Heimskringla - 20.05.1942, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIM SKRINGLA
WINNEPEG, 20. MÁÍ 1942
“Já,-en hann sagðist-ekki hafa getað fund-
ið hann, þótt hann leitaði um alla skrifstof-
una.”
“Það getur auðvitað verið satt, en það
getur líka verið ósatt þrátt fyrir það, að yður
ieist upprunalega vel á manninn, getur hann
samt verið þorpari. Það mun tíminn leiða i
Ijós. Það getur líka verið að helmingurinn,
sem hann sendi yður, sé engin sönnun og að
lausn gátunnar finnist á hinum helmingnum.
Þér getið brosað, Wilding, en sagan um gamla
sæfarann er of góð til þess að vera ósönn.
Getur það verið mögulegt að Coventry hafi
geymt hinn helminginn? Vonaði hann að ná
fjársjóðnum sjálfur? Var það þessvegna,
sem hann bauð yður tíu þúsund pund?”
Lögreglumaðurinn þagði um stund og tók
svo aftur til máls. “Eg sagði að helmingur
gátu þessarar væri 1 jós fyrir mér. Á einn eða
annan hátt hefir Don með þrjá fingurnar og
tveir aðrir þorparar fengið að vita um fjár-
sjóðinn, sem er fólginn í Durdles húsinu eða í
nánd þess, og svo ferðuðust þeir til Englands
til að ná í hann. Af því að þeir héldu að þeir
hefðu lykilinn að leyndum fjársjóðnum, þá
reyndu þeir fyrst að myrða yður, svo gáfu
þeir yður svefnlyf og síðast réðust þeir á yður
á þjóðveginum og slógu yður í rot, en þar
sem þeir náðu samt ekki tilgangi sinum, er
eg viss um að þeir vita ekkert meira um
þetta en þér. En Dan með þrjár fingurnar—”
“Vel á minst Sturrock, eg hefði átt að
segja yður það fyr, en eg sá Wharton í dag.”
“Hvað eruð þér að segja? Hvar?”
“Fyrir utan British Museum.”
“Og þér létuð hann sleppa frá yður, þar
sem þér vissuð að eg var að leita eftir honum
fyrir morð?”
“Mér þykir það slæmt, Sturrock, en eg
gat ekki annað. Það var fjöldi fólks í kring-
um okkur, og náunginn hvarf í fólksþyrping-
una.” Þótt leynilögreglumaðurinn væri ráð-
gjafi hans, gat hann samt ekki sagt honum
sannleikann, sem sé að Phyllis Kenwit væri í
kunningsskap við þennan hræðilega mann.
Reyndar hafði hann séð óttasvip á andliti
hennar, er hún sá hann fyrst, en hefði hún svo
ekki tekið málstað Whartons og farið með
honum?
“Jæja, það er þó betra en ekkert að vita
af honum í London,” svaraði Sturrock eftir
stundar umhugsun. “Eg hefi lagt fyrir hann
talsvert langt net, svo að það er kanske lítill
skaði skeður.”
“Mér þykir þetta mjög leiðinlegt,” sagði
Wilding á ný.
“Ó, það gerir ekkert til. En þetta var
talsvert áfall fyrir mig. Þér verðið að muna
eftir því að eg hefi ferðast talsvert margar
mílur til að ná í Dan Wharton, og þegar þér
sögðuð eins og ekkert væri um að vera, að
þér hefðuð séð hann í dag, þaut eg upp í
bræði. En nú skulum við ekki tala meira
um það. Funduð þér nokkuð í safninu?”
“Já, það er kanske ekki mikils virði, en
samt merkilegt. Eg var svo heppinn að finna
gamla bók um Trevannion ættina, og það er
ef til vill eitthvað til í þessari sögu um fjár-
sjóðinn.”
“Já, auðvitað! Og hvað svo?”
“Bókin, sem eg las, sagði sögu hinnar
gömlu ættar, að John Trevannion hefði náð
saman stórfé á ránum í Spánska hafinu, og
með því að sigra spönsk herskip.”
“Aha!” hrópaði leynilögreglumaðurinn.
Hann leit á þeirri stundinni út eins og skóla-
drengur, sem hlustar á skemtilega sögu sagða
af gömlum sæfara.
“Samkvæmt því sem bókin sagði, hefir
enginn komist að því hvar hann fól fjársjóð-
inn,” sagði Wilding.
“Hann er í Durdles húsinu og einhvern-
tíma skulum við finna hann, þér og eg.”
“Er yður alvara að eg geti treyst þvi, að
þér verðið með mér?” Hann hafði ekki lagt
mikinn trúnað á orð lögreglumannsins, að
hann ætlaði að reyna sig við Scotland Yard.
Hann hafði hugsað sér að berjast sinni bar-
áttu sjálfur, en nú leit helst út fyrir, að allur
heimurinn yrði á móti honum, og þá var lið-
veizla þessa duglega leynilögreglumanns ó-
metanlega mikils virði. Gleðina yfir þessum
fréttum mátti líka lesa í andliti hans.
“Þér megið treysta liðveizlu minni alt til
loka þessa máls,” svaraði Sturrock og rétti
honum hendina.
“Við verðum að drekka glas af víni til að
festa þessa skilmála,” sagði Wilding.
19. Kapítuli.
Meðan þeir Sturrock og Barry Wilding
drukku skál vináttu sinnar í veitingahúsinu
“Svanurinn”, var haldin fundur í Scotland
Yard, þar sem ákvörðun var tekin um hinn
síðarnefnda. Þar voru fjórir menn viðstadd-
ir. Einn þeirra var ekki lögreglumaður, held-
ur nafnfrægur stjórnmálamaður — Sir Bert-
ram Willan.
Hann tók nú til máls og sagði: “Eg gef
nauðugur samþykki mitt til þessa, en eg get
ekki séð neina aðra leið. Það er búið að að-
vara manninn hvað eftir annað, og nú er
hann orðinn, eftir því sem mér er sagt, bæði
þrjóskur og reiður. Hann leit á Patrick Cross
vara-lögreglustjóra.
“Hann kom hing'að í dag og froðufeldi af
reiði og hafði í hótunum um að hefna sín,”
svaraði hann. “Hann sagðist vera þess vís að
samsæri hefði verið gert á móti sér, en það
skyldi þurfa meira til en alt mitt lið til að
koma sér af landi burt. Auðvitað kenni eg
líka í brjósti um manninn-----”
Innanríkisráðherrann kinkaði kolli.
“Já,” svaraði hann, “maður getur ekki
annað en vorkent honum. En meðaumkvun
má ekki blandast í þessi mál. Það er ekki
heppilegt. Það er of mikið í hættunni til
þess.”
“Já, auðvitað, iSir Bertrum,” fcvaraði
Cross.
“Þá læt eg þetta alt á yðar valdi, Cross,”
sagði ráðherrann og reis úr sæti sínu. “Við-
hafið ekki meira ofbeldi en þörf gerist og
umfram alt látið hann ekki gruna hverjir þér
eruð. Við höfum næg vandræði samt.”
“Eg skal sjá um það alt saman, herra
minn. En hvert eigum við að fara með hann?”
“Þangað sem við ákváðum að flytja
hann. Alt skal vera reiðubúið. Eg skal sjá
um það þegar eg kem heim. Góða nótt!”
“Góða nótt, Sir Bertram.”
# / . * #
Kyrðin í herberginu var rofin því að
símaáhaldið hringdi. Phyllis Kenwit svaraði
í símann.
“Já—á, er það Sir Bertram?” sagði hún.
“Faðir minn er því miður farinn að sofa. Já,
því lofa eg — já, eg skal skila því til hans.”
Hún hlustaði með athygli eftir því, sem sagt
var, og eftir stundarkorn var hún orðin náföl.
“Ó, Sir Bertrum, er það nauðsynlegt?”
spurði hún með titrandi rödd.
Aftur hlustaði hún um hríð og leit helst
út fyrir að ætlaði að líða yfir hana. “Já, Sir
Bertram, eg skal skila því strax til pabba.”
Er hún gekk út úr stofunni stundi hún
við. “Æ, að hann skuli ekki vilja hlusta á
það sem eg segi!”
# # #
í hinu skrautlega herbergi í Bloomsbury
var aftur ráðstefna. Wharton hinn þrífingr-
aði kom seint, en í góðu skapi eftir að hafa
fylgt Phyllis Kenwit til járnbrautarstöðvar-
innar. Hann hafði ætíð verið hrifinn af fögr-
um konum, og Phyllis Kenwit var þannig að
hún bar af flestum þeirra. Að hún geymdi
leyndarmál og gætti þess vel, leyndarmál
sem snerti mjög föður hennar, gladdi hana
mjög, því að reynsla hans var sú að ungar
stúlkur, sem báru leyndarmál fyrir brjósti,
væru auðveldar viðfangs. Þær voru fúsar til
að hlusta á það, sem er nefnt “skynsemi”.
Hann sagði ekki að Phyllis væri albúin að
láta undan, en hann bjóst við að hún mundi
gera það í náinni. framtíð. Hugsanir hans
voru svo þægilegar og svo hressandi, að hann
raulaði fjörugt lag, er hann gekk inn í
neðanjarðar brautina.
Er hann kom inn í húsið í Bloomsbury,
heilsuðu þeir honum óþolinmæðislega með
þeirri spurningu, hvar í fjandanum hann hefði
verið.
“Eg hefi verið að ljúka svolitlum einka-
málum,” svaraði hann hirðuleysislega. Fund-
ur hans og Phyllis Kenwit var hans eigið
leyndarmál og kom félögum hans ekkert við.
Fyrirtæki það, sem leiddi þá alla til Englands
var alt annað mál. Um það urðu þeir að vera
í félagi — taka sömu áhættuna og skifta
fengnum jafnt. Því var hann samþykkur.
“Heyrðu nú Dan. Þú manst hvernig fór
fyrir náunganum, sem reyndi að svíkja mig i
trygðum síðast?” spurði Kóngulóin í mjúkum
rómi. En hann faldi hægri hendina undir
borðinu.
Wharton, sem vissi vel að hann hélt á
skambyssu, brosti mjög vingjarnlega.
“En að þú skulir vera svona heimskur!”
sagði hann. “Hvernig ætti eg.að svíkja þig í
trygðum? Þú veist nógu mikið ilt um mig til
að senda mig í rafmagnsstólinn — og það
er þér víst líka fullkunnugt sjálfum. Þessi
einkamál, sem eg átti við voru þau, að eg var
að drekka te með stúlku, sem eg þekki og
gleymdi tímanum. En það er engin ástæða
fyrir hvorugan ykkar að rjúka upp fyrir það.
Nú er eg hér kominn og er þess albúinn að
ræða við ykkur um störfin, sem fyrir hendi
liggja. En það er aðalatriðið, eða hvað?”
Útskýring þessi vísaði á bug öllum grun
hinna. Ógnunarsvipurinn hvarf af andlit-
um þeirra, og Kóngulóin brosti.
“Gott er það,” sagði hann, “en látum oss
nú komast að málefninu. Eg sting upp á því
að við gerum nýja tilraun í nótt, fjársjóður-
inn hlýtur að vera þarna.”
Kóngulóin dró nú mjög gætilega bréf
upp úr vasabókinni sinni, það var lúið, gult
blað, sem hafði verið rifið í sundur. Hann
lagði þetta á borðið og allir lutu yfir það.
Arnarhreiðrinu í Berkshire.
um þá snúðu kreptu hendinni
á arninum og undir
og undir mun
fjársjóðinn.
nnion.
“Þetta á við hann!” sagði Kóngulóin og
benti á síðasta orðið “fjársjóðinn”. “Og eg
vil reyna á ný í nótt. Við getum ekki látið
hann liggja þarna, en ef við flýtum okkur
ekki, kemur þessi Wilding og verður okkur
hlutskarpari. Það er einkeninlegt það hús—”
“Mér fellur illa við fjandans hundana,”
sagði maðurinn, sem Wilding þekti undir
nafninu Ebury.
“Látið mig sjá fyrir þeim,” sagði Whar-
ton.
“Og eg skal sjá um svertingjann.” Hinn
hörkulegi munnur Kóngulóarinar varð ennþá
hörkulegri er hann sagði þetta.
“Eg er samþykkur því, að við séum
neyddir til að ljúka þessu í nótt,” sagði
Ebury. “Mig langar mjög til að skreppa til
Suður-Frakklands. Bara þegar eg hefi feng-
ið minn hluta af fjársjóðnum þá----”
“Við rekumst kanske á Wilding á ný,”
sagði Wharton. “Þegar á alt er litið, þá er
þetta hans hús. Eg skil bara ekki hversvegna
að þorskhausinn sá arna hefir ekki varpað
Kenwit út og flutt inn sjálfur. Þá gæti hann
sprengt alla þessa ruslhrúgu í loft upp ef
hann vildi.”
“En spurningin er þessi: veit hann að ó-
grynni demanta og gullpeinga liggja grafnir
einhverstaða á eigninni hans? Auðvitað höf-
um við orðið að ganga út frá því, að hann
viti það, og okkur reið mikið á að verða á
undan honum — en eins og þú segir, Dan,
hvers vegna rekur hann ekki Kenwit á dyr ef
hann veit það?”
“Það veit eg ekki. Ójú, eg veit það nú
reyndar. Hann er ástfanginn í stelpunni.
Þar fáum við líka skýringuna á því að hann
rekur ekki lækninn út og sezt sjálfur að í
húsinu. Það er annars skrítinn fugl sá lækn-
ir! Hann langaði til að skera mig upp þegar
eg var þar síðast; og hefði það ekki verið fyr-
ir mótmæli dóttur hans, þá held eg sem eg
er lifandi maður, að hann hefði gert það!
Hann hlýtur að vera brjálaður.”
“Hann þjáist ekki lengi af þeim kvilla
verði hann á vegi fyrir okkur,” sagði Kóngu-
lóin.
“Þú átt við að við drepum hann?” sagði
þriðji maðurinn. “Eg er ekkert fýkinn í fleiri
morð. Þið skuluð ekki gleyma því að Stur-
rook býr í þessu veitingahúsi, eina tvo kíló-
metra frá húsinu. Nú hefir hann sjálfsagt
heyrt að við höfum búið þar, og fái hann að
heyra um málefni Wildings, verður hann ekki
lengi að leggja tvo og tvo saman. Þið þekkið
Sturrock!”
“Já, fjandinn hafi hann!” svaraði Whar-
ton. “En hugsið ekki um Sturrock. Það er
sannsýnilegast að hann sé farinn nú. Hvað
ætti hann svo sem að gera í öðrum eins af-
kyma og Hillsdown er?”
“Hann er kanske að litast um eftir þér
fyrir þessa starfsemi þína í Philadelphia,”
svaraði hinn með skuggalegu augnaráði.
Með urri, sem líktist villudýri og hræði-
legu blótsyrði, stökk Wharton á manninn, og
áður en Kóngulóin gat gengið á milli þeirra
hafði hann læst fingrunum um háls hins.
Án þess að mæla orð réðist Kóngulóin á
Wharton, og eftir harða hríð tókst honum
að skilja áfloga hundana.
“Eruð þið orðnir hringlandi vitlausir báð-
ir tveir?” hvæsti hann. “Hvað á þetta að
þýða? Höfum við ekki nóga örðugleika þótt
þið reynið ekki af fremsta megni að drepa
hvor annan? Þú meintir ekkert ilt með
þessu, eða hvað?” spurði hann þann, sem
fyrir árásinni varð, og sem var nú að þreifa
gætilega á hálsinum á sér, eins og hann ótt-
aðist að eitthvert stykki væri farið úr hon-
um.
“Þvi var hann þá að minnast á þetta
Philadelphia mál?” spurði Wharton æðis-
genginn af reiði. “Eg skal segja ykkur það
eitt skifti fyrir öll, að eg vil ekki heyra orð
framar um það atriði.”
“Nei, nei, Dan,” sagði Kóngulóin og
reyndi að miðla málum og sefa hinn eins vel
og honum var auðið. Hvorugur okkar gleym-
ir að hefðir þú ekki framið það, mundum
við ekki hafa náð í þetta.” Hann barði á
brjóst sér þar sem vasabókin var undir. “Það
eigum við þér að þakka, Dan.”
“Nú jæja, þá skuluð þið halda kjafti um
það — það er alt, sem eg bið um.” Augu
hans glóðu af ilsku er hann leit á félaga sína.
Að þessi orð höfðu gert hann svona æstan og
reiðan, stöfuðu af því, að síðan hann sá á
bakið á Sturrock í gistihúsinu, hafði hann
enga rólega stund lifað. Honum hafði tekist
að leyna félaga sína óttanum alt þangað til
nú. Hefði hann ekki verið svona þurfandi
fyrir peninga, og þar sem hann vissi að félag-
ar sínir mundu ræna hann hans hluta af
fengnum, væri hann ekki viðstaddur, þá hefði
hann hætt við þetta alt saman og látið fætur
forða sér.
En úr því að svona stóð á dró hann stól
sinn að borðinu og sagði: “Jæja, við skulum
þá gera áætlanina og verða ásáttir um hana.”
20. Kapítuli.
Phyllis settist upp í rúminu. Var ein-
hver kominn inn í húsið? Þarna heyrði hún
hávaðann á ný! En brátt var alt hljótt. Ef
eitthvað grunsamlegt var á seiði, hvar voru
þá hundarnir? Og hvar var Starkey?
Hún hafði vaknað af værum blundi,
strax og hún heyrði hávaðann. Hana hafði
líka verið að dreyma. Einstaklega skemti-
legan draum, þar sem hún og Barry gengu
hlið við hlið eftir rólegum stíg. Þau höfðu
verið svo hamingjusöm. Ekkert hafði komið
fyrir, sem vakið gat tortryggni né óánægju.
Og svo vaknaði hún með þessari hræðslu.
Hún lá graf kyr — svo kyr að hún heyrði
sinn eigin hjartslátt, svo sneri hún rafmagns-
ljósinu á. Hún mundi að ef þessi hávaði var
nálægt henni, sem henni heyrðist, varð hún
að komast eftir því sjálf, ef Starkey hefði þá
ekki heyrt þetta lika. Hún gat ekki komist
til föður síns. Hann hafði einmitt þennan
sama dag flutt sig í turninn. Þung járnhurð
aðskildi þau nú. Hann hafði boðið henni að
skifta um herbergi, en hún hafði ekki þegið
það. Hún hafði lagað svo vel um sig þar
sem hún var. öll herbergin í turninum voru
hræðilega vanrækt og niðurnídd. Þau höfðu
ekki verið notuð öldum saman.
Þegar faðir hennar hafði ásett sér eitt-
hvað var ómögulegt að láta hann hætta við
það. Þessvegna hafði hún ekki tafið timann
við að þrátta við hann um þetta. Hann hafði
haft örðuga daga undanfarið og var svo nið-
ursokkinn í starf það, sem hann hafði með
höndum, að þýðingarlaust var að mæla á
móti. Enda þótt það væri honum sjálfum
fyrir beztu var það samt þýðingarlaust. Er
læknirinn sagðist ætla að loka sig inni í
turninum vegna alls þess ónæðis, sem hann
hefði orðið fyrir þessa síðustu daga, þá hafði
Phyllis kinkað kolli til samþykkis og sagt
Starkey að laga til herbergin handa honum.
Vegna þess hve önnum kafinn hann var
hafði lækninum ekki komið til hugar að
spyrja hvort þessi tilhögun kæmi henni
nokkuð illa. Phyllis hugsaði um þetta nú,
er hún fór hægt út úr rúminu og rétti út
hendina eftir morgun kjólnum sínum. En í
stað þess að finna til gremju, varð hún bara
ákveðnari í því að fá að vita hverjir það voru,
sem væru að trufla næturfriðinn. Hrædd?
Já, hún var hrædd. En það hamlaði henni
ekki frá að komast að þessu.
Er hún var komin í kjólinn, slökti hún
ljósið og beið svo litla stund og hlustaði með
eftirtekt, og það leið ekki á löngu áður en
hún heyrði að það voru fleiri en einn í borð-
stofunni. Hverjir voru þeir? Hvað voru
þeir að vilja? Eigi alls fyrir löngu hafði
verið reynt að brjótast inn, og það hafði gert
föður hennar svo fjarskalega æstan. Það
varð að vernda hann fyrir slíkum geðshrær-
ingum eins mikið og auðið var.
Hún mátti til að sjá hvaða menn þetta
voru. Mundi þessi hræðilegi Wharton vera
meðal þeirra? Sá, sem hafði reynt að kúga
fé út úr henni eða hálft um hálft hótað því.
Fram af borðstofunni, út frá ganginum
var lítið herbergi þar sem síminn var. Ef
hún gæti bara komist þangað! Ef hún gæti
bara komist þangað! Ef hún hræddi þá á
lögreglunni yrðu þeir kanske hræddir og
færu leiðar sinnar. Hún gat ekki hugsað
mjög skýrt og hjartað barðist í brjbsti henn-
ar af hræðslu, en hún opnaði hurðina hávaða
laust. Hún setti eins mikinn kjark í sig og
henni var auðið og læddist fram í borðstof-
una.
Hið stóra herbergi var í niða myrkri
nema það sást skær ljósrák eftir því. Geisli
þessi kom auðsæilega frá vasaljóskeri, og
var honum beint að fallega gamla arninum.
Úr myrkrinu á bak við Ijósgeislann heyrðist
áfjáð rödd, sem hvíslaði: “Krefti hnefinn —
þarna er hann! Snúðu honum!”
Hendi seildist út úr myrkrinu — það
fanst ungu stúlkunni hræðileg sjón. Þessi
hendi greip um hnúð á arinumgjörðinni — er
hún hugsaði um það, þá minti þessi hnúður á
kreftan hnefa innan í riddarahanska — og
reyndi að snúa honum, en hann hreyfðist
ekki.
“Það er ekki til neins,” sagði önug rödd.
“Heyrðu, lofaðu mér að reyna,” sagði
annar. Þekti hún ekki málróminn? Svo kom
önnur hendi fram úr myrkinu, stór, þrekleg,
falleg hendi þakin svörtum hárum.