Heimskringla - 19.12.1951, Side 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. DES. 1951
“En hvernig komuzt þér þá yfir hringinn?
Þér gangið í svefni, stúlka mín, og þér hljótið
að haía farið inn í myndaherbergið. En líf yðar
er undir því komið, að þér látið hann ekki verða
áskynja um það, að þér munið eftir því. Eg þori
að sverja, að húsbóndi minn hafði hringinn und
ir höndum”.
“Það er kvenhringur”, mælti Adrienne, “og
eg get ímyndað mér, að konan hans hafi átt
hann.” ,
“Já, hún átti hann”, svaraði Eady. “Eg sá
frúna oft og mörgum sinnum gráta yfir honum,
og þegar búið var að leggja hana í kistuna, kom
húsbóndinn og sagði, að það væri synd og
skömm, að láta svo kostbæran hring fara með
henni í gröfina, og svo tók hann hringinn sjálf-
ur af fingrinum á henni. Síðan hefi eg ekki séð
hann fyr en nú.”
Meðan hún mælti þannig, virti hún Adri-
enne nákvæmlega fyrir sér ,og því næst tautaði
hún lágt við sjálfa sig:
“Ó bara að eg þyrði að segja henni allt, en
eg þori það ekki. Og hvaða gagn væri líka að
því?”
“En ef Lecour á hringinn .hvernig á eg þá
að geta skilað honum svo, að hann fari ekki að
spyrja mig? Eg hefi enga hugmynd um það, að
eg sé að róta í leynihirzlum hans!”
“Já, það er satt, það er alveg satt, stúlka
mín, og þess vegna er bezt að eg taki við hringn
um. Eg ætla að leggja hann hjá hundinum, því
að þá heldur hann máske, að hann hafi slæðst
út fyrir með honum. Og látið hann svo fyrir
alla muni ekki fá neina hugmynd um draum
yðar, því að annars fer illa fyrir yður. Nú hefi
eg varað yður við, stúlka mín, og nú verð eg að
fara og gæta að því, hvernin honum líður.”
18. Kapítuli
Eady gamla fór. Adrienne var nú ein eftir,
og braut árangurslaust heilann um það, hvað
við hefði borið um nóttina.
En Eady herti upp hugann, og gekk að
hundinum. Á hálsbandinu var lítill hnappur, og
á þann hnapp hengdi Eady hringinn, og skund-
aði því næst upp til húsbónda síns.
“Hvað hefir tafið þig svona lengi? Líttu á
þetta — hundurinn varð bandóður, og reif slopp
inn minn svnoa. Eg varð að drepa hundinn, til
þess að bjarga lífi mínu. Segðu honum Pierre,
að fara til umsjónarmannsins á plantekrunni,
og fá hjá honum grimmasta víghundinn, sem til
er. Og eg skal svei mér temja hann. Eg skal loka
hann inni í herberginu hérna niðri, og láta hann
svelta, þar til 'hann verður feginn að sjá mig
koma með mat”.
“Hvað eigum við að gera við hræið, hús-
bóndi góður?”
“Grafðu gryfju einhvers staðar úti, og
fleygðu því í hana, aulinn þinn. En taktu fyrst
hálsbandið af hundinum, og láttu Pierre taka
það með sér. Eg ætla annars að líta á sárið
fyrst”.
Lecour fleygði yfir sig rifna sloppnum, og
fór ofan með blökkukonunni. Eady nötraði af
hræðslu við það, að eitthvað myndi bera við, þeg
ar Lecour fyndi hringinn. En þegar þau komu
að hundinum, sá hún að hringurinn var horfinn,
og þótti henni það auðvitað æði kynlegt.
Lecour skoðaði sárið á hundinum, og brosti
ánægjulega.
“Eg hefi jafn óskeikula hönd ennþá, eins
og þegar eg var að leggja fjandmenn mína að
velli” .tautaði hann. “Það er ætíð gott að vita,
hvar líkaminn er veikastur fyrir. Ef eg hefði
ekki hitt hjartað í nótt, þá hefði hundurinn orð
ið mér að bana. Kallaðu á hann Pierre, og láttu
hann bera hræið út og segðu svo henni Adri-
enne, að eg bjóði henni að borða morgunverð
með mér.”
Eady hlýddi boði hans þegjandi. Hún kall-
aði fyrst á manninn sinn, og fór því næst upp
í turninn til Adrienne, til þess að flytja henni
þetta óvenjulega heimboð.
“Já, eg skal koma”, svaraði Adrienne. “En
hvenær á prinsinn að fá morgunverðinn sinn?
Á eg ekki að vera þar viðstödd?”
“Ó, nei, stúlka mín, hann etur ætíð morg-
unverðinn sinn í rúminu, veslings prinsinn”.
“Hvað gerðirðu við hringinn, Eady?”
spurði Adrienne áköf.
Eady sagði henni frá hvarfi hringsins. “,Eg
held satt að segja, að Kölski hafi sjálfur tekið
hann”, mælti hún að lokum, “því að eg fann
brennisteinslykt, og heyrði fótatak, eins og
gengið væri á hesthófum. En hann tók auðvitað
ekkert eftir því, því að hann er náttúrlega orð-
inn svo vanur þessu”.
To our many Icelandic Friends
and Customers we offer
sincere wishes for
A VERY MERRY
O '
ríðtmas
and
A Happy Neiv Year!
Gleðileg jól—Farsælt nýtt ár!
SAFEWAY
CAMADA SAFEWAÍ LlMHED
Nú heyrðu þær, að Lecour kallaði til morg-
unverðar, og þegar Adrienne gekk fram hjá
Eady, hvíslaði Eady að henni:
“Hann drepur mig ef hann kemst að því,
að eg hefi tapað hringnum. Þyrmið mér stúlka
mín góð. svo sannarlega sem þér viljið sjálf
vægðar vænta”.
Eady horfði með svo biðjandi augnarráði á
Adrienne, að hún hlaut að lofa henni þessu. —
Adrienne hafði fulla ástæðu til að ætla, að
Eady væri henni holl, og hún vildi þess vegna
ekki steypa henni í neina hættu, jafnvel þótt
hún, til þess að komast hjá því, yrði að villa afa
sínum sjónir.
Þegar hún kom inn til afa síns, tók hún
kveðju hans stillilega, og settist við borðið.
Hann skipaði Eady að fara út, og drakk svo
kaffið sitt þegjandi og þungbúinn á svipinn.
Adrienne hafði litla liatarlist, og borðaði að-
eins ofurlítinn mola af keksi. Þeim fáu orðum,
er hún dirfðist að mæla, svaraði Lecour engu;
en er hann hafði lokið kaffinu, mælti hann þur-
lega:
“Næturgöltrið virðist ekki hafa aukið mat-
arlist yðar. Vitið þér það, ungfrú, að þér kom-
uð inn í herbergið mitt í nótt?”
I “Það hefi eg þá gert bæði óviljandi og óaf-
vitandi”, svaraði Adrienne kyrlátlega, “því að
eg man alls ekki eftir því, að eg hafi komið hing
að inn.”
“Og ekki heldur í neitt annað herbergi?”
spurði hann hastur.
Hún hristi hægt höfuðið.
“Eg get ekki munað eftir neinu, er hafi
gerzt í nótt”.
“Er það nú alveg víst?”
“Það er eins og mig minni, að eg sæi ein-
hverja óttalega sjón, höfuðlausa menn, er
svifu kringum mig og komu fram úr myndun-
um af þeim, er hengu á veggjunum. Það er það
eina, sem mig rankar við.”
Lecour skellihló.
“Ha, ha, ha! Þér hafið auðvitað hugann
fullan af því, sem þér heyrðuð í gær um skelf-
ingatímabilið sem breytti bourbonskum prins í
aðra eins veru og Lúðvík. Á þann hátt er auð-
velt að skýra draum yðar. En eg vil vara yður
við einu, ungfrú: í þetta skifti hafið þér kom-
izt hjá hegningu, en eg læt það ekki viðgang-
ast í annað skifti til, jafnvel þótt það sé yður
ósjálfrátt. Það var ekki hérna inni, sem þér vor-
uð, heldur í mínum eigin helgidómi, sem eg
hefi sagt, að enginn skyldi komast lifandi út úr
aftur. Ef þér hefðuð ekki verið meðvitundarlaus
þá myndi eg hafa efnt orð mín. Til þess að
bjarga yður undan hundinum, sem lét eins og
hann væri óður, neyddist eg til'að drepa haixn.
í annað skifti hreyfi eg ekki svo mikið sem litla
fingurinn til þess að bjarga yður”. <
Stúlkan horfði lengi á hann ,skjálfandi af
ótta. En loksins dirfðist hún þó að segja:
“Eg kom hingað til yðar alveg ósálf-
bjarga og varnarlaus, og taldi mér vísa vernd
yðar sem barn einkadóttur yðar. Er þetta með-
ferð sú, sem eg hafði rétt til að vonast eftir af
afa mínum?”
“Hefði móðir yðar verið hlíðin dóttir”, svar
aði hann kuldalega, “þá hefði von yðar máske
haft við nokkuð að styðja; en hún var óhlýðin.
Eg elska yður ekki, en eg læt það viðgangast að
þér séuð hérna, vegna þess, að þér getið orðið
mér að liði. En ef þér eruð á flakki þar, sem
þér megið ekki koma, þá bjarga eg yður ekki
frá afleiðingunum af því.”
“En þegar eg geng í svefni, er eg meðvit-
undarlaus, og það sem eg geri þá, geri eg óaf-
vitandi. Hvernig á eg þá að geta varizt hætt-
unni?’ ’spurði Adrienne stillilega.
“Eg veit ekki annað ráð, en það, að láta
Eady læsa dyrunum að utanverðu á hverju
kvöldi, og taka lykilinn með sér. Þá getið þér
ekki komizt út, jafnvel þótt þér reynið það.”
“Fyrst það er vilji þinn, þá er bezt að láta
það vera svo”, svaraði veslings stúlkan, sem nú
] fyrst fór að skiljá það, í hvílíka ánauð hún var
komin.
Lecour leyfði henni nú að fara, og hún
varð fegin að komast upp í herbergið sitt, til
þess að hugsa um hagi sína. Hún kannaðist við
það með sjálfri sér, að Mendon hefði sagt satt,
er hann fcagði, að sambúðin við Lecour myndi
brátt verða óþolandi byrði. Presturinn hlaut að
geta verndað hana, ef hann var faðir hennar; en
hjarta hennar neitaði, að hann myndi fyrst og
fremst nota föðurvaldið til þess, að senda hana
aftur í klaustrið.
Og svo var það Victor du Vernay. Hann
hefði getað bjargað henni—en nú hafði hún
sjálf skrifað honum bréf það, er skildu þau að
fyrir fullt og allt, og bréfið var þegar komið af
stað.
Veslings Adrienne sat einmitt í þessum
sorglegu hugleiðingum þegar Eady kom til
hennar til þess að hjálpa henni að búa sig til
miðdegisverðarins með prinsinum.
Gamla konan var óvenjulega fámálug og að
lokum spurði Adrienne hana:
^ IT S
DVENTESTED
FOR EVERY
BAKING
k NEED
ASK YOUR
DEALER FOR
ALLPURPQSE FLOUR