Heimskringla - 12.02.1941, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. FEBR. 1941
Er hann var kominn inn yrti hann á ein
eygða konu, sem var fádæmislega skitin i
framan, og spurði hana eftir sérstökum
manni. Gamla konan fór með hann sam-
stundis upp eftir hrörlegum stiga og bauð
honum inn í lítið herbgi í bakhluta hússins,
þar sat maður með mikið yfirskegg og lævís-
leg augu og virtist vera að bíða eftir Barras.
“Jæja,” sagði Barras, “jæja?”
“Þetta hefir alt saman gengið ágætlega
senor,” svaraði maðurinn. “Alt hefir gengið
vel og ekkert hefir gleymst.”
“Getið þér treyst skipshöfninni fullkom-
lega?” spurði Barras.
“Skipshöfnina hefi eg sjálfur valið,” svar-
aði maðurinn. “Og samkvæmt fyrirskipun-
um yðar ,er ekki einn einasti Evrópumaður
meðal hennar. Þeir eru flestir þeirra frá
Suðurhafseyjunum, og eru reiðubúnir að gera
hvað sem er fyrir peninga án þess að spyrja
um ástæðurnar. Eg verð að borga þeim
mikið kaup.”
Barras bandaði hendinni óþolinmæðis-
lega. Hann horfði hvast á manninn, eins og
hann reyndi að lesa instu hugsanir hans.
Hann gekk lengi fram og aftur um gólfið
niðursokkinn í hugsanir sínar, og sneri sér
svo loks að manninum og kveikti sér í vindl-
ingi.
“Segið mér eitt Carlos,” sagði hann,
“hvað heldur skipshöfnin um þetta ferðalag.
Og hvað segja yfirmennirnir um þetta?”
Carlos glotti svo að skein í gular tenn-
urnar.
“Það er nú best að minnast sem minst á
yfirmennina,” sagði hann. “Þeir eru góðir
sjómenn, en flestir þeirra eru í þeim ástæð-
um, að þeim þótti vænt um að hverfa frá
Buenos Aires, vegna þess að stutt dvöl í burtu
frá ströndum föðurlandsins gerði þeim frekar
gott en ilt. En annars halda þeir að þeir séu
að vinna að smyglun. Eg hefi sagt þeim að
stóru kassarnir séu fullir af vopnum.”
“Gott er það,” svaraði Barras ánægður.
“Og gamli maðurinn, sem eg talaði við yður
um. Skrítni, gamli maðurinn sem bróðir yðar
Jóse átti að flytja niður að ströndinni?”
“Hann er um borð í skipinu, senor,” svar-
aði Carlos. “Það er meinlaus, gamall maður,
og lét eg hann hafa klefa út af fyrir sig, eins
og þér lögðuð fyrir. Ef við gefum honum
mat spyr hann ekki um neitt. Sá gamli mað-
ur er sannarlegt prúðmenni, Senor.”
28. Kap.—Slys.
Barras lagði hendina á öxl mannsins.
“Þetta er gott Carlos, alveg ágætt,” sagði
hann. “Ef alt gengur vel skuluð þér fá mak-
leg laun, eins og eg hét yður. Mér er mikil
hugfró að heyra að gamli herramaðurinn er
heill á húfi. Eg hefi aldrei verið óhræddur
um hann fyr en nú. Því sjáið þér til, líf hans
var í hættu þarna, sem hann var. Eg býst
við að þér hafið ekki minstu hugmynd um
hver hann er?”
“Nei,” svaraði Carlos, “það kemur mér
ekkert við, senor. Eg átti að flytja hann
þaðan, sem hann var og til Buenos Aires og
flytja hann svo á laun um borð í snekkjuna.
Þegar eg sagði gamla manninum að hann
ætti að fara til Englands þá brosir hann og
hefir ekkert á móti því.”
“Og honum þótti vænt um að fara með
ykkur?” spurði Barras.
“Já, það þótti honum, senor. Hann var
eins og barn, sem einhver hefir lofað tungl-
inu. Hann hló og grét og gekk með okkur,
dulklæddur eins og gömul kona, og þegar
■hann sá skipið, fór hann að gráta og sagði
mér að hann ætlaði til Englands til að sjá
dóttur sína ennþá einu sinni. Svo flutti eg
hann um borð og lét hann inn í klefann, en
þar hefir hann verið síðan og engan séð nema
mig.”
“Æ, það var gott,” sagði Barras. “Þér
hafið auðsæilega fylgt fyrirmælum mínum
með trú og dygð, og sjómennirnir álitu að
hann sé kvenmaður?”
“Svei þeim!” sagði Carlos með fyrirlitn-
ingu. “Þeir vita ekki neitt og þeim stendur
alveg á sama um þetta. Þeir halda að far-
þegi vor, sé gömul vinnukona, sem gerð
hefir verið rugluð af eftirlæti meinlausra
húsbænda sinna. Þeir eru ekki fornvitnir,
Senor. Á meðan þeir fá nóg að éta og drekka,
er þeim sama um alt og alla.”
“Já, það er rétt,” sagði Barras. “Eg vil
gjama að þeim líði vel, og hvað gamla mann-
inn snertir þá eru þetta dutlungar mínir.
Þegar eg hefi skilað honum af mér til vina
hans á Englandi, hrði eg ekkert meira um
hann. Eftir einn eða tvo daga, þegar við
höfum siglt fram og aftur til að slá ryki í
augun á yfirvöldunum, siglum við snekkjunni
þangað, sem hún á að fara og fáum um-
boðsmann minn til að borga þeim kaupið og
láta þá fara. Um leið fáið þér þessi þúsund
pund, sem eg hét yð,ur, og síðar meir þarf
eg að fá yður til að vinna fyrir mig.”
“Þér skuluð ekki þurfa að ganga lengi á
eftir mér,” svaraði Carlos með gleiðu brosi.
“Fyrir þvílíka borgun er eg ætíð til taks.”
“Æ, eg veit að eg get treyst yður,” sagði
Barras sem vissi að hann var að ljúga er
hann sagði það. “En nú langar mig að fara
út í snekkjuna í kvöld svo að lítið beri á því.
Þetta eru dutlungar úr mér, en það sem mig
langar til að þér gerið er þetta: Farið nú
strax út til skipsins og gefið hverjum einasta
manni um borð leyfi til að fara í land og borg-
ið hverjum þeirra, segjum tveggja daga
laun. Eg fer svo sjálfur um borð í báti sem
eg fæ hér. Skiljið þér þetta?”
“Fullkomlega, Senor, eg skal fylgja fyrir-
mælum yðar og fara strax af stað.”
Því næst fór Barras burtu úr húsinu og
heim í gistihúsið þar sem Stephen beið eftir
honum.
Klukkan var næstum því tíu, þegar Bar-
ras stakk upp á því að þeir gengju sér út til
skemtunar á meðan þeir reyktu vindlana
sína.
“Já, það vil eg gjarna,” svaraði Allison,
“hvað sem yður líkar best, en voruð þér ekki
að tala um það rétt áðan, að við færum um
borð í skipið?”
Barras bandaði hendinni með gremju-
svip. Mér þykir það mjög leiðinlegt, en eg
steingleymdi því. En það er engin ástæða
fyrir því að við förum ekki út þangað og lítum
á það. Við getum sjálfsagt fundið einhvern
til að róa okkur þangað út þótt seint sé.
Komið, við skulum hraða okkar.”
En þar fanst enginn maður, með bát í
fjörunni, því að framorðið var og þorpið fá-
ment, en þar var fjöldi smábáta, sem bundnir
voru við bryggjuna og stansaði Barras við
einn þeirra eins og honum hefði dottið eitt-
hvað í hug.
“Fyrst enginn maður fæst til að róa með okk-
ur, þá sting eg upp á því að við lánum einn
bátinn og látum borgunina á þóftuna þegar
við höfum skilað honum.”
Stephen var í þann veginn að stinga upp
á því, að þeir kölluðu út á snekkjuna og
bæðu þá um að sækja sig, því að hún var
ekki meira en míluf jórung frá landi. En hon-
um datt í hug að það kæmi kannske ekki
heim við ráðagerð Barras og honum fanst sér
til mestu hugarhægðar, að Gilette mundi ekki
vera langt í burtu.
Fimm mínútum síðar reri Barras út
eftir lygnri höfninni þar sem stjörnurnar
spegluðust í vatninu. Þeir komu brátt að
stiganum á skipshliðinni og brátt stóðu þeir á
hinu hvíta þilfari snekkjunnar. Barras kall-
aði eitthvað á móðurmáli sínu, en enginn
svaraði. Hann kallaði aftur, en árangurs-
laust.
“Hver skollinn er þetta,” sagði hann
gremjulega. “Mér finst að málshátturinn
um mýsnar og köttinn endurtaki sig hérna.
Þessi skipshöfn átti auðsæilega ekki von á
mér í kvöld og er því að skemta sér og hafa
ekki skilið svo mikið sem einn mann um borð.
Já, báturinn er farinn. Eg hefi bundið hann
illa.”
Barras benti á sjóinn er hann mælti
þetta, og hundrað fet frá skipinu flaut bát-
urinn.
“Þetta er mér að kenna,” sagði hann.
“Eg er lukkumaður verði eg ekki að borga
fyrir þennan bát, og auk þess verðum við að
dúsa um borð í skipinu þangað til snemma í
fyrramálið. Að hugsa til þess að skipstjórinn
minn skuli fara í land með alla skipshöfnina
og skilur ekki svo mikið sem kött um borð.
Ef nokkuð kæmi fyrir skipið yrði eg að
minsta kosti tuttugu þúsund pundum fátæk-
ari. Jæja, við verðum að gera okkar besta.
Finna þægileg rúm til að sofa í, og hér er um
borð nóg til að éta og drekka.”
Stephen tók þessu glaðlega, þótt hann
væri alt annað en hress innan brjósts. Þetta
mas í Barras sló engu ryki í augu hans; því
að hann vissi að alt þetta var gert af yfir-
lögðu ráði til að lokka hann um borð svona
aleinan til að ryðja honum úr vegi, það var
nauðsynlegt fyrir'Barras. En vegna þess að
Stephen vissi þetta en Barras vissi ekki að
hann vissi það, var enginn skaði skeður. Hann
virti fyrir sér í huganum sína krafta og hans,
og komst að þeirri niðurstöðu að sig skorti
ekkert á við hann, einkum þegar von var
um að Gilette væri einhverstaðar í nánd.
“Jæja, þetta gæti verið miklu verra,”
sagði hann hirðuleysislega — “en finst yður
ekki réttast að ganga úr skugga um hvort
nokkur er hérna um borð ? Það veit trúa mín
að það er einhver hérna, það að einhver er að
syngja niðri í skipinu.”
Barras þekti rödd mannsins, sem hann
hafi níðst svo mjög á, og eftir að hafa afsakað
sig, flýtti hann sér ofan undir þiljur og fann
Marne í klefanum, sem hann dvaldi í. Það
leið nokkur stund þangað til hann kom aftur.
Hann var nokkra stund niðri, því að hann
gekk úr skugga um að alt var eins og hann
gat framast á kosið. Er hann kom upp á
þilfarið á ný, sá hann að Stephen stóð við
borðstokkinn og hallaðist yfir hann og starði
ofan í sjóinn. Hann læddist mjög hljóðlega á
tánum yfir þilfarið og greiddi Stephen heljar
högg á höfuðið svo að hann féll meðvitundar-
laus niður á þilfarið. 1 sama vetfangi tók
hann hann upp og fleygði honum fyrir borð.
Stephen fanst hann liggja á bakinu og
geta enga björg sér veitt, þangað til ósýnileg
hönd greip hann og lyfti höfði hans upp. —
Hann var of ruglaður til að skilja hvað þetta
þýddi. En að tveimur mínútum liðnum leit
hann upp og sá logandi vindil stúf í munnin-
um á Barras er tautaði: “Nú er úti um hann.”
Því næst hvarf Barras frá borðstokknum.
“Haldið yður uppi!” sagði rödd í eyra
Stephens og heyrði hann að það var málróm-
ur Gilettes. “Það var heppilegt fyrir yður, að
báturinn minn lá rétt undir stefni snekkjunn-
ar. Komið nú hingað. Gætilega, gætilega.
Látið mig draga yður upp í bátinn. Þetta er
betra. Líður yður nú betur? Það er gott!
Fáið yður bragð úr þessari flösku — róið nú
í land og bindið þennan bát einhverstaðar við
bryggjuna, farið svo til gistihúss yðar og
farið í þur föt. Segið þeim að slys hafi hent
yður, eða eitthvað til að útskýra þetta að þér
hafið dottið út af byrggjunni. Segið þeim í
gistihúsinu að Barras verði um borð í nótt,
eitthvað til að gera þá rólega.”
“Og þér?” spurði Stephen, sem nú var
orðinn rólegur, “hvað ætlið þér fyrir yður?”
“Eg fer um borð,” svaraði Gilette rólega.
“Eg sé um mig, því eg hefi ráðið til þess í
vasanum og það vekur virðingu Barras fyrir
mér. Komist nú af stað, farið með hinn bát-
inn með yður. Þér skuluð ekki óttast um
mig, eg ætla að skemta mér.”
Að svo mæltu stökk Gilette upp á þilfar-
ið léttilega eins og köttur og læddist gætilega
eftir þilfarinu.
29. Kap.—Maðurinn með gráa skeggið
Gilette leit eftir þilfarinu eins og sá sem
er alveg viss í sinni sök.
En í einu hafði honum yfirsést. Hann
hafði fylgt Barras og bráð hans ofan að sjón-
um með þeirri hugmynd að árásin ætti að
verða þar, og honum hafði hepnast að ná í
bát áður en hinir komust af stað. Þess vegna
lá hann við hliðina á skipinu þegar hinir
komu þangað og beið eftir morðtilrauninni,
sem hann vissi að yrði gerð. Og þegar hún
var um garð gengin og hann hafði hindrað
hana, hafði hann gleymt að hann yrði sjálfur
að komast í land. Og nú hafði hann sent
Stephen Mollison burtu með bátana.
Það var svo hljótt á þilfarinu að hið
lægsta hvísl mundi heyrast vel.
“Heyrið þér,” sagði hann, “bíðið augna-
blik. Eg hafði næstum gleymt því. Róið
eftir yðar eigin bát, farið í hann, dragið minn
hingað og bindið hann við stigann. Annars
verð eg að vera hérna í alla nótt.”
Hann beið þangað til þessu var lokið,
svo læddist hann niður stigann ofan í borð-
salinn og staðnæmdist fyrir utan opnar klefa-
dyr einar. Barras var svo öruggur um sig,
að hann hafði ekki einu sinni lokað hurðinni.
Gilette, sem stóð við stigann, sneri höfðinu
þannig að hann gat séð inn í kelfann. Hann
sá sér til mestu gleði gamlan mann, fölan
mjög og gráhæðan.
“Jæja,” sagði Barras. “Jæja! Nú erum
við hér komnir loksins og nú vona eg þér
séuð ánægðir.”
“Ó, já, já,” svaraði hinn á spönsku, en
það mál skildi Gilette vel. “Eg er að fara
til nýja heimkynnisins míns, sem þér hafið
útbúið handa mér. Það er kannske betra,
þótt eg skilji ekki hvað öll þessi launung á
að þýða.”
“Það munuð þér skilja síðar,” sagði Bar-
ras óþolinmóður. “Þér virðist hafa gleymt
því. Munið þér ekki hve veikur þér hafið
verið?”
“Eg er ekki geðveikur,” hrópaði gamli
maðurinn. “Eg hefi aldrei verið geðveikur.
Það eru raunirnar, sem hafa pínt mig og
þjáð. Missir barnsins mins, sem fór frá mér
án þess að segja eitt einasta orð við hann
föður sinn gamla, og skrifaði honum ekki eina
einustu línu, til að láta hann vita hvar hún
var.”
“Já, þar getið þér séð það,” sagði hinn.
“Hún skrifaði ekki og tók ekkert tillit til.
bréfanna, sem þér senduð henni. Eg býst
við að hún hafi verið of hamingjusöm til að
hugsa um annað. En þér fáið að sjá hana,
þegar að því kemur.”
Gilette hlustaði og barðist við sjálfan sig
að ráðast ekki inn í klefann og misþyrma
þessum miskunnarlausa þorpara. Gilette
var það nú ljóst að Barras hafði stolið hverju
einasta bréfi, sem Mrs. Mollison hafði ritað
föður sínum, og einnig þeim, sem hann hafði
ritað henni. Hann hafði svarað þeim með
svívirðilegum lygum.
Og nú trúði þessi aumingja faðir, sem
var svona úttaugaður orðinn, að barnið sitt
væri á lífi. En Gilette huggaði sig við, að
stund endurgjaldsins væri í nánd. Hann
læddist upp stigann og beið þess sem nú
kæmi fyrir, en ekkert var að óttast, því að
Barras ætlaði sér auðsæilega að vera um
borð um nóttina. Gilette heyrði að hann
gekk um í einum klefanum og stuttu síðar
fann hann lykt af vindlareyk. Hann læddist
því niður stigann á skipshliðinni, fór í bátinn
og reri í land. Hann gekk síðan til gistihúss
Stephens Mollisons og var það opið. Hann
gekk inn í eitt reykingarherbergið og fann
vin sinn þar sér til mikillar ánægju. Hann
hafði skift um föt og var að hressa sig úr
vínflösku, sem stóð á borðinu hjá honum.
“Eg býst við að eg hafi farið rétt að?”
sagði hann.
“Já, það hafið þér gert,” svaraði Gilette.
“Nú lan^hr mig til að þér farið að eins og
ekkert hafi í skorist. “Eg skildi Barras eftir
um borð og er helst útlit fyrir að hann verði
þar í nótt. Og það sem meir er, eg hefi fund-
ið það sem eg leitaði að. Sögunni er nú næst-
um lokið, og mín mesta raun er að við getum
ekki fengið alla leikendurnar hingað og tekið
myndirnar af lokaþættinum. En það verð
eg að gera síðar.”
“Hvert ætlið þér að fara?” kallaði Steph-
en er Gilette sneri sér brott. Hvað liggur
yður á”
“Eg ætla á stefnumót,” svaraði Gilette
Þurlega, “þótt hinn aðillinn viti ekkert um
það. En nú verð eg að fara því að þetta
stefnumót er mjög þýðingarmikið.”
30. Kap.—Ættingjarnir finnast
Það var ekkert spaug í huga Gilettes er
hann hélt frá gistihúsinu og gekk eftir hljóðri
og auðri götunni niður í fiskimannahverfið,
þar sem hrörlega kráin var er Barras hafði
heimsótt fyr um daginn. Litla kráin var að
miklu leyti uppljómuð, er Gilette gekk inn í
veitingastofuna. Þar sat Carlos og drakk
þunt vín ásamt þrem öðrum, sem auðsæilega
voru félagar hans af skipinu. Gilette gekk
rakleiðis til þeirra og gaut Carlos augunum
til all flóttalega er Englendingurinn stóð
fyrir framan hann og tók hann ósvífnislega til
máls:
“Þér óskið að tala við mig,” sagði hann.
“Það langar yður til, annars stæðuð þér ekki
þarna á hleri.”
* “Auðvitað óska eg að tala við yður,”
svarðai Gilette, “en eg get fullvissað yður
um, að eg þarf ekki að hlusta eftir samræð-
um yðar. 1 raun og veru er það eins gott að
þér talið ensku, því að spánskan mín er ekki
sem allra best. En komið þér út með mér.”
“Hversvegna ætti eg að fara út?” spurði
Carlos.
“Aðallega vegna þess að eg bið yður um
það. Og ef þér gerið það ekki lendi eg í þau
vandræði að neyðast til að draga yður út úr
kránni. En hepnist mér það ekki skal eg
minna yður á að yfirvöld og lögregla er ekki
langt héðan.”
Þetta sagði Gilette með þurlegri fyrir-
litningu, sem Spánverjinn skildi mjög vel.
Hann stóð úr sæti sínu súr á svip, en fylgdist
samt með Gilette út úr kránni.
“Þetta hugsaði eg, að þér munduð koma,”
sagði Gilette. “Eg hefi fyrri en nú átt við
yðar líka. En hlustið nú á mig kunningi.
Þér eruð flæktur inn í hættulegt fyrirtæki.
Með öðrum orðum. Þér eruð að hjálpa
manni, sem Barras heitir, og sem virðist
vera eigandi snekkjunnar Espagnolia, að
ræna gömlum manni, sem er ríkur herra-
maður frá Argentínu, sem heitir Don Argo
Marne, til þess að gera hann að fanga í gam-
alli höll á Devonshire ströndinni. Fyrir
þetta eigið þér að fá þúsund pund. Áhöfnin
á skipinu heldur að þið séuð að svíkja toll-
stjórnina, og á meðan þeim er borgað vel og
fá nóg að éta og drekká, hugsa eg að þeir
hirði ekki mikið um hvað þeir gera. En það
sem eg álít um þá eftir útliti að dæma, þá
hugsa eg að þeir séu engin lömb að leika við.
En af því að þeir vita ekki hvað þeir eru
ráðnir til að gera, hirði eg ekkert um þá, þótt
eg sé viss um, að hefði eg farið til yfirvald-
anna, hefði allur þessi óaldarlýður verið sett-
ur inn seinnipartinn í dag. En mig langar
jafnvel ekkert til að hefna mín á yður.”
“Eg veit ekki hver þér eruð,” sagði Carlos
skuggalegur á svip. “Né hvað þetta kemur
yður við. Ef þér haldið að eg láti leika á
mig á þennan hátt-----”