Heimskringla - 17.02.1937, Blaðsíða 4

4. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 17. FEBRÚAR 1937
Híimskringla
(StofnuO 18S6)
Kemur út i hverjum miSvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimis 86 537
Verð blaðslns er $3.00 árgangurinn borgist
tyrirfram. Allar borganlr sendist:
THE VIKING PRESS LTD.__________
311 vlðskiíta bréí blaðlnu aðlútandl sendlst:
Manager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG 17. FEBRÚAR 1937
GOOD TEMPLARA-HOSIÐ
AFTUR SEM NÝTT
Vorið 1906, var sá er þetta ritar á gangi
með öðrum manni á “Aðalstræti íslend-
inga”, en svo kalla Englendingar oft Sar-
gent-stræti í Winnipeg. Ferðinni mun
hafa verið heitið “niður í bæ”, annaðhvort
til að fá sér glas af bjór, eða að líta inn hjá
Robinson, en hann hafði hér þá lang-
stærstu búðina í bænum og þar kom fjöld-
inn þá saman ekki ávalt til að kaupa heldur
til að sýna sig og sjá aðra alveg eins og nú
í stórbúðunum. Og svo unnu þar margar ís-
lenzkar stúlkur. En það kemur nú ekki
þessu máli við. Þegar við komum austur
að McGee stræti, var fjöldi íslendinga þar
að róskotast eitthvað. Eg spurði félaga
minn, sem lengur var búinn að vera í þessu
landi, og vissi þessvegna alt, eða sem næst
því, hverju þetta sætti. Hann sagði að
Good-Templarar væru að reisa sér fundar-
hús.
Ekki man eg nú eftir, að við sæjun>
neitt að athuga við þetta. Við vorum víst
hvorki með Good-Templurum né móti;
létum þetta því hlutlaust. En oft hefi eg
hugsað um það síðan, hvað íslenzkt félags-
líf í þessum bæ, á forgöngumönnum þessa
fyrirtækis að þakka. í þau 30 ár sem síð-
an eru liðin, eru minningar Winnipeg-fs-
lendinga um samkvæmis- og félagslíf sitt
hér vestra, að undanskildu kirkjustarfi, við
þetta hús bundnar, sem þarna var verið að
leggja undirstöðuna að. Það hefir verið
þeirra samkomustaður, þar sem þeir hafa
fundist, kynst og fagnað hver með öðrum.
Og mér er næst að halda, að ef veggirnir
töluðu, gætu þeir frá margri trúlofuninni
sagt, sem þar hófst. Jafnvel þeir, sem á
allan hátt gera lítið úr bindindisstarfi
Good-Templara, og eru þó áhrifin ómæld,
sem það hefir haft í för með sér, verða að
kannast við þetta, að með því, að reisa
þetta hús, hafi úr almennri þörf á íslenzku
samkomuhúsi hér, verið bætt.
Eins og kunnugt mun af frétt er í
Heimskringlu birtist fyrir nokkru, urðu í
vetur miklar skemdir á Good-Templara-
húsinu, vegna bruna. Aðalsalur hússins
brann svo að innan, bæði loft, veggir og
gólf, að viðgerð á því öllu var nauðsynleg.
Og að þeirri viðgerð hefir nú verið unnið á
þriðja mánuð. Var um leið tækifæri grip-
ið til þess, að breyta húsinu eða þessum sal
þess að nokkru. Verður gólfrúm þess tals-
vert meira en áður, sem gerir það að eins
skemtilegum danssal og hinum betri í þess-
um bæ. Þar sem upphækkaður pallur var
áður í húsinu, eru nú svalir fyrir söng og
hljómleika sveitir en ræðustóll framundan.
Það er fyrir að ræðupallurinn gamli var
burtu tekin, að gólfrúm er nú meira en
áður. Þrír salir eru nú uppi á loftinu
fremst í húsinu, bæði fyrir fatageymslu og
til að skifta um föt og laga hárið á sér, svo
þetta er að verða fínn og flott samkomu-
staður. Gólfið í aðalsalnum er hált og
gljáandi, veggir fóðraðir fegursta pappír
og skreyttir mörgum speglum frá lofti
niður að gólfi; hvelfingin er úr Ten-Test
efni af mjög fínni gerð. Húsið lítur nú ó-
líkt út því, sem það hefir nokkru sinni áður
gert, og þar sem alt er spónnýtt, sem aug-
að lítur og lýsing betri en áður og alt
bjartara, er það hinn ákjósanlegasti sam-
komustaður.
Að viðgerðinni, sem langt er nú komin,
er nú kappsamlega unnið fyrir þjóðræknis-
þingið. Verður þingið fyrsta samkoman,
sem í því verður haldin, eftir að það verð-
ur á ný opnað.
Fyrir aðgerðir Good-Templara, eiga því
íslendingar í þessum bæ nú sem fyr kost á
að koma saman í veglegu samkomuhúsi,
sem þeir eiga sjálfir. Eiga þeir þakkir
fyrir það skilið og heiður eigi síður en aðal-
starf sitt, að halda uppi hinni göfugu hug-
sjón bindindismálsins og forða mönnum-
frá böli ofdrykkjunnar.
RAUÐIR PENNAR II.
Á öðrum stað í þessu blaði, er birt grein
úr riti því, sem hér að ofan er nefnt. Fyrir-
sögn hennar er: “Til þeirra sem ungir eru”,
og fjallar um æskulýðinn og atvinnuleysið.
Birti Heimskringla fyrir tveim vikum góða
grein um svipað efni eftir dr. M. B. Hall-
dórsson. Síðast liðna viku birtist einnig í
Hkr. saga úr sama riti. Þar sem lesendur
munu flestir ókunnugir “Rauðum pennum”
og það er eitt yngsta eða nýjasta tímaritið
á íslandi, skal hér í fám orðum á það minst.
“Rauðir pennar” eru ársrit, sem ”Félag
byltingasinnaðra rithöfunda” á íslandi
gefur út. Fyrsta hefti þess höfum vér
ekki séð, en “Rauðir pennar II.”, sem Hkr.
hafa verið sendir, eru 240 bls. að stærð, í
svipuðu b'roti og Skírnir. Hér er því um
allstórt og myndarlegt rit að ræða. Rit-
stjórinn er Kristinn E. Andrésson.
. Ritið flytur greinar, sögur og kvæði
eftir kunnustu seinni tíma rithöfunda og
“byltingasinnuðustu”, eins og þeir segja
sjálfir. Á meðal þeirra eru Halldór Kiljan
Laxness, Þorbergur Þórðarson, séra Sig-
urður Einarsson, sr. Gunnar Benediktsson,
Kristinn Andrésson, Halldór Stefánsson,
Jóhannes úr Kötlum, Björn Franzson og
margir fleiri yngri rithöfundar og ókunn-
ari að minsta kosti hér vestra. “Rauðir
pennar II”, byrja með sögu eftir H. K. L.:
“Kafli um tvö skáld”. Þegar úrvalssafn
íslenzkra smásagna verður gefið út, á sú
saga heima framarlega í því. Þá er grein
í þessu hefti eftir Gunnar Benediktsson
um “Sérkenni Kristindómsins í guðfræði-
deild Háskólans”, en þessi “sérkenni”
kristindóms-kenslu deildarinnar eru þau,
að dómi höf. “að á síðustu árum hefir ekki
komið einn einasti nemandi frá guðfræði-
deild Háskólans, sem vakið hefir á' sér
eftirtekt fyrir fræðfmensku og andríki, en
þeir sem fram hafa komið, eru hreinrækt-
uð sýnishorn hinnar kreddufylstu þröng-
sýni.” — Þetta hefði nú verið gott og
blessað, ef sá hængur fylgdi ekki, að
verið er að velja yfirkennara í guðfræði-
deildina og ummælunum er beint stefnt
að prófessórum Háskólans og eiga að
sanna, að þeir séu ekki færir um að
velja kennarann, heldur mentamálaráð
stjórnarinnar. Við skulum nú gera ráð
fyrir, að mentamálaráðherra sé jafnfær
prófessórunum til að dæma um hæfileika
mannsins til stöðunnar, en er hans póli-
tíska afstaða ekki sú, að það megi fyrir-
fram eiga víst, að það verði hún, sem val-
inu ræður, en ekki víðsýni, fram yfir það
sem gengur eða gerist hjá prófessórum?
Þessi tilgangur greinarinnar gerir áhrif
hennar að öðru leyti minni en ella, því að
ýmsu er þar vikið, sem tímabært er og þess
vert að einlæglega sé íhugað.
Annars er ritið fult af þörfum hugvekj-
um, ekki sízt um þau mál, sem efst eru í
huga hvers manns og snerta pólitískt á-
stand heimsins. Ein lengsta ritgerðin um
það efni, er grein með fyrirsögninni: “Er
menningin í veði?”, eftir ritstjórann. Hún
er um glímu fasismans og sósíalismans.
Með hvorri stefnunni menningin stendur
eða fellur, að skoðun ritstjóra “Rauðra
penna”, er óþarft frá að skýra. f "grein
eftir Björn Franzson er um svipað efni
rætt og í grein ritstjórans og sýnt fram á
fávísi frjálssinnaðra manna, að sameina
ekki kraftana gegn alræðisstefnunum. Er
og á hina nýju stjómarskrá Rússlands
þar minst og haldið fram, að hún svari
fyllilega eins vel eða betur til krafa um
fullkomið lýðræði og stjórnarskrá Banda-
ríkjanna. Að mynda samfylkingu við
kommúnista, sé því ekki neitt hættulegt —
og víkur hann þar að stefnu stjórnarblað-
anna heima, bæði Nýja-Dagblaðinu og Al-
þýðubTaðinu, sem ekki virðast fús til sam-
fylkingar við kommúnista. Þá ritar Gísli
Ásmundsson um hlutleysi mentamanna í
baráttunni fyrir bættum hag fjöldans; er
það þörf lexía, því sú afstaða er og hefir
ávalt mátt heita næsta einkennilegt fyrir-
brigði.
En að halda þannig áfram að minnast á
hverja grein í ritinu sérstaklega, yrði hér
oflangt mál. í því eru að minsta kosti hálf
tylft ritgerða auk þeirra, sem þegar hefir
verið getið og eins margar sögur og urmull
kvæða. Um efni þeirra yfirleitt nægir að
vísa til sýnishornanna, sem birt hafa verið
í þessu blaði.
Af nafni ritsins kynni margur að halda
að það væri svo “rautt”, að það væri hættu-
legt heilsu manna að lesa það. En svo er
ekki. f “Rauðum pennum” er ekki minst á
að hengja alla kapitalista. Á stjórnar-
farslegri kúgun og órétti er auðvitað
hamrað, en mikill hluti greinanna í “Rauð-
um pennum II”, lítur að því að benda á
þörfina á bættum kjörum alþýðu innan vé-
banda viðtekins skipulags og hvað sem öll-
um stjórnmálastefnum líður. Einkurin-
arorð ritsins mættu vel vera gamli máls-
hátturinn: “Alt er dautt, sem ekki er
rautt”. En að því ber að gæta, að orðið
rautt þar merkir líf, gróður. Hvað hafa
hugsjónir byltingasinnaðra rithöfunda á
liðnum tímum verið annað?
“Rauðir pennar” munu vera til sölu hjá
Magnúsi Peturssyni bóksala.
H V í LD ARD AGURIN N
OG VIÐSKIFTIN
Lögregla Winnipeg-borgar virðist alt í
einu hafa orðið svo snortin af boðorðinu:
Halda skaltu hvíldardaginn heilagan — svo
að þinn uxi og þinn asni geti hvílt sig, eins
og í kverinu okkar stóð, að til hálfgerðra
vandræða horfir. Landslögin um hvíldar-
daginn eru æfa gömul. Þau munu orðuð
á þá leið, að engin viðskifti megi eiga sér
stað á sunnudögum. Auðvitað hefir nauð-
syn þar svo oft brotið lög að í strangasta
skilningi, hefir ekki verið hægt að lifa eftir
þessum lögum. En undanþágan frá að
fylgja lögunum þykir nú orðið, eins og svo
margt annað í þessum bæ, ganga lengra en
góðu hófi gegnir. Hefir því lögreglan tekið
á sig rögg, að herða á eftirliti laganna um
helgidagshald. En það er oft skamt öfga á
milli. Og nú lítur út fyrir, að þar að reki,
að sala af hvaða tæi sem er, verði bönnuð á
sunnudögum, nema máltíða á matsöluhús-
um, og lyfja til lækninga í lyfjabúðum.
Af þessu flýtur auðvitað, ef í frammi
verður haft, að allar búðir verða lokaðar á
sunnudögum, eins lyfjabúðirnar, sem aðr-
ar, því þær mynu trauðla telja borga sig að
hafa opið í von um að lyfjasalan ein beri
kostnaðinn af því. Og þá getur nú sagan
versnað. Það getaur þótt ærið ófrjálst,
að mega ekki kaupa sér vindil, ísrjóma, eða
svaladrykk á sunnudegi, en verra en það
væri, ef ekki væri hægt að ná í nauðsynleg
lyf til lækninga, ef á þarf að halda.
En enda þótt svona langt sé hægt að
ganga, ef lögunum er stranglega beitt, mun
það nú enn sem komið er aðeins blaðaskraf.
Það mun trauðla til þess koma í reyndinni,
að sagt er.
í bæjum í Ontario-fylki, kvað hafa verið
talað um strangara eftirlit með helgidags-
haldinu enn verið hefir. Ef til vill er þessi
alda hér risin af því. En svo þarf það ekki
til. Stórverzlunum hér, sem lokað hafa
alla helgidaga, mun hafa þótt allmikið um
sunnudagsviðskifti annara búða hér, eink-
um í Norður-bænum. Þar verzla Gyðingar,
sem vegna trúar sinnar munu geta haft
opið á sunnudögum, í stað þess að hafa
lokað á laugardögum, sé þess þá einu sinni
þörf, vegna trúar þeirra, en sem maður
veit ekkert um. Af þessu og því um líku
að dæma, er hugsanlegt, að þetta uppistand
alt um að halda hvíldardaginn heilagan, sé
sprottið af reipdrætti um viðskiftin, en
hvorki af umhyggju fyrir hvíld uxans og
asnans, né því sem margir virðast halda,
neinum áberandi trúarlegum sinnaskiftum.
Viðskifti kunna að hafa gengið orðið
langt á sunnudögum í þessum bæ. En ef
að banna á mönnum að kaupa gasolíu í bíl-
inn sinn, eða aðgerð á biluðum hjólhring á
sunnudegi, þá má alveg eins fara að byrja
á að taka að okkur gröfina.
SUMARHEIMILIÐ
Eins og fyr hefir verið getið hér í blað-
inu þá hefir Samband Kvenfélaga Sam-
bandskirkjufélagsins leitast við, undanfar-
in ár, að vekja áhuga íslendinga í Winni-
peg og í grendinni á nauðsyn sumarheimilis
fyrir börn af íslenzku bergi brotin. Þessi
fyrirhugaði staður átti að vera einhver-
staðar á bökkum Winnipeg-vatnsins. Eitt
sumar gerðu þær tilraun með þetta á Gimli
og tókst sú tilraun vel þótt örðugleikarnir
væru eðlilega margir. Var þessi tilraun
svo uppörfandi fyrir forgöngukonur þessa
máls að þær ákváðu að reyna að eignast,
stað við vatnið og koma þar upp byggingu
er væri hæf fyrir þau börn sem vildu dvelja
þar um tíma. Á síðasta þingi kirkjufélags
vors var nefnd kosin í þetta mál til þess að
athuga möguleikana á framkvæmd þess.
Hefir þessi nefnd starfað mjög ötullega og
sýna merkin verkin; því að nú er svo kom-
ið, að nefndin hefir keypt stóra landspildu
fyrir sunnan trjágarðinn Iðavelli á Hnaus-
um. Er það hinn fegursti staður svo að
segja í hjarta Nýja-íslands. Þangað eru
ágætar samgöngur hvaðanæfa úr bygðinni
og frá Winnipeg-borg. Járn-
brautarlestir 1—2 á dag að sumr-
inu, fólksflutningabílar einu
sinni á dag og rennislétt þjóð-
braut, fær hvernig sem viðrar.
Eigi er unt að hugsa sér hæfi-
legri stað hvað náttúrufegurð
snertir eða hvað honum er vel í
sveit komið. Eg tel það vafa-
laust að þangað komi nokkur,
eða dvelji þar, án þess að bera
þaðan í huga sér fagrar mynd-
ir, er þar mæta auganu frá nátt-
úrunnar hendi. Nauðsyn æsk-
unnar að eignast slíkar myndir,
fyrir dvöl úti í sumardýrð’ þessa
lands er óþarft fyrir mig að ræða
hér. Það mál er öllum Ijóst og
hefir verið ítarlega skýrt af
brautryðjanda þessa fyrirtækis,
Mrs. dr. Björnsson frá Árborg,
sem öllum betur hefir unnið að
þessu máli og skilið nauðsyn
þess. í guðspeki forfeðra vorra
segir að maður sé manns gam-
an. Hvergi eiga þau sannindi
betur við en um æskuna. Við-
kynning íslenzkra barna í þessú
landi er ómetanlegur hagur í
framtíðinni. Þeim hag má eigi á
glæ kasta; hann ber atö ávaxta. í
þeirri viðkynningu felst trygg-
ingin fyrir varðveizlu alls þess
dýrmætasta, sem íslenzkt þjóð-
erni á í þessu landi, minningar
máls og sögu. f sambandi við
dvöl barnanna í þessu sumar-
heimili í Nýja-íslandi var hug-
myndin að bömunum, sem þar
dveldu, yrði kent íslenzkt mál og
íslenzk saga að einhverju leyti.
Það er hverjum manni stórtjón
að missa minni sitt og engu
að síður er það stórtjón hinu ís-
lenzka þjóðarbroti að missa
minnið /á uppruna sínum, sögu
þjóðar sinnar og þeirri tungu
sem forfeður þeirra töluðu og
rituðu og létu oss eftir í arf. Vér
sem komin erum til vits og ára
erum verðir þessa arfs og það er
skylda vor að vernda hann, og
tryggingin fyrir tilveru hans á
ókominni tíð er æskan, og hún er
á voru ráði hvernig hún verður í
þessum efnum. Qyðinga þjóðin
hefir halðið við tungu sinni, trú
og þjóðerni í 2,000 ár og við-
haldið hefir verið með hinum
mestu örðugleikum bundið, en þá
ættum við hin útvalda þjóð
norrænnar tungu og norrænnar
menningar að geta haldið við
tungu vorri og þjóðerni, dýr-
gripum vorum í þessu landi und-
ir góðum skilyrðum í 200 ár.
Sumarheimilið er eitt ráðið til
þess, en til þess að það geti kom-
ist á laggirnar þarf enn nokkuð
fé. Það fé fæst ekki nema frá
almenningi og því vil eg bera
fram þá bón til hans, að hann
styrki þetta fyrirtæki. Ennþá
vantar nokkuð fé til að unt sé að
koma upp sæmilegu húsi með
viðeigandi húsgögnum. Nokkrir
hafa þegar heitið mjög rausn-
arlegum gjöfum, er síðar verða
birtar og það er ósk mín fyrir
hönd nefndarinnar, sem þetta
fyrirtæki hefir til meðferðar, að
sem flestir leggi af mörkum í
þennan sjóð, alt eftir efnum og
ástæðum. Margt smátt gerir eitt
stórt og ef almenningur meðal
íslendinga hér í landi óskar að
íslenzk tunga lifi, þá er hér ráð
til þess að styðja þá ósk að
nokkru, ef unt er eins og eg hefi
bent á að hafa þarna námsskeið í
íslenzku fyrir þau börn er þess
óska. Læt svo við þetta sitja að
sinni og birti eftirfarandi nöfn
nokkurra manna og félaga, sem
þetta hafa þegar styrkt, með
þakklæti til þeirra fyrir áhugann
og fórnfýsina í þessu máli.
Samskot á samkomu í
Wynyard árið 1935 ...$37.20
Kvenfélagið í Riverton .. .10.00
Kvenfélagið í Árborg ......10.00
S. Thorvaldson .......... 25.00
Mrs. P. S. Pálsson (borg-
aði í húsaleigu) .....12.00
Arður af samkomu er
Kvenfélag Sambandssafn-
aðar í Árborg hélt til arðs
fyrir Sumarheimilið...17.50
Arður af samkomu í
Winnipeg ..............23.60
Gjöf frá Mrs. Kr. Stefáns-
son ...................25.00
Kvenfélagið í Langruth ...10.00
Kvenfélagið í Lundar ....15.00
Kvenfél. í Wpeg (1935) . ..10.00
Jón Laxdal, Gimli........ 5.00
Fyrir merki seld á Hnaus-
um 2. ágúst ...........18.50
Hjörtur Guðmundsson,
Árnes ................ 3.00
Ól. Jónasson, Árnes ..... 5.00
Samb. Kvenfél. Gimli ....10.00
E. J. Melan
BANDARÍKJAFRÉTTIR
Eftir H. E. Johnson
Landið er stórt, fólkið er
margt og viðburðir ársins marg-
víslegir og fjölþættir. Þessvegna
er engin leið að rekja þá alla og
eina ráðið að stikla á stóru atrið-
unum enda beinist athyglin jafn-
an að þeim svo eitt verður efst á
baugi í dag en annað á morgun.
Fyrstu þrjá mánuði ársins var
um ekkert meira hugsað né ritað
í amerískum blöðum en um Lind-
berghs málið og í því sambandi
allan glæpa faraldurinn í Banda-
ríkjunum.
Forsendur málsins eru flest-
um kunnar: hvernig ungur sonur
Lindberghs hjónanna var burt
numinn og síðar myrtur. Lengi
vel varð ekkert uppvíst um ill-
ræðismennina en síðar fundust
leifar af barnslíki nálægt heimili
flughetjunnar. Töldu margir
það áreiðanlega lík Charles Lind-
bergh þótt reyndar væri það ó-
þekkjanlegt. Annars er margt
óskiljanlegt í þessu máli og með-
al annars að bófarnir skildu
skilja líkið eftir rétt við heimili
Lindberghs, þar sem það mundi
finnast, meðan þeir voru að
heimta lausnargjald fyrir dreng-
inn.
Svo liðu mánuðir og lögreglan
virtist ráðalaus þar til nokkur
hluti þess fjárs, er illræðismenn-
irnir höfðu vélað út úr Lind-
berghs, fundust í vörzlum
Hauptmanns, hins þýzka tré-
smiðs. Vlír hann handtekinn og
síðar líflátinn samkvæmt dómi.
Þó eru ekki allir ánægðir með
þau málalok og telja með tíma-
ritinu “Liberty” meir en lítið
vafasamt hvort réttlætinu hafi
verið fullnægt. Eins og lögfræð-
ingaráðið hefir sýnt og sannað,
var Hauptmann frá byrjun um-
kringdur af hefndarþorsta heillr-
ar þjóðar og náði sú taugaæsing
(hysteria) enda inn í réttarsal-
inn. Það er sem manni renni
kalt vatn milli skinns og hörunds
er vér heyrum ríkislögmanninn
hrópa fyrir réttinum. “Hann
(Hauptmann) er kaldur en skildi
honum ekki volgna í rafurmagns-
stólnum.” Svo gálaus glamur-
yrði ættu aldrei að heyrast í
réttarsölum.
Framkoma kviðdómenda er
einnig næsta kæruleysisleg. Þeir
slá upp veizlu fyrir sig og vini
sína sama daginn og þeir hafa
dæmt mann til dauða og eru í
þann vegin að útgera samninga
við trúðleika félag er ætlar sér
að sýna þá þjóðinni fyrir pen-
inga sem einskonar undur. Varð
New Jersey ríkið að semja sér-
stök lög til að afstýra þvílíku
hneyksli.
Þótt Hauptmann yrði líflátinn
er málið ennþá óráðin gáta í hug-
um margra og talsverður grunur
að einhverjir, sem áttu engu síð-
ur hegning skilið, gangi ennþá
lausir. Þótt ýmsar líkur sýni að
Hauptmann muni eitthvað við
málið riðin benda óneitanlega
sterkar líkur til að hann hafi
ekki verið einn að verki, og enda
máske aðeins verkfæri kænna
og samvizkulausra þorpara.
Eins og allir vita meðgekk
Hauptmann aldrei glæpinn en
sagði að Isadore hinn þýzki hafi
skilið eftir hjá sér þá peninga
er á heimili hans fundust.
Líkurnar er sakfeldu hann eru
í stuttu máli þessar:
1. Banka-seðlarnir er Lind-
bergh greiddi sem lausnargjald
vöru auðvitað númeraðir og