Heimskringla - 09.03.1938, Qupperneq 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 9. MARZ 1938
pcimskringla
(StofnuB ÍSSÍ)
Kemur út á hverjum miSvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
S53 og 855 Sargent Avenue. Winnipeg
Talsímis S6 537
Verð blaðslna er $3.00 árgangurinn borgist
fyriríram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
311 viðskifta bréf blaðinu aðlútandl sendist:
M-nager THE VIKINQ PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Vtanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” ls publlshed
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
L853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telepthone: 86 537
iMHiiiiiuHiiuiimiumiiiiiiiuiiniiiuiiiimiiiiiiiuiiimiuiiiiiiimmmiiiiimiiiiiiiiiiiiuiuiuiiiHiiiiiiii
WINNIPEG, 9. MARZ 1938
ililliiH
ar” eftir háaldraðan mann, Jón Jónsson,
borgfirskann að ætt, en sem býr nú í Win-
nipeg hjá dóttur sinni, frú Þorbjörgu Sig-
urðsson, ekkju eftir Jóhannes kaupmann
Sigurðsson á Gimli. Jón mun nú hafa tvo
um nírætt. Lýsir hann lifnaðarháttum
og mataræði í æsku sinni eflaust rétt og
öfgalaust. Getum vér ekki stilt oss um að
birta hér ofurstutta málsgrein, úr ritgerð-
inni til að sýna hvemig okkar elztu menn
segja frá. Hún er á þessa leið:
“Þegar gott veður var á vorin, sem oft
var í kringum vorsólstöður, þótti mér gam-
an að lifa, þrátt fyrir öll mín hlaup og
snúninga, þegar eg horfði á fegurð náttúr-
unnar bæði á himni og jörðu. Þó við í
Borgarfirðinum sæjum ekki sólina alla
nóttina, eins og á sumum stöðum á Norð-
urlandi, sáum við þó geislana frá henni
leggja upp á himininn og gullroðin skýin í
alla vega myndum, og jörðina græna af
grasinu og glóandi af jurtablómum með
margbreytilegum lit, sem alstaðar spratt
jafnvel upp úr litlu móaborði á grjótmel.
GOTT RIT
Tímarit Þjóðræknisfélags fslendinga í
Vesturheimi, sem kom út í nítjánda sinni
um það er ársþingið stóð yfir, hefir í þetta
sinn sem fyr inni að halda mikið af góðu
og læsilegu efni, er sérstakt erindi á til
íslendinga hér vestra.
Eg hafði nóg vit til að skilja, að þetta
gerði náttúran sjálf án hjálpar. Þá
gleymdi eg öllu því ógeðfelda og hugur
minn fyltist af fögnuði yfir lífinu. Eg
bygði mér þá loftkastala að gera mig að
góðum og miklum manni, en þeir hrundu
niður hjá mér, eins og mörgum öðrum
unglingum.------------”
Geri þeir sem yngri eru betur.
Fyrsta ritgerðin er eftir próf. Sigurð
Nordal um “Framtíð íslenzkrar menningar
í Vesturheimi”. Það mál er hugðarefni
hverjum sönnum íslendingi vestan hafs og
athygli mikil veitt því er þeir hafa til þess
að leggja, er í Hliðskjálf íslenzkra bók-
menta sitja og sjá of víðan heim. Af grein
próf. Nordals er um margt að fræðast.
Viðhorf hans er glögt og niðurstöðurnar
þær, er munu góðar og gildar reynast,
verði íslendingar hér vestra sjálfum sér
trúir. En auk þess verðmætis, sem í á-
minstu efni felst í greininni, er það hverj-
um íslendingi hér ávinningur mikill, að
lesa og kynna sér hana rækilega vegna
hins klassiska máls, sem hún er skrifuð á
og sem út af fyrir sig vekur og glæðir þá
íslenzku neista, er í brjóstum landa ennþá
búa, þó faldir virðist, ef til vill, aðra stund-
ina, eða lítið beri á, í glaumi enska hvers
dags lífsins, sem þeir eru hér háðir. Því
þrátt fyrir alt er hann einn, er sér um sefa,
eins og þar stendur, og íslendingar vestra
eru oftar séðir utan í umhverfi sínu hér, en
innan, eða það sem í þeli þeirra býr. —
Hvernig á málefni þeirra er litið í nefndri
grein, og það sem um það er sagt af fram-
sýnum löndum heima, fer ekki fyrir ofan
garð eða neðan hér vestra.
önnur eftirtektaverð grein í ritinu, er
um “Blandaðar giftingar”, skrifuð af séra
Guðmundi Árnasyni. Það hefir kostað
nokkra fyrirhöfn að grafa upp efni um
þetta mál, en af eitthvað eitt þúsund gift-
ingum að dæma, kemst höfundur að þeirri
niðurstöðu, að blandaðar giftingar séu að
meðal tali 30 til 40 af hundraði á meðal ís-
lendinga nú orðið. Það er nú heldur mikið
af því góða, en mun þó ekki fjarri sanni
vera. í bæjum og fámennum íslendinga-
bygðum, telur hann þær fara yfir 50%.
Jafnvel í hinni elztu og fjölmennustu ís-
lenzku bygð: Nýja-íslandi, nema blandaðar
giftingar nú frá 20 til 25%. Fyrir við-
hald íslenzks þjóðemis hér, eru þessar afar
tíðn blönduðu giftingar hættulegar. Höf-
undur bendir á, að þær hafi að vísu öðru
hvoru mínkað nokkur úr, en svo aukist
aftur, eins ófrávíkjanlega og flóð fylgi
fjöru. Og það er hætt við, að sá faraldur
fari ekki batnandi úr þessu.
Um þýðingar á leikritum Shakespeares
á íslenzku skrifar dr. Stefán Einarsson
skemtilega og fróðlega grein í Tímaritið.
Aðrar langar og veigamiklar greinar í því
eru: Um þjóðréttarstöðu fslands, eftir dr.
jur. Ragnar Lundborg, framhald frá fyrra
ári, ágætt yfirlit yfir einn merkilegasta
þáttinn í sögu íslands. Grein þessi er að
vísu skrifuð á lagamáli og getur virst þur
aflestrar, en hún er svo góð heimild, að
hana má með því merkilegasta telja, er
ritið hefir flutt. í þessu riti er og grein
um prófessor Lee M. Hollander, kennara
við háskólann í Texas-ríki, eftir dr. Rich-
ard Beck. Gerir höfundur grein fyrír hon-
um sem Eddu-þýðara og unnenda íslenzkra
fræða, sem er góðra gjalda vert að kynna
íslendingum. Ennfremur er grein í ritinu
um “Mesta skáld Vesturheims: Stephan G.
Stephansson” eftir prófessor F. Stanton
Cawley, Ph.D., í þýðingu eftir dr. Sig. Júl
Jóhannesson. Telur prófessor Cawley
Klettafjallaskáldið mesta skáld vestan
hafs; prófesor Cawley er svo merkur mað-
ur að þessi viðurkenning hans mun eftir-
tekt vekja. Þá er í ritinu “Æskuminning-
Eftir Eyjólf Sigurjón Guðmundsson er
bjó í Tacoma, greindan mann og gegnan
mælir skáldið J. Magnús Bjarnason vel og
hlýlega.
“Draumur” heitir smásaga í ritinu, eftir
Guðrúnu Finnsdóttur. Efni' sögunnar er
að kona hér vestra, Ragnhildur að nafni
er að undirbúa samkomu, en mitt í því
umstangi öllu, sækir að henni svefn og hún
festir blund. Dreymir hana þá gamla vin-
konu sína látna og nýju landi bregður upp
fyrir sjónum hennar. Og landið er auð-
vitað ísland með sínum minningum. Efni
sögunnar þarf ekki lengra að rekja til þess
að verða þess var, að hér er um rétta og
sanna sálarlýsingu að ræða hjá íslending-
um vestra. Kemur hér og fram það ein-
kennið, sem oss virðist mega segja að sögur
Guðrúnar Finnsdóttur beri yfirleitt með
sér: f þeim felst ávalt innri máttur, sem
ekki dvín eða verður að loftbólu, um leið
og efnið er brotið til mergjar. Smásögur
hennar bera að efnisgæðum til, frumleik
og gerhygli í meðferð, langt af því, sem
sagt verður um smásögur yfirleitt. Þegar
skrifað verður rækilega um skáldsögur
hennar, mun það ekki' dyljast, að hún á
sæti á bekk með beztu smásagnahöfundum,
ekki aðeins íslenzkum, heldur einnig hverr-
ar þjóðar sem eru.
“Kvöldvakan á Bjargi” heitir önnur saga
í ritinu, eftir Elinborgu Lárusdóttur, lag-
lega sögð. Þá hefir Jón J. Bíldfell skrifað
tvær þjóðsögur, eftir frásögn Vigfúsar
Þorvaldssonar, í ritið.
Ennfremur ber að geta nokkra kvæða í
ritinu. Verður þá fyrst fyrir oss kvæði
eftir Gísla Jónsson, prentsmiðjustjóra, er
hann nefnir “Iðunnarkviðu”; kvæðið er
hrynhenda og í sem fæstum orðum sagt,
eitt með því bezta, sem vér ætlum að ort
hafi verið hér vestra. Hrynhendan er
bragarháttur, sem vel lætur að íslenzkri
hugsun og máli, þó lítt virðist nú notuð
af skáldum. Það er undir þessum bragar-
hætti sem Matthías orti eitt sinna ó-
gleymanlegu kvæða til íslendinga í Vestur-
heimi: “Sé eg hendur manna mynda.”
“Um Hallmundarhraun” yrkir Páll S.
Pálsson ljóðrænt og gott kvæði. Eftir
Huldu eru fjögur kvæði í ritinu: John H.
Frost; Kvöld í Frakklandi; Dalakonan;
Borgfrúin og Márinn. Þá yrkir Guðm.
Friðjónsson vísu til C. Hjartar Thordar-
sonar; Jónas Þorbergson: Brot úr enskum
sálmi; Bjarni Guðmundsson: Heimkomu-
minni Tómasar skipstjóra Bjarnasonar;
Jóhann Briem: Nýárskvæði (1876—77) og
Steiun Dofri: Þorbjörn Bjarnason (eftir-
mæii).
Eins og að undanförnu, er síðasti fund-
argerningur ársþings Þjóðræknisfélagsins
prentaður aftast í ritinu.
Hér hefir nú verið týnt upp og lauslega
minst á það sem Tímaritið flytur lesend-
um sínum að þessu sinni. Erum vér vissir
um það, að þeir sem annars fylgjast nokk-
uð með íslenzkum málum hér, muni sér til
gagns og skemtunar lesa ritið. Tímarit
Þjóðræknisfélagsins jafngildir beztu ís-
lenzkum tímaritum sem út eru gefin; það
hefir og ávalt meðferðis efni sem snertir
sögu íslendinga hér vestra sérstaklega.
Það getur nú skeð, að það komi ekki lönd-
um heima í bráð svo mikið við, sem ís-
lendingum vestra, en þar er þó að finna
einn þáttinn í þjóðarsögu íslendinga, sem
fróðlegur kann að þykja í framtíð, að þeim
vestra horfnum eða gegnum fyrir ætt-
ernisstapa.
Ritstjóri Tímaritsins er og hefir verið
frá því að það hóf göngu sína dr. Rögn-
valdur Pétursson.
Verð á ritinu er $1.00 í lausasölu, en fé-
lagar í Þjóðræknisfélaginu fá það endur-
gjaldslaust. Lausasalan er aldrei mikil,
því félagagjaldið er aðeins einn dollar. Það
er því ekki vegna sölu ritsins eða ágóða í
sambandi við hana, sem hér hefir á ritið
verið minst, heldur vegna hins, að það er
nauðsynlegt hverjum fslendingi að lesa
ritið og eiga, sem þjóðræknisstarfið sem
hér er verið að reka eða sál sína metur
eins dollars virði.
KIRKJAN Á SPÁNI OG
BORGARASTRÍÐIÐ
Blöðin hafa þráfaldlega flutt fréttir um
að kirkjur hafi verið brendar á Spáni og
að prestar og nunnur hafi verið drepnar í
hundraðatali. Þessar fréttir eru sannar.
En þessi hryðjuverk eru þó aðeins lítið
brot af múgdrápum þeim og skemdar-
verkum, sem stöðugt hafa verið framin
síðan borgarastríðið hófst fyrir mörgum
mánuðum. Bæði uppreisnarmennirnir og
stjórnarherinn hafa verið sekir, báðir hafa
látið skjóta niður hundruð, jafnvel þús-
undir af andstæðingum sínum jafnskjótt
og þeir hafa verið handteknir. Það er
áætlað að á fyrstu sex mánuðum stríðsins
hafi hálf miljón manna mist lífið.
Stríðið á Spáni hefir verið vægðarlaus
barátta. Það er ekki aðeins borgarastríð,
það hefir orðið að einskonar miðdepli
heimsbyltingar, orustuvöllur, þar sem
hægri og vinstri flokkar — fasistar og
kommúnistar berjast um yfirráðin. Áður
en tvær vikur voru liðnar frá því að stríðið
byrjaði var uppreisnarforinginn Franco
búinn að fá flugvélar og önnur hernaðar-
gögn frá ítalíu og Þýzkalandi. Rússland
fylgdi dæmi þessara þjóða og sendi stjórn-
arhemum hergögn. Sjálfboðaliðar hafa
streymt inn til beggja hliða. í marz 1937
var gizkað á að 50,000 útlendingar að
minsta kosti berðust með uppreisnarhern-
um og hér um bil 20,000 á hlið stjórnarinn’
ar, og að líkindum hafa tölurnar hækkað
síðan. Þátttaka annara Evrópuþjóða í
stríðinu hefir hjálpað til að lengja það. Og
þessi þátttaka hefir að líkindum áhrif á
leikslokin, ekki aðeins á Spáni, heldur get-
ur svo farið, sökum málefnanna, sem fyrir
er barist, að af henni hljótist allsherjar
stríð í Evrópu.
Málefnin, sem um er barist.
Blaðariturum hefir veizt auðvelt að
lýsa stríðinu sem baráttu milli fasisma
og kommúnisma; og þessi lýsing getur
verið nærri sanni, að því er snertir þátt-
töku Þýzkalands, ítalíu og Rússlands í því.
En hún er mjög ónóg og skýrir aðeins einn
þátt baráttunnar að því er Spán snertir.
Því hefir verið haldið fram, einkanlega af
vissum blöðum í Ameríku, að stríðinu
hafi verið hrundið af stað með kommún-
ista áhrifum frá Moskva. En þetta er
langt frá því að vera sannleikur. Það
voru ekki yfir 50,000 kommúnistar á Spáni
af 29,000,000 sem þar búa. Til þess að
skilja það sem á milli ber, verður maður
að fara lengra aftur í tímann og þekkja
höfuðstofnanirnar tvær í landinu — stjórn
og kirkju.
Konungsríki með lénsvaldi
Það er erfitt að gera sér greki fyrir því,
að þar til nú fyrir fáum árum var léns-
vald ríkjandi á Spáni. Mestur hluti lands-
ins var skiftur niður í lén, sem voru undir
stjórn aðalsmanna (grandees). Landið var
ræktað af ánauðugum bændum, sem voru
algerlega á valdi aðalsmannanna. Annars-
staðar var landinu skift í kotbýli, sem
voru svo smá að ómögulegt var að lifa á
þeim. Býli þessi voru setin af leiguliðum
eða mönnum, sem fengu hluta af upp-
skerunni, og þeir voru síhræddir um að
missa ábúðarréttinn. Bæði bændurnir og
landbúnaðar verkamenn voru bláfátækir
og hræðilega illa upplýstir. Verkamenn í
verksmiðjum voru lítið hetur settir. Bæði
hið félagslega og hagsmunalega fyrir-
komulag hélt öllum fjöldanum í vesaldómi',
fátækt og þekkingarleysi.
Og eins og undir lénsvaldi miðaldanna,
var kaþólska kirkjan sterkasta og vold-
ugasta stofnunin í landinu. Hún hafði
ekki aðeins mikil pólitísk áhrif og hags-
munalegt vald heldur réði hún að miklu
leyti yfir mentastofnunum landsins.
Tilraunin með lýðræðið
Árið 1931 var koungsvaldinu
steypt og tilraun var gerð til að í
setja á fót lýðveldi, eins og á
Þýzkalandi og á Rússlandi. —
Frjálsyndu og verkamanna
flokkarnir, sem náðu völdum,
skuldbundu sig til að koma á
gagngerðum breytingum í hinu
fjárhagslega og félagslega fyr-
irkomulagi með lýðræðislegum
aðferðum. En hér varð aftur
sú reyndin á, að hinar lýðræðis-
legu aðferðir voru seinvirkar, og
fólkið var alveg óvant að stjórna
sér sjálft. Lýðræðið getur að-
eins hepnast þar sem að fólkið
hefir vitsmuni og áræði til að
stjórna sér sjálft og er viljugt að
fylgja vissum siðgæðislegum lög-
um.
Hið nýja, spánska lýðveldi
varð fyrir ásökunum bæði frá
vinstri og hægri flokkunum. —
Verkamennimir og smábænd-
urnir voru óþolinmóðir; þeir sem
áttu á hættu að missa auð og
völd settu sig upp á móti öllum
umbótum; í þeim flokki voru
fyrst og fremst kirkjan, landeig-
endurnir og herinn.
Undir lýðveldisstjórninni var
gerður aðskilnaður á ríki og
kirkju» Kirkjueignir voru ekki
lengur undanþegnar skatti. Jesú-
íta-reglan var leyst upp. Eignir
allra klausturregla voru gerðar
upptækar og meðlimum þeirra
vikið frá allri kenslu, nema trú-
arbragðakensla. Á þennan og
ýmsan annan hátt var kirkjan
svift miklu af auðæfum sínum og
næstum öllum pólitískum áhrif-
um og ennfremur miklu af yfir-
ráðum sínum yfir mentuninni.
Aðrar umbætur, sem gerðar
voru, miðuðu til þess að mínká
tekjur herforingjanna og tak-
marka stjórnmálastarfsemi
þeirra. En aðallega beindist þó
hin nýja stefna að því að skifta
hinum stóru landareignum milli
bændanna. Frá 15 til 20 þúsund
landeigendur mistu landeignir
sínar.
“Baráttan, sem nú stendur
yfir á Spáni,” segir maður, sem
er mjög vel kunnugur öllum
málavöxtum þar, “er lokastigið í
baráttu, sem byrjaði 1931, með
stofnun lýðveldisins, og hefir
farið síharðnandi ávalt síðan. Á
báðar hliðar er ótti — þeir sem
heyra til hægri flokkunum eru
hræddir við kommúnista-bylt-
ingu, en vinstri flokkarnir eru
hræddir við að alt fari aftur í
sama horfið, og að hervaldið,
fasistar, konungssinnar og kirkj-
an nái öllum yfirráðum á ný.
Stríðandi kirkja
Kirkjan á Spáni hefir aldrei
verið hlutlaus á ófriðartímum, og
það er langt frá því að hún sé
það nú. Mikill meirihluti prest-
anna styður uppreisnarmennina.
Samkvæmt vitnisburði sjónar-
votta hefir verið skotið af mask-
ínubyssum úr kirkjuturnum á
fólk, sem er með stjórninni. —
Kirkjur hafa verið notaðar sem
vopnabúr og skálar fyrir her
uppreisnarmannanna og fasista.
Þetta útsýkrir að nokkru leyti,
hvers vegna stjómarherinn hef-
ir brent kirkj ur. Vmir uppreisn-
armannanna í héruðum þeim,
sem stjómin ræður yfir, hafa
líka brent kirkj^r, til þess að
spilla fyrir henni.
Þess ber líka að geta, að
margir rétttrúaðir, kaþólskir
menn hafa veitt lýðveldinu ein-
dreginn stuðning og eru á hlið
stjórnarinnar ásamt lýðveldis-
sinnum og verkalýðnum.
Hvað verður nú að líkindum
um kirkjuna á Spáni í framtíð-
inni ?
Ef uppreisnarmennimir sigra,
þá að líkindum verður fasista-
ríki sett á stofn. Fari svo, mun
kirkjan að líkindum verða neydd
til þess að sleppa valdi sínu, eins
og á Þýzkanlandi, eða mun hún
styðja fasismann? Ef stjómar-
herinn sigrar, þá verða umbætur
þær, sem stjórnarflokkarnir
hafa á stefnuskrá sinni, eflaust
framkvæmdar. Mun trú og
kirkja, undir slíkri stjórn, verða
lögð niður sem íhaldsafl, er stríði
á móti velferð fjöldans, líkt og á
Rússlandi.
G. Á. þýddi.
MAGNtJS SMITH
Af tilvilj un rakst eg á um-
getning um lát þessa merkilega
íslendings. Var hún í skákblað-
inu “The American Chess Bul-
letin” frá 1934, og er á þessa
leið:
Magnús Smith lézt í Titusville,
Pa., þ. 12. sept. s. 1. Hann var
víðkunnur sem skákmeistari og
viðurkendur fyrir framúrskar-
andi hæfileika sem taflmaður og
drengur góður. Fæddur á ís-
landi fyrir 64 árum, kom ungur
til Canada og átti heima í Winni-
peg 1 mörg ár; einnig nokkur
ár vestur á Kyrrahafsströnd. —
Hæfileikar hans sem skákmanns
komu fyrst í ljóa þegar hann
vann Ruy Lopez-skák gegn Pills-
bury, með nýj u bragði sem nú er
orðið klassiskt bragð. Hann
vann og með hægu móti meist-
aratitil Canada. Árið 1908 kom
hann til New York. Gerðist
hann þá meðlimur í Brooklyn
skákfélaginu þar sem hann var
í nokkur ár velmetinn félagi. —
Vann hann að síðustu fyrstu
verðlaun þess félags. Árið 1912
eða 1913 gerðist hann meðlimur
í Manhattan skákfélaginu þar
sem hann var einnig um skeið
hæstur í samkepninni. Á þeim
árum lét hann aldrei hlut sinn í
skák hvorki fyrir heimamönnum
né utanaðkomandi skákmeistur-
um.
Nokkru síðar kvæntist hann
og flutti' til Titusville, Pa., ná-
lægt árinu 1916. En konan hans
sem var honum mjög hjartfólgin
lézt árið 1924. Og eftir lát
hennar fór heilsa Magnúsar
mjög hnignandi. Hafði hann
fengið snert af slagi sem þjáði
hann síðustu árin. En einnig í
Titusville hafði hann varið starf-
andí meðlimur í skákfélagi og
er nú syrgður af fjölda vina.”
Til frekari skýringar vii eg
geta þess að Magnús Smith varð
Canadameistari í skák fyrst árið
1899. Tefldi hann þá í Montreal
og voru 10 keppendur í það skift-
ið. f annað sinn árið 1904 vann
hann sama fieiður í Winnipeg og
sóttu þá 12 gegn honum. Og í
þriðja sinn varð hann skákmeist-
ari Canada árið 1906, en hvað
margir þá keptu er mér ekk:
kunnugt. En þetta er ærið nóg
til ag sýna að þarna var ekkert
smámenni á ferðinni. Geri eg
ráð fyrir að alls þessa hafi verið
getið í íslenzku blöðunum um
það leyti' sem þessir atburðir
áttu sér stað. En síðan hann
hvarf til New York hefi eg aldrei
séð neitt um hann í blöðunum
okkar, og er leitt til bess að
vita, að þessi íslenzki drengur
sem lagði heimsmeistarann Pills-
bury á bragði sem hann sjálfur
bjó til og sem nú er viðurkent að
vera klassiskt bragð; vann skák-
meistaratign Canada þrívegis.—
með hægu móti — og va .• oftar
en einu sinni hæstur í samkepn-
inni í siærstu og öflugustu skák-
félögum Bandaríkjanna. skyldi
hverfa svo gersamlega út úr 1ífi
íslendinga hér, að hans hefir
aldrei verið minst í meir en
fjórðung aldar, fremur en hann
hefði' aldrei verið til. En sú bót
er í máli, að að honum látnum er
hans mjög fagurlega minst í
áðurnefndu riti um leið og þess
er getið að hann hefði verið fs-
lendingur. Gefur það til kynna
að Magnús Smith hafði' ekki
dregið dul á þjóðerni sitt þrátt
fyrir alt. En því fremur er ís-
lenzka þjóðin 1 þakklætisskuld
við þenna látna merkismann fyr-
ir afrek hans í samkepninni', þar
sem hann “lét aldrei sinn hlut né
þjóðar sinnar, hvorki fyrir
heimamönnum né aðkomandi
meisturum.” fþróttin sem hann
unni mest, var honum meðfædd
•og gerði hann þjóðfrægan. Er
nú hin síðari ár að festa dýpri og