Heimskringla - 21.02.1940, Síða 6

6. SÍÐA
HEiMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. FEBR. 1940
SVO ERU LOG,
SEM HAFA TOG
Hún gat auðvitað ekki lagt ást á þennan
mann. Því að hún hafði með ásettu ráði ætlað
sér að gera hann að verkfæri hefndar sinnar á
föður hans. Af þeim ástæðum leið hún mikið
samvizkubit, sem ætíð ágerðist. En aldrei hik-
aði hún eitt augnablik á leiðinni að hinu lang-
þráða marki, sem var að hefna sín á manni
þeim sem hafði leitt ógæfuna yfir líf hennar. En
samt var það svo, að þó hún hlakkaði til að sjá
henni framgengt verða eftir hinn langa aðdrag-
anda, þá fann hún samt til leyndrar sorgar yfir
því, að verða að nota þessd ráð til þess. Henni
datt ekki í hug að hverfa til baka en betri
maður hennar reis öndverður gegn þeirri á-
stríðu, að gjalda auga fyrir auga og tönn fyrir
tönn. Það var fagnaðarboðskapurinn gegn
gamla lögmálinu, og þessi harða barátta þjáði
hana. Þetta nýafstaðna góðverk virtist eim
hvern veginn að fullnægja konueðli hennar, að
þjóna kærleikanum, og sefaði hina ásakanai
rödd samvizkunnar inst í sál hennar. Hún hélt
því leiðar sinnar léttari í skapi, nærri því alveg
ánægð með sjálfa sig og lifnaðarmáta sinn.
Þegar henni var vísað inn í skrifstofu hins ráð-
slungna lagarefs, sást ekkert merki um neina
óánægju á hinni broshýru skínandi fegurð
hennar.
Harris horfði á skjólstæðing sinn með vel-
þóknun, er hann hneigði sig í kveðjuskyni og
leiddi hana til sætis Lögmaðurinn var glæsi-
legur á velli og fríðleiksmaður á gyðinglega
vísu með 'stór, svört og tindrandi augu — augu
sem Lombroso hefði kannske fundist liggja of
fast saman .í raun og veru hafði Harris verið
beittur hróplegu ranglæti, því að hann hafði
verið að ástæðulausu ásakaður um illvirki, sem
hann var alveg saklaus af. Þetta hafði háð
honum í stöðu hans. Hann kaus því að fylgja
ákvæðum hinis gamla málsháttar, sem segir að
það sé ilt að heita strákur og vera það ekki, og
setti sér það mark og mið að krækja í eins mikla
peninga og hægt væri á sem auðveldastan hátt.
María Turner var skjólstæðingur, sem gladdi
hjarta hans, bæði vegna þess hve hugmyndir
hennar voru nýstárlegar og svo hins, hve ó-
makslaun hans voru rífleg og goldin án nokk-
urra umyrða. Þegar hann nú brosti við henni
og hrósaði fegurð hennar, var það fremur lög-
maðurinn sem talaði.
“Hvað þá, Miss Turner, en hvað þetta er
yndislegt!” sagði hann brosandi. “Mín kæra
ungfrú, þér lítið alveg hreint út eins og brúður
í dag.
“Ó, finst yður það ?” sagði María með upp-
gerðar ólund, er hún settist niður. Hún varð
sem snöggvast eins og utan við sig, en náði sér
samt skjótt, er lögmaðurinn, sem hafði fengið
sér sæti á bak við skrifborðið sitt tók aftur til
máls. Hann talaði nú í venjulegum viðskifta
rómi.
“Eg sendi Miss Agnes Lynch frænku yðar,
afsalsskjölin, sem hún á að undirskrifa,” sagði
hann, “þegar hún fær þessa peninga frá Hast-
ings hershöfðingja. Eg vildi að þér læsuð þau,
þegar þér hafið tíma til þess. Eg er viss um að
þau eru öll í lagi, en eg játa að eg met mikils
skoðun yðar á málefnunum, Miss Turner, jafn-
vel lagalegum atriðum. Já, það geri eg. Helst
á lagalegum atriðum.”
“Þakka yður fyrir,” svaraði María auð-
sæilega þakklát fyrir þetta hreinskilna lof á
hæfileikum hennar af vörum hins lærða dánu-
manns. “Og hafið þér heyrt nokkuð frá þeim
ennþá?” spurði hún.
“Nei,” svaraði lögmaðurinn, “eg gaf þeim
frest til morguns. Ef þeir láta þá ekki til sín
heyra mun eg stefna þeim tafarlaust.” Svipur
lögmannsins varð óvenjulega blíðlegur, og
sjáifsánægjan skein út úr honum er hann opn-
aði skúffu í skrifborðinu sínu og dró þar upp
afskaplega stórt og virðulegt skjal með hinum
tignarlegustu innsiglum á. Yður mun falla vel
í geð að heyra það, að mér gekk að óskum að
fá þessa skipun, sem yður datt í hug að biðja
um,” sagði hann hátíðlega. “Mín kæra Miss
Turner,” bætti hann við með háværum fagur-
gala, “Portia sjálf var hvítvoðungur saman
borin við yður.
“Þakka yður fyrir,” sagði María og tók við
skjalinu, sem hann rétti henni. Rauðu varirn-
ar hennar brostu ánægjulega og fagur roði
færðist í fríðu vangana hennar. Hún rendi aug-
unum sem snöggvast yfir skjalið, svo leit hún
á lögmanninn og fjólubláu augun hennar tindr-
uðu enn meira.
“Þetta er ágætt,” sagði hún. “Áttuð þér
örðugt með að ná þessu ?”
Harris lét það eftir sér að hlægja á mjög
ólögmannlegan hátt af mikilli kátínu.
“Nei, hreint ekki.” Hann gladdist við til-
hugsunina. “Nei ekki neitt verulega.” Hann
varð afskaplega mikill með sig yfir þessu þrek-
virki. “En þegar eg bað dómarann um þetta
fyrst, þá valt hann næstum út af bekknum. Þá
sýndi eg honum fram á samskonar atriði í De-
troit, sem þér höfðuð bent mér á, og þessu lauk
svo með því, að hann gaf mér það, sem eg bað
hann um orðalaust. Það er sagan í stuttu máli.”
Þetta leyndardómsfulla skjal, sem hafði
næstum velt dómaranum út sætinu, er hann var
beðin num það, var nú í veski Maríu er hún for
heim í íbúðina sína úr skrifstofu lögmannsins.
X. Kap.—Markaðir peningar.
Varla hafði Aggie sagt Maríu um heim-
sókn Cassidys, er stofustúlkan kynti þeim
komu Mr. Irwins.
“Láttu hann koma inn eftir tvær mínútur,”
sagði María.
“Hvaða fugl er það ?” sagði Aggie.
“Þú ættir að vita um það,” svaraði Mana
brosandi. “Hann er lögmaðurinn, sem Hast-
ings hershöfðingi fékk til að verja heitrof sitt
við þig.”
“Ó, þú átt við þinn einlægan,” sagði Aggie
og var ekkert bangin yfir því, þótt hún hefð'.
gleymt málefni, sem snerti hana sjálfa svo
mjög. “Vona að hann hafi komið með pening-
ana. Eða hvað?”
“Farðu nú út,” sagði María í biðjandi rómi.
“Þegar eg kalla á þig, kemur þú inn, en gætt.u
þess vel að láta mig sjá um þetta. Farðu bara
eftir því sem eg segi. Og, Agnes — vertu nú
barnalega hreinskilin.”
“Ó, eg veit, eg veit,” sagði Aggie um leið og
hún hraðaði sér inn í svefnherbergið. “Eg skal
vera eins og við á, það máttu reiða þig á.”
Rétt á eftir varpaði hún kveðj u á lögmann-
inn, sem var sendur af hershöfðingjanum, er
hún ætlaði að féfletta. Hún bauð gestinum
isœti nálægt sér, en sjálf sat hún við borðið, en
í skúffu þess var nú skjalið, sem hún hafði
fengið hjá Harris.
Irwin beið ekki með að bera upp erindið.
“Eg kom hingað viðvíkjandi þessari stefnu,
•sem Miss Agnes Lynch hótar Hastings hers-
höfðingja með.”
María horfði rólega á lögmanninn, engin
svipbrigði isáust á rólega andlitinu hennar, ef
hægt var að nota það orð um augu, sem voru
eins björt og skínandi og hennar augu voru, en
rödd hennar var kuldaleg er hún svaraði með
ógnandi alvöru.
“Það er ekki hótun Mr. Irwin. Honum
verður stefnt.”
Lögmaðurinn ygldist á svipinn. Það var
þrái í röddinni, er hann svaraði og hann horfði
illúðlega á hana.
“Þér vitið sjálfsagt,” sagði hann að lokum,
“ að þetta er blátt áfram að hræða fé út.”
Konan breytti ekki hið minsta enn svip við
þessa ákæru. Augu hennar horfðu á hann ró-
leg og stöðug, og rödd hennar var kuldalega
róleg er hún isvaraði.
“Sé þetta fjárkúgun, Mr. Irwin, því farið
þér þá ekki til lögreglunnar,” sagði hún með
auðsjáanlegri fyrirlitningu. María sneri sér
að stúlkunni, sem kom inn í þessum svifum og
sagði: “Fanny, viltu biðja Miss Lynch að koma
inn.” Þá leit hún aftur á lögmanninn og sagði
fyrirlitlega: “Mér er alvara, Mr. Irwin. Því
farið þér ekki með þetta til lögreglunnar?”
Það var auðsjáanlegt á manninum, að hann
svaraði af reiði mikilli. “Þér vitið það vel,”
sagði hann gremjulega, “að Hastings hershöfð-
ingi getur það ekki, virðing hans liði við það
og staða hans í þjóðfélaginu.”
“Og hvað það snertir,” svaraði María og
rödd hennar var háðsleg, “þá er eg viss um að
lögreglan þegir yfir því fyrir ykkur. í raun
og veru, Mr. Irwin, þá held eg að best sé fyrir
ykkur að kæra þetta fyrir lögreglunni en ekki
fyrir mér. Þið fáið meiri meðaumkvun hja
henni.”
Lögmaðurinn stökk á fætur ákveðinn á
svip.
“Gott og vel,’ hrópaði hann byrstur. “Eg
skal gera það!”
María brosti broisi, sem hefði verið mjóg
aðlaðandi í augum hvers annars manns, og hún
ýtti til hans símaáhaldinu, sem stóð hj^ henni
á borðinu.
“3100 Spring,” sagði hún ögrandi. “Það-
an getið þér kallað lögregluþjón á svipstundu.”
Hún hallaði sér aftur á bak í stólnum og
hrofði háðslega á hinn vandræðalega mann.
Lögmaðurinn brann af reiði yfir því að
geta ekki skotið þesisari ungu stúlku skelk í
bringu. En hann var engan veginn af baki
dottinn. “Engu að síður,” svaraði hann, “þá
vitið þér það mjög vel að Hastings hershöfð-
ingi hefir aldrei lofast til að giftast þessari
ungu stúlku. Þér vitið-------” hann þagnaði
þegar Aggie kom inn í herbergið.
Nú var stúlkan hæversk svo að það sýndist
alveg ótrúleg. Barnaleg, Ijóshærð og þekkileg,
mjög barnsleg, með þessi áhyggjulausu augu
himinblá og mjúklega bognar varir, rauðar eins
og rósir og hinn bjarta, mjúka roða í vöpgun-
um. Yfir henni hvíldi yndisleiki einfeldni og
sakleysis er hún stansaði rétt fyrir innan huið-
ina, og horfði þaðan á Maríu feimnislega og
biðjandi. Það var rétt eins og litli, létti lík-
aminn hennar ætlaði að hefja sig til flugs.
“Vildir þú mér nokkuð, elskan?” spurði
hún. Það var eitthvað hálf raunalegt í hinum
mjúka hrynjanda raddarinnar, er hún gerði
þéssarar spurningar.
“Agnes,” svaraði María ástúðlega, “þetta
er Mr. Irwin, sem hefir komið til að sjá þig við-
víkjandi máli Hastings hershöfðingja.”
“Ó ” hvíslaði stúlkan með skjálfandi rödd,
er lögmaðurinn hneigði sig þurlega og lét fall-
ast ofan í stólinn á ný; “ó, eg er svo hrædd!”
sagði hún og flýtti sér að setjast á lítinn stól
við skrifborðið við hlið Maríu. Hún hnípti í
'stólnum og tók um hendi Maríu eins og í
þögulli bæn um vernd fyrir þeim ótta, sem
grúfði yfir hennar saklausu sál.
“Heimska!” sagði María í huggandi rómi.
“Þú þarft ekki að hræðast neitt, kærabarnið
mitt,” hún talaði eins og hún væri að hugga
hrætt smábarn. “Þú mátt ekki vera hrædd
Agnes. Mr. Irwin segir að Hastings hershöfð-
ingi hafi aldrei lofast til að giftast þér. Þú
skilur það auðvitað góða mín, að eins og á
stendur, mátt þú ekkert segja nema það sem er
satt, og að ef hann lofaðist aldrei til að giftast
þér, þá hefir þú alls enga sök á hendur honum.
Heyrðu nú Agnes, segðu mér: lofaðist Hastings
hershöfðingi að giftast þér?”
“ó, já — ó, já, visisulega!” sagði Agnes
stamandi. “Og eg vildi óska að hann gerði
það. Hann er svo yndislegur gamall maður!”
Er hún mælti þannig slepti hún hendi Maríu og
spenti greipar eins og hún væri frá sér numin.
Hinn lögfræðislegi ráðanautur þessa ynd-
islega gamalmennis, gretti sig af viðbjóði yfir
þessari yfirlýsingu. Spurningin sem har.n
lagði fyrir hana boðaði ekkert gott.
“Var þetta loforð skriflegt?”
“Nei,” sagði Aggie viðkvæmnislega, “en
öll bréfin hans voru skrifuð skal eg segja yður.
Hún leit upp í loftið í barnslegri hrifningu.
“Þau voru svo blíðleg, og svo — hér skemtileg.”
Einhvern veginn var áhersla á síðasta orðinu
hreint ekkert sakleysisleg.
“Já, já, það er eg viss um,” flýtti Irwm
sér að samþykkja með auðsæilegri gremju.
Hann hafði enga löngun til að ræða um þá hlið
bréfanna, enda efaði hann þetta ekki, þar sem
hann þekti hinn ástleitna hershöfðingja mjög
vel. Þau voru sjálfsagt án nokkurs minsta efa
skemtileg, hræðilega skemtileg. Það var játn-
ing yngisisveinsins sjálfs, sem hafði ritað þau í
heimsku sinni — hræðilega skemtileg fyrir
alla lesendur blaðanna í landinu, því að hers-
höfðinginn var í hárri stöðu.
María tók nú fram í fyrir þeim með mjúk-
leika, sem æsti lögmanninn enn meira til reiði.
“En ertu nú alveg viss um það, Agnes?”
spurði hún blíðlega, að Hastings hershöfðingi
hafi lofast til að giftast þér. Hreinskilni fram-
komu hennar var algerlega fullkomin.
Og svarið sem Aggie gaf var alveg eins
sannfærandi. “Hvað, eg skyldi sverja það.”
Þessi blíðu augu svo átakanleg með hinum
rjóða ljóma, litu fyrst á Maríu og síðan með
trúnaðartrausti á lögmanninn. “Eins og þér
sjáið Mr. Irwin, er hún reiðubúin að sverja
það,” sagði María með áherslu.
“Við höfum tapað,” sagði hann aumingja-
lega og leit á Maríu, sem hann auðsæilega skoð-
aði sem aðal andstæðing sinn í baráttunni fyrir
skjólstæðing sínum. “Eg ætla að vera alger-
lega hreinskilin við yður, Miss Turner, alveg
hreinskilinn,” sagði hann með meiri einlægni,
þótt hann setti upp mikinn eymdarsvip sem
var of vel leikinn og konan, sem hann yrti á,
veitti honum nákvæmar gætur er hann bætti
við: “Við getum ekki staðist neitt hneyksli, svo
að við ætlum að ganga að þeim kostum, sem þið
setjið.” Hann þagnaði og beið með eftirvænt-
ingu, en María sagði ekki neitt; hún hélt bara
áfram að virða manninn gaumgæfilega fyrir
sér. Lögmaðurinn hallaði sér því áfram með
öllum merkjum hreinskilnislegs ákafa. Aggie
hafði strax orðið uppveðruð af gráðugri eftir-
væntingu og hrópaði svolítið upp yfir isig af
gleði, en Irwin veitti henni enga eftirtekt.
Hann var að draga upp úr vasa sínum seðla-
veski mikið, og upp úr því dró hann þykkan
búnka af seðlum, sem hann lagði á borðið fyrir
framan Maríu, með dálitlum vandræðahlátri
yfir því, að hafa orðið undir í viðureigninni.
Er hann gerði þetta, rétti Aggie fram
gráðuga hendina, en María greip hana og hélt
henni fastri áður en hún komst upp á borðið, og
þessi frekjulega hreyfing fór því framhjá eftir-
tekt lögmannsins.
“Við getum ekki barist við konur,” sagði
hann með uppgerð og reyndi að gera sig ridd-
aralegan. Svo ef þér viljið fá mér bréf Hast-
ings hershöfðingja þá eru peningarnir ykkar
hérna.”
Lögmanninum til mestu undrunar fékk
hann ekkert svar, og í rundrun sinni yfir því
hnyklaði hann brýrnar. “Þér hafið bréfin?”
spurði hann snögglega.
Aggie tók bréfastranga út úr barmi sín-
um.
“Þau yfirgefa mig aldrei”, sagði hún með
ástarblíðri þrá. Það var svoddan einstæðings-
iskapur í rómnum vegna þess, að nú þyrfti hún
að sjá af þessum ástkæru trygðapöntum.
“Jæja, þau yfirgefa yður rrú,” sagði lög-
maðurinn þurlega, en samt glaðlegar en áður,
er hann sá málalokin framundan sér. Hann
seildist skjótlega eftir bögglinum, sem Aggie
rétti honum nógu fúslega, en það var María
sem með skjótri hreyfingu greip böggulinn og
hélt honum.
“Ekki alveg strax Mr. Irwin, er eg hrædd
um,” sagði hún rólega. Lögmaðurinn gat rétt
með naumindum stilt sig um að láta ekki
gremju sína í Ijósi.
“En þarna bíða peningarnir handa ykkur,”
sagði hann önuglega.
María svaraði honum með mikilli gætni, en
samt ákveðin, og skaut sendiboða hershöfð-
ingjans skelk í bringu.
“Eg held,” sagði María rólega, “að það
væri réttara fyrir yður að sjá lögmanninn okk-
ar, Mr. Harris, viðvíkjndi þessu máli. Við kon-
urnar vitum ekkert um sératriðin í slíkum
samningum.”
“ó, það er engin þörf á að hafa þetta svona
formlegt,” sagði Irwin ákafur og eftir því sem
virtist með alvarlegri vinsemd.
En María lét sig það engu skifta og mælti:
“En hvað sem því líður, þá er eg viss um, að
réttara væri fyrir yður að sjá Mr. Harrfo fyrst.”
Hún var svo ákveðin í rómnum að lögmaðurinn
sá að það var þýðingarlaust að halda þessu
lengur fram.
“Jæja þá,” sagði hann illhreysingslega, en
með svip, sem átti að sýna að hann vissi þetta
i alt saman best.
“Eg hélt að þér munduð fallast á þetta,
Mr. Irwin,” sagði María og brosti á vingjarn-
legan hátt, sem samt gladdi ekkert hinn reiða
mann. Er hann stóð upp sagði hún gletnislega.
“Ef þér viljið taka peningana og fara með þá
til Mr. Harris, þá mun Miss Lynch hitta yður
þar klukkan fjögur í dag; og þegar stefna
hennar fyrir þeirra heitrofsmál hefir verið
löglega til lykta leidd, án þess að fara fyrir
dómstólana, þá fáið þér bréfin yðar. Verið þér
sælir, Mr. Irwin.”
Lögmaðurinn heigði isig fljótlega fyrir
i báðum stúlkunum í einu og gekk hröðum skref-
um til dyranna. En María kallaði á hann áður
en hann komst út og talaði með þessari órjúf-
anlegu ró, sem reyndi svo á tugar hans, þótt
röddin væri hljómfögur. En hún var líka dá-
lítið nöpur: “ó, þér gleymduð að taka merktu
peningana yðar með yður, Mr. Irwin,” sagði
María.
Lögmaðurinn snerist í hring og starði á
stúlkuna með reglulegum sauðarsvip, sem isýndi
hversu algerlega ráðalaus hann var. Án þess
að mæla orð, starði hann stöðugt á hina þrótt-
miklu fegurð hinnar grannvöxnu konu, er hann
gekk til baka, tók peningana af borðinu og
i stakk þeim í skjalaveskið. Þegar því var lokið,
tók hann til máls og nú vottaði fyrir virðingu í
málrómi hans og hæðnis bros' lék um þunnu
varimar hans.
“Unga kona,” sagði hann með áherslu, “þér
hefðuð átt að vera lögmaður,” og er hann hafði
lokið þessu lofsorði á hæfileika hennar, fór
hann loksins leiðar sinnar, en María brosti
sigri hrósandi og reyndi ekkert að leyna því,
og Aggie sat gapandi af undrun, yfir því hvern-
ig sakirnar isnerust skrítilega.
Það var sú fremur grunnhygna persóna,
sem rauf þögnina.
“Þú hefir farið fjandi nærri því að valda
mér æfilangrar sorgar,” hrópaði hún og stökk
á fætur, “með því að láta alla þessa peninga
ganga úr greipum okkar. Heyrðu, hvernið viss-
ir þú að þeir voru merktir?”
“Eg vissi það ekki,” sagði María blíðlega,
“en eg gat býsna nærri því, var það ekki ? Sástu
það ekki hve áfjáður hann var að láta okkur íá
mörkuðu peningana, og fá bréfin í staðinn? Og
þá hefðum við, mín grunnhyggna vinstúlka,
verið teknar fastar fyrir fjárkúgun.”
Sakleysislegu augun í Aggie urðu alveg
kringlótt af forundrun, og sú undrun var engin
uppgerð.
“Hamingjan!” hrópaði hún. “Það hefði
verið þokkalegt! Og nú ?” spurði hún hræðslu-
lega.
Svar Maríu firti hana öllum ótta.
“Og nú,” svaraði hún ánægjuega, “fer hann
í raun og veru til lögmannsins okkar. Þar borg-
ar hann hina sömu merktu peninga. Þá fær
hann bréfin, sem hann langar svo mikið til að
fá. Og bara af því að þetta eru viðskifti milli
tveggja lögmanna, og alt gert samkvæmt lög-
legri siðfræði---”
“Hvað er lögleg siðfræði?” ispurði Aggie
áköf. “Það virðist óskiljanlegt!” og að svo
mæltu hneig hún máttvana ofan í stólinn.
María hló glaðlega eins og henni var óhætt
að gera, eftir að hafa unnið annan eins sigur
og hún hafði unnið.