Heimskringla - 17.09.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG 17. SEPTEMBER 1930
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐStÐA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
Hann talaði alltaf jafn rólega, en
öll framkoma hans var svo óiík því,
sem menn áttu að venjast af hon-
um, að Ulrich hnykkti við. Hann
trúði varla sínum eigin eyrum; og
þegar hann mætti mótstöðu frá
manni, sem hann hafði búist við að
strax myndi láta undan, þá reiddist
hann afskaplega og ofsi hans fékk
algerlega yfirhöndina.
“Þér ættuð ekki að vísa okkur
þannig á bug, herra Berkow!” sagði
hann ógnandi. “Við erum tvö þús-
und verkamenn hér Og námurnar eru
svo að segja á okkar valdi. Sú tíð er
liðin, er við létum troða okkur undir
|ótum. Við heimtum rétt okkar, og
náum við honum ekki með góðu, þá
tökum við hann með valdi!”
Umsjónarmönnunum fór ekki að
verða um sel. Þeir þekktu ofstopa
Hartmanns, og óttuðust að hann
myndi beita ofbeldi. Arthur sót-
roðnaði. Hann gekk nokkur skref
áfram og stóð nú beint fyrir fram-
an Ulrich.
“Fyrst og fremst verðið þér að
haga orðum yðar öðruvísi, þegar þér
talið við húshónda yðar! Ef þér
viljið láta taka hér á móti yður sem
fulltrúa félaga yðar, er eigi heimt-
ingu á jafnrétti, þá verðið þér að
hegða yður eins og maður, eins og
hæfir við slík tækifæri, en ekki þjóta
strax upp með hótanir um ofbeldi
og uppreisn! Þér heimtið hlýðni af
mönnum yðar. Eg heimta hana af
yður. Þegar þér eruð i yðar hóp,
getið þér ráðið yfir félögum yðar!
Meðan eg stend andspænis yðuf, er
eg húsbóndi í námunum, og ætla mér
að verða það framvegis. Hagið yður
eftir því!”
Þó eldingu hefði slegið niður á
skrifstofunni, hefði mönnum ekki
orðið meira um það, en þessi ein-
beittu orð, er töluð voru af fullum
móði. Umsjónarmennirnir hopuðu
fyrst aftur á bak, en bjuggust síðan
til að slá hring um húsbónda sinn,
en hann bandaði þeim frá sér. Fé-
lagar Ulrich störðu á húsbónda sinn
sem steini lostnir, en engum varð eins
mikið um og Ulrich. Hann náföln-
aði, skalf á beinunum og starði fram
undan sér, eins og hann hvorki gæti
né vildi skilja það sem fram fór! —
Honurp varð þá allt í einu ljóst, hve
mjög honum hafði skjátlast álitið á
þessum manni, er hann fám dögum
áður hafði farið svo fyrirlitlegum
orðum um. Hamslaus bræði greip
hann; hann ætlaði að ráðast á Arth-
ur eins og grimmúðugt ljón, en þá
varð hann fyrir því augnaráði, er
hann fékk ekki staðist. Arthur stóð
kyr, en hann leit augunum alveg upp,
og augnaráð hans var svo áhrifamik-
ið, að ofsinn varð að lúta. Þeir
horfðust litla stund í augu. Þá lét
Ulrich hnefann síga niður, grimmdin
hvarf úr svip hans og hann leit und-
an. Hann hafði komist að raun um
að húsbóndi hans væri jafnoki sinn
og ef til vill meiri maður — og hann
lét undan síga. %
Arthur færði sig fjær. Rödd hans
var nú aftur stillileg er hann mælti:
“Tiikynnið nú félögum yðar, bæði
hvað eg get og hvað eg get ekki lát-
ið þeim í té. Eg mun ekki taka eitt
orð aftur, af þvi sem eg hefi sagt!
Svo erum við búnir í þetta sinn.”
“Það erum við!” Ulrich mátti
varla mæla fyrir geðshræringu. “Þá
lýsi eg þvi yfir í nafni allra námu-
manna, að þeir hætta vinnu á morg-
un. ”
"Það er gott. Eg bjóst við þessu.
Og nú vil eg enn einu sinni áminna
yður um það, Hartmann, að fara var-
lega og gæta hófs. Mér er sagt, að
þér hafið ótakmarkað vald yfir fé-
lögum yðar. Sjáið því um, að allt
fari fram með ró og spekt, og ímynd-
ið yður ekki, að þið getið hrætt nlig
til þess að láta undan. Eg og verk-
stjórar mínir munum á allan hátt
reyna að forðast uppþot og rysking-
ar, en ef þið byrjið róstur, þá mun
eg verja mig og nota húsbóndarétt
minn. Hlífið mér við að þurfa þess.”
Ulrich bjóst til brottgöngu; í svip
hans brann bæði hatur og reiði; en
önnur tilfinning, sem engan grunaði
neitt um, var honum., þó enn sárari.
Hann hafði svo lengi fyrirlitið þessa
“kveifarlegu skepnu” — svo hafði
hann nefnt Arthur — og hrósað
happi yfir því, að hann væri einnig
fyrirlitinn af konu sinni. En ef hún
sæi hann koma jafn karlmannlega
fram og hann gerði í dag, þá myndi
fyrirlitningunni fljótt lokið, og þessi
stóru dökku augu, er höfðu sigrað
hann, hlutu ‘að geta vakið annað en
hatur og óvild. Ulrich var alveg ut-
an við sig, þó hann reyndi að harka
af sér um leið og hann fór.
“Við skulum sjá hver þrautseig-
astur verður! Gluck auf!”
Hann gekk burtu og félagar hans
báðir; en á svip þeirra mátti sjá, að
þeim hafði orðið allt öðruvísi við
þessi úrslit heldur en foringja þeirra.
Þeir litu með virðingu til húsbónda
| síns, en voru mjög hikandi og ráða-
\ leysislegir, er þeir fóru.
Arthur horfði vandlega á eftir
þeim, og sneri sér til umsjónarmann-
anna.
“Þar fara tveir, sem fylgja hon-
um aðeins með hálfum huga. Eg
vona að meirihlutinn sjái að sér, er
þeir fá tíma til að átta sig; en fyrst
um sinn verðum við að sætta okkur
við, að vinnunni sé hætt. Eg geri
engan veginn lítið úr þeirri hættu
sem yfir okkur vofir hér í þessari af-
skekktu sveit, innan um tvö þúsund
æsta verkamenn með öðrum eins for-
ingja og Hartmann; en eg ætla að
sitja sem fastast þangað til allt er
útkljáð. Þér eruð náttúrlega sjálf
ráðir, hvort þér viljið vera hjá mér.
Af því þér því nær allir höfðuð aðra
skoðun á málinu en eg, vil eg ekki
neyða yður til að bera afleiðingarn-
ar af ákvörðun minni. Yður er vel-
komið að fá yður lausa héðan eins
lengi og þér viljið.”
Enginn vildi þiggja þetta boð. All-
ir umsjónarmennirnir flykktust utan
um húsbónda sinn, og fullvissuðu hann
um, að enginn þeirra mundi yfirgefa
hann; jafn Wilberg var nú orðinn
hugaður sem Ijón. Arthur stundi
þungan.
“Eg þakka ykkur öllum, herrar
mínir. 1 kvöld skulum við tala bet-
ur um, hvaða viðbúnað skuli hafa:
en nú verð eg að skilja við yður. —
Herra Scheffer, eg býst við yður að
klukkustundu liðinni á vinnustofu
minni — hafið allir beztu þakkir.”
Þegar hann var farinn og hafði
lokað á eftir sér, fengu umsjónar-
mennirnir fyrst málið til að láta
undrun sína, aðdáun og áhyggjur í
ljós.
“Eg skelf og titra!” sagði Wilberg
og varpaði sér niður í stól. “Ham-
ingjan góða! Þetta var voðalegt! Eg
hélt að vargurinn Hartmann mundi
ráðast á húsbóndann, — en hann gat
ráðið við hann með augunum —
hver mundi hafa gert sér slíkt í hug-
arlund!”
“Hann var of hvassyrtur!” sagði
Scheffer. “Hann talaði eins og hann
ætti yfir miljónum að ráða, eins og
hann væri ekki kominn upp á það,
sem námurnar gefa af sér. Faðir
hans mundi hafa látið undan, þrátt
fyrir allan hrokann; hann mat ekki
virðingu sina svo mikils. Sonurinn
er honum alls ólíkur, en hann gætir
ekki nóg að kringumstæðunum. —
Hann hefði getað hagað orðum sín-
um gætilegar og gefið óákveðnari
svör, svo honum hefði verið hægt að
láta undan síðarmeir, ef —”
“Skollinn hafi allar yðar vífillengj-
ur!” sagði yfirverkfræðingurinn hvat
lega. “Fyrirgefið, herra Scheffer.
að eg verð stóryrtur; en það er auð-
fundið að þér eruð eingöngu vanur
skrifstofustörfum og hafið aldrei
þurft að eiga í höggi við fjölda verka
manna. Húsbóndinn hefir einmitt
hitt á rétta ráðið, hann hefir skotið
þeim skelk í bringu. Hógvær orð
hefðu verið álitin sprottin af hug-
leysi. Menn verða að tala þeirra
eigin máli, skýrt og skorinort, af eða
á; og það getur húsbóndi okkar frem
ur öllum öðrum; það getið þér séð á
Hartmann.”
“Eg óttast aðeins, að hann geri of
lítið úr baráttunni, sem við eigum
fyrir höndum,” sagði forstöðumað-
urinn alvarlega. “Verkamennirnir
hefðu gert sér kosti hans að góðu,
en foringi þeirra vil lengar sættir,
og þeir fylgja honum í blindni. En
húsbóndinn hefir rétt fyrir sér; hann
gat ekki gengið lengra, því þó hefði
staða hans og vor allra verið í veði.”
Allir umsjónarmennirnir töluðu
nú um húsbóndann. Á einni klukku-
stundu hafði Arthur áunnið sér
þann titil. Hann hafði sýnt, að hann
var húsbóndi.
— Sendimennimir þrír héldu áleið-
is til námanna. Ulrich mælti ekki
orð frá munni; en Lorenz sagði:
“Þú sagðir um daginn, að ef við
ættum við mann, sem kynni að haga
seglum eftir vindi og beita bæði lip-
urð og hörku, þá væri illa ástatt fyr-
ir okkur. Eg er hræddur um að hann
kunni það!”
Ulrich svaraði ekki; hann leit upp
í hallargluggana og svipur hans var
þungbúinn.
“Þetta bjó á bak við þessi syfjuðu
augu!” tautaði hann í gremju. “Með-
an eg stend hér, er eg húsbóndi í
námunum!”
Þeir mættu nú mörgum námu-
mönnum, sem flykktust utan um þá
og fóru að spyrja i ákafa.
“Látið Ulrich segja ykkur frá
því!” sagði Lorenz þurlega.
“För okkar hefir ekki heppnast!
Hann ætlar ekki að láta undan!”
“Ekki ?” Námumönnunum hnykti
við; þeir höfðu búist við öðrum er-
indislokum. Þeir höfðu í hótunum
við húsbóndann og fóru fyrirlitlegum
orðum um hann.
Ulrich skipaði þeim að þegja.
“Þið þekkið hann ekki, eins og
hann nú kom fram við okkur. Eg
hélt að málið væri auðunnið, þegar
faðir hans væri úr sögunni. En okk-
ur hefir skjátlast viðvíkjandi synin-
um. Eg segi ykkur satt, við fáum
fullt í fangi með hann!”
XV.
Það var snemma dags, ilminn af
döggvotum trjánum lagði um allt, er
Eugenie Berkow kom einsömul ríð-
andi skógargötuna. Hún kunni vel
að sitja á hesti og var mjög gefin
fyrir þá skemtun, en sjaldan hafði
hún iðkað hana nú í sveitinni. Fyrst
bannaði óveður allar útferðir, og síð-
ar hafði hún ekki kært sig um það;
en aðalástæðan var sú, að fallegi
reiðhesturinn hennar var gjöf frá
manni hennar á trúlofunardögum
þeirra, og óvild sú, er hún bar til gef-
andans, náði einnig til allra gjafa
hans. Hún hafði óbeit á skrautinu,
sem var allt í kringum hana. Hún
hafði því lítið skeytt um þenna in-
dæla reiðhest sinn, sem kostað hafði
of fjár og vakið hafði bæði öfund og
aðdáun höfuðstaðarbúa.
Það var þvi meira en nýstárlegt,
að tignarfrúin þenna morgun skip-
aði að leggja á Freyju ,og sagði j hjálpað föður sínum, og reynt að bera
þjóninum, sem vanur var að fylgja I örlög sín og verið viss um að hata
henni, að hún ætlaði að fara ein. — j manninn, er hún var neydd til að
Henni var óðara hlýtt, og reið hún : eiga. En upp frá þeirri stundu voru
síðan af stað einsömul. Arthur t tilfinningar hennar gersamlega breytt
vissi ekkert af ferðalagi hennar. Hún j ar. Alltaf síðan hafði hún átt í
glott og hlýtt, eins og regn og storm-
ur hefði aldrei verið til. Héðan var
víðsýni nóg. Fjallatindarnir báru
við himinn, þaktir grænum skógi.
Hæðin var þakin ilmandi blómgresi,
lækirnir fossuðu niður í dalinn, og
himininn var heiður og blár. öll
náttúran var með gleðibrag.
Unga konan var samt þungbúin á
svip; hún virtist ekki þola að horfa
á náttúrufegurðina. Hún hefði þó
átt að geta glatt sig við þá tilhugs-
un, að áður en næsta vor kæmi, þá
yrði hún frjáls. Hvernig stóð á því,
að hún gat það ekki? Hvers vegna
sótti á hana hugarangur? Hún
hafði þráð skilnað, langað að snúa
heim til ættingja sinni; hún hafði
þjáðst undir því oki, er hún varla
fékk borið; og. síðan þau hjónin töl-
uðust við þarna á hæðinni, hafði henni
verið það ómögulegt! Þangað til
hafði hún huggað sig við að hafa
stríði við tilfinningu, er hulin var í
hinnstu fylgsnum sálar hennar; til-
finningu, sem hún forðaðist að gera
sér grein fyrir, og sízt af öllu vildi
láta fá vald yfir sér. Og samt var
það hún, sem hafði komið henni til
sá hann nú enn sjaldnar en áður, því
oft mætti Arthur eigi til máltíða, og
samlífi hjónanna var þannig háttað.
að hvort um sig vissi sjaldnast hVað
hitt hafðist að.
Eugenie reið hratt í gegnum skóg-
inn án þess að mæta nokkrum manni. að leita til þessa staðar, og láta dótt
Einveran og náttúrufegurðin á þess- ur Windegs baróns gleyma svo sið-
im inndæla vormorgni hafði hressandi venjum, að hún lét ekki þjóninn
áhrif á hina ungu konu, sem ekki , fylgja sér, eins og vant var. Hún
hafði komið út fyrir trjágarðinn í j vildi engin vitni hafa með sér — og
marga daga. Allri vinnu var hætt í ! það kom henni vel, því þegar hún
námunum, óviðkunnanleg kyrrð ríkti j nam staðar alein uppi á hæðinni,
í þorpinu, en þeim mun meiri var varð hún frá sér numin af endur-
ókyrrðin í vinnustofu unga húsbónd- j minningum um samveru þeirra hjóna
ans. Þar sat hann nú ölum stund- á þessum stað; nú í sólskininu þráði
um. Umsjónarmennirnir komu þang- hún stundina þá, er regn og þoka um-
að oft á ráðstefnu; bækur og skjöl kringdu þau og stormurinn æddi og
voru rannsökuð. Scheffer var alltaf (hvein, þegar hún í fyrsta sinn sá
á ferðinni milli höfuðborgarinnar og dýrðarljómann bregða fyrir i stóru,
hallarinnar; bréf og hraðskeyti flugu j dökku augunum, og henni fyrst kom
fram og aftur eins og skæðadrífa. i til hugar að það hefði getað orðið
En einhver óheillablær var yfir öllu j mikið úr þessum manni, hefði hann
þessu annríki. Það var eins og menn j notið ástar og elskað sjálfur, áður en
byggjust við einhverjum voða. Eu- j faðir hans ýtti honum út í sollinn, er
genie vissi reyndar, að missætti var öllum góðum öflum eyðir. Við þess-
komið upp milli verkamannanna og ar endurminningar vaknaði einhver
yfirboðaranna. Arthur hafði sjálf- önnur tilfinning, er Eugenie Windeg
ur sagt henni frá því, en gerði lítið 1 aldrei hafði orðið vör við, en eigin-
úr því, og fullyrti að sættir mundu
komast á mjög bráðlega. Ofur rólega
hafði hann mælst til þess, að hún á
skemtigöngum sínum skyldi forðast
að koma við í þeim þorpum. 'er námu
mennirnir ættu heima í, þvi þeim
væri gramt í geði um þessar mundir.
Umsjónarmönnunum hafði vist verið
bannað að segja tignarfrúnni hvern-
ig ástatt var, því þeir gáfu óákveð-
in svör og gerðu lítið úr öllu, er hún |
spurði þá, og aftóku, að nokkra
kona Berkows átti eftir að reyna —
kvöl, sem var kyrlátari en þó sárari
en allt, sem hún áður hafði þolað;
hún greip höndunum fyrir andlit sér
og brennheit tárin runnu niður vang-
ana.
“Tigna frú!”
Eugenie hrökk við, og Freyja, sem
fældist þessa ókunnu rödd, stökk út
undan sér, en í sama bili var þrifið
svo sterklega í taumana, að hún stóð
spuroi pa, OB cl - i kyr. Ulrich Hartmann stóð fast hjá
hættu væri að óttast, sættir mundu J
hestinum.
komast á von bráðar, — en Eugenie
sagði svo hugur um, að hætta væri
í nánd. Hún fann einnig vel, hve
breyttur maður hennar var orðinn,
síðan faðir hans dó.
Eugenie var xona of stórgeðja og
þrekmikil til þess, að henni ekki
fyndist sér misboðið með þessari
hlífð, er henni var sýnd með því að
reyna að leyna hana hættunni. Hún
átti að sönnu enga heimtingu á trún-
aði manns síns, hún var öðruvísi sett
en aðrar konur. Þegar hjónin höfðu
afráðið skilnað, og aðeins fyrir siða-
sakir halda saman í nokkra mánuði,
til að komast hjá hneykslanlegu um-
tali, þá skiftu þau sér ekkert hvort
af annars högum. Það fann hún og
atferli Arthurs sýndi hið sama, því
jafnframt því sem hann varpaði fyr-
ir borð sinni fyrri leti og lagði á sig
mikla vinnu, þá varð hann æ fálát-
ari og afskiftaminni við hana. Hún
hefði átt að vera honum þakklát
fyrir, að hann kom fram við hana
sem væri hún honum alls ókunnug.
Eugenie var það full ljóst, að
dauði Berkows hafði gert hægra fyr-
ir með skilnaðinn. Hann mundi aldrei
hafa samþykkt, að það hjónaband
yrði rofið, sem hann kostaði svo
miklu til að koma á. öðru máli var
að gegna með son hans. Hann hafði
að fyrra bragði boðið henni skilnað,
áður en hún hafði farið þess á leit;
og sú ákvörðun, sem víðasthvar veld-
ur tárum og hugstríði, var hér tek-
in með ró og stillingu, eins og báð-
um hlutaðeigendum stæði á sama.
Freyja reis snögglega upp á aftur-
fótunum. Gæðingurinn var ekki van
ur að vera rekin áfram með svipu-
höggum. En í þessari för hafði hun
orðið að kenna á óþolinmæði hús-
móður sinnar; og hefði Eugeme ekk:
verið jafn góð reiðkona og hun var
þá hefði hún átt fullt í fangi með að
ráða við fjörgapann. Henni tókst
eftir litla stund að stilla hestinn, en
hún huyklaði brýnar og beit á vörina
eins og í bræði, en hvort reiðin var
sprottin af mótstöðu þeirri, er Freyja
sýndi, eða þá af vöntun á mótstöðu
úr annari átt,
N faf ns pj íöi Id I

Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd BldB.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungrnasjúk-
dóma.
Kr aTJ finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. ogr 2—6 e. h.
Hsimili: 46 Alloway Ave.
Talsfml: 33158
DR A. BLONDAL
602 Medic&l Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stund&r sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — Aó hitta:
kl. 10—12 ♦ h. og 3—5 e. h.
Helmili: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldfc.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21834
VitHalstími: 11—12 og 1_5.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
216 MEDICAL ARTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stnndar elnicOnarii ausfria- eyrna-
nef- oif kverka-NjOkdómn
Er an hitta frá kl. 11—12 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
TaUfmii 21834
Heimili: 688 McMillan Ave. 42691
Talnlml: 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
Portaice Avenne WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
var ekki hægt að
segja.
Hún var nú komin að búgarðinum
sem lá niðri í dalnum, og nú lá leið-
in aftur upp á móti, upp á hæðina,
þar sem þau hjónin höfðu leitað
skjóls í ofveðrinu.
Nú var engin þoka, sólin skein svo
“Eg vissi ekki, að hesturinn væri
svona fælinn; en eg náði líka strax
í taumana!” sagði hann i afsökunar-
rómi, og horfði með aðdáun, en þó
áhyggjufullur á Eugenie, sem sat
kyr í söðlinum, eins og ekkert hefði
komið fyrir.
Eugenie flýtti sér að þurka af sér
tárin; en það var víst um seinan,
hann hlaut að hafa séð hana gráta;
hún kafroðnaði við þá tilhugsun, og
málrómurinn var því óvingjarnlegur,
er hún sagði:
"Sleppið taumunum! Freyja er
ekki vön því, að ókunnugir snerti við
sér og liggur við að fælast. Það er
hættulegt bæði fyrir mig og yður að
þér séuð þarna!”
Ulrich hlýddi og gekk til hliðar.
Eugenie klappaði Freyju á makkann
og lét hún þá fljótlega sefast.
Hartmann hafði ekki augun af
Eugenie; henni fór líka vel að vera á
hestbaki. Dökku reiðfötin, litli hatt-
urinn með slæðunni, er sat á ljósu
fléttunum og skyggði á andlitið fagra
sem ennþá var með roðablæ i kinn-
um eftir grátinn, fagri limaburður-
inn, sem ekki haggaðist minnstu vit-
und þó hesturinn ókyrrðist, sýndi vel
hið ljómandi vaxtarlag. Hún var
sannkölluð ímynd þrótts og fegurð-
ar.
“Voruð þér hérna uppi áður en eg
kom, Hartmann?” sagði Eugenie, í
þeirri von að hann hefði þá fyrst
komið upp á hæðina, er hann yrti á
hana og hefði þá ekki séð hana gráta.
“Eg sá yður hvergi.”
“Eg stóð þarna!” hann benti á út
jaðar skógarins. “Eg sá yður koma
ríðandi og beið eftir yður.”
Eugenie hafði ætlað að ríða fram
hjá honum inn í skóginn; nú nam hún
staðar alveg forviða.
“Bíða eftir mér?” tók hún upp
eftir honum. “Hvers vegna?”
Ulrich hliðraði sér hjá svarinu
“Eruð þér einsömul, tigna frú? Er
þjónninn ekki með yður eins og vant
er ?” /
“Nei, þér sjáið að eg er fylgdar-
laus.”
Ulrich gekk hratt að hestinum, en
þó gætilegar en áður.
"Þá verðið þér að snúa við þegar
i stað! Eg ætla að ganga með yður
þangað til við erum komin fram hjá
námunum!”
”En hvað á þetta að þýða?” spurði
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. 8. G. SIMPSOS, N.D., D.O., D.G.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur likklstur og ann&st um útfar-
ir. Allur útbúnaT5ur sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisyartJa og: legsteina.
843 SHERBROOKE ST.
Phoive: 86 607 WINNIPEG
Eugenie, meira og meira forviða á
þessari uppástungu og yfir þvi hve
svipþungur Ulrich var. “Er nokkur
hætta á ferðum hér í skóginum, sem
ástæða sé til að óttast?”
Ulrich skimaði eftir neðri skógar-
götunni, er sást I bugðum.
“Við vorum uppi við bræðsluskál-
ana,” sagði hann lok's með hægð, "eg
og nokkrir félagar mínir. Eg fór til
baka þessa leið, sem er styttri, til
þess að komast fyr heim. Hinir fóru
akveginn. Þér gætuð hæglega mætt
þeim, tigna frú, og þá vildi eg helzt
vera hjá þeim, hvað sem fyrir kann
að koma.”
Eg er ekki hræðslugjöm,” sagði
Eugenie einbeitt. “Menn munu tæp-
lega dirfast að gera á hluta minn.
Reyndar veit eg að það eru einhverj-
ar erjur í verkamönnunum; en mér
hefir verið sagt, að þær séu þýðing-
arlausar og sættir muni brátt kom-
ast á.”
“Þá hefir verið logið að yður!”
sagði Ulrich harðneskjulega. “Hér
er hvorki um smámuni eða sættir að
ræða. Herra Berkow hefir sagt okk-
ur strið á hendur, eða við honum,
það stendur á sama hvort heldur er.
Nú eigum við í ófriði, og honum verð
ur ekki lokið fyr en annarhvor máls-
aðili hnígur að velli. Þetta segi eg
yður, tigna frú, og mér ætti að vera
kunnugast um það.”
Eugenie fölnaði lítið eitt, er hún
þannig komst að raun um að ótti
hennar hafði verið á rökum byggð-
ur. En henni fannst sér einnig mis-
boðið með þessari hranalegu yfirlýs-
ingu og svaraði kuldalega:
(Framlhald) .. ’
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfræðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfrœöingar
709 MINING EXCHANGE Bldg
Sími: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21613
J. Christopherson,
Islenskur Lögfræðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, ;; Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGING
5 St. James Place Tel. 35076
Björffvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Musfc, Cómposition,
Theory, Counterpoint, Orchet-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TEACHER OF PIANO
R54 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar H. Ragnar
Píanókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
558 MARYLAND ST.
(milli Sargent og Ellice)
TALSIMI 36 492
TIL SÖLU
AÖDtRU VER6I
“PURNACK” —bætil vlbar o*
kola "furnace” lltitJ brúkaTS, .r
tll sölu hjá undirrttuöum.
Gott tæklfærl fyrlr fólk út á.
landi er bæta vllja hitunar-
áhöld á heimlllnu.
GOODMAN * CO.
786 Toronto St. Sfmi 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
BagKaare nnd Pnrnttnre Movtn*
762 VICTOR ST.
StMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergl meb eöa án bah.
SEYMOUR HOTEL
verö sanngjarnt
Slml 28 411
C. G. HUTCHISON, elgandl
Market and King St.,
Wlnnlpeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
f kirkju Sambandssafnaöar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndin: Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuCi.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld i hverjum
mánuCi.
Kvenfélagið: Fundir annan þriBju
dag hvers mánaBar, kl. 8 aB
kveldinu.
Söngflokkuri~n: Æfingar á hverju
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum *
sunnudegi kl. 2.30—130 e. ía. •