Heimskringla - 27.01.1937, Qupperneq 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA

Leðurblakan
Skáldsaga þýdd úr ensku
“Þeir drepa mig ekki. Eg mun koma aftur
til yðar. Þér megið trúa því, en nú verðið þér
að fara inn. Lokið dyrunum og hleypið engum
inn. Þegar eg kem til baka mun eg berja þrjú
högg. Þangað til þannig er barið skulið þér
ekki leyfa neinum inngöngu.”
Er þann þaut í burtu heyrði hann sársauka-
stun er var strax niðurbæld.
Það þurfti talsverða einbeitni að leggja út
í þessa för. Hann vissi ekki nema að hann væri
að ganga út í opinn dauðann. Hljóðið sem
hann hafði heyrt gat vel verið tálbeita. Það
var samboðið kænsku óvinarins, að nota slíkt
ráð til að draga hann í færi við sig.
En hann þaut áfram með enn meiri hraða.
Hann hafði hatað Voyce frá fyrstu sýn og síðan
hafði margt glætt það hatur. Hann þráði inni-
lega að hann mætti gera upp við hann sákirnar
þessa nótt.
Hliðið, sem lá út að flötinni stóð opið. Eft-
ir að hafa gengið eftir henni fáein skref kom
hann að manni, sem stóð þar. Hann mundi hafa
þegar ráðist á manninn, en áttaði sig er hann
sagði:
“Mér þykir vænt um að þér komuð, herra
minn.” Það var Niel.
“Hvað eruð þér að gera hér?” spurði Heath
og vaknaði nú öll hin fyrri tortrygni í huga
hans. “Eg er leynilögreglumaður, eins og þér
eflaust hafið giskað á, og vil fá að vita sann-
leikann.”
“Eg heyrði hljóðið, herra,” mælti maður-
inn og virtist ekkert undrandi yfir orðum
Heaths.
“Voruð þér í rúminu?” spurði hann, þvt
að Níel var í fötum.
“Nei, eg var—” hann hikaði.
“Eg vara yður við að leika ekki með mig,
Niel. Hvar voruð þér þegar þér heyrðuð hljóð-
ið?”
“í setstofunni minni nálægt eldhúsinu,
herra.”
“Og því munduð þér vera þar um þennan
tíma nætur?”
Tennurnar glömruðu í Niel.
“Varstu að tala þar við Gibson frænda
þinn? Komdu með það; eg veit alt um það
mál. Eg hitti Gibson úti við húsið hérna eina
nóttina og hann sagði mér alt. Eg er að reyna
að hjálpa honum.”
“Þér vitið það, herra minn? Þá væri rétt-
ast fyrir mig að segja yður allan sannleikann.”
“Já, Niel, það væri vissulega langbezt — en
við skulum vita hvað er um þetta hljóð fyrst.”
Maðurinn sneri sér við og gekk áfram,
Heath gekk jafnhliða honum. Á þennan hátt
leituðu þeir á hinni stóru, illa hirtu grasflöt. —
Heath var viss um að það var þaðan, sem hljóð-
ið kom, og að hann mundi finna eitthvað þar, en
þegar hann fann það varð hann forviða á ný.
“Það er hérna, eg datt næstum um það,”
hrópaði Niel. “Eg var næstum dottin um það.
Ó, drottinn minn!” æpti hann hásum rómi, og
greip höndunum fyrir andlitið.
Það var sjón sögu ríkari. Líkið lá á jörð-
inni fyrir fótum þeirra. Ljósið frá vasaljósinu
sýndi þeim að maðurinn hefði látið lífið á
hærðilegan hátt.
En Heath þekti ekki manninn. Hann gat
ekki komið fyrir sig þessu náföla andliti sem
skelfingin stafaði út úr.
“Hver er það?” spurði hann.
“Mr. Grinstead, herra minn.”
“Lögmaðurinn frá bænum?”
“Já, herra, ef til vill hefir Miss Garrett
minst á hann við yður?”
“Það hefir hún gert. En hvað gat hann
verið að gera hér um þennan tíma nætur? Vit-
ið þér það?”
“Já, eg veit það,” mælti þjónninn í lágum
hljóðum.
“Þá vil eg að þér segið mér það, þar sem
eg er í sambandi við lögregluna, eins og eg
þegar hefi sagt yður, þá er eg hér til þess að
rann^aka ýmislegt, sem hér hefir komið fyrir
En yður væri miklu ráðlegra að þegja um það
hver eg er.
“Eg skil það, herra minn.”
“Ein spuming enn, Niel og svaraðu henni
satt og rétt — drápuð þér þennan mann?”
“Nei, herra minn. Eg sver yður að eg er
saklaust af því.”
Heath horfði í andlit mannsins. Eg verð
að heyra sögu yðar,” mælti hann.
Þjónninn hikaði svolitla stund og mælti
svo á þessa leið: “Mér þykir vænt að fá tæki-
færi til að hreinsa mannorð mitt. Þér vitið alt
um Gibson, en það var annað atriði, sem valdið
hefir mér mjög mikillar áhyggju. Fyrir fáum
mánuðum síðan, þegar eg var í þjónustu Mr.
Charles Coxonfields, framdi eg mjög alvarlegt
afbrot. Eg stal 150 sterlings pundum frá
húsbónda mínum.”
“Hversvegna?”
“Yður finst það kannske ekki mikil ástæða,
en mér var það lífsnauðsyn. Konan mín, sem
ætíð hefir verið heilsulaus, var dauðvona af
einhverri mænuveiki. Það var nauðsynlegt að
skera hana upp, og sá sem gerði það var sér-
fræðingur frá Lundúnum og mjög dýr. Eg átti
sjálfur enga peninga og þegar eg leitaði til
húsbónda míns, sem var mjög harður maður,
þverneitaði hann mér um hjálp.”
“Já, en þér gátuð alt af sett hana á sjúkra-
húsið, Niel,” mælti Heath í mildari róm.
“Eg veit það, herra, en eg óskaði, að konan
mín fengi hina beztu aðhjúkrun, sem völ var á,
eins var eg hræddur um, að hún þyrfti að bíða
sjúkrahúsa í Lundúnum.
eftir að komast inn í eitthvert hinna stóru
“Þessvegna tók eg þessa peninga, herra.
Meðan konan mín var að heiman, veiktist Mr.
Coxonfield. Skömmu síðar andaðist hann, hélt
eg þá a& þjófnaður minn mundi aldrei komast
upp. En þér megið trúa mér til þess, herra
minn, að ef eg hefði haft nokkur ráð á því, þá
mundi eg hafa skilað þessu fé aftur — en þessi
maður, hann Grinstead, uppgötvaði þjófnaðinn.
í stað þess að kæra mig fyrir þetta, ógnaði hann
mér með því og hélt þessu eins og sverði yfir
höfði mér og lét mig vita að hann gæti látið
setja mig inn hvenær sem honum sýndist. Þess-
vegna þorði eg ekki að segja neitt, þegar hann
sagði mér að hann ætlaði að koma hingað heim
klukkan eitt í nótt.”
“Eg skil nákvæmlega aðstöðu yðar, Niel.
Nú hvað skeði svo eftir að hann kom? Segið
það á yðar eigin hátt.”
“Jæja, hann kom eins og ákveðið var.
kluhkan eitt. Eg hleypti honum inn um bak-
dyrnar. Hann var mjög æstur, og eg var mjög
áhyggjufullur, því að eg vissi líka, að þér og
Mr. Hartsgill voruð í húsinu, og eg vissi að þér
voruð leynilögreglumaður. Það var heilmikið
af grunsemd, sem á mér lá og eg var hræddur
um, að annarhvor ykkar kæmi að okkur Mr.
Grinstead, þar sem við vorum í samræðum um
hánótt.
“Eg sagði honum, að það væru tveir menn
í húsinu og annar þeirra væri leynlögreglu-
maður. Hann gerði lítið úr því. Eg sagði að
hann væri að rannsaka um morðið á prófessor
Sapford. Hann sagði að ímyndunarafl hlypi
með mig í gönur og að enginn hirti nú framar
um dauða Sapfords. Eg sagðist ekki vera á
sömu skoðun, að margt undarlegt hefði gerst
hér í húsinu auk morðsins, og að Miss Garrett
mundi hafa ráðið leynilögreglumanninn.
“Grinstead sagði að þetta væri þvættingur
og sagði mér svo til hvers hann væri kominn.”
“Það er mér forvitni á að vita,” sagði
Heath.
“Jæja, hann sagði mér þetta, að það væri
dýrgripur fólginn einhverstaðar í húsinu og
hann væri nú kominn til að finna hann.”
“Mintist hann á uppfyndingu Mr. Mur-
dochs ?”
“Ekki nefndi hann hana. Hann sagði að
dýrgripur nokkur væri falin einhverstaðar í
húsinu og hann ætti hann með réttu.”
“Hann laug því auðvitað.”
“Það er eg viss um.”
“Hvað kom svo fyrir?”
“Hann lýsti vissri bók, sem hann sagði, að
væri í bókasafninu og sagði mér að sækja hana.
Eftir því sem mér skildist, var bók þessi saga
Coxonfield fjölskyldunnar, og í henni var lýáing
á leynihólfinu, sem þessi dýrgripur átti að vera
geymdur í. Eftir að eg kæmi frá bókarher-
berginu ætlaðist hann til að eg hjálpaði sér við
leitina. Auðvitað benti eg honum á, að alt sem
í húsinu væri, tilheyrði núverandi húsbónda
mínum. Hann varð því fokreiður og sagði, að
ef eg hjálpaði sér ekki að leita, skyldi hann fá
mig tafarlaust í hendur lögreglunni. Hann
brígslaði mér um Gibson. Hann hafði snuðrað
það upp, að eg fæddi hann á laun og lét mig þá
vita um leið, að tilgangur sinn að halda mér
við í vistinni, væri sá að hjálpa sér til með að
fremja þessi skálkapör þegar þar að kæmi. Nú
var tíminn kominn. Hann játaði að hann ætl-
aði burt úr landi næsta dag.”
“Eg er viss um að lögreglan mundi gleðjast
yfir þessum fréttum,” mælti Heath.- Eftir
stutta þögn spurði hann: “Gaf hann nokkra
skýringu á því, hversvegna hann tók ekki bók-
ina þegar hann var hér gestkomandi fyrir fáum
dögum síðan?”
“Nei, en hann lét þess samt getið, að hann
hefði rétt nýlega komist eftir að þessi dýrgrip-
ur, sem hann ásóttist væri til.”
“Þetta er skrítin saga, Niel, en fóruð þér
eftir bókinni. Eg fór inn í litlu setstofuna, þar
sem eg skildi við Grinstead, en hann var þá
farinn. Stuttu síðar heyrði eg ópið, þaut út og
sá yður herra minn.”
“Hafið þér nokkra hugmynd um hvers-
vegna Grinstead fór út í garðinn?”
“Nei, hreint enga. Mér fanst það býsna
undarlegt þá. Hið eina sem mér getur komið til
hugar er, að hann hafi orðið skyndilega hrædd-
ur.”
“Hm,"
Farin.
Heath tók nú að rannsaka líkið.
Eitt var greinilegt. Hin sama hryllilega
aðferð hafði verið endurtekin; nema hvað fötin
voru önnur gat þetta vel verið fyrsta líkið, sem
þarna fanst myrt. Það var sami skelfingarsvip-
urinn á andlitinu, sömu stellingarnar og á líki
Sapfords og sama sárið á hálsinum.
Heath leit á þjóninn.
“Það lítur út fyrir að leðurblakan hafi
verið hér enn að verki,” mælti hann.
“Það er hræðileg sjón, herra. Miss Garrett
má ekki fá að sjá þetta.”
“Miss Garrett mun ekki sjá þetta. Eg skal
sjá um að hún og Mr. Murdoch fari héðan hið
bráðasta.”
“Hún verður fegin að fara héðan. Þetta
hús hefir verið hræðilegur staður fyrir ung-
frúna.
“Niel, viljið þér segja mér eitt, trúið þér á
þessa sögu um leðurblökuna ?”
Þjónninn benti niður.
“Þetta virðist góð sönnun fyrir sögunni,
herra, eða um eitthvað þvílíkt. Alt sem eg veit
er þetta. Sagan um óheillafylgju Coxonfield-
anna hefir verið hér á sveimi síðan eg man fyrst
eftir mér, en eg hefi verið hér í sveit síðan eg
var barn, en ekkert skeði fyr en nú nýlega. Auð-
vitað voru til sögur eftir mönnum, sem fóru
yfir heiðina að næturlagi, þeir þóttust sjá eitt-
hvað óhreint, en enginn var myrtur fyr en aum-
ingja Mr. Sapford fanst.”
Niel hikaði, en tók svo strax til máls.
“Nótt eina vakti kona mín mig með hljóði
miklu. Hún sagðist hafa séð eitthvað svart
fara fyrir gluggann. Eg sagði henni að þetta
væri hugarburður, en hún var nú ekki alveg á
því. Það er alt sem eg veit. Eg hefi aldrei séð
neitt sjálfur. Trúið þér því, herra? Þér eruð
mentaður maður, vanir við margt, ef eg mætti
svo að orði kveða. Hver er yðar hugmynd?
Mér finst það gagnstætt allri skynsemi.”
“Það dygði ekki fyrir mig að segja yður
hvað eg held, Niel, en það eru vissar sannanir
fyrir því, að hér er einhver illur andi að verki,
og það er hlutverk mitt að selja hann í hendur
réttvísinnar.”
“Þér haldið þá að þetta sé maður, en ekki
dýr, herra?”
“Eg hefi þegar sagt yður, Niel, að það
dygði ekki fyrir mig að segja yður skoðun
mína í þessu máli, en eg ætla samt sem áður að
treysta yður.”
“Þakka yður fyrir, herra.”
“Það gæti haft óþægilegar afleiðingar fyr-
ir yður, að svíkja mig í trygðum.”
“Eg skil það, herra, reynið bara. Dauði
þessa manns, hræðilegur eins og hann er, hefir
létt af mér þungri byrði. Eg gat nú aftur litið
framan í aðra menn.”
“Eg skil það Niel. Get eg treyst yður til
að geyma líksins á meðan eg litast um?”
“Já, herra.”
öll framkoma mannsins hafði breyst. Hinn
óframfærni hundssvipur, sem yfir honum
hvíldi, var nú með öllu horfinn og hann var
djarfmannlegur í fasi.
Heath leitaði eins vel og unt var í myrkr-
inu, en sú leit leiddi ekkert í Ijós og hann snerí
þangað, sem Niel var.
“Eg ætla að fara heim í húsið,” sagði hann
við þjóninn. Á leiðinni þangað hugsaði hann
meira um Cicelíu, en um morðingjann og merk-
in um verk hans þarna úti á flötinni. Það var
nauðsynlegt að bæði hún og frændi hennar
flyttu burt úr Heiðarhöllinni, eins fljótt og lög-
reglan leyfði þeim að fara. Warren Murdoch
skyldi taka uppfyndingu sína og setja hana í
öryggishvelfingu, eða einhvern annan tryggan
stað. En að minsta kosti urðu þau að fara
burtu héðan og flýja hina leyndu hættu, sem
ógnaði lífi þeirra.
Hann krepti hnefana er hann hugsaði til
þess hve ráðalaus hann hefði verið alt til þessa.
Að frádregnu þessu atriði í nótt, hafði Voyce
og hópur hans öll yfirtökin. Þau höfðu framið
hverja svívirðinguna á fætur annari og hann,
sjálfboðni verndarinn hafði staðið aðgerðarlaus
og horft á. En nú voru þeir komnir í návígi.
Návistir Gústu Straube þarna í nágrenninu,
boðuðu einhverjar miklar athafnir. Hún ætlaði
sér að fara með uppfyndingu Warren Murdochs
til Þýzkalands, og hún mundi viðhafa hinar
venjulegu, miskunarlausu aðferðir sínar. Fyrsta
skrefið í þessum hildarleik var morð Sapfords
prófessors. Hve mikið höfðu þau neytt hann
til að segja, áður en hann var drepinn? Ef til
vill nægilega mikið til að hvetja þessa þýzku
njósnara til frekari ófjálgni og fíkni að ná í
hina nýju vígvél. Því næst höfðu þau ráðgert
morð uppfyndingamannsins sjálfs. En því það
var gert gat hann ekki skilið. Víssulega hlaut
hann að vera þeim þarfari lífs en liðin. Það var
aðeins fyrir hepni hins gamla og góða vinar
hans, að þessi annar ófögnuður var ekki fram-
kvæmdur. f stað uppfyndingamannsins hafði
hinn aldraði lögmaður hlotið bana, sjálfsagt í
misgripum vegna myrkursins.
Heath fann til hrifningar. Hann átti við
ægilegan keppinaut að etja þar sem Voyce var.
Hann var með afbrigðum fífldjarfur. Það var
WINNIPEG, 27. JANÚAR 1937
engin furða, þó að Gústa hefði valið hann sér
fyrir hægri hönd. Og ennþá hafði hann ekki
skilið eftir neitt mark. Jú, aðeins eitt. Það
hafði hann fundið í svefnherberginu hans, en
það myndi ekki sakfella hann í augum venju-
legs kviðdóms. Aðal atriðið var þetta, að mað-
urinn hafði verið of vitur til þess að skilja eftir
sig nokkuð spor, sem rekja mætti til hans. Það
var því vonlaust að reyna að koma lögreglunni
þar um slóðir til að trúa því, að Voyce væri
beinlínis eða óbeinlínis bendlaður við þessi tvö
morð, sem þarna höfðu verið framin. Ef nokk-
uð átti að gera varð hann að gera það sjálfur.
Voyce mundi halda áfram að dvelja í nágrenn-
inu. Hann furðaði sig ekkert á því ef náunginn
heimsækti Heiðarhöllina innan fárra stunda.
Þegar hann fyndi út að Warren Murdoch var
enn á lífi, (ef hann vissi það ekki þegar, sem var
mjög líklegt,) mundi hann samhryggjast upp-
fyndingamanninum með þessi nýju vandræði,
sem komið hefðu þar fyrir, og byrja svo á nýjan
leik með einhver fólskubrögð. Hann hafði enn-
þá yfirhöndina, en það yrði ekki lengi hugsaði
Heath, er hann gerði merkin, sem hann hafði
gefið Cicelíu.
Það var ekkert svar. Hann bar enga á-
hyggju út af því. Stúlkan hlaut að vera úr-
vinda eftir allar þessar vökur og æsingu. Hann
barði aftur, hærra í þetta sinni. Honum fór
ekki að verða um sel. Hann reyndi hurðina.
Hún var harðlæst. Hann hugsaði sig um dálitla
stund. Hann var ekki vanur að óttast um
sjálfan sig, en nú varð hann hræddur um stúlk-
una, sem var svo hugrökk og fágæt og sem
hafði litið á hann þannig að hjarta hans barðist
örara. Heath dró fæturnar eins og myrkfælin
skóladrengur, sem gengur dimma skógargötu
um nótt. Hann þaut aftur þangað sem Niel var
“Hafið þér lykil að framdyrunum?” spurði
hann.
“Nei, en þegar eg fór út skildi eg bakdyrn-
ar eftir opnar.”
“Þér skilduð bakdyrnar eftir opnar?” end-
urtók Heath óttasleginn.
Niel varð forviða af óttanum, sem lýsti sér
í róm hans.
En Heath skyldi við hann og hljóp eins og
óður væri heim að húsinu. En grunur hans
styrktist er han reyndi bakdyrnar, þær voru
líka læstar.
Hann varð hamslaus. Hann var þess sann-
færður að öll ill öfl beindust gegn sér og hefðu
hitt sig í sárasta blettin. Cicelia hafði verið
tekin burtu.
Hann rendi sér á dyrnar. Þær létu undan.
Brothljóðið bergmálaði í gegn um húsið.
Hann brá upp ljósi og hljóp í gegn um hús-
ið. Fyrst leitaði hann í göngunum að Jerry, en
fann hann hvergi. Hann hljóp í gegn um her-
bergin niðri og fann engan. Hann hljóp upp á
loftið og hrópaði nafn stúlkunnar.
Hann kallaði fyrir utan herbergið, sem
hann hafði lokað Murdoch inni í, en fékk ekk-
ert svar. Hann hált áfram inn göngin og stans-
aði fyrir framan dyrnar að herbergi Cicelíu.
Hann þaut inn um dyrnar en féll um eitthvað,
sem flæktist fyrir fótum hans: hann reyndi að
rétta sig en steyptist endilangur á gólfið og
rak höfuðið í það.
Hávaðinn, sem hann gerði var nægilegur
til að vekja drukinn mann, hvað þá stúlkuna. Er
hann stóð upp vissi hann að ótti hans var ekki
að ástæðalausu. Cicelia Garrett var ekki í hús-
inu.
Hann stóð þarna í myrkrinu og ásakaði
sjálfan sig þunglega. Hljóðið hafði verið gildra
— og hann hafði gengið í hana. Á meðan að
hann var í burtu hafði svínið farið einhvern-
vegin inn, ef til vill gegn um dyrnar, sem Niel
hafði skilið eftir opnar og stolið súlkunni.
Hvar var hún nú. ímyndunarafl hans gaf
allskonar svör og ekkert þeirra var hughreyst-
andi. Ef Gústa Straube, kvenskassið. . .
Hann herti sig upp. Vandræðin voru skollin
á, að sumu leyti fyrir hugsunarleysi hans. —
Hann varð að gera krók á móti bragði.
Rannsóknin, sem hann gerði gaf honum
ekkert til að fara eftir, en þetta eitt vissi hann,
að Cicelia var farin. Hann fór út í göngin og
inn í herbergið sem Warren Murdoch var lok-
aður inn í. Dyrnar höfðu verið læstar og lykill-
inn staðið að utanverðu í skránni. Það var kol-
dimt í herberginu, en vasaljósið sýndi honum
mann, sem lá þvert yfir rúmið. Það var upp-
fyndingamaðurinn — og hann var dauður.
Martröð
Cicelia sveipaði fastar að sér skykkjunni.
Dyrnar voru lokaðar og hún var alein. Alein!
Einhversaðar í húsinu var annað fólk — frændi
hennar, Niel hjónin og líklegast Mr. Hartsgill,
en hún hugsaði ekki um þau. Ian Heath var
farinn og hún var einmanaleg.
Þetta hljóð! . . . Því höfðu hinir ekki heyrt
það og hlaupið af stað. Hartsgill gat kannske
ekki heyrt það niður í kjallarann, en Niel hlaut
að hafa heyrt það. 0g frændi hennar. Hana
langaði til að fara og hughreysta frænda sinn,
en Heath gat komið á hverri stundinni og er
hann gæfi merkið, þurfti hún að opna fyrir
honum tafarlaust. Á því gat mikið hvílt.