Heimskringla - 20.01.1937, Síða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. JANÚAR 1937
v.mmmmÆmmmmmmmmm\
Leðurblakan
Skáldsaga þýdd úr ensku
^mmswwMmwwwwíwwM^ft
Fáum augnablikum síðar var hann við
drynar. Hann furðaði sig ekki á því, þótt hon-
um þætti þ^ð leiðinlegt, að dyrnar voru læstar.
Hvað átti hann að gera nú? Stela bílnum og
færa Heath fréttirnar? “Flónshausinn!” taut-
aði hann við sjálfan sig. “Eitthvað er að ger-
ast þama inni. Hafðu þig úr sporunum og
fyndu hvað það er.
Það var niðdimt. Hann hafði haft vit á
að hafa með.sér vasaljósið, sem Ian Heath hafði
skilið eftir. Við ljós þess gat hann séð að allir
gluggarnir voru lokaðir með hlerum og þeir
voru málaðir grænir. Hann gæti reynt að brjót-
ast inn í þetta vígi. En það hlutu að vera bak-
dyr. Hann fór í kring um bygginguna til hægri
handar og sá dyr. Hann opnaði þær og kom inn
í stóran og vanræktan garð. Til hægri var hús-
ið dimt og skuggalegt en hina var hár garður.
Þar sem Jerry var hræddur við að nota
vasaljósið, fálmaði hann sig áfram í myrkrinu,
sem var mjög dimt. Mörg smáóhöpp komu fyr-
ir hann, en versta slysið vildi til þegar hann
stakst á höfuðið inn í runn, sem var alþakin
þyrnum. Jerry neitaði sér aldrei um að svala
sér á blótsyrðum við slík tækifæri og líklegast
hefði hann ekki brugðið af venju sinni í þetta
sinn, nema fyrir dálítið atvik, sem kom fyrir
Eitthvað tólf fet þaðan, sem Jerry hvíldist í
runnanum opnuðust dyr og hann sá móta fyrir
manni í ljósglætunni, sem skein út um hurðar-
gáttina.
Hann gleymdi óþægindunum og ákvað að
nota þessa leið inn í húsið.
Hann skreið þangað á höndum og fótum og
forðaðist ljósgeislann út gættinni. Hann sá að
ljósið kom frá lukt sem hékk í einum bitanum.
Maðurinn hafði skilið dyrnar eftir opnar, svo að
hér var opin leið inn í húsið. Með því að skríða
áfram, komst hann inn. Framundan honum
voru steingöng. Það er eins líklegt að hefði
ekki ljósið verið mundi Jerry ekki hafa farið
inn. Húsið var ekki aðlaðandi fyrir óboðinn
gest, með þennan eyðisvip og alla glugghlerana
lokaða. Honum fanst hann heldur vildi læðast
um nótt gegn um Heiðarhöllina með öllum
draugunum, og hann óskaði ennþá einu sinni,
að Ian Heath væri kominn. Hann lokaði dyrun-
um og gekk inn í göngin.
Hann hélt áfram og læddist eins létt og
mögulegt var og nú notaði hann ljósið. Hann
kom að þrepum úr steini, sem lágu upp á við og
þegar hann kom efst í þau heyrði hann daufan
óm af mannamáli.
Til vinstri handar var stór hurð. Það voru
auðsæilega framdyrnar, sem Voyce og félagi
hans höfðu notað. Hann brá ljósinu á þær til að
sjá hversu þeim væri læst. Það voru hleypijárn
efst og neðst á þeim, en þau voru ekki notuð,
fyrir dyrunum var nýmóðins skrá. Um þær var
hægt að komast út ef á lægi ,en það varð að bíða
seinni tíma að komast í burtu. Hann varð að
rannsaka leyndardóma þessa húss. Hann var
nú á neðstu hæðinni; til hægri var hurð og hann
reyndi hana því að þaðan heyrði hann óminn.
Hurðin opnaðist. Hann fékk hjartslátt, er hann
gekk inn í herbergið. Þar var myrkur inni.
Hann sá aðeins móta fyrir húsgögnunum til og
frá um gólfið. Hinu megin var hurð því að hann
sá Ijósrönd undir henni.
Hann beygði sig niður, hurðin hafði opnast.
Maður horfði út um dyrnar fram í myrkrið.
Jerry sá að það var Voyce. Hann var hræddur
um að maðurinn mundi heyra andardrátt hans.
Hann kraup bak við kringlótt borð og fór mjög
illa um hann.
Hafði Voyce heyrt nokkuð ? Ef hann kæm'
fram að hurðinni varð hann að fara fram hjá
honum. Hann hélt niðri í sér andanum og beið.
Eftir eins og eina mínútu fór Voyce aftur
inn í herbergið. Hann lokaði ekki hurðinni, en
lét hana opna í hálfa gátt. Er Hartsgill var
kominn yfir gólfið gat hann séð inn í herbergið
er var dauflega lýst og sýndist eftir alla van-
hirðuna sem úti fyrir var líkt og gróðureyja af
menningu og skrauti. Það voru þrjár mann-
eskjur þarria inni. Fráhrindandi og feitur kven-
maður, með glerauga fyrir vinstra auganu,
Voyce og maður, sem hafði blóðrautt ör á hægri
vanganum.
Konan spurði á þýzku: “Hvað um þennan
mann hann Murdoch?”
“Vér munum sinna honum annað kvöld,”
svaraði Voyce. Konan leit til dyranna og hún
hefði heyrt eitthvað.
“Hver skyldi þessar dyr eftir opnar?”
spurði hún reiðilega: “Þér flónið yðar?” bætti
hún við með fyrirlitningu.
Maðurinn, sem hann þekti fyrir Philip
Voyce stóð upp, svaraði með þjósti, gekk snúð-
uglega til dyranna og skelti hurðinni aftur.
Eftir það gat hann ekki heyrt orð, hversu
sem hann lagði við hlustirnar.
Hann beið aðrar fimm mínútur og ákvað
svo að fara. Hann hafði heyrt nóg.
Hann lánaði bílinn þeirra úti fyrir, rétt að
gamni sínu, en skildi hann eftir í útjaðri bæjar-
ins, og lagði af stað gangandi út á heiðina.
“Og ef þú heldur að þetta hafi enga merk-
ingu, þá skaltu bara kveða upp með það.” sagði
Jerry að endingu. Hann var orðinn ólundarfull-
ur vegna kæruleysis svipsins á Ian Heath.
Ian Heath klappaði á öxlina á sögumanni
og sagði:
“Þvert á móti, gamli kunningi. Eg held að
þetta hafi heilmikla merkingu. Þú hefir gert
ómetanlegt gagn í nótt, Jerry. Þú lagðir í hættu
alt sem þú áttir ástfólgnast og komst að hinu
illa bæli.. .
“Heyrðu,” sagði hinn, “loppan á þér er öll
skítug — geturðu ekki þvegið hana?”
“Seinna,” svaraði hinn, “hvernig býstu við,
að eg sé garðyrkjumaður án þess að bera
minjar þess? — Eftir lýsingu þinni þá
er þessi ástúðlega frú, Gusta Straube, gam-
all aldavinur minn — vinur á Pickwickskra vísu.
Það er ónauðsynlegt að gera sér það í hugar-
lund hversvegna hún er hér. Alt snýst um
þennan mann, hann Murdoch.”
“Þú segist hafa hitt þessa konu áður?
spurði Jerry.
“Oft og mörgum sinnum. Framferði og at-
hafnir Gústu Straube, mundu vera fyrirtaks
efni í skáldsögu, þótt sú saga væri æði reyfara-
kend og ótrúleg. Þetta þýzka kjötstykki er eigi
aðeins háskalegasti spæjari nútímans, heldur
er hún gersneidd allri siðferðistilfinningu.”
Hartsgill dæsti.
“Eg hélt að margar spæjarasagnanna væru
undir lok liðnir.”
“Hm. ]Víenn kunna yfirleitt að hafa þá
skoðun, en eg skal segja þér, Jerry, að það eru
miklu fleiri njósnarar nú að starfi, en fyrir ó-
friðinn. Þeir eru um alt þetta land. Við þekkj-
um þá flesta og þeir fá ekki að komast í burtu
með neitt, sem nokkurs er virði. En þeir eru al-
staðar og hlusta vel. Hernaðar leyndarmál eru
í góðu verði. En þeir hafa hlotið að hafa álit
á uppfyndingu Warren Murdochs. fyrst þeir
sendu Gustu Straube hingað.”
“Það sem eg furða mig mest á,” sagði
Jerry, “er hvernig í skollanum fréttir fara að
berast út um svona hluti. Þarna er maður að
vinna á laun að hlut á afskektasta stað lands-
ins, og samt berst það út. Hvernig?”
Heath brosti.
“Það skal eg segja þér, Jerry, að ef eg færi
út í að lýsa því, þá yrði eg að fræða þig um
njósnaraaðferðir nútímans, og það tæki of
langan tíma. Það nægir að segja þér að ti!
höfuðs hverjum frægum vísindamanni er sett-
ur njósnari, ef hann skyldi finna upp eitthvað,
sem komið gæti þjóð hans að gagni í ófriði, gef-
ur njósnarinn sínu ríki vitneskju um það. En
þetta eru auka atriði; það sem eg vil að þú
endurtakir af sögu þinni eru orð Voyce er hanr.
sagði við Gustu Straube.”
“Hann sagði, og eg mun aldrei gleyma rödd
hans, að hún mætti búast við hröðum fram-
kvæmdum nú. Hann mundi sinna Murdoch
næsta kvöld.”
“Það er í kvöld.”
”Já, og það getur vel verið að þau hafi ráð-
gert margt meira, en eg gat ekki heyrt það
eftir að dyrunum var lokað. Ef til vill óttuðust
þau að einhver heyrði til þeirra. Sjáðu nú til,
lan, þú skalt ekki ætla að eg vilji verða settur
hjá lengur, að taka þátt í þessu. Ef þessi svín
gera árás hópum saman þarft þú hjálpar við.
Svo er stúlkan — ungfrú Garrett — það þarf
að gæta hennar — og — og —”
“Komdu því út úr þér drengur minn.”
“Það getur vel verið að þú hlægir að mér,
en einhvernveginn finst mér að Voyce hafi alt
af brosað í kampinn síðan þú komst hingað.
Það er grunur minn, að hann hafi ekki einungis
þekt þig, sem Ronald Gavin, kolakaupmanninn,
heldur einnig í gerfi George Amos, garðyrkju-
manns.”
“Bn samt hlóst þú að mér þegar eg hélt
hinu sama fram. En það gerir ekkert til, Jerry.
Nokkrar fleiri skarplegar athugasemdir áður
en við lokum undir nóttina?”
“Ef þú vilt vita það þá held eg að þessi
þrenning sé að sjóða eitthvað saman handa þér
persónulega, og það skemmist víst ekki við
geymsluna.”
“Þar hefir þú ef til vill rétt fyrir þér.
Gústa vildi gjarnan jafna gamla reikninga við
mig, eins vildi eg. En að þau geri árás, þá hefi
eg fremur skýran dreng til taks á morgun.
Hann var viðstaddur hið ástúðlega stefnumót,
er þau áttu, Gústa og Kroom í gærkveldi. Fari
það í logandi! Eg vissi að eg hefði hitt þann
pilt áður. Það var í Constantiopel, fyrir fáein-
um mánuðum síðan. Hann vann þá fyrir Gústu,
hina fögru eins og hann gerir nú. Það var
skrítið að eg skyldi ekki muna eftir honum í
Lundúnum.”
“Þú manst þá eftir honum nú, svo þú skalt
ekki fást um það,” svaraði Hartsgill. “En þeg-
ar þú hefir fengið þessa aðvörun, hvað ætlarðu
þá að gera ?”
“Því er fljótt svarað. Við læðumst yfir að
“Höllinni” og verðum þar í nótt. Þú situr á
tröppunum að vinnustofunni, en eg leita að
náunganum með hálfa andlitið. Mig langar til
að finna hann.”
“Eg vildi heldur sjá hann en vængjaða
piltinn,” svaraði hinn.
Heath greip um handlegg hans.
“Hefirðu séð leðurblökuna?”
“Já, það veit sá sem alt veit! Eg sá hana
á miðri leið til kofa Voyce núna í nótt.”
Heath svaraði engu. Hann var niðursokk-
inn í hugsanir sínar.
ópið
Þegar Cicelia ætlaði að fara að hátta þetta
sama kveld varð hún vör við að steini var kastað
á gluggan hennar.“Hún hlýddi þessu merki, sem
þau höfðu komið sér saman um og læddist niður
að framhurðinni.
úti stóð maður mjög ræfilslega til fara.
“Miss Garrett,” sagði Ian Heath, “vinur
minn, Hartsgill og eg óskum eftir að vera inni í
húsinú hérna í nótt. Nei, nei, við ætlum ekki að
sofa —- Jerry hefir játað það fyrir mér að
hann sé hræddur að fara heim. Hann er hræði-
lega ístöðulaus. Hefir alt af verið það frá
barnæsku . Er yður ekki sama?
Hún horfði á hann og mælti:
“Segið mér hreinskilnislega, Mr. Heath —
er nokkur sérstök ástæða fyrir því að þér kom-
ið?”
“Nei, hreint ekki,” laug hann tafarlaust.
“Ástæðan er þessi, eg get ekki hugsað til þess,
að þér séuð alein í húsinu með frænda yðar til
að gæta yðar.”
“Þér gleymið Niel. Honum hefir farið
fjarska mikið fram upp á síðkastið. Eg treysti
honum næstum því nú orðið.”
“Já,” svaraði Heath hægt, “eg held að yður
sé óhætt að treysta Niel nú.”
Hún var auðsæilega forviða.
“Þér hafið þá uppgötvað eitthvað um
hann?”
“Sú þekking kom nú sjálfkrafa, og það
gefur mér leyfi til að ætla, að Níel sé ekki eins
tortryggilegur og við fyrst héldum.”
“Þér viljið þá ekki segja mér neitt meira,
en þetta?”
“Þess gerist engin þörf nú. Síðar meir
. mun eg gefa yður fulla skýringu. Eg vil nú að
þér gangið til hvíldar og láta mig og Hartsgill
um að sjá um húsið.”
“Þér búist þá við að eitthvað komi fyrir í
nótt?”
“Eg ætla mér að sjá um að það verði ekki.”
Hún varð að láta sér það nægja. Heath sá
eftir að segja svona mikið, en það var ekki til
neins að ljúga. Hann vissi líka að stúlkan ósk-
aði eftir að heyra sannleikann. Hún hafði hjart-
að á réttum stað. Hann var búinn að ákveða,
að þegar öll þessi vandræði væru greidd og allir
þessir glæpir leiddir í ljós, þá átti hann að biðja
hana um áheyrn eins og í tvær mínútur. Og
það sem hann ætlaði að segja á þeim tíma yrðu
þýðingarmestu orðin, sem hann hefði sagt á
æfinni. Hvernig hún tæki þeim vissi hann ekki.
Mundi hún segja, að það væri ómögulegt? —
eða mundi hún—? En hvað sem svarið yrði
vissi hann þetta, að aldrei hafði hann hitt henn-
ar líka.
“Góða nótt, Mr. Heath og þakka yður fyrir
alt sem þér gerið fyrir mig. Hendi hennar
hvíldi í hendi hans svolitla stund og hann óskaði
að það væri eilífð.
Hartsgill hóstaði ,þegar Cicelia var horfin
upp stigann.
“Ef þú þyrftir einhverntíma svaramann,”
— tautaði og tautaði svo eitthvað, sem ekki
heyrðist, er hann sá framan í Heath.
Það var þremur stundum síðar.
Heath fann svefnherbergisdyrnar sem
hann sat upp við opnast. Hann stökk á fætur
og sá Waren Murdoch standa þar á náttklæðun-
um.
Hvert eruð þér að fara, herra? spurði
Heath.
Hann sá á næsta augnabliki að hann var að
tala við mann í einhverskonar leiðslu, Murdoch
hafði slíkt útlit. Vilji uppfyndingamannsins
var háður einhverjum öðrum vilja, fyrir ein-
hvern fjandakraft, sem engin þekti var hann að
hlýða boði annars, sem var honum sterkari.
Heath skildi að hann var undir einhverskonar
dáleiðslu áhrifum. En hvers ? Og hvernig hafði
það verið gert?
Svarið kom hægt og hvert orð á strjálingi.
“Eg—er—að—fara—út—í—garðinn—”
Heath vissi að hann mundi aldrei gleyma
þessu. Að sjá þennan litla gráföla mann, svift-
an heilbrigðis skynsemi, neyddan til þess að
fara út í eiðilegan garðinn úti, þar sem dauðinn
kannske biði hans. Það fór hrollur um Heath.
“Því eruð þér að fara út í garðinn, herra
minn?” spurði hann og horfði beint í augun á
Murdoch. Það var eina tækifærið að þekkja
sannleikann í þessu máli, að reyna að sigra
þann viljakraft, sem nú stjórnaði viti þessa ó-
gæfusama manns, með ennþá sterkari vilja.
“Svarið mér!” mælti hann hörkulega.
Hinn haldni maður starði á hann sljóurn
augunum.
“Eg ætla að leggjast niður á blettirin, þar
sem aumingja vinur minn, hann Sapford var
myrtur, svaraði hann. Eg hefi stefnumót við
Sapford. . . Eg verð að fara.”
“En þér getið ekki séð Sapford. Hann er
dauður. Þér verðið að fara í rúmið.” Heath
tókst þrátt fyrir ákafa mótspyrnu að koma hon-
um inn í herbergið. Murdoch reyndi af öllum
mætti að komast í burtu.
“Eg—hlýt—að—sjá—Sapford,” endurtók
hann.
Stimpingarnar þótt harðar væru hlutu að
hafa einn endir, Heath kom gamla manninum
inn í svefnherbergið og í því heyrðist fótatak í
göngunum.
“Hvað gengur á Mr. Heath?” spurði Cicelia
Garrett.
Hann setti á sig valdmanns svip.
“Sagði eg yður ekki að fara í rúmið?”
“Jú, eg reyndi að sofna, en gat það ekki.
Mér fanst að eitthvað hlyti að koma fyrir. Var
það frændi minn ,sem þér voruð að stimpast
við?”
“Já, hann er ekki með sjálfum sér.”
“Ekki með sjálfum sér?” Augu hennar
voru galopin af undrun.
“Hann er haldinn einhverri truflun. Hann
sagði mér að hann hefði stefnumót við Sapford
vin sinn úti fyrir. Eg reyndi að þrátta við
hann, en það var ekki til neins. Hann er í
einhverskonar dáleiðslu og þessvegna ekki sjálf-
ráði.”
“En hver gat hafa komið honum í þetta
ástand? Enginn kom hér í kvöld.”
“Philip Voyce kom hér seinnipartinn. —
Hann talaði lengi við frænda þinn. Þangað
verðum við að leita eftir ástæðunni. Þeir voru
einir saman — hver veit hvað þá skeði! Eg
mundi ætla að frændi yðar væri mjög vel fallinn
til dáleiðslu. Eg hefi séð það gert í austurlönd-
um og Voyce virðist vel hæfur til slíkra iðkana.
Er hann talaði við frænda yðar í dag efa eg ekki
að hann varpaði snöru fyrir vilja frænda þíns á
þennan hátt, og kom því inn í undirvitund hans,
að hlýða hverju boði sem Voyce legði fyrir
hann.”
Jafnvel þótt Voyce væri ekki nærstaddur i
kvöld?”*
“Það gerði ekkert til, fjarlægð gerir engan
mun í þessu efni séu hin sálarlegu áhrif nægi-
lega sterk. Eg man eftir, að það kom fyrir í
Búdapest að maður var látinn fremja morð
undir svona áhrifum”.
“Það er draugalegt,” tautaði stúlkan.
Heath var ófús að segja henni álit sitt um
þetta og klappaði á öxl hennar og sagði í hug-
hreystandi skyni: “Yður er óhætt að trúa mér
til þess að frændi yðar fer ekki út úr herbergi
sínu — þá getur hann ekki verið í neinni hættu.”
Inni í herberginu heyrðist hávaði mikill og
Cicelia varð náföl af skelfingu.
“Glugginn,” hrópaði hún, “opnið dyrnar!”
Heath bölvaði í hljóði heimsku sinni og
þaut inn í herbergið. Það var dimt inni, en við
glætuna úr glugganum hinum megin í herberg-
inu, gátu þau séð mann. Brothljóð heyrðist.
Heath flýtti sér meira en nokkru sinni fyr
og þó virtist eins og hann ætlaði að verða of
seinn. Hann stökk í ofboði og náði rétt aðeins
í fætur Murdochs er hann steypti sér beint á
höfuðið út um gluggann. •
Það urðu heil miklar ryskingar; Murdoch
braust um með ofurefli óðs manns, en loksins
sefaðist hann. Andardráttur hans varð rólegri
og hann féll í fang Cicelíu sofandi eins og þreytt
barn.
“Þar skall hurð nærri hælum,” mælti
Heath. Hann hafði varla slept orðinu þegar hin
djúpa þögn næturinnar var rofin af neyðar ópi.
Heath stökk upp.
“Þetta kom utan úr garðinum; eg Verð að
fara og sjá hvað um er að vera. Bíddu hérna,”
mælti hann skipandi.
Er hann þaut niður stigann, vissi hann að
það var of seint. Hljóðið hafði komið frá deyj-
andi manni í höndum morðingjans.
Annað morð
Heath þaut ofan stigann. Þetta ofboðs-
lega neyðar óp nísti sál hans. Hann hrylti við
því, sem hann mundi finna og hugur hans fylt-
ist grimdaræði að ná í morðingjann og drepa
hann í greipum sér.
Ef hann aðeins gæti orðið nógu fljótur.
Fjandans myrkur var þetta. Hvemig gat fólk
búið í húsi, sem ekki hafði rafmagns ljós?
Hann fálmaði við framdyrahurðina. Loks
lét lokan eftir, svo var lykillinn og augnablikin
liðu . Er hann þaut út í myrkrið braut hann
heilann um þetta: Hvað gekk Voyce til, ef þetta
var hann að langa til að drepa Warren Mur-
doch ? Það hlaut að vera miklu betra fyrir til-
gang hans, að uppfyndinga maðurinn lifði, en
dæi.
Hann hafði varla gengið tólf skref þegar
hendi smeygði sér inn í hendi hans.
“Farið þér ekki! Eg þoli ekki meira af
þessu. . . Ef þeir dræpu yður.”