Heimskringla - 09.04.1941, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. APRÍL 1941
<S>iiiluiiiiiiiC]iiiiiiiiiiiiC]iiiiiiiiiiiiciMiiiiiiiiiicjniMiiiiiiic]iiiiiiiiiiiiE3iiiimiiiimiiiiiiiimiC]iiiiiiiii:0
I Æfintýri ritarans |
E
= =
I i
OIMMMIlOIMIIIMNIClMMMIIIIIOIMMMMMClMMMMMMUMMMIIMIIClMMIIMMIOIMIIMMMUIIlllMMIIIEý
“Eg er alveg viss um það. Og þannig
verður það þangað til eg óska eftir því öðru-
vísi. Þegar þú komst hafði eg lokið við að
sýna henni hvernig hún á að taka á móti boð-
beranum í kvöld.”
“Eruð þér alveg brjálaður, herra minn?”
“Já, hvað heldur þú sjálfur? Þú þekkir
mig flestum öðrum betur.”
“Carr hefir þá fengið að vita alt. Hann
veit hver eg er.”
“Hreint ekki. Hvorki hann né dóttir
hans. Hann kom og bað mig um að gefa
dóttur sinni vinnu. Hann vissi ekki að eg
hefði rekið Miss Cutting — það var hreint
ekki þessi staða, sem hann bað um handa
dóttur sinni. En eins og þú veist hefi eg altaf
haft mikið álit á honum. Mér fanst ein-
hvernveginn, að dóttir hans félli í þessa
stöðu. Og eg'sannfærðist um það þegar hún
kom og talaði við mig. Hún fékk ágætis
meðmæli frú Hanscombes, og þeir eiga gott
skilið af okkur, eins og þú veist. Þeir hafa
oft gert okkur stóran greiða. Eg sagðist
skyldi taka hana til reynslu. Hún hafði ekki
verið hér marga tíma þegar mig fór að gruna,
að þarna hefði eg fundið það, sem eg aldrei
bjóst við að finna — ritara, sem eg gæti
treyst. Hún er mjög gáfuð, en hún er meira
en það. Eg hefi lagt margar smásnörur fyrir
hana, reynt hana á ýmsan hátt án þess að
hún vissi það sjálf. í kvöld mun eg reyna
hugrekki hennar.”
“En samt segið þér að hún viti ekki
neitt.”
“Og eg endurtek það — alls ekki neitt!
Hún gerir það sem henni er sagt án þess að
spyrja og eins og það væri sjálfsagt að gera
það.”
“Og þér eruð viss um að hún segir ekkert
út í frá?”
“Já, alveg viss. Þú heldur kannske að
eg gangi í barndómi, en eg þyrði að veðja
hverju sem er að hún er áreiðanleg. Auk
þess hefi eg nú fengið nýja hugmynd. Ný
ráð myndast í huga minum. Við erum að
ná lengra fram. Þú ert ágætur-----------------”
Eccott tók fram í fyrir honum:
“Já, því er eg samþykkur. Eg hefi geng-
ið gegn um ytri skrifstofuna í dag og allir
héldu að eg væri ókunnugur maður. Eg
hugsa að eg geti gert þetta . . .”
“Já, með þinni hjálp og.stúlkunnar lítur
þetta ekki lengur eins illa út,” og hann leit
mjög ástúðlega framan í hið steingerfingslega
andlit Mr. Eccotts. “Þú ert dásamlegur
Humphrey, það eru engar öfgar.”
Það fór eins og titringur um andlits-
drætti Eccotts og breyttist þá útlit unga
mannsins gersamlega. Hann gekk út að
glugganum og horfði út og sagði við eigand-
ann:
“Þér gleymið að það er eigi aðeins með
hjálp skrifarans heldur líka á kostnað henn-
ar, sem þetta verður framkvæmt. Þér megið
ekki gleyma að hún er kona.”
“Þú skalt ekki óttast um það. Mér fellur
vel við hana og mun sjá um að gæta hennar,”
svaraði hinn hálf óþolinmóður.
“Jæja nú er nóg rætt um þetta,” sagði
Guntersted ákafur. “Við verðum að hugsa
um ferðina þína. Þú ferð strax. Hvenær
heldur þú að þú komir aftur.”
“Hver veit það? Eg alt gengur vel þá
verð eg kominn aftur eftir viku eða tíu daga.
En við þurfum að ráðstafa þúsund atriðum
áður en eg fer.”
7. Kap.—Mr. Eccott gerir tilraun.
Alfrey sat í hnipri fyrir framan arininn í
skrifstofu Sala gamla. Hún hafði mikinn
hjartslátt. Hún hafði lokið fyrstu atriðunum
í hlutverki sínu, það hafði gert hana óstyrkari
en hún hafði haldið. Samkvæmt þeim fyrir-
skipunum, sem hún hafði fengið, fór hún úr
skrifstofunni á venjulegum tíma, eins og hún
ætlaði að ná í lestina heim. Herbert, dreng-
urinn sem stjórnaði lyftunni, hætti á sama
tíma og hún, og rausaði við hana um sein-
ustu moðin, sem getið var um í blöðunum, og
hún svaraði honum vingjarnlega eins og hún
var vön.
“Þetta er dásamleg stúlka,” sagði hann
við sjálfan sig, er hún gekk niður hin löngu
göng til útidyranna. “Sá það strax að hún
gat fylt stöðuna.”
Næsta atriðið, sem Alfrey átti að fram-
kvæma var talsverðum vandræðum bundið.
Hún varð að fara aftur inn í húsið án þess að
vekja eftirtekt. Hún mátti hvorki flýta sér
til baka né smjúga inn.
Er hún kom að hliðinu sá hún að það
rigndi, og þess vegna gat hún spent regnhlíf-
ina og skygnst undan henni til beggja hliða.
Hin mjóa gata var full af fólki, en hún sá
engan, sem hún þekti. Regnið streymdi niður
er hún gekk út á gangstéttina og hélt í áttina
til stöðvarinnar. Alt í einu kom maður út úr
hliði einu á móti henni. Hliðið stóð í hálfri
gátt, svo að hún gat ekki hugsað annað en
maðurinn hefði verið að njósna um hana til
þess að hitta hana. Þetta var Mr. Eccott.
“Afsakið mig-----”. Kurteislegi rómur-
inn og hvernig hann tók ofan hattinn, var svo
ólíkt honum að hún var næstum farin að
hlægja, “get eg fengið leyfi til að tala fáin
orð við yður. Leyfið þér að eg gangi með
yður svolítinn spöl? Eg veit að eg ætti ekki
að tefja fyrir yður, en mig langar til að segja
við yður fáein orð. Eg vona að þér þekkið
mig aftur. Það var eg sem heimsótti Mr.
Gunterste'd í dag.”
Hún varð í fyrstunni bæði reið og forviða,
en annars gat hún ekki að sér gert annað en
hlægja með sjálfri sér að því hve framkoma
hans var breytt. En hún hafði hugsað sér
hvernig hún skyldi fara að ef Rósa eða
Maudie eða einhver annar slægist í för með
henni. Hún stansaði alt í einu og fór að leita
í veskinu sínu mjög áhyggjufull á svip, rétt
eins og hún hefði alt í einu munað eftir ein-
hverju. Hún leit á hann og virtist vera ann-
ars hugar.
“Afsakið, en eg sé það nú, að eg hefi
gleymt mjög þýðingarmiklu bréfi uppi á skrif-
stofunni. Eg verð að sækja það. Ef eg bíð
eina mínútu missi eg af lestinni.”
“Afsakið, en eg sé það nú að eg hefi
gleymt mjög þýðingarmiklu bréfi uppi á
skrifstofunni. Eg verð að sækja það. Ef eg
bíð eina mínútu missi eg af lestinni.”
Hann sagði mjög ákafur:
“Eg bíð eftir yður. Eg bíð hérna . . .”
“Nei, ekki skuluð þér gera það. Eg skil
ekki hvað þér viljið mér. Ef það eru einhver
skilaboð til Mr. Guntersteds getið þér skrifað
honum það. Hann fær þau alveg eins fljótt á
þann hátt.”
“Eg bíð yðar . . .” sagði hann og fylgdist
með henni, er hún flýtti sér til baka.
“Alveg eins og þér viljið,” sagði hún.
“Gangið kring um bygginguna til Parase
strætisins. Eg kem þar út með þriðju lyft-
unni.”
Hún benti og tók saman regnhlífina er
hún hvarf inn um hliðið.
Hann kinkaði kolli og gekk til hliðar, og
létti henni mjög fyrir hjartanu er hún sá að
enginn gægðist út úr dyravarðar herberginu.
Hún flýtti sér inn í ganginn og stansaði
svolítið til að sjá hvort hinn andstyggilegi
Eccott væri að elta hana inn í húsið.
“Hann gerði það 'ekki. Að minsta kosti
sá hún hann ekki þá stund, er hún beið þarna.
Hún herti því upp hugann og flýtti sér inn í
litlu göngin til lyftunnar, sem félagsstjórarnir
notuðu. Á aðra hönd þessa gangs voru
gluggar en á hina mörg bifreiðaskýli, sem
opnuðust út að hinni hliðinni þannig, að eng-
ar dyr lágu þaðan inn í göngin.
En hvílík vandræði! Hún var vot í fæt-
urnar og gerði það ekkert til þótt för væru
eftir hana í stóru göngunum. Þar sem fjöldi
manns hafði gengið um daginn, en þarna
máttu þau ekki sjást. En Alfrey hafði ekki
tíma til að taka af sér skóna. Hún stiklaði
því á tánum og reyndi eins og hún best gat
að stíga í spor sem voru eftir aðra á gólfinu,
og alt af hlustaði hún eftir hverju hljóði, sem
kynni að heyrast, ef Eccott væri á eftir henni.
Henni fanst hún hafa gengið langa leið er
hún kom að lyftunni, er Sali hafði sýnt henni.
Hún gekk inn í hana og litaðist um. Hún
sá engan. Hún lokaði ytri hurðinni í skyndi, 1
og einnig innri hurðinni svo að enginn sæi
hana. Hún sneri upp ljósið í lyftunni svo að
hún rynni upp á efstu hæð og tók af sér skóna
meðan hún fór upp. Þegar hún var þangað
komin opnaði hún hurðina með miklum hjart-
slætti. Fram undan henni voru göngin til
skrifstofu Sala, og hún heyrði ekkert þrusk
neinstaðar né annan hávaða. En til þess að
seinka fyrir þeim, sem kynnu að elta hana,
sendi hún ekki lyftuna niður og læddist áfram
með skóna í hendinni. Ef einhver væri að
elta hana mundi hann sjálfsagt segja við
sjálfan sig, að ómögulegt væri fyrir hana að
fara eftir hreinu gólfinu án þess að sporin
hennar sæust á því.
í því að hún kom að hurðinni að skrif-
stofu Sala, heyrði hún hrikta í lyftunni, og að
hún rann niður. Hún tók upp lykilinn og
stakk honum í skrána. Hún var stundarkorn
að opna hurðina og hjarta hennar titraði af
hræðslu. Hún smaug inn, lokaði hurðinni
hávaðalaust á eftir sér og skaut slagbröndum
fyrir hurðina, þá fyrst fanst henni að hún
væri örugg. Nú gat enginn komist inn til
hennar — jafnvel þótt þeir hefðu lykil að
lásnum. Titrandi af geðshræringu hallaðist
hún upp að hinni gljáfægðu mahogoníþilju i
hurðinni og hlustaði.
Það var ekki um það að villast. Sá sem
hafði tekið lyftuna hlaut að vera að elta
Hann gat ekkert annað erindi haft
upp í efstu hæð hússins. Þessi þykka hurð,
sem hún hallaðist upp að, lokaði úti allan
hávaða. Hún gat því ekki heyrt hvort að
lyftan kom aftur upp, hún gat ekki heldur
heyrt neitt fótatak, þótt einhver væri að
ganga um þar úti fyrir, en er hún heyrði að
einhver reyndi að opna dyrnar furðaði hún
sig mjög á því.
Lykli var stungið í skrána og einhver
þrýsti gætilega á hurðina. Þetta var gert
hávaðalaust, en tilraunin var endurtekin
þrisvar sinnum, áður en sá sem úti var gafst
upp. Alfrey beið árangurslaust eftir að barið
væri að dyrunum, en ekkert heyrðist.
Hún varð óróleg er hún hugsaði til þess
að þessi einhver, sem þarna var fyrir utan,
hefði komist inn ef hún hefði ekki skotið slag-
bröndunum fyrir dyrnar. Hefði hún sent lyft-
una niður í stað þess að láta hana bíða, hefði
hún kannske ekki komist inn í skrifstofuna
óséð. En hún hafði að minsta kosti tafið
fyrir þeim, sem elti hana. Enn var hún ó-
ánægð með sjálfa sig. Það hefði verið miklu
betra að láta þennan óþolandi Eccott fylgjast
með til stöðvarinnar, í stað þess að láta hana
sjá að hún sneri aftur til skrifstofunnar.
En smám saman varð hún rólegri. Allir
sem vissu hvernig húsum var háttað, vissu
það líka að fljótasta leiðin til skrifstofu
hennar var í gegnum vinnustofu húsbóndans,
ef hún gat farið þá leið. Hún hafði sagt
Eccott að hún ætlaði að fara hina leiðina, og
hann gat því ekki vitað með hvaða lyftu hún
fór upp. Hann hafði ekki komið inn um
sama hliðið og hún, og hún hafði ekki séð
hann niðri í göngunum. Hann hafði kannske
trúað henni og beið nú fyrir utan þar, sem
hún sagði honum að bíða.
En hver var þá fyrir utan dyrnar?
Gat það ekki verið Sali sjálfur, sem ætl-
aði að ganga úr skugga um, að hún væri að
vinna verk sitt? Jæja, hann hafði séð að hún
var að því. Hann hafði kannske verið að
horfa á hana alla þessa stund. Hann mundi
sjálfsagt langa til að vita hversvegna Eccott
hefði talað við hana niðri á götunni, en það
langaði hana hreint ekkert að fræða hann um.
En viðburður þessi hafði hrætt hana svo
mjög, að hún spurði sjálfa sig að hvað hún
ætti nú að gera. Hún stóð þarna í myrkrinu,
því að þótt bjart væri úti voru þykk glugga-
tjöld fyrir báðum gluggunum, þannig dregin
fyrir að enginn gat séð hvort nokkur var þar
inni eftir að vinnu var hætt. Að siðustu tók
hún upp vasaljósið sitt og gekk að dyrunum á
skrifstofunni sinni. Hún læddist á sokkunum
hljóðlega gegn um hana og læsti hurðinni
fram í ytri skrifstofuna, og tók lykilinn úr
skránni. Síðan sneri hún inn á skrifstofu
húsbóndans og læsti henni og skaut slag-
bröndum fyrir hurðina. Nú gat hún verið
örugg um það að fá að vera í friði, hugsaði
hún með sér.
En samt sem áður stóð hún með eyrað
við hurðina og hlustaði í einar tíu mínútur.
Að síðustu heyrði hún samt hávaða, það var
hurð, sem lokað var á sömu hæð og hún var á.
Vegna þess var hún viss um, að það var
ekki Mr. Eccott, sem þarna var á ferðinni og
hafði reynt að opna hurðina, því að það var
ekki sennilegt, að húnn hefði lykil að neinum
herbergjunum þar.
Sennilega var þetta Guntersted, en samt
fanst henni að það gæti verið einhver annar.
Evie Cutting, fyrirrennari hennar —
unga stúlkan, sem hafði sagst hafa sagt upp
stöðunni, vegna þess, að henni hefði ekki ver-
ið treyst. Mundi hún hafa útvegað sér iykla
að skránum? Hafði hún eða einhver vinur
hennar, til dæmis Even Stanning reynt að
komast inn?
Alfrey sagði við sjálfa sig, að það hefði
sjálfsagt hepnast ágætlega hvaða kvöld sem
hefði verið annað en þetta. Guntersted fór
venjulega úr byggingunni, þessa leið, sem
Alfrey hafði komið inn, og hann hafði aldrei
beðið hana að láta slagbrandana fyrir áður en
hún fór út hina leiðina.
Fjárhirslan og leynistiginn var vel falinn,
en djarfur og slunginn maður mundi samt
brátt finna þau ef hann mætti leita alla nótt-
ina.
Það var óþægileg tilhugsun. Eina bótin
var að það var snemt ennþá. Úti var ennþá
bjartur dagur. Já — en klukkan tíu kom
næturvörðurinn til að ganga um alla bygging-
una og líta eftir henni. Þegar á alt var litið
var þessi tími lang heppilegastur fyrir njósn-
ara til að reka erindi sitt, að minsta kosti til
að sjá hvernig öllu væri hagað til. Þegar hann
hafði svo fengið sönnun fyrir því hvar best
væri að leita, gat hann komið seinna og fram-
kvæmt fyrirætlanir sínar, er hann á einn eða
annan hátt hafði séð fyrir verkinu. Ef Sten-
ning var sökudólgurinn, sem henni fanst ekk-
ert ólíklegt, þótt hún gæti ekki annað en
hlegið að þessum grun, þá hefði hann sjálf-
sagt komið hingað án þess að vita að hún var
þarna. Hún gat þakkað sér fyrir það, því að
hún hafði tekið af sér skóna og skildi því
engin för eftir í göngunum. En þar sem hann
hafði nú ekki getað komist í gegn um þessar
dyr, mundi hann kannske reyna hinar, þótt á
því væri öðrugleikar, því að nú voru þvotta-
konurnar teknar til starfa í byggingunni.
En hvað sem því leið gat hann ekki kom-
ist inn. Og Alfrey ætlaði sér ekki að koma
út. Hún þurfti að líða í tvær klukkustundir
þangað til hún léti niður stigann og var hún
viss um að hver svo sem þessi var er var úti í
göngunum, þá mundi hann brestá þolinmæð-
ina að bíða allan þann tíma enda mundi hann
og óttast að þvotta konurnar yrðu sín varar.
Hún vonaði að hávaðinn, sem stíginn
igerði er honum var rent niður heyrðist ekki
fram í göngin, því að leynidyrnar voru hinu
megin í herberginu og lágu sjálfsagt inn í
annað hús. Hún hafði fengið þá hugmynd
er hún fór niður stigann ásamt Sala, að hún
væri að fara inn í minni byggingu, sem að því
er virtist, væri ekki í neinu sambandi við
skrifstofubygginguna. Hún hneig nú niður í
mjúkan hægindastól og dró andann léttara.
Hún ákvað að fá sér að borða til að
styrkja sig. Þar var á borðinu brauð og vín,
og þar sem hún hafði borðað úti hádegisverð-
inn, hafði hún nestið sitt þarna ennþá. Hún
mintist þess, nú að hún hafði verið beðin um
að láta engin fingraför sjást á glasinu. Hún
breiddi lítinn dúk á steinflísarnar fyrir fram-
an arininn, settist á gólfið og snæddi þar. Hún
gætti þess vel að láta engin merki sjást á
gólfinu og nú hafði hún tendrað ljósin. Hún
var viss um að ljósið sást ekki í gegn um hin
þykku gluggatjöld né undir hurðirnar, sem
féllu svo vel.
Er hún hafði borðað og var södd og hlý
leið henni miklu betur en áður.
8. Kap.—Kyrlcrta húsið.
Hún hvíldi sig svolitla stund og tók svo
til á skrifborði Guntersteds, að því var hún
þangað til kl. hálf tíu, en samkvæmt skipun-
um þeiin, sem henni voru gefnar, átti hún að
byrja um þann tíma á hinu fyrirhugaða starfi
sínu.
Það tók hana góða stund að finna leyni-
dyrnar og að þrýsta á hnappinn og f jaðrirnar
að þeim þangað til hún heyrði stigann falla
niður og sá hurðina með bókahyllunum renna
til hliðar. Á þeirri stund vissi hún tæplega
hvert þessi atriði voru spennandi og æfin-
týraleg eða fyltu hana ótta.
Hún tók með sér vasaljósið, lyklana og
bréfakörfu, til þess að bera bögglana í ef þeir
væru margir, og svo klöngraðist hún niður
litla stigann.
Fyrir neðan stigann var kolniða myrkur.
Hún stóð hreyfingarlaus og hlustaði. Alt var
hljótt. Enginn gat komist inn í herbergið,
sem hún hafði farið út úr og Guntersted hafði
fullvissað hana um, að þetta hús væri alveg
tómt.
Án þess að vera mjög óttaslegin gekk hún
yfir litla loftið. Svolítil ljósglæta síaðist inn
um litla þakgluggann og var það að þakka
hinni ágætu uppfyndingu, sem Ijóssparnaður
nefnist, er lætur klukkuna verða hálf tíu þeg-
ar hún er í raun og veru hálf níu um sumarið.
Alfrey vissi að það yrði ennþá dimmara
þeim mun neðar sem hún kæmi í stigann, en
þarna uppi gat hún fálmað sig áfram án vasa-
ljóssins. Hún fann hroll fara um sig í efri
forstofunni, þar sem allar dyrnar voru læstar
og vissi hún ekki hvernig á þeim hrolli stóð.
Hún gat ekki skýrt það á annan hátt, en að
þetta stafaði af óttanum, sem hún hafði af
hinum óþolandi Eccott, sem ekki gat látið
hana vera í friði. Áður en hún hitti hann
hafði hún ekki fundið til neinnar hræðslu, og
hún var gröm við sjálfa sig vegna þess að
hún gat ekki stjórnað sér betur en þetta. ,
Hún heyrði ekki neitt er hún gekk niður
stigann og hún hélt áfram viðstöðulaust,
þangað til hún kom niður í fyrstu hæð húss-
ins. Þar kveikti hún á vasaljóskerinu til
þess að finna kjallara stigann.
Þar var alt miklu draugalegra. 1 bjarma
ljóskersins sá hún stórar gapandi dyr. Hún
vissi ekkert hvað var á bak við þær. Þótt
komið væri fram í júní, var loftið þarna rakt
og kalt. Hún titraði af kulda þar sem hún
stóð á steingólfinu, og heyrði vatnið leka úr
einhverjum vatnskrana, sem ekki hafði verið
lokað nógu vel. Dropi eftir dropa féll með
þessu sérkennilega ljóði, sem því fylgir er
vatn drýpur. Eins og flestar stúlkur sinna
tima var hún altaf þunnklædd og hún var
stirð af kulda þegar hún smaug inn í litla
herbergið, þar sem hún átti að bíða eftir
manninum, sem barði að kjallaradyrunum.
Hún var fast ákveðin í því að láta ekki
óttann fá yfirhönd yfir sér og kveikti á eld-
spýtu og tendraði gasljósið. Það blossaði
upp með hvosandi hljóði og skein svo skært
á stórt kort af austur London.
Hún fór að lesa uppdráttinn sér til
dægrastyttingar. Hún fann staðinn þar sem
skrifstofubygging Guntersteds var, sá staður
á uppdrættinum var markaður með rauðum
hring.