Heimskringla - 26.02.1947, Page 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. FEBRÚAR 1947
“Hrversvegna urðuð þér svona forviða?”
heyrði eg mig sjáifa segja, en óskaði um leið,
að eg hefði spurt hann að einhverju öðru.
Hann leit á mig eins og hann ætlaði að lesa
hugsanir mínar.
“Hversvegna varð eg svona forviða?” end-
urtók hann. “Þér eigið við þegar eg sá að þetta
voruð þér?”
“Já.”
“Því skyldi eg ekki verða forviða? Þetta
var það allra bezta sem fyrir mig gat komið.
Hefði eg vonast eftir því, mundi eg hafa álitið
þetta af igott til að vera svona í raun og veru.”
“En þér heyrðuð nafn mitt í gærkveldi.
Hefðuð þér hugsað eftir því, munduð þér----”
“Hugsað eftir því?”
Hann hló dálítið undarlegan hlátur.
“Eg hefi um lítið annað hugsað. Consuelo
Brand, það er nafn, sem gleymist ekki auð-
veldlega, jaínvel þótt sjálf eigandi nafnsins —
en þér vitið, á hversu undarlegan hátt Lady
Sohpía bar fram staifinn “r”. Mér heyrðist hún
segja að vinkona sín, sem hefði heimsótt sig héti
Miss Bland. Eg var að segja henni-----”
Hann hnyklaði brýrnar eins og hann væri
gramur yifir þessari mælgi sinni.
“Gerið svo vel og haldið áfram frásögn-
inni,” sagði eg, því að mig langaði til að heyra
hvað hann hefði sagt, og hafði nú upp í huga
mér hvert orð, sem við Wieyland höfuðsmaður
höfðum heyrt hann segja er hann var að tala
við Lady Sohpíu.
Hann leit aftur á mig með þessu einkenni-
lega augnaráði, og fanst mér að gráu augun hans
væru bæði biðjandi og gegnum smjúgandi. —
Mintist eg nú þess alt í einu hvernig Lady
Sophía hafði reynt að stemma stigu fyrir sam-
fundum okkar, er eg heimsótti hana í fyrsta
skiftið, og að Anna hafði sagt, að hann væri
sjálfsgat eitthvað riðinn við þetta leyndar-
dómsfulla tilboð hennar. Svipurinn, sem hann
hafði styrkti þann grun Önnu, og mikið hefði
eg viljað gefa til að spyrja hann að þessu hrein-
skilnislega.
Ef eg gat nokkuð dæmt um lyndiseinkunn
manna, þá mundi eg hafa sagt, að hann hefði
vingjamlegt hugarfar og væri góðmenni í eðli
sínu, þótt hann gæti líka haft það ti'l að vera
ofstopafullur, þegar því væri að skifta. Að það
var ekki eðli hans að vera þolinmóður né um-
burðarlyndur, en hann mundi ekki sýna mér
neitt slíkt. Þessvegna þagði eg, ekki af því eg
væri hrædd við hann, heldur vegna einhverra
þeirna orsaka, ®em eg gat sjálf ekki útskýrt, að
spyrja hann frekar.
“Eg gæti haldið áfram frásögn minni,”
svaraði hann. “Og eg gæti sagt hana á tvennan
hátt, og þó sagt satt. “Eg gæti lokið á yður
lofsyrði eða sagt eitthvað, sem vekti reiði yðar
og útilokaði alla möguleika til að eg gæti orðið
vinur yðar með tíð og tíma, svo eg læt hér því
staðar niumið.”
“Nei, þetta £kil eg ekki,” sagði eg.
“Það er sagt að þegar stúlka skilji mann til
hlítar þá megi hann ekki gera sér neinar vonir
um frekari áhuga úr þeirri áft. Það er ein
ástæða þess, að mér þykir vænt um að þér
skiljið ekki það, sem eg var að segja.”
“Eru þá fleiri ástæður fyrir þessu? Þér
eruð meira en iítið leyndardómsfullur, en alt
hefir verið með því maitki brent þessa síðustu
daga.”
“Fyrir yðar skilningi hefir það auðvitað
verið það. Svona er mannlegt líf, og þér eruð
nú í fordyri þess. Mig furðaði ekkeitt á, að þetta
væri fyrsti dansleikurinn, sem þér hefðuð tekið
þátt í.”
“Eg vona að eg hafi ekki gert neitt, sem
sýndi viðvaningshátt minn, fyrst þér eruð svona
fljótur að geta hins rétta. En þér segið það satt.
Ef nokkur hefði sagt mér það fyrir tveim dög-
um síðan, að eg færi nokkru sinni í samlkvæmi
þessu líkt, mundi eg hafa æflað hann ruglaðan,
eða þá að hann væri að gera gabb að mér.”
Eg þagnaði og varð kafrjóð; því að mér
kom nú til hugar að Lady Sopháu mundi alls
ekki lítast á, að gestur hennar færi þannig ða
halda hrókaræður um hina fátæklegu fortíð
sína. Astæðan ti'l að hún óskaði efeki að eg
hitti Sir George Seaforth þar heima hjá sér, er
eg kom þar fyrst, var kanske sú, að hún vildi
ekki, að hann sæi gömlu og Ijótu fötin mín. Það
var líka kanske af þvtí, að hún vildi hlífa mér
við þeirri auðmýkingu, en hvað sem því leið, þá
var þetta ekkert leyndarmál framar hvað Sir
George Seaforth snerti.
Lady Sophía vissi ekkert um hvernig for-
lögin höfðu leitt leiðir ókkar saman eftir að við
fórum úr húsi hennar, og sá eg eniga ástæðu til
að segja henni frá þvtí. En Sir George vissi samt
ekkert annað um fortíð mína én að hann hafði
tvisvar séð mig fétæklega til fara. Eg gat hafa
gengið þannig til fara af ásettu ráði, og vegna
Lady Sophíu, þótt ekki væri það m(ín vegna,
ætlaði eg ekki að fræða hann neitt frekara um
fortíð mlína.
“Vildi ekki fjölskylda yðar leyfa yður að
dansa?” spurði hann og leit á mig eins og til
að halda áfram samræðunum.
“Niei,” svaraði eg með sanni og gletnin
skein úr svip mínum. Mér kom til hugar hvað
Sarah frænka mín hefði sagt, ef einhver hefði
boðið mér að taka þátt í svona samkvæmi.^'En
mér þyikir fjarska gaman að dansa! Eg hefi
aldrei verið svona glöð á æfj minni — að minsta
kosti ekki síðan ihún móðir min dó.”
“Hvað marga dansa viljið þér veita mér.
Eg ætti ekki að vera alt af eigingjarn, en getið
þér veitt mér sex?”
“Segið mér hreinskilnislega hvort'það væri
viðeigandi að eg dansaði svo oft við yður? Sjáið
þér til, eg er ekki vel heima í reglunum, svo eg
verð að treysta því að þér segið mér satt.”
“Fyrst þér biðjið mig að segja yður þetta
hreinskilnislega, þá er því að svara, að eg er
kanske að biðja um of marga dansa úr því þetta
er fyrsti dansleikurinn yðar. En eg held, að eg
geti með góðri sanwisku beðið yður um fjóra,
ef þér viljið vera svo góðar að veita mér þá?”
“Það skal vera mér ánægja,” sagði eg án
þess að íhuga hivort svona mikil hreinskilni ætti
við af ungri stúlku lí sMkum félagsskap. “Þér
dansið svo vel,” bætti eg við.
“Spor okkar eiga svo vel saman,” svaraði
hann. “Það gleður mig. Það er gott merki.”
^ “Eruð þér herforingi?” spurði eg. “Göngu-
lag yðar bendir til þess, og eg ímynda mér að
þessvegna dansið þér svona vel.”
“Þetta er nú viðkvæmt mál hvað mig
snertir, en eg vil gjarna ræða það við yður. Eg
var liðsforingi, og allur áhugi minn beindist að
því starfi mínu. En eg hafði heitið honum föður
mínum því statt og stöðugt, að þegar hann félli
frá, og eg hlyti nafnbót hans, skyldi eg segja
mig úr hernum og taka við starfi hans, sem
honum var ennþá dýrmætara en hermenskan
var mér. Hann gerði það áhugamál að æfi-
starfi sínu, að bæta kjör verkalýðsins, og við
eigum miklar landeignir og mörg stórbú, þar
sem hann lét drauma sína rætast á margan
hátt. Eg vonaði að hans nyti lengi við og næði
háum aidri; en hann dó langt fyrir tíma fram,
fyrir einu ári síðan. Síðustu orðin, sem hann
sagði við mig voru þessi: “Mundu eftir!” Eg
vissi hvað hann átti við, og svaraði, að eg skyldi
eigi bregðast loforði mlínu. Nú hefi eg sagt yður
svona mikið af miínum högum, og viljið þér nú
segja mér eitthvað um sjálfa yður? Minnist
þess að ætíð síðan við sáustum fyrst, hefi eg
ekki um annað hugsað en um það, hvernig eg
gæti séð yður aftur, og hér eruð þér nú.”
“En sagan mlín hefir ekki verið rituð enn-
þá,” svaraði eg. “Eg er með fyrsta kapítulann.”
“Þá er eg ií honum Mka. Það er heppilegt
fyrir mig, þótt eg hafi þar kanske ekki nema
iítið hlutverk. En vona að eg verði ekki á neinn
hátt skálkurinn í sögunni.”
Eg leit á hann er við gengum hægt inn í
danssalinn.
“Ekki hafið þér þannig útlit.”
Hann hnyklaði svoMtið dökku augabrýrnar
sínar, og varirnar báru þess vott að hann íhug-
aði eitthvað vandlega.
“Þér megið ekki dæma eftir ytri álitum,”
sagði hann. “Það er gott ráð handa ungri
stúlku, sem hefur göngu sína í samkvæmisMJi
mannfélagsins. Ef nokkurt skáldkseðli hefir í
mér búið, þá skal eg upp frá þessari stund yfir-
vinna það og útrýma því úr fari mínu. Þér efist
um að það sé auðið- Hvert er álit yðar? Haldið
þér að menn verði alla æfi að bæta fyrir yfir-
sjónir sínar? Verði að gjalda fyrir þær með
því, sem menn meta hæst í þessum heimi? En
hvað munduð iþér vita um slíka hluti, Miss
Brand, danslagið hefst nú, hvernig vœri að við
fengjum okkur snúning, eg vildi bara að þetta
hefði verið vals.”
Hann lagði handlegginn utan um mig og
við fórum að dansa. Ekki hafði eg skilið við
hvað hann átti, né hversu skjótlega hann skiíti
um samtalsefnið.
Við dönsuðum þennan dans og svo kom
valsinn, sem Sir George hafði óskað sér. Þegar
honum var lokið, bað eg hann að fylgja mér til
Lady Soplííu. Við gátum dansað seinna ef
hann óskaði þess.
Er við gengum saman eftir gólfinu gat eg
ekki að iþví gert að veita því eftirtekt að allir
virtust veita okkur mikla athygli. Þeir litu í
áttina til mín aftur og aftur. Hefðu gestimir
verið lægra settir í mannfélaginu, býst eg við
að forvitnin, sem sikein úr augum þeirra hefði
þótt ókurteisleg.
“Eg vona að hár mitt rakni ekki úr réttu
lagi né nokkuð sé athugavert við kjólinn minn,”
sagði eg næstum í bænarrómi við Lady Sophíu,
þegar eg loksins komst til hennar.
Eg talaði lágt og aumkvunarlega, en Sir
George hlaut að hafa heyrt til míp, þvtí Lady
Sophía og hann litu hvort á annað og brostu
bæði.
“Þetta er þegar byrjað,” sagði hún við
hann, því næst sneri hún sér að mér. “Verið
I óhræddar, góða mín,” sagði hún við mig, “alt
er í besta ilagi. Andlit yðar er nýtt, það er alt
og sumt. Eg talaði við Lady Dunbar fyrir
skömmu síðan, kom loksins auga á hana — og
sagði henni svolítið frá yður. Hana langar til að
sjá yður.
“Þarna kemur Miss Dunbar, með Weyland
höfuðsmanni”, sagði Sir George.
Augnabliki síðar stóð hin prúðbúna hefðar-
mær hjá okkur og talaði með silkimjúkri rödd
við Lady Sophíu.
Hún sneri sínum fríða vanga við mér og eg
stóð og starði á hana með aðdáun.
Mér leist ennþá betur á hana en í gær er
hún sat við hlið móður sinnar í vagninum. Mér
fanst hún yndisleg, en það orð lýsti henni samt
ef til vi'll ekki, því að hún haifjði þann svip, sem
henni fyndist öll tiiveran vera til fyrir sig sjálfa
og sín þægindi.
Hún var eins hávaxin og hin fagra nafna
hennar úr goðsögunum, og drættir andlitsins
skýrir og mjúkir; nefið var dáMtið íbjúgt og hin
stutta efrivör þunn og varirnar rauðar eins og
kórall. Augun voru aflöng og stór og eins svört
og auðið var að nokkur augu gætu verið; hún
hafði þykk, hvít augnalok með löngum, svörtum
augnahárum. Hárið, sem var sett upp af list
mikilli og vafið perlufesti var ónáttúrlega brúnt
og myndaði eftirtektaverða andstæðu við fölt
andlitið.
Miss Dunbar sagði fáein vingjarnleg kurt-
eisisorð við Lady Sophíu og sneri sér þvínæst að
mér. Lady Sophía hafði sagst hafa gest sinn
með sér. Það var svo vingjarnlegt af mér að
hafa komið með henni. Hún vonaði að eg hefði
dansað mikið. Móiðr hennar hafði sagst langa
til að kynnast mér. Eg var Mk ungri stúlku, sem
hún hafði einu sinni þekt — gömul vinkona,
sem nú var dáin. Hefði eg nokkuð á móti því að
vera kynt benoi nú, ef eg var ekki búin að lofa
næsta dansinum?
Hjarta mitt sló örara. Eg var viss um að
það yrði eftirminnilegt er eg hiitti Lady Dunbar
í fyrsta skiftið.
13. Kapítuli.
Næsti dans var nýr dans, er tekinn hafði
verið upp eftir lát móður minnar og kunni eg
hann því ekki. Sir George Seaforth hafði boðist
til að kenna mér hann; en mig langðai ekkert
til að reyna hann í fyrsta skiftið fyrir augum
svo margra óhorfanda, og sagðist eg því vera
reiðubúin að finna Lady Dunbar. Svipur Lady
Sophíu lýsti forvitni eftir að sjá þá samfundi,
en ekki var hún samt viðstödd er eg var kynt
húsmóðurinni.
“Leyfið mér að fylgja yðiir tii Lady Dun-
bar,” sagði Sir George.
Miss Dunbar ypti sínum hvíut öxlum eins
og illa vanið eftirlætisbarn.
“En hvað það er ljótt af yður að gleyma
því, að fyrir viku síðan fenguð þér mig til að
lofa yður því, að dansa við yður þennan dans,
sem nú er að byrja. Yður finst það kanske
frekjulegt af mér að minna yður á þetta, en þér
vitið kanske að eg er alls ófeimin að segja mein-
ingu imiína, og hata að sitja þegar aðrir dansa.
Miss Brand vill ekki dansa þennan dans, og
Weyland höfuðsmaður fellur hann illa, þess-
vegna liggur það í augum uppi að það sé vilji
forlaganna, að hann fari með hana til mammu
og kynni hana fyrir henni.”
“Auðvitað hefi eg ekki gleymt þessu, en
ekki mundi eg að það var þessi dans,” sagði
Sir Goerge. “Það var mjög vingjarnlegt iaf yður
að geyma mér hann. Munið nú eftir að næsti
dans tilheyrir mér, Miss Brand.”
Hann 'leit ekki framar á mig. Weyland
hrósaði mér á ákefð og bjóst að fylgja mér til
Lady Dunibar. En þótt Sir George beindi nú
athygli sinni að Miss Dunbar, og hún var vissu-
lega nógu fögur til að draga að sér athygli hvaða
manns sem var, og hún var miklu fallegri en eg.
Þá fanst mér samt, að hugur hans væri hjá mér,
og fylgdi mér hvert sem eg færi.
“Það er falleg stúlka, hún Miss Dunbar,
finst yður það ekki?” spurði Weyland höfuðs-
maður. “Hún er Ijómandi falleg í lovöld.”
“Hún er sú fallegasta stúlka, sem eg hefi
nokkum tíma séð,” svaraði eg.
“Já, þetta finst mörgum og eru alveg vit-
lausir efitr henni. Hún var fegurst allra síðasta
misserið og einnig þetta ár. Þetta var henni
hægðarleikur, alt þangað til nú — allir hafa
verið hrifnir af henni; næstum allir hafa biðiað
til hennar. — Nú þætti mér gaman að vita
hvemig henni fellur að tfá keppinaut?”
“Hefir hún þá,einhvem keppinaut?”
“Eg hefði nú sagt það. Nei. Þetta er gott.
Já, eg skyldi segja það að hún hafi keppinaut,
alt frá 'kvöldinu í kvöld. Þetta hefir vakið al-
ment athygli.”
“Og hver er hún?” spurði eg. “Er hún
héma? Mig langar til að sjá hana. Mér finst það
alveg ómögulegt að nokkur geti kept við Miss
Dunbar.”
“Það hélt hún víst Mka sjálf, hugsa eg. —
Heyrið mér, Miss Brand. Þér eruð frá Devon-
shire, er ekki svo?”
“Eg veit það ekki — eg á við — nei. Því
spyrjið þér að því?”
“Þar býr fjölskylda, sem heitir Brand —
og — og — ungu stúlkurnar eru svo bamslega
saklausar í Devonshire. Langar yður nú ií raun
og veru til að sjá keppinaut Miss Dunbar? Eg
skal sýna yður hana hérna við stafninn á þessu
‘herbergi, áður en við finnum Lady Dunbar.”
Eg þakkaði honum fyrir. Þegar eg vissi að
hárið og kjóllinn minn var í iagi, þá þótti mér
garnan að hvað allir störðu á mig. Eg fór að
trúa því, að eg kæmi vel fyrir í fallega kjónum
mínum.
“Þarna er hún,” sagði Weyland höfuðsmað-
ur og stansaði, og kom mér einnig til að stansa.
Eg leit spyrjandi í al'lar áttir, án þess að
sjá neitt nema mlína eigin mynd í stórum spegli,
sem náði frá gólfi til lofts. Eg 'bókstaflega saup
hveljur þegar eg skildi hvaða hrekkur þetta var.
“En hvað það er ljótt af yður að vera gera
gis 'að mér,” sagði eg.
“Gera gis að yður. Eg legg við æru mína og
trú að það geri eg ekki. Mér er þetta bláföst
aivara, og gerði eg ekki þetta sniðuglega. Það
finst mér sannariega. Þetta er satt, Miss Brand.
Eg er viss að þér gerið sæg af okkur óham-
ingjusama áður en þetta samkvæmatímabil er
úti. Lesið bara í blöðunum á morgun fréttirnar
frá þessum dansleik, og þér munuð sjá að eg
segi yður satt.”
Það er alment álit að stúlkum sé þægilegt
að heyra sitt eigið hrós, en eg var því óvön. Eg
stokkroðnaði og tárin komu fram í augu mér.
“Þarna er Lady Dunbar,” sagði eg.
“Þér þekkið hana þá?”
“Eg — eg hefi aldrei talað við hana, bara
séð hana tilsýndar einu sinni áður.”
Augnabliki síðar kynti Weyland höfuðs-
maður okkur Lady Dunbar á þann hátt, að auð-
heyrt var að hann var gamaill vinur hennar og
uppáhald, og gleymdi hann heldur ekki að geta
þess í innleiðsluorðum sínum, að þetta væri
ekki í fyrsta sinnið, sem eg hefði séð hana.
Hún leit hvasslega og snögt á mig svörtu
augunum sínum.
“Er það svo?” sagði hún, “eg er næstum
því viss sum að við höfum aldrei fyrri sézt, Miss
Brand. Andlit yðar er þannig, að maður gleym-
ir því ekki auðveldlega, einkum þegar það
minnir mig á — á gamlan kunningja.”
“Eg hefi aldrei talað við yður fyrri, eg var
ií trjágarðinum í gær og sá yður----”
Eg hikaði augnablik. Jafnvel þótt viðburð-
ir hinna tveggja síðustu daga væru allir skilj-
anlegir, þá sikildi eg samt ekkert 1 áhuga hennar
fyrir mér, og ef mig langað til að vita af hverju
hann stafaði,.sem mig auðvitað gerði, þá varð
eg að vera slæg enis og höggormur og saklaus
sem dúfa. Það var því bezt fyrir mig að byrja
á því strax.
“Eg sá yður ií vagni ásamt Miss Dunbar
held eg væri,” sagði eg gætilega.
“Var það alt og sumt. En hvað það var
fallegt af yður að muna eftir andlitum okkar
heilum sólarhring síðar! En þetta er líka alt
nýtt fyrir yður. Mig langar til að tala meira við
yður ef yður ilangar í raun og veru ekki til að
dansa þennan dans.”
“Eg kann ekki að dansa hann,” svaraði eg
þurlega.
“Þá getið þér farið leiðar yðar, Jerry,” sagði
hún við höfuðsmanninn. “Mig langar til að
tala við Miss Brand í ró og næði.”
“Nú kemur það,” hugsaði eg.
“Nú verðið þér að segja mér meira. Sáuð
þér mig bara í trjágarðinum í gær?”
Eg gat ekki fengið mig til að Ijúga að
henni og svaraði því:
“Eg hélt að eg hefði séð yður seinna, en
var ekki viss um það.”
“Hvar?”
“Fyrst í Hamilton götunni.”
“Og seinna?”
“Eg þuitfti til Peckham og sýndist — en eg
er auðvitað ekki viss um það-----”
Lady Dunbar brosti. En þótt bros hennar
væri glitrandi, var það sarnt kuldalegt.
“Það hlýtur að hafa verið eg. Eg og dóttir
mín erum eins og allir aðrir, önnum kafnar að
'skemta okkur, en samt höfum við fleira fyrir
stafni. Við hugsum líka um aðra. Við og við
heimsækjum við fátæka konu í Peckham og
fórum þangað í gær. Og þér fóruð þangað líka.
En hvað það var undarleg tilviljun.”
“Ekki svo undarleg,” hugsaði eg með sjálfri
mér. Eg hafði hvort sem er átt heima þar i
fimm ár. Eg sagði ekki neitt, bara brosti sak-
leysislega. .
“Þetta er svo langt út úr leið,” svaraði
Lady Dunbar, “en maður ætti ekki að kvarta
um það þegar maður fer þangað í góðgerða-
skini. Farið þér oft þangað?”
“Við og við,” svaraði eg, “en ekki hugsa eg
að eg fari þangað mjög oft eftir þetta.”