við hana og
mig: að hann vildi enga borgun hafa,
því hann hefði ekki hætt lífi sínu fyrir
peninga. Tignarfrúin og maður henn-
ar haf reiðst því, og- svo fæ eg að
líkindum i viðbót ávítur hjá herra
Berkow fyrir að hafa leyft Hartmann
að koma hingað.”
“Það væri þá í fyrsta sinn sem
herra Arthur reiddist yfir nokkrum
hlut, er snertir konu hans,” sagði
starfsbróðir hans með hægð er þeir
gengu, niður stigann. “Mér finnst sá
jökulkuldi vera ríkjandi í hjónabandi
þessu, að kuldann leggur að manni
þegar maður nálgast híbýli þeirra.
Finnst yður ekki hið sama?”
“Mér fannst frú Berkow yera ynd-
isleg ásýndum í kvöld. Hún var reynd-
ar nokkuð fyrirmannleg og þóttafull,
en dásamlega fögur var hún!”
Yfirvélastjórinn varð skrítinn á
svip,
“Hvað er að heyra! Þér syngið í
sama tón og Wilberg, það er gott
að þér hafið náð fimmtugsaldrinum!
Wilberg auminginn er alveg frá sér
numinn af ást og tilbeiðslu, en eg björguðuð
held ekki a ðástir hans gjöri herra "
Arthur órótt í geði. Þau hjónin
sneiða jafnt hvort hjá öðru. En þó
svona “hagkvæmdarhjúskapur” sé
algengur og geti farið sæmilega, þá
segir mér svo hugur um að hér verði
nokkuð á annan veg, því hér mun
hulinn eldur búa undir hjarni og má
vera . að eldgos hljótist af þegar
minnst varir. En hér skiljast leiðir
okkar. Glúck auf, starfsbróðir!”
VIII.
Fjórar vikur voru liðnar síðan veizl-
an var haldin; en ekki hafði Berkow
gamli verið það eins mikið ánægju-
efni og hann hafði búizt við að “koma
börnum sínum að óvörum,” þannig
komst hann að orði um heimsókn
sína. Hann hafði haldið aftur til
höfuðborgarinnar eftir fárra daga
dvöl, því þar biðu hans annir miklar.
Nú var hann kominn aftur til hallar-
.innar, og ætlaði að dvelja þar um
lengri tíma. Ekki hafði orðið nein
breyting á högum ungu hjónanna.
sambúð þeirra var engu hlýlegri en
áður. Þau virtust bæði bíða þess
með óþreyju að þessir svonefndu
“sæludagar” tækju enda, sem ákveð-
ið var að þau skyldu dvelja þama í
sveitakyrðinni. Um sumarið áttu þau
að ferðast til útlanda og snúa svo
heim um haustið og taka sér aðsetur
x höfuðborginni. Berkow gamli var
að láta útbúa nýja húsið þeirra þar
með sinni venjulegu rausn.
Morgunverkunum í námunum var
lokið og Ulrich Hartmann gekk heim-
leiðis, en í þetta sinn varð hann að
ganga hægra en hann var vanur, því
Wilberg var honum samferða. Það
var nýstárlegt að sjá einn yfirmann-
anna í för með Hartmann, því hann
átti ekki mikilli hylli að fagna hjá
þeim, og enn kynlegra var það að
Wilberg skyldi veljast til þess, því
þeir voru menn haria ólíkir, en til
þess voru sérstakar ástæður. Wil-
berg hafði tekið það í alvöru, sem
yfirvélastjórinn hefði sagt í háði, að
björgun ungu hjónanna úr lífsháskan-
um væri gott yrkisefni fyrir hann.
Hann var samt ekki ráðinn í þvi
hvort hann ætti heldur að hafa það
hetjukvæði eða sorgarleik. Skáldinu
fannst Ulrich vera ágæt höfuðpersóna
í sorgarleik. Wilberg dáðist mjög
að Ulrich fyrir vaskleik hans og karl-
mensku, og sú aðdáun óx um helming
er hann frétti að Ulrich hefði neitað
að taka á móti launum fyrir lijálp
sína. Hann var því allstaðar á hæl-
unum á Ulrich til þess að kynnast
þessari tilvonandi höfuðpersónu sorg-
arleiksins og kærði sig hvorki um
það, þó yfirmönnum hans væri lítið
gefið um kunningsskap hans við Ul-
rich, né hitt, að Ulrich sjálfur hirti
lítt um að hafa kunningsskap við
hann og reyndi oft að firta Wilberg,
‘og loks urðu þeir hálfgjörðir kunn-
ingjar, en við það hvarf algjörlega
virðing námumannsins fyrir yfir-
manni hans.
Það var kaldur norðanvindur. Wil-
berg hneppti yfirfrakkanum vel að
sér og vafði þykka ullartreflinum
vandlega um háls sér, og stundi um
leið og hann sagði:
“Þér eigið gott, Hartmánn að vera
svona stálhraustur. Þarna þjótið
þér upp og niður í námunum, úr hita
og í kulda, og verður ekkert meint
við, en eg má gæta mín vandlega
fyrir öllum loftsbreytingum. Og svo
er eg svo viðkvæmur og taugaveikl-
aður — það stafar af því að sálin ber
líkamann ofurliði. Já, Hartmann, það
stafar af ofurmagni hugsana og til-
finninga.”
“Eg held að það sé þesari eilifu
tedrykkju yðar að kenna, herra Wil-
berg” sagði Ulrich, og leit með hálf-
gjörði meðaumkun á litla væskilslega
umsjónarmanninn. “Hvernig eigið
þér að geta safnað kröftum þegar þér
þambið þetta þunna, volga gutl bæði
kvöld og morgna?”
Wilberg setti upp yfirlætissvip.
“Þér berið ekkert skyn á þetta Hart-
mann. Eg mundi ekki þola jafn sað-
sama fæðu og þér, og svo er te líka
fínn drykkur, sem fjögrar mig og
hressir, þegar er hefi lokið hinum
daglega störfum, og skáldadísin nál-
gast mig í nætur kyrðinni.”
“Þér eigið við þegar þér eruð að
semja bögur?” sagði Ulrich stuttur
í spuna. “Til þess þurfið þér að
drekka te? Skáldskapurinn fer þá
líka eftir því.”
Til allrar hamingju var skáldið að
glíma við höfuðstafi í huganum og
tók því ekki eftir móðgun þeirri er
lá í orðunum Ulrichs. Hann vék eftir
litla stund vingjarnlega að honum.
“Eg ætla að biðja yður bónar, Hart-
mann, það er bón, það er krafa!”
sagði hann í hátíðlegum málróm.
Þér eigið hlut, sem er yður einkis-
virði, en sem mundi gjöra mig sæl-
astan allra manna; þér megið til að
láta hann af hendi við mig!”
Wilberg roðnaði, stundi, leit til
jarðar, stundi aftur og áleit þá fyrst
eftir allan þennan undirbúning hæfi-
legt að bera upp erind sitt.
Þér munið víst eftir því þegar þér
tignarfrúnni. Ó, Hart-
mann, það er mikill skaði að þér
hafið ekki tilfinningu fyrir hinni
skáldlegu fegurð þess atburðar, eg
vildi að eg hefði verið i yðar sporum
þá! En nóg um það. Tignarfrúin
bauð yður vasaklútinn sinn, þegar
hún sá að yður blæddi. Þér hélduð
á honum i hendinni, þegar aðrir
urðu til að binda um sárið. Þér getið
ekki gleymt slíku atviki!”
Nú hvað er svo meira um þennan
klút?” spurði Ulrich, sem allt í einu
var farinn að taka vel eftir orðum
Wilbergs.
Mig langar til að eignast hann”
tautaði Wiiberg og setti upp rauna-
svip.” Þér megið heimta af mér hvað
sem vera skal, en látið mig fá þennan
dýrmæta grip í minningu þeirrar konu
sem eg ann hugástum!”
“Þér?” hrópaði Ulrich svo hastar-
lega, að Wilberg fór að líta í kring
um sig til að sjá hvort enginn væri
nærstaddur.
"Æpið ekki svona, Hartmann. Þér
þurfið ekki að verða svo óttasleginn
yfir því að eg tilbið konu tilvonandi
húsbónda okkar. Það er allt önnur
tilfinning en sú, sem þér eruð vanur
að nefna ást. Það er, já, þér vitið
víst ekki hvað “platonisk” ást er?”
“Nei!” svaraði ungi námumaðurinn
stuttlega, og greiðkaði sporið, hann
vildi auðsjáanlega ekki halda þessu
tali áfram lengur.
“Það getið þér líka alls ekki skilið”
sagði Wilberg, “þvi þér getið aldrei
haft hugmynd um þann göfuga hrein-
leik tilfinninganna sem aðeins hinir
menntuðustu menn þekkja, tilfinn-
ingar, sem án vonar, jafnvel án löng-
unar láta sér nægja þögula, sæla til-
breiðslu í fjarlægð. Hverjar aðrar
tilfinningar ættu menn að geta borið
til konu sem er öðrum bundin?”
“Menn verða að vinan bug á þeirri
tilfinningu,” sagði Ulrich þunglega,
“eða —”
“Eða hvað ?”
“—menn verða að ráða meðbiðilinn
af dögum.”
Wilberg hröklaðist yfir á hina hlið
brautarinnar, og nam staðar frá sér
numin af skelfingu.
“En sú grimmd! En sú mannvonz-
ka! Þér ætlið að sanna ást yðar með
morði og manndrápi. Þér eruð hræði-
legur maður Hartmann og þér segið
þetta með þvílíkum svip og málróm
— tignar frúin hafði rétt að mæla
þegar hún sagði að þér væruð eins og
ótamið náttúruafl sem —"
“Hver nefndi mig þannig?” spurði
Ulrich, með ógnandi röddu.
“Tignarfrúin! “óstjórnlegt, ótamið
náttúrafl” sagði hún. Það var mjög
gáfulega talað og átti vel við, Hart-
mann, er gæti fyrirgefið yður, er
breytni yðar gagnvart tignarfrúnni.
Þér kunnið ekki að meta fegurð henn-
ar og yndisleik sem jafnvel hinir ó-
styrilátu félagar yðar dást að. Þér
forðist hana eins og heitan eld, ef þér
aðeins sjáið vagninn hennar tilsýndar.
þá snúið þér við til þess að verða
ekki á vegi hennar. Þegar þér mætið
henni ríðandi, flýið þér inn í hvern
þann kofa, sem næstur er, og eg þori
að veðja að þér takið yður þenna krók
hverjum degi, af þvi að þér annars
framhjá húsi forstöðumannsins á
kynnuð að mæta henni við garðshlið-
ið, og mættuð þá til að heilsa henni.
Já, þér megið skammast yðar fyrir
þetta óstjórnlega hatur til yfirboðar-
anna, sem ekki einu sinni hlífir kon-
unum! Eg tek það upp aftur: Þér
eruð hræðilegur maður.”
Ulrich þagði. Aldrei þessu vant
svaraði han ekki ásökun þeirri er að
honum var hent, svo Wilberg hélt að
ræða hans hefði hrifið. Hann hélt
því öruggur áfram talinu:
En svo við komumst nú aftur að
umtalsefninu — vasaklútnum —”
‘Haldið þér að eg viti hvað hefir
orðið af honum!” sagði Ulrich, hrana-
lega. “Annaðhvort er hann týndur,
eða Martha hefir skilað honum aftur.
Eg veit ekkert um það!”
Wilberg blöskraði það kæruleysi að
Ulrich skyldi ekki hafa hirt betur um
jafn dýrmætan grip og klúturinn var
í WilbergS" augum og ætlaði að fara
að fárast út af því — þegar hann
allt í einu kom auga á Mörthu sem
stóð fyrir utan hús námumeistarans.
Hann þaut eins og kólfi væri skotið
til hennar og fór að spyrja hana hvort
hún vissi ekki hvar hinn umræddi
vasaklútur væri niður kominn. Mar-
tha ætlaði fyrst í stað ekki að geta
skilið hvað hann átti við, en þegar
henni varð það ljóst, varð hún furðu
alvarleg á svip.
“Klúturinn er hér ennþá!” sagði
hún. “Eg hélt mig hafa unnið þarft
verk um daginn þegar eg tók hann og
þvoði úr honum blóðið; en Ulrich
varð hamslaus af reiði yfir því að
eg skildi hafa dirfst að snerta hann
Hann geymir hann í kistunni sinni.”
“Það var áðeins fyrirsláttur af yður
að segja að klúturinn væri týndur,
til þess að geta neitað bón minni.”
sagði Wilberg, og leit ásökunaraug
um á Ulrich, sem hafði hlustað á
frásögn Mörthu með sárri gremju,
svaraði nú hæðnislega.
“Stillið yður herra Wilberg. Þér
fáið samt ekki klútinn.”
“Hversvegna ekki, ef eg má spyrja?
“Af því að eg ætla að hafa hann.”
" En Hartmann —”
“Þegar eg hefi einu sinni sagt nei.
þá er ekki til neins að fá mig til að
taka það aftur. Þér vitið það vel.
herra Wilberg!”
Wilberg hóf hendur sínar til himins
eins og hann ætlaði að taka himininn
til vitnis um móðgun þá sem honum
hafði verið sýnd, en allt í einu lét
hann hendurnar falla og kipptist við,
því hann heyrði að sagt var á bak við
Mörthu:
“Getið þér ekki sagt mér, stúlka
min — nú þér eruð þá þama herra
Wilberg. Eg kem víst til að trufla
fjöruga samræðu?”
Wilberg gat engu orði upp komið
og kom það bæði af sorg og gleði
yfir því að hitta tignarfrúna þarna
að óvörum, hann var alveg eyðilagður
út af því að láta hana sjá sig svo ó-
smekklega til fara með gamla græna
trefilinn sinn sívafinn um hálsinn,
sem hann áleit að ekki mundi skarta
vel, einkum af því vissi að nefið á
honum var blárautt af kulda, og nú
skyldi vilja svo til að hann þyrfti að
koma tignarfrúnni svona fyrir sjónir.
Wilberg óskaði sér niður í neðsta
námugöngin, en- hafði þó sinnu á því
að láta sér gremjast framkomu Hart-
M afns Pj O: Id —

Dr. M. B. Halldorson
401 noyd RldK.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk
dóma.
Er atf finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Heimili: 46 Alloway Ave.
TnlNfmi: 331.%8
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsimi: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barna-júkdóma. — Aó hitta:
kl. 10—12 ♦ h. og 3—5 e. h.
Heimlli: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
210-220 Medical \ rts lihls.
Cor. Graham and Kennedy St
Phogne: 21 834
Viótalstími: 11—12 og 1_5.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
210 MEDICAli AHTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stundar rlnulinKii nuuS) n- ejrnn
n ef- og kverka-MjOkdóma
Er at5 hitta frá kl. 11—12 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
TnUlmi: 21834
Heimili: 638 McMillan Ave. 42691
TalMfml: 28S80
DR. J. G. SNIDAL
TA’INLÆKNIR
014 SoinerNet Vlloek
l*nrtHjie Avenue
WlNNIPKtí
-Vr——
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —^— Sask.
I»vi nti gnnga undir uppNkurtf vifl
liotnlaiiKnhdlgii. gnllsteinuin,
magn- og llfrarvelklf
Hepatola hefir gefist þúsundum
manna vel vít5svegar í Canada, á
hinum sít5astlitinu 25 árum. Kostar
$6.75 met5 pósti. Bæklingur ef um
er betSit5.
Mn, Geo. S. Alman,
Box 1073—14 Saafcatoon. Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DH. S. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.C.
Clironic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur líkkistur og ann&st um útfar-
ir. Allur útbúnatSur sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvartSa og legsteina.
843 SHERBROOKE ST.
Phonet 80 007 WINNIPBG
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LlNDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islemkir lögfrœðingar
709 MINING EXCHANGE Bldg
Sími: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstöfur að Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21613
J. Christopherson,
Islenzkur Lögjrœðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
Mrs. B. H. Oison
TEACHER OF SINGING
5 St. James Place Tel. 35076
Björgvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Music, Composition,
Theory, Counterpoint, Orchei
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI 7X821
MARGARET DALMAN
TEACHER OF PIANO
8»4 RANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar H. Ragnar
Pianokenrtari
Phone 34 785
—Kennslustofa—
693 Banning Street
TIL SÖLU
AÓDfRU VERÐI
“FURNACE” —bæt5i vit5ar og
kola “furnace” litit5 brúkatJ, «r
til sölu hjá undirritutiuin.
Gott tækifæri fyrir fólk út á
landl er bæta vilja hitunar-
áhöld á heimllinu.
GOODMAN & CO.
780 Tnronto St. Sfml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
BagKarc anrt Fnrnttnre Motln(
762 VICTOR ST.
StMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
manns, sem stóð frammi fyrir tignar-
frúnni einsog steingjörfingur, án þess
að mæla orð frá munni.
Eugenie hafði komið gangandi eftir
brautinni, sem lá fram hjá húsinu
og hafði komið inn í garðinn, án þess
þau yrðu vör við. Báðir karlmennir-
nir þögðu, og Martha varð loks fyrir
svörunum. Hún hafði litið snögglega
«1 frænda síns, þegar Eugenie kom,
og sneri sér nú fljótlega að henni.
“Við vorum einmitt að tala um
knipplings-vasaklútinn sem tignar-
frúin léði til að binda um sár frænda
míns, og sem ekki er búið að skila.”
“Klúturinn minn!” sagði Eugenie,
og var auðséð að henni stóð á sama.
“Eg mundi alls ekki eftir honum, en
úr þvi þér hafið geymt hann svo vand-
lega, barnið gott, þá er bezt að þér
fáið mér hann aftur.”
“Það er ekki eg heldur Ulrich sem
hefir hann” sagði Martha og leit
aftur alvarlega til frænda síns og
hugði vandlega að því hvernig honum
yrði við. Eugenie leit nú líka hálf
forviða á þennan unga mann, sem
ekki hefði heilsað henni ennþá.
“Fáið mér þá klútinn, Hartmann!
Eða kannske þér viljið ekki gjöra
það?”
100 herbergi metS etSa án baCs
SEYM0UR H0TEL
verö sanngjarnt
Sfml 28 411
C. G. HUTCHISON, elgandl
Market and King St.,
Winnipeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
í kirkju Sambandssafnaðar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndini Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuði.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld í hverjum
mánuði.
Kver.félagið: Fundir annan þriðju
dag hvers mánaðar, kl. 8 að
kveldinu.
Söngflokkurw. Æfingar á hverju
fimtudagsKveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum
sunnudegi kl. 2.30—3.30 e. *>.