Heimskringla - 13.01.1943, Qupperneq 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JAN. 1943
í . I
^ Útlaginn á Heiðinni (
- mm: wmm smm.
Þeigar heiðin huldist myrkri á ný og
Brandur kom til smiðjunnar löðrandi í svita,
tók Philip að ráða við sig hvort hann ætti
ekki að fara til Wirksworth og framselja
sjálfan sig lögreglunni. Hann var búinn að
æsa sig svo mjög yfir þessari ákvörðun að
hann hélt að hún væri riddaraleg og drengi-
leg, og hafði nú fast ákveðið að biða til
næsta morguns og fara svo af stað til að
framkvæma þessa áætlun þegar John Stich
kom í dyrnar.
Hann þurfti ekki nema að líta á andlit
smiðsins til að sjá að alt var ekki með feldu.
Hann spurði hann óþolinmóður frétta og John
Stich sagði honum í eins fáum orðum og
auðið var, hvernig málunum væri komið, að
bréfunum væri stolið af Sir Humphrey Chal-
loner og um hinn ákveðna ásetning Bathurst
að stela þeim frá honum á ný. Einnig sagði
hann honum frá leitinni á heiðinni, sem væri
gerð þetta kvöld.
“Bæði hin náðuga ungfrú og eg sjálfur
lítum svo á að það sé hættulegt fyrir yður að
dvelja hér í smiðjunni lengur,” sagði John
um síðir, “og hún biður yður þessvegna að
koma til Brassington, eins fljótt og þér getið.
Vegurinn er öruggur,” bætti hann við og and-
varpaði, “enginn tekur eftir okkur í myrkrinu
— þeir eru allir að elta höfuðsmanninn, og
Guð má vita nema að þeir hafi náð honum.”
Philip gat ekkert sagt, vegna þess að
sjálfsásakanir hans höfðu algerlega unnið
bug á mótþróa hans, en inst í hjarta sínu
fann hann til innilegrar meðlíðunar með
smiðnum. Hve fúslega mundi hann eigi hafa
fórnað sínu eigin lífi til að frelsa hinn hrausta
bjargvætt sinn frá deginum áður.
Hann bjóst því til að hlýðnast boðum
systur sinnar orðalaust. Hann vissi hve ör-
væntingarfull hún hlaut að hafa verið er bréf-
unum var stolið frá henni, og hann skildi að
hún óskaði að hafa hann hjá sér. Hvað sem
öðru leið vildi hann gjarna vera þarna, því
að hann vonaði að fá tækifæri til að fórna lifi
sínu fyrir þann mann sem hafði hætt sínu lifi
fyrir hann.
Rólegur og orðalaust bjóst hann því til
að fylgjast með John. í “áburðarhestinum”
hlaut það að vera auðvelt að fá lánaðan
þjórrsbúning, og þar mundi hann verða óhult-
ur að minsta kosti um stund.
John Stich, sem hafði með mestu ná-
kvæmni hert um Brand, kvaddi nú móður
sína, þvi á meðan vinur hans og hinn ungi
lávarður voru í hættu, voru iítil líkindi til
þess að hann tæki til starfa í smiðjunni.
“Það gæti skeð að höfuðsmaðurinn kæmi
hingað til að leita hælis og þá tekur þú vel á
móti honum, mamma?” sagði hann um leið
og hann kysti móður sína.
“Já, þú mátt vera viss um það, John,’
sagði Mrs. Stich ákveðinn.
“Hann þarf kanske að hvíla sig og fá
heitt vatni. Þú veist hve nákvæmur hann er
í þeim efnum.”
“Já, já.”
“Og það er best að þú hafir tilbúin bestu
fötin hans. Hann þarf kanske að nota þau.”
“Já, eg hefi gætt þeirra vel. Heldur þú,
John, að hann vilji fá himinbláa frakkann
sinn?”
“Já, og fína bróderaða vestið, svörtu
silkislaufuna til að binda með hárið, knipl-
ingalíningarnar og . . .”
En John Stich gat ekkert meira sagt,
röddin brást. Mundi þessi fíni, iífsglaði stiga-
maður, sem var svo fríður og ungur, nokkru
sinni framar verða ljós augna hans?
31. Kap.—Beau Brocade er handtekinn.
Vera Philips í veitingahúsinu hafði glatt
Patience og gert henni stundirnar styttri.
Hann hafði ásamt John Stich komið til veit-
ingahússins stuttu fyrir dagrenning, og gest-
gjafinn hafði verið fús til að gera alt sem í
hans valdi stóð til að hjálpa flóttamanninum,
ef það skaðaði hann ekkert sjálfan.
Hann var fús til að láta Philip fá föt og
húsaskjól, á meðan yfirvöldin grunuðu hann
ekki um að skýla uppreistarmanni, en meira
vildi hann ekki gera.
Lady Patience hafði goldið honum ríf-
lega, bæði fyrir hjálp hans og þagmælsku.
Það var ætlunin að flóttamaðurinn dveldi
aðeins stutta stund í Brassington, næsta dag
þurfti að finna honum tryggari felustað.
Þetta augnablikið mundu auðvitað allra
hugir snúast um Beau Brocade, því að stiga-
maðurinn átti marga vini og áhangendur í
Brassington. Fólk sem hann hafði með gjaf-
mildi sinni frelsað frá sárustu neyð. Næstum
því allir bændurnir vonuðust eftir, að hann
sigraði í þessum ójafna bardaga sem hann
átti í. Svo sterkt var þetta fylgi að sýslu-
maðurinn, sem allir vissu að hataði Beau Bro-
cade vegna bragðsins sem hann hafði gert
honum, þorði ekki að sýna sitt rjóða andlit í
neinu veitingahúsanná þennan dag.
Enginn var ennþá kominn í rúrnið. Menn
irnir flæktust fram og aftur og hvolfdu í sig
ósköpunum öllum af öli meðan þeir ræddu
um það hvort Beau Brocade yrði handtekinn
eða ekki. Konurnar sátu heima með tárvot
augu og hugsuðu um, hver mundi nú sjá
aumur á þeim í neyð þeirra, ef Beau Brocade
ferðaðist ekki framar um heiðina.
Patience festi engan blund alla nóttina.
Hún sat og hélt í hendina á Philip og beið og
beið alla þessa löngu og hræðilegu nótt, og
beið angistarfull eftir deginum og þeim hörm-
ungarfréttum er hann færði.
Það var rétt þegar skíma hinnar rósrauðu
aftureldingar, varpaði roða sínum yfir gamla
þorpið, að hið svala morgunloft bergmálaði
af sigurhrópum mannanna er æptu:
“Beau Brocade er handtekinn!”
“Hip! Hip! Hip! Húrra!”
Lémagna og dauðþreytt hafði Patience
hálf dottað, þegar þessi hróp vöktu hana
af dvalanum.
Hún vissi tæplega sjálf hvers hún hafði
vonað þessa nótt, en nú þegar hún stóð gagn-
vart þessari hræðilegu vissu, virtist hún eins
og stirðnuð upp af sorg yfir þessari óham-
ingju.
“Beau Brocade handtekinn!”
Bændurnir komu í smáhópum, raunaleg-
ir á svip, út úr veitingastofunum, þeir höfðu
hálfvegis vonað að hetjan þeirra mundi
sleppa úr úlfakreppunni. Þeim fanst hand-
taka hans, illar fréttir og ómetanlegt tjón.
Niðurlútir og eins og utan við sig söfnuðust
þeir í smáhópa úti á völlunum, og hristu höf-
uðið raunalega, þegar þeir sáu litla her-
mannahópinn, sem kom berandi þennan
samanreyrða mannaumingja, sem algerlega
var falin í blóðrauðum hermannafrakka, er
var vafinn um höfuð hans, en hendur og fæt-
ur bundnar með beltum hermannanna. En
fíni, brúni kiæðisfrakkinn sást, útsaumaða
vestið og silfurbúnu skammbyssurnar, báru
vott þess að bandinginn væri enginn annar
en Beau Brocade.
Hermennirnir voru frá sér numdir af
gleði. Þeir höfðu borið fangann alla leið og
æpt stöðugt þangað til þeir létu hann nú nið-
ur á völlinn. Vegna þess hve snemt var dags
og dómarinn ekki viðstaddur átti að smeygja
hinum vængbrotna stigamanni í svartholið
þangað til um miðdag.
í hinni litlu dagstofu veitingahússins
hafði Lady Patience setið eins og steingerf-
ingur, á meðan öll kátinan og gleðiópin
kváðu við, og hjarta hennar var eins og tætt
sundur. Hún þrýsti hendinni að heitum vör-
unum til að kæfa niður angistaróp sem kom-
ið var fram á varir hennar.
John þaut út úr veitingahúsinu, þar sem
hann hafði beðið milli vonar og ótta með
órólegum huga.
Hann komst bráðlega á vettvang og
ruddist um fast í mannþröngina og komst
því brátt fram til að sjá fangann, sem vafinn
var innan í kápuna og lá ósjálfbjarga á
jörðinni.
“Já, það var enginn vafi á því að þetta
var hinn fíni, brúni frakki höfuðsmannsins,
og hið fagra bróderaða belti hans, og í því
voru skambyssurnar með fallegu silfurslegnu
sköftunum. En John Stich þurfti ekki nema
að renna augunum á hendur og fætur manns-
ins, sem var í Ijótum gömlum skóm, til þess
að sjá sér til hinnar mestu gleði, að stiga-
maðurinn hefði á einhvern hátt leikið ennþá
einu sinni á andstæðinga sína, og maðurinn,
sem lá þarna á jörðinni var alls ekki Beau
Brocade.
En á þessu yndislega augnabliki gleði og
feginleika, var hann of skynsamur til að láta
á því bera. Því hvert augnablik, sem sigur-
vegararnir hrósuðu happi, fal í sér öryggi
fyrir flóttamanninn úti á heiðinni. Er lið-
þjálfinn gaf skipun um að setja þorparann í
fangelsið, þangað til hans verðugheit dómar-
inn kæmist á fætur, sló hann kröftuglega á
öxl smiðsins og sagði glaðlega:
“Jæja, meistari Stich, eins og þú sérð þá
höfum við klófest vin þinn eftir alt saman,”
en hinn svaraði alveg rólega:
“Já, eg sé að svo er. En heyrið þér, lið-
þjálfi, vilduð þér ekki fá yður eina ölkollu
með mér áður en við förum allir í rúmið?
Annars gerir það mér ekkert til,” bætti hann
við er hann sá sér til mikillar ánægju, að hin-
ar þungu járnslár féllu fyrir fangelsishurð-
ina og læsa henni, en á bak við hana var
vesalings Miggs í svartholinu.
Liðþjálfinn var allfús í drykkinn og
fylgdist fast á eftir Stich til veitingastofu
gistihússins, þar sem bjórinn streymdi þang-
að til sólin var komin hátt á loft.
En jafnskjótt og hermennirnir höfðu sest
að drykkjunni, flýtti smiðurinn sér út úr veit-
ingastofunni og heim í “Áburðarhestinn” til
að flytja Lady Patienoe og bróður hennar
þessar gleðifréttir.
Og í litla og afskekta herberginu gat
hann gefið tilfinningum sínum lausan taum-
inn.
“Þeir ná höfuðsmanninum aldrei að ei-
lífu!” hrópaði hann og fleygði húfunni sinni
upp í loftið, “og við vorum öll mestu flón að
halda að það hefði tekist!”
Patience sagði ekkert er Stich færði
fréttirnar. Hún brostj bara vingjarnlega og
eins og utan við sig er hún sá hversu glaður
hann var, en er hinn góði John var farinn út,
til að fá nánari lýsingu af mannveiðunum á
heiðinni, féll hún á kné, lagði höfuðið að öxl
bróður síns og grét af gleði eins og hjarta
hennar ætlaði að springa.
32. Kap.—Leiðinlegt atvik.
Nokkrum stundum síðar þegar ofsækj-
endur og áhorfendur höfðu fengið sér hvíld,
kom raunveruleikinn til sögunnar hvað sig-
urinn snerti.
Þeir höfðu dregið Jock Miggs út úr
fangelsinu, bundinn á höndum og fótum, og
meistari Inch, sem búin var borðalagða
frakkanum og mjög fullur meðvitundar um
sína miklu þýðingu, hafði nú tekið að sér
alla stjórn og handleiðslu framkvæmdanna.
Hans hágöfgi, West barón, ætlað að
koma niður í ráðhúsið um miðdegisleitið, og
Inch, sem hafði af völdum stigamannsns orð-
ið fyrir auðmýkingu og skömm, hafði hugsað
upp á eiigin reikning délítið aukaatriði til
þess að hefna sín.
Sir Humphrey Challoner hafði krafist
þess mjög ákveðið að sýslumaðurinn skyldi
verða húðstrýktur opinberlega fyrir það, að
hann hafði vogað sér að leggja hendur á bar-
óninn frá Hartington. Inch mundi vel eftir
þeirri óskaplpegu svívirðingu, sem ef til vill
biði sín, og er fangelsið var opnað og mann-
ræfllinn, sem átti að vera stigamaðurinn kom
í ljós, hrópaði sýslumaðurinn svo undir tók í
öllu:
“Stingið honum í vatnið!”
Hermennirnir, sem flestir voru úr mið-
fylkjunum og voru auk þess lítil nettmenni
langaði heldur en ekki til að fá að taka þátt í
þessum leik.
Það var nógu gaman að gefa gamalli
Xantippu ídýfu, en að veita hinum alræmda
stigamanni sömu ráðninguna, Beau Brocade,
sem hafði ögrað fjórum greifadæmum og
komist undan hverjum hermannahópnum á
fætur öðrum, var sannarlega unaðslegt.
Æpandi af gleði gripu þeir því í herðar
og fætur Jock Miggs og hlægjandi og gaspr-
andi marga ófína fyndni, báru þeir hann að
grunnri tjörn sem var hinu megin við flötina
í þorpinu. Raunalegir og i þungu skapi fylgd-
ust bændurnir eftir þessari skrúðgöngu sem
hafði að fyrirliðum liðþjálfann og Inoh, en
þeir gengu í broddi fylkingar.
Á því augnabliki sem vesalings smalan-
um var lyft til að senda honum út í tjörnina,
tók einn hermannanna hlægjandi kápuna af
höfði hans og ætlaði að hæfa hann.
“Það er þó líklega ekki ætlunin að
drekkja honum,” sagð hann um leið og félag-
ar hans vörpuðu Miggs í vatnið.
1 sömu svipan kölluðu þeir liðþjálfinn
og sýslumaðurinn:
“Guð sé oss næstur! Þetta er þá ekki
Beau Brocade!”
óframfærin rödd sagði:
“Nei, þetta er Jock Miggs, smali.”
Sýslumaðurinn fékk næstum j)ví heila-
blóðfall af heift. Þessi bannsetti stigamaður
hlaut að vera í félagi við fjandann sjálfan.
Hermennirnir stóðu gapandi af undrun og
gláptu á Jock Miggs sem stóð þar rennvotur
og rólegur og reyndi í mestu makindum að
komast upp úr tjörninni.
“Gæti mín sá, sem vanur er. Það "eru
undarlegir tímar sem við lifum á,” tautaði
hann hikandi að venju, er hann stóð þar í sól-
skininu og reyndi að hrista af sér vatnið eins
og hundurinn hans gerði.
“Ha! Ha! Ha!” heyrðist glaðlega frá á-
horfendahópnum. “Horfið á stigamanninn,
hann Jock Miggs.”
Hermennirnir voru alveg orðlausir, en
Inch æpti:
“Andskotinn í h........!”
Það var heldur ekki hægt að segja neitt
annað, og þeir sem voru hjátrúarfylstir voru
líka sannfærðir um að fjandinn sjálfur hafði
verið valdur að svona leyndardónisfullum
mannaskiftum.
Að það hefði verið Beau Brocade, sem
handtekinn var á heiðinni kvöldið áður, datt
engum af þeim, sem þarna voru viðstaddir að
efast um. Þeir voru sannfærðir um að stiga-
maðurinn hefði á einhvern yfirnáttúrlegan
hátt verið numinn á brott og að djöfullinn
sjálfur hefði með sínum krókótta kyndug-
skap sett smalann í hans stað.
John Stich hafði ásamt Betty horft á
þessa athöfn, til þess að koma Jock Miggs til
hjálpar og sanna hver hann væri ef með
þyrfti, ef gletnin yrði of harðleikin. Nú
ruddist hann gegn um hermannahópinn, greip
vingjarnlega í handlegg hirðisins og leiddi
hann til gistihússins.
“Þú þarft víst að væta á þér kverkarnar
eftir alt þetta Jock?” sagði hann um leið og
hann lét færa honum fulla kollu af freyðandi
öli, enda þurfti mannauminginn þess, því að
vatnið draup af honum.
Hálf sneyptir hópuðust hermennirnir
saman í veitingastofunni, er Jock Miggs, sem
var nú á leiksviðinu og allra augu störðu á,
sat á bekk úti og hvolfdi í sig kynstrum af
heitu öli.
“Látum oss drekka skál ræningjans Jock
Miggs,” hrópuðu allir í einu.
“Fjandinn sjálfur! Vertu ekki svona illi-
legur á svipinn,” sagði einn bændanna og
benti á samanskroppinn hirðirinn þar sem
hann sat á bekknum.
“Jesús minn góður!” hrópaði annar með
uppgerðar skelfingu. “Eg er heldur en ekki
hræddur við hann!”
Jómfrú Betty stóð þarna í hópnum og
horfði á Miggs, en kankvíslegt bros lék um
fallega andlitið hennar.
“Þvílík þó sjón!” sagði hún. “Hamingjan
góða! Það er meiri en lítill raunasvipur á
þér, Jock Miggs. Dastu í tjörnina?”
“Hvernig komust þeir að þessum mis-
gripum?” spurði Jock. “Nú já, eg man það.
Þeir fleygðu mér í tjörnina, og voru næstum
búnir að kæfa mig. Já, það er skömm og
svívirðing!”
“Hafa þeir fleygt þér í tjörnina?” spurði
Betty hlægjandi. “Þú varst þó ekki of fall-
egur áður, Jock Miggs . . . en nú . . . guð
hjálpi okkur! En hvað hafðir þú þá gert fyrir
þér?”
“Ekki neitt,” svaraði hinn vandræðalegi
fjárhirðir. “Eg hitti fínan mann sem varð
svo hrifinn af úlpunni minni . . . að hann mið-
aði á mig byssu . . . og fyrir úlpuna gaf hann
mér þennan nýja frakka, til þess að eg skyldi
líta sómasamlega út . . . eg var rétt að fara í
hann þegar hermennirnir réðust á mig . . .
þeir voru næstum búnir að kæfa mig, og svo
fleygðu þeir mér í tjörnina.”
“Þeir hafa farið regulega illa með þig,
Miggs minn góður,” sagði Stich vingjarniega.
“Já, það er þó bæði víst og satt,” srvaraði
Jock hikandi. “Það eru undarlegir tímar,
sem við lifum á.”
“Þeir tóku þig fyrir Beau Brocade vegna
þessara fínu fata, sem þú varst í,” sagði einn
bændanna.
“Já, það getur vel verið,” sagði Miggs,
“eg veit það ekki.”
“En um leið og jómfrú Betty rétti rós-
rauðan fingurinn upp sagði hún alvarlega og
hátíðlega:
“En þú ert þó aldrei Beau Brocade, Jock
Miggs, eða hvað?”
“Ja, það veit eg ekki,” sagði Jock á sinn
rólega hátt. “Eg veit hreint ekkert hver eg
er. Eg hugsa að hermennirnir hafi tekið
misgrip, en eg veit það ekki.”
Hann var vafalaust hetjan þennan dag
og dvaldi hjá öllum vinum sínum fyrri hluta
dagsins, en síðari hlutann var hann í raun og
veru alveg í vafa um hver hann var. Þegar
á leið var hann alveg viss um að hann væri
sjálfur stigamaðurinn Beau Brocade — eða
að minsta kosti mjög hættulegur maður —
sem hafði sloppið við hegningu vegna þess að
hann væri alveg óvenjulega slægur og kænn.
Inni í veitingastofunni sátu þeir lið-
þjálfinn og hermenn hans og drektu von-
brigðum sínum í bjór. Hamingjan var alls
ekki með þeim, því þegar þeir, eggjaðir af
liðþjálfanum, ætluðu í annan leiðangur út á
heiðina, komu sendimenn hans konunglegu
tignar, hertogans af Cumberland til þorpsins
og sögðu að hans konunglega tign ætlaði á
leið sinni norður að gista í þórpinu ásamt
herflokk sínum. Liðþjálfinn fékk því skipun
um að útvega hertoganum herbergi í gisti-
húsinu, og hermennirnir mundu vissulega
ekki fá leyfi til að fara í burtu, ef foringjar
þeirra þyrftu þeirra með.
Öll ráðagerðin um atför við Beau Bro-
cade fór því út um þúfur þangað til hertoginn
var farinn framhjá, og liðþjálfinn og her-
mennirnr gátu aðeins vonað að verða skildir
eftir til að koma þessum fyrirætlunum í
framkvæmd og vinna sér inn fimm hundruð
dalina, sem lagðir voru til höfuðs Beau Bro-
cade.
23. Kap.—Hann rankar við sér.
John Stioh gat varla ráðið við sig af
gleði, því bæði forsjónin og verndarenglar
himinsins höfðu í raun og veru skipað sér í
flokk með höfuðsmanninum.
Að Beau Brocade komst óskaddaður úr
þeim heljargreipum, sem hann hafði lent í,
fanst Stich að gengi kraftaverki næst, og
hlaut að hafa orðið fyrir guðlega ráðstöfun,
en í augum smiðsins hlaut stigamaðurinn að
vera eftirlætis barn hans.