Heimskringla - 23.11.1932, Síða 3

WINNIPEG 23. nóv. 1932
HEIMSKRINGLA
3 BLAAralL ^
The Marlborouáh
Ilel/la Ilotel Winnipeá-boréar ^
SJERSTAKUR MIÐDAGSVERÐUR FYRIR KONUR 40c
Framreiddur á miSsvölunum
BEZTI VERZLUNARMANNA MIÐDAGSVERÐUR I BÆNUM 60c
ReymS kaffistofuna. — Vér leggjum oss fram til aS standa fyrir
allskonar tækifærisveizlum.
F. J. HALL,ráSsmaSur.
Phone 22 935 Phone 25 23?
HOTELCORONA
26 Rooms With Bath
Hot and Cold Water in Every
Room. — $1.50 per day and up.
Monthly and Weekly Rates
on Request
Cor. Main & Notre Dame East
WINNIPEG, CANADA
hús voru pakkfull af óútgengi-
legum varningi — datt fram-
leiðandanum sízt af öllu í hug
að takmarka framleiðsluna,
væri nokkur kostur að halda
áfram. Með vinnustöðvun urðu
hinar skuldugu stofnanir skjótt
gjaldþrota, auk þess sem iðju-
laus verkstæði faila fljótt í
verði.
Auðvitað gátu ekki allir selt,
en einstaklingurinn lifði í von-
inni um að verða öðrum meiri
og sitja einn um hituna, er hin-
ir féllu í valinn. Gamla ráðið
að undirselja aðra gat enn dug-
að og menn gátu ennþá gert
það án tilfinnanlegs taps, ef
umsetningin stækkaði að sama
skapi, þ. e. a. s. ef framleiðsian
megnaði að aukast. Þess vegna
mættu framleiðendur fyrst
kreppunni með aukinni fram-
leiðslu.
Slíkt flýtti að vísu fyrir gjald-
þroti hinna yngri og veikari iðn-
aðarfyrirtækja, er skapaði ör-
birgð og atvinnuleysi, sem birt-
ist í þverrandi kaupgetu almúg-
ans.
Endurkastið af undanfarandi
framsóknar óstjórn jarðbúa gín
ógnandi við allri bygð. Þeim sem
ennþá fleytist, verður meira og
meira íþyngt með sköttum og
kvöðum er óhjákvæmliega falla
á færri og færri gjaldþegna.
Þessi útgjöld fóru hríðvaxandi
á velgengnistímabilinu. Svo
reiknast Amerískum hagfræð
ingum, að hver borgari lands-
ins þurfi að iðja sextíu og sex
daga ár hvert, til þess að gjalda
sinn hlut af skattbyrðinni.
Þar kemur að jafnvel auðug-
ustu framleiðendurnir heykjast
undir byrðinni og allsherjar
gjaldþrot er fyrir dyrum. Þá ótt
ast stjórnarvöldin og hlaupa
undir bagga með ríkisstyrk. —
Þess vegna tæmast aldrei forða
búrin og vandræðin verða að
varandi átumeini á þjóðlíkam-
anum.
Getur maður nú hugsað sér
alvitlausara ástand? Vísinda
iðja snillinganna er vélarnar
gerðu, verður til að skapa at-
vinnulausa öreign stétt er ár-
lega úrkynjast til þjóðar dreps.
Hyggindi mannsins, í verklegum
framkvæmdum, geta af sér al-
heims neyð. Af því að forðabúr-
in eru troðfull sýgur æskan sér
aldurtila úr hungurtærðum
móður brjóstum. Gullið í. f jár-
hyrslum kemur heiminum á höf
uðið en stórgróðamennirnir eru
komnir á sveitina og við iðju-
lausu öreigarnir eigum að
styrkja þá til starfa.
Hversvegna sætir vor upp-
lýsta samtíð svo ömurlegum ör-
lögum? Af því sjálfar fram-
farirnar hafa hrundið hinum
eldfornu vinnu og viðskifta lög-
um án þess mannvitið hafi skip-
að því aftur í skorður.
Maðurinn hefur glatað óðals-
rétti sínum og verkfærin hafa
verið frá honum tekin. Hann
getur aðeins endurheimt aiann-
rétt sinn til lífs og þroska með
sameign og samstarfi.
Það er að vísu alls ekki ó-
mögulegt að auðmenn gætu
komið einhverri reglu á fjármál
og framleiðslu með innbyrðis
samtökum, en þeir geta bersýni-
lega aldrei dreyft auðnum svo
sem nauðsynlegt er til viðhalds
því skipulagi er nú varir.
Til að standast allar misfell-
ur, í hinni grimmuðgu sam-
kepni þurfa geysileg auðsöfn að
eiga sér stað í höndum félaga
eða fjársýslumanna, en hitt er
líka jafnvíst að eigi sölumark-
aðurinn að haldast þarf auður-
inn að dreyfast til allra starf-
andi manna. Hér myndast því
ósamrýmanleg mötsetning er
gerir auðvalds þjóðskipulagið ó-
virkt með öllu.
Frá því sögur hófust hafa
menn notað menn í sína þjón-
ustu, sjálfum sér til hagnaðar.
Sé hagnaður varð því meiri sem
verkamaðurinn fékk meiru á-
orkað. Þessvegna lærðist hús-
bændum fljótt að fá þjónum
sínum sem hehtugust verkfæri
í hendur. Þeir sem voru öðrum
lægnari í því að ná til sín dugn-
aðar mönnurn og búa þeim sem
best í hendur, efnuðust öðrum
fremur af atvinnu sinni og áttu
þessvegna hægast með að fylgj-
ast með öllum framförum. Vél-
arnar eru í sjálfu sér ekkert
annað en fulikomnustu og dýr-
ustu verkfærin, sem menn hafa
notað. Með þeirra atbeina
megnar hver verkamaður að
framleiða alt að fimmtíu meðal
dagsverk, á átta stundum.
Þótt markaðs möguleikarnir
vaxi stórum á velgengnis tím-
um helst sú þróun þó engan
vegin í hendur við afkastamagn
vélanna. Svo reiknast fróðum
mönnum að þar sem vélar skapi
starf fyrir einn, svifti þær tvo
atvinnu. Nú er vinnuaflið eini
höfuðstóll öreigans og tapi
hann vinnu verður hann alls
þurfandi kaupleysingi.
Skapast þá ýmsar þjóðfélags
ástæður er almenning varðar.
Húngraður stórborgar-lýður
er óróagjarn og ókleift að halda
honum í skefjum til lengdar.
Þótt bæla megi uppþot með
vélavopnum er slíkt kostnaðar-
samt og ekki öðrum til þess trú-
andi en þræl æfðum hermönn-
um. Þeir munu samt ekki kom-
ast yfir starfið er húngurs upp-
hlaup gerast altíð í borgum
landsins. Að vopna lýðinn gegn
sjálfum sér er býsna varasamt,
því hver kann að ábyrgjast
nema þeir miði um öxl sér á
burgeisinn? Þessvegna verður
að fæða fólkið, en við það skap-
ast landeyður með tímanum er
lifa eins og orkutæmandi æti-
sveppir á þjóðmeiðnum.
Hinir mannskapsmeiri verjast
því ófremdar ástandi f lengstu
lög en finna altaf færri vegi til
sjálfsbjargar. Hver þúfan er
einhvers eign og verður ekki
ræktuð nema árgjald greiðist.
Á mörkinni má hann ekki veiða
og í vötnunum er honum fyrir-
boðið að fiska. Lögin eru óvin-
ur hans og yfir þau verður hann
að stíga í sjálfsvörn fyrir sig og
sína. Honum lærast lögbrot og
verður glæpamaður. Er nú
reyndár ekki annað sýnna en
fiestar framfara þjóðir séu að
lenda í ræningja höndum þar
sem iögbrjótar, lögmenn og lög-
reglann skapar helvfska þríein-
ing eins og tíðum á sér stað í
Amerískum stórborgum.
Hvað verður um unglinga
okkar.
Fyrir fáum mánuðum var eg
viðstaddur átakanlegan atburð:
hina árlegu Miðskóla-uppsögn
Blaineverja. Hún var átakan-
leg af því mér er allvel kunnugt
það erfiði er vinnuslitnir for-.
eldrar lögðu á sig til að láta
börn sín njóta námsins, í þeirri
von að skólinn létti þeim lífs-
gönguna. Eg veit líka með
hvaða meðbræðraþeli göfugustu
hugsjónamennirnir hafa barist
fyrir bættri mentun alþýðunnar
og hversu bjartar vonir hafa
verið henni tengdar.
En hvað verður nú úr öllu
þessu fórnfúsa erfiði er fæstir
hljóta nokkurt starf að loknu
námi? Margir leyta aftur til
foreldra húsanna og ómaga-
aldurinn lengist meðan æsku-
fjöríð leitar sér afleiðslu í ein-
hverjum umbrotum. 1 foreldra
skjólin fýkur þó á endanum.
Hvað tekur þá við? Beininga
brautin er leiðir til úrkynjunar
eða gerræðis-sinnis, er magnast
í uppreisnaræði eða glæpaferli?
Rétt til að sýna að eg fer hér
ekki með staðlausa stafí vil eg
benda á grein er eg las í “Spot-
light’’ nýlega um ástand Þýzka-
lands. “Ungum glæpamönnum
hefir fjölgað um 50% á fáum
árum og tíu þúsund Berlinskra
unglinga selja sig til kynvillu
saurlifnaðar..... Æstur skar-
inn skiftir borginni í hervirki
og skiftist á launmorðum, svo
háski er að fara um strætin.’’
Slíkt ástand hiýtur að knýja
þjóðirnar til athafna því fram-
hjá því verður ekki gengið.
Það verður að koma stjórn á
heimsins hagi en sú stjórn næst
ekki nema með sameign og
samvinnu.
Alþjóð flestra landa er því
ennþá mótfallin af því menn
vilja eðlilega ekki missa þeirra
eigna er þá hefir kostað ærið
erfiði. Sú mótbára hjaðnar
þegar eignirnar tapast hvort
sem er, eða verða verðlausar.
Menn munu líka sjá að sam-
tíðar menningin skapar þeim
lítil skilyrði til að auðgast aft-
ur af eigin framtaki og ein-
angraðri atorku einyrkjans.
Fjárnám er heldur ekki heppi-
legasta leiðin, til að auka sam-
eignir, heldur afnám erfða, eink
um þar sem um stórar eignir er
að gera. Eru nú margar þjóðir
langt á veg komnar í þessu efni.
Stór-Bretar heimta, til dæmis
meir en helming sumra erfða í
ríkissjóðin.
Sú stefna er líka hvarvetna
að ryðja sér til rúms að leggja
skattbyrðina á inntektir og
nálgast það beint fjárnám í
mörgum tilfellum, enda óhjá-
kvæmilegt eigi þjóðirnar að
standa í skilum, því í mörgum
bygðum hrökkva naumast eign-
ir borgaranna fyrir opinberum
skuldum.
Þá munu heldur engar þjóð-
ir endast til að fæða iðjuleys-
ingjana í það óendanlega og
verða því að koma framfærslu
tækjum fólksins í starfrækslu.
Reynt mun verða, eins og í
Bandaríkjunum, að gera það
með ríkissjóðs framlagi til stór-
iðjuhöldanna. En þetta er fólk-
inu talin trú um að verði að-
eins bráðabyrgðar hjálp og
muni endurgreiðast með batn-
andi árferði. En reynslan hef-
ir oftast, orðið sú að einka
fyrirtæki er komast á ríkissjóð-
in þurfi á varanlegri aðstoð að
halda eins og canadisku jarn-
brautirnar forðum daga. Þjóð-
irnar munu því þreytast á að
skatta þá smáu til að styrkja
þá stóru og telja sér eins heppi-
legt að reka sjálfar hinar stærri
iðngreinar.
Alt bendir til að við séum
stödd á aldahvörfum: að afdrifa
mikill og að sumu leyti glæsi-
legur þáttur í framfarasögu
jarðbúanna sé nú þegar á enda
kljáður og vort þrjóska og kvíð-
andi kyn berist, að örlaga dómi,
Inn í óráðna framtíð samvinn-
unnar.
Margar eru spurningarnar og
ætla eg mér sízt þá dul að svara
þeim öllum.
Mun eg sjálfur hverfa, per-
sónu einkenni mín og sjálfstæði,
í þessu altum-spennandi sam-
vinnukerfi? Þetta er sjálfsögð
og heilbrigð spurning, en vand
svarað. Þó mætti á það benda,
að persónulegum sérkennum
fer fækkandi eftir því sem al-
þjóð unir betur líkum uppeldis
kjörum; enda takmark menn-
ingar naumast að framleiða og
þroska endalaus afbrigði. Um
sjálfstæðið virðist mér þetta.
Maðurinn er sjálfstæður í hlut-
falli við eignir sínar. Sá sem
hvorki á jarðarblett til að rækta
né verkfæri til að vinna getur
aldrei sjálfstæður lifað. Það
getur naumast skert sjálfstæðis
vitund verkamannsins þótt hon-
um lærðist að skoða sig fremur
meðeiganda iðntækjanna en alls
biðjandi öreiga þjón.
Eg tel það líka hiklaust heppi-
legast að ýms smá iðja og bú-
skapur yrði rekin sem einka
fyrirtæki með stéttar samtök-
um. Mætti hæglega svo um
það búa að menn hefðu trygg-
ari haldfestu á bújörðum sín-
um og heimilum þótt um erfða-
festu ábúð væri að ræða frem-
ur en falskan og ótryggan eign-
arrétt.
Mundi þá auðvelt að koma
slíku skipulagi í framkvæmd?
Nei, engan vegin, en aðal
erfiðleikarnir búa í okkur sjálf-
um, í siðferðislegu stjórnleysi
mannskepnunnar, í tvíveðrung
austræns hásæis og norrænnar
raunhyggju. Mundi þarft að rök
ræða slikt, en í svip hætti eg
mér ekki útá þá hálku.
Með kærri þökk fyrir Heims-
kringlu og kveðju til þeirra er
vilja leit sannleikans enda með
þeim smáu.
H. E.Johnson
ÞEIM HEIÐUR SEM HEIÐUR
HEYRIR.
til einskis. Svo, eins og þú
manst, hélt eg áfram með skip-
inu til Montreal. Þegar þar
kom, hitti eg Mr. Ásmundsson
og spurði hann um frændkonu
mína. Hann sagðist telja víst,
að hún komist inn í Bandarík-
in; en taldi mjög óvíst, og helzt
líklegt, að Miss Olga Pálma-
son, sem ætlaði til Seatttle,
fengi inngöngu. Eg gat ekki
spurt hann nákvæmlega um
það, af því samtal okkar var
svo stutt, því að hann var þá í
óða önn að tala við herra Jón
Bíldfell. Samt veit eg, að Mr.
Ásmundsson gerði alt sem hann
gat til þess að koma fólkinu á-
frani. En það gat hvorki hann
né aðrir, þvi' að þetta var sunnu
dagur og skrifstofa konsúlsins
lokuð.
Næsta morgun, mánudag 11.
ágúst, fer eg yfir á skrifstofu
Bandaríkjakonsúlsins í Mont-
real, sýni honum bréf, sem eg
hafði í vasa mínum, frá Banda-
ríkjakonsúlnum í Danmörku,
er sýndi að quota innflytjenda
þaðan var ekki tekin, svo þar
var ekkert í vegi fyrir því, að
frænka mín fengi inngöngu í
Bandaríkin. Einnig sýndi eg
honum peninga er hún átti í
vörzlum mínum. Peningar þess-
Þér sem notið
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Birgðir: Henry Ave. East
Phone: 26 356
Skrifstofa:
5. gólfi, Bank of Hamllton
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
vildu vera láta, þá átti eg að
fara með hana yfir til Banda-
ríkjakonsúlsins til að undir-
skrifa pappírana og afleggja
innflutinigseiðinn. Gekk þetta
alt saman vel, nema hvað eg
þurfti að bíða einn dag leng-
ur, bæði fyrir það, að hún
komst ekki áfram þann dag
og af því að hitt fólkið fékk
ekki innflutningsleyfi sökum
peningaleysis.
Næsta dag, sem var miðviku-
dagurinn þann 13. ágúst, fór
eg niður á innflutninga skrif-
stofuna og var þá komið full-
nægjandi svar viðvíkjandi Olgu
Pálniason, sem og peningar.
. Hitt fólkið, maðurinn, sem
ætlaði til Boston, varð að síma
til Reykjavíkur eftir peningum,
og stúlkan, sem ætlaði til New
ir voru í enskum pundum og á i York, símaði þangað eftir pen-
í Heimskringlu 4. maí 1932,
á 2. síðu, er “Athugasemd’’ við
ferðasögu mína (Bréf til Rósu
Casper og K. N.), eftir vin minn
Þorgils Ásmundsson, viðvíkjandi
íslenzku emigröntunum, er að
heiman komu með okkur 1930.
Hann segir að þar hafi eg ekki
sagt alveg rétt frá, og telur
það stafa af ókunnugleika mín-
um í því efni. Eg er ekki alveg
viss um í hverju þetta liggur
það sem ekki var rétt með
farið. En hér er svo mjúkum
höndum um farið — ef um mis-
sögn var að ræða, að langt er
frá að það ergi eða særi. Og
eg er honum þakklát fyrir upp-
lýsingar þær, er hann gefur í
því efni. Auðvitað sagði eg ekk-
ert um forlög innflytjendahóps-
ins, eftir að hann lenti í Quebec
eða meðan hann var þar, af
þeirri einföldu ástæðu, að eg
var þar ekki, og gat ekkert um
það vitað. Athugasmd fornvinar
míns, Þ. Á., fyllir þar út til-
finnanlega eyðu, og gerir það
vel ,eins langt og hún nær. —
En þar með var ekki öllu lokið,
að því er þessa innflytjendur
snerti, eins og ráða mætti af
athugasemd þeirri, er hér um
ræðir.
En glámskygn hefir vinur
minn Þ. Á. verið, er hann sá
ferðafélaga minn, Þorgeir Sím;
onarson frá Blaine meðal þeirra
Vestur-íslendinga, sem með
honum fóru í land í Quebec.
Þorgeir Símonarson var þar
ekki, fékk ekki að fara. Eg
skýrði frá í bréfi mínu, að hann
— Þorgeir Símonarson — sneri
aftur frá Montreal næsta dag,
til þess að ná frændkonu sinni
sem var ein af innflytjendum,
og kom að heiman í hans um-
sjón — til Quebec. Vitandi það,
að honum var allra manna kunn
ugast um það, sem fram fór,
nefnilega í Quebec, skrifaði eg
honum eftir að eg las nefnda
Athugasemd”, og bað hann að
segja mér söguna eins og hún
gekk, og gerði hann það í eftir-
fylgjandi bréfi til mín, dagsettu
29. maí 1932.
Kæra Mrs. Benediktsson:—
Innilegt þakklæti fyrir bréf
þitt frá 16. þ. m. (maí) 1932.
Það sem eg get skýrt frá starfi
mínu í sambandi við innflytj-
endur, sem fluttu til Banda-
ríkjanna, er í stuttu máli sem
fylgir.
Eins og þú líklega manst, þá
komum við til Quebec á laug-
ardagskvöldið 9. ágúst 1932.
Næsta dag, sem var 10. ágúst,
gengu innflytjendur á land í
Quebec.' Eg reyndi að komast
í land með frændkonu minni,
en allar tilraunir til þess urðu
þriðja hundrað dala virði. Mína
peninga hafði eg í Travellers’
Cheques, svo þeir tók’u orð mín
í þessu efni trúanleg. Nú fór
eg fram á það við konsúlinn,
að frændkona mín yrði flutt til
Montreal frá Quebec, og gefnir
sínir fullnaðarpappírar þar. —
Eftir nokkurt þjark um þetta,
símaði eg konsúlnum í Quebec,
og skýrði honum frá öllu þessu.
Hann sagðist geta sent frænd-
konu mína áfram. En að í
Quebec væru fleiri, sem ekki
gætu talað ensku. Sér hefði ver
ið sagt að túlkur sá, sem með
þeim var daginn áður, væri far-
inn, og mæltist til þess, að eg
kæmi og túlkaði fyrir þetta
fólk. Og varð það úr, að eg
lagði af stað með járnbrautar-
lest frá Montreal til Quebec kl.
12 þenna sama dag, og kom til
Quebec kl. 5 síðdegis. Voru þá
allar skrifstofur lokaðar. Gerði
eg margar tilraunir til að sjá
þetta fólk þá um kvöldið, en það
tókst ekki.
Næsta dag, þriðjudaginn þ.
12. s.m., fór eg yfir á emigranta
húsið og finn umsjónarmann
innflytjenda Bandaríkjanna þar.
Hann sagði mér strax, að þeir
hefðu engin skeyti fengið frá
Danmörku um þetta fólk. Þá
sýndi eg honum bréfið frá
Bandaríkjakonsúlnum í Dan-
mörku, og sá hann þá strax
að einhver mistök hefðu orðið
með þetta. Var þá þegar símað
til Danmerkur. Að því búnu fór
hann með mér til að sjá fólkið.
Þar voru fimm manns og nöfn-
in þessi:
Sylvia Johnson, frændkona
mín til Blaine.
Olga Pálmason til Seattle.
Svanfríður Sveinsdóttir til
New York, N. Y.
Gunnlaugur Jónsson, til Bost-
on.
Magnús Guðmundsson, til
Utah.
Eg talaði við þetta fólk þann-
ig ,að það stóð innan við vír-
grindur en eg fyrir utan. Þetta
var nálægt kl. 9.30 f. h. Hann
sagði mér að koma svo aftur
kl. 1 e. h. og mundi þá svarið
verða komið. Eg kom aftur eins
og til stóð á settum tíma. Voru
þeir þá búnir að fá fullnægjandi
svar. Kl. 2 var svo farið með
okkur í leigubíl til Bandaríkja-
konsúlsins og þar vorum við
til kl. 5 e. h. Og aðeins frænd-
kona mín búin að fá fullkomið
leyfi til þess að flytja inn í
Bandaríkin. Þess má geta að
vegalengdin frá emigrantahús-
inu til Bandaríkja konsúlsins
var hálf önnur míla. Áður en
Olga Pálmason fengi leyfið varð
að gíma til Seattle, og fá svar.
Þetta var gert þá um kvöldið,
og búist við svari næsta morg-
un, og ef það yrði eins og þeir
ingum. En maðurinn, sem ætl-
aði til Utah hafði einungis $86,
að mig minnir, en þurfti að
hafa $500. Á því strandaði með
hann.
Að öllu þessu afloknu, lagði
eg af stað frá Quebec til Mont-
real, með frændkonu mína og
Olgu Pálmason, og var þá
klukkan nálægt 12 á hádegi.
Til Montreal komum við kl. 5
síðdegis þenna sama dag.
Þá er sagan nákvæmlega
sögð eins og hún gekk til. Eng-
inn Jón Bíldfell var þarna með
þessu fólki, svo eg yrði var við,
né heyrði eg þess getið, að
nokkur íslendingur hefði séð
þetta fólk frá því hr. Ásmunds-
son skildi við það, þangað til
það fór þaðan, annar en eg.
* * *
Þannig hljóðar bréfið hans
Þorgeirs Símonarsonar. Niður-
laginu, þ. e. kveðjunni til mín,
sleppi eg. Hann bað mig að láta
þess getið að þetta væri skrifað
í þeim eina tilgangi að gefa
upplýsingar, viðvíkjandi sama
efni og hr. Þ. Á. skrifar At-
hugasemd sína. Að mínu áliti
eiga þeir báðir þakkir skilið fyr
ir upplýsingarnar viðvíkjandi
innflutningi íslendinga til Bánda
ríkjanna. Bréf Þ. S. sýnir hvað
til vantaði þegar sá fyrnefndi
yfirgaf þetta fólk, og báðir
til samans, hvers er að geta og
hvað að varast í nefndu tilfelli.
Með þakklæti og vináttu til
beggja.
M. J. B.
Anacortis, Wash.
1602 —lOth St.
14. nóv. 1932.
Prestur nokkur sendi vinnu-
pilt sinn á sunndagsmorgun til
bónda þess, er Davíð hét, þess
erindis, að fala smjör af hon-
um. Pilturinn fer og kemur aft
ur um daginn. Stendur þá sem
hæst á embættisgerð í kirkj-
unni og fer hann út í krókbekk-
inn og sest þar. Prestur er í
stólnum að prédika. Ber þá
svo að, þegar hinn er nýsestur,
að prestur segir viðvíkjandi efni
því, sem hann er um að ræða:
“Hvað segir sá heilagi Davíð hér
um?’’ Pilturinn hélt, hann
spyrði sig og svarar hátt, svo
allir heyrðu: “Hann bölvar þvf
smjörinu, sem þér fáið, því þér
hefðuð ekki borgað sér svo vel
í fyrra."
♦ ♦ *
Kona nokkur var að kenna
dóttur sinni lærdóminn og koma
henni í skilning um hann. Spyr
stúlkan þó móður sína. “Hvað
kemur til þess, mamma mín, að
eg er ekki guð?’’ “Það kemur
til þess,” mælti konan, “að það
hefir ekki átt fyrir þér að liggja,
stelpa mín! að vera það."
Blanða.