Heimskringla - 18.11.1936, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. NÓV. 1936
Heath langaði til að reka upp skellihlátur.
Þegar vindstrokan kom inn í herbergið hafði
Voyce gripið hendinni til höfuðsins, en hann
varð of seinn — hárkollan, sem hann hafði
á höfðinu, fauk af honum og sýndi nauðsköll-
ótt höfuðið.
“Með yðar leyfi.”
Ian Heath, sem varla gat stjórnað kæt-
inni, greip hárkolluna, sem fokið hafði að fót-
um hans og rétti hana eigandanum, sem var
alt annað en í essinu sínu.
Augu mannsins leiftruðu af illsku.
“Þakka yður fyrir,” hreytti hann út úr sér.
Eftir tíu mínútur kom Hartsgill inn aftur.
“Jæja, hvað segirðu um næsta nágrann-
ann minn?” spurði hann.
“Eg er hræddur um að eg geti ekki óskað
þér til hamingju með hann. Eg veit ekki hvaða
iðn hann sækir, en eg þori að ábyrgjast að
hann hefir einhverntíma setið í svartholinu.”
“I>ú ímyndar þér þó ekki að fangelsið
hérna væri hin rétta vistarvera fyrir hann?”
“Mér þætti það ekkert ósennilegt. Mér
líst ekki á hann, en skyldi hann hafa þekt
mig?”
“í»ú íheldur þó ekki að öll veröldin sé í
sorgarbúingi þín vegna?”
í>ú gleymir því Jerry að flónið hann Dicky
Standish birti myndina af mér í blaðinu í
morgun. Jæja, látum það eiga sig og breyta
um umtalsefni.”
Maturinn var nú tilbúinn og að máltíðinni
lokinni sátu þeir og reyktu pípur sínar og
drukku viskí og sódavatn. Margt ihafði drifið
á dagana síðan þeir sáust síðast og var því frá
mörgu að segja. Alt í einu komst Heath að
því, sem hann hafði lengi langað til að spjrrja.
“Heyrðu, Jerry,” sagði hann. “Hvar á
stúlkan heima, sem þú varst að segja mér af ?
Hvað sagðirðu að hún héti? Cicelia Garrett,
eða eitthvað því um líkt?”
“Ha! ha!” sagði Hartgill og sneri svo
fljótt höfðinu, að gleraugun féllu af nefinu á
honum. Er það mögulegt að munkurinn og
einsetumaðurinn, Ihinn flekklausi og skírlífi,
sé fallinn í snörur kvenþjóðarinnar?”
“í>egjuðu, asninn þinn! Má maður ekki
spyrja meinlausrar spurningar án þess að 'þú
finnir eitthvað hneykslanlegt á bak við hana?’
Hartgill varð dálítið alvarlegri.
“Hefir þú nokkra sérstaka ástæðu til að
spyrja um þessa sérstöku ungfrú, drengur
minn?” spurði hann í breyttum róm.
“Já.”
Hartsgill starði á vin sinn.
“Eg sé eftir að draga dár að þessu.”
“Ó, það gerir ekkert til. Seztu niður,
Jerry, og eg skal segja þér söguna. Þegar þú
hefir heyrt hana, muntu skilja því eg spurði
um þessa stúlku, sem |þú nefnir Cicelia Gar-
rett.”
Sagan tók ekki langan tíma. Þegar hún
var búin gerðist Hartgill alvarlegur á svip.
“Svona starfar hendingin,” sagði hann, “en
eg er nærri viss um, að stúlkan, sem þú hittir
í borginni er þessi Cicelia Garrett, sem eg
þekki.”
Heatih barði pípunni sinni við arinbrúnina.
“Cicelia Garrett, sem þú þekkir?”
“Jæja, jæja. Eg sagði þetta af því að eg
hefi séð hana einu sinni og við erum nágrann-
ar.”
“Eg vona að hún búi ekki nálægt Voyce.”
“Heiðarhöllin er eins og kalla mætti í
topphorninu á þríhyrningi, og kofi Voyce er,
eftir því sem hann sagði, í öðru horainu við
grunnlínu hans.”
Heatih var ekki ánægður.
“Hvaða náungi er það? Hvað er hann að
gera hér? Maður getur skilið í því að fæddur
sérvitringur eins og þú, veljir sér bústað hér og
búi aleinn úti á reginheiðum, en þessi fugl,
hann Voyce. Hvað er hann að gera hér?”
Hartsgill hristi höfuðið.
“Eg veit hreint ekkert um þrælinn,” sagði
hann. Eg hefi heyrt hann nefndan, en þetta er
í annað sinni, sem eg sé hann og mér fellur
hann ekki í geð eins og eg sagði þér í bænum.”
Því næst töluðu þeil* um stúlkuna. Lýsing
Hartsgill á útliti hennar var svo skýr, að Heath
varð viss um, að þetta væri hin leyndardóms-
fulla mær, sem hann hefði borið gæfu til að
rétta hjálparhönd í Lundúnum.
Eftir að hafa fleygt öðrum kubba í eldinn,
hallaði Jerry sér aftur á bak í stólnum og
sagði:
“Eftir þvf sem eg hefi heyrt þá er höllin
engin staður fyrir unga og álitlega stúlku.”
“Og því ekki”, spurði HetJth ákafur.
Hartsgill hikaði og leit á vin sinn.
“Það er sagt að það sé reimt þar og
draugurinn birtist í líki tröllaukinnar leður-
blöku,” sagði hann og leit út eins og hann
byggist við að fá snuprur fyrir fréttirnar.
í nálægð
Cicelia var viss um að sér hefði ekk
skjátlast. Maðurinn, sem hún sá gegnum hinn
sterka sjónauka, var Ian Heatá. Og þó Ihafði
morgunblaðið flutt dánarfregn hans.
Hvað þýddi þessi nýja gáta? Hún vissi
það ekki, en henni var það nægilegt, eins og á
stóð að vita þetta. Maðurinn, sem hún treysti
til að hjálpa sér var í nálægð, vegna einhverrar
dásamlegrar hendingar. Án þess að dvelja
lengur yfir þessu íhugunarefni, þaut hún út úr
herberginu, niður aðalstígann, hattlaus og yfir-
hafnaralus, út í gegnum stóru eikardyraar.
Hún ætlaði að tala við hann.
Áður en hún gat komist lengra heyrði hún
í mótorhjóli, sem var að fara af stað. Hún
flýtti sér, en hinn hái garðmúr og belti ihárra
trjáa vörauðu henni að sjá hæðina, og það
var ekki fyr en hún kom út úr garðinum og
upp á hæð eina, að hún sá sveitina umhverfis.
Hún varð fyrir miklum vonbrigðum. Hún
sá tvo menn fara í burtu á mþtórhjóli og annar
þeirra var áreiðanlega Ian Heath. Hún hróp-
aði, en vindurinn drekti rödd hennar. Hún
íhafði hlaupið alt hvað ffetur toguðu og loks
féll hún til jarðar lafmóð og úrvinda. Hún fór
að gráta. Hún grét hljótt og tárin svöluðu
henni. Það var í fyrsta sinni, sem hún gaf til-
finningum sínum þannig útrás. Augnablikin
liðu og hún varð rólegri. Hugsunin færði
henni þó huggunarfulla vissu, að Ian Heath
væri lifandi, þrátt fyrir blaðafregnina, og að
hann væri í nágrenninu og þá hlaut að vera
rægt að finna hann. Eftir hádegið ætlaði hún
að taka út ford ræfilinn, sem Níel notaði og
kanna nágrennið. Það voru eitt eða tvö býli
innan tíu mílna, og þar gat verið að hann
dveldi. Og væri hann ekki þar, ætlaði hún að
fara til næsta bæjar og spyrjast fyrir á hverju
gistihúsi.
Hún var nýstaðin upp með þeim ásetningi
að fara heim, þegar maður kom í ljós fram
undan runna rétt hjá henni. Þetta var Philip
Voyce. Henni fanst koma hans ihafa þýðingu,
en hann var ekki í vandræðum með skýring-
una.
“Eg var að reika um heiðina eins og eg er
vanur,” sagði hann. “Þegar eg hafði komið
Mr. Grinstead til skrifstofunnar, þá laðaði heið-
in mig að vanda, þau áhrif urðu mér of sterk,
svo að eg yfirgaf stkrifborðið til að reyna að
höndla geðhrif útsýiíisins.”
Hún efaði orð hans.
“Því földuð þér yður á bak við þennan
runna?” Hún var kafrjóð og augu hennar
tindruðu.
Philip Voyce laut höfði.
“Þér eruð ósanngjamar við mig, Miss Gar-
rett,” sagði hann. “Það er satt að eg faldi mig
á bak við runnana, en það var ekki til þess að
standa á hleri. Eg gerði það af hluttekningu
við tilfinningar yðar — eg sá að þér voruð að
gráta. Áður en hún gat hörfað, hafði hann
nálgast hana. Hún sá hversu vöðvamir í and-
liti hans hreyfðust og nasvængirnir skulfu:
ihún sá lfka að enni hans var þakið í þunnri
svitamóðu.
“Eg get ekki með orðum lýst hve mjög
Iþað fær á mig að sjá sorg yðar, Miss Garrett.
Viljið þér segja mér orsökina og leyfa mér að
hjálpa yður?”
Hún hörfaði svo fljótt að hin útrétta hendi
hans hrökk til hliðar.
“Þér eruð síðasti maðurinn í heimi, sem eg
mundi biðja um hjálp,” svaraði hún.
Sannleikurinn var nú sagður og hún sá ekk-
ert eftir því. Þvert á móti. Hún fann til Ihálf-
gerðrar huggunar. Það var komið mál til að
þessi maður, sem hún tortrygði svo mjög, fengi
ákveðna viðvörun. Það gat verið að þá yrði
endir á þessari hálfleyndu aðleitni, sem henni
var svo andstyggileg.
Voyc^ leit út eins og hún hefði sært hann
á ný.
‘^Eg ætla ekki að segja neitt nema það, að
þér eruð ranglátar í minn garð,” svaraði hann.
“En sá tJmi kann að koma að þér yrðuð
kannske fegnar------”
Hún sneri svo fljótt í burtu áleiðis til húss
ins að hann fékk ekki tíma til að mæla fleira.
Pyrsti maðurinn, sem hún hitti var Niel,
sem var að yfirlíta silfurborðbúnáð inni í
borðstofunni.
Þegar Ihann sá hana, fór hann hjá sér að
venju og það kom henni til að loka dyrunum
og ávarpa manhinn.
“Niel,” mælti hún eg þarf að tala við
yöur.”
Hluturinn, sem hann hélt á skalf í höndum
hans og andliið, sem ætíð var fölt varð græn-
leitt. Það leit helst út fyrir að það ætlaði að
líða yfir ihann.
Hún eyddi engum orðum.
“Niel, eg vil að þér segið mér sannleikann.
Mér finst eg eigi heimtingu á að heyra hann.
Hvernig stendur á hinni undarlegu framkomu
yðar?”
“Undarlegu framkomu — ungfrú?” —
Þjónninn bar orðin fram á stangli. Eins og
hann væri að reyna að jafna sig. Varir hans
skulfu.
“Það er ekki til neins fyrir yður að hafa
undanbrögð, Niel. Altaf síðan eg kom hingað
hefi eg tekið eftir því hve undarlegir þér eruð.
Er Iþað mér að kenna. Líður yður eitthvaö
illa?”
“Það eru til menn í iþessum heim, sem
ekki eru skapaðir til að vera hamingjusamir,”
mælti hann í hikandi rómi.
“Þetta er vitleysa! Allir eru skapaðir til að
vera hamingjusamir, jafnvel á heimili eins og
þessu. Getið þér ekki skilið það, Niel, að það
sé þreytandi að sjá yður ganga um með þennan
eymdarsvip á andlitinu, eins og þér byggjust við
að deyja á hverri stundinni?”
Þjónninn hélt hendinni um borðsröndina,
og hún sá hvernig hnúarnir hvítnuðu.
“Mér þykir það mjög slæmt, hafi eg valdið
yður eða húsbóndanum mæðu. En dauðinn
væri mér ekkert ihræðslu efni — þvert á móti
‘— hann væri mér velkominn.”
“í stað þess að svara spumingu minni,
villið þér mér sjónir,” mælti Cicelia snúðug-
lega. “Þetta er ekkert nema heigulsskapur að
tala svona. Þér hafið skyldur gagnvart kon-
unni yðar.”
Þjónninn svaraði því engu, en hengdi höf
uðið.
Hún var farin að þreytast á öllum þessum
leyndardómum og þessi maður var ákveðinn í
þvi að treysta henni ekki eins og hún hafði
mælst til. Þótt hún kendi í brjósti um hann,
varð hún að þrýsta betur að ihonum.
“Niel,” mælti hún mjög skýrt. Hversvegna
var hurðin, sem gengið er um til vinnustof-
unnar ólæst í gærkveldi?”
Varir mannsins bærðust. Hann virtist
ætla að svara einhverju þegar áfjáð rödd tók
af honum ómakið.
“Segðu það ekki, James — segðu það
ekki!” N
Cicelia sneri sér við og sá Janet Niel
standa í dyrunum; hún var skjálfandi af geðs-
hræringu.
“Hvað eruð þér að gera hér, Janet. Cicelia
gekk reiðulega í áttina til hennar, en þjónn-
inn varð fljótari.
“Hálfvitinn þinn!” sagði hann við konu
sína, “farðu aftur út í eldihúsið. Þau horfðust
í augu og hlýtur það augnaráð að hafa verið
konunni skiljanlegt, því að með lágu veini
hörfaði hiún út úr dyrunum, eins og barinn
hundur.
Niel sjálfur stóð auðmjúkur frammi fyrir
stúlkunni og sagði: “Konan mín er ekki iheil-
brlgð — eins og þér hljótið að hafa veitt.
eftirtekt. Hún hefir ekki verið frísk í nokkura
tíma. Eg er áhyggjufullur um hana. Hún
fær það sem þeir kalla sjónihverfingar. Henni
líður mjög illa í morgun. Þér megið ekki taka
neitt tillit til þess, sem hún sagði núna,” alvara'
mannsins var næstum því átakanleg, en það
jók einmitt á grunsemd Cicelíu.
“Mér þykir það mjög slæmt ef konan yðar
er lasin, Niel--” byrjaði hún, en í þeim svif-
um opnaðist hurðin og Janet Niel kom þjót-
andi inn, greip un^ báða handleggi ihennar og
stamaði grátandi: “Hann ætlaði ekkert ilt að
gera. Eg sver það! Ó, þetta er ekki honum
að kenna — það er þessi illi gamli djöfull! En
hvað eg vildi óska að hann væri dauður. — Eg
skal, eg skal drepa hann sjálf!”
Þegar Cicelia sneri sér til Niel og ætlaði að
fá útskýringu á þessum orðum konu hans, sá
hún hann falla í yfirlið.
NáttvörSurinn
Oft getur lítið atriði valdið miklu. Hefði,
Jerry Hartsgill ekki mist uppihaldstöluna á
buxunum sínum á því vissa augnabliki, mundi
Ian Heath 'hafa stanzað lengur á hæðinni og
hefði þá ekki hjá því farið að þau Cicelia hefðu
fundist. En nú fór það----
“Þetta er skolli leiðinlegt, félagi, en eg er
með buxumar á hælunum sagði Hartsgill með
miklum örvæntingarrómi.
Ian Heath hrökk upp eins og úr draumi.
“Hvað um það?”
ISkiIurðu það ekki, aulinn þinn, að þar
sem eg hafði bara eina tölu eftir á buxunum
að aftan og hún er slitin, Ihvernig fara muni?
Þú hefir víst ekki spotta á þér eða neitt?
Það var svo sem ekki hætt við því! Þá er bezt
fyrir okkur að komast heim. En vel á minst
þarna í húsinu yfir frá á stúlkan heima.”
Þeir lögðu strax af stað og þessvegna
náði Cicelia þeii?i ekki. Það var alt annað en
þægilegt ferðalag, en þrátt fyrir það hugsaði
Heath á meðan þeir óku. Honum datt í hug
þegar hann sá húsið fyrst, að ganga upp að
dyrunum og senda inn nafnið sitt, en nú þótti
íhonum vænt um að hann hafði ekki verið svo
ógætinn. Það mundi vera betra fyrir hann að
skrifa henni bréf og segja henni hvar hann
ætti heima, og spyrja hana að því hvort hann
mætti heimsækja hana. Já, þann ákvað að
ihafa þetta svona. Það var miklu réttara. Það
gat verið, að þessi stúlka væri eigi stúlkan,
sem hann hafði hjálpað í London, þótt lýsing-
in kæmi heim. Hvort sem það var nú vegna
hins raunalega missi buxnatölunnar eða vegna
þess geðslags, sem ásækir það fólk, sem stund-
ar sömu atvinnu og hartsgill. Þá var hann
daufur þegar heim kom og þeir höfðu sezt að
snæðingi, svo var og Heath. Til þess að f jörga
| þá upp bað hann vin sinn að segja sér söguna
I af leðurblökunni. “Það er auðvitað vitleysa,
I en mig langar til að heyra öll atriði sögunnar.
Hartsgill tróð tóbaki í pípuna sína með
mesta þunglyndis svip. Á meðan á því stóð
rifjaði Heath upp fyrir sér það sem hann hafði
séð af höllinni þá um morguninn. Húsið stóð
, niðri í dal og var inngirt af skuggalegum tpkm
I á alla vegu. Vel gat húsið verið heimkynni
i skuggalegra minninga eftir útlitinu að dæma.
| Honum hafði virst það einmanalegt og óheim-
| legt í sólskininu. Hvemig mundi það Iþá virð-
j ast f myrkrinu? Það var hörmulegt að bugsa
til þess, að nokkur viðkvæm og vel uppalin
stúlka skyldi eiga þar heima. “Eg hefi sagt þér
söguskollann einu sinni,” sagði Hartsgill.
“Hvað gengur að Iþér? Þú ert eins og
dutlungafull söngkona. Látum okkur heyra
söguna!”
Þar sem Jerry sá enga leið til að sleppa,
sagði hann söguna á ný eins og gestgjafinn í
þorpinu hafði sagt hana.
“Þú hefir aldrei hitt þennan fugl?” spurði
Heath. Hrollur fór um Hartsgill er hann
svaraði spumingunni neitandi.
Heath hló. “Þú trúir þessu þó áreiðanlega
ekki? spurði hann.
Vinur hans svaraði engu.
“Svaraðu mér!” hrópaði Heath. “Trúirþú,
eða trúir þú ekki þessari bábilju? Leðurblöku
draugur! Hamingjan góða, hefir nokkur mað-
ur heyrt aðra eins fjarstæðu?”
En Hartsgill brosti ekki. Hann sýndi
heldur enga gremju. “Allir hér í kring trúa
þessu,” svaraði hann alvarlega, “og eg hefi vit-
að til þess jafnvel ihér á Englandi að ýmislegt
beri við, sem vísindamenn og aðrir slíkir fuglar
fá ekki útskýrt. Og ef þú hefir ekkert á móti
því, þá ætla eg ekkert um þetta að segja til eða
frá. Eg ætla að láta þetta liggja milli hluta.”
“Jæja,” svaraði Heath. “En segðu mér
eitt. Hvenær birtist þessi vofa síðast, sem pú
veist til?”
Svarið gerði hann isvo fiorviða, að hann
gleymdi að láta nokkura efa í Ijósi.
“Eitthvað fyrir 10 nóttum síðan. Þetta
sást þá greinilega og á sveimi yfir höllinni.
“Hver sá það?”
“Vinnumaður, sem Tómas heitir, sem var
á ferð yfir heiðina. Hann varð svo hræddur
að læknarair í þorpinu héjdu að Ihann yfði
brjálaður.”
“Vesalings greyið,” sagði Heath og mælti
nú í öðrum tón. “En slíkum einfeldning gat.
nú hæglega missýnst.”
Hartsgill hristi höfuðið.
“Nei,” svaraði hann ákveðinn. “Það er
engin hætta á því að sveitamaður þessi, þó ein-
feldningur sé, fari með rangt mál í þessum
efnum; hann hefir eigi nógu þroskað ímynd-
unarafl til annars, en að lýsa því, se,m hann sér
og |það ættir Iþú að vita.”
Og hvað segist þessi Tómás Ihafa séð?”
“Risvaxna leðurblöku.”
Alvaran sem fylgdi svarinu var svo mikil
að hún ein mundi nægileg að hafa áhrif á á-
heyrandann.
Hann spurði fleiri spurainga, en einhvem-
veginn leiddi Hartsgill hjá sér að svara þeim og
neyddist hann því að láta talið falla niður.
Að kveldverði loknum þennan dag sagði
Hartsgill við vin sinn: “Eg er viss um að þú
hefir veitt því eftirtekt að eg hefi verið stirð-
lyndur í dag. Eg er ætíð iþannig þegar eg hefi
fengið efni í kvæði. Eg velti því í ihuganum
og brýt heilann um það allan daginn og er þá
stirður í viðmóti, ekki í húsum hæfur. Mér
þykir þetta leiðinlegt gamli félagi, en--”
Heath hnypti i hann og sagði:
“Haltu áfram með hetjuljóðið lagsmaður
og fást þú ekki um mig. Og á meðan eg dvel
hér, þá láttu mig ekki tefja fyrir þér eða fæla
andann í burtu. Eftir því sem eg hefi heyrt
er hann háll og afsleppur og verður að
grípa hann þegar hann gefst. Hvar skrifar þú
ljóð þín?”
“Hérna við borðið. En eg verð að segja
það, Heath, að þetta er vel gert af þér að taka
þessu svona.”
“Nei, hreint ekki. Halt þú áfram, eg fer
í rúmið.”
“Þú ert viss um að þér er sama?”
“Auðvitað er mér sama. Ef þú ert enn að
skrifa í fyrramálið þá skal eg hita teið og ef
þú þarft fleiri vot handklæði þá láttu mig vita,”
Er hann fór upp stigann, heyrði hann að
skáldið settist við borðið, því næst heyrðist
penni skrjáfa yfir pappír. . . Jerry var tekinn
til starfa.
Heath beið þangað til hálf tólf. Hartsgill
var ekki ennþá kominn upp. Hann var auðsæi-
lega að keppast við kvæðið. Hann ætlaði ejrki
að trufla hann. . .