Heimskringla - 18.10.1950, Síða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. OKT. 1950
Ifíimskrinjjla
(StotnuO 1818 J
íemui út á hverjum miðvíkudegrl.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 355 öargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð DiaOsine er $3.00 argangurinn, borgist fyrirírara.
Aiiar norganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
Oll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viiung Press Lrmited, 853 Sargent Ave., Wininipeg
Ritsijóri STETAN EINARSSON
Utanáskrlft tii ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Aaverusing Aíanager: P. S. PALSSON
"Heimskringla" is published by THE VIKING PRESS LIMITED
and printed by VIKING PRINTERS
853-855 Sargent Avenue, Wrnmpeg, Man. — Teiephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 18. OKT. 1950
Vetur
Á laugardaginn kemur, 21. október, er fyrsti dagur vetrar.
Auðvitað er það samkvæmt gamla íslenzka tímatalinu. Tímáreikn-
ingur annara þjóða segir ekkert um hvenær vetur byrjar fremur en
sumar. Þær eiga fæstar eða engar fyrsta sumardag eða fyrsta
vetrarday. Kemur þar enn eitt fram, er reiknast má sem vottur
glöggskygni íslendingsins. Tímatal hans er að þessu leyti full-
komnara, en tímatal annara þjóða. Það var meira að segja með
sumarauka Þorsteins surts (hins vitra) á sínum tíma, á undan
tímatali annara þjóða. Það lítur út fyrir að náttúrugáfa íslendings-
ins hafi þar farið fram úr öllum stjörnufræðislegum eða vísinda-
legum reikningi þeirra tíma.
Sumarið sem kveður í lok þessarar viku, var yfirleitt kalt. Það
var nærri ólíkt öllum öðrum sumrum sem vér munum eftir. Það
var aðeins að það gæti heitið sumar um hálfa aðra viku í ágúst-
mánuði. Síðan ekki söguna meir. Þó má segja, að haustið hafi
verið gott að undantekinni mikilli kalsargningu, er koma varð og
miklu tjóni olli á uppskeru, að minsta kosti að dómi þeirra er
hveiti flokka. En veður er allgott ennþá og maður vonar, að svo
verði eitthvað fram yfir næstkomandi laugardag, þó vetur ríði þá í
hlað.
Vetrarkomunnar var minst í kirkjunni heima og sálmar eru
ortir til að syngja við það tækifæri. Hér er ekki vetrarkomu minst
í landinu af þjóðinni, heldur en hér sé enginn vetur til. Er hann þó
þegar bezt lætur einn af hinum kaldari, er hvítar þjóðir eiga
nokkur staðar við að búa, nema ef vera skyldi í Síberíu, ef þeir
Vilhjálmur Stefánsson og Stalin eru ek^i búnir að hita hana upp
og gera að mannanna Paradís.
Landnáms-minning
(Ræða flutt í Fyrstu lút. kirkju 12. október 1950 af J .J Bíldfell)
TIL KJÓSENDA
að
Skattlýður Winnipeg-borgar
nú innan fárra daga kost á
velja sér stjórnendur í bæjar- og
skólaráð.
Það hefir viðgengist sú argvít
uga venja, að pólitískir flokkar
hafa mestu ráðið um hverjir eru
til stjórnar valdir. Þeir nefna
sína menn hver og kosningar
sem flokksstjórn kemur e'kkert
við, snúast um það að ljúga ein
hvern pólitískan flokk í embætt
in.
Vér höfum áður á það minst
hvert eitur flokkspólitík er sveita
og bæja-kosingum. Vér höfum
því efni ekkert breytt um skoð
un.
Manni hefir stundum orðið
að sakfella pólitísku flokkana
fyrir að vera að troða sínum
fylgismönnum að í bæja- og
sveitamálum. En þetta er alt með
ráðum gert. Það er veigamikið
liðsöflunar spor með því stigið
fyrir flokkana.
Til hins er aftur ástæða, að
spyrja hinn skattaða lýð þessa
bæjar, hvað hann meini með öðru
eins háttalagi og því, að styðja
pólitíska flokka til meiri valda
og áhrifa en þeim bera að guðs og
góðra manna lögum eins og vér
mintumst á. Halda þeir er skatta
borga hér, að það sé tilgangurinn
með bæjarkosningum, að efla
stjórnmálaflokka þessa lands
stað þess að efla hag þessa bæjar?
Sjá menn ekki hvað af þessu
hefir nú þegar hlotist. Allar bæj-
ar- og sveitastjórnir eru orðnar
að þýjum fylkja- og landsstjórn-
arinnar. Þær verða að skríða fyr
ir þessum æðri valdstjórnum og.
mæna vonaraugum til þeirra,
biðjandi um hjálp, styrk, lán
hluta af ágóða fyrirtækja, sem
bæjar- eða sveitastjórnirnar eiga
allan, en sem vegna illrar stjórn-
ar, var rifið út úr höndum þeirra.
Sveita- og bæjarstjórnirnar eru
okkar upprunalega nauðsynlegu
stjómir. Aðrar stjórnir eru að-
eins sníkjudýr á líkama þeirra —
á líkama þjóðarinnar. Og því
hafa pólitísku flokkarnir til veg-
ar komið.
Það sem að lýður Winnipeg-
borgar átti nú að gera, var að
bægja öllum leppum flolkks-
stjórna frá að vera í vali í þess-
um bæjarkosningum. Það
hefði getað orðið spor til að
kasta af sér helsinu og ná aftur
hinu glataða frelsi borgarinnar.
Þetta er enn hægt, ef menn að-
eins kjósa í stjórn bæjarins menn,
sem ekki eru háðir stjómmála-
flokkunum, eru ekki veifiskatar
þeirra á nokkurn hátt. Þá mundi
afkoma manna hér vera að ein-
hverju leyti í samræmi við hinar
miklu framfarir hér og borgar-
arnir eða bæjarstjórnin ekki
vera eilíf betlikind hjá fylkis-
eða landstjórninni, sem með pól-
itík sinnni í bæjarstjórninni
hafa báðar féflett hana. Bæjar-
búar hafa ekki gætt þess nógu
vel, að féð sem nú liggur í fúlg-
Það eru fjórir kapítular í
landnámssgu íslendinga. Sá
fyrsti, er þeir námu ísland. Land
sem þá var óbyggt og að meztu,
skógi og grasivaxið frá fjalli til
fjöru, sem að þeir gátu hagnýtt
sér að vild, og hafa lifað sínu
lífi í, æ síðan.
Annar landnáms kapítulinn, er
landnám Eiríks Rauða á Græn-
landi, sem var sama lögmáli háð,
og sömu skilyrðum bundið, eins
og landnám fslands, að minsta
kosti að því leyti, er lífsaðstöðu,
mál, siðvenjur og mannfélags-
fyrirkomulag snertir. Bæði þessi
landnám voru sjálfstæð og al ís-
lenzk.
Þriðja landnám íslendinga, er
landnám Leifs Eirí'kssonar í
Nova Scotia í Canada, og í
Massachusetts í Bandaríkjunum,
en yfir því landnámi hvílir svo
mikil hula, að um það er ekkert
hægt að segja, annað en það, að
það efalaust átti sér stað.
Fjórði landnáms kapítulinn í
landnámssögu íslendinga gjörð-
ist aðallega á síðustu 30 árum 19.
aldarinnar, er íslendingar flytja
til Ameríku, og er sá kapítuli
gjörólíkur fyrstu kapítulunum
tveimur.
Frumbyggjarnir á fslandi, og á
Grænlandi, töluðu sitt eigið mál,
en þeir sem að hingað komu,
voru mállausir, báru lítið eða e'kk
ert skyn á landsmálið.
Þeir komu til íslands og
Grænlands með bústofn og
vinnulýð. íslendingar komu til
þessa lands með sængjurföt í
poka, fötin sem að þeir stóðu
uppi í, og nokkur bóka koffort.
Frá Noregi og írlandi, komu
þeir með verklega þekkingu sem
réði lofum og lögum á íslandi og
á Grænlandi, í ára raðir, en sem
möguleikar voru hér til sigurs?
Var ekki langlíklegast að þetta
almúgafólk mundi verða undir
og úti, á frumbýlingsára eyði-
mörk sinni? En um það var ekki
að fást því út á hana varð að
halda, með vonina að vegvísir og
með viljan í veganesti, þó að
enginn þeirra gæti vitað þá,
hvort að þeir mundu komast út
úr henni, eða bera bein sín á
henni. Það er á þessari frumbýl-
ingsára eyðimerkurför Vestur-
íslendinga að hinn stóri og ein-
kennilegi atburður í lífi þeirra
á sér stað, sem hvergi á isér lí'ka
í sögu íslenzku þjóðarinnar, að
þeir taka að vaxa, en ekki að
minka í augum fólksins sem ferð
aðist 150 mílur vegar til að sjá
þessa skrælingja þegar að þeir
stigu hér á land og í augum ann-
ara hérlendra manna, sem litu á
fslendingana nýkomnu frá sama
sjónarmiði, en eru eftir erviða
göngu og ótal torfærur orðnir,
ekki aðeins eins og fól'k gjörist
hér flest, heldur líka þeir ákjós-
anlegustu innflytjendur sem til
landsins höfðu komið, í augum
þess. Hvernig stóð á þessari
breytingu? Hvað var það í fari
íslendinganna sem að olli henni?
Það voru meðfæddir, fastmót
aðir eiginleikar þeirra sem að
þeir héldu saman um, og fast við
er breytingunni olli. Trúmenska,
til orðs og æðis, sem að þeim var
í huga og hjarta brend, við móð-
ur kné, sem lífsviðhorfið þar
þroskaði og lífslögmálið í föð-
urlandi þeirra rótfesti. Orð-
heldni, sem að þeim var kent að
meta og virða, eins og velferð
sálna sinna.
Löghlýðni var áberandi eigin-
leiki íslendinga, bæði hér í álfu
og heima á íslandi um eitt skeið.
skerpa framsóknar þrá þeirra, nöfn: Jakob Eyford, S. Rögn-
! nógu efnisríka til að stæla vilja valdsson, Stefán Stefánsson, Sig
þeirra og flytja þá yfir eina tor- urgeir Þorfinnsson, Erlendur
færuna af annari, út úr frum- Árnason, Sölvi Sölvason, Hall-
býlingsára eyðimörkinni og inn grímur Hólm, Friðrik Sigur-
á völlu virðingar og velgengni björnsson og Jóhannes Jónsson.
sem að þeir njóta hér nú. Aðstæður þessa ísl. fólks árið
Þökk sé öllum yður, sem að 1875 voru allt annað en glæsileg-
orð mín heyrið og drengilegan ar- Winnipeg var þá aðeins dá-
þátt hafið tekið í þeim menning- l'ítið þorp. íbúatala þess minni en
I arlega sigri sem að /íslendingar tvö þúsund manns, umkringt
hafa hér unnið, og öllum hinum auðn og Indíánum. Um vinnu fyr
sem lokið hafa dagsverki sínu og 'r karlmenn var ekki að tala,
hvíla í helgireitum víðsvegar í nema að saga dálítið af brenni til
þessu mikla meginlandi, því að eldneytis að vetrinum til, og
það er fyrir framtak þeirra, og bera eldivið úr landi og útá
yðar, að sigur sá sem íslendingar bátana sem gengu eftir Rauðár
hafa unnið í þessari álfu, var °g Assiniboine ánni á sumrin.
mögulegur, fyrir skilning þeirra Kvenfólkinu vegnaði nok’kuð
og yðar á verðmæti menningar- betur, það fékk vist við heimilis-
þroska þess, sem þeir og þér átt- þjónustu fyrir 5 til 8 og í ein-
uð sjálfir yfir að ráða, og stað- staka tilfelli 10 dollara í kaup
föstum ásetningi þeirra og yðar, um mánuðinn. Þetta voru engin
með að halda honum svo á lofti, vildar kjör, enda var óhugur og
að hann varð meðborgurum allmikill burtflutningahugur í
þeirra, yðar, og allra íslendinga, þessum fyrstu landnáms mönnum
ekki aðeins sjáanlegur, heldur í Winnipeg til að byrja með, en
líka áþreifanlegur.
Á meðan að þannig stóð, á með-
an að þjóðrækniskend Vestur-ís-
lendinga, var svo viðkvæm og
sá óhugur hvarf, og aðstaðan
breyttist þegar að innflutningur-
inn hófst fyrir alvöru til Winni-
peg og vestur landsins. íslend-
, . ... * . - - , ii Eg minnist þess enn í dag, að í
reyndust ekki aðeins onog held-| 6 * , , t
.., , . f , ,. .;i ungdæmi mmu ut a Islandi, var
ur ofug þeim Islendmgum sem tu I 6
a -11 * , ' 1 tnaður dæmdur til bitrunarhus^
Ameriku komu nema að þvi emu
vistar fyrir yfirsjón sem að hann
henti. Honum fengið dómskjal
sitt, eða afskrift af því og sagt að
fara með það til Reykjavíkur og
afhenda fangaverðinum það.
Maðurinn tók mal sinn og staf
möglunarlaust og fór einsamall
leyti, sem að líkams þjálfun
þeirra snerti.
Þannig stóðu þá þessir ís-
lenzku menn og konur á strönd-
inni í Quebec, á Assiniboine ár-
hakkanum í Winnipeg eða hvar
annarstaðar sem að þeir stóðu,
með næðings nepju kulda að yflr fJallveg um ha v*^riium 45
haki sér, en fordóma og fyrirlitn- mílur/egar til þess að fullnægja
ing að brjósti. Frá þeirri tíð sem la£a ákvæðinu.
Orðprýði var dyggð, sem mikil
áherzla var lögð á, á íslandi á
uppvaxtarárum mínum þar.
Sannsögli mátti aldrei útaf
bregða, ef það var gjört þá kom
svartur blettur á tungu manna,
sem aldrei varð afmáður.
eg er hér að tala um, er til blaða-
frétt sem segir frá að íslenzkir
innflytjendur séu væntanlegir á
vissa höfn og á vissum tíma, við
austur-strönd þessa mikla megin-
lands, og einnig frá því, að menn
hafi komið langt að til þess að
sjá þá, allt að hundrað og fimtíu
lifandi, að móðgun gegn henni, 'nSar eru ekki búnir að vera full
var móðgun gegn þeim sjálfum, rvn ar her 1 Winnipeg, þegar að
á meðan að íslenzkt félagslíf þe*r stlSa fyrsta sporið til ís-
blómgaðist í bygoum þeirra, á Jenzkrar mannfélags myndunar,
meðan að fjörutíu lestrafélög með stofnun framfara félagsins
færðu þeim þann andlega gróður *®77 og má þar sjá sömu menn-
sem að óx í skauti móður, á með- mgarlegu atriðin lögð til grund-
an að íslenzka var töluð á hverju vaJlar> eins og lögð vóru í öllum
einasta heimili hér í álfu, á með- bygðum íslendinga, bæði í Kan-
an að öll íslenzk börn voru skírð acla °S 1 Bandaríkjunum fyrir
á íslenzku, á meðan að öll ung- J'fsstefnu og framtíðar þróun
menni staðfestu skírnar sáttmála þeirra- Fyrsta greinin í félags^
sinn á íslenzku, öll hjónaefni Jögum framfarafélags manna var
unnu trygðaeiða sína á íslenzku : ^ð varðveita heiður ís-
og síðust orðin við líkbörur lenzku þjóðarinnar í þessari
hinna látnu töluð á íslenzku, — heimsálfu. Gangast fyrir kristi-
gátu þessar fornu íslenzku dygð- ^eSrl fræðslu með því að halda
ir látið á sér bera og til sín taka, UPP' húslestrum, útvega hæfileg-
í landi Leifs hins heppna. an stað messuhalds þegar að
Líf íslenzka landnámsfólksins lslenzkan Prest bæri að garði í
í Vestur-Kanada og hvar annars- WinniPeS að kenna ungling-
staðar sem að það reisti bygð, í Um að lesa °S skrifa íslenzku og
þessari álfu, var bygt á þremur
frumsendum, eða undirstöðu
atriðum. Fyrst skjóls, eða heim-
ilis, annað, samtökum um hinn
kirkjulega eða trúarlega arf sinn
ensku. í sambandi við þá fræðslu
starfsemi íslenzka landnáms-
fólksins í Winnipeg, eða skóla-
hald þess, er eitt sem sérstaklega
er vert að benda á, og það er
og stofnun skóla, eða fræðslu- bróðurhugurinn sem kemur þar
fram í svo ríkum mæli, og svo
legra fyrirtækja á meðal sín. Frá
þessum frumreglum í bygðum
fagur.
Þegar að
íslenzka
þeir stofnuðu
Vestur-fslendinga, hefir hvergi xf1B“ 1SienzKa skólann, eða
verið vikið, að því að eg bezt skolahalcl- Þá settu Þeir ofur lít-
veit, og ekki heldur röð þeirra, lð skolagJald- miS minnir tv°
nema í Nýja-íslandi. Fyrsta verk dollara-en tóku um leid fram- að
þeirra sem að þangað komu í ynr ^a sem e 1 hefdu rnd a
október 1875 í næðings kuída að b°rga gjaldlð’ °S Þeir voru
nepju, margir holdvotir upp að marglr 1 Þa da&a’ horgudu hinir-
höndum eftir að draga flatbotn- Sem að betur máttu sín Peninga-
uðu bátana í gegnum sefið við Víð lega a meðan að gJaldÞ°l Þeirra
irtangan var, að taka ofan höfuð- hrykki- Við slíka sólskinsbletti
föt sín og biðja guð, allir sam- 1 lífl landnáms fólksins íslenzka í
eiginlega og upphátt, að blessa álfu þessari er líúít að láta huS-
Ráðvendni var ein af þeim j hið nýja landnám, og sjálfa sig, ann. dvelJa °S Þa er ekki aó finna
unn hjá báðum þessum stjórnum,' mílur vegar- Þegar á staðinn kom dygðum sem að íslendingar í því. Þessi athöfn þótti svo til-
er þeirra eða bæjarins eigin fé,! ad þá hafi þeir farið að litast um '-z '-----— t-ém* g ’ »
og sem þeir liggja nú á hnjámleftir fslendingunum en ekki séð
fyrir þessum stjórnum að fá lán- neina menn með svartann hár'
! lubba, lága vexti, há kinnbein,
Erfiðleikar þessarar borgar ddkk augu- illa klædda og ó-
! hreina, og farið að spyrja eftir
að eða gefið sér.
Erfiðleikar þ
stafa af illgresi, sem flokkspól-
eina af stærri bygðum fslendinga
itíkin hefir til sáð, en sem upp- hvar íslendingarnir væru, og|í Manitoba. Eg spurði hann
rætast þarf sem fyrst. Þegar að Þeim hafi verlð bent á hvernig að honum felli að verzla
Þetta er verkefni og tilgangur, Þá-að Þa hafi Þeir horft a Þa og við íslendinga? Hann svaraði:
þesara kosninga. Það er ekkert' “Þetta er Þá folk eins °S “ágætlega, mér er alveg sama
við!” | hvort að eg skrifa úttekt þeirra
j Eg veit ekki hvað þetta fólk j í bækur mínar eða ekki, þeir
hefir búist við að sjá, líklega | koma æfinlega og borga.”
skrælingja sem að búið hefðu í Eða með öðrum orðum, menn-
aðeins hér í Winnipeg, hedur
fengu orð á sig fyrir, eftir að komumikil og sórstæð, að hún hggJa Þeir eins og rauður Þráður
þeir komu hér til lands. Eg vakti athygli stórblaða landsins, ] gegnum allt landnam íslend-
gleymi aldrei vitnisburði skosks j svo sem Montreal Witness og *nga 1 meriku-
kaupmanns, sem fyrir löngu síð- j Manitoba Free Press, enda mun Hvernig að á þeirri bróður
an rak verzlun í námunda við hún vera einstæð í sögu Kanada meðvitund setndur, eða hvaðan
og Bandaríkjanna, að undantek- að hun er sprottin, er mér ekki
inni athöfn þeirra er framfór vel 1 jóst. Hvort að hún er bein
þegar Puritanisku Pílgrímarnir áhrif frá bróðurkenningu krist-
mál, sem meira varðar kjósendur,
en þetta.
fóru^ fram^aukakosnrúear' jarðhusum> þvæðu sér sjaldan> en, ingarþroski sá sem að Matth-1 árbakkann að kvöldi 11. október með logum að alhr frjalsbormr
auk heim svo að stiórn- þegar þeir gerðu það’ þá Þvaeðu ías Juchomsson hefir í huga, þeg 1875- f honum voru eins og þið menn 1 „andlnU vaeru Jafn rett'
Á þremur stöðum
Canada
gær. Lauk þeim svo, að stjórn
ar liberalar töpuðu í tveimur, en
unnu í einu. Þeir er unnu voru'
óháðir liberalar. Liberalar verða
>eir allir að heita. Eigi að síðurj
er ekki hægt að kalla úrslitin1
sigur fyrir sambandsstjórnina. |
eru
lentu í Pylmouth í Massachu-
setts 11. desember 1820.
Landnám íslendinga í Winni-
peg var fámennt til að byrja með,
aðeins 10 fjölskyldur, af þeim 60
sem að lentu hér við Assiniboine
indómsins eða að hún stendur
enn dýpra, í þjóðareðli voru. —
Víst er um það að, hún lætur til
sín taka á einstæðan og áþreifan-
legan hátt, þegar að íslenzka lýð-
veldið var stofnað og ákveðið
þeir sér úr lýsi, eins og eitt merk ar að hann kveður móðir sína og
is blað hér í Kanada komst aðjsegir:
orði um þá, ekki fyrir svo ýkja-
löngu síðan. | “Þótt enn þá eg fari með félitla
Eg hika mér ekki við að segja, j PYngju
að þó að saga íslendinga sé úr foreldra húsum, hræðst ekki
tvt- u ' ' , . . grandgæfilega rannsökuð frá
Nu eru þvi a Ottawa-þinginu ° •
,or ->. , ,, ,, ,, fyrstu tið, þa fmnst þar hvergi
185 stjornar liberalar, 43 íhalds- _____________{
menn, 13 C. C. F., 10 social credit,
óháðir, 5 óháðir liberalar, autt
æti 1.
f síðustu vikulok, var því lýst
yfir í Páfahöllinni í Róm, að
1,000 rómversk-kaþólskir prest-
ar og munkar hefðu verið teknir
f lífi, settir í fangelsi eða sendir
til Síberíu, í löndum austan járn-
tjaldsins. j
hópur manna sem staðið hefir í
eins erviðum og örlagaþrungnum
sporum, eins og þessir íslenzku
landnámsmenn sem hér um ræðir.
Norðurlandið var þeim horfið og
þeir áttu hvergi heima. Mállaus-
ir, eignalausir, ókunnugir og fá-
kunnandi eru þessir fslendingar
komnir til þessa mikla megin-
lands, til þess að etja kappi við
tvær mestu framfara og menning-
ar þjóðir veraldarinnar. Hvaða
það;
ber eg í brjósti betri fedyngju,
blikandi gimstein í sérhverjum
stað.”
fslenzku landnámsmennimir
flest líklega vitið 285 manns 216
fullorðnir og 60 fjölskyldur, en
50 af þeim fjölskyldum héldu
svo að segja tafarlaust norður til
Nýja-íslands eftir því sem seg-
ir í bréfi er einn þeirra sem í
hóp þeim er norður fór var, rit
háir. Slík lög og slík hugsun
voru víst hvergi til utan fslands,
á þeim tíma, í hinu borgaralega
fyrirkomulagi manna.
Eg hefi nú minst á viðhorf ís-
lenzku landnámsmannanna hér í
álfu, menningarþroska þann sem
aði kunningja sínum í Muskóka, Þeir áttu yfir að raða °g Það>
og birt er 1 Muskóka North Star. hversu áherandi °g velmetinn af
Hinar 10 fjölskyldurnar og eitt- meðborgurum þeirra að hann
hvað af einhleypu fólki, varð eft- varð’ á meðan að Þeir gatu fylgt
hér í Winnipeg og er því
liði um hann. Enn hér var við
sem til Vesturheims komu áttu frumstofn íslenzku bygðarinnar ramman reiP að draga, eins og
hér og landnámsins í vestur-Kan að Þlð vitið «11. Þjóðlífið hér
ada. Því miður hefir mér ekki sottl að okkur með æ meiri
veist tími til að kynna mér nöfn Þunga- Æskufólkið íslenzka tók
þessa fólks, eða úr hvaða héruð- að hverfa úr hóPl vorum °g inn 1
um á íslandi að það kom sem að Þjððhfið hár, sem ekki tjáir um
væri þó ekki ófróðlegt, en maður að tala því undir þann skapdóm
meira og minna af þessum menn-
ingar gimsteinum sem bent hef-
ir verið á og að Matthías talar
um. Máske ekki eins blikandi
bjarta eins og hann, en nógu
bjarta til að lýsa á leið þeirra,
nógu aflmikla til þess að efla og veit að á meðal þess voru þessi gengust íslendingar. Þegar að