Heimskringla - 07.07.1937, Side 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. JÚLÍ 1937
“Skilst mér það,” sagði Burke. “Og hvað
mundi verða, ef við fengjum ást hvort til ann-
ars?”
Hún hlaut að líta af honum og svaraði:
“Eg held við þurfum ekki að gera ráð fyrir
því.”
“Af hverju ekki?”
Hún svaraði lágt. “Eg gæti aldrei fest ást
við nokkurn framar.”
“Alveg viss?” sagði Burke.
Henni brá við nokkuð í róm hans og leit
upp á hann, þá var gleðin horfin úr augum hans,
þau sögðu henni ekki til neins nema athugunar
og dæmivits, og þá segir hún miður örugg:
“Finst þér við þurfum að ræða það efni?”
“Ekki ef þú vilt heldur læðast frá því,”
svaraði hann.
Við það hljóp henni kapp í kinn. “En eg
læðist ekki frá neinu. Eg er ekki ein af þeim.”
“Það hugsa eg nú þú segir satt, þú kant að
verða hrædd en varla að leggja á flótta.”
Hún leit við honum djarflega og segir keik:
“En eg er alls ekki hrædd. Við erum vinir,
þú og eg. Og — og við treystum hvort öðru og
gerum svo framvegis. Hjónavígslan gerir enga
breytingu þar á, það var bara fyrir siða sakir
og — og við skulum gleyma því.”
Hér þagnaði hún, Burke skifti ekki um svip
hann horfði á hana mjög stöðugur og rólegur.
“Það er hægt að tala svona. Viltu ekki
segja meira?”
“Þetta er alt og sumt”, sagði hún liðlega.
“Nema ef — ef þig langar mikið til að kyssa
mig, þá máttu það stöku sinnum, en láttu ekki
eins og kjáni út af því!”
Hún sá að hann átti ekki von á svona svari.
Hestarnir voru búnir að kasta mæðinni og fóru
að bitast, Burke hastaði á þá digrum kverka
rómi, síðan slepti hann stúlkunni og rétti henni
tauminn að reiðhesti hennar, mjög stillilega og
sagði: “Þökk fyrir. En þú mátt ekki vera of
örlát til að byrja með, eg kynni þá að fara að
vonast eftir of miklu. Og það væri kjánalega
gert af mér, er ekki svo ?”
Rólega var þetta sagt, ekki beizklega en þó
ekki laust við háðkeim. Við það lagði kul að
henni, líkt og úrsvalan gust af fjarlægum él-
klakki. Hún leit við honum hálfaum og spurði:
“Mislíkar þér ?”
Hann var stokkinn á bak, snerist við í söðl-
inum og strauk með svipuskaftinu bitvarg af
lend hestsins, réttist svo við og svaraði hlægj-
andi: “Nei, alls ekki.”
Hún fann að hann sagði satt samt bjóst hún
ekki við góðu, skildi ekki af hverju hann var svo
fasléttur og fanst það ekki vita á gott, hve ó-
kærnislega hann lét. Hún steig á bak og reið
á stað á klyfjagangi, en er hún fann að hann
kom ekki líka, þá leit hún við, hann var kominn
af baki, stóð undir kræklunum og var að rista
með sjálfskeiðing á trébolinn, hún óskaði að
hann dveldi sem styzt á þeim ömurlega stað,
beið samt eftir honum. Þegar hann kom var
bjart yfir honum og augun snör líkt og hann
hefði mikinn sigur unnið.
“Hvað varstu að gera?” spurði hún.
Hún stóðst varla augnaráð hans. “Eg var
að gera stundinni minningu.”
“Hvað áttu við?” spurði hún.
Burke tók upp pípu sína og svaraði:
“Kærðu þig ekki um það að sinni.”
Hún sá í augum hans það sem vakti henni
meira og dýpra en forvitni, og veik við hestin-
um í snatri: “Eg ætla að sjá sjálf.” í sama bili
greip hann um tauminn. “Ekki mundi eg svo
gera,” sagði hann. “Það er ekki þess virði.
Bíddu þangað til við komum hér aftur!”
“Hver veit nema tréð verða þá farið.”
“Þó svo verði þá missirðu ekki mikils,”
svaraði hann. “Láttu vera í þetta sinn!”
Hann réði þó henni væri ekki ljúft, þau
sneru í áttina til Brennsstadt og teygðu gæð-
ingana eftir foldinni skrælnaðri af sólar báli.
ANNAR ÞATTUR
I. Kapítuli.
Lagsmenn,
Þegar Sylvía kom heim aftur til Blámúla-
staðar tók hún til umsýslu, vandist fljótt verk-
um og tók upp sitt fyrra far eins og ekkert
hefði í skorist. Sú æfi hefði verið döpur og til-
breytingarlaus, ef hún hefði ekki farið á hest-
bak á hverju kveldi og stundum snemma á
morgnana líka, og riðið með Burke að sjá yfir
bústörfin. Hún hafði mikinn hug til hesta og
þau bæði, urðu við það samrýnd, og aldrei
þreyttist hún á að koma til merahópsins og
folaldanna, bað líka oft um að mega reyna sig
við að venja einhverja ótemjuna úr stóðinu, en
því hafnaði Burke jafnan. Hann var mjög
alminlegur við hana og nærgætinn, en þó kom
hann því að henni með einhverju móti, að þess
bæri að gæta sém hann vildi vera láta. Vinnu-
fólkið hlýddi hans skipunum fljótt og vel, en
þegar hann var ekki viðstaddur reyndust þeir
svörtu henni hvergi nærri eins verkardjúgir og
stimamjúkir.
Þessa gat hún við Burke einn daginn, gerði
það að gamni og hlægjandi, og varð alveg hissa
þegar hann benti á svipuna sem hún hafði í
hendinni og segir: “Þú munt sanna að þetta er
eina meðalið sem dugir í því efni. Láttu svarta
dótið kenna á svipunni, þá mun það meta þig
nokkurs.”
Hún hélt hann væri að gera að gamni sínu
en nokkrum dögum seinna fékk hún að vita hið
sanna þegar hún sá hann draga Joe út í húsa-
garð, þann svarta mann sem hafðu^ var til
heimaverka, og berja hann með keyri fyrir að
svíkjast um. Sá æpti hástöfum sem hýddur
var, Sylvía girntist að þjóta út til liðs við hann.
en hætti við þegar hún sá Burke fremja þá
athöfn reiðilaust og gætilega.
Skömmu síðar kom hann inn í stofu með
pípuna í hendinni, upplitshýr og einbeittlegur
eins og honum hefði lukkast vel að ljúka skyldu-
verki. Sylvía var þar fyrir, bætti skyrtu af
honum, honum hafði tekist að rífa ermina á
gaddavír, bar nálina ótt og kreisti saman var-
irnar, því að óhljóðin í Joe gullu enn í eyrum
hennar. Burke skrefaði út að glugga og tróð
í pípu sína hugsandi, þar til hann furðaði sig á
þögn hennar, sneri sér skyndilega við og horfði
á hana. Hún leit ekki upp vissi þó að hann
hafði á henni augun, eftir svolitla stund gekk
hann til hennar. “Hvað ertu að gera?” spyr
hann.
Þetta var í fyrsta sinn sem hún hafði tekið 1
sér þessháttar verk í hönd, hún leit upp og segir
stuttlega: “Að bæta skyrtu af þér.”
Hann greip í flíkina. “Til hvers ertu að
því ? Eg vil ekki að þú bætir af mér.”
“0 láttu ekki kjánalega, Burke!” sagði hún.
“Þú getur ekki gengið rifinn, vertu góður og
tefðu mig ekki! Mig langar að koma því frá.”
Hún talaði dálítið snúðugt, hafði ekki mjúkan
hug til hans þá stundina, var ekki búin að stilla
sig til fulls og óskaði af öllu hjarta að hann'
léti hana eina. Þetta sagði hún honum svo gott í
sömu andránni, þegar hann slepti ekki. “Þvi
ferðu ekki út að skjóta? Það er nógur tími til
fyrir kveldskatt.”
“Hvað er að ?” spurði Burke.
Hún reyndi að toga af honum flíkina.
“Ekki neitt.”
“Ekki neitt? Af hverju er mér þá sagt að
fara burt og skjóta, að.tefja ekki og að láta ekki
kjánalega?”
Sylvía réttist upp í sætinu og horfði beint
framan í hann skærum augum. “Ef þú vilt
hafa það — mér finst þú vera heldur grimmur,
þér er vitanlega mikil vorkunn, en ekki er það
full afsökun.” Hann leit í augu hennar, ein-
arðlega að venju, við það hvassa augnaráð fór
titringur um hana, í þeim bjó vel vörðuð harka,
sem beit á hana undarlega. “Svo finst mér að
minsta kosti.”
Hann svaraði rétt strax mjúklega sem
verða mátti. “Jæja, litli lagsi! Þú gerir vel
að láta það svo. Þér skjátlast vitanlega, en
það gerir lítið til. Þú skiftir um skoðun
þegar dvöl þín lengist í landinu. Gleymdu því
nú og komdu að lyfta þér upp á hestbaki.”
Hann var svo alminlegur að Sylvía mýktist
og gat ekki að sér gert. Hún lagði lófann á
handlegg hans. “Burke, þú gerir það aldrei
aftur?” Hann brosti við. “Þess þarf ekki við
fyrst um sinn. Ef þú gerðir Fair Rosamond
sömu skil þá tæki sú hyskna drós ótrúlegum
stakkaskiftum.”
“Það skal aldrei verða,” sagði Sylvía.
Burke stundi við. “Þá yerð eg að reka
hana úr vistinni, býzt eg við. Eg sé glögt, að
hún reynir á geðsmuni þína meir og meir.”
Hún beit á vörina, svo hló hún. “ó, farðu!
Þú ert afleitur! Rósa getur gert manni gramt
í geði en mér er ekki um megn að þola hana.”
“Þú ræður ekki við hana,” sagði Burke.
“Sama samt, þú verður að láta það af-
skiftalaust,” sagði hún rösklega. “Það er í
mínu umdæmi.”
Hann lét svo vera. “Jæja, eg læt þig um
það félagi. Eigi að síður, þú átt ekki að sitja
hér og bæta skyrtur, eg læt það ekki við gang-
ast.”
Sylvía skifti um svip lítið eitt, varð ein-
beitt, þó fasið væri mjúkt og stilt. “Eg hætti
aldrei við hálfgert verk. Þú verður að fara
einn í útreiðar túrinn í þetta sinn.”
“Því hafna eg,” svaraði Burke.
Hún varð opineygð. “Þú heldur virki-
lega—” byrjaði hún.
“Já, virkilega,” sagði hann. “Sleptu þessu
plaggi! Það eru tóm látalæti, að vera að bæta
það. Mér er sama í hverju eg er og þér líka.”
“En mér er ekki sama,” sagði hún. “Þú
mátt ekki vera ræfilslegur.”
“Eg er ekki ræfilslegur — í hverju sem eg
er,” sagði Burke milli gamans og alvöru. “Það
er mitt helzta einkenni.” Hann fór að toga í
. þrætuplaggið en Sylvía hélt í. “Burke, vertu
væ — ekki leiðinlegur! Allar konur bæta af
mönnunum sínum, ef þær hafa enga til að gera
það. Mig langar til að gera það. Mig langar
til að gera það. Svona!”
“Þig langar ekki til að gera það,” sagði
hann.
“Það er skylda mín,” svaraði hún.
Þá leit hann við henni og segir: “Og
skyldu þína gerir þú altaf?”
“Eg reyni til þess,” svaraði hún.
“Altaf?” innti hann. Henni hnykti við
nokkuð sem hún sá í augum hans og reyndi að
líta undan, gat það samt ekki. “Eftir því sem
eg bezt get,” sagði hún óframlega.
Hann setti upp hæðnissvip svo hló hann og
slpeti flíkinni. “Blessi brjóstið þitt, lítið og
skrítið,” mælti hann. “Staga þú ef þér líkar!
Það er helzt útlit fyrir að þú byrjir á röngum
enda, en v£ntanlega kemst þú að réttri niður-
stöðu að lokum, eins og kvenfólkinu er líkast.’i
Hún komst við af þessu. Þetta var Guy—
svo fjarska líkt Guy—að stríða henni blíðlega
á einhverjum göllum kvenfólksins. Þessi til-
finning kom svo snögt og var svo sár, að hún
gat ekki falið hana, hún greip andann á lofti og
grúfði sig niður. Hann beygði sig ofan að
henni og varð að orði: “Ja—Sylvía!”
Hún færði sig undan honum. “Láttu vera,
ef þér þóknast. Þetta eru kenjar, láttu sem þú
sjáir það ekki.”
Hann réttist upp, tók hendinni á öxl henn-
ar og strauk varlega. “Hvað er að, lagsmaður?
Góðum félaga er flest segjandi, láttu mig
heyra.” Hann talaði kunnuglega og þó ófram-
lega.
Hún barðist við sjálfa sig, sagði honum
svo á endanum: “Þú varst svo líkur Guy —
rétt í svip.”
“0 svei Guy!” sagði hann mjúklega. “Eg
er altaf líkari sjálfum mér en honum. Vertu
kát, lagsmaður! Vertu ekki að trega tunglið!”
Hún náði valdi á sér og leit upp á hann með
titrandi brosi. “Það er í meira lagi kjánalegt,
er það ekki? Og vanþakklátt líka, þú ert
fjarska vænn, að missa ekki þolinmæðina.”
“O mig skortir ekki þolinmæði,” sagði
Burke næstum þurlega. “En gáðu nú að, finst
þér þú megir til að bæta þeésa sk^-tu? Egá
aðra til einhversstaðar.”
Hún hló við og spratt upp mjúklega. “Við
skulum þá koma!” Hún tók um handlegginn á
honum og leiddi hann út. “Eg veit ekki af
hverju þú ert að paskast með mig, það segi eg
satt. En eg skal koma.”
Þau tóku sér reiðhesta og héldu af stað,
Sylvía réði ferðinni og stefndi ósjálfrátt til
drangsins, sem blasti við af svölunum og jafnan
heillaði hana, sá einbúi var svo einkennilegur í
lögun. “Þennan ætla eg að klifra einhvern-
tíma, áður en sólin kemur upp,” sagði hún.
“Til þess verður að brúka ganglimina.
hestum verður við komið.”
“Ekki verður mér það til fyrirstöðu, eg er
ekki svimagjörn. En í kveld vildi eg gjarnan
fara kringum hann. Hvað er hinumegin við
hann ?”
“Fold,” svaraði hann.
Hún gretti sig. “Og svo fold — og svo
fold. Og nóg af fallegum rofum með sandi í,
sem alt mistrið kemur úr! Alténd eru það þó
fjöllin, þeirra ætla eg að vitja einhvern daginn.”
“Má eg koma líka?” innti hann.
Hún brosti við honum. “Sjálfsagt, lags-
maður. Við skulum eignast höll á tindum ver-
aldar, viltu það ekki? Með stríðum straum-
vötnum í djúpum gljúfrum og burknum og
rhodendrons hvar sem litið er, og stóru stöðu-
vatni þar sem heiðblár himinn blikar æfinlega
og bjartar stjörnur.”
“Og hverju er höllin lík?” spurði hann.
Sylvía mændi til fjalla og fór hægt. “Höll-
in? 0, höllin verður úr gráu graníti — þeirri
tegund sem glitrar og er sísvalt, og þar skulu
margir gosbrunnar vera sífelt að, stofumar
stórar vitanlega og hátt til lofts, f jarska hátt —
altaf nóg af fersku lofti og hvergi ryk.”
“Fæ eg að reykja pípuna mína í þeim stof-
um?” spurði Burke.
Hún var veglynd: “Þú skalt gera rétt eins
og þér bezt líkar, allan daginn.”
“Meðan eg er ekki fyrir þér,” sagði hann.
Hún hló lítið eitt. “0, það kemur ekki til
þess, við verðum svo sæl. Svo máttu hafa jörð,
eina eða tvær til að búa á. Þar verða engir
þurrir farvegir eins og þessi þarna, sem þið
kallið spruit, er ekik svo?”
Hann sagði í spaugi, að hún væri orðin
lærð og nefndi nokkur fleiri nöfn á þess lands
máli. “Og hvað kallið þið þetta? eða hvað er
þetta þarna upp með farinu, Kaffira kofi?”
spurði hún.
“Nei,” svaraði Burke stuttlega. Það sem
hún benti til var auðsjáanlega mannvirki, til að
hýsa stórgripi mátti hún hugsa, sem var ó-
kunnug, einstakur kofi innan um stórgrýti á
farvegs bakkanum. Hún tók í tauminn, það
kom geigur í hana: “Hvað er það ? Manna bú-
staður? Hver hefst hér við?”
“Enginn nú sem stendur,” sagði Burke þur-
lega og treglega.
“En hvers bústaður—” byrjaði Sylvía,
þagnaði svo og fölnaði upp, segir svo í hálfum
hljóðum: “Eg—skil.”
Burke horfði ekki á hana heldur beint
framundan sér og tók til orða. “Það er bara
kofi sem hann bygði sjálfur, annað árið sem
hann var hér, vildi þá ekki vera lengur hjá
mér, heldur búa sér, þótti það frjálsara. Það
getur verið, að eg hafi veið heldur afskifta-
samur um hans ráðlag, hans var að ráða sér,
mitt ekki. En# eg gat ekki setið hjá og
horft á það afskiftalaust, að hvítur maður
gerði svo lítið úr sér, að hafa samlág við
Kaffira. Það var rétt eins gott að hann fór,
eg hefði gengið nærri honum fyr eða síðar. Það
mun hann hafa grunað. Mig meir en grunaði
það, svo okkur kom saman um að skilja.”
Svona stuttlega og stirðlega skýrði Burke
frá málavöxtunum og hvert hans orð smaug
sem oddur í hjarta meyjarinnar. Hún var hvít
í framan og starði brennandi sjónum á það
auma hreysi sem dýrlingur hennar hafði hafst
við á, sá glæsilegi garpur, sem hún hafði &Vo
lengi hugsað upp á. Hún sagði ekki orð, reið að
kofanum og Burke við hlið hennar, og fór af
baki til að skoða hann.
Á kofanum var eitt vindauga, vírnet í en
ekki gler, heldur gisin rýja innan á vírnum, svo
ekki yrði séð inn; dyrnar læstar með hengilás.
Blökkumaður af vesalla lagi hefði ef til vill
álitið slíkan verustað samboðinn sér. Og í
þessum kofa hafði hann átt heima þegar hann
gerði henni boð að koma til sín! Nú sá hún
betur en nokkru sinni fyr þann beizka sann-
leika, að honum hefði’mistekist. Til þessarar
auðnar og allsleysis hafði hann kallað hana, pg
þegar hún gegndi — var hann horfinn.
Augu hennar fyltust tárum, þau runnu ofan
vanga hennar en hún vissi ekki einu sinni af
þeim. Þegar lítið leið frá sá hún enn betur
harmsefnið og drakk raunabikarinn til botns.
Hér hafði hann tekið stefnuna niður á við, hér
hafði hann grafið manndóm sinn og karlmanns
hug. Þegar hún loksins sneri burt, fanst henni
sem hún stæði við gröf hans.
Burke beið eftir henni og sagði ekki orð.
Hann hjálpaði henni á bak og þegar hún tók upp
tauminn, studdi hann hendinni litla stund á
hnéð á henni. Þeim orðlausa samúðar vott
mátti hún ekki svara svo, að hún misti ekki
stillinguna og stjórn á sjálfri sér en Thvílík
huggun var það hennar hrelda og sárauma
hjarta. Hann hafði sýnt ííenni hluttekning því
líka sem góður félagi mundi öðrum veita, ein-
mitt þegar hún þurfti hennar mest með.
•
II. Kapítuli.
Gestir
Upp frá því sem nú var frá sagt og Sylvía
hafði komið að setri unnustans, eyðikofa úti í
haga, tók hún að líta svo á að hinum umliðna
þætti æfi sinnar væri lokið, fór að segja við
sjálfa sig, að sá maður sem hún hafði þekt og
hugsað upp á, væri nú framliðinn og hætti að
láta hugsanir sínar hvarfla til hans viljandi.
Hún tók upp byrði lífs síns og ráð á heimiii
Burke Rangers. Aldrei nefndi hún Guy á nafn
við hann framar, þó oftlega kæmist hún við af
rödd hans, fótataki, blístri og öðrum háttum,
þeir voru svo líkir þeim sem hún mundi frá
Guy. Ekki mintist Burke heldur á það mál,
hann umgekst hana liðlega og góðmannlega, svo
að hún hélt einurð sinni við hann og fasléttu
viðmóti. Hún fór að kunna skil á verkum, hver
gera þyrfti og hvernig, kyntist fljótt skepnum
og einkanlega ungviðinu. Skemtilegast af öllu
þótti henni að fara með honum á morgnana,
þegar hann fór ríðandi að segja fyrir verkum
og líta eftir fénaði, tók þá vel eftir öllu og varð
svo kunnug að hann kallaði þetta eftirlitsferðir
hennar og sendi hana stundum eina í erindi sem
•hann trúði ekki öðrum fyrir.
Einn daginn nokkru fyrir hádegi kom hún
heim úr einni slíkri erindisferð, og þegar
hún reið í hlaðið, kom maður á móti henni af
svölunum, rjóður í framan og auðsjáanlega ætt-
aður frá Englandi, sá rétti henni hendina og
heilsaði:
“Sæl vertu Mrs. Ranger!” segir sá gildum
rómi og alúðlega. “Við komum til að heilsa. Þú
munt varla trúa því, þó satt sé að við erum ný-
búin að frétta að Burke sé giftur. Okkur þótti
sú frétt mikil og furðuleg, en nú hætti eg að
undrast nokkuð nema hepni hans.” Hann var
svo einlægur og alúðlegur, að Sylvía gat ekki
látið ókunnuglega við manninn, þóttist vita að
komumaður var einn nágranninn, þó löng
bæjarleið væri á milli, um tólf mílur vegar. Hún
brosti við honum, steig af baki og tók vel
kveðju hans. Blakkur vikasveinn tók v’ð
hesti hennar.