Heimskringla - 13.01.1943, Page 3

WINNIPEG, 13. JAN. 1943
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
Nýársósk til Vestur-Islendinga
Eg sendi yður óskir míns andlega manns:
Að árið hið komanda megi
á veg yðar breiða sinn blómfríða krans,
og blessun á sérhverjutn degi.
Já, hvert sem þér berist um hauður og höf
* og hvað sem að vegunum breytir,
þá hljótið þær heillir sem guðlega gjöf,
þá gæfu, er hamingjan veitir.
Eg ann yður,' hvað sem að hlutskiftið er,
og hvað sem þér talið og iðjið,
og hverja þá lífsmynd er sál yðar sér,
hvern sannleikans veg er þér ryðjið.
Vor kynferðis einund — og kraftur vors máls,
mun knýta það band sem að heldur.
Svo látum ei gortara teygja til táls
það tal, er oss sundrungu veldur.
Því hver, sem það mál er vor móðir oss gaf,
vill myrða og grafa í sandinn,
er ætternis Loki—hans skrumkenda skraf
er skrílsdrykkur, lævisi blandinn.
Nei, látið ei leggja yður helsi um háls,
né hrekja úr virðingar sætum.
Vér frelsinu unnum—og erum nú frjáls,
ef aðeins vér skyldunnar gætum.
S. B. Benedictsson
staklega þegar það er af betra
taginu. Svo áður en eg skrifa
nafn mitt undir þessar línur
vil eg nefna kennara Birgirs í
Winnipeg með þakklæti, fyrir
þann ágætis undirbúning, þá
réttu undirstöðu, sem hann gaf
honum (Birgir) í raddsetningu,
Þann mest áríðandi part í byrj-
un söngnemenda. Fyrir þess-
ar kenslustundir, sem hr. C.
Milhau gaf Birgir, naut hann
þess að komast í hendur eins af
bestu kennurum í New York.
Hafði hann stöðugt orð á því í
fyrstu lexíunum í haust, hvað
Birgir hefði haft góðan “voc-
al” kennara i Winnipeg. Set
eg þessar leiðbeiningar til allra
þessara yngri landa okkar, er
hafa söngrödd og ætla að hag-
nýta sér hana.
Er svo von mín og ósk, sem
allra annara, að árið 1943 færi
öllum heiminum frið, hvild og
endanleg úrslit frá þessu
hryllilegasta tímabili, sem eng-
ar sögur veraldarinnar hafa
skráð þessu líkar.
Með kærri kveðju,
Ingibjörg L. Halldórson
FÍFLDIRFSKAN YIÐ
NIAGARA
Niagara-fossinn dregur hug-
dirfskumenn og voghálsa að
sér með ómótstæðilegu afli.
Fjöldi af fífldjörfu fólki, körl-
um Qg konum, hefir lagt sig í
lifshættu, í von um fé og
frægð, með því að dansa á
haðli uppi yfir svelgnum, eða
að fara í fossinn i tunnu, reyna
að synda í straumfallinu undir
honum, eða að fara fram af
fossinum í báti. Ýmsir hafa
látið lífið í fossinum; en ótrú-
lega mörgum hefir hepnast að
komast lífs af.
Aðeins einn maður hefir þó
unnið sér heimsfrægð og auð
fjár á þann hátt. Það var hinn
franski maður Blondin, sem
árin 1859 og 60, “Frakklandi til
heiðurs” og fyrir ærið fé, dans-
aði á kaðli, er strengdur var
yfir svelginn. Meðal áhorfend-
anna var prinsinn af Wales og
fyrv. forseti Bandaríkjanna,
Millard Filmore. Ríkisstjórar,
rniljónamæringar og tízku-
menn neru þar olnbogum við
almúgann og ruslaralýðinn. —
Tugir þúsunda af fólki
streymdu þangað, með skemti-
snekkjum og járnbrautarlest-
um, til að horfa á er línudans-
arinn, stundum með poka um
höfuð sér, sýndi hin ótrúleg-
ustu leikbrögð, í því nær 200
feta hæð, uppi yfir klettunum
og hinu freyðandi vatni. Fjár-
glæframenn veðjuðu um það,
.hvört Blondin kæmist lífs af;
og var það veðfé mörgum sinn-
um meira en sú upphæð, sem
áhorfendurnir skutu saman
handa Blondin. Það er í frá-
sögur fært, að einn af þeim
fjárglæframönnum hafi skorið
sundur eitt stuðningsbandið,
til þess að Blondin skyldi láta
lífið.
Faðir hans hafði verið einn
af hermönnum Napoleons. —
Hann sjálfur hét fullu nafni
Jean Francois Gravelet Blon-
din. Hafði hann unnið sér all-
mikið álit í Evrópu, sem línu-
dansari. Þegar hann gerði
heyrinkunnugt að hann hefði í
hyggju, að ganga á streng yfir
Niagara, breiddu blöðin þá
fregn út sem mest þau máttu,
hér í landi og erlendis. Á leið-
inni vestur yfir hafið stökk
hann í sjóinn og bjargaði há-
seta sem hafði fallið útbyrðis.
Útbúnaður Blondins við
Niagara var aðeins kaðall, þrír
þumlungar að þvermáli, sem
Canadamegin var festur i klett;
en Bandaríkjamegin var notuð
vinda, sem hestar sneru, til að
strengja á honum. Þrátt fyrir
það, seig kaðallinn 50 fet á
miðri lengdinni, sem var 1100
fet. Stuðningsbönd lágu, með
20 feta millibili, frá kaðlinum
yfir á fljótsbakkana. Pokar,
fullir af salti, voru hengdir á
þessi stuðningsbönd, til að
halda þeim strengdum. Þó var
langur spölur, yfir miðju fljót-
inu, sem engin stuðningsbönd
náðu að; og þar sveiflaðist
kaðallinn eins og risavaxið
hengirúm. Þegar Blondin lýsti
yfir, að hann ætlaði að ganga á
kaðlinum þann 30. júni, 1859,
varð öll þjóðin i uppnámi. Ó-
tölulegur fólksfjöldi stóð á
báðum fljótsbökkunum, sat í
sætum sem þar höfðu verið
bygð, eða borgaði ærið fé fyr-
ir góðar sjónstöðvar á húsa-
þökum. Menn veðjuðu stórfé
um það, hvort Blondin kæmist
yfir fljótið; eða að hann misti
móðinn á siðasta augnabliki,
og hyrfi frá áformi sínu.
En taugar Blondins voru í
góðu lagi. Á tilteknum tíma
steig hann upp á kaðalinn, með
50 punda jafnvægisstöng í
hendi sér og gekk rösklega frá
bakkanum Bandaríkjamegin
yfir á miðjan kaðalinn. Þar
settist hann niður, stóð upp
aftur, gekk enn lítinn spöl og
lagðist siðan flatur á kaðalinn,
með jafnvægisstöngina liggj-
andi á brjósti sér. Þegar hann
stóð upp stakk hann sér koll-
hnýs aftur á bak; og hélt síðan
áfram yfir á bakkann Canada-
megin. Canadisk hljómsveit
hóf þá upp lagið við Massiliu-
braginn; en hljóðfærasláttur-
inn heyrðist ekki, vegna fagn-
aðarláta mannfjöldans. Eftir
20 mínútna hvíld lagði Blondin
af stað aftur, yfir fljótið; og
bar þá stól í hendi sér. Yfir
miðju fljótinu setti hann stól-
inn á kaðalinn; og sjálfur sett-
ist hann á stólian. Hanrv steig
á land óþreyttur og rólegur í
hug, einni kl.stund eftir byrj-
un ferðarinnar.
Blondin gekk á kaðlinum í
annað sinn þann 4. júlí (þjóð-
minningardag Bandaríkjanna)
og í þriðja sinn á bastíludag-
inn, þann 15. júlí. Auk þessara
ferða lék hann iðulega ýmsar
listir á kaðlinum, svo sem, að
standa á höfði, dansa, eða að
taka með sér borð og stól og
neyta málsverðar yfir miðju
fljótinu. Stundum fór hann yfir
það að næturlagi, við glætu af
eimreiða Ijósum, sem þó’voru
slökt þegar hann var kominn
skamt áleiðis, svo hann hlyti
að halda áfram förinni í
myrkri. Hann fór einnig
hættuför þessa með bindi fyrir
áugum sér; og með fætur sína
í körfum. Tvisvar gekk hann
aftur á bak yfir fljótið; og hann
gekk einnig yfir það á gang-
stöngum (“stilts”). Einu sinni
rendi hann flösku, bundinni á
streng, niður á þilfar gufubáts-
ins “Maid of the Mist” og dróg
upp aftur flösku með svala-
drykk í.
En atvikið sem mesta aðdá-
un vakti var þó það, að hann
eitt sinn bar mann á háhesti
sínum yfir fljótið. Hann hafði
boðið mikið fé hverjum þeim,
sem þyrði að láta hann bera
sig. Nokkrir höfðu þegar gef-
ið sig fram, horft niður á fljót-
ið og hörfað til baka. Að síð-
ustu ákvað Harry Colcord, að-
stoðarmaður Blondins, að
hætta á það. Áhorfendum
hafði stöðugt fjölgað, þvi oftar
sem Blondin lék listir sínar; og
dag þennan, í ágústmánuði,
var fólksfjöldinn áætlaður um
300,000 manns og var það
fleira en nokkru sinni fyr.
Á tilteknum tíma gekk Blon-
din fram, klæddur nærskorn-
um, fagurlega litum fatnaði;
og Colcord, klæddur venjuleg-
um viðhafnar-búningi, klifraði
upp á herðar hans, setti fætur
sína í ístöð og hagrœddi sér
þeim reiðtýgjum, sem til þessa
höfðu gerð verið. Þeir veifuðu
höndum til áhorfenda og lögðu
af stað. Varfærnislega þokað-
ist Blondin áfram. Þegar hann
var kominn hér um bil 150 fet,
þurfti hann að hvíla sig; og
bauð Colcord að stíga af baki,
sem snöggvast; lá þá nærri að
hann misti kjarkinn; og þetta
var heldur ekki i áætluninni.
En hér lá Mf við; svo að hann
lét sig síga niður, þar til fætur
hans náðu kaðlinum, stóð þar,
hélt dauðahaldi um mjaðmir
Blondins og saup hveljur. Eftir
litla stund skipaði Blondin:
“Farðu á bak aftur!” Þegar
hvíld var tekin næst, hélt Blon-
din hatti sínum með útréttum
armlegg. En niðri á fljótinu, á
)ilfari bátsins “Maid of the
Mist,” stóð John Travis, sem
alkunnur var fyrir skambyssu-
skot sín. Hann skaut á hatt-
inn; Blondin skoðaði hann og
gaf merkið: “Nei”. Travis
skaut aftur; en hitti ekki hatt-
inn. Eftir þriðja skotið veifaði
Blondin hattinum glaðlega;
skotið hafði farið í gegn um
hann.
Yfir miðju fljótinu, þar sem
engin stuðningsbönd voru á
kaðlinum, og hann því þar ó-
stöðugastur, lá nærri að Blon-
din misti vald á jafnvægis-
stönginni, svo að hann fór að
hlaupa. En þegar hann kom
að fyrsta stuðningsbandinu,
þar sem hann hafði ætlað að
hægja hlaupin og ná fullu jafn-
vægi, lá bandið slakt; einhver
hafði skorið það sundur á
fljótsbakkanum. — Blondin
neyddist því til að halda áfram
að hlaupa; hann náði jafnvægi
og komst að heilu og höldnu
að næsta stuðningsbandi, sem
enn var traust. Þar fór Col-
cord af baki aftur; og að síð-
ustu náðu þeir til lands, þar
sem mannfjöldinn, hrifinn af
taugaæsingu, hjálpaði þeim til
jarðar.
Fjörutdu árum síðar skrifaði
Colcord: “Endurminning þess
dags hverfur mér ekki. Eg sé
enn fljótsbakkana, með fólks-
fjöldann; eg Mt niður á svelg-
inn, langt niðri; eg finn Blondin
rasa og riða, þegar þrælmenn-
in höfðu reynt að tortíma okk-
ur; eg finn að hann fer að
hlaupa, til að reyna að bjarga
lífi okkar. Þegar þessar end-
urminningar ná valdi á mér,
stekk eg á fætur, löðrandi í
köldum svita.”
Blondin fékk þó meirihluta
launa sinna þegar hann kom
aftur til Evrópu. Hann lék
lengi, fyrir fullu húsi, í Kry-
stalshöllinni í Lundúnum, á
kaðli sem var í 170 feta hæð
frá gólfi. Árið 1896, er hann
var 72 ára að aldri og févana,
lék hann á kaðli í Belfast, gekk
þar á gangstöngum og steypti
sér kollhnýs. Hann dó ári síð-
ar, — í rúmi sínu. En einhver
slægur náungi hafði áður fé-
flett hann.
Ýmsir reyndu að líkja eftir
Blondin; jafnvel á meðan hann
sjálfur var að leika. Signor
Ballini gekk á kaðli yfir fljótið,
fyrir ofan strengina með poka
um fætur sér, árið 1860. Hann
bar einnig mann á herðum sér.
Og árið 1865 gekk Bandaríkja-
maðurinn, Harry Leslie, yfir
fljótið á kaðli. En 1876 var
það konan María Spelterini,
sem hætti sér út á kaðal, er
var aðeins 2 þuml. að þver-
máli. Siðar gekk hún á hon-
um, bakka á milli, með hendur
og fætur í höftum.
Þó sýndi Englendingurinn,
kafteinn Matthew Webb, meira
hugrekki en nokkurn annar.
Hann hafði synt yfir Ermar-
sund; og árið 1883 tilkynti
hann það áform sitt að koma
hingað vestur um haf og synda
yfir Hringiðustrengina. Skamt
fyrir neðan fossana þrengist
farvegurinn, svo að því nær
helmingur af afrensli megin-
landsins brýst í gegn um
klettagljúfur, sem er aðeins 400
fet á vídd. Straumhraðinn
verður þar alt að 40 mílum á
kl.stund. Nokkru neðar er
hin alræmda Hringiða, hylur
einn, 60 ekrur að stærð, þar
sem vatnsmegnið þyrlast í
hring með feikilegum krafti.
Fljótandi hlutir sem kastast í
þá iðu, snúast þar einatt í
kring, eina kl.stund eftir aðra,
án þess að menn, er standa á
bökkunum, geti náð þeim. —
Stundum dragast þeir í kaf, og
Frh. á 5. bls.
MIÐAÐ í MARK A ÞÝ2KAR MIÐSTÖÐVAR AF
BANDARÍKJA FLUGMÖNNUM
í aðsókn er Amerikumenn gerðu á þýzk forðabúr í
lernumdu löndunum, hæfðu þeir nálega með hverri
prengju vörugeymsluhúsin, forðabúrin og járnbrautirnar.
/Tyndin gefur nokkra hugmynd um þessa skotfimi og þær
fleiðingar er henni fylgdu.
Pig marketings during 1943 must be substantially greater than in 1942 if Britain’s
needs and Canada’s requirements for bacon and pork are to be supplied.
If adequate care is given the sow and young litter one million pigs otherwise lost
each year can be added to this year’s marketings.
PIG PRODUCERS ARE ASKED TO MAKE EVERY EFFORT
TO REDUCE LOSS
The strength and health of little pigs at birth and for several weeks after farrowing
depends to a large extent on the care and feeding of the sow before farrowing.
START NOW to assure strong healthy pigs by providing the sow with:
1. Outdoor exercise every day if possible.
2. Dry, airy, draft free quarters.
3. Sufficient feed to build up a reserve for nursing.
4. Minerals, proteins and vitamins.
For further information consult your Provincial Department of Agriculture, Agricultural
College, nearest Dominion Experimental Farm or Live Stock Office of the Dominion
Department of Agriculture. v
ms
AGRICULTURAL SUPPLIES BOARD
Dominion Department of Agriculture, Ottawa
Honourable James G. Gardiner, M inister