Heimskringla - 27.01.1937, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 27. JANÚAR 1937
lÉjctmsltrmgla
(Stofnut ltit)
Ktmur út t hnerjum miOvikudeoi.
Elgendur:
THK VTKING PRKSS LTD.
153 Of 115 Sargent Avenue, Winnipat
Talsimia tt 517
TarS blaOslna er $3.00 irKanjrurlrm borflat
fyrlrfram. Allar borganir sendlflt:
the viking press ltd.
ÖU TlOakifta bréí blaBinu aSlútandl leodM:
Manager THM VIKINQ PRSSS LTD.
153 Sargent Ave., Winnigtg
Ritstjóri BTKFAN KINARSSON
Utanáskrift til rttetjórane:
ÆDITOR HKIMSKRINOLA
151 Sargent Ave., Winntpag
"EtömakrlnclA” U publUbad
and printed by
THM VIKlt/O PRMSM LTD.
113-155 Sargent Avenue, Winntpeg Moa
Telepbone: M 137
WINNIPEG, 27. JANÚAR 1937
ÞJÓÐRÆKNISÞING
Til ársþings Þjóðræknisfélagsins er boð-
að á öðrum stað í þessu blaði. Eins og
venja hefir verið, fer það fram síðustu vik-
una af febrúar. Um það hvað þangað
verður að sækja, fara menn nærri bæði af
reynslu margra undanfarinna ára og því,
sem á ný er lofað um það í þingboðinu. Það
hefir ekkert þing verið háð, sem þeim, er
þar hafa verið hefir ekki komið saman
um, að ylað hafi og vermt beztu blómin
sem gróa í brjóstum íslendinga. Og í því
má segja í fám orðum verkefni ársþingsins
fólgið og starf Þjóðræknisfélagsins.
Ársþingið er talsvert mikilsverður þátt-
ur í starfi Þjóðræknisfélagsins. Það er að
minsta kosti þar, sem íslendingum víðs-
vegar að gefst tækifæri að bera ráð sín
saman um hvernig þjóðræknisstarfseminni
skuli hagað svo að sem mestan árangur
beri og æfast um leið, eða venjast á, að
vinna saman eins og þeir, sem eignast hafa
sameiginlegt mál að vinna fyrir og þar sem
hver og einn nýtur styrks margra annara
að. Sannast sagt er það íslendingum ekki
óþörf lexía, því svo vel sem er um
margt í fari þeirra, og þótt þeir séu í
eðli sínu bæði velviljaðir og skynsamir,
láta þeim ekki samþyktir sem bezt. —
Þeir hafa sjaldan viljað allir eitt. — En
þetta hefir ef til vill glegst komið fram
hér vestra í afstöðu þeirra til þjóð-
ræknismálsins og um leið afkáralegast,
vegna þess, að skoðanamunurinn í því máli
getur trauðla í öðru legið en starfsaðferð-
um; það er ekki hægt að hugsa sér neinn
íslending í insta eðli sínu á móti viðhaldi
íslenzkrar tungu hversu mikill uppskapn-
ingur sem væri að öðru l'eyti eða hið ytra.
Það getur vel verið, að tilraunirnar að
halda hér við íslenzku til langframa, verði
til einskis. En árangurinn af starfi Þjóð-
ræknisfélagsins er samt, hvað sem hver
segir, óræku/ vottur um að miklu er hægt
til leiðar að koma, með almennum og ein-
huga samtökum. Hrundruð barna af ann-
ari og þriðju kynslóð fsl. hér, hafa lært ís-
lenzku fyrir aðgerðir og áhrif Þjóðræknis-
félagsins. Og sá árangur væri miklu meiri
en hann er, ef hægt væri að vekja íslend-
inga alment til samvinnu við Þjóðræknis-
félagið. Tilvera vor sem íslendinga fer
beinlínis eftir þeirri samvinnu. Ef íslend-
ingar hefðu ekkert félagslíf átt hér, hvorki
kirkjur né blöð, góðtemplarastúkur eða
önnur félög, væri hér ekki um neina ís-
lenzku nú að ræða. Það er íslenzka félags-
lífinu að þakka, að þeir halda nokkurn
veginn enn málinu og að því leyti til sinn
hóp, en eru ekki allir tvístraðir, horfnir,
týndir. Með almennum samtökum, sem
Þjóðræknisfélaginu, stöndum við enn al-
veg eins að vígi og áður með að halda hóp-
inn, ef okkur lærist að skilja mátt samtak-
anna og verða allir eitt.
Því er stundum hreyft hér, að eina ráð-
ið til að fræða yngri íslendinga um ísland,
sé að grípa til enskunnar og reyna þannig
að halda hópinn, halda við félagsskap milli
fslendinga í framtíð á ensku máli. Svo
girnilegt sem mörgum kann að þykja
þetta, teljum vér það alls ekki nægilegt. —
Um leið og tungan glatast, er allur mögu-
leiki horfinn til þess að fylgjast með í ís-
lenzkum bókmentum. Og um leið er alt
íslenzkt orðið fslendingum hér framandi.
Það er tungan, sem hér verður að halda
við. Það er hún sem er lykill að því sem
íslenzkt er. Gleymist hún gleymist brátt
alt annað. Þeir sem halda þessu fram,
gera það auðvitað af sannfæringu og eftir
beztu vitund. En það nær ekki fyrir því
tilganginum, sem átt er við með viðhaldi
þjóðernis vors hér vestra. Hugmyndin
um “að kenna íslenzku á ensku”, er hörð
undir tönnina, þó ekki vanti að nógu borg-
inmannlega sé um hana talað, og verður
svipuð fræðsla í íslenzku og um ísland í
reyndinni, og það sem við erum frædd hér
um Kína og Kínverja á ensku. Við yrðum
með þeirri aðferð til viðhalds þjóðerninu
um það jafngóðir íslendingar og við erum
Kínverjar.
En hvað sem öðu líður, vill Heimskringla
hvetja þá sem þess eiga kost, að sækja árs-
þing Þjóðræknisfélagsins og kynnast þar
starfi þess og stefnu. — Málefnið er
meira en. þess virði, að fslendingar skipi
sér í fylkingu um það og veiti því allan
þann stuðning, sem föng eru á. Með því
einu móti, að málefninu sé sint, er von um
góðan árangur, og því meiri, sem þeim
fjölgar, er það gera.
HVEITI
Ekkert orð í málinu er eins oft á vörum
manna, að minsta kosti í þessum lands-
hluta, Vestur-Canada, og orðið hveiti. Það
stendur á sama hverju vakið er máls á;
hvort sem það er um veðrið, félagsmál, af-
komu manna í heild, eða eitthvað annað,
lýkur samtalinu iðulegast með því, að
minnast á hveitið. “Verði góð hveitiupp-
skera í ár, er öllu borgið”, segir ekki ein-
ungis bóndinn, kornsalinn og iðnaðar-höld-
urinn, heldur einnig búðarlokan, banka-
sendillinn og meira að segja þeir, sem aldir
eru upp á götum borganna, í alveg eins mik
illi einlægni, og enda þótt þeir þekki ekki
hveiti frá hrossapunti.
En þetta er þrátt fyrir alt ekkert óeðli-
legt. Hveitiræktin er eða hefir til skamms
tíma verið ein stærsta framleiðslugrein
Canada. Hún hefir reynst arðsöm mörg-
um bóndanum þrátt fyrir þó honum hafi
stundum fundist hann vera að fæða bæjar-
búa á því fyrir ekkert. Og þeir sem sölu
hveitis hafa annast, hafa stundum borið
eitthvað úr býtum. Dæmum vér það af
því hvað ötulir þeir eru að ná í viðskiftin
og telja bændum trú um, að þeir kunni
ekkert að þeim; þeir séu ofþreyttir á rölt-
inu á eftir plógnum til þess að geta lært
eða skilið nokkuð í þeim vísindum eða
æðri lögmálum, sem hveitisalan er háð.
En þrátt fyrir þá miklu gjöf forsjónar-
innar, sem hveitiræktin er íbúum þessa
lands og þótt hún veiti ekki einungis fleir-
um beinlínis atvinnu og lífsuppeldi en nokk
ur önnur framleiðslugrein landsins, og sé
jafnvel blessun þeim, sem hveitibrauð éta
á kostnað bóndans, er nú svo komið, að
hveitiræktin er eitt mesta vandræðamál
þjóðarinnar. Og vandræðin liggja ekki í
því, eftir því sem sagt er, að ekki sé
hægt að framleiða nægilega mikið hveiti,
heldur hinu, að menn kunna ekki að fram-
leiða nógu lítið! Það er auðvitað segin
saga, að á nokkrum árum safnast oft fyr-
ir óseldar birgðir og það er nú verið að
benda bændum á að vinna minna en sofa
meira. Á hitt er ekki minst, að á öðrum
tímum árar ver og allar birgðirnar eru þá
uppétnar eins og feitu kýrnar forðum. —
Nú í ár er vafasamt, að hveitibirgðir
heimsins séu svo miklar, að trygt megi
kalla, ef illa skildi ára einu sinni eða
tvisvar á næstu komandi fimm árum. —
Hveitibirgðirnar eru ekki meiri en þetta
í heiminum. Samt er verið að gera
mönnum ókleift að stunda þennan atvinnu-
veg, að færa sér framleiðslu-möguleikana
sem fyrir hendi liggja í nyt, og eyðileggja
þá, sem atvinnu sína eiga undir því
komna, einungis vegna þess ,að látið er
heita svo, sem of mikið sé framleitt. Það
þótti engin hætta á ferðum heima á íslandi,
þó bóndi fyrnti dálítið af heyjum sínum.
Hvaða hættu gæti af því leitt, að fyrna
ofurlítið af hveiti og vera þess óyggjandi á
hverju sem gengi, að engin maður í heim-
inum þyrfti að fara brauðs á mis? Ef
enginn sæti nú á þessum síðustu og verstu
tímum að hálfum hleif og höllu keri, væri
ekki lúka af hveiti til í öllum heiminum.
Birgðirnar af hveiti nú í heiminum,
stafa að miklu leyti af því sama og birgð-
ir af fatnaði og öðrum vörum, kaup-
getuleysi almennings. Það væri líklegast
ekkert of í lagt, að gera ráð fyrir, að 75%
af íbúum hvaða þjóðar sem væri, þyrfti
nýjan alklæðnað með og mundi kaupa
hann, ef féð væri við hendina til þess. Það
mundi ekki þurfa að kvarta undan birgð-
unum fyrst um sinn, ef svo væri. En
verkamaðurinn fær ekki nóg fyrir vinnu
sína til þess að kaupa Sér föt eftir þörfum
fötin sem hann hefir sjálfur búið til, og
bóndinn ekki heldur nóg fyrir hveiti sitt
til þess að geta veitt sér það sem hann
þarf til heimilisins.
Með þetta sem hér hefir verið minst á í
huga, verður fróðlegt að sjá skýrsluna,
sem nefndin í kornsölumáli þessa lands
leggur fram, þegar hún hefir lokið rann-
sókn sinni. Sveit manna undir forustu
Turgeon ilómara hefir starfað, sem kunn-
ugt er, í fleiri mánuði að því, að athuga
hvernig hægt sé að koma á farsælla skipu-
lagi en því, sem nú ríkir og afleiðingarnar
eru svipaðar af og minst er á hér að ofan, í
kornsölu landsins. Það er vonandi, að sú
rannsókn reynist eitthvað annað og meira
en tómst kák; af því er meira en nóg kom-
ið hjá Kingstjórninni. En því miður veit
maður ekki hvað um rannsókn þessa á að
halda. Þegar verið var nýlega að yfir-
heyra einn kornsalan hér, Sidney T. Smith,
gaf hann til kynna að það væru þrír menn,
sem hefðu í sínum höndum helming korn-
sölu landsins eða vel það. Félög þeirra eru
starfandi í Winnipeg, sem annar staðar,
því þetta er alþjóða félag. En þegar spurt
var um, hvort nokkrir fulltrúar þessara
yfirhöfðingja konsölunnar yrðu yfirheyrð-
ir af rannsóknarnefndinni, var sagt, að
nöfn þeirra væru ekki á skránni með þeim,
sem Kingstjórnin hefði skipað fyrir um að
yfirheyra. Svo það er nú það.
Þessi þrjú voldugu félög “The Big
Three”, serp þau eru kölluð ,eru Louis
Dreyfus & Co., The Bunge Corporation og
Continental Grain Co. Jafnframt korn-
sölunni stunda þau einnig bankarekstur.
Þau lána bændum í Argentínu fé á móti
veði í uppskeru þeirra, sem gefur þeim kló-
festu í bráðinni, uppskerunni. Þau græða
því bæði á kornsölu og bankarekstri, eftir
því sem Mr. Smith gaf í skyn, og eru
öfunduð af því af öðrum kornsölum.
Annað sem mjög hefir borið á í fram-
burði vitna við rannsóknina, er það, að
Hveitisamleg Canada hafi kollvarpað
hveitisölunni. Auðvitað er þetta vitnis-
burður kornsala. Hveitisamlagið er nú að
vísu komið í mask og rís tæplega af sjálf-
dáðum, eða án aðstoðar stjórnarinnar aft-
ur á legg, svo kornsalar þurfa ekki að ótt-
ast það. Og Kingstjórnin er ekki líkleg
til að leggja það við brjóst sér. En áburð-
ur þessi á Samlagið er, hvað sem öllu öðru
líður, ekki sannur. Að Samlagið hafi
haldið hveiti sínu óseldu til þess að okra
á því, hefir ekki við rök að styðjast. Sam-
lagið seldi hlutfallslega við hvert tækifæri
eins mikið af sínu hveiti og meira en félög
einstakra manna gerðu. Hversu voldugt
sem Samlagið kann að hafa verið, áður en
það lagðist á sjúkrabeðinn, eru þessvegna
skakkaföll kornsölunnar því ekki neitt, öðr-
um félögum fremur, að kenna. Og þó að úr
áhrifum þess yrði nú dregið og það jafnvel
afmáð af jörðinni, mundu meingallarnir á
hveitisölunni verða hinir sömu og ekki
minni eftir en áður.
Samkvæmt skýrslum frá Ottawa-stjórn-
inni var fyrir skömmu á það bent að tap
stjórnarinnar á afskiftum hveitisölunnar
næmi 14 til 16 miljónum dala. En sam-
tímis var á það bent, af W. Sanford Evans,
að hér væri ekki og gæti ekki verið um
loka-uppgerð reikninga að ræða, vegna
þess, að stjórnin eða Samlagið hefðu enn
talsvert hveiti á hendi óselt sem innkaup
hefðu verið lág á, en sem útlit væri fyrir
að seljast mundi á talsvert hærra verði en
það var keypt á. Að stjórninni lá svo mik-
ið á, að birta þetta, getur því ekki skoðast
stafa af öðru en afstöðu hennar til Sam-
laganna.
Við hveitisölu rannsóknina hefir enn-
fremur komið í ljós sterkur vilji hjá korn-
sölum um að stjórnin haldi uppi geysimik-
illi auglýsingastarfsemi erlendis fyrir
canadiskt hveiti. Hafa hveitisalar á móti
að gera þetta sjálfir vegna þess að þeir
hafi eins mikinn hag af þessu, sem ekkert
leggi í auglýsingakostnaðinn. — Er það
bróðurlega mælt.
Þessu lík eru nú ráðin, sem vitnin hafa
látið Turgeon-nefndinni í té. Hvað nefnd-
in gerir við þau eða hvort að hún getur
nokkuð gott af þeim lært, er eftir að vita.
Það fer nokkuð eftir brjóstviti hennar, ef
hún er sér þá sjálf nokkurs ráðandi um
það. Sem stendur, er naumast hægt að
búast við neinni gerbyltingu í hveitisölu-
málinu. Alt sem uppi hefir verið látið,
fyrir rannsóknarnefndinni, virðist lúta að
því og benda á, að þá sé helzt von ein-
hverrar viðreisnar í hveitisölunni, ef henni
sé þráðbeint og krókalaust spilað í hendur
kornhallarinnar í Winnipeg, hvort sem það
hefir verið tilgangurinn með hinni dýru
rannsókn eða ekki.
GREINAR UM ÍSLAND
f desember heftinu af “The American
Scandinavian Review”, ársfjórðungsriti
Skandinava í Banadaríkjunum, eru tvær
ritgerðir, er ísland snerta. Aðra þeirra
skrifar prófessor Richard Beck um háskóla
íslands. Fylgir henni mynd af fyrirhug-
aðri háskólabyggingu, sem horn-
steinninn var lagður að 1. des-
ember 1936 (samanber frétt
fyrir skömmu í Hkr.). En 17.
júní á nýliðnu ári, voru 25 ár
liðin frá stofnun háskólans; —
hann var í fyrsta sinni settur á
aldarafmæli Jóns Sigurðssonar
(17. júní) 1911. Getur greinar-
höf. þessara sögulegu atriða há-
skólans í fám orðum. Á þessum
25 árum, sem skólinn hefir starf-
að, hafa 396 nemendur útskrif-
ast (læknar prestar og-lögfræð-
ingar).
Áhuga telur Mr. Beck vera að
vakna erlendis fyrir íslenzkri
tungu, bókmentum og sögu og
þykir sennilegt, að þeir tímar
séu ekki mjög fjarri, að útlend-
ingar sæki fróðleik sinn til þess-
arar miðstöðvar Norrænna
fræða, Háskóla íslands, og njóti
um leið blíðveðurs íslenzkra
sumra. Sú deild háskólans, sem.
útlendum miðlaði þessum fræð-
um, er í höndum Sigurðar pró-
fessors Nordal og telur höfundur
það á gott vita. Rector háskól-
ans er Dr. Alexander Jóhannes-
son, sem kunnugt er.
Hin ritgerðin í tímaritinu, er
um Geysi, er eftir tuttugu ára
hvíld, byrjaði fyrir skömmu aft-
ur að gjósa. Er tildrögum að
því lýst. Ritgerðin fjallar einn-
ig um hveri og hita-laugar og fer
nokkrum orðum um notkun
þeirra við hitun húsa, matsuðu,
þvott o. s. frv. Mynd af góðu
Geysisgosi fylgir greininni.
íslnedingur skrifar grein
þessa, er Thor Benedikz er
nefndur. Hann er fæddur á fs-
landi og gerir ritstjóri tímarits-
ins þá grein fyrir honum að
hann sé mentaður bæði heima og
hér vestra. Hann á heima í Los
Angeles, Cal.
REFSIAÐFERÐIR
Á RÚSSLANDI
Eftir W. A. Vrooman
Þýtt úr ‘The Christian Register.’
Enn sem komið er, er betra að
búa í Bandaríkjunum en á Rúss-
landi, einkanlega fyrir þá, sem
hafa efni á að veita sér þægind-
in og munuðinn, sem alt er fult
af hér. Eg var reiðubúinn, og
meira en það, að kannast við
þessa staðreynd, þegar eg var
búinn að vera mánuð á Rúss-
landi. Þetta er ekki neitt furðu-
legt, þegar þess er gætt, hversu
skamt er síðan landið komst út
úr ringulreið stríðsins og örbirgð
hins gamla stjórnarfyrirkomu-
lags. En það er þó ekki síður
eftirtektarvert, hversu hröð
framför þjóðarinnar hefir verið
í öllum listum og vísindum hinn-
ar efnislegu menningar. Hin fá-
fróðasta og framfaraminsta þjóð
Norðurálfunnar hefir tekið
undraverðum framförum í efna-
legri velgengni og í framsókn á
vegi “lífs, frelsis og vellíðunnar”.
Ókostir kommúnista stjórnar-
innar, bæði raunverulegir og í-
myndaðir, hafa vorið auglýstir
með fjandsamlegri málafylgju;
og fáfróðir föðurlandsvinir sjá
“rautt”, ef nokkuð, sem hún ger-
ir, er lofað. Harðstjórn og hörm-
ungar márgra alda, sem knúðu
örþjáð fólk til byltingar, eru
gleymdar; og gleymt er því líka,
að hver einasta bylting liðinna
tíma, hvort heldur á Englandi,
Frakklandi eða í Ameríku, hefir
haft í för með sér ómannúðleg
hryðjuverk og skerðingu ein-
staklings frelsisins, þangað til að
stjórnin hefir verið orðin föst í
sessi. Rússneska byltingin er
aðeins tuttugustu aldar útgáfa
af byltingum liðinna alda, sem
allar kenna, hver hætta fylgir
langvarandi kúgun og féflett-
ingu lýðsins. Vér trúum því að
með lýðræðinu megi koma í veg
fyrir þesskonar byltingu í Ame-
ríku, og að kommúnisminn sé
ekki bezta ráðið við vorum þjóð-
félagsmeinum. En vér ættum
ekki að vera svo heimskir og
blindir, að neita því, að hann
hafi fært hinum stríðandi lýð
Rússlands nokkra bót.
Maður verður hissa, þegar
maður les hinar félagslegu
stefnuskrár kristnu kirknanna,
og veitir því eftirtekt, hversu
margt af því, sem þær ráðleggja
hefir komist í framkvæmd á
Rússlandi. Með því er auðvitað
ekki sagt, að kirkjurnar hafi að-
hylst bolsévismann, heldur það,
að Rússar hafa bæði vit og djörf-
ung til þess að sýna í verki það,
sem kirkjurnar hafa prédikað;
enda þótt þeir hafi snúið baki
við þeim trúarbrögðum, sem
þeir hafa þekt. Þeir hafa hafn-
að miðaldaguðfræði kristindóms-
ins, en veitt viðtöku hinum fé-
lagslegu kenningum hans, í nafni
rökfastrar efnishyggju. Oss
virðist ef til vill, að þeir séu ó-
skynsamlega fordómafullir; en
þeir hafa ekki einkaleyfi á for-
dómum.
f stefnuskrá félagsmáladeildar
Únítarakirkjunnar t. d. les mað-
ur þetta :“Orsakirnar til glæpa
er að miklu leyti að finna í fé-
lagslegum og fjárhagslegum
göllum í umhverfinu”. — Þess-
vegna halda kirkjurnar því líka
fram, að það sé skylda þjóðfé-
lagsins, að taka þetta til greina,
þegar um meðferð fanga er að
ræða, og að því beri að endur-
menta þá, svo að þeir verði um-
bættir menn og gagnlegir með-
limir þjóðfélagsins. Þetta eru
Rússar einmitt að gera, og það í
þeim mæli, sem enn er ómögu-
legur hér í Ameríku.
Eg hefi heimsótt sum fangels-
in og glæpamanna-nýlendurnar
á Rússlandi, og eg er sammála
Sherwood Eddy, þegar hann seg-
ir: “f algerðri mótsögn við hina
venjulegu vægðarlausu aðstöðu
gagnvart pólitískum féndum er
meðferð sovét-ríkjanna á glæpa-
mönnum; og er hún að mörgu
leyti hin mannúðlegasta, vís-
indalegasta, sem til er í heimin-
um. Sem merki um allar refsi-
aðferðirnar má geta þess, að
Rússar hafa hætt að nota orðið
“fangelsi”, og tala í staðinn um
“björgunarhús”, (house of re-
demption).
Glæpir, surlifnaður og drykkju
skapur fara þverrandi undir hinu
sovjetska fyrirkomulagi, meira
en í nokkru öðru landi. Og aðal
atriði fyrirkomulagsins eru fal-
in í þessum orðum: — mentun
með tilliti til iðnaðar og menn-
ingar, betrandi vinna og hags-
munalegt öryggi. Rúmið leyfir
ekki að nánar sé út í þetta farið,
en það er þess vert, að því sé
náin athygli veitt.
Og andann, sem ríkir í þessu
fyrirkomulagi, má sjá í handbók
þeirri, sem stjórnin fær fanga-
vörðunum til leiðbeiningar, og
úr henni tek eg eftirfarandi
grein: . . .“Sovjet-stjórnin getur
ekki litið á glæpamannin sem ó-
vin, er þurfi að yfirbuga, né
heldur sem syndara, sem koma
verði í iðrunarástand með niður-
lægjandi refsingum. . . . Til-
gangur fangelsunar er ekki sá,
að skapa fanganum sársauka,
heldur að endur-menta hann. . .
Það hefir sýnt sig hvað eftir
annað, að menn hafa orðið að
fordæmdum glæpamönnum bein-
línis vegna þess að mentun
þeirra hefir verið vanrækt, eða
af því að þeir hafa fengið lélegt
uppeldi, eða af því, að líf þeirra
hefir verið erfitt og gleðisnautt.
Fangaverðir ættu að koma fram
sem eldri bræður slíkra manna.
Þeir ættu ekki að nota gróf og
móðgandi orð, heldur vera róleg-
ir, ráðsettir og óhlutdrægir. —
Fangar ættu ekki að bera hand-
járn eða hlekki; þeir ættu ekki
að vera sveltir eða einangraðir.
Líkamlegar refsingar, í hvaða
mynd sem er, eru bannaðar; og
gæzlumenn, sem brjóta þessar
reglur, ættu tafarlaust að vera
afhentir yfirvöldunum til yfir-
heyrslu”.
Hæstaréttardómari Taft sagði
einhverju sinni: “Meðferð glæpa-
mála hér í landi er svívirðingar-
blettur á menningunni”. Getum