Heimskringla - 14.10.1942, Qupperneq 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. OKT. 1942
“Fyr eða síðar! Fyr eða síðar!” bætti
hann við fjörlega, er hann sá hinn áhyggju-
fulla raunasvip á smiðnum. “En þeir hafa
nú ekki náð í mig ennþá, þrátt fyrir alla her-
mennina, sem baróninn var að tala um áðan.”
“Þér viljið sjálfsagt ekki segja mér hvað
baróninn vildi yður?”
“Nei, vinur minn, það vil eg ekki,” svar-
aði Jock og leit á smiðinn ástúðlega um leið
og hann lagði fallegu hendina á öxl hans. “Þú
ert vinur minn eins og þú veist. Þú járnar
hestinn minn og gætir hans og gefur mér
húsaskjól og annað það sem eg þarfnast.
Megi englar himinsins launa þér fyrir það. En
um athafnir mínar á heiðinni mun eg aldrei
segja þér neitt, hvað sem þú kant að geta þér
til um það. Það er bezt að hafa það svoleiðis.
Því eg vil ekki að þú sért í neinni hættu vegna
minna athafna og æfintýra. Ef svo færi . . .
nú jæja, ef þeir næðu í mig í raun og veru, er
langbest fyrir þig sjálfan, vinur minn, að þú
vitir ekkert um mig.”
“En þér farið ekki út á heiðina i kvöld,
höfuðsmaður,” sagði smiðurinn með titrandi
röddu.”
“Jú, auðvitað mun eg gera það, John
Stich,” sagði Bathurst og hló glaðlegan hlát-
ur, sem bar nú keim af gremju, “til að stansa
vagn og stela pyngju! Það er atvinna mín.
Jú, auðvitað! Eg fer út á heiðina. Hún er
eina heimilið, sem eg á, þangað til eg tek
heima þarna yfir á gálganum.”
John sneri sér frá og gat þessvegna ejtki
heyrt hin síðustu orð, sem báru vott um von-
brigði og lífsgremju manns sem farið hefir
viltur vegar.
“Hvíta rósin mín hreina! en hve hún var
föl . . . en samt svo óviðjafnaniega fögur!
Æ! æ! hefði bara! . . . Jack! Jack! Vertu nú
ekki með neinn þvætting!” bætti hann við og
stundi þungan. “Mundu eftir að það er of
seint fyrir Beau Brocade að eltast við hug-
sjónir.”
14. Kap.—Bardaginn i smiðjunni.
John Stich þorði ekki að koma með fleiri
mótbárur, því að hann þekti vel fífldirfsku
Bathursts, sem hann gat ekkert ráðið við.
Auk þess komu þær Betty og Lady Patience
inn í smiðjuna.
“Góði Stich minn, ætli nokkuð sjáist til
vagnsins núna. Mér finst að hestarnir hljóti
að hafa hvílst nægilega lengi.”
“Eg skal fara og horfa eftir því, náðuga
ungfrú,” svaraði John. Strax og hún tók til
máls hafði Bathurst snúið sér við og horfði
nú með aðdáun á hina forkunnar fríðu
stúlku, sem sást aðeins óglögt í kveldhúminu,
og það leið heldur ekki á löngu að hún kæmi
auga á hann. Ósjálfrátt stokkroðnaði hún
og hún sveipaði kápunni fastar að sér, til
þess að fela hvítu rósina, sem hún bar
stungna undir beltið.
Fullkomin þögn ríkti í smiðjunni. Hjörtu
þessara ungu persóna, sem v,oru altekin hin-
um rómantíska anda þeirra tíma, slógu í full-
komnu samræmi—þótt hvorugt þeirra hugs-
aði um át á því augnabliki.
Hún var gagntekin einhverskonar hrifn-
ingu, sem hún leyndi vegna þess að hún var
stolt kona, en fiún var engu að síðUr hrifin af
manninum, sem fyrir hennar sakir hafði
reynst svo hraustur, hjálpað svo drengilega,
og einnig dró hann huga hennar með ein-
hverskonar seiðmagni, sem hún gat ekki gert
sér grein fyrir. Það var eins og það streymdi
frá þessum manni. Hann var að hugsun og
framkomu alt öðruvísi en allir aðrir menn, og
lifði i heimi, sem enginn bjó í nema hann
sjálfur. Hún fann þessi töfrakendu áhrif,
sem hin ungæðislega framkoma hans og hinn
hrífandi hlátur hans hafði á hana, lífsgleðin,
sem eins og hjúpaði og huldi undirstrauma
sorga og vonbrigða, er ennþá ekki höfðu gert
hann kaldhæðinn'né bitran í skapi.
Og hann? Hann þráði framar öllu og af
öllu hjarta eftir samúð og kærleika einhverr-
ar ástríkrar sálar. Hann fann til þessarar
þráar, sem grípur menn er þeir koma auga á
fegurstu hugsjónir anda síns, en vita samt að
þær eru svo óendanlega fjarlægar þeim, að
þeir geta aldrei náð þeim.
Þessi fallni herramaður. Hið illræmda
hraústmenni úr æfintýrum myrkursins og
heiðarinnar! Stigamaðurinn! þjófurinn! —
Hvaða rétt hafði hann til að líta á hana. Hún
sem var sýnishorn og tilvera alls, sem konan
á best og fegurst. Hún, sem var fegursti
raunveruleiki hins yndislegasta draums sem
karlmanninn dreymir.
Á þessu hátíðlega augnabliki fann hinn
hugrakki maður, sem annars var að jafnaði
áhyggjulaus æfintýramaður, í fyrsta sinn til
sviða blygðunarinnar, stærilætið, sem hafði
boðið öllum lögum byrgin og sem hafði samið
sín eigin lög, fann nú með sársauka til þunga
hinna ósveigjanlegu lögmála, sem mennirnir,
þótt þeir séu herrar sköpunarinnar, hljóta
nauðugir eða viljugir að lúta. Þessi lögmál
hafa þeir sjálfir sett til þess að vernda sína
eigin tilveru.
Beau Brocade, stigamaðurinn lokaði aug-
unum. Hann þoldi ekki að horfa á sinn eigin
draum, en sneri sér að hestinum' sínum og
strauk hendinni um hina silkimjúku flipa
hans.
John Stich, sem alt af hafði unnið af
kappi leit nú upp og augu hans lýstu skelf-
ingu.
“Hermennirnir koma þarna hlaupandi,
með foringjann í fararbroddi og fáeina smala
á eftir sér,” sagði hann.
Lady Patience skildi í fyrstunni ekki í
hverju hættan fólst.
“Hann bróðir minn!” stundi hún ótta-
slegin.
En Bathurst leit á hana til að fullvissa
hana um að hann væri í engri hættu.
“Hann er ekki í neinni hættu,” sagði
hann ákveðinn, “og er nú á stað, sem enginn
þekkir nema eg. Eg legg við drengskap
minn, náðuga ungfrú, að honum er öldungis
óhætt.”
Hún lét strax huggast af orðum hans. En
honum varð næstum því hált á þessum orð-
um, sem hann talaði við hana, því að hann
hafði fyrir þau slept tækifærinu, að stökkva á
bak Brandi og þjóta á honum út í buskana
áður en hermennirnir höfðu náð að komast
fyrir dyrnar.
Hann fékk aðeins tíma til að leysa hest-
inn, en gat ekki komist á bak áður en for-
inginn komst í dyrnar og hrópaði lafmóður:
“Áfram. Takið mann þennan fastan!”
“í hamingju bænum, réttu mér sverðið
mitt John,” svaraði Bathurst þessari skipun
hermannsins.
Stich þaut út í horn smiðjunnar, en Lady
Patience rak upp angistaróp, er hún varð
þess vör að þessi maður, sem fyrir einni stund
síðan hafði frelsað bróður hennar var nú sjálf-
ur í hættu, vegna einhverra ástæða, sem hún
ekki þekti.
Jack greip sverðið fegins hendi og
rak odd þess niður í gólfið til að reyna þol
stálsins, og virtist hann vel ánægður með
það.
Það mátti heldur ekki seinna vera. óður
af reiði vegna hrekks þess, sem honum hafði
verið gerður, s*tóð nú foringinn lafmóður í
smiðjudyrunum og á bak við hann tveir
manna hans.
Þótt hann væri nú króaður eins og rotta
í holu, var Jack nú albúinn til bardagans.
Honum þótti líka kanske vænt um að hann
gat ekki flúið þessa hættu, sem ógnaði hon-
um. Hefði hann verið einn, mundi hann
kanske hafa flúið, en af því að hún var við-
stödd, kaus hann að berjast.
“Þrumur og eldingar!” sagði hann glað-
lega, “þetta er þá vinur minn foringinn.”
“Þér hafið blekt mig,” sagði hinn más-
andi, “og auðvitað eruð þér einn þessara
fjandans uppreisnarseggja, en hvað serrí því
líður, skuluð þér gera yfirvöldunum skila-
grein. Ef smiðurinn ætlar að sletta sér fram
í þetta, gerir hann það upp á sinn kostnað,”
sagði hanner hann sá John grípa smiðjuham-
arinn, sem hann reiddi ógnandi, albúinn að
verja vin sinn, þótt yfirvöldin ættu í hlut.
Er liðsforinginn mælti þannig hafði Jack
með hinum æfðu augum skilmingamannsins,
og eftirtekt og forsjálni útlagans, valið sér
vígi þótt lélegt væri, en það var hið besta,
sem kostur var á.
Liðsforinginn og tveir hermenn hans
stóðu í dyrunum og blésu mæðinni. Þrír
aðrir hermenn komu hlaupandi eftir veginum,
en þeir voru ennþá spölkorn í burtu, og fá-
einar minútur mundu líða áður en þeir kæmu
þangað.
Lengra í burtu sáust fleiri rauðir blettir,
og rétt á hælum foringjans sáust tveir eða
þrír fjárhirðar, aftastur þeirra var Jack
Miggs; þeir komu til að sjá hvað gengi á i
smiðjunni.
Alt þetta sá Jack Bathurst á svipstundu.
Hepnin var með honum að því leyti, að hann
þurfti ekki að berjast við alla hermennina í
senn.
“Grípið hann hermenn! Takið hann fast-
an í nafni konungsins!” hrópaði foringinn, er
hinir tveir hermenn gripu byssustingi sína og
ruddust inn í smiðjuna til að umkringja Jack
og hestinn hans.
Með eldsnarri hreyfingu snerti Bathurst
siðu hestsins með sverðsoddinum, en hestur-
inn, sem áður var orðinn órólegur vegrta há-
vaðans tók nú að prjóna og slá á víxl, og náði
eigandi hans þannig tilgangi sínum að láta
hann tvístra mönunum, sem sóttu að honum.
Þetta gaf unga manninum tækifærið, sem
hann hafði biðið eftir. Eins og hundelt kind
stökk hann í einu stökki upp á eikarborðið,
sem stóð á bak við hurðina og varð hesturinn
þannig milli hans og óvina hans.
“Stich vinur minn!” kallaði hann til
smiðsins, “vert þú hjá stúlkunum. Víktu
l ekki frá þeim hvað sem gerist á fundinum, og
blandaðu þér ekkert í hvað sem gerist milli
min og hermannanna. Það gæti haft háska-
legar afleiðingar fyrir þig.”
Nú var runninn á hann vígamóður. Hann
var áængður með vígi sitt og langaði til að
byrja bardagann. Á vinstri hönd hafði hann
útidyr smiðjunnar, en á hægri hlífði honum
, hinn risavaxni afl smiðjunnar en glæður hans
vörpuðu hvílíkum bjarma yfir hinn íturfríða
mann og spegluðust á sverðsblaðinu eins og
það væri löðrað í blóði og gulli.
Um vinstri handlegg sinn hafði hann
vafið kápunni, sem var þykk og þung og not-
aði hana þannig fyrir skjöld.
Hermennirnir höfðu náð sér eftir hræðsl-
una við hestinn, einn þeirra greip nú í taum-
ana og teymdi hann út og misti Bathurst
þannig vígið á þá hlið.
En hann var þess albúinn að taka á
móti þeim ,og jafn skjótt og foringinn hóf at-
löguna, hjó hann og lagði svo ótt að þeir
fengu engu lagi á hann komið, en í hinum
flöktandi bjarma frá eldinum virtust gneist-
ar rigna úr eggjum sverðsins. Höfuð hans og
herðar sáust ekki í myrkrinu, en andstæð-
ingar hans sáust vel í sólgeislunum, sem
streymdu inn um smiðjudyrnar.
Hálfblindir af bjarmanum úr smiðju ofl-
inum og sólskininu á aðra hlið, veittist her-
mönnunum örðug sóknin, svo Bathurst varð
auðvelt að verjast þeim, enda eggjaði hann
þá með háðsyrðum og hnífilyrðum á mis.^‘
Þetta var ekkert nema gamanleikur fyrir
hann. Einn hermannanua hafði fengið djúpt
sár á vangann, og á þessu augnabliki reikaði
foringinn og féll aftur á bak særður svöðu-
sári í handlegginn. En þótt leikur þessi
gengi létt, þá hlaut hann samt að enda á einn
veg fyrir Bathurst, þvi að varla var foring-
inn fallinn er þrír hermenn komu í dyrnar
og veittu strax félögunum sínum lið. Bath-
urst hafði á sínum tima verið talinn besti
skilmingamaður á Englandi, og var ekki í
neinni afturför, en þessi leikur hlaut samt
að enda með skelfingu fyrir honum.
Inni í smiðjunni voru fimm manns og
hinir gátu ekki verið langt í burtu.
John stóð og horfði á bardagann og átti
fult í fangi með að halda sér í skefjum að
ráðast ekki til með vini sínum.
Alt í einu lækkaði einn hermannanna
byssustinginn og bjóst til að skjóta úr byss-
unni eða leggja með stingnum. Patience sá
það og hljóðaði upp yfir sig. Án þess að
hugsa um hvort það væri skynsamlegt eða
ekki, bjóst nú John við að skerast i leikinn,
en liðsforinginn, þótt særður væri, hafði
auga á honum.
“Gáið að smiðnum!” hrópaði hann, “not-
ið byssustingina! Fljótt!” Er tveir manna
hans hlýddu skipunum hans, réðist hann
sjálfur ásamt tveim öðrum á smiðinn og héldu
honum.
“Höfuðsmaður!” hrópaði hann, “gáið að
yður!”
Jack vissi auðvitað í hvaða hættu hann
var staddur . Hann stóð eins og falleg mynd
frammi fyrir hinum litla hóp, sem að honum
sótti, en hann gat engri vörn komið við móti
kúlunni, sem að honum var send, nú var að-
eins um eitt að gera, að hamingjan væri
með honum; en hann var mjög aðþrengdur
með hina tvo menn fast fyrir framan sig.
Patience fanst sem hjartað stansaði í
brjósti sér, og hefði hún farið eftir löngun
sinni á þvi augnabliki, hefði hún þotið áfram,
en þá heyrðist titrandi rödd gegnum glamrið
i sverði útlagans.
“Látið þá bara ekki ná í yður,” sagði
Jack skrækróma, um leið og hann tók með
titrandi hendi, en samt mjög ákveðið, í
frakkalaf hermannsins, sem hleypti um leið
af skotinu. Hermaðurinn hafði miðað á eina
blettinn, sem hann sá á Jack, og birtan var
vond, hann hitti því ekki, en kúlan fór fram
hjá höfði hans og gróf sig inn i bjálkann i
veggnum.
Skotið var merki um nýjan þátt i þessum
ójafna leik. í fyrstunni höfðu smalarnir,
sem ekki vissu hvað á gekk, staðið í fjar-
lægð og gláptu með opnum munninum á það,
sem gerðist.
En þegar jarpi hesturinn var teymdur
út úr smiðjunni, rendi þá brátt grun í hver
eigandi hans var. Brandur með grímuklædda
stigamanninn á bakinu var þeim alkunnugur
þar á Brassington heiðinni. Beau Brocade
hafði í gær lagt þúsund dali í fátækra sjóð-
inn. Beau Brocade, hetjan frá heiðinni! Átti
hann að verða handtekinn af fáeinum her-
mönnum?
Það mátti aldrei verða. Jack Miggs sagði
bara skoðun þeirra allra.
“Nei, nei,” sögðu þeir af alefli. “Látið
þá ekki taka yður?”
“Ekki ef eg get hjá því komist, vinir mín-
ir!” svaraði Bathurst glaðlega.
En þeir réðust samt ekki á hermennina;
nei, ekki mikið! Derbyshire bændurnir eru
alt of gætnir til þess, að láta sér það til hugar
koma að rísa gegn yfirvöldunum. En þeir
sáu að þeirra góði vinur og velgerðamaður,
var í slæmum vanda staddur og gerðu alt
sem þeir gátu til að hjálpa honum. Þeir
þvældust fyrir og stjökuðu hermönnunum,
hvenær sem þeir þorðu, og reyndu að draga
athygli þeirra frá og hindruðu þannig sam-
einaða árás hermannanna á borðið, sem Bath-
urst sóð á, og varðist frá, árvakur og vaskur
án þess að láta neinn bilbug á sér finna, þótt
við ofurefli væri að etja.
“Nú skalt þú fá að mæta mér, hrausti
hermaður,” sagði hann glaðlega.
Hann stóð aftarlega á borðinu og hallaðist
upp að veggnum, með smiðjuaflinn á aðra
hönd, og í hvert skifti og einhver hermann-
anna vogaði sér nær, þaut sverðið fram úr
myrkrinu, en það var honum bæði til sóknar
og varnar. En alt af horfði hann samt út á
heiðina og á Brand, sem dansaði um af óþolin-
mæði og beið eftir húsbónda sínum til að
þjóta með hann í burtu á bakinu úr allri
hættu.
Þessi ójafni leikur gat auðsæilega ekki
varað mikið lengur, og Jack vissi það allra
manna best. Rauðu blettirnir út á heiðinni
voru að nálgast óðum, og eftir fáein augna-
blik mundu hinir særðu og þreyttu hermenn
fá nýja hjálp.
Liðsforinginn ætlaði sér líka að nota sér
þetta. Hann lét tvo menn gæta smiðsins, en
hann sá brátt að hinir tveir gáut ekki ráðið
við Bathurst, sem auk þess að vera framúr-
skarandi skilmingamaður hafði ágæta af-
stöðu.
Þótt hann væri særður og mæddi blóð-
rás, hafði foringinn ásett sér að handtaka
þennan ókunnuga mann og honum jókst hug-
ur við vonina um liðsstyrkinn. Með öllum
þeim þrótti sem hann átti eftir, hrópaði hann
til mannanna að þeir skyldu hraða sér og
sneri sér svo að hinum til að eggja þá.
“Farið ykkur hægt góðir hálsar,” sagði
hann. “Haldið út bara fáein augnablik enn-
þá. Nú getum við loksins handsamað upp-
reisnarsegginn.”
En Jack sá þetta líka og skildi. Hann
var hvorki sár né móður, en ef hann átti að
berjast við aukinn liðsmun, mundi hann á-
reiðanlega bíða ósigur. Hann gat heyrt óp
hermannanna er þeir svöruðu hrópi foringj-
ans.
En með því að beita nýju bragði tókst
Bathurst að lokka hina tvo andstæðinga sína
nær borðinu. Hann dró sig til baka inn í
skuggann, en hermennirnir, sem nú voru
orðnir ákafir í að handsama hann, sóttu eftir
og lutu nú yfir borðbrúnina, þar sem þeir
héldu að hann væri að því kominn að gefast
upp. Annar þeirra reyndi að höggva í fætur
hans, en Bathurst losaði hina þungu kápu af
vinstra handlegg sínum og varpaði henni
með leiftur hraða yfir höfuð hermannanna.
Áður en þeir gátu losað sig úr kápunni, stökk
Jack niður af borðinu, reif hurðina að bræð-
sluofninum upp og greip hinn mikla skörung,
er smiðurinn notaði til að skara í eldinn með.
Skörungurinn var hvítglóandi og veifaði hann
honum nú yfir höfði sér og æpti siguróp.
Hermennrnir urðu hamslausir af ótta yfir
þessari nýju bardagaaðferð útlagans, því
þegar Bathurst sveiflaði skörungnum, hrukku
hvítglóandi neistar af járninu í allar áttir.
Foringinn ásamt liðsmönnum sínum
hörfaði ósjálfrátt til baka, en Bathurst, sem
veifaði skörungnum sótti til dyranan og var
kominn út undir bert loft áður emvarði. Þá
fyrst flegði hann vopninu inn í hóp andstæð-
inga sinna, sem bjuggust til nýrrar árásar.
Það var þýðingarmikið augnablik fyrir
hann, og þar beið Brandur, hinn ágæti hestur
hans eftir honum, og án þss að stíga í ístæðið,
sveiflaði Bathurst sér í söðulinn.
Patience sá hann þannig gegn um
smiðjudyrnar. Geislar kvöldsólarinnar, rauð-
ir eins og blóð, streymdu yfir hann og vörp-
uðu bjarma um brúna lokka hans, er féllu um
herðar hans.
Hún sá hann þannig aðeins eitt augna-
blik. Hin stóru og seiðmögnuðu augu hans
litu á hana, sem snöggvast, en augu hennar
sem voru full af tárum litu á hann og skildu
hann.
“Hermenn!” hópaði hann um leið og hann
vék hestinum, “ef þið haldið, að eg sé einn
þessara aðalsmanna, sem svikið hafa fóstur-
land sitt, þá komið á eftir mér. Eg ríð nú inn
i sólsetrið.”