Heimskringla - 14.03.1934, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. MARZ 1934
ÍÉjehnskringla
(StofmUJ 1S86)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
«53 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Taltími: 86 537 ______
VerB blaðslns er $3.00 árgangurinn borgist
fyrlrfram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
Ráðsmaöur TH. PETURSSON
«53 Sargent Ave., Winnipeg
Uanager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
“Helmskringla” is published by
and printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 14. MARZ 1934
EINN AF MESTU ATHAFNAMÖNNUM
f HÓPI VESTUR-fSLENDINGA
Á öðrum stað í þessu blaði er Sveins
kaupmanns Thorvaldsonar minst í tilefni
af 62 ára aldursafmæli hans. Þar sem
um einn af mestu athafnamönnum í hópi
Vestur-íslendinga er þarna að ræða, og
sá er þetta ritar var um 10 ára skeið einn
af starfsmönnum hans, virðist ekki óvið-
eigandi, að við það tækifæri, séu hér rifj-
uð upp nokkur minningabrot frá þeim
árum, að minsta kosti í sambandi við
starf Mr. Thorvaldsonar í þjóðfélagsleg-
um skilningi; þó ýmsu öðru verði að
sleppa, snertir það almenning minna.
Það var í júnímánuði 1905, að eg var
árla morguns staddur á hinum fögru
bökkum íslendingafljóts, þar sem nú er
þorpið Riverton. Umhverfis skrúðgræn-
an eggsléttan bala, hvelfdist himin hár
skógurinn með laufskúfuðum trjám, er
sumstaðar voru svo nærri fljótinu, að þau
spegluðust í vatninu, er lyngt en með
sígandi þunga hélt leið sína niður fljótið.
Eg var þá að heita mátti nýkominn heim-
an af íslandi, eða ekki fyrir fullu ári. Var
líf mitt hér vestra í vöku og svefni mikið
til draumur á þeim árum og snertu þeir
flestir átthagana heima á íslandi. í þetta
skifti held eg þó að umhverfið hafi verið
einhver þáttur af þeim — í fyrsta sinni
hér vestra og þó eg þá væri búinn lítils
háttar að líta dýrðina bæði í Winnipeg
og Norður Dakota. Við hlið mína stóð
þarna góðkunningi minn Guðmundur
Magnúsqon bóndi í Framne^bygð, er
drögur hafði lagt fyrir vinnu fyrir mig við
verzlun Sveins kaupmanns Thorvald-
sonar. Kyntist eg nú Mr. Thorvaldson í
fyrsta sinni. Ekki skal eg um það segja
hversu frísklegt honum fanst vinnu-
mannsefnið, en eftir því man eg, að
hann sagði, að flestir gleymdu sér, er
þeir litu í fyrsta sinni hið fagra Fljóts-
þorp. En hvað sem því leið, furðaði eg
mig samt á því, hvað lesið var þarna í
huga minn. En því hætti eg þó, er eg
komst að því, að Mr. Thorvaldson hefði
barnakennari verið og því æfingu haft í
að ráða í hugsanir ungmenna, auk þess
sem mér brátt barst til eyrna hróður sá
af gáfnafari þeirra Thorvaldsons bræðra,
er þá var um alt floginn. Einnig varð
eg þess skjótt var, bæði við störf og á
heimilinu (því eg átti heima í húsi Mr.
Thorvaldsonar), að hann hugsaði óvana-
lega skýrt og ítarlega hvert efni, sem á
annað borð bar á góma. Þegar hann
hefir tekið ákveðna stefnu í einhverju
máli, geta menn reitt sig á það, að hann
hefir hugsað það meira, en hann hefir
uppi látið eða um það talað. Að margur
kunni að hafa reynt að erfitt var að fá
hann til að vera eitt í dag og annað á
morgun, eru þeir ekkert hissa á, er hann
þekkja að ráði.
Eftir því sem eg kyntist högum og hátt-
um við Fljótið, komst eg ávalt að meiri og
fullkomnari vissu um það að þau voru fá
umbóta málin þar, sem Mr. Thorvaldson
var ekki að meira og minna leyti riðinn
við, eða átti jafnvel upptökin að. Skömmu
eftir komu hans árið 1896 norður að ís-
lendingafljóti, stofnaði hann smjörgerð-
arhús í félagi með Jóni Sigvaldasyni, í
sambandi við verzlun þeirra þar. Var það
starfandi árið 1905, er eg kom í Fljóts-
bygð en í verzlunarfélag við Svein var þá
Jóhannes Sigurðsson kominn. Ætla eg að
með fylsta rétti megi um þetta starf
segja, að það hafi verið upphaf til arð-
samari búnaðar bóndanum og í raun
réttri fyrsta og veiga mesta framfaraspor-
ið í búskapnum í bygðinni. í sambandi
við það skal geta þess, að Mr. Thorvald-
son hafði á búnaðarskóla gengið og lært
þar meðal annars smjörgerð. En í stað
þess að gleyma skólanáminu, sem siður
er, leit hann svo á, sem það væri til hins
ætlað, að vinna sér og sveit sinni hag með
því. Og væru þeir fleiri, er á skólanám
litu sem lyftistöng framkvæmdanna,
mundi margt öðru vísi en er í mörgu
þjóðfélaginu.
Búnaðurinn hafði um þær mundir er
Mr. Thorvaldson kom norður að Fljóti
tekið mjög litlum stakkaskiftum. Vinna
við hann með vélum var ekki að neinu
ráði byrjuð. En inn í verzlun Mr. Thor-
valdsonar streymdu nú vagnar og vélar,
sem ekki höfðu sézt áður þar nyrðra.
Keyptú áhugasamir bændur þær og er
mér kunnugt um, að verzlunin greiddi
fyrir því, að þær breiddust út, með nauð-
synlegum lánskjörum fyrir bændur. Man
eg eftir því, að höfuð mitt var stundum
þungt við að koma vélum þessum saman,
og það versta var, að sjaldan var í önnur
hús að venda en til húsbóndans u'm
fræðslu og auglýsa með því fyrir honum
þekkingarleysi sitt. Einu sinni leitaði eg
til bónda eins ráða, en hann sagði mér, a<’
fara til húsbónda míns; hann vissi alt um
þessar vítisvélar, því hann hefði með þær
komið hingað fyrstur, og hér hefði í
bygðinni áður ekki verið nema ein “Red
River kerra” og hafði á hana vantað
annað hjólið! Þó í gamni væri sagt, ætla
eg nokkurn sannleik að baki þessu liggja.
í ein tuttugu ár starfrækti Sigurðsson-
Thorvaldson félagið sögunar myllu við
Fljótiö. Þarf því ekki hér að lýsa hver
atvinnubót var að því, bæði við skógar-
högg að vetrinum og sögun að sumrinu.
Er óhætt að segja, að frá 20 til 40 manns
veittist með því ársframfærslueyrir sinn.
Þurfti í svip talsvert fé í þetta að leggja,
því starfið var í svo stórum stíl hafið, að
borðvið varð að selja í jámbrautarvagn-
hlössum suður og vestur um alt land. Og
það gat dregist að viðurinn seldist. Er
starfs og athafna-ákafi Mr. Thorvald-
sonar yfirsteig þann þröskuld á veginum.
Eru mér orð hans enn minnisstæð um
þetta, en þau voru þessi: “Gallinn á okkur
er þessi, að okkur hættir svo við að tala
okkur í kútinn’ út af því, hvað lífsskil-
yrðin séu fá. Er hér ekki nægur skógur,
og óteljandi aðgerðarlausar hendur, sem
bætt gætu brauð sitt með að vinna hann?
Jú, á verki þessu verðum við að byrja
Ef við ekki getum selt viðinn, ættum vi^
ekki að vera að fást við kaupmensku.”
Er þessara orða hér sérstaklega getið
vegna þess, að í mínum augum sýna þar
svo vel stefnu og skoðun Sveins kaup
manns á viðskiftum yfirleitt. Ef þeim er
ekki samfara jafn hagur fyrir viðskifta-
vinina og kaupmanninn, eða öllu meiri
ef þau uppfyltu ekki einhverja almenna
og þjóðfélagslega þörf, álítúr hann þau
eiga lítinn rétt á sér og vera lítils verð.
Olýgnasti votturinn um, að almenningur
líti og þessum augum á viðskiftarekstur
Mr. Thorvaldsonar er hin óhemjulega
miklu skifti hans við verzlanir Sigurðsson,
Thorvaldson félagsins. Mun.u færri kaup-
menn um sína daga hafa notið óbilugra
almennings trausts á meðal íslendinga, en
þeir verzlunarfélagar Jónhannes Sigurðs-
son og Sveinn Thorvaldson.
Auk þriggja verzlana er verzlunarfé-
lagið starfrækir í Bofröst sveit og einnar
fyrir austan Winnipeg vatn er það hlut-
hafi í heildsölu verzlunarfélaginu Mer-
chants Consolidated Ltd. í Winnipeg, sem
auk annars hleypti af stað United Stores-
samvinnubúðunum. Er viðskiftamagn
þess félags feikna mikið.
Rétt fyrir stríðið mikla og sem lengi
hélt áfram eftir það byrjaði fylkisstjórnin
í Manitoba á því, að lána bændúm fé gegn
veði í jörðum þeirra. Rural Credit og
Farm Loan stjórnardeildir voru stofnaðar.
Til fljótsbygðar náði starfsemi þeirra ekki
meira en svo, að þar eru nú ekki sagðar
yfir 5 jarðir veðsettar stjórninni. Hvað
kemur til ? Aðeins það að Mr. Thorvald-
son andæfði þessu og benti bændum á að
á því stigi sem búskapurinn væri yrði
ókleift að greiða lánin aftur. Munu þeir
er lánin tóku nú ekki telja sig hinum
neitt sælli. En að þeir eru ekki fleiri, sem
flöskuðu á þessu, á bygðin Mr. Thorvald-
son að þakka.
í þarfir járnbrautarmálsins, eða þess
að fá járnbraút lagða frá Gimli til River-
ton, fór Sveinn kaupmaður Thorvaldson,
ásamt þrem öðrum mönnum, þeim B. L.
Baldvinssyni, Marino Hannessyni og
Stefáni Sigurðssyni til Ottawa árið 1911.
Varð þeim mikið þar ágengt, en þó leið
svo árið 1913, að brautin var ekki full-
gerð nema til Gimli. Járnbrautarteinar
voru ekki lengra lagðir, þó uppfyllingu
væri búið að gera. En þá tók Sveinn
kaupmaður, að sækja málið fast svo þess
varð skamt að bíða að brautin var full-
gerð norður. Hafá menn er málinu voru
kunnugir, sagt mér, að hæpið hefði verið
að verkinu hefði verið flýtt eins og gert
var, ef ekki hefði verið fyrir álit það,
vináttu og traust, er Mr. Bury, vara-for-
seti C. P. R. félagsins, bar til Sveins
Thorvaldsonar er hann hafði þá þekt um
mörg ár. Hefi eg og heyrt Mr. Thorvald-
son minnast þess manns með hlýhug. En
þetta mátti ekki seinna vera, því eins og
kunnugt er hægði C. P. R. félagið á
brautarlagningu á stríðsárunum. Ef ekki
hefði verið fyrir þessa ötula framgöngu
Mr. Thorvaldsonar, gat svo farið að bið
hefði orðið um nokkur ár, að brautin yrði
fullgerð alla leið norður að Fljóti.
Fyrstu 10 árin cftir að Bifröstsveit var
stofnuð, var Mr. Thorvaldson lengst af
sveitaroddviti. Er eg í litlum vafa um að
á því tímabili og á árum þeim er hann
hefir síðan verið oddviti, hafi grundvöllur
verið lagður að miklu eða mestu af því, er
sveitinni hefir mest til framfara og heilla
mátt telja. Og að samhugúr hafi þá
verið milli sveitarbúa og í' meiri einingu
unnið að hag þjóðfélagsins ætla eg einnig
að hafi einkent stjórnartíð hans.
Árið 1913 var Mr. Thorvaldson kosinn
fylkisþingmaður fyrir Gimli-kjördæmi. —
Því miður naut kjördæmið ekki starfs
hans á þingi, því skömmu eftir að þing
kom saman, féll stjórnin og var þinghús-
byggingarmálið henni að fóta kefli. Töldu
liberalar óreiðu og eftirlitsleysi með verki
þinghúsbygginarinnar og sýndu fram á ac:
eitthvað meira var búið að greiða fyrir
það, en búið var þá að vinna fyrir. Á^etl-
aður kostnaður þinghússins væri auk þess
alt of hár, 3 miljónir sjálf byggingin, en
fullgert með sléttun og tilhreinsun um
hverfis alt að því 5 miljónir. Um rán og
þjófnað var svo hátt súngið út af þessu
máli að stjórnin og fylgismenn hennar
biðu einn hinn hroðalegasta ósigur í
fylkinu í næstu kosningum. í þeim kosn-
ingum sótti Mr. Thorvaldson aftur en
var hafnað enda þótt þinghúsbyggingar-
málið kæmi honum ekki vitund við, og í
hans stað kosinn Rutheningur fyrir þetta
gamla íslenzka kjördæmi. Ekki þektu
Islendingar neitt til hans, en þeir álitu
hani; einhvern “hvíta-krist”, er samvizku-
samlega mundi líta eftir þinghúsbygging-
unni og svo auðvitað kjördæmi sínú. En
kosninga sigurvíman mun þó hafa runnið
brátt af íslenzku kjósendunum, því þegar
þinghúsbyggingunni var lokið í höndum
liberala, var skuldin á móti henni nærri
13 miljónir. Nú hafa um 7 miljónir verið
greiddar í rentu af henni og áður en
skuldin er greidd mun þingliúsið kosta
fyikið fiá 27 til 30 miljónir doilara. Þegar
flokkspóiitíkin er meira metin en mann-
gildiö, fer oft líkt þessu. En “Gallinn”
kom sjaldan til Nýja-íslands og lét sig
kjör íslendinga ekkert skifta; endu'rgalt
hann þannig ást þeirra.
Engan einn mann ætlum vér hafa eins
víðtækan þátt tekið í umbóta og fram-
faramálum ekki einungis Fljótsbygðar,
heldur allrar Bifröst sveitar, og Mr. Thor-
valdson. Þegar saga Norður-Nýja-íslands
verður skráð, mun þar verða betri grein
gerð fyrir því, en kostur er á í stuttri
blaða grein.
En meira þarf sú saga þó að líkjast ís-
lendingabók Ara fróða, en sagan um
Fljó'tsbygð, er út kom fyrir nokkrum ár-
um, og nafn Sveins Thorvaldsonar er
ekki nefnt í fremur en hann hefði ekki í
bygðina komið. Er þó ekki ofsagt að einn
þriðji til helmingur allra bygginga og
mannvirkja er við auga blasa er í þorpið
kemur, séu af hans völdum þar. Um ís-
lendingabók Ara segir Jón Aðils; “Þó að
frásagan sé stutt, er samt’engu mark-
verðu atriði slept, alt er tekið með, sem
hafði einhverja þýðingu fyrir landið í
heild sinni, og má heita að hvert einasta
orð í bókinni sé gullvægt.” Það verður
auðseéö af þessu, að Ari fróði hefir ekki
skrifað þessa áminstu Fljótsbygðarsögu.
Auðvitað á Mr. Thorvaldson öfundar-
menn og andstæðinga. Það eiga flestir
og þó minna kveði að en honum. En
aldrei held eg að hann hafi að fyrra
bragði slitið vináttu við nokkurn mann.
Og sjálfum viðskiftakeppinautum sínum
var hann jafn fús, ekki einungis að takast
f hendur við úm þjóðfélagsleg störf, held-
ur einnig að L4?cva persónulegan greiða eins
og hverjum öðrum. Hann hataði allan
smásálarskap, þrátt fyrir stefnufestu í
veiga meiri málum.
Um verzlunarmanns-hæfileika Mr. Thor-
valdssonar ætla eg hér ekkert að segja.
Þeir verða ekki af mér kannaðir til botns.
Aldrei held eg að við höfum spurt hann
svo um horfur á verðlagi eða vörumagni
einhverrar vöru hvaðan sem hennar vai
von, að á svari stæði og hann hefði ekki
meira að segja þaulhúgsað það. Aðeins
sem dæmi af framsýni hans í þessum
efnum skal hér beht á, að árið 1931, c
bannið við innflutningi á fiski!
frá Canada var löggilt í Banda-
ríkjunum, keypti verzlun hans
um 16 járnbrautar-vagnhlöss af
fiski. Sá hann fyr en aðrir hvað
að fór með markaðs örðugleika
á vörunni og sendi fiskinn eins
fljótt og honum varð komið suð-
ur. Gat hann fyrir þetta greitt
skiftavinum sínum 4c fyrir
pundið, er aðrir sátu með byrgð-
irnar verðlausar í vöruhúsun-
um. Og svipað og þetta gerist
daglega í viðskiftunum. Það er
því ekki að ástæðulausu, að
hann nýtur trausts manna.
Ráðhollur maður er Mr, Thor-
valdson, enda er oft til hans
ráða leitað. Skrifstofa hans í
búðinni má heita að sé lögfræði
skrifstofa, þar sem skjöl og
samningar eru gerðir manna í
millum og bréf skrifuð fyrir
viðskiftavinina. Eini munurinn
á henni og lögfræðisskrifstof-
úm er sá, að verkið er þar ó-
keypis gert.
Mr. Thorvaldson telur ekki
heldur eftir sér að gera smá-
snúninga fyrir menn, enda þótt
fyrirhafnarlaust sé ekki. Á
meðan ógreiðara var um ferða-
lög til Winnipeg en nú er, man
eg eftir því, að hann fór sjald-
an svo hingað til bæjar, að hann
hefði ekki fáein úr meðferðis
til aögerðar og jafnvel aðra
muni fyrir kunningjana. Hvað
mikið vafstur og töf sem þessu
var samfara, fekst hann aldrei
um það.
Oft dáðist eg með sjálfum
mér að því samkomulagi sem
var á milli þeirra félaganna Jó-
hannesar Sigurðssonar og
Sveins Thorvaldsonar. Þó fyrir
kæmi, að eitthvert starf hepn-
aðist ekki eins og þeir gerðu sér
von um, hjá hvorum sem var,
hraút hinum aldrei áfellisorð
um það. Skilningur þeirra virt-
ist vera sá, að hvor um sig væri
að gera sitt bezta og því væri
ekki um orðinn hlut að sakast.
Slíkt var traustið og samúðin,
er þeir báru hvor til annars.
Góður stuðningsmaður ís-
lenzkra félagsmála hefir Mr.
Thorvaldson ávalt verið. Hann
er einn af hluthöfum Viking
Press félagsins og útgefendum
Heimskringlu. Og einhver fleiri
íslenzk gróðafélög býst eg við
að benda megi á, er hann heyrir
til.
Þó hér hafi ekki verið bent
nema á fátt eitt, ætla eg að
það nægi til að minna á hvern
þátt Mr. Thorvaldson hefir átt
í þjóðfélagslegu starfi sveitar
sinnar og bygðar. En með því
skyldi engin halda, að alt væri
upptalið. Þau yrðu líklegast
færri umbóta og framfaramálin
-sem á væri minst, sem hann
hefir ekki að einhverju leyti
verið riðinn við. Og eg held
mála sannast, og að öllum ó-
löstuðum, að áhrifanna af starfi
hans gæti víðar í málum Norð-
ur-Nýja-lslands, en nokkurs
annars eins manns fyr eða síð-
ar. Með það fyrir augum ásamt,
hinu, að hann hefir verið stoð
og stytta sumra þarflegustu
fyrirtækjanna, er snerta við-
hald íslenzks þjóðlífs hér vestra,
hika eg ekkert við að skipa hon-
um í fylkingarbrjóst, er um
mesta athafnamenn í hópi Vest-
ur-íslendinga er að ræða.
Eg lofaði því í upphafi þessar-
ar greinar að minnast aðeinn á
þjóðfélagslega starfsemi Mr.
ThorvaWsonar. Verð eg að
efna það, þó því sé ekki að
neita, að mér finnist að minn-
ingabrotin sem mér búa efst í
huga og mér væri eigi síður
kært að rifja upp, séu við per-
sónulega viðkynningu tengd. —
Jafn ótrauðan vin vina sinna og
Mr. Thorvaldson er, verður erf-
itt að finna. Og að kynnast
honum og starfa með honum, er
hverjúm manni ávinningur.
Stefán Einarsson
KaupiS Heimskringlu
Lesið Heimskringlu
BorgiS Heimskringlu
MENNINGAR STOFNANIR
VESTUR-ÍSLENDINGA
II.
Eins og öllum hugsandi
mönnum er ljóst, og eins og
bent var á í síðustu viku í ís-
lenzku blöðunum, þá hafa
menningarstofnanir þeirra verið
og eru enn hornsteinamir und-
ir menningarlegum þroska
þeirra og þungamiðjan í menn-
ingarlegri frasókn þeirra sem
sérstaks þjóðarbrots og einnig
einu taugarnar sem halda þeim
saman og vernda þá frá tvístr-
ing og algerðri eyðilegging.
Þegar að eg lít yfir liðna tíð
og athuga hversu mikið að ís-
lendingar í ameríku hafa lagt
á sig og leggja enn til að byggja
upp og halda við og auka þessar
stofnanir, þennan lífskjarna
sjálfra sín og feðra sinna, þá er
ekki unt annað en dáðst að þvf
— dáðst að skilningi þeirra á
gildi stofnananna fyrir þá sjálfa
og umhverfi það er þeir bygðu
— dáðst að hugrekki þeirra til
að ráðast í að koma þeim upp
fátækir í framandi landi, og
dáðst að trúmensku þeirra
við hugsjónir og lífsreynslu
feðra sinna.
Það var ekki lítill sigur, þegar
fyrsta íslenzka blaðið flutti
hugsanir landnemanna á ís-
lenzkri tungu út um bygðir
þeirra í Ameríku, né heldur er
það lítill gróður sem blöðin ís-
lenzku í ameríku hafa flutt
Vestur-íslendingum og flytja
enn. Hve glaðir voru ekkí
landnemarnir íslenzku þegar
fysta kirkjan þeirra var fullger
og þeir gátu komið þar saman
til helgra tíða, alt var það þeirra
eigið: kirkjan, predikunin og
sálmamir og hversu glaðir hafa
Vestur-íslendingar ekki verið
síðan og eru enn, að ganga f
sitt eigiö guði vígt hús og
hversu víðtæk hafa ekki áhrif
hinnar íslenzku kirkju í Vestur-
heimi verið, á alt líf þeirra og
umhverfi. Ánægjan skein út úr
andlitum gamla íslenzka fólks-
ins í ameríku og lýsti í sálum
þeirra yngri þegar gamalmenna
heimilið Betel var stofnað þ^r
sem hið eldra íslenzka fclk áttf
að eiga athvarf og gat notið
rólegheita síðustu æfi stundirn-
ar og þó sú stofnún hafi orðið
til, sökum hinnar sérstöku af-
stöðu íslendinga þá er eg þess
full viss, að það á eftir að lifa
í aldaraðir og hýsa olnboga börn
íslenzkra afkomenda og aðra
af þeirra ætt, sem þrá að eyða
síðustu dögum æfi sinnar í ró
og friði. Og vonin brann í sálum
stofnenda Jóns Bjarnasonar
skóla um að sú stofnun mætti
verða um ókomin ár, tákn þess
sem djúpum rótum hefir náð í
lífi íslenzku þjóðarinnar lær-
dóms og listaþroska hennar,
þar sem lífsreynsla og speki
hins norræna kynþátts, mætti
tvinnast saman við þá vestrænu
menning sem hér stóð til boða
og halda jafnvæginu í lífi hins
innflutta fólks á milli þess
forna og hins nýja.
Fleiri stofnanir erú til sem
unnið hafa að menningarmál-
um Vestur-lslendinga svo sem
Goodtemplara stúkur, en þessar
fjórar eru aðal máttarstoðirnar
undir menningarlegri starfsemi
þeirra. Hver þessara stofnana
er óþörf, eða má missa sig?
Engum manni dettur alvar-
lega í hug, að íslnzku blöðin
megi það. Án kirkjulegrar
starfsemi getum við ekki verið
og enginn hugsandi íslendingur
vill heldur vera það. Gamal-
menna heimilið fyllir svo brýna
þörf í lífi Vestur-íslendinga, að
engum dytti í húg að fella það
niður nú og Jóns Bjarnasonar
skólans getum við heldur ekki
án verið, ef við viljum vera
I sjálfum okkur trúir og minning
] feðra vorra. Engin af þessum
stofnunum má missa sig og
engin þeirra þarf heldur að
gera það ef vér Vestur-íslend-
ingar vildum minnast að þess-
ar stofnanir eru máttarviðir
menningarþroska okkar sem